Το Ζαντάρ είναι μόλις, η πέμπτη σε πληθυσμό πόλη της Κροατίας. Αν βρίσκονταν στη Γαλλία θα ήταν κάπου στο τέλος της εξηντάδας με τις πολυπληθέστερες πόλεις. Και όμως, ήταν η πόλη που στον τελικό του περασμένου Παγκοσμίου Κυπέλλου, στην κορυφαία στιγμή της ιστορίας του κροατικού ποδοσφαίρου (και αθλητισμού), είχε τους περισσότερους εκπροσώπους μεταξύ των δύο φιναλίστ.

Τέσσερις συνολικά διεθνείς εκείνης της αποστολής της "χρβάτσκα" κατάγονται από το Ζαντάρ. Πρώτος και καλύτερος ο Λούκα Μόντριτς. Μετά οι δύο τερματοφύλακες, Ντάνιελ Σούμπασιτς και Ντόμινικ Λιβάκοβιτς και τέταρτος, ο Σίμο Βρσάλικο, ο "εκλεκτός" του Ολυμπιακού για το δεξιό άκρο της αμυντικής γραμμής των πρωταθλητών Ελλάδας.

Εντυπωσιακό έτσι κι αλλιώς. Εντυπωσιακότερο για την πόλη που οι ντόπιοι - και γενικότερα οι Κροάτες - λένε αυτάρεσκα πως "δημιούργησε το μπάσκετ" και που το ποδόσφαιρο δεν διανοείται κανείς να το βάλει στη ζυγαριά, όχι σε επίπεδο κορυφαίας αθλητικής επιλογής, αλλά έστω να πλησιάσει τη δεύτερη.

Όλες κι όλες άλλωστε, τρεις είναι μόνο οι εγγεγραμμένες ποδοσφαιρικές ομάδες στα μητρώα της πόλης. Η μία ειδικεύεται σε φυτώρια και ακαδημίες και καμία από τις άλλες δύο δεν βρίσκεται – εδώ και χρόνια – στις δύο επαγγελματικές κατηγορίες της Κροατίας.

Ο Βρσάλικο δεν γεννήθηκε στο Ζαντάρ. Γεννήθηκε στη Ριέκα, όπου ο πατέρας Μλάντεν και η μητέρα Μπράνκα αναγκάστηκαν να καταφύγουν όταν ξέσπασε ο εμφύλιος στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Η οικογένεια γύρισε όταν ηρέμησαν τα πράγματα, μένοντας στο Ναντίν, περιοχή ξακουστή για τους αμπελώνες της και το εξαιρετικό κρασί.

Το πολλάκις βραβευμένο σε διεθνείς διαγωνισμούς και θεωρούμενο ως το κορυφαίο των δαλματικών ακτών (αν όχι όλης της χώρας) είναι παραγωγής του Ζέλικο Βρσάλικο. Συνωνυμία απλώς. Και παρότι και η μαμά Μπράνκα επίσης μεγάλωσε σε περιοχή φημισμένη για την οινοπαραγωγή της, οι συγκεκριμένοι Βρσάλικο δεν εντρύφησαν στην καλλιέργεια και το εμπόριο οίνου.

Το ποδόσφαιρο ήταν το οικογενειακό αποκούμπι. Ο μπαμπάς Μλάντεν λοιπόν, κεντρικός αμυντικός στα '90s, έφτασε στο απόγειο του να παίζει στη Ζαντάρ. Ο κανακάρης Σίμε (σ.σ. πήρε τ' όνομά του από τον παππού του, Παρτιζάνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο θείος του, αδερφός του πατέρα του, υπηρέτησε στους Poskoci – οχιές δηλαδή – ένα επίλεκτο τμήμα των ειδικών δυνάμεων του κροατικού στρατού στη διάρκεια του εμφυλίου) ξεκίνησε στα τσικό, αλλά η δυναμική του ήταν τέτοια που στην αρχή της εφηβείας του, ο κυρίαρχος για δεκαετίες του εγχώριου ποδοσφαιρικού στερεώματος, ιδιοκτήτης της Ντιναμό, Ζντράβκο Μάμιτς τον πήρε στο Ζάγκρεμπ.

