Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η νικήτρια στον χθεσινό τελικό του Copa del Rey, όμως για μια ακόμα φορά ο μεγάλος θριαμβευτής ήταν το ποδόσφαιρο.

Σε μια πραγματική φιέστα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ματς, οι "μερένγκες" κέρδισαν στην παράταση τους "μπλαουγκράνα" και πήραν το 18ο Κύπελλο της ιστορίας τους.

Το Sport24.gr βρέθηκε μέσα στο "Μεστάγια", παρακολούθησε ένα από τα κορυφαία ματς της χρονιάς και σας μεταφέρει με εικόνα και ήχο το κλίμα που επικράτησε στην πρωτεύουσα του Λεβάντε. Μια γιορτή του ποδοσφαίρου ανάμεσα στις δυο κορυφαίες ομάδες αυτή τη στιγμή στον κόσμο, που τα είχε όλα: ένταση, αγωνία, πείσμα, μονομαχίες, φάσεις, δύναμη. Η "βασίλισσα" κατάφερε τελικά να κατεβάσει – έστω και προσωρινά – τους "μπλαουγκράνα" από την κορυφή και να ανέβει η ίδια στον θρόνο έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια.

Αυτό όμως που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε χθες, δεν ήταν απλά ένας τελικός. Ήταν μια πραγματική ποδοσφαιρική σύγκρουση, ένα απίστευτο μπρα ντε φερ, μια μονομαχία από αυτές που γράφουν ιστορία και δικαιώνουν – τελικά – αυτούς που είναι προορισμένοι να γράψουν ιστορία και να μνημονεύονται από αυτή. Τέσσερις ήταν οι μεγάλοι θριαμβευτές του τελικού, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ας τους δούμε έναν – έναν.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΦΛΟΡΕΝΤΙΝΟ

Πρώτα ο Φλορεντίνο. Ο πρόεδρος της Ρεάλ ήταν αυτός που έφερε στο Τσαμαρτίν το περασμένο καλοκαίρι τον Μουρίνιο. Ξόδεψε τα μαλιά της κεφαλής του για να στήσει τους νέους "γκαλάκτικος", όμως μετά την πρώτη χρονιά συνειδητοποίησε ότι πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα. Και ο Πελεγκρίνι, όσο καλός προπονητής και αν είναι, δεν μπορούσε να κρατήσει, να τραβήξει και γενικότερα να διαχειριστεί τα γκέμια του γαλαξιακού άρματος των σούπερ σταρ της Ρεάλ. Για να γίνει κάτι τέτοιο, χρειαζόταν ο καλύτερος.

Βίντεο: Ρεάλ πάμε μέχρι τέλους!

ΣΟΥΖΑ ΚΑΙ ΜΟΥΓΚΑ

Αυτή ήταν η μεγάλη μεταγραφή του καλοκαιριού για τη Ρεάλ. Ο Ζοζέ Μουρίνιο. Ιδιότροπος; Ναι. Γκρινιάρης; Ναι. Ακουσμένος; Ναι. Μισητός σε πάρα πολλούς; Ναι. Όμως από την άλλη, ο Πορτογάλος απέδειξε για μια ακόμα φορά εδώ, στην Ισπανία, ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να του αντισταθεί. Και δεν μιλάω για την Μπαρτσελόνα και τον Γουαρδιόλα. Αυτούς τους κατάφερε και πέρυσι, με την Ίντερ. Αναφέρομαι στον δυσκολότερο ίσως πάγκο του κόσμου, αυτόν της Ρεάλ Μαδρίτης.

Βίντεο: Ο ύμνος της Ρεάλ στον σταθμό των τρένων της Μαδρίτης!

Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα του Μουρίνιο. Το ότι μάζεψε όλα αυτά τα αστέρια που πέρυσι "γλεντούσαν" τον Πελεγκρίνι και τον Βαλντάνο ποικιλοτρόπως, κάνοντας τη λέξη πειθαρχία να φαντάζει ανέκδοτο και τους άλλαξε τη συμπεριφορά και τη λογική μέσα στο γήπεδο. Το ότι δεν τους επέτρεψε να καταρρεύσουν ψυχολογικά μετά το 5-0 του περασμένου Νοεμβρίου στο "Καμπ Νόου". Το ότι τους έκανε κανονική "πλύση εγκεφάλου", με αποτέλεσμα χθες να δούμε 11 παίκτες που έτρωγαν σίδερα, κατάπιναν χιλιόμετρα και είχαν στο μυαλό τους μόνο την ομάδα και όχι την ατομική διάκριση.

Ο Φλορεντίνο λοιπόν δικαιώθηκε απόλυτα για την επιλογή του και από εκεί και μετά ο χρόνος δούλεψε για τον Μουρίνιο και τη Ρεάλ. Ο Πορτογάλος το είχε δηλώσει στη συνέντευξη Τύπου μετά το 5-0: "η Μπαρτσελόνα είναι μια έτοιμη ομάδα, εμείς μόλις τώρα αρχίζουμε". Όσοι ειρωνεύτηκαν τότε, τρέχουν να κρυφτούν σήμερα. Ή μάλλον από το περασμένο Σάββατο. Τότε που φάνηκαν τα πρώτα δείγματα ότι κάτι αλλάζει στη συμπεριφορά των παικτών της Ρεάλ. Χθες πολλοί πίστεψαν ότι θα βλέπαμε ακόμα μια επανάληψη των προηγούμενων, όταν οι "μερένγκες" εξαφανίστηκαν από το γήπεδο σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, έρμαια σχεδόν στις διαθέσεις της Μπαρτσελόνα που ξύπνησε από τον λήθαργο του πρώτου μέρους.

Βίντεο: Ο ύμνος της Μπαρτσελόνα!

LA COPA DE RO

Τότε όμως εμφανίστηκε ο τρίτος που δικαιώθηκε χθες, παίρνοντας ρεβάνς πρωτίστως από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο πήρε πάνω του στην παράταση τους εξαντλημένους από την υπερπροσπάθεια συμπαίκτες του και απέδειξε ότι όσο αντιπαθητικός είναι, άλλο τόσο μπορεί να είναι και ηγέτης. Με αστείρευτες δυνάμεις και απόλυτα συγκεντρωμένος στον στόχο του, πέτυχε ένα εκπληκτικό γκολ, από αυτά που ο μεγάλος Πούσκας είχε περιγράψει ως τριπλά: πρώτα με το άλμα, ύστερα με το σπάσιμο της μέσης και τέλος με το κεφάλι.

Βίντεο: Αμέσως μετά το γκολ του Κριστιάνο

Ο Πορτογάλος έμοιαζε να έχει καταπιεί Duracell και με άξιους συμπαραστάτες τους Ντι Μαρία, Τσάμπι Αλόνσο, Ίκερ, Πέπε και Μαρσέλο, οδήγησε τη Ρεάλ στο 18ο Κύπελλο της ιστορίας της, αφήνοντας πίσω του τις μέτριες και κακές εμφανίσεις του στα clasicos. Ο Κριστιάνο έκανε την καλύτερη διαχείριση δυνάμεων από όλους μέσα στο γήπεδο και κρατήθηκε στο περιθώριο κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο, τότε που όπως είπαμε και πριν, η Ρεάλ είχε εξαφανιστεί από το γήπεδο. Έτσι, είχε τα απαραίτητα αποθέματα για να "χτυπήσει" την πιο κρίσιμη στιγμή και να βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στον τελικό.

ΝΑ ΜΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ!

Ο τέταρτος και μεγαλύτερος νικητής του χθεσινού τελικού δεν είναι άλλος από το ίδιο το ποδόσφαιρο. Γιατί η σειρά που ξεκίνησε το περασμένο Σάββατο με το ματς του πρωταθλήματος και θα ολοκληρωθεί την μεθεπόμενη Τρίτη, 3 Μαΐου, με τον επαναληπτικό ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο "Καμπ Νόου" δικαιώνει τις τεράστιες προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί εδώ και πολλές μέρες σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική υφήλιο. Αυτό το "καρέ" των clasicos είναι ένα συνεχόμενο θέαμα υψηλής αισθητικής, από τις παραστάσεις που βλέπεις και λες "να μην τελείωναν ποτέ"!

