Την Πέμπτη το βράδυ θα βρεθούν αντιμέτωποι δυο Ολλανδοί τεχνικοί με μεγάλο παρελθόν. Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και πρόσφατα, ο Φρανκ Ράικαρντ και ο Χενκ τεν Κάτε έχουν βρεθεί αντιμέτωποι ως ποδοσφαιριστές και ως προπονητές, ενώ έχουν συνυπάρξει για μια τριετία (2003-06) στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Οι δυο τους είναι καλοί φίλοι από την εποχή που αγωνίζονταν ο μεν πρώτος στον Άγιαξ, ο δε δεύτερος στους Go Ahead Eagles. Η φιλία τους δυνάμωσε με το πέρασμα των χρόνων και όταν το καλοκαίρι του 2003 ο Ράικαρντ πήρε το χρίσμα από τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα για να καθίσει στον πάγκο των "μπλαουγκράνα", ο πρώτος τον οποίο πρότεινε για συνεργάτη του, ήταν ο σημερινός προπονητής του Παναθηναϊκού.
Στη Masia οι δυο τους πρωταγωνίστησαν στη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας, η οποία στην κορύφωσή της κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ τον Μάιο του 2006, σκορπίζοντας τον ενθουσιασμό στη μεγάλη ποδοσφαιρική οικογένεια των cules, στη συνέχεια όμως οι δρόμοι τους χώρισαν, αφού ο Τεν Κάτε αναχώρησε για την Ολλανδία και τον Άγιαξ. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκαν σε κάποιο γήπεδο, μέχρι τη μέρα της κλήρωσης του Europa League πριν λίγες μέρες, όταν στο γκρουπ του Παναθηναϊκού μπήκε και η Γαλατάσαραϊ, την οποία προπονεί εδώ και 3 μήνες ο Φρανκ Ράικαρντ.

Οι δύο κολλητοί θα τεθούν αντίπαλοι λοιπόν το βράδυ της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ, μετά από 8 περίπου χρόνια και η συγκινησιακή τους φόρτιση θα είναι σίγουρα μεγάλη. Το SPORT 24 έψαξε και βρήκε όλα τα παιχνίδια στα οποία έχουν "μονομαχήσει" στο παρελθόν οι Ολλανδοί με καταγωγή από το Σουρινάμ, τόσο ως παίκτες, όσο και ως προπονητές. Και για να μάθει τις άγνωστες πλευρές του χαρακτήρα τους, μίλησε με τον προπονητή των τερματοφυλάκων της Μπαρτσελόνα, Χουάν Κάρλος Ουνθουέ, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί τους την τριετία 2003-06, όταν οι τρεις τους μαζί με τον Εουσέμπιο Σακριστάν, αποτέλεσαν το πετυχημένο τεχνικό τιμ των "μπλαουγκράνα" με τα δυο Πρωταθλήματα Ισπανίας και το Κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης.

Δεκαετία ’80 – Αντιμέτωποι ως παίκτες

Ο Τεν Κάτε ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από την ερασιτεχνική FC Rheden παίζοντας στη θέση του αριστερού εξτρέμ και το 1979, σε ηλικία 25 ετών μεταγράφηκε στην Go Ahead Eagles που αγωνιζόταν στην Eredivisie, την 1η Εθνική κατηγορία της Ολλανδίας. Την επόμενη χρονιά πήγε δανεικός στους Edmonton Drillers του Καναδά και στη συνέχεια έπαιξε για μια σεζόν επίσης δανεικός στην Telstar (2η Εθνική Ολλανδίας). Το 1982 επέστρεψε στους Go Ahead Eagles και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1985, όταν και υπέγραψε για ένα χρόνο στην SC Heracles, τελευταίο σταθμό στην καριέρα του ως παίκτη. Από το 1982 μέχρι και το 1986 αγωνίστηκε στην Eredivisie και μέσα σε αυτή την τετραετία αντιμετώπισε 8 φορές τον Φρανκ Ράικαρντ μέσα στο γήπεδο.