Έκανε όλο τον προβλεπόμενο δρόμο. Ολοκληρώθηκε με τον εξάμηνο δανεισμό του στη θυγατρική των "μπλε", Λοκομοτίβα, όπου και πήρε την πρώτη γεύση επαγγελματισμού πριν καν την ενηλικίωση, αποτελώντας τον προθάλαμο της μεταπήδησής του στους πρωταθλητές Κροατίας, όπου και ουσιαστικά επιβλήθηκε επί ημερών Αντε Τσάτσιτς στον πάγκο (μετέπειτα Κροάτης εκλέκτορας, ο οποίος μάλιστα είχε επίσης ως παίκτη και τον πατέρα του Σίμε Βρσάλικο).

Για τα δεδομένα, για τη μεταγραφική πολιτική και το διαχρονικό modus operandi του club, το γεγονός ότι ο Βρσάλικο έμεινε 3,5 χρόνια στο "Μάκσιμιρ", ξεπερνώντας τα εκατό παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, κερδίζοντας συνολικά οκτώ τίτλους και συμμετέχοντας δις σε ομίλους Champions League είναι – τουλάχιστον – ασυνήθιστο, ειδικά συνεκτιμώντας τη δυναμική και την πολυχρησιμότητα που έδειξε σε αυτά τα χρόνια.

Δεξιός μπακ κυρίως, αλλά χρησιμοποιήθηκε και στ' αριστερά, αλλά και σε έκτακτες, συγκεκριμένες συνθήκες και ως κεντρικός αμυντικός.

Απολύτως αναμενόμενη και σύμφυτη με την προωθητική κάθε ταλαντούχου ποδοσφαιριστή διαδικασία στην Κροατία η είσοδός του και στο αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα, με τον Σλάβεν Μπίλιτς να είναι αυτός, που στα 19 του μόλις, τον πρωτοκάλεσε στη "χρβάτσκα".

Καμπιονάτο, κορυφή του κόσμου και τα έργα τέχνης στο κορμί του

Η Τζένοα, παραδοσιακά club που αναζητά και επανδρώνει την αμυντική της γραμμή με πολυεργαλεία, τον εμφάνισε στο κάλτσιο αγοράζοντάς τον από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ το 2013 έναντι 4,8 εκατ. ευρώ.

Απαιτητική η προσαρμογή στα δεδομένα του καμπιονάτο, παραπάνω από αξιοπρεπής η παρθενική του σεζόν, τόσο που ο Εουσέμπιο ντι Φραντσέσκο είδε σε αυτόν τον ιδανικό κάτοχο ολάκερης της δεξιάς πλευράς της Σασουόλο στο 3-5-2 που λάνσαρε στους – φρέσκους τότε στα ιταλικά σαλόνια – "νεροβέρντι".

Αμέσως λοιπόν, στον χρόνο πάνω στη Γένοβα, η Σασουόλο υπερκάλυψε την επένδυση των "γκριφόνε" και προσφέροντας 5,5 εκατ. ευρώ απέκτησε τον Βρσάλικο, ο οποίος συνδύασε τη δεύτερη μεταγραφή του με τη συμμετοχή στην παρθενική μεγάλη διοργάνωση της καριέρας του, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 στην Βραζιλία, σε ρόλο τότε αριστερού μπακ.

Ρόλο που… ξέχασε τελείως στο "Αλμπέρτο Μπράλια". Καλύτερα δεν θα μπορούσε να γίνει. Οργώνοντας κάθε σπιθαμή του δεξιού άκρου απέδειξε πως ήταν έτοιμος να αφήσει τη λίμνη για κολύμπι στ' ανοιχτά.

Ο Μαουρίτσιο Σάρι, τότε στη Νάπολι, πιεστικά τον διεκδίκησε. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε όμως, καλοκαίρι του ’16, ήταν αυτός που προσφέροντας 16,5 εκατ. ευρώ τον πήρε στη Μαδρίτη, εξαργυρώνοντας τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του και επενδύοντας σε ανάλογη και καλύτερη συνέχεια στην Ατλέτικο.

