"Τι θα σήμαινε για σας να σηκώσετε το τρόπαιο;". Η ερώτηση με τον προβοκατόρικο χαρακτήρα, στο πλαίσιο της συνέντευξης τύπου για το φιλικό προς τιμήν του Γκάρι Νέβιλ, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να έρθει.

"Αν κερδίσουμε τον τελικό θα είμαι ο μοναδικός προπονητής που έχει κερδίσει τρία Τσάμπιονς Λιγκ", η προβλεπόμενη απάντηση.

Ωστόσο, η παραπάνω δήλωση έχει ανάγκη από κάποιες διευκρινίσεις. Σίγουρα ο Φέργκιουσον θα είναι ο μοναδικός προπονητής που θα έχει κατακτήσει τρία τρόπαια στην σπουδαιότερη διασυλλογική διοργάνωση, από τη χρονιά που άλλαξε μορφή και μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή από το 1992-93 και μετά.

Επίσης βέβαιο είναι ότι θα είναι ο μοναδικός μάνατζερ που θα έχει τρία Κύπελλα με "μεγάλα αυτιά" και θα βρίσκεται εν ζωή. Αλλά ο μοναδικός στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών-Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα είναι, γιατί πλανάται ακόμη από πάνω του η μεγάλη μορφή του Μπομπ Πέισλι, και αυτό ο "Φέργκι" το γνωρίζει καλύτερα απ' όλους.

Ο αγαπητός «θείος Μπομπ»

Το καλοκαίρι του 1974 ο Μπιλ Σάνκλι αποφασίζει να βάλει τέλος στην προπονητική του καριέρα. Ο αείμνηστος Σκοτσέζος βρισκόταν επί 15 συναπτά έτη στον πάγκο της Λίβερπουλ, και ήταν ο άνθρωπος που αναμόρφωσε τους «ρεντς», βγάζοντας τους από την αφάνεια της δεύτερης κατηγορίας και επαναφέροντας το σύλλογο στις κατακτήσεις τίτλων.

Η διοίκηση δεν πανικοβλήθηκε και έσπευσε να χρήσει αντικαταστάτη του τον Μπομπ Πέισλι . Εκ διαμέτρου αντίθετος χαρακτήρας με τον επικοινωνιακό και μάστορα των mind-games Σάνκλι, ο μειλίχιος Πέισλι βρισκόταν ήδη 35 χρόνια στο Μέρσεϊσαϊντ, αρχικά ως παίκτης και αργότερα ως φυσιοθεραπευτής και προπονητής της δεύτερης ομάδας.

Επιπλέον, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του θρυλικού «Boot Room», του περίφημου δωματίου στα αποδυτήρια του «Άνφιλντ», όπου η ποδοσφαιροκουβέντα του τεχνικού επιτελείου παρέα με μερικά ποτηράκια ουίσκι, είχε γίνει θεσμός.

Ο καλοσυνάτος Μπομπ Πέισλι στο βάθος των αποδυτηρίων, πλαισιωμένος από τους Ρόι Έβανς, Ρόνι Μόραν και Κένι Νταλγκλίς

Συνεπώς γνώριζε πράγματα και καταστάσεις στο σύλλογο όσο λίγοι, και πατώντας πάνω στα επιτυχημένα χνάρια του προκατόχου του μετέτρεψε τη Λίβερπουλ στο φόβο και τον τρόμο των απανταχού ομάδων εντός και εκτός Νησιού.

Η παρέα των Φιλ Νιλ, Άλαν Χάνσεν, Τέρι ΜακΝτέρμοτ, Ρέι Κένεντι, Στιβ Χάιγουεϊ και του ασυναγώνιστου Κέβιν Κίγκαν, παίζοντας υπό τις οδηγίες του αγαπητού σε όλους «θείου Μπομπ» στρωτό ποδόσφαιρο, και εκπέμποντας έναν ακαταμάχητο δυναμισμό, κατέκτησαν το πρωτάθλημα του ’76 καθώς και το Κύπελλο UEFA, στέλνοντας μήνυμα για το τι θα ακολουθήσει.