Βίντεο: Οι φίλοι της Ρεάλ τραγουδούν το Que viva España!

Μετά το αποτέλεσμα του Κυπέλλου, η αναμονή για τα δυο παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ είναι ακόμα μεγαλύτερη. Πώς θα αντιδράσει η Μπαρτσελόνα; Τι λύσεις θα βρει ο Γουαρδιόλα για να αντιμετωπίσει το καινούργιο πρόσωπο της Ρεάλ; Γιατί, μην γελιόμαστε, οι "μπλαουγκράνα" παραμένουν η κορυφαία ομάδα στον πλανήτη τα τελευταία δυο – τρία χρόνια. Μπορεί να έχασαν μια μάχη, αλλά σε σημασία – για τους ίδιους τουλάχιστον – ήταν η μικρότερη από τις τρεις. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι έχουν ήδη κερδίσει το πρωτάθλημα, που όπως και να το κάνουμε, είναι σημαντικότερο από το Κύπελλο.

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ 1990;

Και από την άλλη, όλοι θέλουμε να δούμε πώς θα διαχειριστεί ο Μουρίνιο και οι παίκτες του τον χθεσινό θρίαμβο. Η κατάκτηση του Κυπέλλου είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία για τη Ρεάλ από ότι για την Μπαρτσελόνα. Θυμίζει λίγο τον τελικό του 1990, τον τελευταίο που είχαν βρεθεί αντιμέτωποι "μερένγκες" και "μπλαουγκράνα", αλλά από την ανάποδη. Η Ρεάλ του Μπουίτρε και των άλλων μεγάλων άσων είχε ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα και η Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ είχε όσο τίποτα ανάγκη το Κύπελλο για να κερδίσει μια μάχη απέναντι στη "βασίλισσα", που κυριαρχούσε εκείνα τα χρόνια, τουλάχιστον στην Ισπανία.

Βίντεο: Η Fan Zone της Μπαρτσελόνα στη Βαλένθια

Η ίδια η θέση του Ολλανδού βρισκόταν σε κίνδυνο, όμως τα γκολ του Αμόρ και του Σαλίνας έδωσαν ανάσα ζωής στους "μπλαουγκράνα", στο ίδιο με εχθές σκηνικό, μέσα στο "Μεστάγια". Από εκεί και μετά όλα άλλαξαν. Από την επόμενη χρονιά η dream team σάρωσε τα πάντα: πήρε 4 σερί πρωταθλήματα και το πρώτο Πρωταθλητριών του συλλόγου. Απομένει να δούμε αν και φέτος θα ζήσουμε κάτι ανάλογο, αν στη συνέχεια θα υπάρξει αλλαγή φρουράς. Η πρόκριση πάντως στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ θα είναι το μεγάλο, το πραγματικό τεστ για τις δύο ομάδες. Και αυτή είναι η ομορφιά της φετινής "σειράς" των clasicos. Ότι ξεκίνησαν με το πιο αδιάφορο ματς από τα τέσσερα και θα κορυφωθούν με το πιο κρίσιμο, αυτό που θα δώσει το εισιτήριο για το Γουέμπλεϊ.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΙΕΣΤΑ

Αλλά υπάρχει και η άλλη ομορφιά, ίσως η πιο σημαντική για εμάς που ταλαιπωρούμαστε στην Ελλάδα από το πιο τριτοκοσμικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Με τις αχαρακτήριστες συμπεριφορές παραγόντων, οπαδών, πολιτείας, ομοσπονδίας κλπ κλπ. Μην τα ξαναλέμε, δεν έχει νόημα. Αυτό που πραγματικά έχει νόημα, είναι να σας μεταφέρω τις σκηνές έξω από το γήπεδο, πριν και μετά τον αγώνα. Γιατί εδώ στην Ισπανία το ποδόσφαιρο είναι γιορτή. Και είναι γιορτή, όχι γιατί το επιβάλλει κανείς, αλλά διότι έτσι έχει διδαχτεί ο κόσμος. Η περίφημη αθλητική παιδεία βρίσκει εδώ την απόλυτη εφαρμογή της.

