Στον αστερισμό των σταρ και του αντι-σταρ Λαμ
Το Sport24.gr παρακολούθησε από κοντά τις κινήσεις της Μπάγερν Μονάχου από την άφιξη στην Αθήνα μέχρι την έξοδό της από το "Γ. Καραϊσκάκης", μετά τη λήξη του ματς με τον Ολυμπιακό.
Η Μπάγερν Μονάχου ήρθε μετά από χρόνια στην Ελλάδα, κι αυτό για το ματς με τον Ολυμπιακό - που βρήκε τους Βαυαρούς νικητές με 3-0 - για την πρώτη αγωνιστική των ομίλων του Champions League. Το Sport24.gr παρακολούθησε διακριτικά τις κινήσεις της γερμανικής ομάδας - εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου - και σας τις καταγράφει.
Μπάγερν... Γερμανίας
Να αρχίσουμε από μία διαπίστωση. Ότι, δηλαδή, είναι γερμανική ομάδα. Όχι μόνο στο όνομα, αλλά στην πράξη. Αυστηρά χρονοδιαγράμματα, καμία παρέκκλιση από αυτά.
Ακόμη κι αν το ζητούσε ο Αρτούρο Βιδάλ και ο Ντόουγκλας Κόστα, οι δύο πιο ακριβές μεταγραφές της τη θερινή περίοδο. Ακόμη κι αν το ζητούσε ο τεχνικός της ομάδας. Μπορεί να μην τυγχάνει καθολικής αποδοχής, αλλά είναι ο Πεπ Γουαρδιόλα. Ούτε αυτός.
Σε ενημέρωση που μοιράστηκε στους απεσταλμένους των γερμανικών Μέσων και είχαμε την τύχη να δούμε, υπήρχε λεπτομερέστατη πρόβλεψη κι ενημέρωση για το πρόγραμμα. Από την ερώτηση "Ποιος θα μιλήσει στη συνέντευξη Τύπου;" και την απάντηση "Μα έχουν βγει αυτά, ο Λαμ κι ο Λεβαντόβσκι στις 17:00, ο Γουαρδιόλα ένα τέταρτο αργότερα" μέχρι το πλήρες πρόγραμμα της ομάδας.
Π.χ άφιξη, φαγητό, ξεκούραση με υποσημειώσεις δίπλα ώρα και λεπτά αλλά και αντίστοιχη αίθουσα του ξενοδοχείου, "Intercontinental", όπου διέμενε η ομάδα στην Αθήνα. Όλα αυτά, στους Γερμανούς δημοσιογράφους, να συνεννοούμαστε.
Ουδείς πάνω από το νόμο
Το ίδιο προσεκτικές ήταν και οι κινήσεις των παικτών της ομάδας. Ακόμη και των πρόσφατων αποκτημάτων, ακόμη και τον Λατινοαμερικάνων που εξ' ανατροφής και ιδιοσυγκρασίας είναι πιο αυθόρμητοι, πιο "αλέγρε". Μετά από πολύωρη διαμονή στο ξενοδοχείο, κατέστη εφικτή η προσέγγιση του Τιάγκο Αλκάνταρα, στο ημίχρονο των ματς του Champions League, της Τρίτης.
Ο γιος του Μαζίνιο, πρώην Βραζιλιάνου παγκόσμιου πρωταθλητή και προπονητή του Άρη, είχε τη διάθεση να μιλήσει, ωστόσο το γραφείο Τύπου της γερμανικής ομάδας, δεν επέτρεπε προσθαφαιρέσεις στο ισχύον πρόγραμμα. Για την ακρίβεια ο υπεύθυνος, ήταν αυτός που κατεύθυνε τον Τιάγκο, σε αυστηρό τόνο μάλιστα, στο δωμάτιό του.
Το Νο1 και το Νο2
Ο Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε είναι φύσει και θέσει, το No1 στην διοικητικό-αθλητική δομή των Βαυαρών. Αυτός έφθασε πρώτος, αυτός επιτήρησε τα μέτρα ασφαλείας, αυτός έκανε την πρώτη κουβέντα τόσο με Έλληνες όσο και με Γερμανούς φιλάθλους, που ζουν στην Ελλάδα.