Οι επιτυχίες στις εγχώριες διοργανώσεις εδραίωσαν τους "κόκκινους" στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου, ενώ η κατάκτηση των συνεχόμενων Κυπέλλων Πρωταθλητριών το ’77 και το ’78 αποδείκνυαν ξεκάθαρα ότι η ομάδα από το Μέρσεϊσαϊντ ήταν η πιο “dominant” της εποχής.

Η Λίβερπουλ των "Boot Room Boys", όπως παρατάχθηκε στον τελικό του '77 κόντρα στη Γκλάντμπαχ

Η φυγή του Κίγκαν για το Αμβούργο δεν αποπροσανατόλισε το σύλλογο, αφού η έλευση του Σούνες και του απόλυτου συμβόλου που ακούει στο όνομα Κένι Νταλγκλίς ανέβασαν ένα σκαλί την ποιότητα του ρόστερ.

Η νέα ευρωπαϊκή κούπα του ’81 κόντρα στη «βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης απλώς επιβεβαίωσε την κυριαρχία μιας από τις πιο συνεπείς και σταθερές ομάδες που έχει θαυμάσει το ποδοσφαιρικό κοινό στη Γηραιά Ήπειρο.

Ταυτόχρονα ο Πέισλι γινόταν ο πολυνίκης τεχνικός της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και ακόμη και σήμερα το ρεκόρ του ανθρώπου που μέσα σε εννέα χρόνια σάρωσε τα πάντα με τη Λίβερπουλ, παραμένει ακατάρριπτο.

Τα λόγια του "King Kenny" για την εμβληματική προσωπικότητα του Άγγλου προπονητή, περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο το μεγαλείο του Μπομπ Πέισλι. "Υπήρχε μόνο ένας Μπομπ Πέισλι και ήταν ο μεγαλύτερος όλων. Ήταν ποδοσφαιριστής στο σύλλογο, φρόντισε τους παίκτες, αργότερα έγινε προπονητής και μετά διευθυντής. Δεν ήταν ποτέ αλαζόνας, αν και είχε σπουδαία γνώση του ποδοσφαίρου. Χρωστάω στον Μπομπ περισσότερα από κάθε άλλον στο χώρο. Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλος σαν κι αυτόν".

Ο "θείος Μπομπ" παρέα με τα τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών

Το εργατόπαιδο από το Γκόβαν που έγινε «σερ»

Ούτε και ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί τις επιτυχίες και την αναγνώριση που θα καρπωνόταν στο χώρο του ποδοσφαίρου, όταν βοηθούσε τον πατέρα του σαν παραγιός, στα ναυπηγεία του Γκόβαν. Ούτε όταν η ίδια του η μητέρα, Ελίζαμπεθ, τον εμπόδιζε από το να μεταναστεύσει στον Καναδά όντας απογοητευμένος από την πορεία της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας, πέρναγε από το μυαλό του τι μέλλει γενέσθαι.

Ο Αλεξάντερ Τσάπμαν Φέργκιουσον έχει περάσει πολλές κακουχίες στη ζωή του. Καταγόμενος από φτωχή πλην όμως αγαπημένη οικογένεια, ήταν μοιραίο να κοπιάσει πολύ για να συνδυάσει εργασία και ποδόσφαιρο. Κι αν η καριέρα σαν αθλητής είχε πολλά εμπόδια για τον φιλόδοξο Σκοτσέζο, μη νομίζετε ότι και σαν προπονητής ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα.

Ο «Φέργκι» ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, για την ακρίβεια από το ερασιτεχνικό σωματείο Ιστ Στέρλινγκσαιρ, όταν και ανέλαβε το 1974 πλήρη καθήκοντα προπονητή, σε ηλικία 33 ετών. Λίγο αργότερα κάθεται στον πάγκο της Σεντ Μίρεν όπου από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες την ανεβάζει στην Premier της Σκοτίας, και σιγά σιγά φτιάχνει το όνομά του.

