Ο εγκέφαλος του "Zonal Marking" ανέλυσε το συν και τα πλην από τον τρόπο που εκμεταλλεύτηκε η Μπαρτσελόνα τους Άλβες και Κουένκα, αναφέρθηκε στο σημαντικό ρόλο του Ρομπίνιο και κατέληξε ότι η Μίλαν κατάφερε στο χορτάρι να μειώσει τη θεωρητική διαφορά της από τους "μπλαουγκράνα".

Διαβάστε ακόμη την ανασκόπηση του 3-1 , αλλά και τις δηλώσεις του Ιμπραχίμοβιτς που δίνει... δίκιο στον Μουρίνιο.

Διαβάστε όλη την ανάλυση με τίτλο: "Ο Γουαρδιόλα κατέφυγε στο 3-3-4":

Η Μπαρτσελόνα δεν είναι στην καλύτερη της κατάσταση, αλλά ήταν αρκετά άνετη μετά τα τρία γκολ που σημείωσε.

Ο Πεπ Γουαρδιόλα έφερε τον Άιζακ Κουένκα για να απλώσει το παιχνίδι στα άκρα και χρησιμοποίησε τον Σεσκ Φάμπρεγκας σε ένα ελεύθερο ρόλο με τον Σεϊντού Κεϊτά και τον Αλέξις Σάντσες να μένουν εκτός αρχικού σχήματος.

Ο Μαξ Αλέγκρι επανέφερε τον Ινάσιο Αμπάτε στο δεξί άκρο και κατά τα άλλα διατήρησε την ίδια ομάδα με τον προηγούμενο αγώνα.

Ήταν ένα περίεργο παιχνίδι, με τη Μπαρτσελόνα -όπως αναμενόταν- να κυριαρχεί στις κατοχές, αλλά να δυσκολεύεται να δημιουργήσει ευκαιρίες σε ανοιχτές φάσεις. Παρόλα αυτά σκόραρε με άνεση και δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα μετά το τρίτο γκολ στο 53ο λεπτό.

Ο σχηματισμός

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ήταν το σχήμα της Μπαρτσελόνα. Ο Ντάνι Άλβες ανέβηκε ακόμη περισσότερο σε σχέση με τον πρώτο προημιτελικό, χωρίς να έχει (αρχικά) ευθύνη να επιστρέψει σε θέση δεξί μπακ. Αυτός κι ο Κουένκα έπαιξαν περίπου στην ίδια οριζόντια γραμμή, με τον Φάμπρεγκας σε ελεύθερο ρόλο και τον Λιονέλ Μέσι σε ρόλο "κρυφού" κυνηγού. Αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε ένα σχήμα 3-4-3 με ρόμβο στο κέντρο, τον Φάμπρεγκας στη "μύτη". Συχνά, όμως, αυτός κι ο Μέσι βρισκόντουσαν κοντά, συνεργαζόντουσαν και συνδυαζόντουσαν, με αποτέλεσμα το ασυνήθιστο 3-3-4 να βγαίνει στο χορτάρι.

Η Μπαρτσελόνα έχει παίξει κατά αυτόν τον τρόπο για μικρά διαστήματα σε παιχνίδια πρωταθλήματος στο "Καμπ Νόου" απέναντι σε αδύναμες ομάδες, αλλά ήταν η πρώτη φορά που κατέφυγαν στο 3-3-4 σε ένα πραγματικό μεγάλο παιχνίδι. Για πολλούς λόγους μοιάζει λογικό απέναντι σε αυτή τη Μίλαν. Επιτρέπει την ύπαρξη ενός επιπλέον παίκτη πίσω, ενώ στην περίπτωση που ο Φάμπρεγκας οπισθοχωρίσει λίγο, τότε έχει ισοδυναμία απέναντι στο ρόμβο της Μίλαν. Το προφανές πρόβλημα με το 3-3-4 στα χαρτιά είναι η έλλειψη κάλυψης στα πλάγια, αλλά λίγες ομάδες παίζουν τόσο πολύ από το κέντρο όσο η Μίλαν. Οπότε και στη θεωρία η αδυναμία στα πλάγια δεν θα ήταν πρόβλημα.

