Οι Καταλανοί είναι ονομαστοί στην Ισπανία για την τσιγκουνιά τους. Σπάγκοι αλλιώτικοι. Δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω. Φανταστείτε λοιπόν τα μούτρα του Ζοάν Λαπόρτα (προέδρου της Μπαρτσελόνα), όταν θα έδωσε το περίφημο «βαλιτσάκι» στους γείτονες της Σαραγόσα. Κυριολεκτικά ράκος ο «Γιαννάκης». Με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια. Σπαραχτικές στιγμές.
Γιατί δεν είναι και μικρό πράγμα να τα φροντίζεις όλα στην εντέλεια, να δίνεις επιπλέον κίνητρο στους παίκτες της Σαραγόσα, αυτοί να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, να κάνουν άλογα τους «μερένγκες», να τους κόβουν δυο βαθμούς μέσα στη «Ρομαρέδα», να σου προσφέρουν το πρωτάθλημα στο πιάτο κι εσύ να λες «όχι, ευχαριστώ, δε θα πάρω» και να τα στέλνεις όλα στο βρόντο ένα λεπτό πριν τη λήξη του δικού σου παιχνιδιού, απέναντι μάλιστα στη δεύτερη πιο μισητή σου αντίπαλο σε όλη την Ισπανία, τη συμπολίτισσα Εσπανιόλ.

Τρόμος και δέος πάνω από το «Καμπ Νόου» το περασμένο Σάββατο, όταν στο 89’ ο Ραούλ Ταμούδο έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα του Βαλντές γράφοντας το 2-2 και ανατρέποντας μια ισχυρή παράδοση που ίσχυε μέχρι εκείνη τη στιγμή και η οποία έλεγε: Στην Ισπανία όλοι πληρώνουν και στο τέλος η Μπαρτσελόνα θριαμβεύει.

Τα βαλιτσάκια της τελευταίας αγωνιστικής


Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να γευτούν οι «μπλαουγκράνα» το πικρό ποτήρι, με το οποίο στο παρελθόν οι ίδιοι κέρασαν τη Ρεάλ Μαδρίτης (δις) και την Ντεπορτίβο της Κορούνια; Απομένουν δυο εικοσιτετράωρα για να το μάθουμε, αφού το πανηγύρι τελειώνει επίσημα το Σάββατο με τους αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής.

Η Μπαρτσελόνα είναι φυσικό πως θα παίξει το χαρτί της απελπισίας ετοιμάζοντας καινούργιο βαλιτσάκι. Ο ίδιος ο Μέσι δε μάσησε τα λόγια του και είπε απευθυνόμενος προς τη διοίκηση: «χρυσώστε τους». Προορισμός αυτή τη φορά η Μεσόγειος και η Μαγιόρκα.

Τα δεδομένα πολύ συγκεκριμένα. Η Ρεάλ θα παίξει μπροστά στο κοινό της. Ένα κατάμεστο «Μπερναμπέου» που θα κοχλάζει από παλμό, είναι σίγουρα επιπλέον όπλο για τους επίδοξους πρωταθλητές. Ανάλογα βέβαια με την εξέλιξη του αγώνα, γιατί αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν καλά για τη Ρεάλ, οι γνωστοί γκρινιάρηδες Μαδριλένιοι – που σημειωτέον βράζουν στο ζουμί τους την τελευταία τετραετία παντελώς ορφανοί από τίτλους – μπορούν να μετατραπούν σε τροχοπέδη για τους παίκτες τους.

Η Μαγιόρκα είναι τελείως αδιάφορη και θα μπει στο γήπεδο έχοντας στο μυαλό της παραλίες και κουβαδάκια. Εκεί θα παίξει καταλυτικό ρόλο το μέγεθος της βαλίτσας που θα ετοιμάσει ο Λαπόρτα για τους νησιώτες. Ήδη ακούγεται ένα ποσό ύψους 2 εκ. Ευρώ, η άποψή μου πάντως είναι πως όσο πλησιάζει η ώρα του ματς, τόσο θα μεγαλώνει.