Ωστόσο, αυτός που κινεί τα νήματα, που δίνει την τελική έγκριση, από τα χέρια του οποίου περνούν τα πάντα είναι άλλος. Είναι ο Ματίας Ζάμερ. Ο τεχνικός διευθυντής των Βαυαρών είναι αυτός που βρίσκεται δίπλα στους ποδοσφαιριστές. Βεβαίως υπάρχει ιεραρχία ακλόνητη, γερμανική ομάδα άλλωστε, αλλά ο Ζάμερ κάνει όλη τη δουλειά. Ο Ζάμερ "τρέχει" την ομάδα.
Ο σεμνός Πεπ
Ο Γουαρδιόλα, κατά την εν Ελλάδι παρουσία του, ήταν ιδιαίτερα ήπιων τόνων. Από τη συνέντευξη Τύπου μέχρι τις κινήσεις του. Από το ξενοδοχείο, μέχρι το ματς. Μέχρι και μετά τη λήξη αυτού. Χωρίς πολλά χαμόγελα, χωρίς αντιδράσεις που να προδίδουν τα συναισθήματά του.
Ο Καταλανός δέχθηκε την επίσκεψη της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Μπαρτσελόνα, μίλησε με τους εκπροσώπους της, έβγαλε φωτογραφίες. Μπορεί η έντονη κριτική που δέχεται - κυρίως από τον Χάμαν αλλά κι από παλαίμαχους της ομάδας - να είχε τον αντίκτυπό της. Μπορεί κι όχι. Στο γήπεδο, ήταν ο Πεπ που ξέρουμε από την τηλεόραση. Με συνεχείς κινήσεις των χεριών, φωνές και οδηγίες.
Παρέες που κάνουν ομάδα
Όπως συμβαίνει σε όλες τις ομάδες του κόσμου, από τη μικρότερη μέχρι τη μεγαλύτερη, κάποιοι κάνουν περισσότερη παρέα με κάποιους. "Ζωντανός" οργανισμός είναι τα κλαμπ, άλλωστε. Απολύτως λογικό επίσης, οι Βιδάλ, Αλόνσο, Μαρτίνεθ, Κόστα, Τιάγκο, Ραφίνια, Μπερνάτ να πηγαίνουν μαζί λόγω ισπανο-πορτογαλικής γλώσσας. Από την άλλη το γερμανικό "μπλοκ" των Λαμ, Μίλερ, Νόιερ, Λεβαντόβσκι (Πολωνός αλλά πολλά χρόνια στη Γερμανία). Αχώριστοι Μπόατενγκ και Αλάμπα. Στο γήπεδο, όμως, όλοι μαζί. Ίσως, αυτό να είναι και το μυστικό της επιτυχίας.
Σταρ και αντι-σταρ
Όπως φυσιολογικό είναι να υπάρχουν βεντέτες και λιγότερο βεντέτες. Απλοί αλλά και πιο σύνθετοι χαρακτήρες. Στο δεύτερο θα κατατάσσαμε τον σκόρερ, Τόμας Μίλερ. Δεν χαμογελούσε (σχεδόν) ποτέ, ιδιαίτερα κλειστός.
Και δεν μιλάμε προς τους Έλληνες, αλλά προς τους συμπατριώτες του. Δεν υπέγραψε αυτόγραφα, στη μεικτή ζώνη κάθισε επειδή έπρεπε να μιλήσει στους Γερμανούς απεσταλμένους. Ο Γκέτσε, αντίθετα, ήταν πιο φιλικός αν και φαινόταν προβληματισμένος. Ούτε την Τετάρτη το βράδυ, ξεκίνησε στη βασική ενδεκάδα.
