Ποιοί ήταν οι καλύτεροι παίκτες κάθε ομάδας; Ήταν σωστές οι κινήσεις από τον πάγκο; Ποιά ομάδα κυριάρχησε στο γήπεδο, σε ποιο διάστημα και με ποιο τρόπο; Επηρέασε η διαιτησία το τελικό αποτέλεσμα;

Αυτά και άλλα πολλά ενδιαφέροντα ερωτήματα απαντώνται από τον ειδικό Μάικλ Κοξ, με τους φαν των συστημάτων και της τακτικής να έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν μία καθαρή ποδοσφαιρική ανάλυση.

Διαβάστε την ανάλυση του αγώνα:

Ένα γκολ στις καθυστερήσεις από τον Ράφικ Τζεμπούρ έδωσε στον Ολυμπιακό μία τεράστια νίκη σε ένα καθοριστικό ντέρμπι.

Οι Ντουντού και Μοϊσές Ουρτάδο δεν ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν στον αγώνα, και για αυτό ο Ερνέστο Βαλβέρδε τοποθέτησε τον Φρανσουά Μοδέστο στον άξονα.

Ο Ζεσουάλδο Φερέιρα προτίμησε τον Σωτήρη Νίνη από τον Σίντνεϊ Γκοβού στο δεξί άκρο της μεσαίας γραμμής, η υπόλοιπη βασική ενδεκάδα ήταν αναμενόμενη.

Όπως γίνεται συνήθως σε "ντέρμπι αιωνίων", το παιχνίδι πήρε φωτιά από το ξεκίνημα, με τον διαιτητή να αναγκάζεται να σφυρίζει συχνά για να υποδείξει φάουλ. Όπως ήταν αναμενόμενο, χρειάστηκε να περάσει λίγη ώρα για να αποκτήσει ρυθμό το ματς.

Σχηματισμοί

Ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε σύστημα 4-4-1-1, με τον Τζεμπούρ μόνο μπροστά να υποστηρίζεται από τον Ισπανό Νταβίδ Φουστέρ, που είχε ρόλο του πλέιμεϊκερ.

Επιπλέον, ο Φουστέρ ενίσχυε τις αμυντικές προσπάθειες των παικτών του κέντρου όταν η ομάδα του έχανε τη μπάλα, και ο Μοδέστο έπαιζε λίγο πιο πίσω, για να σχηματίζεται ένα 4-1-4-1 όταν η ομάδα του Ολυμπιακού έπαιζε άμυνα.

Ο Ιμπαγάσα έπαιζε ανάμεσα σε αυτούς τους δύο και ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του στο πρώτο ημίχρονο. Οι Άλμπερτ Ριέρα και Κέβιν Μιραλάς ξεκίνησαν το ματς όχι στις κανονικές τους θέσεις αλλά ανάποδα, όμως αυτό άλλαξε την ώρα του αγώνα.

Ο Παναθηναϊκός παρέταξε σύστημα 4-1-2-3 το οποίο γινόταν 4-1-4-1 χωρίς τη μπάλα, αφού οι Λέτο και Νίνης έπαιζαν άμυνα μαζί με τους παίκτες του κέντρου.

Τα αντίπαλα ζευγάρια λοιπόν στο χώρο του κέντρου ήταν Μοδέστο-Κατσουράνης και Ιμπαγάσα-Καραγκούνης, με τον Φουστέρ να μαρκάρεται καλά από τον Ζιλμπέρτο Σίλβα.

Ο Ιμπαγάσα κυριαρχεί

Ο Ιμπαγάσα ήταν ο παίκτης που βρήκε περισσότερο χώρο για να δημιουργήσει και έπαιξε το ρόλο που έχουμε συνηθίσει από τους Ισπανούς κεντρικούς μέσους τα τελευταία χρόνια.

Εμεινε σε κεντρικές θέσεις, πήγαινε πάντα για να πάρει τη μπάλα και μετά να τη δώσει με τη μία σε παίκτη που βρισκόταν κοντά του, είτε ήταν αυτός στην επιθετική γραμμή είτε στις πτέρυγες.

Με τον Παναθηναϊκό να μην έχει πάντως καθοδήγηση στο χώρο του κέντρου, το παιχνίδι ήταν εξαιρετικά αργό, γεγονός που επέτρεψε στον Ιμπαγάσα να έχει αρκετή ώρα τη μπάλα στα πόδια του και να μοιράζει παιχνίδι.

Με τον Φουστέρ να μην φαίνεται πολύ στο παιχνίδι, ο Ιμπαγάσα ανέλαβε το ρόλο του οργανωτή στο χώρο του κέντρου, ενώ έφτιαξε και το πρώτο γκολ, από εκτέλεση φάουλ.

Έκοψε τη μπάλα δεξιά από το τείχος και βρήκε τον Μιραλάς που έκανε κίνηση, με αποτέλεσμα να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα.