Ύστερα είναι και η γνωστή συμπάθεια της Μαγιόρκα – και κατ’ επέκταση όλων των Βαλεαρίδων νήσων – στην Καταλονία. Μην ξεχνάμε πως μιλούν την ίδια (σχεδόν) διάλεκτο και διατηρούν ανάλογες αποσχιστικές τάσεις – αν και σε μικρότερο βαθμό – με αυτές των Καταλανών από την κεντρική εξουσία της Καστίλης. Σίγουρα λοιπόν δεν είναι και μικρό πράγμα να ξέρεις πως ενώ δε διεκδικείς τίποτα, αν τα καταφέρεις να αποσπάσεις έστω και ένα βαθμό, θα φύγεις με τριάντα, σαράντα η και πενήντα χιλιάδες ευρώ στην τσέπη. Αφήστε που η Μαγιόρκα έχει κατακτήσει τους περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλη ομάδα τα τελευταία χρόνια στο Μπερναμπέου...

Το βέβαιο είναι πως η μεγάλη ευκαιρία για τη Μπαρτσελόνα χάθηκε την περασμένη εβδομάδα, το παρελθόν όμως και οι ιστορίες με τα «βαλιτσάκια», μας λένε «ποτέ μη λες ποτέ». Και μια και μιλάμε για το παρελθόν, ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στις τρεις μεγάλες ανατροπές της τελευταίας στιγμής.

Κυρίες και κύριοι, το SPORT 24, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και η Πριμέρα Ντιβιζιόν παρουσιάζουν τα θρίλερ της τελευταίας εικοσαετίας:


Οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι γνωρίζουν για την περίφημη «ντριμ τιμ» της Μπαρτσελόνα, δημιούργημα του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με τα τέσσερα σερί πρωταθλήματα και το Πρωταθλητριών του ’92. Ελάχιστοι όμως ξέρουν πως αυτή η ομάδα έχτισε το μύθο της στηριζόμενη – εκτός από το εκπληκτικό ποδόσφαιρο που έπαιξε – στην τύχη και στα «βαλιτσάκια» της τελευταίας στιγμής.

Εκτός από τον πρώτο εγχώριο τίτλο, τον οποίο κατέκτησε με μεγάλη άνεση στην παρθενική παρουσία του Κρόιφ στον πάγκο της, στα επόμενα τρία χρόνια είδε κι έπαθε μέχρι να σηκώσει την κούπα του πρωταθλητή. Χρειάστηκε να φτάσουμε και στις τρεις περιπτώσεις στην τελευταία αγωνιστική για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση.

Δράμα πρώτο.
Τενερίφε – Ρεάλ Μαδρίτης 1991/92
«Που σε πονεί και πού σε σφάζει...»



Το 1991 η Μπαρτσελόνα αρχίζει το πρωτάθλημα έχοντας σπάσει από την προηγούμενη χρονιά την εξάχρονη ηγεμονία της μεγάλης Ρεάλ του Μπουΐτρε και της παρέας του. Ο Κρόιφ κατεβάζει μια ομάδα – συνδυασμό από νέους και παλιοσειρές με τους τρεις μεγάλους ξένους που δεσπόζουν στον άξονα, Κούμαν, Λάουντρουπ και Στόιτσκοφ. Η Ρεάλ αντίθετα στηρίζεται ακόμα στη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ’80. Μπουτραγκένιο, Μίτσελ, Γκορδίγιο, Χάτζι, Ούγκο Σάλτσες. Με προπονητή τον επίσης Ολλανδό Λίο Μπεενάκερ.

Παρ’όλα τα χρόνια που βαραίνουν τις πλάτες των βετεράνων παικτών της, η Ρεάλ φτάνει στην τελευταία αγωνιστική με 54 βαθμούς έναντι 53 της Μπάρτσα (σύστημα βαθμολογίας 2-1-0). Απομένει ένα παιχνίδι στην έδρα της αδιάφορης Τενερίφε, την οποία μάλιστα κοουτσάρει ο παλιός παίκτης των «μερένγκες», Χόρχε Βαλντάνο. Όλα φαντάζουν ιδανικά και οι οπαδοί της Ρεάλ, θεωρώντας το τελευταίο ματς διαδικαστικό, ετοιμάζουν τη μεγάλη γιορτή στο άγαλμα της Κυβέλης, παραδοσιακό τόπο εορτασμού των Μαδριδίστας στο κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας.

