Στις 11 Ιανουαρίου του έτους που διανύουμε, η Πάρμα, που προσπαθεί να ανακτήσει τα ένδοξα κεκτημένα άλλων εποχών, αλλά θα πρέπει πρώτα ν’ αφήσει πίσω της την Serie B, επισκέφθηκε το Σαν Σίρο, για να διεκδικήσει κόντρα στην Ίντερ, την πρόκριση στα προημιτελικά του Coppa Italia.

Και τα κατάφερε περίφημα για 88 λεπτά, αλλά ο λυτρωτής Λαουτάρο Μαρτίνες, που έστειλε το ματς στην παράταση, και ο Φραντσέσκο Ατσέρμπι, που πέτυχε το νικητήριο τέρμα (2-1), χάρισαν την πρόκριση στην Ίντερ.

Οι κάμερες σχεδόν αγνόησαν τους νικητές και στράφηκαν στο γεμάτο απογοήτευση πρόσωπο του Τζιανλουίτζι Μπουφόν, που για περίπου ένα 90λεπτο, είχε… επιβάλλει απαγορευτικό μπροστά από την εστία του.

Ο Τζίτζι γίνεται σήμερα 45 ετών και συνεχίζει να κάνει τη δουλειά που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του φίλαθλου κόσμου ως τον κορυφαίο γκολκίπερ της γενιάς του και αναμφίβολα έναν από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.

Υπάρχει ημερομηνία λήξης, σε μια τόσο σπουδαία διαδρομή, που πλησιάζει τις τρεις δεκαετίες; Η Μαρία Ντ’Αμίκο, τηλεοπτική σταρ και σύντροφος του Μπουφόν, υποστηρίζει ότι "θα σταματήσει, όταν η Πάρμα γίνει ξανά σημαντική δύναμη στο Καμπιονάτο". Ο ίδιος το πήγε ένα βήμα παρακάτω, όταν το περασμένο καλοκαίρι υπέγραφε νέο διετές συμβόλαιο (με ισχύ έως το 2024), λέγοντας, μεταξύ σοβαρού κι αστείου ότι: "σκέφτομαι να συνεχίσω έως τα 55".

Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος αποδεικνύεται πολύ επιεικής, με τους τερματοφύλακες, κάνοντάς τους να ξεχάσουν τη μοναξιά και κυρίως την έκθεση, στην οποία υποβάλλονται. Ιδίως με τους μεγάλους τερματοφύλακες είναι ακόμα πιο επιεικής και με τον Μπουφόν, ακόμα περισσότερο, όπως καταδεικνύει η εξαιρετική φυσική του κατάσταση, χωρίς τα περιττά κιλά και τα προγούλια της ηλικίας.

Προφανώς και ο Τζίτζι, δεν είναι η μοναδική περίπτωση top-class γκολκίπερ, εν δράσει σε τέτοια ηλικία. Ο σπουδαίος συμπατριώτης του, Ντίνο Τζοφ, ήταν 40 ετών, όταν η Ιταλία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Ο πίτερ Σίλτον έπαιζε μέχρι τα 47 του, ο Πατς Τζένινγκς και ο Τσιλαβέρτ, επίσης αποχώρησαν… γκριζαρισμένοι.

Υπάρχει και η περίπτωση του Ντέιβιντ Μπίσαντ, ο οποίος μπορεί να μην εντάχθηκε ποτέ στην ελίτ των κορυφαίων τερματοφυλάκων, αλλά ξεγέλασε όσο κανείς άλλος το χρόνο αγωνιζόμενος στις μικρότερες κατηγορίες της Αγγλίας, έχοντας "κλείσει" τα 55 του χρόνια. Ο Μπίσαντ, ήταν ένα από τα επίλεκτα μέλη της "τρελής συμμορίας" (crazy gang), που το 1988 σόκαρε τη Λίβερπουλ και τους οπαδούς, κατακτώντας το Κύπελλο Αγγλίας, με το χρυσό γκολ του Λόρι Σάντσες, ο οποίος πέρασε από τον πάγκο του Απόλλωνα Σμύρνης, πριν από μερικά χρόνια.

Ένας περίπλοκος απλός άνθρωπος

Η πιο μεστή περιγραφή της προσωπικότητας του Μπουφόν, προέρχεται από τον ίδιο, με τον αδόκιμο, αλλά ρεαλιστικό όρο του "περίπλοκου απλού ανθρώπου".

