Σούρερ, Γκαμάρα στο SPORT 24
Σούρερ και Γκαμάρα μιλούν στο SPORT 24 για τις αναμνήσεις τους από τα ΟΣΦΠ-ΑΕΚ και την Ελλάδα
Ο Γκαμπριέλ "Chucho" Σούρερ στο SPORT 24
Ο πρώην αμυντικός του Ολυμπιακού μιλάει από την Αργεντινή για τα δικά του ντέρμπι με την ΑΕΚ, για τον Ολυμπιακό που χτίζεται, για τους πρώην συμπαίκτες και αντιπάλους του στην Ελλάδα και στέλνει την αγάπη του στους φίλους του "θρύλου".
Ο Γκαμπριέλ Φρανσίσκο Σούρερ Περάλτα γεννήθηκε το 1971 στη Ραφαέλα της Σάντα Φε, 100 περίπου χιλιόμετρα δυτικά του Μπουένος Άιρες. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Λανούς. Το 1996 πέρασε τον Ατλαντικό και αγωνίστηκε για 8 χρόνια στην Ισπανία (Ράθινγκ του Σανταντέρ, Ντεπορτίβο, Λας Πάλμας και Ρεάλ Σοθιεδάδ). Από τους Βάσκους τον πήρε ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι του 2004.
Ο Σούρερ έμεινε 2 χρόνια στην Ελλάδα και αποτέλεσε βασικό πυλώνα της αμυντικής λειτουργίας των "ερυθρόλευκων". Αγωνίστηκε σε 59 παιχνίδια με την κόκκινη φανέλα πετυχαίνοντας ένα γκολ. Είναι 14 φορές διεθνής με την Εθνική Αργεντινής. Σήμερα προπονεί τα εφηβικά τμήματα της Λανούς. Μιλήσαμε μαζί του για το ντέρμπι της Κυριακής και ιδού τι μας είπε:
Γκαμπριέλ, την Κυριακή που μας έρχεται, η πρώην ομάδα σου, ο Ολυμπιακός, αντιμετωπίζει την ΑΕΚ στο "Καραϊσκάκη". Και οι δυο βρίσκονται ψηλά στη βαθμολογία και είναι αήττητες μετά τις 4 πρώτες αγωνιστικές. Στη διετία που έμεινες στο λιμάνι, τι θυμάσαι από αυτά τα ματς;
"Οι αναμνήσεις για εμάς τους ποδοσφαιριστές αρχίζουν από πολύ νωρίς και εγώ είμαι αρκετά τυχερός σε ότι αφορά την παραμονή μου στην Ελλάδα, αφού η επιτυχία σε συγκομιδή τίτλων ήταν απόλυτη. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα ντέρμπι εναντίον της ΑΕΚ.
Από όλα έχω κάτι όμορφο να θυμάμαι, με αποκορύφωμα βέβαια τον τελικό του Κυπέλλου το 2006, όταν και πανηγυρίσαμε την κατάκτηση του τροπαίου νικώντας μετά από ένα πολύ καλό παιχνίδι την ΑΕΚ με 3-0".
Τι θυμάσαι από εκείνο το ματς; Ήταν το τελευταίο σου στην Ελλάδα αν δεν κάνω λάθος.
"Πολύ καλά θυμάσαι. Υπέροχες στιγμές, τόσο μέσα στο ματς όπου ζεις την ένταση και τις συγκινήσεις των γκολ, όσο και μετά, όταν τρέχεις κοντά στους φιλάθλους σου για να γιορτάσεις μαζί τους, ξέροντας ότι έπαιξες καλύτερα και νίκησες δίκαια. Ήταν καταπληκτική η ατμόσφαιρα. Από τα παιχνίδια της καριέρας μου που δεν ξεχνιούνται".
Αλήθεια, διατηρείς επαφή με παλιούς συμπαίκτες σου από τον Ολυμπιακό;
"Η αλήθεια είναι πως όχι. Διατηρώ βέβαια επαφές με φίλους μου από την Ελλάδα, οι οποίοι όμως δεν είναι από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Ο μοναδικός συμπαίκτης μου από εκείνη τη διετία, με τον οποίο έχω επικοινωνία, είναι ο Ντάνι Γκαρθία".
Το ντέρμπι θα διεξαχθεί μόνο με την παρουσία φίλων του Ολυμπιακού. Η βία στα γήπεδα είναι ένα φαινόμενο που προβληματίζει και στην Αργεντινή. Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί;
"Το να μη μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο γήπεδο οι φίλοι διαφορετικών ομάδων, είναι άσχημο. Όμως όταν το πρόβλημα γιγαντώνεται, είσαι υποχρεωμένος να το αντιμετωπίσεις. Και αν η καταστολή δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, τότε πρέπει να βρεις άλλους τρόπους.