Το δίλεπτο του τρόμου

Την Κυριακή 7 Ιουνίου 1992 το κατάμεστο «Ελιοδόρο Ροντρίγκεθ Λόπεθ», το γήπεδο της Τενερίφε, υποδέχεται την επίδοξη πρωταθλήτρια, ενώ την ίδια στιγμή στο «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης, η Αθλέτικ του Μπιλμπάο παρατάσσεται απέναντι στους «μπλαουγκράνα».

Η Μπαρτσελόνα με συνοπτικές διαδικασίες καθαρίζει την Μπιλμπάο 2-0 με ισάριθμα τέρματα του Στόιτσκοφ και πλέον όλο το γήπεδο, η μάλλον όλη η πόλη περιμένει να δει την εξέλιξη στα Κανάρια. Τα νέα όμως που φτάνουν δεν είναι ευχάριστα.

Ο Φερνάντο Ιέρο, πρώτο κανόνι της Ρεάλ εκείνη τη χρονιά με 21 γκολ, ανοίγει το σκορ μόλις στο 8’ και είκοσι λεπτά αργότερα ο Χάτζι διπλασιάζει τα τέρματα της «βασίλισσας», σκορπίζοντας τον απόλυτο ενθουσιασμό στους οπαδούς, οι οποίοι αρχίζουν να συρρέουν στην πλατεία της «Θιβέλες», θεωρώντας την υπόθεση τίτλος τελειωμένη.

Την ίδια στιγμή στο «Καμπ Νόου» επικρατεί η απόλυτη παγωμάρα. Όμως στο 36’ ο Κίκε Εστεμπαράντς μειώνει σε 1-2, ξαναφέρνοντας την αβεβαιότητα στο παιχνίδι. Και στο 77’ όλα έρχονται τούμπα. Ο Ρικάρδο Ρότσα της Ρεάλ σπρώχνει άθελά του τη μπάλα στα δίχτυα του Μπούγιο και φέρνει το παιχνίδι στα ίσα. Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουν οι «μερένγκες» αυτό που συμβαίνει, κάνουν σέντρα, η Τενερίφε κλέβει τη μπάλα, αντεπίθεση και ο Πιέρ υπογράφει την ολική ανατροπή. Μέσα σε δύο λεπτά το 1-2 έχει μετατραπεί σε 3-2.

Τα μάτριξ του «Καμπ Νόου» παίρνουν φωτιά και μαζί τους οι εξέδρες, ο πάγκος, το πάλκο, η πόλη ολόκληρη. Απομένουν δέκα λεπτά για τη λήξη που μοιάζουν με αιωνιότητα. Το παιχνίδι στη Βαρκελώνη λήγει, αλλά κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του.

Επινίκια


Στις οκτώ παρά δέκα λεπτά ο διαιτητής Γκαρθία δε Λόθα σφυρίζει τη λήξη στο «Ελιοδόρο Ροντρίγκεθ Λόπεθ», σηματοδοτώντας μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία της Πριμέρα Ντιβισιόν. Ο Μπεενάκερ και οι παίκτες του κοιτούν σα χαμένοι τους αντιπάλους τους της Τενερίφε, οι οποίοι αποθεώνονται από τους οπαδούς τους. Ο Βαλντάνο ξέρει πως έχει καρφώσει το μαχαίρι κατάστηθα στην πρώην ομάδα του και είναι σαφώς πιο συγκρατημένος.

Όμως εκεί που πραγματικά έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο, είναι στη Βαρκελώνη. Όλοι μαζί αγκαλιασμένοι πανηγυρίζουν το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο της εποχής Κρόιφ. Νούνιες και Γκασπάρ (πρόεδρος και αντιπρόεδρος) μοιράζουν φιλιά και στέλνουν ειρωνικά μηνύματα προς την πρωτεύουσα. Η πλατεία της Θιβέλες είναι πλέον άδεια...