Είναι από τους λίγους αθλητές, αυτής της εμβέλειας, που μίλησαν ανοικτά για την κατάθλιψη, που τόσο τον ταλαιπώρησε στη ζωή του.

Είναι μαζί με τον αδικοχαμένο Κόμπι Μπράιαντ, ο μοναδικοί, τόσο αναγνωρίσιμοι, που έχουν δημοσιοποιήσει το γράμμα που έστειλαν στον… 17χρονο εαυτό τους.

Δεν χρειάζεται να το διαβάσει κάποιος ολόκληρο, ο πρόλογος τα λέει όλα:

"Καλησπέρα 17χρονε Τζιανλουίτζι, πιστεύεις πως μπορείς να κατακτήσεις όλο τον κόσμο. Ετοιμάζεσαι να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρεις απολύτως τίποτα".

Στα χρόνια της ωρίμανσης, ο Ιταλός τερματοφύλακας μίλησε ακόμα και για τις αλλεργίες, που δυσκόλαυεαν την καθημερινότητά του, ενώ μέσα από τη μάχη με την κατάθλιψη αποκήρυξε τη σχέση του με το νεοφασισμό.

Η κουβέντα αυτή άνοιξε δημόσια το Σεπτέμβριο του 1999, όταν μετά από ένα παιχνίδι με την Λάτσιο, εμφανίστηκε φορώντας μπλούζα με τη φράση "όποιος εγκαταλείπει, είναι δειλός". Φράση που αποτελεί νεοφασιστικό σλόγκαν και που έφτασε να συζητείται έως και το ιταλικό κοινοβούλιο.

Λίγα χρόνια αργότερα επέλεξε αντί του νούμερου "1" να φορέσει το νούμερο "88". Αριθμός που έχει συνδεθεί με τον Αδόλφο Χίτλερ και το χαιρετισμό σε αυτό (Heil Hitler, το H είναι το 8ο γράμμα στο αλφάβητο).

Στην πραγματικότητα, ο Μπουφόν ήταν πολύ πιο απλός άνθρωπος. Υπερασπίστηκε πολλάκις και δημόσια τον Μάριο Μπαλοτέλι, για τις ρατσιστικές επιθέσεις που δεχόταν συχνά στα γήπεδα, ενώ το ίνδαλμά του και αυτός που του έδειξε το δρόμο για την εστία, ήταν ένας εμβληματικός Αφρικανός, ο Καμερουνέζος Τόμας Ν'Κονό.

Ο 12χρονος, το 1990, Τζίτζι, είδε για πρώτη φορά τον Ν’Κονό, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας, αλλά είχε ακούσει από τον πατέρα τα κατορθώματα του Καμερουνέζου στο Μουντιάλ του 1982. Τότε που τα "αδάμαστα λιοντάρια" είχαν συστηθεί, με το αλέγκρο στυκλ παιχνιδιού τους, σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Είχαν αποσπάσει ισοπαλία (1-1) από τη μετέπειτα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία, με τον Ν’Κονό να κατεβάζει τα ρολά.

Υπάρχουν απωθημένα σε μια τέτοια καριέρα;

Ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν γεννήθηκε στην εύφορη γη της Τοσκάνης και μέσα σε μια αθλητική οικογένεια, η μελλοντική του πορεία ήταν αναπόδραστη. Ο πατέρας του υπήρξε σπουδαίος, για τα εγχώρια δεδομένα, η μητέρα του πρωταθλήτρια σκοποβολής και ο θείος του μπασκετμπολίστας.

Όπως πολλοί σπουδαίοι τερματοφύλακες (στη χώρα μας το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο Νίκος Σαργκάνης) άρχισε την καριέρα του ως μέσος, αλλά γρήγορα κατέληξε με γάντια στα χέρια.

Ευτυχώς, για με τη μπάλα στα πόδια, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλός κι αυτό ίσως να είναι και το μοναδικό μειονέκτημα σε σχέση με τη νεότερη γενιά τερματοφυλάκων. Σε ηλικία 17 ετών βρίσκεται για πρώτη φορά στην αποστολή της πρώτης ομάδας της Πάρμα και κάπου εκεί η κλεψύδρα του χρόνου άρχισε να αδειάζει με έναν αργό και μαγικό τρόπο.