Νομίζω ότι είναι σωστό να μην επιτρέπεται η παρουσία αντίπαλων οπαδών σε ματς που εγκυμονούν κινδύνους. Και γνωρίζω ότι στην Ελλάδα η μετακίνηση οπαδών απαγορεύεται με νόμο.
Κάτι ανάλογο εφαρμόζεται και εδώ, αφού η καινούργια νομοθεσία μείωσε κατά πολύ τον αριθμό των φιλοξενούμενων φιλάθλων που επιτρέπεται να μετακινηθούν στην Α’ Κατηγορία, ενώ απαγόρευσε τελείως τις επισκέψεις των οπαδών στη Β’ Εθνική. Η ασφάλεια πρέπει να αποτελεί πάντα προτεραιότητα".
Αν αφήσουμε έξω το ποδόσφαιρο, πώς ήταν γενικότερα η παραμονή σου στην Ελλάδα;
"Ήμουν ευτυχισμένος στην Ελλάδα γιατί και εγώ και η οικογένειά μου προσαρμοστήκαμε πολύ γρήγορα και εύκολα στην πατρίδα σας. Περάσαμε όμορφα από την αρχή μέχρι το τέλος. Η Αθήνα είναι φιλόξενη, είναι ενδιαφέρουσα, γεμάτη ζωή.
Και βέβαια, επειδή το ένα πάντα εξαρτάται και από το άλλο, μην ξεχνάς ότι μέσα σε δυο χρόνια κέρδισα με την ομάδα ότι υπήρχε: δυο πρωταθλήματα και δυο κύπελλα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή μέσα και έξω από τo γήπεδο".
Ποιοι αντίπαλοι ήταν αυτοί που σε δυσκόλεψαν περισσότερο στα δυο χρόνια που αγωνίστηκες στην Ελλάδα;
"Συνάντησα αρκετούς καλούς και αξιόλογους αντίπαλους παίκτες. Θα ξεχωρίσω όμως τον Γκέκα του Παναθηναϊκού – που τα πάει περίφημα στη Γερμανία – γιατί είχε φοβερή κίνηση και ταχύτητα και ήταν πανέξυπνος αντίπαλος. Έπρεπε να είσαι συνέχεια στην "τσίτα" για να μπορέσεις να τον μαρκάρεις αποτελεσματικά. Επίσης πολύ επικίνδυνος ήταν και ο παίκτης της ΑΕΚ που φόραγε το νούμερο 9, ο Σοάρες".
Και από τους συμπαίκτες σου; Με ποιους είχες τις καλύτερες σχέσεις;
"Με όλα τα παιδιά τα πήγαινα μια χαρά. Γενικά το κλίμα ήταν πολύ καλό. Εντάξει, με τον Ριβάλντο και τον Τζιοβάνι είχα πιο στενές σχέσεις. Και με τον Μπουλούτ και τον Ανατολάκη. Και βέβαια τον Ντάνι"
Τι θα ήθελες να ευχηθείς στην πρώην ομάδα σου για το ντέρμπι της Κυριακής;
"Ελπίζω να νικήσουν και να παίξουν καλή μπάλα. Η ομάδα – την οποία παρακολουθώ από το ίντερνετ – έχει καινούργιους παίκτες και χρειάζεται χρόνο για να δέσει και να αποδώσει. Είμαι σίγουρος ότι σιγά σιγά θα βελτιωθεί και θα κάνει μια καλή πορεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Αυτό το τελευταίο το εύχομαι ολόψυχα, γιατί όταν ήμουν εγώ στην ομάδα, η Ευρώπη ήταν για μας απωθημένο, ήταν αυτό που μας έλειψε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γράψε ότι θέλω να στείλω την αγάπη μου και στον κόσμο της ομάδας. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είναι φανταστικοί, απίστευτοι, υπέροχοι. Να ξέρουν ότι κάθε φορά που τους θυμάμαι, ανατριχιάζω..."
Ο Κάρλος Γκαμάρα στο SPORT 24
Ο πρώην άσος της ΑΕΚ θυμάται τα δικά του ντέρμπι, μιλάει από την Παραγουάη για το πέρασμά του από τους "κιτρινόμαυρους", για τους πρώην συμπαίκτες του, τον Ντέμη, την Εθνική Παραγουάης, το ασημένιο μετάλλιο της Αθήνας και εύχεται νίκη της πρώην ομάδας του.