Η επόμενη ημέρα βρίσκει τους παίκτες της Τενερίφε αντιμέτωπους με τον Τύπο και τις επίμονες ερωτήσεις για πιθανό πριμ που τους είχε υποσχεθεί η Μπαρτσελόνα και που τους έκανε να διεκδικήσουν, να γυρίσουν και να κερδίσουν το ματς με τη Ρεάλ.

Όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και το ρίχνουν στην παλαβή. Ο Βαλντάνο μιλάει για την υπερηφάνεια των παικτών του, ενώ ο Ρεδόντο ειρωνευόμενος, λέει πως ναι, πήραμε τα λεφτά της Μπάρτσα γιατί ήταν περισσότερα από αυτά που πρόσφερε η Ρεάλ. Πιάσε το αυγό και κούρευτο.Και η ιστορία γράφει πως η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το πρωτάθλημα 1991/92 με έναν βαθμό διαφορά από τη δευτεραθλήτρια Ρεάλ.

Αύριο θα συνεχίσουμε την αναδρομή μας επιστρέφοντας πάλι στην Τενερίφη και θα τελειώσουμε στη Γαλίθια με το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό δράμα της τελευταίας εικοσαετίας στην Ισπανία.

Δράμα δεύτερο:
Τενερίφε – Ρεάλ Μαδρίτης 1992/93
«Το δις εξαμαρτείν....»



Η επόμενη χρονιά αρχίζει με τους καλύτερους οιωνούς για την ομάδα της Βαρκελώνης, πρωταθλήτρια Ισπανίας και Ευρώπης (με το αξέχαστο φάουλ – κεραυνό του Ρόναλντ Κούμαν στην παράταση του τελικού με τη Σαμπντόρια).

Και απέναντί της όπως πάντα η Ρεάλ Μαδρίτης. Με τεχνικό τον Μπενίτο Φλόρο και ενισχυμένη με τους Ιβάν Ζαμοράνο και Ραφαέλ Μαρτίν Μπάθκεθ. Στόχος; Ένας και μοναδικός. «Φέρτε την κούπα πίσω στη Μαδρίτη και θα σας στείλω διακοπές στην Κόστα Μπράβα (σ.σ. η τουριστική ακτή της Καταλονίας)», δηλώνει ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος πρόεδρος της Ρεάλ, ντον Ραμόν Μεντόθα.

Οι μνήμες από το κάζο της Τενερίφης είναι ακόμα πολύ νωπές, αλλά ελάχιστοι δίνουν σημασία σε μια λεπτομέρεια την ημέρα της κλήρωσης των αγώνων του πρωταθλήματος. Η Ρεάλ Μαδρίτης θα κλείσει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις αντιμετωπίζοντας την Τενερίφε στο «Ελιοδόρο Ροντρίγκεθ Λόπεθ»....

Το πρωτάθλημα ξεκινάει με τις δυο πρωταγωνίστριες, Μπάρτσα και Ρεάλ, να προχωρούν μαζί και να καταπίνουν αγωνιστικές και αντιπάλους χέρι χέρι στην κορυφή της βαθμολογίας. Ο Ζαμοράνο με τα λευκά (26 γκολ) και ο Στόιτσκοφ με τα μπλαουγκράνα (20 γκολ), πυροβολούν τις αντίπαλες εστίες και οδηγούν τις ομάδες τους στην τελική ευθεία. Όπως και την προηγούμενη χρονιά, η Ρεάλ φτάνει στο νήμα με προβάδισμα ενός πόντου...

«Πως θα τα στείλετε;»


Μπαίνοντας στην εβδομάδα πριν τα τελευταία παιχνίδια της Πριμέρα, το μοναδικό θέμα συζήτησης σε όλη την ποδοσφαιρόφιλη Ισπανία είναι τα βαλιτσάκια. Η Μπαρτσελόνα έχει να αντιμετωπίσει τη Ρεάλ Σοθιεδάδ στην έδρα της. Εύκολα πράγματα. Γνωστή άλλωστε η αντιπάθεια των Βάσκων στα κέντρα της Καστίλης.

