Έπειτα από πέντε χρόνια στο Λονδίνο και την Τσέλσι ο Αντόνιο Ρίντιγκερ άλλαξε κεφάλαιο στην καριέρα του, μετακομίζοντας στη Μαδρίτη για λογαριασμό της Ρεάλ.

Ο Γερμανός αμυντικός, που μετράει δύο γκολ σε 17 παιχνίδια με τους "μερένγκες", εξήγησε στη συνέντευξή του στην AS πως δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να παίξει στη Ρεάλ.

Μάλιστα, αποκάλυψε πως η Μπαρτσελόνα είχε εκφράσει ενδιαφέρον, με εκείνον ωστόσο, να μην εξετάζει καν την περίπτωσή της.

"Για να είμαι ειλικρινής, το μεγάλο όνειρο της ζωής μου ήταν πάντα να παίξω στην Premier League. Απλώς δεν πίστευα ποτέ ότι η Ρεάλ ήταν κάτι που θα μου συνέβαινε. Δεν το σκέφτηκα. Ήταν καλά στην Τσέλσι. Και όταν τελικά συνειδητοποιείς ότι η Ρεάλ σε θέλει, λες: "Ουάου!". Ξαφνικά, όταν έρχεσαι, όλα είναι υπέροχα.

Όταν έμαθα για τη Ρεάλ ήμουν στο Λονδίνο με τον αδερφό μου, αυτός μου το είπε. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν είμαι καν σε θέση να εξηγήσω αυτό που ένιωσα. Ακόμα μου προκαλεί ανατριχίλα.

Η Μπαρτσελόνα μού χτύπησε την πόρτα. Αλλά δεν το σκέφτηκα. Όπως είπα και πριν, η Ρεάλ δεν ήταν καν όνειρο για μένα γιατί φαινόταν ανέφικτη. Αν δεις τα ονόματα που έχουν παίξει εδώ: Ζιντάν, Ρονάλντο, Κριστιάνο. Και είχα την ευκαιρία να παίξω με Μόντριτς, Κρόος ή Μπενζεμά. Ήταν δύσκολο να πω όχι".

Ο 29χρονος αναφέρθηκε παράλληλα στα παιδικά του χρόνια και τις δυσκολίες που βίωσε:

"Στο σπίτι ήμασταν έξι αδέρφια και δεν υπήρχαν πολλά χρήματα. Ζούσαμε σε μια πολύ σκληρή περιοχή, όπου υπήρχαν πολλοί πρόσφυγες. Για μένα, όταν ήμουν μικρός, ο τσακωμός στον δρόμο ήταν κάτι φυσιολογικό. Ήταν απλώς φυσιολογικό.

Από εκεί που κατάγομαι, επιβιώνουν μόνο οι πιο δυνατοί. Έτσι είναι. Και αυτός είμαι σήμερα. Το να τα παρατήσω δεν είναι στο DNA μου, δεν είναι στο μυαλό μου. Η μάνα μου με λέει στρατιώτη για αυτό το λόγο. Και σήμερα είμαι ακόμα έτσι, πολύ πεισματάρης. Δεν μου αρέσει να χάνω. Μου είναι δύσκολο να το αποδεχτώ.

Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στον δρόμο. Μπορείτε να φανταστείτε πώς ήταν εκείνα τα παιχνίδια χωρίς διαιτητή. Πολλά φάουλ, πολλή σκληρότητα. Κανείς δεν ήθελε να χάσει. Μερικές φορές στοιχηματίζαμε: "Αυτός που χάνει πρέπει να πάει εκεί και να αγοράσει κεμπάπ για τον άλλον". Φανταστείτε τι ένταση υπήρχε. Αλλά ήταν υπέροχο.

Κάπως έτσι, έμαθα να είμαι σκληρός στο γήπεδο. Δεν υπήρχε κανείς εκεί που θα μπορούσε να σε βοηθήσει, ήσουν μόνος, το παιχνίδι ήταν σκληρό και κανείς δεν επρόκειτο να έρθει να σε βοηθήσει".