Αφού φυσικά περνούσε την εκπαίδευση του "Τσόλο". Σποραδικές παρουσίες και λεπτά συμμετοχής στο ξεκίνημα με τα "ροχιμπλάνκο", μέχρι τον Δεκέμβριο, όταν ουσιαστικά πήρε και τη φανέλα, αποτελώντας έκτοτε τον βασικό ουσιαστικό δεξιό μπακ των Μαδριλένων.

Η ανελικτική του πορεία όμως, ανακόπηκε από έναν τραυματισμό στο αριστερό γόνατο, με τη σέντρα κυριολεκτικά ενός παιχνιδιού κόντρα στη Σεβίλλη, στα μέσα Μαρτίου του ‘17.

Ο ίδιος έχει αναγνωρίσει πως τότε ίσως έπρεπε να είχε αντιμετωπίσει πιο άμεσα το συγκεκριμένο πρόβλημα, από το να επιλέξει μια συντηρητική αγωγή που στην πορεία του χρόνου τον έφερε αντιμέτωπο με λογιών λογιών προβλήματα στη δεύτερη σεζόν του στην Ατλέτικο. Ήταν όμως, απόλυτα ταιριαστός με τη μαχητική φιλοσοφία του Αργεντινού τεχνικού.

Ενδεικτική η παρουσία του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας. Από τα επτά παιχνίδια της Κροατίας στον δρόμο της ως τον τελικό έπαιξε στα έξι. Με πόνους και θεραπείες, αλλά με χαρακτηριστική ανθεκτικότητα, χωρίς να χάσει ποτέ τη θέση του, αλλά κυρίως χωρίς να επιτρέψει και ποτέ να αμφισβητηθεί.

Προσέφερε μάλιστα και ένα από τα θρυλικότερα καρέ στην ιστορία του κροατικού ποδοσφαίρου και μια από τις καλύτερες – όπως κρίθηκε – φωτογραφίες εκείνης της χρονιάς, όταν, μετά την πρόκριση επί της Αγγλίας στον εξαντλητικό (στην παράταση κρίθηκε, με δική του ασίστ για το νικητήριο γκολ από τον Περίσιτς) ημιτελικό, ξεδίπλωσε μια κροατική σημαία, τη φίλησε και ξάπλωσε πάνω της.

Εκεί, έδειξε και στον κόσμο και το στιγματισμένο κορμί του. Αναρίθμητα τα τατουάζ που έχει "χτυπήσει" στον κορμό του. Στην πλάτη του δεσπόζει η εικόνα μιας μητέρας να κρατάει το παιδί της στην αγκαλιά της, χαμηλά μια αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου και από ώμο σε ώμο σαν να υπερίπτανται χαραγμένοι άγγελοι.

Μια πεταλούδα και μια νεράιδα κοσμεί το αριστερό του μπράτσο, καρδιές και ένας φάρος το δεξιό, ένας τεράστιος σταυρός κατάστηθα και στα πλευρά, η λέξη ελευθερία, μαζί με το όνομα του αδερφού του Μάριο. Έργο τέχνης, έργο ενός Σέρβου tattoo artist, του Νταμίρ Στάντσιτς.

Η Ίντερ, τα προβλήματα και η πίστη του Σιμεόνε

Μετά το τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Σιμεόνε, πολύ διστακτικά, συμφώνησε στον δανεισμό του Κροάτη στην Ίντερ, η οποία πλήρωσε 6,5 εκατ. ευρώ ως ενοίκιο, προβλέποντας και ρήτρα αγοράς 17,5 εκατομμύριων, ενώ κάλυπτε στο 100% το ηγεμονικό συμβόλαιο που είχε στην Ατλέτικο, ήτοι 3,7 εκατ. ευρώ.