Πριν από αυτές τις 8 συναντήσεις όμως, προηγείται μια ακόμα, πραγματικά ιστορική για την καριέρα του Φρανκ Ράικαρντ. Πρόκειται για το ντεμπούτο του σημερινού τεχνικού της Γαλατάσαραϊ στις 23 Αυγούστου του 1980. Ο νεαρός Φρανκ που μέχρι τότε αγωνιζόταν στα τσικό του Άγιαξ, προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα από τον τεχνικό του "Αίαντα" Λίο Μπενάκερ και έπαιξε ως βασικός στο εναρκτήριο ματς της σεζόν 1980-81 εναντίον της ομάδας του Τεν Κάτε, των Go Ahead Eagles. Ο Χενκ δεν ήταν παρών, αφού λίγες μέρες πριν είχε αναχωρήσει για τον Καναδά, όμως ο Ράικαρντ πρωταγωνίστησε στη νίκη της ομάδας του με 2-4, σκοράροντας μάλιστα και ένα γκολ, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί έκτοτε στον Άγιαξ.

Συντριπτική υπεροχή του Φρανκ μέσα στο γήπεδο

Στα 8 ματς που οι Ράικαρντ και Τεν Κάτε βρέθηκαν αντιμέτωποι ως ποδοσφαιριστές, ο Άγιαξ πέτυχε το απόλυτο: 8 νίκες και μάλιστα με μεγάλα σκορ, με αποκορύφωμα το 1-8 του "Αίαντα" επί της Heracles, την τελευταία φορά που οι δυο τους συναντήθηκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πιο αναλυτικά:

Σεζόν 1982-83: (Τεν Κάτε, Go Ahead Eagles / Ράικαρντ, Ajax)
Ajax – Go Ahead Eagles 4-1 / Go Ahead Eagles – Ajax 0-2
Σεζόν 1983-84: (Τεν Κάτε, Go Ahead Eagles / Ράικαρντ, Ajax)
Ajax – Go Ahead Eagles 3-1 / Go Ahead Eagles – Ajax 1-3
Σεζόν 1984-85: (Τεν Κάτε, Go Ahead Eagles / Ράικαρντ, Ajax)

Ajax – Go Ahead Eagles 7-2 / Go Ahead Eagles – Ajax 0-2
Σεζόν 1985-86: (Τεν Κάτε, SC Heracles / Ράικαρντ, Ajax)

Ajax – SC Heracles 7-0 / SC Heracles – Ajax 1-8

Ο Ράικαρντ λοιπόν έχει πετύχει 8/8 νίκες με συνολικό σκορ 36-6 τέρματα!

Υπεροχή του Τεν Κάτε από τον πάγκο


Τα πράγματα είναι διαφορετικά από τη στιγμή που οι δυο Ολλανδοί πέρασαν στους πάγκους. Εδώ βέβαια το δείγμα είναι πολύ μικρότερο, αλλά το προβάδισμα βρίσκεται στην πλευρά του Τεν Κάτε. Τη σεζόν 2001-02 ο Φρανκ Ράικαρντ προπονούσε την Sparta του Ρότερνταμ, ενώ ο Τεν Κάτε την NAC της Μπρέντα. Στον πρώτο γύρο, στις 30 Οκτωβρίου του 2001, οι δυο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στο "Κάστρο" του Ρότερνταμ, με την NAC του Χενκ να παίρνει το "διπλό" νικώντας 2-3. Στο δεύτερο γύρο, στις 6 Φεβρουαρίου του 2002, ο Φρανκ και η Σπάρτα δεν μπόρεσαν να κάνουν το ίδιο μέσα στο γήπεδο της Μπρέντα και το ματς έληξε ισόπαλο 2-2.

Ο Τεν Κάτε λοιπόν σε 2 αγώνες πέτυχε μια νίκη και μια ισοπαλία με συνολικό σκορ 5-4 τέρματα.

Χ. Κ. Ουνθουέ: "Ο Τεν Κάτε; Θηρίο με καρδιά παιδιού!"

Το SPORT 24 βρέθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Βαρκελώνη και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον προπονητή των τερματοφυλάκων της FC Barcelona, Χουάν Κάρλος Ουνθουέ, για να μάθει από πρώτο χέρι τη συνύπαρξη των σημερινών αντιπάλων στους «μπλαουγκράνα» την τριετία 2003-06, καθώς και ανέκδοτες ιστορίες και κρυφές πλευρές του χαρακτήρα του σημερινού τεχνικού των "πράσινων".

SPORT 24: Χουάν Κάρλος συνεργάστηκες με τους Ράικαρντ και Τεν Κάτε στην τριετία 2003-06. Φαντάζομαι γνωρίζεις ότι την Πέμπτη θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις ομάδες τους στο Europa League.

