Ο Ζίκο ρίσκαρε και τελικά δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος, το οποίο -στο κάτω κάτω- είναι και αυτό που μετράει. Ρίσκο είναι το να αγωνίζεσαι χωρίς τον Λεντέσμα, αφήνοντας εκτεθειμένη την περιοχή μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς της ομάδας σου, ρίσκο και το να κυνηγάς τη νίκη, παρότι βλέπεις πως ο αντίπαλός σου «δαγκώνει» στις αντεπιθέσεις.
Σκέφτεται επιθετικά και το δείχνει

Ο προπονητής του Ολυμπιακού, προτίμησε τη δημιουργική ικανότητα των Μαρέσκα και Όσκαρ, από την αμυντική συνέπεια του «λύκου». Προτίμησε την ευχέρεια στην κάθετη πάσα και την κυκλοφορία της μπάλας, από την ανασταλτική οχύρωση, την οποία θα προσφέρανε πολύ πιο απλόχερα οι Λεντέσμα και Στολτίδης. Ο Βραζιλιάνος προπονητής, σκέφτεται επιθετικά και το δείχνει ξεκάθαρα στο γήπεδο…

Τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού, συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν το Σάββατο με αντίπαλο τον Αστέρα. Τι κι αν ο Γκαλίτσιος δεν ήταν αυτός που ξεκινούσε από δεξιά; Η νοοτροπία και το σχέδιο ήταν απολύτως ίδια. Ζεβλάκοφ και Μπράβο, βρίσκονταν συχνά πυκνά σε θέση εξτρέμ, προκειμένου να απειλήσουν με τις σέντρες τους. Στο έργο τους συνέβαλαν και τα άκρα των Βέλγων, τα οποία όποτε πιέζονταν, θόλωναν και η -ευεργετική για τον Ολυμπιακό- τρικυμία ξεκινούσε.

Παραγωγή επιθέσεων με 7 παίκτες!

Γκαλέτι και Ζαϊρί είχαν εντολή να συγκλίνουν, γεμίζοντας την αντίπαλη περιοχή και -φυσικά- επιτρέποντας στο Μήτρογλου να μη νιώθει μόνος. Ο Όσκαρ, προσπαθούσε να κινηθεί σα δεύτερος φορ, αλλάζοντας συχνά θέση με τους Ζαϊρί και Γκαλέτι, οι οποίοι έπαιζαν και αυτοί το ρόλο του επιθετικού περιοχής. Και οι 4 παίκτες, πίεζαν ψηλά την πρωταθλήτρια Βελγίου, υποχρεώνοντας την αμυντική της γραμμή σε λάθη.

Πίσω από την επιθετική τετράδα των «ερυθρόλευκων», υπήρχαν και οι οργανωτές Μαρέσκα και Ντουντού. Ο ρόλος τους, αρκετά πολύπλοκος και σε ορισμένες περιπτώσεις δύσκολα εφαρμόσιμος. Ο Ιταλός έπαιρνε τη μπάλα από την άμυνα και ξεκινούσε το passing game, προσπαθώντας να ακολουθήσει τις επιθετικές προσπάθειες των γηπεδούχων ως την αντίπαλή περιοχή. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Ντουντού, ο οποίος έφτασε σε 2-3 περιπτώσεις σε θέση βολής.

Συνεπώς, ο Ζίκο κατάφερνε να παραγάγει επιθέσεις με τη συμμετοχή 6-7 παικτών. Η άμυνα του Λάζλο Μπόλονι ερχόταν σε δύσκολη θέση, όπως και ο -μέτριος στις εξόδους και χωρίς αυτοπεποίθηση- τερματοφύλακας της Σταντάρ, Σινάν Μπολάτ. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού άρχιζε όταν η ομάδα έπρεπε να επιστρέψει γρήγορα, σταματώντας τις αντεπιθέσεις των φιλοξενούμενων...

Δεν τους προλάβαιναν!

Ζεβλάκοφ και Μπράβο έτρεχαν συχνά να αμυνθούν από τη θέση του ακραίου μέσου, κάτι που έκανε αδύνατο το να προλάβουν να επιστρέψουν όταν χανόταν η μπάλα. Συνεπώς, ο Μέλμπεργκ και ο Αβραάμ καλούνταν να ακολουθήσουν τους Μποκανί, Ντε Καμάργκο και Γιοβάνοβιτς στα άκρα. Κάπου εκεί άρχιζε το… πανηγύρι!

Οι Βέλγοι αποδεικνύονταν πολύ γρήγοροι και δυνατοί για τους αμυντικούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι πάντως, δεν είχαν καν τη βοήθεια ενός αμυντικού μέσου, προκειμένου να παίξει το ρόλο του… κυματοθραύστη. Το πρόβλημα γινόταν εντονότερο όσο περνούσε η ώρα και η κούραση μαζί με την πίεση αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο.

Κατάθεση θέλησης

Η αλλαγή του Ζαϊρί με τον πολύ πιο αμυντικογενή Στολτίδη, είχε ως κύριο στόχο τη διακοπή του «πάρτι» των Βέλγων, το οποίο είχαν στήσει έξω από τα καρέ του Νικοπολίδη από το 50ο ως το 70ο λεπτό. Μόνο που ο Στολτίδης, ουδέποτε ήταν φειδωλός στην προσφορά του! Το γκολ του 93’ ήταν βγαλμένο από τα βάθη της ψυχής ενός πολύ μεγάλου ποδοσφαιριστή.

22 μήνες μετά τη ραψωδία του «Ιέρο» στις 11 Δεκεμβρίου του 2007 απέναντι στη Βέρντερ, ο μέσος του Ολυμπιακού σκόραρε για 7η φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ, συνδέοντας το όνομά του με ακόμα μία τεράστια επιτυχία των πρωταθλητών Ελλάδας. Βλέπετε, συστήματα, αγωνιστική φιλοσοφία, δυναμικότητα ομάδων, ροή παιχνιδιού και λογική, μοιάζουν λεπτομέρειες άνευ ουσίας, μπροστά στην «κατάθεση θέλησης» για κατάκτηση της νίκης…

Η είσοδος των ομάδων