Αυτός που ήταν περισσότερο δεκτικός, δεδομένης της... προϋπηρεσίας ήταν ο Αρτούρο Βιδάλ. Ο Χιλιανός έβγαλε φωτογραφίες, υπέγραψε αυτόγραφα, γενικά έδειξε να είναι πολύ απλός. Παρά το γεγονός ότι έφυγε μισή ώρα αργότερα από την υπόλοιπη αποστολή, γιατί έδωσε δείγμα για το αντι-ντόπινγκ κοντρόλ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ικανοποιήσει όσους θαυμαστές του, έμειναν στο γήπεδο περίπου μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα.
Τελικά έφυγε μετά από την έντονη κραυγή, "Αρτούρο". Όχι δεν ήταν ο Ζάμερ, ή κάποιο άλλο στέλεχος της Μπάγερν. Ήταν ο Ντέιβιντ Αλάμπα - κι αυτός έδωσε δείγμα για αντι-ντόπινγκ κοντρόλ - ο οποίος προφανώς βιαζόταν ή είχε ενοχληθεί από την καθυστέρηση.
Λαμ... οικουμενικός
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Φίλιπ Λαμ. Αρχηγός μέσα κι έξω από το γήπεδο. Κι όχι μόνο. Όταν μιλά ο Λαμ μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είναι σαν να μιλά ο Γουαρδιόλα. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή σε καμία περίπτωση.
Μπορεί να μην το έδειξε ο τηλεοπτικός φακός, αλλά οι έντονες παρατηρήσεις του προς τον Νόιερ, συνάντησαν τη συγκατάβαση του εμβληματικού διεθνούς Γερμανού γκολκίπερ. Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω. Ο Λαμ είναι η Μπάγερν. Και η Μπάγερν είναι ο Λαμ. Μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό έως γραφικό το προηγούμενο, αλλά ίσως έτσι μπορεί να αποτυπωθεί πιο σωστά ο ρόλος του αρχηγού.
Και το σημαντικότερο. Μπορεί να γεννήθηκε στο Μόναχο, αλλά η ιδιοσυγκρασία του είναι μεσογειακή. Ο πιο απλός, όλων. Αυτός που σταμάτησε να μιλήσει, ενώ περνούσε όλη η αποστολή την πόρτα του ξενοδοχείου και οι άνδρες ασφαλείας πίεζαν για επίσπευση, με ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών που ζουν στην Ελλάδα.
Αυτός που κάθισε μετά το ματς, να υπογράψει αυτόγραφα, να βγάλει φωτογραφίες. Που το έκανε, γιατί κατανοούσε την επιθυμία των. Που δεν το έκανε για να το κάνει. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, φαίνεται ποιος το κάνει γιατί πρέπει. Και ποιος γιατί - ακόμη κι αν δεν έχει την όρεξη, ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του προβλήματα - το θέλει. Γιατί κατανοεί, την ικανοποίηση που προσφέρει στους φιλάθλους εκείνη τη στιγμή. Ίσως αυτό, τελικά, να έχει κερδίσει το σεβασμό από συμπαίκτες κι αντιπάλους. Το σεβασμό των ανωτέρων του.
Ο Φίλιπ Λαμ μπορεί να μη βάζει την μπάλα στα δίχτυα όπως ο Λεβαντόβσκι και ο Μίλερ, δεν είναι αυτός ο ρόλος του άλλωστε, αλλά η συνδρομή του στην ομάδα είναι το ίδιο μεγάλη, ίσως και μεγαλύτερη. Η παρουσία του στο ματς, σου δίνει την εντύπωση ότι είναι η μισή ομάδα. Μπορεί να μην είναι τόσο καταλυτικός όσο ο Μέσι για την Μπαρτσελόνα, αλλά ο Λαμ είναι κομβικός για την Μπάγερν. Την Μπάγερν και του Γουαρδιόλα και των προκατόχων του.
Ο Λαμ έξω από το γήπεδο, είναι διαφήμιση για τους Βαυαρούς. Πρέσβης. Από τους παίκτες που αν τους συναντήσεις έξω από τις τέσσερις γραμμές και μιλήσεις μαζί τους, θα αγαπήσεις την ομάδα του Μονάχου. Ακόμη κι αν, μέχρι πριν μια ώρα, την απεχθανόσουν.
