Ο Ολυμπιακός έπαιξε με τη φωτιά στο Παγκρήτιο και στο τέλος συνέβη αυτό που η λογική προκρίνει. Κάηκε! Θεώρησε πως ένα αποδοτικό –ή έστω υποφερτό- ημίχρονο θα ήταν και πάλι αρκετό. Όμως με «νεκρά» στο κιβώτιο ταχυτήτων δεν ανεβαίνεις στον Ψηλορείτη! Και φυσικά δύσκολα μπορείς να υποτάξεις έναν αντίπαλο, έστω και αν αυτός σαφώς υστερεί σε ποιότητα...
Το σχέδιο

Το 4-4-1-1 του Βαλβέρδε είχε ως στόχο την ταχύτητα και την ευελιξία στην επίθεση του Ολυμπιακού... Ο Ντιόγκο είχε το ρόλο του επιθετικού που με τη διαρκή κίνηση τόσο μέσα όσο και μακριά από την περιοχή του ΟΦΗ, θα έβγαζε από το καβούκι τους τούς πολύ πιο αργούς Μπαρκαουάν και Ισά.

Όταν αυτό συνέβαινε, αυτομάτως οι τρεις Αργεντινοί μέσοι Μπελούτσι, Γκαλέτι και Λέτο, θα έπρεπε να πατήσουν περιοχή! Να γίνουν οι κρυφοί κυνηγοί που θα μπορέσουν να πάρουν την κάθετη πάσα είτε των Πατσατζόγλου και Ντουντού, είτε του ίδιου του Ντιόγκο. Όπως στο 13ο λεπτό που για πρώτη και μοναδική φορά ο Ολυμπιακός απείλησε ουσιαστικά την εστία του Μάλαρτζ.

Σημαντικό ρόλο στο όλο σχέδιο του Ισπανού τεχνικού θα έπαιζε και η βοήθεια των δύο ακραίων μπακ Τοροσίδη και Ραούλ Μπράβο. Στόχος δικός τους θα ήταν να τους «νιώσουν» οι πλάγιοι μπακ του ΟΦΗ, να δημιουργήσουν υπεροπλία στην επίθεση και φυσικά να δώσουν βοήθειες στους Γκαλέτι και Λέτο κινούμενοι επάνω στην πλάγια γραμμή.

Το αντίδοτο και οι αδυναμίες

Δυστυχώς για τον Βαλβέρδε ο Στράκα έκανε το ίδιο ακριβώς τρικ με αυτό των συναδέλφων του Κετσπάγια και Παπακώστα! Ένας παίκτης σε ρόλο «σκούπας» ακριβώς μπροστά από τους 2 κεντρικούς αμυντικούς!

Κι αν για τον Πανσερραϊκό ο Διγκόζης δεν τα είχε καταφέρει, ο Δέλλας και η Ανόρθωση είχαν δείξει νωρίτερα ότι το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει άκρως ικανοποιητικά.

Ο Στράκα, λοιπόν, το επιχείρησε με τον Κουνενάκη στο ρόλο του λίμπερο μπροστά από τους Μπαρκαουάν και Ισά. Ο Μπελούτσι έμοιαζε εγκλωβισμένος, όπως και ο Ντιόγκο που πολύ συχνά έψαχνε... οξυγόνο -και τη μπάλα- στο κέντρο του γηπέδου!

Παράλληλα οι βοήθειες των μέσων του ΟΦΗ στα πλάγια μπακ σε συνδυασμό με τις ελάχιστες κούρσες των Τοροσίδη και Μπράβο, αχρήστευσαν τα όπλα Γκαλέτι και Λέτο. Όσο για το δημιουργικό παιχνίδι και τις κάθετες πάσες των Ντουντού και Πατσατζόγλου; Ας αλλάξουμε καλύτερα θέμα!

Φως στο τούνελ!

Η πρώτη αλλαγή στο 48 ήταν αναγκαστική. Ήταν στραβό το κλίμα δηλαδή... Την πρώτη κίνηση του Βαλβέρδε με στόχο την ανατροπή του σκηνικού αποτέλεσε ουσιαστικά η είσοδος του Κοβάσεβιτς στο 59'. Ο Μπελούτσι πέρασε αριστερά -ελλείψει άλλου- και ο Ντιόγκο απελευθερώθηκε.

Ο Ολυμπιακός άρχισε να δημιουργεί από τα άκρα και η περιοχή του ΟΦΗ γέμιζε όλο και πιο συχνά. Οι ευκαιρίες έγιναν, έστω και αν δεν αξιοποιήθηκαν. Η δεύτερη μόλις κάθετη μπαλιά σε όλο το ματς ήρθε στο 81ο λεπτό!

Παρ' όλα αυτά αν ο Κοβάσεβιτς ευστοχούσε θα μιλούσαμε για «την απόδραση του Ολυμπιακού από το Παγκρήτιο» και για «ακόμα μία επαγγελματική νίκη»! Είναι όμως έτσι;

Η δική του αλήθεια...

Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για την ατυχία, για το μαρκάρισμα στο Μπελούτσι που θα έπρεπε να συνοδεύεται από την αποβολή του Μπαρκαουάν, ακόμα και για το γκολ του Ντιόγκο που -μάλλον ορθώς- ακυρώθηκε. Η αποχώρηση του Βαλβέρδε σχεδόν τρέχοντας αμέσως μετά τη λήξη και το βλέμμα του τη στιγμή που έμπαινε στα αποδυτήρια, λένε μια διαφορετική αλήθεια...