Κατέκτησε 10 πρωταθλήματα Ιταλίας, 6 κύπελλα, 7 σούπερ καπ, ένα πρωτάθλημα και ένα σούπερ καπ Γαλλίας, ένα Κύπελλο UEFA με την τρομερή ομάδα της Πάρμα το 1999, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U21 με την Ιταλία και πάνω απ’ όλα τα Παγκόσμιομ Κύπελλο του 2006 με τη "Σκουάντρα Ατζούρα", στα γήπεδα της Γερμανίας. Αναδείχθηκε 12 φορές καλύτερος τερματοφύλακας στη Serie A και ήταν απ' τους ελάχιστους που έθεσαν υποψηφιότητα 19 φορές για τη “Χρυσή Μπάλα”.

Δεν την κατέκτησε ποτέ, προκαλώντας την αντίδραση του -πάντοτε σεβαστού αντιπάλου του, μέσα στα γήπεδα- Ίκερ Κασίγιας: "Εκπλήσσομαι πραγματικά που δεν του έγινε ποτέ αυτή η τιμή, γιατί το άξιζε. Έίναι ένας μύθος, ένας icon τερματοφύλακας".

Το 2004, ο Πελέ ζήτησε από τη FIFA να συμπεριλάβει τον Μπουφόν, στη λίστα με τους 100 μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Τι άλλο, θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος στην καριέρα του; Την κούπα του Champions League,θα μπορούσε να είναι η απάντηση.

Γι' αυτό η Γιουβέντους δαπάνησε περίπου 53 εκατομμύρια ευρώ, για να τον εντάξει στο δυναμικό της, γι' αυτό ο Μπουφόν, μαζί με τον Νέτβεντ, τον Ντελ Πιέρο και τον Τρεζεγκέ, δεν λύγισε από τον υποβιβασμό του 2006 (ελέω σκανδάλου Calciopoli) και έμεινε να πιει το πιρκό ποτήρι της Serie B, πιστεύοντας ότι με τη “γηραιά κυρία” θα ζήσει το όνειρό του.

Άγγιξε το τρόπαιο με τα… μεγάλα αυτιά τρεις φορές, αλλά δεν τα κατάφερε. Στους δύο τελευταίους τελικούς, το 2015 στο Βερολίνο (3-1 νικήτρια η Μπαρτσελόνα) και το 2017 στο Κάρντιφ (4-1 νικήτρια η Ρεάλ), ανωτερότητα των αντιπάλων της Γιουβέντους ήταν εξ αρχής εμφανής και απλώς επιβεβαιώθηκε στο χορτάρι.

Ο πρώτος, όμως, χαμένος τελικός το 2003, στο "Όλντ Τράφορντ" από τη Μίλαν, ήταν αυτός που πόνεσε περισσότερο. Έχουν περάσει 20χρόνια από εκείνο το βράδυ, αλλά ο Τζίτζι βλέπει ακόμα στα όνειρά του ότι απόκρουσε το τελευταίο πέναλτι του Σεφτσένκο.

Το "πείραμα" της Παρί, το 2017, αποδείχθηκε και αυτό αποτυχημένο, στο πλαίσιο της εκπλήρωσης μιας τελευταίας ποδοσφαιρικής επιθυμίας. Επιστροφή στη Γιουβέντους και από εκεί στην Πάρμα.

Σε κάθε περίπτωση, η κουβέντα για το τι λείπει από τον Μπουφόν μοιάζει το ίδιο αδιέξοδη και μάλλον ανόητη, όσο αυτή που γινόταν για τον Μέσι, μέχρι να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έπειτά πάλι και μολονότι οι πιθανότητες δεν είναι καθόλου με το μέρος του, ποιος μπορεί να γνωρίζει τι επιφυλάσσει η μοίρα στον 45άρη Μπουφόν.

"Πρέπει να είμαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που δεν έχει πάθος με τα γρήγορα αυτοκίνητα. Προτιμώ το μικρό Lancia Y, που με πάει παντού. Όταν γύρισα την πλάτη μου για πρώτη φορά στην εστία, ήμουν 12 ετών. Δεν ξέρω πότε θα είναι η τελευταία".