Στις 12 Σεπτεμβρίου 1993 ο "Πιντουρίκιο" φόρεσε για πρώτη φορά (κόντρα στη Φότζα) τη φανέλα της Γιουβέντους και η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στις 12 Σεπτεμβρίου 2010 να γιορτάσει 17 χρόνια ένδοξης καριέρας με τη "βέκια σινιόρα", αγωνιζόμενος στο "Ολίμπικο" κόντρα στη Σαμπντόρια για το πρωτάθλημα.

Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει τεράστια ανυπομονησία στον 35άχρονο αρχηγό των Τορινέζων, ο οποίος μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας παρέθεσε το Σάββατο (11/9) 17 λόγους για τους οποίους αξίζουν με το παραπάνω αυτά τα χρόνια που έχει περάσει στην αγαπημένη του ομάδα.

Αναλυτικά η... κατάθεση ψυχής από πλευράς Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο:

"Δεκαεπτά χρόνια, τόσα έχουν περάσει από το ντεμπούτο μου στη serie A με τη φανέλα της Γιουβέντους. Ιδιού δεκαεπτά λόγοι για να γιορτάσω αυτή την επέτειο. Ιδού δεκαεπτά λόγοι (μεταξύ χιλιάδων) για τους οποίους αξίζει τον κόπο να αποτελείς μέρος αυτής της μακράς ιστορίας.

17) Για να φορώ την ασπρόμαυρη φανέλα για πρώτη φορά, και όχι επειδή την είχα αγοράσει από ένα κιόσκι.

16) Για να φοράω την ασπρόμαυρη φανέλα για δεύτερη φορά, για τρίτη, για τέταρτη, για 637η φορά και...

15) Για να ακούω τους οπαδούς να τραγουδούν: "Εγώ για σένα δεν κουράζομαι, θα είμαι πάντα στο πλευρό σου, είσαι το πιο ωραίο πράγμα που υπάρχει... Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ολέ" ( “Io di te non mi stanco, sarò sempre al tuo fianco, sei la cosa più bella che c’è… Alessandro Del Piero olè”).

14) Για την οργή, για τα δάκρυα. Μετά από μία ήττα, μετά από έναν τραυματισμό. Μετά "τον τραυματισμό": 8 Νοεμβρίου 1998. Με άλλαξε, με βελτίωσε.

13) Για να είμαι συμπρωταγωνιστής σε μία τηλεφωνική συνομιλία που ξεκινάει έτσι: "Καλημέρα Αλεσάντρο, πως είσαι, έχεις ξυπνήσει ήδη;". "Όχι, πραγματικά κοιμόμουν ακόμα". "Καλά, τότε είναι η στιγμή να σηκωθείς". Ήταν έξι η ώρα το πρωί. Στην άλλη άκρη της γραμμή ήταν ο Avvocato (σ.σ ο Τζοβάνι Ανιέλι).

12) Για να παρακολουθώ με το βλέμμα τη μακριά μπαλιά του Αλεσάντρο Ορλάντο, μετά να σταματώ να βλέπω τη μπάλα και να χρησιμοποιώ το δεξί εξωτερικό με το ένστικτό μου, για να νικήσω τον γκολκίπερ: 4 Δεκεμβρίου 1994, το 0-2 γίνεται 3-2, με το δικό μου γκολ να υπογράφει την ανατροπή.

11) Για να σημειώνω γκολ που ισοδυναμεί με ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο: 26 Νοεμβρίου 1996, Τόκιο, 1-0 στο 82ο λεπτό κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ.

10) Για τη φανέλα. Την έχω ιδρώσει. Δεν την έχω εγκαταλείψει ποτέ. Το δικό μου όνομα γραμμένο κάτω, μόνο το δικό μου, από τότε που υπάρχουν φανέλες με ονόματα... Ήρθα την κατάλληλη στιγμή!

9) Για την 5η Μαΐου 2002.

8) Για να παίζω με τους Αντόνιο, Τζανλούκα, Ρομπέρτο, Μορένο, Φαμπρίτσιο, Μικελάντζελο, Τσίρο, Άντζελο, Τζανκάρλο, Αντρέα, Ντίνο, Σέρζιο, Γιούργκεν, Πάουλο, Ντιντιέ, Ζινεντίν, Φίλιπο, Νταβίντ, Νικολά, Μάσιμο, Αλέσιο, Λούκα, Βλαντιμίρ, Ατίλιο, Πιέτρο, Κριστιάν, Άλεν, Ραφαέλε, Μικέλε, Έντγκαρ, Μανουέλ, Μάουρο, Μαρσέλο, Μαρκ, Ιγκόρ, Λίλιαν, Τζίτζι, Πάβελ, Φάμπιο, Πάολο, Στέφεν, Ζλάταν, Πούμα, Κλαούντιο, Ζοναθάν, Εμανουέλε, Πάτρικ, Τζόρτζιο, Ντιέγκο, Άμα, Κριστιάνο, Αλεξάντερ, Χασάν, Ζντένεκ, Βιτσέντζο, Κρίστιαν, Μόμο, Σεμπάστιαν, Αλμπέρτο, Σιμόνι και όλους τους άλλους...

7) Για τα 29 πρωταθλήματα.

6) Για όλα τα κύπελλα.

5) Για να σκοράρω το γκολ Νο 200 με τη Γιούβε. Να το σκοράρω κόντρα στη Φροζινόνε. Και να είμαι υπερήφανος που το πέτυχα κόντρα στη Φροζινόνε, στη serie B.

4) Για τον Γκαετάνο Σιρέα, για αυτό που αντιπροσωπεύει, για τη Γιουβέντους και για όποιον αγαπά το ποδόσφαιρο.

3) Για τον Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι, για αυτό που εκφράζει, για τη Γιουβέντους και για μένα.

2) Για μην ξεχάσω ποτέ από πού ξεκίνησα. Και χάρη σε ποιόν έφτασα μέχρι εδώ.

1) Για τη Γιουβέντους του χθες, του σήμερα. Και κυρίως για αυτήν του αύριο".

Αξίζει να σημειωθεί πως το "10άρι" της Γιουβέντους κάνει λόγο για 29 πρωταθλήματα, μετρώντας και τα δύο τελευταία (2005, 2006) που έχουν αφαιρεθεί επίσημα από τη "βέκια σινιόρα" λόγω του σκανδάλου calciopoli, ενώ όσον αφορά στην 5η Μαΐου 2002, αναφέρεται φυσικά στην ιστορική ήττα της Ίντερ στο "Ολίμπικο" από τη Λάτσιο που χάρισε το σκουντέτο στους "μπιανκονέρι" την τελευταία αγωνιστική εκείνης της σεζόν.