Τα δύσκολα όμως βρίσκονται στην άλλη μεριά. Δεν είναι ακριβώς το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να ξέρεις πως θα πρέπει να υπερασπιστείς τα κεκτημένα στην ίδια «αρένα» που ένα χρόνο πριν σε κατασπάραξαν τα θηρία και έγινες η απόλυτη χλεύη σε δικούς και μη. Και αυτή τη φορά με μια τεράστια διαφορά. Η Τενερίφε και ο Βαλντάνο χρειάζονται τη νίκη οπωσδήποτε για να βγουν στο ΟΥΕΦΑ.

Η αλήθεια είναι πως οι παίκτες της Ρεάλ πριν καν πατήσουν το χόρτο, ήταν κατεστραμμένοι ψυχολογικά. Παίκτες σύμβολα όπως ο Μπουτραγκένιο, ο Μίτσελ, ο Ιέρο και ο Σαντσίς, λύγισαν κάτω από την πολλαπλή πίεση που ασκήθηκε πάνω τους τις ημέρες που προηγήθηκαν της συνάντησης. Οπαδοί, παράγοντες και πάνω από όλα ο Τύπος, τους τελείωσαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Οι οπαδοί απαιτούσαν εκδίκηση. Οι παράγοντες ζητούσαν κάθαρση. Και οι εφημερίδες τους σταύρωναν πριν καν δικαστούν, γράφοντας πως ενδεχόμενη ήττα και απώλεια δεύτερου συνεχόμενου πρωταθλήματος με τον ίδιο τρόπο, από τον ίδιο αντίπαλο και μέσα στο ίδιο σκηνικό, θα τους κατέγραφε αυτόματα στα πιο μαύρα κατάστιχα της ποδοσφαιρικής ιστορίας του συλλόγου. Ενώ την ίδια στιγμή τα πρωτοσέλιδα της «Marca» και της «As» αναρωτιόντουσαν με ποιό τρόπο θα ταξίδευε το καταλανικό βαλιτσάκι που θα φρόντιζε να γιγαντώσει το κίνητρο των παικτών της Τενερίφε...

Νωρίς νωρίς...


Την Κυριακή 20 Ιουνίου 1993 το κατάμεστο γήπεδο της Τενερίφε, «Ελιοδόρο Ροντρίγκεθ Λόπεθ», υποδέχεται ξανά την επίδοξη πρωταθλήτρια, ενώ την ίδια στιγμή στο «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης, οι Βάσκοι του Σαν Σεμπαστιάν παρατάσσονται απέναντι στους «μπλαουγκράνα».

Στο 11ο λεπτό της συνάντησης το «Καμπ Νόου» σηκώνεται στο πόδι. Όλοι πανηγυρίζουν σαν τρελοί, όμως δεν είναι η ομάδα τους που έχει σκοράρει. Στα Κανάρια, ο Ντερτίθια, ο καραφλός φορ των γηπεδούχων έχει σημειώσει το 1-0 και το νησί φλέγεται. Ο Βαλντάνο, που αυτή τη φορά έχει το άλλοθι του ΟΥΕΦΑ, γίνεται ένα κουβάρι με τους παίκτες του.

Δυο λεπτά αργότερα, στο 13’, ο Χρίστο Στόιτσκοφ δίνει προβάδισμα στη Μπαρτσελόνα και βυθίζει ακόμα περισσότερο στην απελπισία τους παίκτες της Ρεάλ, που ακούνε τα καθέκαστα από τα μεγάφωνα του γηπέδου. Μέσα σε ένα δίλεπτο, όπως ακριβώς και ένα χρόνο πριν, τα όνειρα των «μερένγκες» για τίτλο μοιάζουν να χάνονται στο αρχιπέλαγος των Καναρίων νήσων.

