Tablet - σουβλάκι - τιμόνι: Στη Μόσχα με τρελά ταξί
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου μεταφέρει την εμπειρία του από τους ταξιτζήδες της Μόσχας. Η μεταφορά εντός πόλης σε μια άλλη διάσταση! Τρώνε στο τιμόνι, άμα λάχει το κρατάς κιόλας για να τους βοηθήσεις, ενώ διαθέτουν και φωνητικό google translator.
Ημέρα των πεσόντων αλεξιπτωτιστών είναι η σημερινή στη Μόσχα. Αυτή την πεσόντων επιβατών ταξί δεν ανακαλύφθηκε ακόμα. Καλέσαμε ένα τέτοιο με τον Γιώργο Τσακίρη, τον Βασίλη Μότση και τον "σύντροφο" Κώστα Τσίλη που ένιωθε τα πόδια του να τρέμουν και την αδημονία να τον καθηλώνει συναισθηματικά για το επικείμενο ραντεβού με τον Λένιν.
Είχα την ιδέα να καθίσω μπροστά, βασικά το στρίμωγμα πίσω ήταν αυτό που ήθελα να αποφύγω. Με είδε ο φίλος μου ο ταξιτζής χαμογελαστό και είπε να μου ανοιχτεί. Άνοιξε τη μπλε σακούλα, έβγαλε την αραβική πίττα με το σασλίκ (τύπου σουβλάκι) και μου έκανε νόημα να βοηθήσω. Οι σάλτσες έτρεχαν, η σακούλα έγινε πετσέτα στο λαιμό κι εγώ κρατούσα το τιμόνι. Τον τράκο τον αποφύγαμε σε τρεις περιπτώσεις. Σε στιγμές που είχε πλέον πάρει πίσω τον έλεγχο, όμως οι συνθήκες τον ανάγκαζαν να οδηγεί με το πόδι για να τρώει και παράλληλα να μιλά στο κινητό. Όχι, αυτό δεν πρόλαβα να το απαθανατίσω…
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ
Η επιστροφή μας επιφύλασσε έναν αγαθό γίγαντα. Έξω καρδιά ο δεύτερος της ιστορίας μας, ήθελε να μάθει όσα περισσότερο μπορούσε μέσω google translator. Ρωτούσε στα ρώσικα, απαντούσαμε στα αγγλικά. Μέχρι που κάτι άρχισε να χτυπάει. Δεν είχα βάλει ζώνη… Κίνηση με το χέρι πάνω κάτω (σαν να μου λέει, τι κάνεις αγόρι μου νυχθημερόν, χειρονακτική εργασία;) για να τη φορέσω. "Τι θέλεις να πεις με αυτό;" τον ρώτησα. Μέχρι το tablet να προχωρήσει στη μετάφραση, είχε καταλάβει…
"Σου έδειξα αυτό, όχι αυτό…" είπε ξεκαθαρίζοντας ποια είναι η κίνηση που φοράς τη ζώνη και ποια του "εργόχειρου". Συνεννοηθήκαμε! Τη φόρεσα παρατηρώντας βέβαια ότι εκείνος, λόγω εύρους στομάχου και πληθώρας κυβικών, την είχε περάσει πίσω από το δικό του κάθισμα. Αργούσαμε κι έπρεπε να βγω στον Σερέτη και στον Γεωργακόπουλο, στον Sport24 Radio. "Και δεν το λέτε τόση ώρα;".
Τραβάει τρεις ταχύτητες πίσω, κολλάει το πόδι στο γκάζι, κολλάμε κι εμείς όλοι πίσω στα καθίσματα ενώ η κοιλιά του σχεδόν αγγίζει το παρμπρίζ. Αποφεύγουμε στο τσακ να συμβάλουμε στον τράκο μιας Mercedes με ένα λεωφορείο, εκείνος όμως ατάραχος πατάει το κουμπί στο tablet. Του μιλάει και η μετάφραση μας λέει: "Είμαι ταξιτζής στη Μόσχα εδώ και 30 χρόνια, οπότε έχω δει κάθε λογής ηλίθιο".
Φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής. "Έπρεπε να το πείτε πιο νωρίς, η δουλειά προηγείται της κουβέντας". Φτάσαμε στην ώρα μας. Σώοι, αβλαβείς, χαρούμενοι. Γελάσαμε και σε καλό να μας βγει.