Η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Αμπερντίν έδωσε στον Φέργκιουσον την ευκαιρία να εκτινάξει τις μετοχές του. Μένει οκτώ χρόνια στην ομάδα των "ντονς" και καταφέρνει να κάνει το ακατόρθωτο. Σπάει το δίπολο Σέλτικ-Ρέιντζερς και μέσα σε αυτή την οκταετία κατακτά 10 τίτλους, με κορυφαία στιγμή το Κύπελλο Κυπελλούχων κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης των Γκαγιέγκο και Στίλικε. Άπαντες αισθάνονται την αύρα του νικητή που τον διακατέχει.

Ο "Φέργκι", με το Κύπελλο Κυπελλούχων του '83

Στις 6 Νοεμβρίου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ανακοινώνει την έλευση του στην ομάδα, με στόχο να βγάλει το σύλλογο από την ανυποληψία και την αναπόληση των μεγαλείων των sixties.

Πέραν της δεύτερης θέσης τη σεζόν 1987-88, ο Φέργκιουσον δεν μπορεί να ξεκολλήσει τη Γιουνάιτεντ από τη μέση της βαθμολογίας και η ξηρασία από τρόπαια εκνευρίζει τους φιλάθλους που πιέζουν τη διοίκηση να τον αναπαύσει από τα καθήκοντά του. Ώσπου φτάνει το οριακό παιχνίδι με τη Νότιγχαμ, για τον 3ο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας, όταν και το νικητήριο γκολ του Μαρκ Ρόμπινς έσωσε τον Σκοτσέζο από τη απόλυση και τη Γιουνάιτεντ από το να χάσει τον πιο σημαντικό άνθρωπο της σύγχρονης ιστορίας της.

Η Μάντσεστερ κατακτά το Κύπελλο Αγγλίας και η απίστευτη συλλογή τροπαίων είχε μόλις ξεκινήσει. Το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1991 απλώς επιβεβαίωσε ότι κάτι ξεχωριστό ήταν στα σκαριά. Η φουρνιά των Σμάιχελ, Έργουιν, Καντσέλσκις, Ινς και Καντονά έφερε το πρωτάθλημα του 1993 και το πρώτο μετά από 26 ολόκληρα χρόνια. Ο Φέργκιουσον είχε εδραιωθεί για τα καλά στις συνειδήσεις κόσμου και διοίκησης.

Η χρονιά 1998-99 είναι η κορυφαία στην τεράστια ιστορία των "μπέμπηδων". Οι εγχώριοι τίτλοι της δεκαετίας αδιαμφισβήτητα επανέφεραν το σύλλογο στο προσκήνιο και του έδωσαν πίσω τη χαμένη αίγλη του παρελθόντος, αλλά η ευρωπαϊκή επιτυχία είναι αυτή που καταξίωσε τη Γουνάιτεντ στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Το ανεπανάληπτο "τρεμπλ" της ομάδας του '99 έφερε τους "κόκκινους διαβόλους" στην ελίτ του παγκόσμιου φουτμπόλ και τον Φέργκιουσον ενώπιον της Βασίλισσας για να χριστεί Ιππότης. "Football, bloody hell!", όπως είπε κι ο ίδιος μετά τον απίστευτο τελικό της Βαρκελώνης.

Ο άθλος του "τρεμπλ", το '99

Η πρόσφατη γενιά ποδοσφαιριστών της Μάντσεστερ ακόμη δεν έχει ολοκληρώσει το έργο της, αλλά έχει ήδη προλάβει να πάει σε τρεις με τον Σαββατιάτικο, τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, μέσα σε 5 χρόνια. "Αυτή η ομάδα είναι η καλύτερη που είχα ποτέ" δήλωνε σιβυλλικά ο σερ Άλεξ το φθινώπορο του 2007, πριν ακόμα κατακτήσει το δέκατό του πρωτάθλημα και τη δεύτερη κούπα του με τα "μεγάλα αυτιά" στη Μόσχα.

