Θύρα 7: "Μάνα βάλε να φάω, πάω Καραϊσκάκη"
Ο παραγωγός του "Sport24 Radio 103,3" Δημήτρης Γρηγορόπουλος ανασύρει από τη μνήμη του όσα έζησε στο "Καραϊσκάκης" την αποφράδα ημέρα της τραγωδίας στη Θύρα 7, όπου ο θρίαμβος επί της ΑΕΚ βάφτηκε στο αίμα.
Πέρασαν 38 χρόνια όμως ουδείς φίλος του Ολυμπιακού έχει ξεχάσει το ματς της 8ης Φεβρουαρίου 1981. Τότε που μετά από μία από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία των Πειραιωτών, το 6-0 επί της ΑΕΚ, έγινε η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, με 21 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους στα σκαλοπάτια της Θύρας 7.
Ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος, δημοσιογράφος και παραγωγός του " Sport24 Radio 103,3", ήταν στις εξέδρες του σταδίου "Καραϊσκάκης", όντας μαθητής γυμνασίου, και ξετυλίγει το φιλμ εκείνης της ημέρας που δεν θα την ξεχάσει ποτέ.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Δευτέρα γυμνασίου πήγαινα το 1981 και εκείνη την χρονιά είχα ξεκινήσει να πηγαίνω σόλο στο γήπεδο, χωρίς δηλαδή τη συνοδεία του συγχωρεμένου του πατέρα μου… «Μάνα βάλε γρήγορα να φάω γιατί πρέπει να φύγω για Καραϊσκάκη», είπα στην κυρά Σόνια και ο πατέρας μου αμέσως γκρίνιαξε.
«Κάτσε ρε να πάμε μαζί με το αμάξι. Το πάει και για βροχή, που να τρέχεις. Έχω και εισιτήριο στην 4, μια χαρά θα είμαστε». Από το ένα αφτί μπήκαν και από άλλο βγήκαν τα λόγια του. Έφαγα μέσα σε δυο λεπτά, βγήκε ο ξάδερφός μου από το απέναντι προσφυγικό, πήγαμε τροχάδην μέχρι τον σταθμό της Νέας Ιωνίας και σε 46 λεπτά ήμασταν στο Καραϊσκάκη.
Χρονομετρημένη την είχα την διαδρομή. Κάπου 44 λεπτά αν δεν είχε κόσμο το τρένο και κάπου 46 αν είχαν μεγάλο μπες-βγες οι στάσεις… Φτάσαμε Φάληρο και βουρ για το βοηθητικό, ώστε να πάρουμε τα "φοράκια" μας. Ο ξάδερφος βλέπετε έπαιζε στα τσικό του Ολυμπιακού και σε κάθε ματς στο Καραϊσκάκη είχαμε μέσο για "φοράκια" (εισιτήρια σε συμβολική τιμή).
Στο γήπεδο μπήκαμε περίπου μια ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι και η προσμονή ήταν μεγάλη. Η ΑΕΚ ήταν η ομάδα που είχε πάρει το τελευταίο πρωτάθλημα πριν κατακτήσει το πρώτο επαγγελματικό ο Ολυμπιακός, αλλά και η ομάδα που περίπου δυόμιση χρόνια νωρίτερα μας είχε νικήσει 6-1.
Κοπάνα από το δημοτικό είχα κάνει σε ‘κείνο το παιχνίδι κυπέλλου (σ.σ. Μάιος του 1978). Το είχα δει όρθιος στα κάγκελα, εκεί που αργότερα κτίστηκε η σκεπαστή και από την ντροπή μου έκανα δυο μέρες να ξαναπάω σχολείο…
Ξεκίνησε το ματς και μέχρι να βάλει το πρώτο γκολ ο Γαλάκος στο 32' καθόμασταν σε αναμμένα κάρβουνα. Στην επανάληψη, όμως, πραγματική γιορτή! Κι άλλο γκολ ο Γαλάκος στο 53’, 3-0 Κουσουλάκης στο 68’, 4-0 ο Ορφανός στο 75’. «Πάμε ρε παιδιά, άλλα δυο θέλουμε για να σβήσουμε την ντροπή», φωνάζαμε και όταν ο Βαμβακούλας έκανε το 5-0 στο 80’ το πιστέψαμε.
Ο Γαλάκος πέτυχε το 6-0 στο 84’ κλείνοντας ένα μαγικό χατ τρικ και στην Θύρα 7 χοροπηδούσαμε από τη χαρά μας… Μόλις τέλειωσε το παιχνίδι, πολλοί ήταν αυτοί που έφυγαν γρήγορα, ώστε να πιάσουν καλή θέση έξω από την 1-2. Εκεί περιμέναμε τους παίκτες για να τους αποθεώσουμε μετά από μεγάλες νίκες. «Πάμε Λάκη, πάμε», έλεγα στον ξάδερφό μου.
«Κάτσε μικρέ να φύγει λίγο ο κόσμος, δεν βλέπεις… δεν προχωράει τίποτα», μου απάντησε. Μετά από λίγο μπήκαμε και ‘μεις στην ουρά και μέσα σε 2-3 λεπτά από το στριμωξίδι μας κόπηκε η ανάσα. Με μεγάλη δυσκολία ξαναβγήκαμε στην εξέδρα και φύγαμε από την έξοδο της Θύρας 6.
Μόλις στρίψαμε καταλάβαμε αμέσως ότι κάτι πολύ κακό είχε συμβεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα αδιάβροχο μπουφάν που ήταν πεταμένο έξω από τη Θύρα 7 και είχε γίνει κατακόκκινο από το αίμα. Μελανιασμένα και ημίγυμνα κορμιά στο έδαφος, φωνές, κλάματα, ουρλιαχτά.
Μέχρι να έρθουν τα πρώτα ασθενοφόρα, τους τραυματίες και τους νεκρούς τους φόρτωναν σε αγροτικά φορτηγάκια για να τους πάνε όσο πιο γρήγορα γίνεται στο νοσοκομείο… Ο πατέρας μου περίμενε με το αμάξι έξω από τον σταθμό της Ιωνίας. Όταν μας είδε να ερχόμαστε μαζί με τον ξάδερφό μου, έβαλε μπρος και έφυγε ανακουφισμένος.
Μετά από δυο εβδομάδες ο Ολυμπιακός, αν θυμάμαι καλά, έπαιζε εντός έδρας με τη Λάρισα. «Μάνα βάλε να φάω γρήγορα γιατί πρέπει να φύγω για το Καραϊσκάκη», της είπα. Γούρλωσε τα μάτια της, μου έβαλε τις φωνές, αλλά κατάλαβε. Κάποιοι έλειπαν, αλλά εμείς έπρεπε να είμαστε εκεί. Γι’ αυτούς που χάθηκαν άδικα…
Photo Credits: Eurokinissi
