Ας ξεκινήσουμε από τις αδυναμίες. Σε ακόμη ένα παιχνίδι της Εθνικής υπό τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς παρουσιάστηκε μια ομάδα που δημιούργησε την εντύπωση ότι δεν ήταν καλά προετοιμασμένη. Ούτε στο τακτικό κομμάτι, ούτε στο ψυχικό και το πνευματικό. Εστιάζοντας σε αυτό που συνέβη το βράδυ της Πέμπτης στο Καραϊσκάκη λες ότι είναι λογικό μια ομάδα με 6 παιχνίδια ζωής με τον νυν προπονητή της, η Ελλάδα, να δυσκολεύεται περισσότερο από μια ομάδα που έχει 64 παιχνίδια ζωής με τον νυν προπονητή της, τον Στιβ Κλαρκ. Επειδή όμως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που δυσκολεύτηκε πολύ να “μπει” στο παιχνίδι, συναισθηματικά και τακτικά, η ομάδα του Γιοβάνοβιτς, αυτή είναι μια διαπίστωση που πρέπει να προβληματίσει πολύ τον προπονητή για να καταφέρει να την αντιμετωπίσει.

Στο πρώτο ημίχρονο η Εθνική δυσκολευόταν πολύ να διαβάσει το παιχνίδι – δηλαδή να διαβάσει την λειτουργία της Σκωτίας, να βρει τους ελεύθερους χώρους ή να τους δημιουργήσει προκειμένου να καταφέρει να βάλει ποιότητα στην επιθετική ανάπτυξη. Στο 25’λεπτο η Ελλάδα είχε κάνει 3 επιθέσεις – η Σκωτία 7. Στο 31’, δηλαδή στη στιγμή του πέναλτι της Σκωτίας, η Εθνική είχε κάνει 6 επιθέσεις και η αντίπαλος της 13. Σε μισή ώρα παιχνιδιού η Ελλάδα είχε κάνει μια τελική προσπάθεια. Στο ημίχρονο είχε κάνει 11 επιθέσεις – η Σκωτία 17, παρόλο που η κατοχή ήταν 51%-49%. Έκλεισε ένα ημίχρονο χωρίς τελική προσπάθεια στην εστία – η Σκωτία είχε 2.

Τι δεν πήγαινε καλά; Πολλά, και στις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να ηρεμήσει με την μπάλα και να κάνει τις μεγάλες κατοχές, με πολλές πάσες, για να τοποθετηθεί καλά και να δημιουργήσει καταστάσεις υπεροχής προκειμένου να ολοκληρώσει μια επίθεση. Δηλαδή δεν μπορούσε να παίξει το ποδόσφαιρο τοποθέτησης που πρεσβεύει ο Γιοβάνοβιτς. Έκανε 18 μεγάλες μεταβιβάσεις, με 39% ακρίβεια – δηλαδή έπαιζε με τρόπο που “σιχαίνεται” ο νυν προπονητής της.

Όταν έχανε την μπάλα, η Ελλάδα δεν είχε καλή αμυντική μετάβαση. Κι όταν αποφάσιζε να μείνει ψηλά τοποθετημένη κατά την φάση άμυνας προκειμένου να πιέσει στην μπάλα την Σκωτία κατά το πρώτο στάδιο της επιθετικής ανάπτυξης, δεν το έκανε σωστά. Η Σκωτία είχε πάντα υπεραριθμία, και γι’ αυτό έβγαζε με άνεση την μπάλα από το δικό της μισό του τερέν. Σε αυτό το διάστημα, του πρώτου ημιχρόνου, η Ελλάδα δυσκολευόταν να βάλει ποιότητα στο δεύτερο στάδιο της επιθετικής ανάπτυξης διότι εκτός των παραπάνω συνέβη να μην δικαιωθούν και οι επιλογές προσώπων του προπονητή.

Ο Σιωπής με τις λάθος πάσες, ο Κωνσταντέλιας με τις λίγες επαφές, ο Μασούρας, ένας πλάγιος επιθετικός που θέλει να δεχθεί την μπάλα στον χώρο σε ένα ημίχρονο χωρίς χώρους για την Εθνική, όλα αυτά δεν βοήθησαν την Ελλάδα να βάλει ποιότητα στην επιθετική ανάπτυξη. Ούτε και οι βιαστικές επιλογές κατά την επιθετική μετάβαση.

Άλλη εικόνα στο β’ μέρος

Εκεί που τελείωσαν οι αδυναμίες όμως άρχισαν τα πολύ καλά νέα – δηλαδή όλα αυτά που παρουσίασε η Εθνική κατά το δεύτερο ημίχρονο. “Πάτησε” κάτω την μπάλα, έβαλε ένταση στην αγωνιστική συμπεριφορά της, ανέβασε τον ρυθμό στην επιθετική ανάπτυξη, οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να διαβάζουν καλύτερα τις τοποθετήσεις των αντιπάλων τους και τις καταστάσεις του παιχνιδιού με συνέπεια να λειτουργήσουν πολύ αποτελεσματικά στο άμεσο πρέσινγκ και να “βάλουν” την Σκωτία στην περιοχή της. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ένα καλό παράδειγμα του ποδοσφαίρου τοποθέτησης που πρεσβεύει ο Γιοβάνοβιτς. Σε αυτό το διάστημα η Ελλάδα έκανε 26 επιθέσεις – η Σκωτία 1. Η Ελλάδα έκανε 18 τελικές προσπάθειες – η Σκωτία 1.

Ναι, της έλειψε της Εθνικής το γκολ που θα έφερνε το 1-1, από το οποίο θα αντλούσαμε πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία ενόψει της ρεβάνς. Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου όμως μας έδειξε ότι η Ελλάδα δεν είναι “μακριά” από την Σκωτία. Και αυτό δεν μας “καίει” τόσο ενόψει της ρεβάνς της Κυριακής όσο ενόψει της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Για να έχουμε καλύτερη τύχη απέναντι στην Σκωτία, τόσο την Κυριακή όσο και τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο στα ματς της προκριματικής φάσης, θα πρέπει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αφενός να βρει λύση στο φαινόμενο του “νεκρού πρώτου ημιχρόνου” και αφετέρου να αρχίσει να δικαιώνεται περισσότερο για τις επιλογές των προσώπων τόσο στο αρχικό σχήμα όσο και στις αλλαγές, δεδομένου ότι σε αυτό το ματς αφαίρεσε τον Τζόλη πάνω στο καλύτερο διάστημά του στο παιχνίδι και ενώ ήταν ο πιο απειλητικός ποδοσφαιριστής.

Ξεκίνησα με τις αδυναμίες, θα ολοκληρώσω με τον ενθουσιασμό. Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας δημιούργησε μια πρώτη εντύπωση που δικαιώνει τις προσδοκίες όσων ανυπομονούσαμε να τον δούμε να παίζει στην Εθνική Ομάδα και μαζί δικαιώνει την επιλογή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να τον βάλει με το “καλημέρα” σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Ένας “ανήλικος” ποδοσφαιριστής άλλαξε αμέσως την δυναμική της Εθνικής σε ένα παιχνίδι μετά από ένα προβληματικό ημίχρονο.

Όλοι σκεφτόμαστε πλέον το αυτονόητο. Ο Καρέτσας, με τον Κωνσταντέλια, τον Τζόλη, και όλους τους μεγαλύτερους μπορούν να φτιάξουν μια Εθνική που θα δικαιώσει τις προσδοκίες που γεννά η “καλύτερη φουρνιά” ετικέτα που έχει κολλήσει στην ομάδα του Γιοβάνοβιτς.