Ο Κάρλος Αλμπέρτο Γκαμάρα Παβόν γεννήθηκε το 1971 στο Ιπακαραΐ της Παραγουάης, λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα της πρωτεύουσας Ασουνσιόν. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1991 από την Σέρο Πορτένιο. Το 1997 πέρασε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό για να αγωνιστεί στη Μπενφίκα. Στη συνέχεια Κορίνθιανς, Ατλέτικο Μαδρίτης και Φλαμένγκο.
Το καλοκαίρι του 2001 ήρθε στην ΑΕΚ, όπου έμεινε για ένα χρόνο παίζοντας συνολικά σε 24 παιχνίδια. Αμέσως μετά η τριετία στην Ίντερ και τέλος η Παλμέιρας και η Ολίμπια της Ασουνσιόν. Σε όλη την καριέρα του ο Γκαμάρα έπαιξε 340 επίσημα ματς με τη φανέλα 11 συλλόγων και σημείωσε 18 γκολ.
Στην Εθνική Παραγουάης αγωνίστηκε 110 φορές πετυχαίνοντας 12 γκολ. Σήμερα εργάζεται ως τεχνικός διευθυντής στην ομάδα "Club Rubio Ñu" της χώρας του. Τον βρήκαμε στην Ασουνσιόν και μιλήσαμε μαζί του για το παρελθόν και το παρόν.
Κάρλος σε παίρνουμε από την Ελλάδα για να φρεσκάρουμε λιγάκι τις αναμνήσεις που έχεις από το πέρασμά σου από τη χώρα μας τη χρονιά που αγωνίστηκες στην ΑΕΚ.
"Είσαι ο πρώτος Έλληνας με τον οποίο μιλάω μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Πού με ανακάλυψες (γέλια); Πάντως χαίρομαι που με θυμούνται ακόμα στην Ελλάδα. Γιατί και για μένα ήταν μια ωραία χρονιά αυτή στην ΑΕΚ. Καλή ομάδα, καλή πορεία, το Κύπελλο και μετά το μεγάλο βήμα στην καριέρα μου, η Ίντερ".
Επικοινωνήσαμε μαζί σου με την ευκαιρία του ντέρμπι της Κυριακής. Η πρώην ομάδα σου αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό μετά από ένα πολύ καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα και τη νίκη στην πρεμιέρα εναντίον του ΠΑΟ. Τόσο η ΑΕΚ όσο και ο Ολυμπιακός βρίσκονται ψηλά στη βαθμολογία και χωρίς ήττα μετά τις 4 πρώτες αγωνιστικές.
"Όπως τότε, έτσι και τώρα αυτοί οι τρεις είναι οι πρωταγωνιστές στις εγχώριες διοργανώσεις. Στη χρονιά που αγωνίστηκα στην ΑΕΚ θυμάμαι ντέρμπι με πολλά γκολ, δυστυχώς χαμένα και τα δυο (σ.σ. ΟΣΦΠ – ΑΕΚ 4-3 & ΑΕΚ – ΟΣΦΠ 2-3).
Όμως πήραμε τη ρεβάνς στον τελικό του Κυπέλλου με σκορ 2-1 – αυτό το θυμάμαι καλά – και δώσαμε χαρά στον κόσμο μας. Πάντως εκείνη την περίοδο τόσο εμείς, όσο και ο Ολυμπιακός διαθέταμε πολύ καλές ομάδες και οι συναντήσεις ήταν γεμάτες ποδοσφαιρικό θέαμα".
Ποιους συμπαίκτες σου θυμάσαι περισσότερο από την παραμονή σου στους "κιτρινόμαυρους";
"Με όλα τα παιδιά τα πήγαινα μια χαρά, γενικά το κλίμα ήταν πολύ καλό στην ομάδα. Πιο στενές σχέσεις είχα με τον Άκη Ζήκο και τον Ροντρίγκο (σ.σ. Φερούζεμ). Κάποια στιγμή είχα διαβάσει ότι ο Ντέμης είχε αναλάβει πρόεδρος στην ΑΕΚ. Ελπίζω να τα κατάφερε καλά, ήταν τρομερός επιθετικός, μυριζόταν το γκολ από το πουθενά, μεγάλο ταλέντο. Ήταν όμως και πολύ καλό παιδί, σπάνιος χαρακτήρας".