Έξω από το Μεστάγια, λίγο πριν ανοίξουν οι θύρες.

Από το απόγευμα που επισκέφθηκα μαζί με τον συνάδελφο Αλέξανδρο Λοθάνο τις δυο Fan Zone των ομάδων, ζήλεψα για μια ακόμα φορά την τύχη που έχουν οι φίλαθλοι σε αυτή τη χώρα. Δυο τεράστιες εκτάσεις με περίπτερα, μπουτίκ, συναυλίες, χώρους αναψυχής, μπαρ, εστιατόρια, φιλοξένησαν τους χιλιάδες φίλους της κάθε ομάδας και τους πρόσφεραν πολύωρη διασκέδαση πριν τον τελικό. Θέαμα που ποτέ, μα ποτέ δεν πρόκειται να ζήσουμε στην Ελλάδα. Τραγούδια, συνθήματα, αυτοσχέδιες ορχήστρες, καραμούζες, καπνογόνα, σημαίες, κασκόλ, χρώματα, ενθουσιασμός, κέφι, χαβαλές, καζούρα, φιέστα.

Ο As (άσος) δέχτηκε να ποζάρει με ευχαρίστηση!

ΤΑΞΙΔΕΨΤΕ, ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ

Και στη συνέχεια, στους δρόμους της Βαλένθια, βλέπαμε χιλιάδες φίλαθλους των δυο ομάδων να συνυπάρχουν χωρίς προβλήματα, προκλήσεις και βία. Η καζούρα και τα συνθήματα; Ασταμάτητα. Κάθε παρέα με "μαδριδίστας" που περνούσε δίπλα από μια άλλη με "κουλές", φώναζε τα δικά της απευθυνόμενη στον αντίπαλο. Οι άλλοι απαντούσαν, όμως παντού έβλεπες μόνο χαμόγελα και διάθεση για πλάκα. Σε αντίστοιχο σκηνικό στην Ελλάδα θα είχαμε νεκρούς. Τόσο απλά, τόσο σίγουρα, τόσο θλιβερά. Το έγραψα στο κείμενο μετά το clásico του Σαββάτου, το επαναλαμβάνω και σήμερα. Ταξιδέψτε, ελάτε εδώ, ζήστε αυτή την εκπληκτική ατμόσφαιρα, νιώστε όλοι εσείς που αγαπάτε το ποδόσφαιρο τί σημαίνει ποδόσφαιρο.

Βίντεο: Φίλαθλοι της Μπαρτσελόνα τραγουδούν

Περπατήσαμε τους δρόμους γύρω από το «Μεστάγια» για αρκετές ώρες, περάσαμε δίπλα από χιλιάδες κόσμο και δεν είδαμε ούτε έναν τσαμπουκά, ούτε καν υποψία καυγά. Σε μια πιτσαρία που καθίσαμε να φάμε, στο διπλανό τραπέζι βρισκόταν μια παρέα από καμιά δεκαριά "μαδριδίστας", αγόρια και κορίτσια. Κάθε φορά που περνούσε οποιοσδήποτε με φανέλα ή σημαία της Μπαρτσελόνα, χτυπούσαν τα πόδια τους ρυθμικά στο δάπεδο και φώναζαν όλοι μαζί "Μπάρσα, Μπάρσα, μιέρδα". Ούτε ένας δεν παρεξηγήθηκε, όλοι σχεδόν απάντησαν, κανείς δε σκέφτηκε να ζητήσει το λόγο. Στην Ελλάδα θα είχαν καταλήξει όλοι μαζί ή στο νοσοκομείο ή στο τμήμα.

