Ο Ολυμπιακός είχε και πάλι στη σύνθεσή του ορισμένους παίκτες, οι οποίοι έμοιαζαν «ξεζουμισμένοι», χωρίς ενέργεια, χωρίς ταχύτητα, καθαρό μυαλό και φαντασία. Το γεγονός αυτό ήταν αρκετό προκειμένου να οριστικοποιηθεί εν πολλοίς αυτό που έμοιαζε κοινό μυστικό: Ο τίτλος είναι πλέον μακρινό, σχεδόν ανέφικτο όνειρο για τους πρωταθλητές…
Το Όσκαρ δημιουργικότητας, χάθηκε νωρίς…

Επειδή όμως, ολόκληρος ο πλανήτης κινείται σε ρυθμούς Όσκαρ, ας μείνουμε κι εμείς σε αυτό το κλίμα και ας ξεκαθαρίσουμε πως ο Ολυμπιακός δε δικαιούται βραβείο δημιουργικότητας ή ατυχίας! Δημιούργησε πολλές ευκαιρίες στο δεύτερο ημίχρονο, έχασε ένα τσουβάλι γκολ, όμως το οριακό παιχνίδι κόντρα στον Ηρακλή, χάθηκε πολύ νωρίτερα από το τελευταίο μισάωρο.

Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ως αρχικό σχέδιο το να χτυπήσουν στους κενούς χώρους, τους οποίους θα άφηνε ο Ηρακλής. Η χρησιμοποίηση της ταχύτατης τριάδας Ντάρμπισιρ, Λούα Λούα και Λεονάρντο, είχε ως στόχο τον αιφνιδιασμό και την πίεση στο κέντρο της άμυνας των γηπεδούχων. Μόνο που το πλάνο του Μπάντοβιτς, καταστράφηκε από το 6ο κιόλας λεπτό!

Το πρώτο αγαλματάκι

Η ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης από Κομπαγιάσι, Μιλάνο και Μάρα δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για το 1-0. «Ταχύτητα» και «σκέψη»… Όσα δηλαδή έλειψαν εντελώς από τον Ολυμπιακό, για μία ώρα αγώνα. Ο Μπάντοβιτς πόνταρε στην εμπειρία, όμως… φαλήρισε, αφού αν η εμπειρία αρκούσε, κανείς παίκτης δε θα σταματούσε τη μπάλα πριν από τα 80 του!

Ο Ολυμπιακός δικαιούται αγαλματάκι για την πιο καθυστερημένη αντίδραση! Το γκολ του Ηρακλή ήρθε στο 6ο λεπτό και μέχρι το 60ο λεπτό ο ασθενής έμοιαζε να μην έχει σφυγμό! Ο Μπάντοβιτς κατάλαβε πως ο Ζαϊρί ήταν ικανός να πάρει τέτοια ματς μόνος του και τον έριξε στον αγώνα στο 56'. Νωρίτερα είχε φροντίσει να στείλει τον Μήτρογλου δίπλα στον Ντάρμπισιρ, προκειμένου ο Άγγλος να βρει ελεύθερους χώρους. Αποτέλεσμα; Πυρ ομαδόν!

Ιταλική ερμηνεία για… «χρυσό βατόμουρο»

Ο Ζαϊρί έφερε στον Ολυμπιακό δημιουργική ισορροπία και ποιότητα στην αριστερή πλευρά, ενώ και ο Μήτρογλου έκανε τη ζωή δύσκολη στην αμυντική γραμμή του «Γηραιού». Συνεπώς Όσκαρ δημιουργικότητας για το Μαροκινό και βελτίωσης επιθετικής παρουσίας για το νεαρό φορ. Πώς όμως να αποδειχθούν αρκετά, όταν η βοήθεια από τον άξονα είναι ανύπαρκτη;

Γιατί ο Ολυμπιακός προδόθηκε και πάλι από τον αργό, χωρίς φαντασία και ταχύτητα άξονά του. Ο Στολτίδης πάλευε, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δε μπορούσε να ακολουθήσει το ρυθμό του αγώνα. Όσο για το Μαρέσκα, Όσκαρ σίγουρα δε θα πάρει, όμως έχει στο… τσεπάκι το χρυσό βατόμουρο για τη χειρότερη ερμηνεία αμυντικού μέσου στο φετινό πρωτάθλημα.

Κινητικότητα και φιλότιμο για Όσκαρ

Η προώθηση της μπάλας προς τους επιθετικούς θύμιζε γραφειοκρατική και χρονοβόρα διαδικασία! Ο Ολυμπιακός έβρισκε λύσεις μόνο από το Λούα Λούα, ο οποίος γύριζε 10 μέτρα πίσω από τη μεσαία γραμμή για να ξεκινήσει επιθετικές προσπάθειες. Με τον τρόπο αυτό οι πρωταθλητές έμεναν μόνο με τον Ντάρμπισιρ στις παρυφές της περιοχής του Φερναντέζ.

Ο Μπάντοβιτς ξεκαθάρισε πως δεν υπήρχε εντολή προς τον Αφρικανό να παίξει το ρόλο του δημιουργικού μέσου. Κι όμως, μήπως θα έπρεπε να του δινόταν ο συγκεκριμένος ρόλος; Μήπως θα έπρεπε να δούμε τον Μήτρογλου από την αρχή στο ματς και τον Λούα Λούα πίσω από τους δύο φορ να δημιουργεί απειλητικές καταστάσεις; Μήπως με τον τρόπο αυτό, ο Κογκολέζος θα είχε την ευκαιρία να πάρει και αυτός ένα Όσκαρ, όπως για παράδειγμα αυτό του πρώτου ανδρικού ρόλου, στην ταινία «ο σωτήρας»;

Όσκαρ ξενόγλωσσου σεναρίου

Τελειώνουμε με το Όσκαρ σκηνοθεσίας, το οποίο έχασε τελικά ο Μπάντοβιτς. Οι αλλαγές του ήταν σωστές, όμως γιατί έπρεπε να χαρίσει ένα ολόκληρο ημίχρονο στους γηπεδούχους; Γιατί δεν τους έκλεισε στην περιοχή τους; Γιατί να τους επιτρέψει να πιστέψουν ότι είχαν τύχη στο ματς; Στα δικά μας μάτια δεν υπήρχε κανένας λόγος!

Μήπως τελικά οι «ερυθρόλευκοι» έχουν σημαντικότερο πρόβλημα από τη φυσική κατάσταση; Μήπως το καθαρό μυαλό και η ψύχραιμη ματιά είναι τα στοιχεία που λείπουν περισσότερο από το φετινό Ολυμπιακό, στο γήπεδο αλλά και τον πάγκο; Όπως και να ‘χει, το πρωτάθλημα πλέον απομακρύνθηκε πολύ… Τι μένει στον Ολυμπιακό; Να θέσει υποψηφιότητα για την επόμενη χρονιά, προκειμένου να κερδίσει ένα Όσκαρ σεναρίου! Ίσως για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία… Τι λέτε για την «ισπανική επιστροφή και αναμόρφωση»;