Καλά τα κατάφερε ο Νικολαΐδης και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για τον σύλλογο. Εσύ, αλήθεια, συνεχίζεις το ποδόσφαιρο στην Παραγουάη;
"Όχι, αγωνίστηκα την περσινή περίοδο στην Ολύμπια της Ασουνσιόν και μόλις τελείωσε το πρωτάθλημα αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να κρεμάσω τα παπούτσια. Βέβαια δεν εγκατέλειψα τον χώρο, εργάζομαι τώρα ως τεχνικός διευθυντής στην "Club Rubio Ñu", μια ομάδα της Β’ κατηγορίας της Παραγουάης και μάλιστα είμαστε μια ανάσα από την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία".
Τι αναμνήσεις σου άφησε το ποδόσφαιρο Κάρλος;
"Δεν έχω παράπονο. Έκανα επάγγελμα αυτό που αγαπούσα, κατάφερα να παίξω σε υψηλό επίπεδο και σε μεγάλες ομάδες τόσο εδώ στη Λατινική Αμερική, όσο και στην Ευρώπη. Και βέβαια δεν ξεχνώ και την Εθνική, η οποία είναι το μεγαλύτερο "κεφάλαιο" στην καριέρα μου.
Κέρδισα τίτλους παντού, πρωταθλήματα και Κύπελλα και νομίζω πως ο κόσμος αναγνώρισε την προσπάθειά μου και την αφοσίωσή μου στο ποδόσφαιρο".
Είσαι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Εθνικής της Παραγουάης. Πήρες μέρος σε τρία Μουντιάλ (1998, 2002, 2006), το 1998 στη Γαλλία η FIFA σε συμπεριέλαβε στην ιδανική ενδεκάδα της διοργάνωσης και κατέχεις ένα απίστευτο ρεκόρ για τη θέση στην οποία έπαιζες: "έβγαλες" δυο Μουντιάλ (1998, 2002) χωρίς να χρειαστεί να κάνεις ούτε ένα φάουλ σε αντίπαλο. Καθόλου άσχημα θα έλεγα.
"Η Εθνική για κάθε παίκτη είναι η "κορυφή", δεν έχει κάτι πιο πάνω από αυτή. Και τα "ρεκόρ" που ανέφερες είναι τιμή για εμένα. Οι εμπειρίες που μάζεψα από τα τρία Μουντιάλ ήταν οι μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα μου. Η κορυφαία όμως διάκριση ήρθε από αλλού και μάλιστα στην Ελλάδα: Οι Ολυμπιακοί αγώνες το 2004 και το ασημένιο μετάλλιο αποτελούν για μένα ότι πιο όμορφο στα χρόνια που έπαιξα μπάλα.
Ένα ολυμπιακό μετάλλιο μέσα στην πατρίδα του Ολυμπισμού, ανάμεσα σε φίλους φίλαθλους που στη διάρκεια όλης της διοργάνωσης μου έδειξαν με κάθε τρόπο την αγάπη τους, μοναδικές στιγμές για έναν ποδοσφαιριστή. Γι’ αυτό η πατρίδα σου είναι γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις για μένα".
Τι θα ήθελες να ευχηθείς στην πρώην ομάδα σου για το ντέρμπι της Κυριακής;
"Φυσικά εύχομαι να νικήσει η ΑΕΚ και να δώσει μια μεγάλη χαρά στους φίλους της. Μπορεί να έμεινα μόνο ένα χρόνο στην Ελλάδα, αλλά δέθηκα αρκετά με τον κόσμο και πρέπει να πω ότι όλοι μου φέρθηκαν πάντα άψογα. Πολλές φορές δεν έχει τόση σημασία η διάρκεια, όσο η ένταση με την οποία ζεις μια σχέση.
Στο ποδόσφαιρο αυτή η σχέση είναι πολύ σημαντική. Παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία ενός παίκτη να ξέρει ότι οι φίλαθλοι τον αγαπούν, τον στηρίζουν και τον εμπιστεύονται. Εγώ τα ένιωσα όλα αυτά στο πέρασμά μου από την ΑΕΚ και είμαι ευγνώμων απέναντι στους συμπαίκτες μου, στους ανθρώπους του συλλόγου και βέβαια στους φίλαθλους.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα για έναν ποδοσφαιριστή που έχει αποσυρθεί και ζει στην άλλη άκρη του κόσμου, να ξέρει ότι εκεί που έπαιξε τον θυμούνται ακόμα και εκτιμούν το πέρασμά του από την ομάδα τους. Το είπα και πριν, η Ελλάδα είναι γεμάτη από ωραίες αναμνήσεις: ΑΕΚ και Εθνική. Να το γράψεις, τους θυμάμαι όλους κάθε φορά που κοιτάω τα δυο μετάλλια: του Κυπέλλου Ελλάδας και το ασημένιο του 2004".