Το γόνατό του όμως, δεν άντεξε και αυτό που καθυστερούσε για δύο χρόνια, το πήρε απόφαση τον Φεβρουάριο του ’19, οπότε και υποβλήθηκε σε επέμβαση, που τον κράτησε εκτός γηπέδων για περίπου 10 μήνες.

Χαρακτηριστικό της πίστης του "Τσόλο" το ότι από την πρώτη στιγμή της αποθεραπείας του Βρσάλικο – και ενώ ήταν σαφές ότι θα επέστρεφε στην Ατλέτικο, αφού η Ιντερ δεν θα έκανε χρήση της option – δημοσιοποίησε πως θα τον περιμένει για όσο χρειαστεί, εξυμνώντας τον χαρακτήρα και το απόλυτα σύμφυτο με τις επιταγές του Αργεντινού τεχνικού, αγωνιστικό του πνεύμα.

Δεν επηρεάστηκε ούτε από τον νέο, πολύμηνο τραυματισμό του Κροάτη το καλοκαίρι του ’20, διατηρώντας τον – παρά τον εντονότατο ανταγωνισμό – σταθερό κομμάτι του rotation των "ροχιμπλάνκος".

Απολύτως ενδεικτικό το ότι η σεζόν που πριν ένα μήνα ολοκληρώθηκε ήταν η δεύτερη πιο γεμάτη σε παιχνίδια και χρόνο συμμετοχής στην παρουσία του στην Μαδρίτη. Εκεί όπου παντρεύτηκε τον εφηβικό του έρωτα, τη Ματέα Κέζντο, η οποία μαζί με τον τετράχρονο γιο του ζευγαριού Μπρούνο, είναι πλέον οι καταλύτες της ζωής και της καριέρας του Κροάτη ακραίου αμυντικού.

Στιγμιότυπά της αξιοσημείωτα και ξεχωριστά, άφθονα. Πιο αντιπροσωπευτικό όμως από εκείνο του περασμένου Δεκεμβρίου, στην αναμέτρηση της Ατλέτικο στο "Ντραγκάο" κόντρα στην Πόρτο, δύσκολα απαντάται.

Οι "ροχιμπλάνκος" ήθελαν μόνο νίκη για να πάρουν την πρόκριση στα νοκ-άουτ, με τον Σιμεόνε να μην έχει κανέναν καθαρόαιμο κεντρικό αμυντικό στη διάθεση του λόγω διάφορων προβλημάτων.

Έτσι, θυμήθηκε τα νιάτα του στο Ζάγκρεμπ και μαζί με τον – αμυντικό χαφ – Κοντογκμπιά συνέθεσαν το κατά συνθήκη δίδυμο των στόπερ για τους Μαδριλένους κόντρα στους "δράκους". Στο ημίωρο, σε μια διεκδίκηση με τον Λουίς Ντίας, έβαλε το κεφάλι του στην μπάλα την ώρα που ο Κολομβιανός σήκωνε το γόνατό του. Η σύγκρουση αναπόφευκτη και σφοδρή.

Εμφανής σε κάθε περίπτωση στο πρόσωπό του. Η παραμόρφωση όμως, το πρήξιμο ήταν το λιγότερο δυνατό. Είχε υποστεί κάταγμα του ζυγωματικού τόξου. Συνέχισε και έβγαλε όλο το παιχνίδι, χωρίς να διστάσει σε οποιαδήποτε μονομαχία. Η Ατλέτικο επικράτησε και πήρε την πρόκριση. Ο Σίμε Βρσάλικο, δυο μέρες μετά, χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση για την αποκατάσταση της ζημιάς.

Αυτό που έπρεπε όμως, αυτό που του ζητήθηκε, όπου του ζητήθηκε, όπως χρειάστηκε να ανταποκριθεί, το έκανε. Και με σπασμένο πρόσωπο. Και υποφέροντας από φοβερούς πόνους σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Και κλαίγοντας από δαύτους, να πέφτει στην αγκαλιά του προπονητή του αμέσως μετά τη λήξη του παιχνιδιού.

Έχοντας κάνει τη δουλειά του.