Ωστόσο μια σειρά από γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν συνέθεσαν τα κομμάτια του παζλ που φαίνεται ότι τον εξωθεί στην αποχώρηση. Το SPORT 24 τα καταγράφει:

Φθορά στις σχέσεις με τους μετόχους:

Στη διάρκεια της κοινής πορείας τους στην ΑΕΚ, ο Ντέμης ως κατ’ εξοχήν άνθρωπος του ποδοσφαίρου που σε αρκετές περιπτώσεις λειτουργούσε εκτός της στυγνής επιχειρηματικής λογικής των συνεργατών του, έπιασε τον εαυτό του ανήμπορο να καλύψει τις προσδοκίες των φίλων της Ένωσης αλλά και τις δικές του ως οπαδός της ομάδας.

Επιθυμούσε την απόκτηση καλύτερων ποδοσφαιριστών, αντιλαμβανόταν ότι με τα χρήματα που διέθεταν οι μέτοχοι δεν μπορούσε να εξασφαλίσει την ποιοτική ενίσχυση της ομάδας στο βαθμό που το επιτύγχαναν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός και αυτό τον έφθειρε ψυχολογικά, εδικά από τη στιγμή που έπρεπε ο ίδιος να "λούζεται" όλες τις αρνητικές αντιδράσεις.

Στην αντίπερα όχθη ωστόσο, ο αντίλογος των μετόχων ήταν ότι σχεδόν σε κάθε μεταγραφική περίοδο (είτε θερινή, είτε χειμερινή), η ομάδα αποκτούσε ως επί το πλείστον ποδοσφαιριστές που στην πορεία αποδεικνύονταν αποτυχημένες επενδύσεις.

Θεωρούσαν ότι λόγω κακού σχεδιασμού, το ρόστερ διαφοροποιούταν κατά 12-15 ποδοσφαιριστές κάθε καλοκαίρι ενώ το ποτήρι ξεχείλισε μετά την παταγώδη αποτυχία του "πειράματος Φερέρ" το οποίο χρεώθηκε εξ ολοκλήρου στον Νικολαΐδη. Η ΑΕΚ άλλαξε αίφνης μοντέλο, "άδειασε" από το πόστο του τεχνικού διευθυντή τον Ίλια Ίβιτς που αν μη τι άλλο έκανε εξαιρετική δουλειά με τα χρήματα που του επέτρεπαν να διαθέσει, και έχρισε κλειδοκράτορα του ποδοσφαιρικού τμήματος τον ισπανό τεχνικό που τα έκανε… γης μαδιάμ.

Και τότε υπήρχαν ενστάσεις, ωστόσο κάμφθηκαν μπροστά στην επιμονή του ("ξεροκέφαλου" όπως του χρεώνουν κάποιοι εκ των μετόχων) Νικολαΐδη ο οποίος στην πορεία πήρε πάνω του την ευθύνη και δημοσίως παραδέχθηκε το λάθος του. Ήταν όμως αργά… Η εμπιστοσύνη κάποιων μετόχων είχε κλονιστεί κι ο Ντέμης μπορούσε πλέον να το αντιληφθεί. Στις συναντήσεις κάθε (ή σχεδόν κάθε) Τρίτης οι αντιρρήσεις ήταν εντονότερες και οι διχογνωμίες περισσότερες. Η ενότητα επί της ουσίας εξακολουθούσε να υφίσταται, ωστόσο η ευελιξία στις αποφάσεις είχε χαθεί διότι ακόμη και το πιο απλό λειτουργικό θέμα περνούσε πλέον από κόσκινο.

Γήπεδο - προπονητικό κέντρο:

Δίχως να είναι ο βασικός υπαίτιος αυτής της… παρωδίας που διαρκεί αισίως τέσσερα χρόνια (και ποιος ξέρει ακόμα πόσα), ο Νικολαΐδης βρισκόταν μονίμως στο στόχαστρο (οργανωμένων και μη) οπαδών αλλά και του Τύπου, ακριβώς επειδή "πιανόταν" μονίμως ανακόλουθος στις εξαγγελίες του. Είχε πολλάκις οριοθετήσει δημοσίως χρονοδιαγράμματα για τα δύο έργα που όχι απλώς δεν πραγματοποιήθηκαν αλλά που ακόμα βρίσκονται υπό σκέψη.