Ο πρώην αμυντικός του Ολυμπιακού μιλάει από την Αργεντινή για τα δικά του ντέρμπι με την ΑΕΚ, για τον Ολυμπιακό που χτίζεται, για τους πρώην συμπαίκτες και αντιπάλους του στην Ελλάδα και στέλνει την αγάπη του στους φίλους του "θρύλου".
Ο Γκαμπριέλ Φρανσίσκο Σούρερ Περάλτα γεννήθηκε το 1971 στη Ραφαέλα της Σάντα Φε, 100 περίπου χιλιόμετρα δυτικά του Μπουένος Άιρες. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Λανούς. Το 1996 πέρασε τον Ατλαντικό και αγωνίστηκε για 8 χρόνια στην Ισπανία (Ράθινγκ του Σανταντέρ, Ντεπορτίβο, Λας Πάλμας και Ρεάλ Σοθιεδάδ). Από τους Βάσκους τον πήρε ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι του 2004.
Ο Σούρερ έμεινε 2 χρόνια στην Ελλάδα και αποτέλεσε βασικό πυλώνα της αμυντικής λειτουργίας των "ερυθρόλευκων". Αγωνίστηκε σε 59 παιχνίδια με την κόκκινη φανέλα πετυχαίνοντας ένα γκολ. Είναι 14 φορές διεθνής με την Εθνική Αργεντινής. Σήμερα προπονεί τα εφηβικά τμήματα της Λανούς. Μιλήσαμε μαζί του για το ντέρμπι της Κυριακής και ιδού τι μας είπε:
Γκαμπριέλ, την Κυριακή που μας έρχεται, η πρώην ομάδα σου, ο Ολυμπιακός, αντιμετωπίζει την ΑΕΚ στο "Καραϊσκάκη". Και οι δυο βρίσκονται ψηλά στη βαθμολογία και είναι αήττητες μετά τις 4 πρώτες αγωνιστικές. Στη διετία που έμεινες στο λιμάνι, τι θυμάσαι από αυτά τα ματς;
"Οι αναμνήσεις για εμάς τους ποδοσφαιριστές αρχίζουν από πολύ νωρίς και εγώ είμαι αρκετά τυχερός σε ότι αφορά την παραμονή μου στην Ελλάδα, αφού η επιτυχία σε συγκομιδή τίτλων ήταν απόλυτη. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα ντέρμπι εναντίον της ΑΕΚ.
Από όλα έχω κάτι όμορφο να θυμάμαι, με αποκορύφωμα βέβαια τον τελικό του Κυπέλλου το 2006, όταν και πανηγυρίσαμε την κατάκτηση του τροπαίου νικώντας μετά από ένα πολύ καλό παιχνίδι την ΑΕΚ με 3-0".
Τι θυμάσαι από εκείνο το ματς; Ήταν το τελευταίο σου στην Ελλάδα αν δεν κάνω λάθος.
"Πολύ καλά θυμάσαι. Υπέροχες στιγμές, τόσο μέσα στο ματς όπου ζεις την ένταση και τις συγκινήσεις των γκολ, όσο και μετά, όταν τρέχεις κοντά στους φιλάθλους σου για να γιορτάσεις μαζί τους, ξέροντας ότι έπαιξες καλύτερα και νίκησες δίκαια. Ήταν καταπληκτική η ατμόσφαιρα. Από τα παιχνίδια της καριέρας μου που δεν ξεχνιούνται".
Αλήθεια, διατηρείς επαφή με παλιούς συμπαίκτες σου από τον Ολυμπιακό;
"Η αλήθεια είναι πως όχι. Διατηρώ βέβαια επαφές με φίλους μου από την Ελλάδα, οι οποίοι όμως δεν είναι από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Ο μοναδικός συμπαίκτης μου από εκείνη τη διετία, με τον οποίο έχω επικοινωνία, είναι ο Ντάνι Γκαρθία".
Το ντέρμπι θα διεξαχθεί μόνο με την παρουσία φίλων του Ολυμπιακού. Η βία στα γήπεδα είναι ένα φαινόμενο που προβληματίζει και στην Αργεντινή. Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί;
"Το να μη μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο γήπεδο οι φίλοι διαφορετικών ομάδων, είναι άσχημο. Όμως όταν το πρόβλημα γιγαντώνεται, είσαι υποχρεωμένος να το αντιμετωπίσεις. Και αν η καταστολή δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, τότε πρέπει να βρεις άλλους τρόπους.