Κανάλια

Υπήρχαν, ωστόσο, προβλήματα στην προσέγγιση. Αμυντικά καταρχήν, καθώς ο Άλβες κι ο Κουένκα έπαιζαν πιο ψηλά από ότι θα έκαναν σαν μπακ-χαφ. Οι μέσοι με τη μπάλα στα πόδια μπορούσαν να κινηθούν έξω από τα "κανάλια" και να βρουν χώρο. Υπάρχει κι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα όταν ο Άλβες ηθελημένα δεν επέστρεψε στην θέση μαζί με τον Χαβιέρ Μαστσεράνο, αλλά αντίθετα ευθυγραμμίστηκε με τους μέσους. Τότε προς στιγμήν ο Κλάρενς Ζέεντορφ έμεινε ξεμαρκάριστος στα αριστερά του Μαστσεράνο και αν ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς είχε κάνει τη δεξιά πάσα θα είχε καταλήξει σε τετ-α-τετ με τον Βίκτορ Βαλντές. Ο Άλβες έτρεξε να καλύψει μόνο όταν αντιλήφθηκε ότι ο Ζέεντορφ βρισκόταν σε επικίνδυνη θέση. Αλλά θα ήταν αργά.

Το ίδιο ακριβώς έγινε στην απέναντι πλευρά, όταν ο δεξιός μέσος, ο Αντόνιο Νοτσερίνο, κινήθηκε μπροστά έξω από τον Κάρλες Πουγιόλ για να σκοράρει. Ο Κουένκα επέβλεπε το δεξί μέρος στης άμυνας και αυτό ήταν το πρόβλημα της Μπαρτσελόνα. Ποιος θα κυνηγούσε τους μέσους που κουβαλούν τη μπάλα; Αν αυτοί θα ήταν οι Τσάβι και Αντρές Ινιέστα, τότε θα κατέληγαν να παίζουν το ρόλο του full-back. Αν ήταν οι Άλβες και Κουένκα, τότε... δεν το έκανα, διότι έμεναν πολύ ψηλά. Ίσως να ήταν πιο τακτική από τον Αλέγκρι, να "χτυπήσει" εκεί τη Μπαρτσελόνα, επιλογή που δούλεψε πολύ καλά.

Ανέβηκε η Μπαρτσελόνα

Το σχήμα βοήθησε τη Μπαρτσελόνα να πιέσει ψηλά, με τέσσερις παίκτες απέναντι σε τέσσερις και φάνηκε ξεκάθαρα το πρόβλημα της Μίλαν να ξεκινήσει τις επιθέσεις της από πίσω. Το λάθος του Φιλίπ Μεξές που οδήγησε στο πρώτο γκολ είναι ένα κλασσικό παράδειγμα. Χωρίς αμφιβολία πίεσαν λιγότερο αποτελεσματικά στο κέντρο, κυρίως επειδή είχαν μπερδευτεί οι αρμοδιότητες του Τσάβι και του Ινιέστα.

Υπήρχε, δε, ένα ακόμη πρόβλημα με τη δημιουργία ευκαιριών. Η Μπαρτσελόνα δεν ήταν παραγωγική στο τελευταίο τρίτο του αγώνα. Ο Μέσι είχε μια ευκαιρία νωρίς, όπως είχαν ο Αντριάνο κι ο Τιάγκο πιο μετά, αλλά ουσιαστικά στηρίχτηκαν σε δύο εκτελέσεις πέναλτι και μια ευτυχή... κόντρα για να σκοράρουν. Δεν ήταν το ίδιο ποιοτικοί όσο άλλες φορές. Ήταν ενδιαφέρον ότι ο Φάμπρεγκας ερχόταν πιο βαθιά από τον Μάσιμο Αμπροζίνι για να πάρει τη μπάλα, γεγονός που έδινε τη δυνατότητα στη Μίλαν να χρησιμοποιεί έναν ακόμη παίκτη για να αμυνθεί.

Όταν ο Φάμπρεγκας "βάθαινε" ο Μέσι δεν ήταν στα καλύτερα του: ήταν απομονωμένος και δυσκολευόταν να νικήσει τόσο τον Νέστα, όσο και τον Μεξές. Ο Φάμπρεγκας κι ο Μέσι ίσως ήταν καλύτερα να έμεναν πιο ψηλά κρατώντας το "τέσσερις εναντίον τεσσάρων" με την άμυνα της Μίλαν και να αφήσουν την αρχική κάθετη πάσα στον Τσάβι και στον Ινιέστα. Ο Γουαρδιόλα ήθελε να κυριαρχήσει στο παιχνίδι κατοχής και να μην μένει 3 εναντίον 4 στο κέντρο, αλλά το 61% κατοχής δεν είναι κάτι εξαιρετικό για τη Μπαρτσελόνα, ακόμη κι απέναντι σε μια ομάδα όπως η Μίλαν.