Το γκολ αυτό θύμισε το τέρμα του Χαβιέρ Ζανέτι απέναντι στην Αγγλία στον δεύτερο γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1998 -αν και δεν ήταν το ίδιο θεαματικό-, με τον τρόπο που μπήκε το γκολ να μαρτυράει την επιμονή του Βαλβέρδε να δουλεύει πολύ στα στημένα στις προπονήσεις.

Σε ένα τέτοιο παιχνίδι, με άφθονα φάουλ και χτυπήματα φάουλ, μία ομάδα με ικανότητα στα στημένα ήταν αναμενόμενο να έχει ξεκάθαρο αβαντάζ για τη νίκη.

Μπροστά οι φουλ-μπακ

Το παιχνίδι ήταν συναρπαστικό και ανοιχτό, κυρίως επειδή και οι τέσσερις μπακ προωθούνταν στο άλλο μισό του γηπέδου, προσπαθώντας να φορτώσουν τις πτέρυγες και να δημιουργήσουν αριθμητικό πλεονέκτημα της ομάδας τους έναντι των αντιπάλων.

Ο Παναθηναϊκός επέμενε πολύ από τα δεξιά, προσπαθώντας ενδεχομένως να ξεσκεπάσει την αδυναμία του Ραούλ Μπράβο στα αριστερά.

Μία συνήθης κίνηση του Νίνη ήταν να συγκλίνει προς τα μέσα, να οδηγεί τον Μπράβο προς το κέντρο, και στη συνέχεια να επιτρέπει στον προωθημένο Λουκά Βύντρα να απειλήσει από τα δεξιά.

Καθώς περνούσαν τα λεπτά στο πρώτο μέρος, ο Παναθηναϊκός έδειχνε να βελτιώνεται. Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε όσον αφορά στην κατοχή της μπάλας αλλά σπάνια δημιουργούσε καθαρές ευκαιρίες.

Η κίνηση του Τζεμπούρ ήταν καλή, αφού μπόρεσε να τραβήξει τα αντίπαλα σέντερ μπακ μακριά από τη θέση τους, όμως οι μέσοι του Ολυμπιακού δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τις κινήσεις του Αλγερινού φορ.

Δεύτερο ημίχρονο

Το δεύτερο ημίχρονο συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο με το πρώτο, δεν έγιναν πολλές αλλαγές όσον αφορά στην τακτική. Ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε με ένα ακόμα γκολ από εκτέλεση φάουλ. Ο Λέτο έκανε τη σέντρα και η μπάλα αφού πέρασε από αρκετά σώματα κατέληξε στην δεξιά γωνία του Πάρντο.

Τότε ο Βαλβέρδε προχώρησε σε μία αλλαγή που παραλίγο να του κοστίσει το ματς. Αντικατέστησε τον Φουστέρ, κάτι που ήταν λογικό αφού είχε κάνει φτωχό ματς, αλλά επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον Ντουντου, πηγαίνοντάς τον δίπλα στον Μοδέστο.

Για να διατηρήσει το ίδιο σχήμα, ο Βαλβέρδε μετατόπισε τον Ιμπαγάσα λίγο πιο μπροστά, πιθανότατα επειδή ήθελε τον πιο δημιουργικό παίκτη του να βρίσκεται πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή.

Δεν απέδωσε όμως το σύστημα, επειδή ο Ιμπαγάσα αδυνατούσε να βρει κενούς χώρους που είχε στο πρώτο μέρος, ενώ με τους Ντουντού και Μοδέστο να αλλάζουν απλά πάσες με τους αμυντικούς, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε ξαφνικά να περάσει τη μπάλα μπροστά και επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να ξεκινήσει την κυριαρχία του.

Φρενήρης ο ρυθμός στη συνέχεια

Αμφότερες οι ομάδες πήγαν για τη νίκη, γεγονός που έκανε συναρπαστικό το δεύτερο ημίχρονο. Οι Γκοβού και Ζαϊρί προσέφεραν φρέσκα πόδια στις πτέρυγες, και το παιχνίδι έδειχνε ότι δεν θα έμενε στο 1-1.

Ο Παναθηναϊκός ήταν πιθανότατα η καλύτερη ομάδα για το μεγαλύτερο μέρος του δευτέρου ημιχρόνου: πήραν τον έλεγχο στο κέντρο και δημιούργησαν μερικές καλές ευκαιρίες.

Ο Τζιμπρίλ Σισέ δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά, επειδή ο Ολυμπιακός έπαιξε με βάθος στην άμυνα και περιόρισε την απειλή του όταν δεχόταν τη μπάλα από πίσω, και έτσι οι φιλοξενούμενοι δεν μπορούσαν να μετατρέψουν την υπεροχή σε γκολ.

Ήταν επίσης εξαιρετικά άτυχοι από το γεγονός ότι το γκολ του Κατσουράνη προς το τέλος δεν μέτρησε ως οφσάιντ, με την απόφαση του βοηθού διαιτητή να μην είναι σωστή και να επηρεάζει ίσως το τελικό αποτέλεσμα.