Οι της Ρεάλ δεν υπάρχουν πια στο γήπεδο. Και όταν στο 42’ ο Τσάνο γράφει το 2-0, όλα στην ουσία έχουν τελειώσει. Τα πρόσωπα του Μπουίτρε και των υπόλοιπων, καθώς κατευθύνονται στα αποδυτήρια για το ημίχρονο, δείχνουν πως σε αυτό το δράμα δεν υπάρχει γυρισμός...

Όταν ο διαιτητής Γκράθια Ρεδόντο σφυρίζει τη λήξη του αγώνα, στέλνει την Τενερίφε στο «ταμείο» και στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ και τη Ρεάλ σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας της. Η ήττα και η δεύτερη συνεχόμενη απώλεια του τίτλου σημαίνει την αρχή του τέλους για τη χρυσή «γενιά» του Μπουτραγκένιο.

Μια κρίση τόσο βαθιά, που θα περάσουν δυο χρόνια για να ξεπεραστεί. Και ο άνθρωπος που θα βάλει τέλος σε αυτή και θα ξαναδώσει τον τίτλο και τη χαμένη περηφάνια στην πληγωμένη «βασίλισσα», δεν θα είναι άλλος από τον θύτη της, τον Χόρχε Βαλντάνο, την περίοδο 1994/95, με αποκορύφωμα το 5-0 στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» επί της Μπαρτσελόνα. Αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο.

Γιατί στο δικό μας επεισόδιο, η ιστορία έγραψε πως την περίοδο 1992/93 η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το πρωτάθλημα με διαφορά ενός βαθμού από τη δευτεραθλήτρια Ρεάλ.

F3 Ο Βαλντάνο παρακολουθεί με αγωνία την εξέλιξη του αγώνα με τη Ρεάλ. (2-0, Ιούνιος 1993)

Δράμα τρίτο:
Ντεπορτίβο – Βαλένθια 1993/94
«Το καταραμένο πέναλτι και η δειλία του Μπεμπέτο»



Ενώ η δυναστεία της Μπαρτσελόνα του Κρόιφ έχει εδραιωθεί με τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, μια καινούργια δύναμη κάνει την εμφάνισή της στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ισπανίας. Η Κορούνια του μεγάλου «αρχιτέκτονα» Αρσένιο Ιγκλέσιας αρχίζει να μεταμορφώνεται στο μύθο της «Σούπερ Ντέπορ». Με πρώτο βιολί τον Μπεμπέτο (πρώτος σκόρερ την προηγούμενη περίοδο με 29 τέρματα) και παραστάτες τους Τζούκιτς, Κλαούντιο και τον μεγάλο αρχηγό Φραν, η Ντεπορτίβο τερματίζει στην τρίτη θέση της Πριμέρα την περίοδο 1992/93, παίζοντας ελεύθερο, χαρούμενο και επιθετικό ποδόσφαιρο, στηριγμένη όμως πάνω απ’όλα σε μια γρανιτένια άμυνα που δέχεται γκολ...μόνο από σύμπτωση.

Αρχίζοντας το πρωτάθλημα του 1993/94, η Μπαρτσελόνα εμφανίζεται σαν το ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο, έχοντας μάλιστα ενισχύσει την επίθεσή της με την απόκτηση του Ρομάριο (θα σημειώσει 30 γκολ και θα βγει πρώτος σκόρερ). Όλοι προβλέπουν έναν υγιεινό περίπατο των «μπλαουγκράνα», μη θεωρώντας τη Ρεάλ ικανή να ακολουθήσει τους ονειρώδεις ρυθμούς της «ντριμ τιμ» του Γιόχαν Κρόιφ.

Η διοργάνωση προχωράει και η Μπάρτσα αφήνει από την αρχή τους «μερένγκες» έτη φωτός πίσω. Βρίσκει όμως το μπελά της από τους «Κέλτες» της Κορούνια. Η ομάδα μοντέλο του γερο-Αρσένιο αποκτά συμπάθειες σε όλη την Ισπανία και μετατρέπεται σε σύγχρονη ποδοσφαιρική Σταχτοπούτα. Από τη δέκατη αγωνιστική ξεπερνά τη Μπαρτσελόνα στη βαθμολογία και παραμένει στην κορυφή μέχρι την τελική ευθεία. Δημιουργεί ένα πραγματικά απίστευτο αμυντικό ρεκόρ δεχόμενη μόνο 18 τέρματα σε 38 αγώνες (καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ισπανική Λίγκα), που πολύ δύσκολα θα καταρριφθεί στα επόμενα χρόνια.