Η θέση των επιθετικών

Το άλλο σημαντικό θέμα ήταν η θέση των δύο επιθετικών. Ο ρόλος του Κουένκα είχε ενδιαφέρον, γιατί είχε εντολή να μένει ανοιχτά, προσπαθώντας να νικήσει στις μονομαχίες τον αντίπαλο φουλ-μπακ και μετά να σεντράρει. Με τη μπάλα δεν έκανε πολλά, αλλά λόγω της δικής του παρουσίας και αυτής του Άλβες η αμυντική γραμμή της Μίλαν άνοιγε περισσότερο. Τα δύο φουλ-μπακ ήταν περίπου 10 μέτρα πιο μακριά από τους σέντερ-μπακ σε σχέση με τον πρώτο αγώνα.

Ο ρόλος του Κουένκα δεν ήταν θεαματικός, αντιπαραγωγικός, αλλά ιδιαίτερα λειτουργικός κι ο Γουαρδιόλα θα ήταν σίγουρα χαρούμενος με τη δουλειά που έκανε. Φέρνει κάτι καινούργιο στη Μπαρτσελόνα, είναι περισσότερο "πλάγιος", κολπατζής και πρόθυμος να σεντράρει, σε σχέση τουλάχιστον με τον ακραίο επιθετικό τον Πέδρο ή τον Κριστιάν Τέγιο, που θέλει χώρο και του αρέσει να παίρνει τη μπάλα πίσω. Αυτό σημαίνει ότι το σχήμα της Μπαρτσελόνα έγινε πιο ευρύ, απλώθηκε σε όλο το πλάτος του γηπέδου από το να περιοριστεί στο κέντρο, κάτι που βόλευε τη Μίλαν στο πρώτο παιχνίδι.

Επίσης είχε ενδιαφέρον κι η θέση του Ρομπίνιο. Στον πρώτο αγώνα δεν τα πήγε καλά, επειδή δεν έκανε αρκετά για να ανοίξει την άμυνα της Μπαρτσελόνα με την κίνηση του με ή χωρίς τη μπάλα. Τώρα ήταν πολύ καλύτερος. "Βάθαινε" χωρίς τη μπάλα και δημιουργούσε έναν σχηματισμό 4-3-2-1 κι αυτό ανέβαζε τον Μαστσεράνο σε περιοχές που δεν πήγαινε καλά. Το γκολ της Μίλαν ήρθε όταν ο Αργεντινός είχε παρασυρθεί μακριά κυνηγώντας τον Ρομπίνιο, αφήνοντας τον Νοτσερίνο ελεύθερο να δράσει. Ο Ρομπίνιο δεν έκανε κάτι τέτοιο στο πρώτο παιχνίδι, όταν έμενε αρκετά ψηλά. Αυτή ήταν μια μεγάλη βελτίωση.

Στο ημίχρονο ο Γουαρδιόλα διέγνωσε τα προβλήματα και προτίμησε έναν σχηματισμό 4-4-1-1. Ο Άλβες επέστρεψε στο δεξί μέρος της άμυνας, ο Κουένκα άλλαξε πλευρά κι ο Ινιέστα πήγε στα αριστερά με τον Φάμπρεγκας πίσω από το Μέσι. Η Μίλαν έτσι δεν μπορούσε να βρει τα κενά κι η Μπαρτσελόνα δεν αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα.

Συμπέρασμα

Η Μπαρτσελόνα είναι μια πολύ καλή ομάδα από τη Μίλαν στα χαρτιά, αλλά στα δύο αυτά παιχνίδια δεν το έδειξαν. Η Μίλαν δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο για να "αναστατώσει" την ομάδα του Γουαρδιόλα, αλλά ο συνδυασμός μιας υπέρ-συντηρητικής προσέγγισης στο πρώτο παιχνίδι και μιας ελαφρώς μπερδεμένης διάταξης στο δεύτερο παιχνίδι, δεν επέτρεψε στη Μπαρτσελόνα να ξεδιπλώσει τη φυσική της υπεροχή. Το γκολ, άλλωστε, που θύμισε περισσότερο... Μπαρτσελόνα ήταν αυτό του Νοτσερίνο.

Ίσως αξίζει κι οι άλλες ομάδες να αντιγράψουν τη Μίλαν και να παίξουν με ρόμβο απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Άλλωστε κι η τελευταία ομάδα που κέρδισε στο "Καμπ Νόου" ήταν η Έρκουλες που "πάρκαρε το λεωφορείο" μπροστά στο τέρμα με έναν επίπεδο ρόμβο, που έσπαγε γρήγορα στα πλάγια.

Η Μπαρτσελόνα, παρόλα αυτά, προκρίθηκε παρότι δεν ήταν 100% επιτυχής. Το σχήμα που επιλέχτηκε έδειξε ότι ο Γουαρδιόλα μπορεί να "παίξει" με το σύστημα του χωρίς να χαλάσει το ρυθμό της ομάδας του. Μην περιμένετε, όμως, 3-3-4 και στον επόμενο γύρο.