Η κομψή πενηντάρα με το ιδιαίτερο ντύσιμο ταλαιπώρησε πάνω από μία ώρα τις πωλήτριες του πολυκαταστήματος. Μετά από μεγάλη προσπάθεια κατέληξε σε έξι ζευγάρια παπούτσια. Σημειωτέον, από τα ακριβά, το κατάστημα έτσι και αλλιώς πωλούσε μόνο συγκεκριμένες μάρκες. Πήγε στο ταμείο, έμαθε το ποσό που πρέπει να πληρώσει και έδωσε την κάρτα της. Η ταμίας την πληροφόρησε ότι το πιστωτικό όριο της κάρτας έχει ξεπεραστεί.

Ατάραχη η κομψή πενηντάρα έδωσε άλλη κάρτα, τη δεύτερη. Και εν συνεχεία την τρίτη. Και την τέταρτη. Κανένα θέμα. Πλήρωσε τελικά με την έκτη (!) κάρτα που έβγαλε από το πορτοφόλι της. Φανερά ικανοποιημένη, κανόνισε τα της αποστολής στο σπίτι της, έβαλε τα γυαλιά της και αγέρωχη πέρασε την πόρτα της εξόδου. Στην Ελλάδα του 2004, φίλε αναγνώστη, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Μα κανένα απολύτως πρόβλημα!

Μην βιαστείτε να τοποθετήσετε το παραπάνω περιστατικό στη σφαίρα του απίθανου. Είναι απολύτως πραγματικό και συνέβη σε πολύ γνωστό πολυκατάστημα της Αθήνας το τρομερό καλοκαίρι του 2004, λίγες ημέρες αφότου ο Αγγελος Χαριστέας και τα υπόλοιπα παιδιά του Οτο Ρεχάγκελ είχαν στείλει τον πλανήτη αδιάβαστο κατακτώντας το Euro 2004 και προκαλώντας απανωτούς οργασμούς χαράς στους απανταχού Ελληνες και λίγες ημέρες πριν η Ελλάδα υποδεχθεί τον υπόλοιπο κόσμο στο Ολυμπιακό Στάδιο για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Περιγράφει ανάγλυφα την Ελλάδα της επίπλαστης ευμάρειας. Την “ισχυρή Ελλάδα” όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Κώστας Σημίτης (Πρωθυπουργός μέχρι τις 7 Μαρτίου του 2004) που όμως, όπως αποδείχθηκε πολύ αργότερα, στηριζόταν σε πήλινα πόδια. Το 2004 ζούσαμε πάντως το όνειρό μας σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στον αθλητικό, αρκεί κανείς να σκεφτεί την ευκολία με την οποία ο Ελληνας της εποχής αποκτούσε χρήματα.

Χρήματα όχι φυσικά δικά του αλλά δανεικά από τις τράπεζες οι οποίες μοίραζαν λεφτά για κάθε πιθανό ή απίθανο σκοπό. Εμπαινες, όπως έλεγαν τραπεζικοί της εποχής, σε τραπεζικό κατάστημα μόνο με την ταυτότητά σου και έβγαινες με μίνιμουμ 3000 ευρώ. Δεν σε ρωτούσε κανείς τίποτα. Ηθελες να πάρεις το δάνειο; Το έπαιρνες και έξω από την πόρτα. Η Μύκονος, λόγου χάρη, σε περίμενε. Η κοπέλα σου ή το αγόρι σου σε περίμενε. Εκλεινες αμέσως αεροπορικά και διαμονή για την Ιμπιθα. Εκανες αυτό που γούσταρες.

Διαβάστε τη συνέχεια στο news247.gr