Φτάνοντας στην τελευταία αγωνιστική, η Ντέπορ έχει ένα βαθμό περισσότερο από την Μπαρτσελόνα και κρατάει την τύχη στα χέρια της περιμένοντας την αδιάφορη Βαλένθια στο «Ριαθόρ». Όλη η Ισπανία (εκτός των Καταλανών βέβαια) εύχεται να δει την κούπα στα χέρια του Φραν.

Στο άλλο στρατόπεδο τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Η υποχρεωτική χρησιμοποίηση μόνο τριών ξένων σε κάθε παιχνίδι, δημιουργεί τριβές. Ο Λάουντρουπ που λόγω της έλευσης του Ρομάριο, βλέπει τα περισσότερα παιχνίδια από τον πάγκο (αφού Κούμαν και Στόιτσκοφ είναι αναντικατάστατοι), τα βάζει ανοιχτά με τον Κρόιφ. Ο Βραζιλιάνος παρασύρει τον Στόιτσκοφ στα νυχτοπερπατήματά του (μεταξύ μας, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι) και διαταράσσει για πρώτη φορά τη σιδερένια πειθαρχία των αποδυτηρίων.

Το πιο βαρύ βαλιτσάκι


Στις 14 Μαΐου 1994, το κατάμεστο «Ριαθόρ» υποδέχεται τη Βαλένθια του Γκους Χίντινκ, ενώ την ίδια στιγμή στο «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης, η Σεβίγια του Λουίς Αραγονές παρατάσσεται απέναντι στους «μπλαουγκράνα». Η Ντέπορ θέλει οπωσδήποτε τη νίκη γιατί δεν ευνοείται στην ισοβαθμία.

Το πρώτο ημίχρονο στη Γαλίθια λήγει 0-0. Οι «Λεβαντίνοι», αν και αδιάφοροι, παίζουν σα να διεκδικούν αυτοί το πρωτάθλημα. Η αγωνιστική τους συμπεριφορά κάνει και τους λίγους που αμφέβαλλαν, να είναι πλέον σίγουροι πως η Βαλένθια έχει δεχτεί το περίφημο «βαλιτσάκι» των Καταλανών. Την ίδια στιγμή όμως η Μπάρτσα πηγαίνει στα αποδυτήρια χάνοντας με 1-2. Ντιέγο Σιμεόνε και Ντάβορ Σούκερ έχουν σκοράρει για τη Σεβίγια, σκορπώντας την ανησυχία στο «Καμπ Νόου». Εκείνη την ώρα η Ντέπορ είναι πρωταθλήτρια.

Το δεύτερο μέρος αρχίζει με ολόκληρη την Ισπανία καθηλωμένη μπροστά στις μικρές οθόνες. Στο 50’ ο Στόιτσκοφ ισοφαρίζει 2-2 και στο τελευταίο τέταρτο οι «μπλαουγκράνα» ξεσπούν, πετυχαίνοντας τρία ακόμα τέρματα με τους Ρομάριο, Λάουντρουπ και Μπακέρο. Η Βαρκελώνη έχει πλέον αυτιά και μάτια μόνο για το «Ριαθόρ».

Οι παίκτες της Ντέπορ έχοντας μάθει τα κακά μαντάτα, κάνουν την απέλπιδα προσπάθεια να σημειώσουν το πολύτιμο γκολ που θα τους κάνει πρωταθλητές για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Η Βαλένθια όμως αντιστέκεται σθεναρά. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη...

