Η ιστορία της Liverpool FC η οποία ξεκίνησε να γράφει από το 1892 περιλαμβάνει αμέτρητες σελίδες δόξας, θριάμβων, τίτλων, σπουδαίων αγώνων και θρυλικών παικτών: η σελίδα πάντως του βιβλίου στην οποία υπάρχει... τσάκιση προκειμένου να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες και να λειτουργεί ως "oδηγός" για τις επόμενες γενιές "κόκκινων" οπαδών αφορά τη σεζόν 1976-77.

Τότε που ο Μπομπ Πέισλι είδε την ομάδα του τρία μόλις χρόνια από τότε που την παρέλαβε από τον θρυλικό Μπιλ Σάνκλι και έναν χρόνο από το πρώτο του πρωτάθλημα και Κύπελλο UEFA (1975-76) να σπάει όλα τα κοντέρ και να αναδεικνύεται "βασίλισσα" σε Αγγλία και Ευρώπη.

Το πρώτο κύμα χαράς που πλημμύρισε τις καρδιές των ανθρώπων στο κόκκινο κομμάτι του Μέρσεϊσαϊντ ήρθε πριν από ακριβώς 37 χρόνια, στις 14 Μάη του 1977. Η ισοπαλία χωρίς γκολ με τη Γουέστ Χαμ πανηγυρίστηκε ως νίκη καθώς με αυτόν τον βαθμό η Λίβερπουλ εξασφάλισε μαθηματικά τον τίτλο μία αγωνιστική πριν το τέλος του πρωταθλήματος.

Και τι τίτλος: δεύτερος συνεχόμενος πρωταθληματικός για τον Πέισλι ο οποίος είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως άνοιγε σιγά σιγά ο δρόμος για να χτίσει τη δική του δυναστεία παίρνοντας τη σκυτάλη από τον μέντορά του (και αναμορφωτή της ομάδας μιας που την είχε πάρει από το "μηδέν" και την εκτόξευσε στην κορυφή) Μπιλ Σάνκλι αλλά και 10ος συνολικά.

Το πρώτο αστέρι (ισοδυναμεί με μία δεκάδα πρωταθλήματα) είχε... ραφτεί για τη Λίβερπουλ γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη "Γηραιά Αλβιώνα" και όλα έδειχναν πως εκείνο το επίτευγμα 37 χρόνια πριν ήταν απλά η αρχή μίας μεγαλειώδης πορείας.

Και επειδή η ιστορία κάνει πολλές φορές κύκλους, όπως χάθηκε φέτος ο τίτλος για τους "scousers" απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι, τότε ήταν οι "γαλάζιοι" του Μάντσεστερ που είχαν διεκδικήσει μέχρι τέλους το πρωτάθλημα χωρίς όμως να πιουν νερό από τη βρύση...

Στο κομβικό ματς των δύο ομάδων που έλαβε χώρα στις 9 Απριλίου του 1977, η Λίβερπουλ είχε πάρει μεγάλη νίκη με 2-1 με γκολ των Κίγκαν και Χάιγουεϊ, ενώ η τελευταία αγωνιστική την βρήκε να συγκεντρώνει 57 βαθμούς έναντι 56 της Σίτι.

Τρίτη σε εκείνο το "συλλεκτικό" πρωτάθλημα της Λίβερπουλ ήταν η Ίπσουιτς με 52 πόντους, την ώρα που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμενε στην 6η θέση, η Άρσεναλ στην 8η, η Έβερτον στην 9η και η Τότεναμ αποχαιρετούσε τη μεγάλη κατηγορία...

Ο άνθρωπος φυσικά που αισθανόταν μεγαλύτερο καμάρι για εκείνη την ομάδα δεν ήταν άλλος από τον Μπομπ Πέισλι, ο οποίος έχοντας ήδη φορέσει τη φανέλα της (δεξί εξτρέμ) αλλά και περιβραχιόνιο του αρχηγού για μία τριετία (1951-54) αλλά και έχοντας αναλάβει ρόλο φυσιοθεραπευτή και βοηθού προπονητή, γευόταν πλέον το όλο νέκταρ με την ιδιότητα του head coach.

Όσο για τους παίκτες που έκαναν την ομάδα της σεζόν 1976-77 φόβητρο σε Αγγλία και Ευρώπη; Από που να άρχιζες και που να τελείωνες... Σίγουρα θα ξεκινούσες από τον κέρβερο κάτω από την εστία Ρέι Κλέμενς ενώ στην άμυνα δέσποζε η φιγούρα του εμβληματικού Έμλιν Χιουζ (το "τρελό άλογο" όπως τον αποκαλούσαν) αλλά και των Φιλ Νιλ, Τόμι Σμιθ και Φιλ Τόμπσον.

