Βέλιτς Vs Ίβιτς
Tο SPORT 24, λίγο πριν το ντέρμπι,αναλύει τους τεχ. διευθυντές των αιωνίων και καταγράφει τις κινήσεις τους
Αμφότερες, άλλωστε, οι δυο μεγαλύτερες ΠΑΕ, διάλεξαν, φέτος, το μοντέλο του τεχνικού διευθυντή, άρα η επόμενη σεζόν, κρίνει, εκτός των άλλων, και τη δουλειά δυο ανθρώπων το επίθετο των οποίων, τελειώνει σε ιτς. Του Γιάσμινκο Βέλιτς και του Ίλια Ίβιτς.
Κι οι δυο πέρασαν ένα… γεμάτο καλοκαίρι, ταξιδεύοντας σε όλα τα πιθανά μέρη, όπου ανίχνευσαν στόχους για ΠΑΟ και Ολυμπιακό, φέρνοντας «έτοιμες λύσεις» για τον Ζοσέ Πεσέιρο και τον Τάκη Λεμονή. Εκτός της ίδιας δουλειάς και του «ιτς», τους συνδέει και κάτι ακόμη, καθώς κι οι δυο πέρασαν από την ΑΕΚ.
Ένας φιλόδοξος διερμηνέας
Πρώτος, που έπιασε δουλειά φέτος, ήταν ο Γιάσμινκο Βέλιτς. Ο 42χρονος Βόσνιος, ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στο Σαράγεβο, συνέχισε στη Ζελέσνιτσαρ και το 1992 φόρεσε τη φανέλα του ΟΦΗ, για να διακριθεί σαν ένας καλός μέσος, παίζοντας στην Κρήτη, συνολικά τρία χρόνια (74 αγώνες 6 γκολ). Αμέσως μετά μετακόμισε στην Πορτογαλία (Εστρέλια Ντ’ Αμαδόρα, ομάδα πρώτης κατηγορίας), στην οποία κάθισε άλλη μια τριετία, κλείνοντας, εν τέλει την καριέρα του το 1999, με τη φανέλα της ισπανικής Λεγκανιές (της Σεγούντα Ντιβιζιόν).
Ένα χρόνο μετά βρισκόταν στο πλευρό του Φερνάντο Σάντος στην ΑΕΚ Μιλώντας πορτογαλικά και ελληνικά, εκμεταλλεύτηκε την καλή του σχέση με τον Σάντος, δείχνοντας, όμως, ευθύς εξ’ αρχής, ότι δεν ήταν ένας απλός διερμηνέας. Ακολούθησε τον Σάντος, το 2002 στο (πολύ) σύντομο πέρασμα του Πορτογάλου κόουτς από τον Παναθηναϊκό, ήταν μάλιστα για λίγο και υπηρεσιακός προπονητής, πριν εμφανιστεί, στην Παιανία, ο Σέρχιο Μαρκαριάν.
Το καλοκαίρι του 2004, ξαναπήγε με τον Σάντος, στην ΑΕΚ (του Ντέμη Νικολαΐδη) αυτή τη φορά, αλλά οι (καθημερινές) συγκρούσεις του, με τους παίκτες προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις και πριν ολοκληρωθεί η (ταραχώδης) χρονιά, απομακρύνθηκε από τους Θρακομακεδώνες.
Είχε διαλέξει τον Πεσέιρο
Πέρσι, στενός συνεργάτης του Γιάννη Βαρδινογιάννη, εισηγήθηκε την πρόσληψή του στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ο Τζίγκερ την αποδέχθηκε και τον έχρισε, πρώτα, Γενικό Αρχηγό του ποδοσφαιρικού τμήματος, κι όταν έφυγε ο Χανς Μπάκε, του ανέθεσε χρέη πρώτου προπονητή. Η ανέλιξή του ήταν άμεση και ο Βαρδινογιάννης, άρχισε να τον εμπιστεύεται ακόμη περισσότερο. Τον χειμώνα, καθώς ο Παναθηναϊκός αναζητούσε προπονητή, βρήκε τον Ζοσέ Πεσέιρο, οι υποχρεώσεις, όμως, του Πορτογάλου προπονητή, στην Σαουδική Αραβία, έφεραν στην Παιανία, τον Βίκτορ Μουνιόθ. Με τον Ισπανό κόουτς οι σχέσεις του ήταν «αδιάφορες», μέχρι ενός σημείου. Στο τέλος, όμως, ελάχιστες φορές μιλούσαν μεταξύ τους.
