Ο Στέλιος Μανωλάς στο Football Idols by Stoiximan: "Αν δεν παίρναμε το πρωτάθλημα του '89 με την ΑΕΚ, σκεφτόμουν να σταματήσω"

Στις μεγάλες ομάδες, ειδικά στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 και πριν ανοίξουν τα "ποδοσφαιρικά σύνορα" με την ελεύθερη διακίνηση των ποδοσφαιριστών, ο φίλαθλος κόσμος συνήθιζε να αναγάγει κάποιους από τους σημαντικούς παίκτες των ομάδων σε… σημαίες τους.

Αν κάποιος έψαχνε να βρει κάποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, δεν θα χρειαζόταν να ψάξει για πολύ. Μια ματιά στην ιστορία της ΑΕΚ θα έφτανε για να βρει τον παίκτη που δεν φόρεσε καμία άλλη φανέλα στην καριέρα του, εκτός από την κιτρινόμαυρη.

Ο λόγος φυσικά για τον Στέλιο Μανωλά, ο οποίος κατάφερε από τις ακαδημίες της ομάδας, να αναδειχθεί και σε έναν από τους ιστορικότερους παίκτες της, καταγράφοντας μια πορεία 19 χρόνων σε υψηλό επίπεδο.

Σε αυτά τα 19 πρωταθλήματα που αγωνίστηκε στην ΑΕΚ, ο Στέλιος Μανωλάς έζησε και ευχάριστες, αλλά και δύσκολες καταστάσεις, όμως όπως ο ίδιος λέει στο σημερινό επεισόδιο των Football Idols by Stoiximan αυτές οι καταστάσεις ήταν που του έχτισαν και τον χαρακτήρα.

Από τα πρώτα χρόνια επί προεδρίας Μπάρλου και τα γεμάτα μυθικούς παίκτες αποδυτήρια, μέχρι την περίφημη φάση με την απόκρουση στην κεφαλιά του Ντέταρι στο ΟΑΚΑ. Αυτή που όπως λέει: "κάποια ανώτερη δύναμη την έβγαλε".

Και από τις αλάνες στην περιοχή γύρω από την Νέα Φιλαδέλφεια, μέχρι το παγκόσμιο κύπελλο του 1994 και το ματς κόντρα στον Μαραντόνα.

Ο Στέλιος Μανωλάς, ανοίγει μια μια τις σελίδες της τεράστιας καριέρας του και μέσω του Football Idols by Stoiximan αναπολεί τα χρόνια που πατούσε το χορτάρι του "Νίκος Γκούμας", αλλά και των μεγάλων γηπέδων της Ευρώπης και του κόσμου.

"Οι άνθρωποι της τότε ΑΕΚ με αγκάλιασαν. Πρώτα απ' όλα ο μεγαλύτερος πρόεδρος, ο πρόεδρος των προέδρων, ο Λουκάς Μπάρλος, ο οποίος όχι μόνο έδειχνε ενδιαφέρον, αλλά μας έδινε και μισθό ίσως και πιο μεγάλο από της πρώτης ομάδας. Κάπως έτσι, ξεκίνησα, κατάλαβα ότι εδώ ήταν το μέλλον μου".

Για το πρωτάθλημα του '89 είπε: "Φτάσαμε σ' αυτό το οριακό παιχνίδι, όπου κρινόταν το πρωτάθλημα, αλλά με ισοπαλία το παίρναμε. Είχα περάσει τα πάνδεινα και είχα πάνω μου ένα τεράστιο βάρος. Τσακωνόμουν με τη διοίκηση και έλεγα ότι δεν γίνεται να βρίζει μόνο εμένα ο κόσμος. Αν δεν παίρναμε το πρωτάθλημα, σκεφτόμουν να σταματήσω. Πώς να κατέβω μετά; Δεν είχα κουράγια.

Μιλούσα με τον Πίττα το βράδυ και του έλεγα "ρε συ τι θα γίνει αν δεν το πάρουμε; Θα έδινα όλα μου τα λεφτά για να το πάρουμε". Μου λέει "πόσα δίνεις αν σου εγγυηθώ ότι θα του πάρουμε;". Του λέω "πόσα είναι το πριμ μας; 2 εκατ.; "500.000 θέλω", μου είπε". Πήραμε το πρωτάθλημα και ήρθε την επόμενη ημέρα και τα πήρε.

Υπάρχει αυτή η στιγμή που λέγεται Θεία Δίκη. Ο Θεός με λυπήθηκε; Ήθελε να βοηθήσει την ΑΕΚ; Δεν έβγαινε αυτή η φάση. Γιατί αν πραγματικά δεχόμαστε αυτό το γκολ σ' αυτή τη φάση, δεν μπορούσε να γυρίσει. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος. Ήρθε αυτή η φάση και βγήκε η μπάλα. Δεν βγαίνει αυτή η φάση, κάποιος την έβγαλε".