Εκείνος τους είχε πει συνοπτικά μεταξύ πολλών άλλων: «Δεν κρατάμε τη μπάλα στην άμυνα». «Δεν προσπαθούμε να την κυκλοφορήσουμε στη μεσαία γραμμή, παίζουμε με αντεπιθέσεις, γρήγορα, με σωστές πάσες στον χώρο». «Πιέζουμε τον Μανωλά και τον Εντινγκά για κλεψίματα, δεν επιτρέπουμε πρώτες πάσες από Μαρκάνο και Μανιάτη».

Τους είχε αναλύσει τις αλληλοκαλύψεις για Κάμπελ και Πέρες ή Φουστέρ και είχαν μελετήσει κυρίως τις κινήσεις της τριπλέτας Τσόρι – Κάμπελ – Ολαϊτάν. Τους είχε επιστήσει ιδιαίτερη προσοχή στις στατικές φάσεις με ειδική μελέτη στις τρεις «κομπίνες» του Ολυμπιακού με τα σκριν και την πρώτη πάσα.

Εκείνοι: ήταν συγκεντρωμένοι απόλυτα, απέφυγαν τις ατομικές γκάφες πλην μιας, του Κουτρουμπή, στο πέναλτι. Έτρεξαν, πίεσαν, προσπάθησαν να καμουφλάρουν τα μειονεκτήματά τους και να καταθέσουν τα πλεονεκτήματά τους. Έτρεξαν όλοι. Έτρεξαν πολύ.

Έτρεξαν με μυαλό και ποδοσφαιρικό φιλότιμο. Χωρίς να παίξουν «βρώμικα» ή αντιαθλητικά. Μα, τα καθοριστικά γκολ τα πέτυχαν οι παίκτες με παραστάσεις και κλάση (ο… χαμένος μαζί με τον Μανιάτη στο ματς πλην της φάσης του 0-1, Ντάνιελ Πράνιτς και ο MVP Μάρκους Μπεργκ).

Είναι μια ιστορική νίκη για τον Παναθηναϊκό, πάνω στην οποία μπορεί να «χτίσει» το μέλλον του, όχι να «σώσει» επικοινωνιακά της σεζόν. Ένας θρίαμβος που λαμβάνει μυθικές διαστάσεις αν αναλογιστεί κάποιος ότι στερεί τη δυνατότητα από τον Ολυμπιακό να κατακτήσει αήττητος το πρωτάθλημα και επιτυγχάνεται μετά από μια εκ των ιστορικών επιτυχιών ελληνικής ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ που διαφήμισε στην ποδοσφαιρική υφήλιο το όνομα των Ερυθρόλευκων.

Σήμερα πανηγυρίζουν οι φίλοι του Τριφυλλιού σε όλη την υφήλιο. Το δικαιούνται. Μα, περισσότερο το δικαιούνται όσοι (παίκτες/ προπονητικό τιμ/ διοικούντες/οπαδοί) στηρίζουν αυτή την προσπάθεια από την αρχή της σεζόν. Ας τους αφήσουν να πανηγυρίσουν αυτό που κατάφεραν όσοι «λεφτάδες» Παναθηναϊκοί έχουν αφήσει την ομάδα στην μοίρα της, να προσπαθεί με «δόσεις α λα Κωτσόβολος» να τα φέρει πέρα για την «ευρωπαϊκή» άδεια.

Υ.Γ. 1: Δεν χρειαζόταν δύο κουρασμένους αμυντικούς μέσους (Μανιάτης – Εντινγκά) που δεν μπορούν να τρέξουν με τη μπάλα σ’ αυτό το ματς ο Μίτσελ. Όμως είχε και τρεις ατυχίες σοβαρές στο παιχνίδι: α) τις δυο υποχρεωτικές αλλαγές (Ολαϊτάν – Μαρκάνο) που τού στέρησαν τη δυνατότητα να αλλάξει περισσότερα στην ομάδα του. β) ότι αμέσως μετά την τρίτη αλλαγή, του Φουστέρ, όταν ταυτόχρονα «στέλνει» τον Κάμπελ δίπλα στον Βαλντές για να παίξει με 4-4-2, δέχεται το 0-2 γ) το χαμένο πέναλτι από την μοναδική ατομική «γκάφα» αμυντικού του Παναθηναϊκού σε ολόκληρο το ματς (έχει προηγηθεί το καθαρό επιθετικό φάουλ του Πέρες στον Τρανταφυλλόπουλο). Οι ήττες και οι νίκες είναι μέσα στο παιχνίδι. Ήττες και νίκες με τέτοια σκορ σε ντέρμπι «αιωνίων» δεν προκύπτουν δίχως συγκυρίες.

Υ.Γ. 2: Ο τραυματισμός του Γιάννη Αναστασίου χθες και το αξέχαστο, σε εμένα τουλάχιστον, περιστατικό με την κροτίδα που λίγο έλειψε να σκάσει στο χέρι του Ντάνιελ Πράνιτς στον πρώτο γύρο, δεν είναι για να τα… προσπερνάμε, πάνω στη θριαμβολογία για τον… Μήτρογλου και τον Μπεργκ. Όσο τα επιτρέπεις ως ΠΑΕ, τόσο περισσότερο ρισκάρεις, παίζεις με τη φωτιά και μουτζουρώνεσαι.

Υ.Γ. 3: Όπως πάντα στις βαριές ήττες στα ομαδικά αθλήματα, περιμένω από τους αρχηγούς των μεγάλων ομάδων να τοποθετούνται. Χθες από τον Ολυμπιακό μίλησαν στα media ο πάντα σοβαρός Νταβίδ Φουστέρ και ο… Πέρες που πήγε τον Ιανουάριο στην ομάδα. Ο Γιάννης Μανιάτης είχε μιλήσει μετά τον τελικό του Κυπέλλου με τον Αστέρα Τρίπολης, όταν είχε υποπέσει στο «α λα Ρομπέρτο Κάρλος/Γκόγκιτς) «χέρι – πέναλτι» που δεν είχε καταλογιστεί…