Το παιχνίδι στο «Καμπ Νόου» τελειώνει και η αγωνία χτυπάει κόκκινο για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Στο «Ριαθόρ» παίζονται οι καθυστερήσεις, όταν.... Όταν ο Λόπεθ Νιέτο στο 93’ σφυρίζει πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων. Χαμός. Ντελίριο. Οι Ντεπορτιβίστας αγκαλιάζονται, ενώ οι κερκίδες παίρνουν φωτιά. Μια ολόκληρη πόλη κλαίει από χαρά και όλοι περιμένουν το σπεσιαλίστα Μπεμπέτο να στήσει τη μπάλα στα έντεκα μέτρα και να κάνει το όνειρο πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή οι οπαδοί της Μπάρτσα κάθονται παγωμένοι στις θέσεις τους, αδύναμοι να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει. Ο Κρόιφ ψάχνει μάταια ένα τσιγάρο. Όμως.... Όμως συμβαίνει το απίστευτο. Ο Μπεμπέτο (αλάνθαστος μέχρι εκείνη τη στιγμή από την άσπρη βούλα με 6/6) αρνείται να εκτελέσει την εσχάτη. Το ίνδαλμα της Γαλίθια λυγίζει από την πίεση και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Οι συμπαίκτες του και ο Αρσένιο από τον πάγκο, τον κοιτούν αποσβολωμένοι. Οι φίλοι του, Μάουρο Σίλβα και Ντονάτο προσπαθούν να τον μεταπείσουν. Μάταια.

Τότε ο Ντζούκιτς παίρνει τη μπάλα και τη στήνει στο σωστό σημείο. Απομακρύνεται και για λίγα δευτερόλεπτα κοιτάει προς την αντίπαλη εστία. Η σιγή είναι θεατρική. Σε «Ριαθόρ» και σε «Καμπ Νόου» δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος. Ο Σέρβος κινείται προς τη μπάλα, σουτάρει άτσαλα και ο τερματοφύλακας της Βαλένθια, Γκονθάλεθ, αποκρούει. Το δράμα στην κορύφωση του. Δευτερόλεπτα μετά ο Νιέτο σφυρίζει τη λήξη του αγώνα και στέλνει τη Ντέπορ στην κόλαση.

Οι δραματικές στιγμές στο Ριαθόρ με τον Ντζούκιτς να αστοχεί στο πέναλτι γράφοντας μοιραίο φινάλε στις ελπίδες της Κορούνια για τίτλο:



Οι εικόνες μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι αδύνατο να περιγραφούν. Ο Ντζούκιτς περιφέρεται σα φάντασμα ενώ ο Μπεμπέτο κλαίει γοερά με λυγμούς. Η ποδοσφαιρική Ισπανία έχει βιώσει το απόλυτο δράμα. Οι «μπλαουγκράνα» είναι για τρίτη συνεχόμενη φορά οι πρωταθλητές της τελευταίας στιγμής, όμως οι κατάρες όλων των Ισπανών συνοδεύουν τα έξαλα πανηγύρια τους. Τρεις μέρες μετά, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, η Μίλαν του Καπέλο θα τους σκορπίσει με το βαρύ 4-0. Η κάθαρση έχει πραγματοποιηθεί...

H Λα Κορούνια πήρε τελικά την πρώτη της εκδίκησή το 1995 κατακτώντας το Copa del Rey (επικρατώντας της Βαλένθια με 2-1), ενώ το πρώτο και μοναδικό της πρωτάθλημα ήρθε το 2000 με το Ριαθόρ να γνωρίζει μεγάλες στιγμές μετά το θρυλικό πλέον εκείνο χαμένο πέναλτι του Ντζούκιτς που είχε στερήσει στην ομάδα τον τίτλο το 1994.

Αυτό που απομένει να δούμε, είναι αν το Σάββατο θα κυλήσουν όλα σύμφωνα με τη λογική, η αν θα ζήσουμε άλλο ένα βράδυ ανατροπών. Το μόνο σίγουρο είναι πως για μια ακόμα φορά το περίφημο «βαλιτσάκι» θα ταξιδέψει από τη Βαρκελώνη στη Μαγιόρκα, δίνοντας αγωνιστικό (οικονομικό) κίνητρο στον Άγγελο Μπασινά και τους συμπαίκτες του. Ίδωμεν...