Το ρολόι δείχνει σχεδόν 22:30, δηλαδή βρισκόμαστε στο 45' λεπτό του μεγάλου τελικού ανάμεσα στη Μίλαν και τη Λίβερπουλ. Οι Άγγλοι έχουν κυριαρχήσει σε όλο το πρώτο μέρος κι αν ο Κακά δεν είχε επιχειρήσει εκείνο το σουτ (πολύ) έξω από τη μεγάλη περιοχή, ο Ρέινα θα χρειαζόταν εντατικό ζέσταμα στην ανάπαυλα, καθώς δεν είχε ιδρώσει και πολύ.
Ο Πίρλο στήνει την μπάλα για να εκτελέσει ένα φάουλ που έχει κερδίσει ο Κακά και ένας φίλος μου φωνάζει "βάλτο ρε Πίρλο να πάμε ταμείο! Τον έχω βάλει να σκοράρει πρώτος γκολ" μου λέει, ενώ γνωρίζω ότι με τη Μίλαν δεν έχει και πολλές σχέσεις. Νομίζω, μια φορά έχει πάει στο Μιλάνο για διακοπές και τίποτα περισσότερο. Ο Πίρλο εκτελεί και η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα. "Γκοοοολλλ" και πανζουρλισμός. Άλλοι φωνάζουν επειδή είναι υποστηρικτές της Μίλαν, άλλοι επειδή είναι αντι-Λίβερπουλ και θέλουν να πικάρουν όσους υποστηρίζουν τους οπαδούς της ομάδας του Μέρσεϊσαϊντ κι ο... φίλος μου επειδή πήγε ταμείο. Έτσι νόμιζε!

Δευτερόλεπτα μετά, γίνεται αντιληπτό, ότι η μπάλα έχει κοντράρει σε έναν ώμο. Του Φίλιππο Ινάγκι. Δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος σε αυτή τη θέση. Το έχει πει και ο Γιόχαν Κρόιφ: "Ο Ινζάγκι δεν μπορεί να παίξει σούπερ μπάλα, αλλά βρίσκεται πάντα στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη χρονική στιγμή". Κοιτά να δεις, πώς μπορείς να (μην) κερδίσεις στο στοίχημα, σκέφτομαι. Αμέσως μετά αρχίζει η διαφωνία.

"Αυτός ο παίκτης τελικά είναι πολύ τυχερός" λέει ένας για να βάλει φωτιά όσο διήρκησε η ανάπαυλα του ημιχρόνου. Αλήθεια, είναι; Πόσα γκολ έχει βάλει ο Ινζάγκι επειδή απλά ήταν στο κατάλληλο σημείο; Από τα 39 στο Τσάμπιονς Λιγκ, σίγουρα πολλά. Όπως και αρκετά, από τα 23 που έχει σκοράρει με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας. Όμως, πόσα από αυτά ήταν θέμα τύχης; Μάλλον λίγα, όσο κι αν οι περισσότεροι συνηθίζουμε να επικρίνουμε τον "Πίπο" επειδή δεν είναι... Σεφτσένκο. Μόνο που φέτος έγινε Σεφτσένκο στη θέση του Αντρέι. Διότι, αν η Μίλαν περίμενε από τον Τζιλαρντίνο να σκοράρει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ η ρεβάνς για τον τελικό της Πόλης δεν γινόταν ποτέ πραγματικότητα.

Ο Αντσελότι πόνταρε στην εμπειρία που κουβαλούν τα σχεδόν 34 (τα κλείνει στις 9 Αυγούστου) χρόνια του Ιταλού επιθετικού. Αυτόν επέλεξε για την κορυφή της επίθεσης στο ΟΑΚΑ και δεν έπεσε έξω. Κι αν στο πρώτο γκολ, ο Ινζάγκι στάθηκε τυχερός, στο δεύτερο δεν ήταν οφσάιντ κι ας λέει ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ότι "μοιάζει γεννημένος για να βγαίνει διαρκώς σε θέση οφ σάιντ". Αν ήταν έτσι, ο Κακά θα την έδινε αλλού την μπάλα.

Όχι, βέβαια, ότι ο αδερφός του Σιμόνε δεν συνηθίζει να πετάγεται πιο νωρίς από όσο πρέπει. Αλλά αυτό ακριβώς έχει μάθει να κάνει. Να κινείται με μοναδική ικανότητα μακριά από την μπάλα, να ζυγίζει τις καταστάσεις και να περιμένει την κάθετη πάσα από τους Πίρλο, Κακά τώρα, Ζιντάν, Ντελ Πιέρο παλιότερα στη Γιουβέντους.

Ο Ινζάγκι δεν μπορεί να ντριμπλάρει, ούτε μπορεί να τρέξει γρήγορα. Σκοράρει όμως. Συχνά. Και τρέχει με ανοιχτά τα χέρια προς τους οπαδούς της εκάστοτε ομάδας του. Από την Πιατσέντζα Κάλτσιο όπου ξεκίνησε ως έφηβος την καριέρα του και εν συνεχεία στη Λέφφε, τη Βερόνα, την Πάρμα και την Αταλάντα. Αυτό έμαθε (ή γεννήθηκε) να κάνει και γι' αυτό πληρώνεται όλα αυτά τα χρόνια.

Αν είχε και την ταχύτητα του Ντρογκμπά ή την ντρίμπλα του Ρονάλντο, πιθανόν το SuperPipo να ήταν "μικρό" για να τον χαρακτηρίσει ως επιθετικό. Είναι από τους επιθετικούς της παλιάς κοπής. Εκείνους που έμαθαν τη φράση "κάνει γκολ". Κι αν... πέφτει με περίσσιο θεατρινισμό στην περιοχή μερικές φορές, δεν σημαίνει ότι είναι κομπιναδόρος, όπως τον χαρακτήρισε στη αυτοβιογραφία του ο Ολλανδός Γιαπ Σταμ. Και να σκεφτεί κανείς, ότι έχει τραυματιστεί δις στα γόνατα. Δεν είναι και λίγο. Όμως και τις δύο φορές επέστρεψε δριμύτερος.

Στο Μουντιάλ του 2006 σκόραρε ένα και μοναδικό γκολ επί της Τσεχίας. Πολύτιμο. Στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ βρήκε δίχτυα μόλις τέσσερις φορές. Οι δύο ήταν το βράδυ του τελικού. Δεν το έχουν κάνει πολλοί στο παρελθόν. Όπως λίγοι είναι οι σκόρερς που τον ξεπερνούν στα συνολικά γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ: Σεφτσένκο, Ραούλ, Ντι Στέφανο, Φαν Νίστελροϊ, Ανρί και Εουσέμπιο. Όλοι τους μύθοι. Όλοι τους κορυφαίοι. Μαζί τους και ο Πίπο. Κι ας μην αρέσει σε όλους...