Η αδιάλλακτη στάση που κράτησε δε απέναντι στο ενδεχόμενο να κατασκευαστεί η νέα έδρα της ομάδας στη Νέα Φιλαδέλφεια με την αιτιολογία "δεν μπορεί ποτέ να χτιστεί εδώ το γήπεδο που ονειρευόμαστε για την ΑΕΚ" δημιούργησε το ανοιχτό μέτωπο με τους οργανωμένους που επέμεναν στην κατασκευή του έργου στην προσφυγική γειτονιά της Ένωσης. Αν’ αυτού ο Ντέμης ανακάλυψε μια περιοχή στα Ανω Λιόσια πλημμυρισμένη από οσμές σκουπιδιών και κατακλεισμένη από χιλιάδες αυτοκίνητα (του ΟΔΔΥ) και έλαβε υποσχέσεις από την Κυβέρνηση οι οποίες προφανώς δεν τηρήθηκαν ποτέ. Επί της ουσίας μια τρύπα στο νερό…

Όσον αφορά στο προπονητικό κέντρο, αυτό πλέον είναι ένα ανέκδοτο. Δύο χρόνια τώρα, από Δευτέρα σε Δευτέρα, οι μέτοχοι είναι έτοιμοι να ανακοινώσουν την έκταση που θα χτιστεί το περίφημο αθλητικό κέντρο της Ένωσης. Τελευταία λέγεται ότι ο εκ των βασικών μετόχων εφοπλιστής Νίκος Νοτιάς, αγόρασε έκταση στο Κορωπί με σκοπό να την δωρίσει στην Ένωση για την κατασκευή του προπονητηρίου της ομάδας. Αλήθεια τώρα που ο Νικολαΐδης σκοπεύει να αποσυρθεί, τι ακριβώς σκοπεύει να πράξει;

Οπαδοί και φίλαθλοι:

Oι αντιπαραθέσεις με τους οργανωμένους τον έφθειραν σε μεγάλο βαθμό κι ας προσπαθούσε να το κρύψει. Έπαιρνε επάνω του όλα τα παράπονα, τις αποδοκιμασίες, ακόμα και τις ύβρεις θέλοντας να προστατεύει την "ομάδα" του, ωστόσο η ψυχική φθορά ήταν μεγάλη και στο τέλος φαίνεται ότι τον λύγισε. Κι όσο διαπίστωνε ότι δεν έχει τον τρόπο να δώσει απαντήσεις (είτε οδηγώντας την ΑΕΚ σε κατακτήσεις τίτλων, είτε παρουσιάζοντας κάποιο σπουδαίο έργο όπως το γήπεδο ή το προπονητικό κέντρο), τόσο αναγκαζόταν να υπομένει παραμένοντας βουβός.

Η απογοήτευσή του μεγάλωσε παρατηρώντας ότι σιγά σιγά το κλίμα αντιστρεφόταν και στις τάξεις των φιλάθλων που δεν είχαν τις ίδιες απαιτήσεις. Οι αποδοκιμασίες και η δυσαρέσκεια κλιμακώθηκαν κι επεκτάθηκαν σε διάφορα μήκη και πλάτη της εξέδρας ενώ η φετινή πτώση στις πωλήσεις των εισιτηρίων διαρκείας αποτέλεσε για τον ίδιο δυσάρεστη έκπληξη! Για έναν περίεργο λόγο που μόνο ο ίδιος γνωρίζει κι αντιλαμβάνεται (δίχως αυτό να αποτελεί μομφή καθώς ο καθένας εξηγεί κάποια πράγματα με τα δικά του κριτήρια), ο Νικολαΐδης πίστευε ότι φέτος η ΑΕΚ θα ξεπερνούσε τα 30.000 διαρκείας, κι ενώ πέρυσι είχε καταγράψει ιστορικό ρεκόρ πουλώντας περισσότερες από 25.000 κάρτες. Εκείνο όμως ήταν το καλοκαίρι του Ριβάλντο…