Στο χώρο της μεσαίας γραμμής το ταλέντο ξεχείλιζε από τους ΜακΝτέρμοτ, Κένεντι, Χάιγουεϊ και Λι, ενώ στην επίθεση η παρουσία του εκπληκτικού Κέβιν Κίγκαν (στην τελευταία του χρονιά στη Λίβερπουλ πριν πάρει τη μεταγραφή στο Αμβούργο με το ποσό ρεκόρ των 500.000 λιρών για τα βρετανικά δεδομένα) και του "διόσκουρού" του Τζον Τόσακ ήταν εγγύηση των επιτυχιών.

Και μπορεί μία εβδομάδα μετά την επισφράγιση του πρωταθλήματος να μην κατακτήθηκε το νταμπλ ελέω της ήττας από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας (2-1) ωστόσο εκείνη η ομάδα ήταν αποφασισμένη να γράψει ιστορία εκείνη τη σεζόν και το κατάφερε.

Αμέσως μετά την ήττα στο Κύπελλο και 11 ημέρες από το ιστορικό 10ο πρωτάθλημα είχε έρθει η ώρα για την ευρωπαϊκή εκτόξευση. Η Σεντ Ετιέν και η Ζυρίχη είχαν νιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει Λίβερπουλ και Άνφιλντ στα προημιτελικά και τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αντίστοιχα και στις 25 Μάη ήταν η σειρά της μεγάλης Γκλάντμπαχ της εποχής να κάνει βαθιά υπόκλιση.

Η Ρώμη φιλοξένησε τον μεγάλο τελικό, πρώτο για τη Λίβερπουλ στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση η οποία προερχόταν από δύο κατακτήσεις Κυπέλλου UEFA μέσα σε μία τετραετία (1973 με Σάνκλι και 1976 με Πέισλι) και η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη.

Ο Πέισλι είδε την ομάδα του να κάνει ένα σχεδόν τέλειο παιχνίδι, τέτοιο ώστε να μην κάνει ούτε μία αλλαγή σε 90 λεπτά, με το τελικό 3-1 (ΜακΝτέρμοτ, Σμιθ και Νιλ με πέναλτι οι σκόρερ) μπροστά σε ένα "κόκκινο" στο μεγαλύτερο κομμάτι του "Ολίμπικο" να σηματοδοτεί μία ακόμα ημερομηνία-σταθμό για την ομάδα του Μέρσεϊντ.

Είχαν γίνει μόλις η δεύτερη αγγλική ομάδα που σήκωνε ψηλά το "Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά" και η τρίτη βρετανική μετά από τις Σέλτικ (1967) και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1968) με το μόνο ψεγάδι σε εκείνη την παραμυθένια πορεία της σεζόν 1976-77 να είναι η απώλεια του FA Cup που τους στέρησε την ευκαιρία του τρεμπλ.

Αυτό όμως θα πρέπει να το ξέχασε πολύ γρήγορα ο Πέισλι καθώς στα 9 συνολικά χρόνια που βρέθηκε στο πηδάλιο (1974-1983) σήκωσε 20 κούπες: 3 Πρωταθλητριών (ο πλέον πολυνίκης Βρετανός προπονητής), 1 Κύπελλο UEFA, 1 ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, 6 πρωταθλήματα, 3 Λιγκ καπ και 6 Κομιούνιτι Σιλντ.

Με τις δύο πάντως κούπες της αγωνιστικής περιόδου 1976-77, το 10ο πρωτάθλημα και το 1ο Πρωταθλητριών να βρίσκονται πάντα σε περίοπτη θέση τόσο στη δική του ψυχή όσο και σε αυτές των εκατομμυρίων φίλων αυτής της ομάδας σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Το ρόστερ της Λίβερπουλ τη σεζόν 1976-77:

Τερματοφύλακες: Ρέι Κλέμενς, Πίτερ ΜακΝτόνελ

Αμυντικοί: Έμλιν Χιουζ, Τζόι Τζόουνς, Μπράιαν Κιτλ, Κρις Λόουλερ, Άλεκ Λίντσεϊ, Φιλ Νιλ, Τόμι Σμιθ, Φιλ Τόμπσον

Μέσοι: Ίαν Κάλαγκαν, Τζίμι Κέις, Στιβ Χάιγουεϊ, Σάμι Λι, Ρέι Κένεντι, Τέρι ΜακΝτέρμοτ, Πίτερ Κόρμακ

Επιθετικοί: Ντέιβιντ Φέρκλαφ, Κέβιν Κίγκαν, Κέβιν Κιούλεϊ, Τζον Τόσακ, Άλαν Γουόντλ, Ντέιβιντ Τζόνσον

Λίβερπουλ - Σεντ Ετιέν 3-1 (2ος προημιτελικός, 16 Μαρτίου 1997)

Λίβερπουλ - Μάντσεστερ Σίτι 2-1 (9 Απριλίου 1977)

Λίβερπουλ - Ζυρίχη 3-0 (2ος ημιτελικός, 20 Απριλίου 1977)

Λίβερπουλ - Γκλάντμπαχ 3-1 (Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών 1977)