Ο Ολυμπιακός έριξε τον Μάρκο Πάντελιτς στον αγώνα στις καθυστερήσεις και ο Σέρβος βοήθησε να δημιουργηθεί σύγχυση μέσα στην περιοχή του Παναθηναϊκού στο γκολ του Τζεμπούρ, αφήνοντας τη μπάλα να περάσει κάτω από τα πόδια του πριν καταλήξει στην εστία του Τζόρβα.

Ήταν σε θέση οφσάιντ όταν ο Τζεμπούρ έκανε το σουτ προς την εστία και ενώ δεν ακούμπησε τη μπάλα, ίσως να επηρεάζει την οπτική γωνία του Τζόρβα, αφού σίγουρα αποσπούσε τον γκολκίπερ και συνέβαλε στο να έχει καθυστερημένη αντίδραση στη φάση ο κίπερ των πρασίνων.

Ο Πάντελιτς είχε καταλυτική παρουσία στο παιχνίδι αν και έπαιξε μόλις πέντε λεπτά, χωρίς να ακουμπήσει μάλιστα τη μπάλα στη φάση του δεύτερου γκολ.

Το γκολ δεν ήρθε ύστερα από κάποια σπουδαία κίνηση από τον πάγκο -για την ακρίβεια ο Βαλβέρδε πήρε πιθανότητα λάθος απόφαση στο χώρο του κέντρου- αλλά οι δύο ομάδες συνέχισαν να επιτίθενται και έκαναν πολλούς να πιστεύουν ότι θα υπάρξει και τρίτο γκολ.

Ανακεφαλαίωση

Οι δύο ομάδες είχαν παρόμοιες διατάξεις αλλά διαφορετικούς τρόπους ανάπτυξης. Ο Παναθηναϊκός δούλεψε με τα άκρα, ενώ ο Ολυμπιακός είχε δημιουργό στο χώρο του κέντρου τον Ιμπαγάσα.

Απολάμβανε πάντως τη θέση του στον άξονα και ήταν λιγότερο αποτελεσματικός όταν χρειάστηκε να παίξει πιο μπροστά στο δεύτερο ημίχρονο.

Ήταν το αστέρι και ο παίκτης που έφτιαξε το πρώτο γκολ. Ο Μιραλάς είχε επίσης καλό ματς, με ανεξάντλητη ενέργεια στα πλάγια και καλές ενέργειες με τη μπάλα στα πόδια του.

Ο πιθανότερος λόγος που έγινε αλλαγή ήταν πιθανότατα το ότι είχε τρέξει πάρα πολύ και είχε κουραστεί. Ο παίκτης στο απέναντι άκρο, ο Ριέρα, είχε μικρότερη συμμετοχή στο ματς. Δεν ήταν σταθερός δημιουργικά ενώ αντιμετώπισε προβλήματα με τον Βύντρα στις προωθήσεις του τελευταίου.

Ο Ζιλμπέρτο είχε καλό παιχνίδι, ήταν ο "υπεύθυνος" για τον περιορισμό του Φουστέρ. Τα άκρα του Παναθηναϊκού ήταν απογοητευτικά, ο Λέτο έκανε λίγα πράγματα με τη μπάλα στα πόδια του, ενώ ο Νίνης είχε μερικές καλές κούρσες αλλά και καλή συνεργασία με τον Βύντρα.

Σε γενικές γραμμές, ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει ένα σετ πλάνο παιχνιδιού υπό τις οδηγίες του Φερέιρα, σε σύγκριση με την παρουσία του Νιόπλια στον πάγκο.

Στο "Καραϊσκάκης" η στρατηγική ήταν να βγάλουμε τη μπάλα στις πτέρυγες και να απειλήσουμε μετά με κάποια σέντρα. Το πλάνο αυτό δεν δούλευε πάντα σωστά, αλλά τουλάχιστον υπήρχε ένα πλάνο.

Με το προηγούμενο καθεστώς στον πάγκο, όλοι περίμεναν από τους παίκτες να κάνουν κάποια ωραία ατομική ενέργεια κοντά στην αντίπαλη περιοχή, σε μία εποχή όμως που οι Λέτο, Νίνης, Σισέ και Λουίς Γκαρσία έδειχναν ανίκανοι να δημιουργήσουν.

Το κύριο χαρακτηριστικό του αγώνα ήταν η επιθετική διάθεση που έδειξαν και οι δύο ομάδες, ειδικά όταν το ματς ήταν στο 1-1. Συχνά, κρίσιμα ματς όπως αυτό χαλούν επειδή και οι δύο προπονητές φοβούνται την ήττα, όμως και οι δύο προπονητές πρέπει να πάρουν τα εύσημα για το γεγονός ότι προσπάθησαν να κατακτήσουν τους τρεις πόντους.

Με τη διαφορά πλέον στους δέκα πόντους, δεν υπάρχει ομάδα που να μπορεί να πλησιάσει στη βαθμολογία τον Ολυμπιακό και για αυτό μπορούμε να πούμε ότι είναι το πρώτο αποφασιστικό αποτέλεσμα τη φετινή σεζόν στην Ευρώπη.