Η εικόνα της πλατείας Συντάγματος (αλλά και η μυρωδιά της) το μεσημέρι της Τετάρτης μαρτυρούσε πως κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί στην πόλη. Τουλάχιστον 30.000 Άγγλοι βρέθηκαν στο κέντρο αυτές τις μέρες, με τους μισούς να ψάχνουν για εισιτήριο και τους άλλους μισούς να καταναλώνουν απαλλαγμένοι από το άγχος της εύρεσης ενός τέτοιου, άφθονη μπύρα.
Κάπου στις 6 το απόγευμα της Τετάρτης, ο κόσμος μπροστά από την Βουλή, άρχισε σιγά σιγά να αραιώνει, καθώς οι οπαδοί των "Ρεντς" ξεκινούσαν την... εκστρατεία τους προς το ΟΑΚΑ. Άλλοι με τα "Εξπρές" λεωφορεία που οδηγούν απευθείας στο Ολυμπιακό Στάδιο και άλλοι με το μετρό, φτάνουν στο γήπεδο, ενώ οι ποιοί άτυχοι επιλέγουν ταξί, για να πληρώσουν το λιγότερο 40 ευρώ.

Στον σταθμό της Ειρήνης το σκηνικό θύμιζε, "βομβαρδισμένο τοπίο" με σπασμένα τζάμια και κουτάκια από μπύρες, να σε εμποδίζουν ακόμα και στο περπάτημα, προς την υπόγεια διάβαση που οδηγεί στο σημαιοστολισμένο στάδιο.

Εκεί και οι οπαδοί της Λίβερπουλ, να περιμένουν την σειρά τους, για να μπουν στις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις, με τα ΜΑΤ να τους κλείνουν το δρόμο, λόγω της ουράς που είχε δημιουργηθεί στην μόνη είσοδο. Η μπύρα και η αναμονή, φαίνεται πως επέδρασαν, άσχημα στα νεύρα των Άγγλων, με τους τελευταίους να σπάνε τελικά με "ντου" τον κλειό των αστυνομικών και να γίνονται ένα με την ...ουρά.

Τέσσερις έλεγχοι γίνονταν μέχρι να περάσει κανείς τις πύλες του Ολυμπιακού Σταδίου και ούτε σε μία από τις τέσσερις, δεν έγιναν σωματικοί έλεγχοι, εκτός από τις περιπτώσεις που υπήρχε πάνω στους οπαδούς κάτι που να "βγάζει" μάτι. Μπαίνοντας στο γήπεδο, το μωσαϊκό των φυλών αλλά και η ποικιλία στις φανέλες των ομάδων, φάνταζαν εντυπωσιακά στα μάτια ακόμα και κόσμου, που έχει "φάει" τα γήπεδα ... με το κουτάλι, ή κάποιου που είχε βρεθεί και στον τελικό του 1994 στο ίδιο γήπεδο.

Οι Άγγλοι, φυσικά "σχημάτιζαν" αυτοδύναμη... κυβέρνηση στο γήπεδο, καθώς καταλάμβαναν τα 2/3 αυτού. Ακόμα πιο εντυπωσιακό και από τους ίδιους όμως, τα πανό τους τα οποία είχαν τοποθετηθεί σε κάθε σπιθαμή των κιγκλιδωμάτων αλλά και στο κουλουάρ, μπροστά από το πέταλο της ...KOP.

Από την άλλη, οι "τιφόζι", οι οποίοι έφτασαν νωρίτερα και πήραν θέση στο γήπεδο, ζέσταναν το κλίμα με κάποια συνθήματα, ενώ είχαν σχεδιάσει και διάφορα "events" όπως τα χαρτάκια τα οποία σήκωσαν λίγο πριν την σέντρα, αλλά και τα δύο πανό που ανήρτησαν στα πάνω διαζώματα (στα χρώματα) των "ροσονέρο' και έγραφαν "Μόνο εσύ", στα αγγλικά.

Το ΟΑΚΑ, ομορφότερο από ποτέ, στολισμένο ακόμα και στο πιο απόμερο σημείο του, αλλά όχι όσο καλά φυλασσόμενο θα έπρεπε να είναι, έχασε πολλά από τα στολίδια του πριν καν αρχίσει ο τελικός. Οπαδοί που ήθελαν, οπωσδήποτε, αναμνηστικό από τον μεγάλο αγώνα, φρόντισαν να κατεβάσουν τα σημαιάκια από τους ιστούς του σταδίου, ώστε να διακοσμίσουν τον προσωπικό τους χώρο με αυτά.