J.C.Unzue:

Ναι, φυσικά το ξέρω και είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ ξεχωριστή στιγμή και για τους δυο, όχι μόνο επειδή βρέθηκαν μαζί εδώ στην Μπαρτσελόνα, αλλά και γιατί πρόκειται για δυο πολύ καλούς φίλους.

SPORT 24: Ας πάμε λοιπόν πίσω στο 2003, όταν οι δυο Ολλανδοί έφτασαν στη Βαρκελώνη για να αναλάβουν την τεχνική καθοδήγηση του συλλόγου.

J.C.Unzue:

Ήμασταν μια πολύ καλή ομάδα και αναφέρομαι καταρχήν στο τεχνικό τιμ. Ο Φρανκ και ο Χενκ γνωρίζονταν από πριν, αλλά δεν είχαν συνεργαστεί ποτέ. Βρεθήκαμε μαζί και οι τέσσερις, οι δυο τους, εγώ και ο Εουσέμπιο (Σακριστάν), έχοντας μπροστά μας μια δύσκολη αποστολή. Συνεννοηθήκαμε πολύ γρήγορα, αφού ο Φρανκ που είχε και τον τελευταίο λόγο, ήταν πάντοτε ανοιχτός στο να ακούει και να λαμβάνει υπόψη του τις γνώμες των υπόλοιπων τριών. Μας έλεγε χαρακτηριστικά ότι η δική μας τετράδα ήταν αυτή που θα κινούσε ολόκληρη τη δυναμική του γκρουπ των ποδοσφαιριστών. Νομίζω ότι μέσα από αυτή την τρίχρονη πορεία, την επικοινωνία και την πολύ καλή συνεργασία μας, διδαχτήκαμε όλοι, κάναμε βήματα μπροστά και γίναμε καλύτεροι όχι μόνο στον επαγγελματικό τομέα, αλλά και στον ανθρώπινο, αφού μάθαμε πώς λειτουργούν οι σχέσεις και πώς μοιράζονται οι αρμοδιότητες. Αυτό μας βοήθησε να μεταφέρουμε την καθημερινή εμπειρία μας και στους παίκτες με ανταμοιβή τα πολύ καλά αποτελέσματα εκείνης της περιόδου.


SPORT 24: Ας μείνουμε λίγο στον Τεν Κάτε. Πες μου ποιος ήταν ο δικός του ρόλος στην ομάδα.

J.C.Unzue:

Ο Χενκ ήταν κατά κάποιο τρόπο ο πατέρας του γκρουπ. Και στο τεχνικό επιτελείο, αλλά και στην υπόλοιπη ομάδα. Νομίζω – και δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει – ότι υπήρξε το ιδανικό «συμπλήρωμα» του Ράικαρντ. Ο Χενκ είχε ακραίους τρόπους, πολλές φορές είχε εκρήξεις, όμως είχε και μια μοναδική ικανότητα στο να καταστρώνει στρατηγικές αντιμετώπισης του αντιπάλου. Μυριζόταν τις παγίδες που μπορεί να έκρυβε η άλλη ομάδα από μακριά. Και από την άλλη ο Φρανκ είχε την ικανότητα να παρατηρεί τα πάντα, να αναλύει όσα του λέγαμε εμείς και να βγάζει τα σωστά τελικά συμπεράσματα. Θυμάμαι ότι εγώ, ως προπονητής των τερματοφυλάκων, πολλές φορές απορούσα που ζητούσαν τη γνώμη μου, όμως και οι δυο (Τεν Κάτε και Ράικαρντ), μου επαναλάμβαναν ότι δυο γνώμες είναι καλύτερες από μια, τρεις καλύτερες από δυο και τέσσερις καλύτερες από τρεις.

SPORT 24: Στην Ελλάδα ο Τεν Κάτε έχει κατηγορηθεί αρκετές φορές ότι δεν έχει σωστή συμπεριφορά στους παίκτες του, ότι αγριεύει, ότι βρίζει, ότι ξεσπάει γενικότερα. Μου μίλησες και εσύ για εκρήξεις και ακραίους τρόπους στην Μπαρτσελόνα.