Και μια που είπα τμήμα, η αστυνομία ήταν παντού παρούσα. Διακριτικοί αλλά το έβλεπες στο βλέμμα τους ότι στο παραμικρό παρατράγουδο θα καθάριζαν σε χρόνο μηδέν. Όμως ο κόσμος δεν είχε διάθεση για τέτοια. Δεν έχει μάθει να κάνει τέτοια. Δεν τα χρειάζεται. Στην Ελλάδα που τα "χρειαζόμαστε" θα είμαστε πάντα έρμαια και όμηροι των τσογλαναράδων, είτε αυτοί φοράνε γραβάτες, είτε όχι. Ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, Φλορεντίνο Πέρεθ, κατά την άφιξή του στο γήπεδο, φωτογραφιζόταν με φίλους της Μπαρτσελόνα και έκανε πλάκα μαζί τους. Ποιος "δικός μας" παράγοντας θα έκανε κάτι ανάλογο; Ποιος δικός μας "φίλαθλος" θα ανεχόταν κάτι τέτοιο;

ΠΕΡΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ "ΝΑΩΝ"

Ολοκληρώνοντας το σημερινό κείμενο, μια αναφορά και στην ατμόσφαιρα που επικράτησε μέσα στο "Μεστάγια". Περίπου 60.000 θεατές βρέθηκαν στο γήπεδο για να απολαύσουν την ομάδα τους με προτεραιότητα να χορτάσουν ποδόσφαιρο και να υποστηρίξουν τους δικούς τους παίκτες. Επειδή στην πραγματικότητα η "έχθρα" μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού (για να δώσουμε ένα παράδειγμα) είναι αστεία μπροστά σε αυτήν μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, ένα clásico είναι σημείο αναφοράς για τη συμπεριφορά της κερκίδας.

Βίντεο: Πανηγυρισμοί των Madridistas μετά τον τελικό έξω από το Μεστάγια

Στη διάρκεια της συνάντησης λοιπόν, δεν ακούστηκε ούτε ένα υβριστικό σύνθημα είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά κατά οποιουδήποτε παίκτη ή διαιτητή. Η αισθητική Ισπανών και Καταλανών θεατών είναι τόσο υψηλή που στα όριά της φτάνει μέχρι τη λέξη "tonto" (χαζός), την οποία φώναζαν οι μεν και οι δε κάποιες φορές που έχανε τη μπάλα ο Μέσι ή ο Κριστιάνο. Μπορεί να ακούστηκε το "Puta Catalunya" και το "Puta España" (και μόνο λίγες φορές σε όλο το παιχνίδι), αλλά αυτά ελάχιστη σχέση έχουν με το ποδόσφαιρο και οι περισσότεροι που προσπαθούν να τα ερμηνεύσουν αυθαίρετα στην Ελλάδα, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Επειδή λοιπόν είναι οι φίλαθλοι αυτοί που δίνουν χρώμα, κλίμα και ατμόσφαιρα στα γήπεδα, αλλά και επειδή τον τελευταίο καιρό έχει γίνει της μόδας στην Ελλάδα να χρησιμοποιείται η λέξη "Ναός" για να περιγράψει δικά μας γήπεδα, το "Μεστάγια" χθες βράδυ ήταν πραγματικός ποδοσφαιρικός Ναός. Όπως και το "Σαντιάγο Μπερναμπέου" πριν λίγες μέρες. Όπως και το "Καμπ Νόου" μετά από λίγες μέρες. Εκεί όπου σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο, η καφρίλα, το μίσος και ο οχετός δεν έχουν καμία θέση. Εκεί όπου η αξία του ηττημένου δίνει την πραγματική δόξα στον νικητή. Όταν το καταλάβουμε αυτό στην Ελλάδα, τότε θα αποκτήσουμε κι εμείς "ναούς". Μέχρι τότε, θα αρκεστούμε σε αυτούς των άλλων ή θα βαυκαλιζόμαστε με τους δήθεν δικούς μας.