Ο σερ Άλεξ παρέα με το Champions League και την κούπα του πρωταθλητή Αγγλίας, το 2008

Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα του Σκοτσέζου τεχνικού, είναι ότι σχεδόν για δύο δεκαετίες έχει καταφέρει να κρατάει τη Γιουνάιτεντ στο υψηλότερο επίπεδο, παρουσιάζοντας κάθε φορά ανώτερη ομάδα από την προηγούμενη και μπολιάζοντας τους ποδοσφαιριστές του με το DNA του νικητή. Γι' αυτό το λόγο, ο σερ Άλεξ είναι φαινόμενο.

Η «Σφίγγα» που ονομάζεται Μπάρτσα

Ο πανούργος Γκους Χίντινκ έφτασε κοντά στη λύση αλλά Όβρεμπο και Ινιέστα του στέρησαν τη δυνατότητα να καυχιέται για το κατόρθωμά του. Ο Ζοζέ Μουρίνιο έλυσε το αίνιγμα αλλά σαν άλλος Οιδίποδας οδηγούμενος από τη μοίρα (και την ματαιοδοξία του), αποφάσισε να κοουτσάρει τη Ρεάλ Μαδρίτης με αποτέλεσμα να συναντήσει και πάλι μπροστά του το "θηρίο".

Ακόμα και ο Φέργκιουσον δεν μπόρεσε να δώσει λύση στο γρίφο της Μπαρτσελόνα του εκπληκτικού passing-game . Στον τελικό της Ρώμης η Γιουνάιτεντ παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων και υποτάχθηκε πλήρως στο ρυθμό των Καταλανών , ειδικότερα μετά το γκολ του Ετό. Ο "Φέργκι" είχε παραδεχτεί: "Δυσκολευόμασταν να παίξουμε άμυνα απέναντι τους".

Ο Σκοτσέζος, αν μη τι άλλο είναι προπονητής που μπορεί να βρει τρικ για να αποσυντονίσει τον αντίπαλο, κάτι που δεν κατάφερε δύο χρόνια πριν. Ο γερόλυκος τεχνικός θα έχει στη διάθεση του το «μηχανάκι» Ντάρεν Φλέτσερ που μπορεί να αποδειχτεί άσος στο μανίκι, και στον προηγούμενο τελικό η απουσία του είχε χαρακτηριστεί "μεγάλη απώλεια" από πλευράς Φέργκιουσον.

Το μαρκάρισμα του Μέσι φαίνεται να μην τον απασχολεί τόσο όσο αυτό των ηλεκτρονικών εγκεφάλων που λέγονται Τσάβι και Ινιέστα. "Δεν ήταν ο Μέσι το πρόβλημα αλλά ο Τσάβι κι ο Ινιέστα που κρατούσαν τη μπάλα όλο το βράδυ και μας δυσκόλεψαν πολύ" είχε ομολογήσει με ειλικρίνεια μετά τον χαμένο αγώνα της Ρώμης.

Οι δύο ομάδες, όπως κατέβηκαν στον τελικό του 2009

Εδώ "κολλάει" η παρουσία του Φλέτσερ. Δεν θα είναι έκπληξη αν ο σερ Άλεξ τον επιστρατεύσει για να μπλοκάρει με τα δυνατά του μαρκαρίσματα την λειτουργία του πιο σημαντικού μέρους της Μπαρτσελόνα, του άξονά της.

Επιπλέον ο Σκοτσέζος θα ισοσκελίσει την βραδύτητα του Κάρικ, αν και είναι δύσκολο να βγουν από την ενδεκάδα ο φορμαρισμένος πρώην μέσος της Τότεναμ και ο Γκιγκς. Δεν αποκλείεται όμως και τριπλέτα στα χαφ.