J.C.Unzue:

Δεν με εκπλήσσει αυτό που μου λες. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του, αυτός είναι ο τύπος του. Με τη διαφορά όμως ότι εδώ στην Μπαρτσελόνα αυτό δεν τον έφερε σε σύγκρουση με τους παίκτες. Ο Χενκ δεν είναι κακός, απλά έχει ένα δικό του στιλ στο να μιλάει στους ποδοσφαιριστές. Εδώ όλοι καταλάβαιναν ότι δεν είχε προηγούμενα μαζί τους, αλλά ότι οι φωνές και τα μπινελίκια ακόμα, ήταν για το καλό τους. Πότε για να τους αφυπνίσει, πότε για να διαμαρτυρηθεί, πότε για να τραβήξει την προσοχή τους, αλλά ποτέ για να τους προσβάλλει.

Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό. Ίσως να μην έχουν συνειδητοποιήσει οι παίκτες του, ότι δεν το κάνει γιατί έχει πρόβλημα μαζί τους, αλλά με το πώς παίζουν, ενεργούν ή αντιδρούν μια δεδομένη στιγμή μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Βέβαια, μην ξεχνάμε και το άλλο που σου είπα στην αρχή. Ότι δηλαδή ο Χενκ είχε και το συμπλήρωμά του στον πάγκο, τον Φρανκ. Δεν ξέρω αν υπάρχει ένα τέτοιο αντίβαρο ισορροπίας στην τωρινή του ομάδα, όπου βέβαια και ο ρόλος του είναι διαφορετικός, αφού αυτός είναι πλέον το απόλυτο αφεντικό.

Έτσι κι αλλιώς όμως, κάθε άνθρωπος μέσα στον επαγγελματικό του χώρο, πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες και τις απαιτήσεις της κάθε του δουλειάς. Και προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ, αυτό δεν το λέω μόνο για τον Χενκ, αλλά και για τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Αμοιβαίες υποχωρήσεις ίσως να είναι η λύση. Και τουλάχιστον σε ότι αφορά την τριετία στην Μπαρτσελόνα, ο Χενκ απέδειξε ότι γνώριζε πολύ καλά πότε ένας παίκτης χρειαζόταν κατσάδα, πότε χρειαζόταν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και πάνω απ’ όλα, γνώριζε πώς να το κάνει πάντοτε με φυσικό τρόπο.

Αν είναι κάτι ο Τεν Κάτε, αυτό είναι πέρα από κάθε αμφιβολία αληθινός. Εγώ τουλάχιστον έμαθα από αυτόν, πως η προσέγγιση κάθε παίκτη είναι διαφορετική. Όχι με την έννοια ότι σε αυτόν φωνάζουμε και στον άλλο όχι, αλλά με την έννοια ότι κάποιος για να αντιδράσει χρειάζεται ένα μπινελίκι, κάποιος άλλος για να κάνει το ίδιο θέλει να τον ρίξεις στο φιλότιμο κλπ. Αρχίζουμε από το αποτέλεσμα που επιθυμούμε και πάμε προς τα πίσω, μου έλεγε. Και είχε δίκιο.







SPORT 24: Ποιες ήταν οι σχέσεις του Τεν Κάτε με τους παίκτες; Κυρίως με τις μεγάλες βεντέτες της ομάδας.

J.C.Unzue:

Άριστες. Οι ποδοσφαιριστές και τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν. Ο Ροναλντίνιο χαρακτηριστικά τον φώναζε "μπαμπά". Νομίζω ότι ο Χενκ ήταν ο μόνος που μπορούσε να τον κουμαντάρει. Ξέρεις, η ομάδα τότε είχε πολύ μεγάλη εξάρτηση από τον Ρόνι. Όχι μόνο αγωνιστική, αλλά και ψυχολογική. Όταν ο Ρόνι ερχόταν στην προπόνηση κεφάτος, αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο σε όλους τους συμπαίκτες του. Όταν δεν ήταν στις καλές του, φαινόταν και στους υπόλοιπους. Ο Ράικαρντ το είχε καταλάβει αυτό και κατά κάποιο τρόπο τον είχε αναθέσει στον Χενκ.