Νομίζω ότι είναι σωστό να μην επιτρέπεται η παρουσία αντίπαλων οπαδών σε ματς που εγκυμονούν κινδύνους. Και γνωρίζω ότι στην Ελλάδα η μετακίνηση οπαδών απαγορεύεται με νόμο.
Κάτι ανάλογο εφαρμόζεται και εδώ, αφού η καινούργια νομοθεσία μείωσε κατά πολύ τον αριθμό των φιλοξενούμενων φιλάθλων που επιτρέπεται να μετακινηθούν στην Α’ Κατηγορία, ενώ απαγόρευσε τελείως τις επισκέψεις των οπαδών στη Β’ Εθνική. Η ασφάλεια πρέπει να αποτελεί πάντα προτεραιότητα".
Αν αφήσουμε έξω το ποδόσφαιρο, πώς ήταν γενικότερα η παραμονή σου στην Ελλάδα;
"Ήμουν ευτυχισμένος στην Ελλάδα γιατί και εγώ και η οικογένειά μου προσαρμοστήκαμε πολύ γρήγορα και εύκολα στην πατρίδα σας. Περάσαμε όμορφα από την αρχή μέχρι το τέλος. Η Αθήνα είναι φιλόξενη, είναι ενδιαφέρουσα, γεμάτη ζωή.
Και βέβαια, επειδή το ένα πάντα εξαρτάται και από το άλλο, μην ξεχνάς ότι μέσα σε δυο χρόνια κέρδισα με την ομάδα ότι υπήρχε: δυο πρωταθλήματα και δυο κύπελλα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή μέσα και έξω από τo γήπεδο".
Ποιοι αντίπαλοι ήταν αυτοί που σε δυσκόλεψαν περισσότερο στα δυο χρόνια που αγωνίστηκες στην Ελλάδα;
"Συνάντησα αρκετούς καλούς και αξιόλογους αντίπαλους παίκτες. Θα ξεχωρίσω όμως τον Γκέκα του Παναθηναϊκού – που τα πάει περίφημα στη Γερμανία – γιατί είχε φοβερή κίνηση και ταχύτητα και ήταν πανέξυπνος αντίπαλος. Έπρεπε να είσαι συνέχεια στην "τσίτα" για να μπορέσεις να τον μαρκάρεις αποτελεσματικά. Επίσης πολύ επικίνδυνος ήταν και ο παίκτης της ΑΕΚ που φόραγε το νούμερο 9, ο Σοάρες".
Και από τους συμπαίκτες σου; Με ποιους είχες τις καλύτερες σχέσεις;
"Με όλα τα παιδιά τα πήγαινα μια χαρά. Γενικά το κλίμα ήταν πολύ καλό. Εντάξει, με τον Ριβάλντο και τον Τζιοβάνι είχα πιο στενές σχέσεις. Και με τον Μπουλούτ και τον Ανατολάκη. Και βέβαια τον Ντάνι"
Τι θα ήθελες να ευχηθείς στην πρώην ομάδα σου για το ντέρμπι της Κυριακής;
"Ελπίζω να νικήσουν και να παίξουν καλή μπάλα. Η ομάδα – την οποία παρακολουθώ από το ίντερνετ – έχει καινούργιους παίκτες και χρειάζεται χρόνο για να δέσει και να αποδώσει. Είμαι σίγουρος ότι σιγά σιγά θα βελτιωθεί και θα κάνει μια καλή πορεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Αυτό το τελευταίο το εύχομαι ολόψυχα, γιατί όταν ήμουν εγώ στην ομάδα, η Ευρώπη ήταν για μας απωθημένο, ήταν αυτό που μας έλειψε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γράψε ότι θέλω να στείλω την αγάπη μου και στον κόσμο της ομάδας. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είναι φανταστικοί, απίστευτοι, υπέροχοι. Να ξέρουν ότι κάθε φορά που τους θυμάμαι, ανατριχιάζω..."
Ο Κάρλος Γκαμάρα στο SPORT 24
Ο πρώην άσος της ΑΕΚ θυμάται τα δικά του ντέρμπι, μιλάει από την Παραγουάη για το πέρασμά του από τους "κιτρινόμαυρους", για τους πρώην συμπαίκτες του, τον Ντέμη, την Εθνική Παραγουάης, το ασημένιο μετάλλιο της Αθήνας και εύχεται νίκη της πρώην ομάδας του.
