Ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αυτό της ψυχικής υγείας, "άγγιξε" ο παλαίμαχος Ουαλός χαφ, Κρεγκ Μπέλαμι, ο οποίος μιλώντας στη Daily Mail αναφέρθηκε στη δύσκολη περίοδο της ζωής του, για τη μάχη με την κατάθλιψη και τα παιδικά του χρόνια.

Ο άλλοτε επιθετικός των Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Σίτι, Νιούκαστλ, Γουέστ Χαμ αποσύρθηκε από τη δράση το 2014, με την Κάρντιφ να αποτελεί τον τελευταίο του ποδοσφαιρικό σταθμό. Ο 42χρονος σήμερα Μπέλαμι αποφάσισε να παραμείνει στον χώρο του ποδοσφαίρου από το πόστο του βοηθού προπονητή κι έτσι ανέλαβε βοηθός του Βενσάν Κομπανί, στην τεχνική ηγεσία της Αντερλεχτ.

Ωστόσο, τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τον ανάγκασαν να παραιτηθεί, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεράσει την κατάθλιψη από την οποία πάσχει. Στη σοκαριστική συνέντευξη που παραχώρησε εξομολογήθηκε πόσο ευάλωτος αισθάνθηκε ότι η ίδια του η κόρη δεν τον αναγνώρισε όταν το είδε και έκλεισε λέγοντας: "Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι όταν ανοίγω τα χέρια μου η Όρλα πλέον έρχεται και με αγκαλιάζει".

"Γύρισα σπίτι μου τον Αύγουστο μετά από προετοιμασία με την Άντερλεχτ και ήταν τα πρώτα γενέθλια της κόρης μου. Είχαν ετοιμάσει ένα πάρτι για εκείνη, αλλά δεν ήξερε ποιος είμαι εγώ. Άπλωσα τα χέρια μου, αλλά δεν ερχόταν κοντά μου. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Την είχα δει μόνο οκτώ η εννέα φορές παλιότερα κι ακόμα και τότε δεν ήταν καν για ένα 24ωρο. Δεν ήμουν πραγματικά μέρος της ζωής της Όρλας. Η υπόλοιπη οικογένεια ήταν τριγύρω και γιόρταζε τα γενέθλιά της. Δεν ήθελα να πάω κοντά της γιατί μου φαινόταν αμήχανο. Βγήκα από εκεί και άρχισα να κλαίω. Αναρωτιόμουν τι να κάνω. Να φύγω και να μην ξαναγυρίσω από το σπίτι; Να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και να αφήσω πίσω μου αυτούς που αγαπάω; Να μείνω στη ζωή της;

Τον Δεκέμβριο του 2020 επέστρεψα σπίτι μου για να κάνω Χριστούγεννα με την οικογένειά μου. Τότε άρχισα να νιώθω την πίεση και τον άγχος μέσα μου να αυξάνονται. Σκεφτόμουν "γιατί φέραμε αυτό το κορίτσι σε αυτόν τον κόσμο;" Ένιωθα να γίνομαι πιο αντικοινωνικός χρόνο με τον χρόνο. Ήταν μία μάχη που έδινα με τον εαυτό μου από παιδί όταν ξεκίνησα στη Νόριτς. Εγώ όταν έφυγα από το σπίτι στα 15 μου, ήμουν σε θέση να αφήσω τα πάντα, εστιάζοντας στο ποδόσφαιρο. Αλλά γνωρίζοντας ότι πίσω μου άφησα ανθρώπους που με αγαπούσαν και τους αγαπούσα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο να είμαι ποδοσφαιριστής. Δεν μπορούσα να κάνω και τα δύο. Έπρεπε να ελέγξω τα συναισθήματά μου.

Άρχισα να νιώθω τη μοναξιά από τότε που ήμουν παιδί. Το στομάχι μου γύριζε, είχα άγχος και δεν μπορούσα να αναπνεύσω σωστά. Η οικογένεια είναι πρώτη. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Το λέω συνέχεια στους παίκτες μου. Αν κάποιος από τους παίκτες έρθει ποτέ κοντά μου και πει ότι υπάρχει γάμος ή οτιδήποτε άλλο, τους λέω να πάνε να το κάνουν. Το ποδόσφαιρο θα έρθει και θα φύγει για εσάς. Δεν μπορείς να χάσεις αυτές τις στιγμές. Δεν θα το επιτρέψω.

Δυστυχώς εγώ δεν τα έζησα όλα. Όταν έφυγα από το σπίτι μου σε μικρή ηλικία η ζωή μου άλλαξε. Έπρεπε να παλέψω με τις σκέψεις μου. Να κοντρολάρω τον εαυτό μου. Αρρώστησα κι έπαθα έρπη ζωστήρα. Ποιος άλλος 15χρονος παθαίνει κάτι τέτοιο στις μέρες μας; Έκλαιγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Δεν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής γιατί δεν ήθελα να πονάω τόσο πολύ. Αλλά τότε κατάλαβα ότι αυτή ήταν η καριέρα μου, πώς θα μπορούσα να ζήσω. Πώς μπορώ όμως να το ξεπεράσω αυτό; Έτσι έπρεπε να αφήσω πίσω μου τα συναισθήματα.

Πλέον πρέπει να περνάω χρόνο με άτομα που δεν έχω περάσει στη ζωή μου. Λέω στους παίκτες να βάλουν πρώτα την οικογένεια και εγώ πρέπει να δώσω το παράδειγμα. Επειδή δεν ήμουν. Αν βλέπω τη ζωή μου χωρίς ποδόσφαιρο; Όχι. Αλλά έχω πιο σημαντικά ζητήματα να επιλύσω.

Ξυπνάω κάθε πρωί και μου λείπει η προπόνηση, η μυρωδιά του γρασιδιού, λείπει το στήσιμο γηπέδων, ο σχεδιασμός της ομάδας, η αντιμετώπιση του αντιπάλου κι άλλα τέτοια, αλλά πήρα τη σωστή απόφαση για να φύγω. Βλέπω την Όρλα κάθε μέρα και θα αισθάνομαι ο πιο τυχερός άνθρωπος που υπάρχει. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι όταν ανοίγω τα χέρια μου η Όρλα πλέον έρχεται και με αγκαλιάζει".