Και ο Τεν Κάτε με τον τρόπο του είχε γίνει ο έμπιστος του Ρόνι. Δυο τρεις κουβέντες από τον Χενκ έφταναν για να αλλάξει η κακή διάθεση του Ροναλντίνιο και κατ’ επέκταση και της ομάδας. Αλλά πίστεψέ με, ακόμα και ο Ρόνι είχε ακούσει όποτε χρειαζόταν τα σχολιανά του χωρίς να πει κουβέντα. Ίσως και αυτός ήταν ένας λόγος που οι παίκτες εκτιμούσαν και αγαπούσαν τον Τεν Κάτε τόσο πολύ. Το ότι ήταν δίκαιος με όλους. Δεν είχε "προστατευόμενους" μέσα στην ομάδα, ούτε και "αποδιοπομπαίους τράγους". Όποιος έπρεπε να τα ακούσει, τα άκουγε.




SPORT 24: Και ο Ράικαρντ; Πώς θα τον χαρακτήριζες στη δουλειά του;

J.C.Unzue:

Ο Φρανκ ήταν σοβαρός, δε μιλούσε πολύ. Όμως είχε μια μοναδική ικανότητα. Ήξερε πώς να εξαφανίζει την ένταση όταν χρειαζόταν. Διέθετε μια καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ, αλλά την χρησιμοποιούσε με μέτρο. Επίσης του άρεσε να είναι ψαρωτικός. Μπορούσε να σε κάνει «άλογο» για πολλή ώρα και στο τέλος να σου πει ότι δεν μιλάει σοβαρά, αλλά ότι κάνει πλάκα. Εγώ είχα πέσει πολλές φορές στην παγίδα. Και το καταευχαριστιόταν, πίστεψέ με. Η δουλειά μας έχει πολλές δύσκολες στιγμές και σε αυτές ο Φρανκ ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για να σε χαλαρώσει, να σου επαναφέρει την αισιοδοξία. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συνεργάστηκα και με τους δυο. Μου πρόσφεραν πολλά και τους είμαι ευγνώμων.


SPORT 24: Πες μου κάποια χαρακτηριστική ιστορία με τον Τεν Κάτε, κάτι που να θυμάσαι και να γελάς.

J.C.Unzue:

Αυτό είναι πολύ εύκολο. Τα μυθικά "ένα – δυο" που περίμεναν όλοι πώς και πώς στην προπόνηση. Όταν εγώ προπονούσα τους τερματοφύλακες στα μακρινά σουτ, έλεγα στον Χενκ να παίξουμε το "ένα – δυο" μεταξύ μας για να του στρώσω τη μπάλα και να σουτάρει στην εστία. Του φώναζα να μου πασάρει τη μπάλα και να προωθηθεί για να του τη στείλω μπροστά και να τη βρει στον βηματισμό. Μου έκανε λοιπόν την πρώτη πάσα και έτρεχε προς το τέρμα περιμένοντας την πάσα, η οποία όμως δεν ερχόταν ποτέ γιατί πάντοτε με το που μου την έδινε, εγώ σούταρα στον τερματοφύλακα. Ήταν η ώρα του παιδιού, γιατί ολόκληρη η Masia σειόταν από τα μπινελίκια που μου έριχνε, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έκλαιγαν από τα γέλια.

Και φαντάσου ότι αυτό γινόταν σχεδόν σε κάθε προπόνηση. Το καλύτερο ήταν ότι μετά τις πρώτες φορές είχε πονηρευτεί, με κοιτούσε με αμφιβολία και εγώ έπαιρνα το πλέον φυσικό ύφος και του υποσχόμουν ότι αυτή τη φορά θα του έδινα πάσα. Πάντα λοιπόν υπέκυπτε και μου έβγαζε την πρώτη μπαλιά. Παίκτες, φροντιστές, ο Φρανκ και ο Εουσέμπιο παρατούσαν ότι κι αν έκαναν και παρακολουθούσαν όλο το σκηνικό, από το δικό μου "ψήσιμο", μέχρι την κατάληξη με τον Χενκ να ωρύεται και να με κυνηγάει με μπάλες, κώνους, παπούτσια, ότι έβρισκε μπροστά του! Σε αυτές τις στιγμές – ανεκτίμητες για όλους μας – ο Χενκ ήταν πραγματικά η προσωποποίηση της χαράς.