Ο Κάρλος Αλμπέρτο Γκαμάρα Παβόν γεννήθηκε το 1971 στο Ιπακαραΐ της Παραγουάης, λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα της πρωτεύουσας Ασουνσιόν. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1991 από την Σέρο Πορτένιο. Το 1997 πέρασε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό για να αγωνιστεί στη Μπενφίκα. Στη συνέχεια Κορίνθιανς, Ατλέτικο Μαδρίτης και Φλαμένγκο.
Το καλοκαίρι του 2001 ήρθε στην ΑΕΚ, όπου έμεινε για ένα χρόνο παίζοντας συνολικά σε 24 παιχνίδια. Αμέσως μετά η τριετία στην Ίντερ και τέλος η Παλμέιρας και η Ολίμπια της Ασουνσιόν. Σε όλη την καριέρα του ο Γκαμάρα έπαιξε 340 επίσημα ματς με τη φανέλα 11 συλλόγων και σημείωσε 18 γκολ.
Στην Εθνική Παραγουάης αγωνίστηκε 110 φορές πετυχαίνοντας 12 γκολ. Σήμερα εργάζεται ως τεχνικός διευθυντής στην ομάδα "Club Rubio Ñu" της χώρας του. Τον βρήκαμε στην Ασουνσιόν και μιλήσαμε μαζί του για το παρελθόν και το παρόν.
Κάρλος σε παίρνουμε από την Ελλάδα για να φρεσκάρουμε λιγάκι τις αναμνήσεις που έχεις από το πέρασμά σου από τη χώρα μας τη χρονιά που αγωνίστηκες στην ΑΕΚ.
"Είσαι ο πρώτος Έλληνας με τον οποίο μιλάω μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Πού με ανακάλυψες (γέλια); Πάντως χαίρομαι που με θυμούνται ακόμα στην Ελλάδα. Γιατί και για μένα ήταν μια ωραία χρονιά αυτή στην ΑΕΚ. Καλή ομάδα, καλή πορεία, το Κύπελλο και μετά το μεγάλο βήμα στην καριέρα μου, η Ίντερ".
Επικοινωνήσαμε μαζί σου με την ευκαιρία του ντέρμπι της Κυριακής. Η πρώην ομάδα σου αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό μετά από ένα πολύ καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα και τη νίκη στην πρεμιέρα εναντίον του ΠΑΟ. Τόσο η ΑΕΚ όσο και ο Ολυμπιακός βρίσκονται ψηλά στη βαθμολογία και χωρίς ήττα μετά τις 4 πρώτες αγωνιστικές.
"Όπως τότε, έτσι και τώρα αυτοί οι τρεις είναι οι πρωταγωνιστές στις εγχώριες διοργανώσεις. Στη χρονιά που αγωνίστηκα στην ΑΕΚ θυμάμαι ντέρμπι με πολλά γκολ, δυστυχώς χαμένα και τα δυο (σ.σ. ΟΣΦΠ – ΑΕΚ 4-3 & ΑΕΚ – ΟΣΦΠ 2-3).
Όμως πήραμε τη ρεβάνς στον τελικό του Κυπέλλου με σκορ 2-1 – αυτό το θυμάμαι καλά – και δώσαμε χαρά στον κόσμο μας. Πάντως εκείνη την περίοδο τόσο εμείς, όσο και ο Ολυμπιακός διαθέταμε πολύ καλές ομάδες και οι συναντήσεις ήταν γεμάτες ποδοσφαιρικό θέαμα".
Ποιους συμπαίκτες σου θυμάσαι περισσότερο από την παραμονή σου στους "κιτρινόμαυρους";
"Με όλα τα παιδιά τα πήγαινα μια χαρά, γενικά το κλίμα ήταν πολύ καλό στην ομάδα. Πιο στενές σχέσεις είχα με τον Άκη Ζήκο και τον Ροντρίγκο (σ.σ. Φερούζεμ). Κάποια στιγμή είχα διαβάσει ότι ο Ντέμης είχε αναλάβει πρόεδρος στην ΑΕΚ. Ελπίζω να τα κατάφερε καλά, ήταν τρομερός επιθετικός, μυριζόταν το γκολ από το πουθενά, μεγάλο ταλέντο. Ήταν όμως και πολύ καλό παιδί, σπάνιος χαρακτήρας".