Συν τοις άλλοις, η "μάχη" των δύο κορυφαίων πλάγιων μπακ του πλανήτη τα τελευταία χρόνια, ίσως αποδειχτεί κομβικής σημασίας. Ο απών από τον τελικό του 2009 Ντάνι Άλβες, κινητήρια δύναμη στην ανάπτυξη των Καταλανών και μοχλός πίεσης της αντίπαλης άμυνας θα βρει μπροστά του τον Πατρίς Εβρά, σε ένα από τα πιο κρίσιμα match-up του μεγάλου αγώνα.

Απ' την άλλη, ο Χ ποδοσφαιριστής των "κόκκινων διαβόλων" που θα αγωνιστεί δεξί μπακ πρέπει να ακολουθεί τον Βίγια στην κίνησή του να συγκλίνει όταν παίρνει ο Μέσι τη μπάλα κατά μέτωπο της εστίας. Φέρντιναντ και Βίντιτς θα έχουν πολύ δουλειά με αντίπαλο τον θαυματουργό Αργεντινό, και εκεί είναι απαραίτητη η βοήθεια του παίκτη που θα έχει πιο αμυντικό ρόλο από τους δύο 'η τους τρεις του άξονα.

Ο συνεπής στα αμυντικά του καθήκοντα Παρκ, λογικά θα τοποθετηθεί αριστερά, ώστε να βοηθάει τον Εβρά στις επελάσεις του "δαίμονα" Άλβες και στο μαρκάρισμα του Πέδρο. Αν πάρει θέση δεξιά ο Νάνι μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σε οποιονδήποτε από τους Μάξγουελ και Αντριάνο, αν δεν παίξει ο Πουγιόλ εκεί. Το ίδιο μπορεί να πράξει φυσικά και ο ταχύτατος Ερνάντες κόντρα στον κατά φαντασίαν αμυντικό Μασεράνο, με την προϋπόθεση ότι ο τελευταίος θα αγωνιστεί.

Μία πιθανή εκδοχή, με τρεις κεντρικούς χαφ από πλευράς Φέργκιουσον, και εναλλαγή των ακραίων από πλευράς Μπαρτσελόνα

Επίσης αν η Γιουνάιτεντ κατέβει με δύο επιθετικούς, με τον Ρούνει στον ρόλο που τον βάζει τον τελευταίο καιρό ο Φέργκιουσον, είναι πολύ πιθανόν να τον δούμε να πιέζει τον Μπούσκετς που στο προηγούμενο τελικό είχε...στρέμματα γηπέδου ελεύθερα για να ξεκινήσει τις επιθέσεις των "μπλαουγκράνα".

Ο πλουραλισμός των θέσεων που δύνανται να αγωνιστούν οι περισσότεροι παίκτες της Γιουνάιτεντ από τη μέση και μπροστά, αφήνουν ορθάνοιχτο το παράθυρο για εκπλήξεις στην ενδεκάδα αλλά και στο σχήμα, από μέρους του τεχνικού των πρωταθλητών Αγγλίας.

Εν ολίγοις, σε περίπτωση που το θέαμα δεν μας αποζημιώσει, σίγουρα η παρτίδα σκάκι ανάμεσα στον Γκουαρδιόλα και τον Φέργκιουσον θα θυμίσει αντίστοιχη των...Φίσερ και Σπάσκι, με ένα συναρπαστικό τελικό να προδιαγράφεται στην αρένα του νέου "Γουέμπλεϊ".

Αν λοιπόν ο Σκοτσέζος θέλει να φτάσει το τρίτο του Τσάμπιονς Λιγκ , θα πρέπει πρώτα να "διαλύσει" το μυαλό του ομολόγου του στη Μπαρτσελόνα, και να εξουδετερώσει το περίφημο "τίκι-τάκα". Η πρόκληση του "θείου Μπομπ" περιμένει τον Φέργκιουσον. Όποια όμως και να είναι η κατάληξη του Σαββατιάτικου αγώνα, το φτωχόπαιδο που δούλευε στα ναυπηγεία του Γκόβαν, θα απολαμβάνει πάντοτε ένα "respect" όσο λίγοι στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.