Συνθήκες ποδοσφαίρου στην Ελλάδα:

Ύστερα από τέσσερα χρόνια παραμονής στον προεδρικό θώκο της ΑΕΚ ο Ντέμης συνειδητοποίησε ότι ο ρομαντισμός του είναι κάτι σαν την σκιά που ακολουθεί τον Λούκι Λουκ στον μοναχικό δρόμο του… Κατάλαβε ότι εισήλθε σε έναν χώρο που δεν μπορούσε να υπηρετήσει με τον τρόπο που ο ίδιος θα ήθελε και σαφώς δεν μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο με τα συμφέροντα που παίζονται. Θεωρούσε πάντοτε ότι η ομάδα του αδικείται, σε βαθμό που κάποιες στιγμές έβλεπε γύρω του φαντάσματα και σε άλλες (όπως ο φθηνός για τον ίδιο αλλά και πολλούς άλλους τρόπος που κατέκτησε ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα) δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να βρει το δίκαιό του.

Οι καινοτόμες θέσεις του κατά της βίας, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τους οπαδούς της ΑΕΚ που παρεκτράπηκαν προκαλώντας επεισόδια (την ώρα που άλλοι πρόεδροι τους είχαν στο παρελθόν επαινέσει λέγοντας "αυτούς έχουμε, αυτούς θέλουμε") και γενικότερα η (επιτυχημένη) προσπάθειά του να φέρει οικογένειες στο ΟΑΚΑ καθιερώνοντας το οικογενειακό εισιτήριο κι άλλες οικονομικά συμφέρουσες παροχές, δεν είχαν ανταπόκριση ούτε αποτέλεσαν πράξεις παραδειγματισμού για τους υπόλοιπους ελληνικούς συλλόγους, ειδικά τους αποκαλούμενους μεγάλους. Εξακολουθούσε να αισθάνεται ότι προσπαθεί για το γενικότερο καλό, περικυκλωμένος από παράγοντες που το μόνο θέλουν είναι να νικούν υπό οποιοδήποτε κόστος.

Η εμπλοκή Μελισσανίδη:

Αποτέλεσε το αποκορύφωμα της απογοήτευσής του. Διότι διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ο ίδιος επέλεξε και προσέγγισε ώστε να είναι συμμέτοχοι στην προσπάθεια που ξεκίνησε το 2004, άφησαν την πόρτα ανοιχτή σε έναν παράγοντα που σύμφωνα με τον Ντέμη (και πολλούς άλλους) δεν βγήκε μπροστά πριν από τέσσερα χρόνια για να βοηθήσει. Ο Νικολαΐδης δεν έχει προσωπικά με τον "Τίγρη". Αντιθέτως τον αναγνωρίζει ως έναν εκ των πιο επιτυχημένων προέδρων στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν ενοχλήθηκε από την προσπάθειά του να εμπλακεί στα κοινά της ομάδας με την πρόθεση να αναλάβει ηγετικό ρόλο.

Όπως επίσης ενδέχεται να αισθάνθηκε "προδομένος" που άνθρωποι του περίγυρού του, κάποιοι εκ των άμεσων συνεργατών του, ενθουσιάστηκαν στο ενδεχόμενο να επιστρέψει ο Μελισσανίδης στα κιτρινόμαυρα κοινά. Ο καθένας σαν τον Ντέμη σε οποιονδήποτε εργασιακό χώρο, ανεξαρτήτως επαγγέλματος ή θέσης, ενδεχομένως να αισθανόταν άσχημα μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο. Να ένιωθε "καπελωμένος". Αυτή η ιστορία των φίλων που ανέλαβαν την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2004, δυστυχώς από αλλού ξεκίνησε κι αλλού έχει οδηγηθεί. Στην πορεία εκτροχιάστηκε και ο γυρισμός πλέον είναι δύσκολος, αν όχι αδύνατος…