Καλά τα κατάφερε ο Νικολαΐδης και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για τον σύλλογο. Εσύ, αλήθεια, συνεχίζεις το ποδόσφαιρο στην Παραγουάη;
"Όχι, αγωνίστηκα την περσινή περίοδο στην Ολύμπια της Ασουνσιόν και μόλις τελείωσε το πρωτάθλημα αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να κρεμάσω τα παπούτσια. Βέβαια δεν εγκατέλειψα τον χώρο, εργάζομαι τώρα ως τεχνικός διευθυντής στην "Club Rubio Ñu", μια ομάδα της Β’ κατηγορίας της Παραγουάης και μάλιστα είμαστε μια ανάσα από την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία".
Τι αναμνήσεις σου άφησε το ποδόσφαιρο Κάρλος;
"Δεν έχω παράπονο. Έκανα επάγγελμα αυτό που αγαπούσα, κατάφερα να παίξω σε υψηλό επίπεδο και σε μεγάλες ομάδες τόσο εδώ στη Λατινική Αμερική, όσο και στην Ευρώπη. Και βέβαια δεν ξεχνώ και την Εθνική, η οποία είναι το μεγαλύτερο "κεφάλαιο" στην καριέρα μου.
Κέρδισα τίτλους παντού, πρωταθλήματα και Κύπελλα και νομίζω πως ο κόσμος αναγνώρισε την προσπάθειά μου και την αφοσίωσή μου στο ποδόσφαιρο".
Είσαι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Εθνικής της Παραγουάης. Πήρες μέρος σε τρία Μουντιάλ (1998, 2002, 2006), το 1998 στη Γαλλία η FIFA σε συμπεριέλαβε στην ιδανική ενδεκάδα της διοργάνωσης και κατέχεις ένα απίστευτο ρεκόρ για τη θέση στην οποία έπαιζες: "έβγαλες" δυο Μουντιάλ (1998, 2002) χωρίς να χρειαστεί να κάνεις ούτε ένα φάουλ σε αντίπαλο. Καθόλου άσχημα θα έλεγα.
"Η Εθνική για κάθε παίκτη είναι η "κορυφή", δεν έχει κάτι πιο πάνω από αυτή. Και τα "ρεκόρ" που ανέφερες είναι τιμή για εμένα. Οι εμπειρίες που μάζεψα από τα τρία Μουντιάλ ήταν οι μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα μου. Η κορυφαία όμως διάκριση ήρθε από αλλού και μάλιστα στην Ελλάδα: Οι Ολυμπιακοί αγώνες το 2004 και το ασημένιο μετάλλιο αποτελούν για μένα ότι πιο όμορφο στα χρόνια που έπαιξα μπάλα.
Ένα ολυμπιακό μετάλλιο μέσα στην πατρίδα του Ολυμπισμού, ανάμεσα σε φίλους φίλαθλους που στη διάρκεια όλης της διοργάνωσης μου έδειξαν με κάθε τρόπο την αγάπη τους, μοναδικές στιγμές για έναν ποδοσφαιριστή. Γι’ αυτό η πατρίδα σου είναι γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις για μένα".
Τι θα ήθελες να ευχηθείς στην πρώην ομάδα σου για το ντέρμπι της Κυριακής;
"Φυσικά εύχομαι να νικήσει η ΑΕΚ και να δώσει μια μεγάλη χαρά στους φίλους της. Μπορεί να έμεινα μόνο ένα χρόνο στην Ελλάδα, αλλά δέθηκα αρκετά με τον κόσμο και πρέπει να πω ότι όλοι μου φέρθηκαν πάντα άψογα. Πολλές φορές δεν έχει τόση σημασία η διάρκεια, όσο η ένταση με την οποία ζεις μια σχέση.
Στο ποδόσφαιρο αυτή η σχέση είναι πολύ σημαντική. Παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία ενός παίκτη να ξέρει ότι οι φίλαθλοι τον αγαπούν, τον στηρίζουν και τον εμπιστεύονται. Εγώ τα ένιωσα όλα αυτά στο πέρασμά μου από την ΑΕΚ και είμαι ευγνώμων απέναντι στους συμπαίκτες μου, στους ανθρώπους του συλλόγου και βέβαια στους φίλαθλους.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα για έναν ποδοσφαιριστή που έχει αποσυρθεί και ζει στην άλλη άκρη του κόσμου, να ξέρει ότι εκεί που έπαιξε τον θυμούνται ακόμα και εκτιμούν το πέρασμά του από την ομάδα τους. Το είπα και πριν, η Ελλάδα είναι γεμάτη από ωραίες αναμνήσεις: ΑΕΚ και Εθνική. Να το γράψεις, τους θυμάμαι όλους κάθε φορά που κοιτάω τα δυο μετάλλια: του Κυπέλλου Ελλάδας και το ασημένιο του 2004".