SPORT 24: Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που θυμάσαι σε αυτά τα 3 χρόνια με τον Τεν Κάτε;

J.C.Unzue:

Χωρίς δεύτερη σκέψη η βραδιά της 17ης Μαΐου του 2006 στο Παρίσι. Η βραδιά που κερδίσαμε το Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Χενκ και το πώς αγκαλιαστήκαμε πανηγυρίζοντας και κλαίγοντας από χαρά και συγκίνηση. Ήταν ένα θηρίο που έτρεχε πάνω κάτω στο γήπεδο και μόλις με βρήκε μπροστά του, με αγκάλιασε και έβαλε τα κλάματα. Ξέρεις, δεν είναι λίγες οι φορές που είχαμε διαφωνήσει σε αυτά τα τρία χρόνια, είχαν υπάρξει και καυγάδες μεταξύ μας. Όμως εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι είχαμε αγγίξει τον ουρανό. Και ο Χενκ το ίδιο.

Ήταν μια αγκαλιά γεμάτη ένταση αλλά και τρυφερότητα, γεμάτη από ατελείωτα συναισθήματα. Εκείνες τις στιγμές ο Χενκ, αυτό το θηρίο, έδειχνε απλόχερα ότι είχε καρδιά παιδιού. Και το ίδιο βράδυ, αργά πλέον, όταν βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο οι τέσσερεις μας, με τον Φρανκ και τον Εουσέμπιο, μας ανακοίνωσε ότι θα έφευγε για να προπονήσει τον Άγιαξ, το όνειρο της ζωής του. Και εκεί πάλι, δακρύσαμε όλοι μας, βουβά αυτή τη φορά. Ανεκτίμητες στιγμές για όλους μας. Είχαμε δεθεί τόσο πολύ αυτά τα χρόνια…




SPORT 24: Πώς δέχτηκαν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας την είδηση της αποχώρησης του Τεν Κάτε;

J.C.Unzue:

Ήταν ένα σοκ για όλους. Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα πόσο τον εκτιμούσαν και πόσο τον αγαπούσαν όλοι οι παίκτες της Μπαρτσελόνα. Ήταν σπάνια εμπειρία για έναν προπονητή με τις ιδιαιτερότητες του Χενκ, τη συμπεριφορά και τα ξεσπάσματά του, να βλέπει τις εκδηλώσεις λατρείας των παιδιών προς το πρόσωπό του. Δάκρυα συγκίνησης και λύπης υπήρχαν παντού και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν επαγγελματία. Ξέρεις, οι παίκτες όταν τα πράγματα πηγαίνουν τόσο καλά, αποδέχονται πολύ δύσκολα τις αλλαγές. Και με τον Χενκ είχαν δεθεί πάρα πολύ, αναγνώριζαν τη συνεισφορά του στην επιτυχία τους.

Και αυτό που του έλεγαν όλοι, μα όλοι χωρίς την παραμικρή εξαίρεση, ήταν ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα μαζί του. Τον παρακαλούσαν κυριολεκτικά να αλλάξει απόφαση και να συνεχίσει μαζί τους. Και η αλήθεια ήταν ότι ο Χενκ δεν είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα σε κανέναν. Δεν υπήρχε το παραμικρό παράπονο από παίκτες, τεχνικούς, διοίκηση και κόσμο απέναντί του. Όμως όλοι καταλάβαμε ότι η πρόκληση που ανοιγόταν μπροστά του ήταν πολύ μεγάλη. Το να προπονήσεις τον Άγιαξ είναι το μεγαλύτερο όνειρο κάθε Ολλανδού. Ο Χενκ δεν μπορούσε και δεν ήθελε να πει όχι. Ήταν, όπως μας είπε, το στοίχημα της ζωής του.



SPORT 24: Εσύ που γνωρίζεις τόσο καλά τον Τεν Κάτε και τον Ράικαρντ, πώς πιστεύεις ότι θα νιώσουν το βράδυ της Πέμπτης, όταν βρεθούν δίπλα δίπλα στο γήπεδο, αλλά σε δυο διαφορετικούς πάγκους;

J.C.Unzue:

Η φιλία και των δυο στηρίζεται σε τόσο γερές βάσεις που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από μια ποδοσφαιρική συνάντηση. Είναι και οι δυο πετυχημένοι επαγγελματίες και γνωρίζουν ότι θα πρέπει να ξεχωρίσουν την προσωπική τους σχέση από την επιθυμία τους για τη νίκη. Πολλοί ίσως πιστεύουν ότι δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να έχεις απέναντί σου ένα φίλο, όμως εγώ διαφωνώ. Είμαι σίγουρος ότι θα το απολαύσουν όσο περισσότερο γίνεται και ο καθένας θα είναι χαρούμενος που στον αντίπαλο πάγκο θα βρίσκεται ένας δικός του άνθρωπος.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, σας παραθέτω ένα κομμάτι από την αρθρογραφία της καταλανικής αθλητικής εφημερίδας «El Mundo Deportivo» στις 19 Μαΐου 2006, όταν ο Τεν Κάτε είχε ήδη κάνει επίσημη την απόφασή του να αποχωρήσει από την Μπαρτσελόνα για να προπονήσει τον Άγιαξ. Ο τίτλος είναι «Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς εσένα;» και το υπογράφει η δημοσιογράφος Cristina Cubrero:



« Ο Βίκτορ Βαλντές αγκάλιασε με τέτοιο ενθουσιασμό τον Τεν Κάτε λίγο μετά τη λήξη του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, που χωρίς να το θέλει τον χτύπησε στη μύτη, με αποτέλεσμα να του προκαλέσει ακατάσχετη αιμορραγία. Όλοι πανηγύριζαν τη νίκη και ο απελπισμένος Χενκ προσπαθούσε να σταματήσει το αίμα με πετσέτες και επιδέσμους. Σε αυτά τα δευτερόλεπτα, συγκεντρώθηκαν όλες οι αναμνήσεις τριών χρόνων που βιώθηκαν με ένταση. Ο Τεν Κάτε αφήνει την Μπάρτσα για να προπονήσει τον Άγιαξ του Άμστερνταμ, την ομάδα που διάλεξε ο Τζοάν Λαπόρτα για αντίπαλο στο τουρνουά "Τζοάν Γκάμπερ" αυτού του καλοκαιριού.

"Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς εσένα;", αναρωτήθηκαν αυθόρμητα αστέρες όπως ο Ροναλντίνιο, ο Ετό και ο Μέσι, μόλις πληροφορήθηκαν την είδηση. Και αυτό γιατί η δουλειά του Χενκ Τεν Κάτε ως δεύτερου τεχνικού, δεν περιορίστηκε στο να διευθύνει προπονήσεις, να συμβάλλει στον σχεδιασμό της τακτικής και να κατασκοπεύει προσεχείς αντιπάλους. Ο Ολλανδός έγινε η καρδιά μιας ομάδας που χάνει ένα βασικό της κομμάτι. Ο Χενκ λειτούργησε ως δεύτερος πατέρας, ως φίλος, ως σύμβουλος, γνωρίζοντας όμως να γίνεται σοβαρός κάθε φορά που κάτι δεν του άρεσε.

Ο Τεν Κάτε και ο Ράικαρντ δημιουργούν ισορροπία. Ο Χενκ είναι παθιασμένος, ευθύς, εκρηκτικός, τόσο πολύ που ο Ετό μιμείται τις κραυγές του, όταν ξεσηκώνει τους παίκτες. Ο δεύτερος προπονητής αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το πολύ καλό κλίμα που αποπνέουν τώρα τα αποδυτήρια. Ήταν αυτός που έπιασε μια μέρα τον Ροναλντίνιο και τον Ετό και τους ζήτησε να μην πέφτουν στην παγίδα αυτών που επιθυμούσαν να τους κάνουν να βλέπει ο ένας τον άλλο ανταγωνιστικά. Ήταν αυτός που φρόντισε ξεχωριστά το αδάμαστο λιοντάρι που λέγεται Ετό, αυτός που τον έκανε πιο δυνατό.

Ο Ροναλντίνιο τον φωνάζει "papa" (μπαμπά), ο Φαν Μπόμελ ξέρει ότι του χρωστάει τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ. Ο Μέσι μιλάει με τον Χενκ τόσο, όσο και με τη μητέρα του. Ο Ζίο(βάνι φαν Μπρόνκχορστ) τον θεωρεί φίλο του, ο Βίκτορ (Βαλντές) ως τον πιο πιστό από τους υποστηρικτές του. Φανταστικός στην τακτική, ξέρει όσο λίγοι να δίνει κίνητρα στην ομάδα και αφήνει πίσω του ένα κενό που πολύ δύσκολα θα αναπληρωθεί. Η σύζυγός του προτιμούσε να συνεχίσει στην Μπαρτσελόνα, ο ίδιος αφήνει εδώ ένα κομμάτι της καρδιάς του…».