Αποθέωση στον Θοδωρή Ζαγοράκη, όταν ο... αρχηγός, τοποθέτησε το βαρύτιμο τρόπαιο στο στήριγμά του μέχρι να βρει κάτοχο, τα τραγούδια για τον Κακά και τον Τζέραρντ έδιναν και έπαιρναν. Την ιστορία του αγώνα πάνω κάτω την ξέρετε, οπότε άστοχο να αναφερθούμε. Όσο το παιχνίδι πλησίαζε προς το τέλος του, οι οπαδοί της Μίλαν ανέβαιναν ψυχολογικά και ενίσχυαν με τα τραγούδια τους την ομάδα, η οποία έφερνε το τρόπαιο κάθε δευτερόλεπτο και πιο κοντά στην πλατεία του Ντουόμο.

Από την άλλη, αυτοί της Λίβερπουλ, στην απέλπιδα προσπάθειά τους, να κρύψουν την απογοήτευσή τους για την διαφαινόμενη ήττα, να τραγουδούν τον ύμνο τους... "You 'll never..." Γκολ! Η Λίβερπουλ, μειώνει σε 2-1. Οι εικόνες της Κωνσταντινούπολης, δεν φαντάζουν πια μακρινές για τους Ιταλούς, οι οποίοι σταματούν μεμιάς το τραγούδι, ακουμπώντας στα καθίσματά τους.

Το πέταλο των Άγγλων παίρνει φωτιά για λίγο, όμως αρκείται, τελικώς σε κάποια... γαλλικά στον διαιτητή, ο οποίος και λίγες σε σχέση με την πραγματικότητα καθυστερήσεις κράτησε και σφύριξε την λήξη πιο νωρίς ακόμα και από αυτές. Τα παράπονα από τους Άγγλους, σβήστηκαν στους πανηγυρισμούς των Ιταλών και οι τυχεροί που βρέθηκαν στο γήπεδο να χειροκροτούν πλέον όρθιοι, νικητές και ηττημένους.

Οι "ροσονέρο", με το τρόπαιο (το οποίο λίγοι είδαν στην απονομή) περιορίστηκαν στο πέταλο το οποίο βρίσκονταν οι οπαδοί τους, καθώς τα μέτρα ασφαλείας που είχαν πάρει οι ιθύνοντες, ήταν τουλάχιστον αυστηρά εως και τραβηγμένα, για να μην υπάρξουν προβλήματα. Ο Ζέεντορφ, αντιλαμβανόμενος την κατάσταση, παίρνει το βαρύτιμο τρόπαιο και τρέχοντας το "παρουσιάζει" και στον υπόλοιπο κόσμο, καταχειροκροτούμενος, όπως και ο Πάολο Μαλντίνι.

Τα πανηγύρια σιγά σιγά κοπάζουν και ο κόσμος φεύγει ήσυχα, από το γήπεδο, με τους περισσότερους, να προσπαθούν να ξεκρεμάσουν λάβαρα από κολώνες και ότι άλλο βρισκόταν μπροστά τους. Στους δρόμους οι οπαδοί των δύο ομάδων, μιλούν μεταξύ τους, οι Ιταλοί παρηγορούν τους Άγγλους και οι δύο μαζί, δίνουν ραντεβού στην Μόσχα το 2008, με την ελπίδα ότι και οι δύο ομάδες θα είναι εκεί.

Ο διεθνής Τύπος, μιλά για "εκδίκηση" στα πρωτοσέλιδά του, όμως αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η Μίλαν δεν ενδιαφερόταν για καμία "εκδίκηση". Το τρόπαιο ήθελε και με τον μεγάλο σκόρερ (όσο και αν θέλουν να λένε το αντίθετο, κάποιοι) Πίπο Ιντζάγκι, το κατέκτησε. Το τελευταίο κάνει παρέα πλέον στα υπόλοιπα έξι, τα οποία καταδεικνύουν το ασύλληπτο μέγεθος αυτής της ομάδας.

Από την άλλη και η Λίβερπουλ, δεν πάει πίσω. Παρά του ότι οι οπαδοί της, έφυγαν με κατεβασμένο το κεφάλι από το γήπεδο, τραγούδησαν όσο πιο δυνατά μπορούσαν το θρυλικό πλέον "You 'll never walk alone" αποθεώνοντας τόσο τους παίκτες της ομάδας τους, όσο και τους αντιπάλους για την προσπάθειά τους. Άλλωστε και οι "κόκκινοι", μπορεί βέβαια, να βρίσκονται δυό βήματα πίσω σε κατακτήσεις, όμως, με τις εμφανίσεις τους τα τελευταία τρία χρόνια στον θεσμό, δείχνουν πως αυτός δεν ήταν ο τελευταίος τους τελικός. Αν και ο τίτλος που τους λείπει, δεν είναι αυτός του Τσάμπιονς Λιγκ...

Τέλος, να μην ξεχάσουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στην χώρα μας, η οποία μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τον τελικό της Ευρωλίγκα, κατάφερε να φέρει εις πέρας άλλη μια μεγάλη αποστολή, χωρίς (σχεδόν) κανένα πρόβλημα.