Όταν ο Παναθηναϊκός έχανε στον τελικό του Κυπέλλου, από την Λάρισα, ο Βέλιτς έκανε δηλώσεις, δείγμα του ότι είχε πάρει το χρίσμα του γενικού κουμανταδόρου, από την θέση του τεχνικού διευθυντή. Ο φιλόδοξος Βόσνιος επανέφερε στο προσκήνιο τον Πεσέιρο κι έπιασε δουλειά, στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, δείχνοντας ότι έχει τον πρώτο λόγο. Άνθρωποι που τα προηγούμενα χρόνια επηρέαζαν τον «Τζίγκερ», όπως ο Σπύρος Λιβαθηνός κι οι μάνατζερ Φάνης Κλωνόπουλος και Γιάννης Ευαγγελόπουλος, είτε παραμερίστηκαν, είτε περιορίστηκαν σε ρόλο… παρατηρητή. Ο Βέλιτς, έχοντας στα χέρια του το μπάτζετ για τις μεταγραφές, ξεκίνησε με τον Εντογιέ, συνέχισε με Μάλαρτζ και έκανε το «μπαμ» με τον Μαρσέλο Μάτος, επιφυλασσόμενος και για άλλες μεταγραφές, υψηλού επιπέδου. Την υπόθεση Καραγκούνη, αν και ήταν ενήμερος, την χειρίστηκε ο ίδιος ο Γιάννης Βαρδινογιάννης.
Αν και δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου, όσοι τον γνωρίζουν, λένε ότι είναι «ωραίος τύπος», πολύ έξυπνος και χιουμορίστας. Εμπιστεύεται τους Σέρβους, αλλά συνεργάζεται, σχεδόν, με όλα τα Γραφεία των μάνατζερ που δουλεύουν στην Ελλάδα. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, κρατάει-προς το παρόν- στάση αναμονής απέναντί του, παρόλα αυτά, μετά τον Βέλιμιρ Ζάετς είναι ο δεύτερος, καθαρόαιμος, Τεχνικός Διευθυντής των «πρασίνων».
Ο καλοντυμένος κ. Ίβιτς
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Σωκράτης Κόκκαλης αναρωτιόταν «τι σημαίνει Τεχνικός Διευθυντής» προσθέτοντας ότι «δεν χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο», όταν ο Ίλια Ίβιτς, εμφανίστηκε στην Πλατεία Αλεξάνδρας, καλοντυμένος, όπως πάντα και έτοιμος για τον «σχεδιασμό» του νέου Ολυμπιακού. Έξι χρόνια μικρότερος από τον Βέλιτς (γεννημένος το 1971), ο Ίλια, έχει στενούς δεσμούς με τους «ερυθρολεύκους». Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στη Ζρίνιανιν (γενέτειρα του Ζάρκο Πάσπαλι), συνέχισε στην Πρόλετερ (ομάδα του Ντάρκο Κοβάσεβιτς!), έκανε τρεις σπουδαίες χρονιές στον Ερυθρό Αστέρα και το 1994 φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού. Στον Πειραιά, ο Ίβιτς (ένας δεξιοτέχνης της μπάλας) κάθισε πέντε χρόνια (136 αγώνες-71 γκολ, σε Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Ευρώπη), γνώρισε την αποθέωση και δέθηκε με την εξέδρα.
Το 1999 σε ηλικία 29 ετών, μετακόμισε στο καμπιονάτο παίζοντας 19 αγώνες με την Τορίνο, κάνοντας την πρώτη του επαφή με την Ιταλία. Ένα χρόνο μετά, επέστρεψε στην Ελλάδα, παίζοντας μιάμιση σεζόν με τον Άρη, για να καταλήξει στην ΑΕΚ τον Δεκέμβριο του 2001. Με δική του κεφαλιά, η ΑΕΚ νίκησε στον τελικό του Κυπέλλου το 2002, τον Ολυμπιακό (ένα γκολ που δεν πανηγύρισε) κατακτώντας τον τελευταίο της τίτλο.
Ο Ίβιτς, ήταν ένας από τους φίλους του Νικολαΐδη στην ΑΕΚ. Το καλοκαίρι του 2004, όταν ο Ντέμης ανέλαβε την «κιτρινόμαυρη» ΠΑΕ, ο Μαυροβούνιος είχε ένα ακόμη χρόνο συμβόλαιο. Η πρόταση Νικολαΐδη τον βρήκε σε μια στιγμή, που σκεφτόταν το μέλλον του, μετά την ενεργό δράση: «Ή συνεχίζεις με λιγότερα χρήματα, η γίνεσαι από σήμερα τεχνικός διευθυντής». Ο Ίβιτς, διάλεξε το δεύτερο και δεν έκανε λάθος. Η ΑΕΚ άρχισε να ενισχύεται σημαντικά, με τον Ίβιτς να δουλεύει ακατάπαυστα, περνώντας, σχεδόν όλη τη μέρα του, δουλεύοντας. Άψογος χαρακτήρας, πολύ ευγενικός και ευθύς, σαν άνθρωπος. Οι ρεπόρτερ της ΑΕΚ, θυμούνται ακόμη τα συνεχόμενα κεράσματά του, σε κάθε ταξίδι της «Ένωσης» στην Ευρώπη!
Η συνεργασία του με την ΑΕΚ ήταν ιδανική, μέχρι πέρσι τον χειμώνα, όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης, άρχισε να συντάσσεται αναφανδόν υπέρ του Λορέντσο Φερέρ, έκανε μεταγραφές εν αγνοία του Τεχνικού Διευθυντή (Καπετάνος-Έμερσον) και αρνήθηκε να πάρει (ενώ ο Ίβιτς έδωσε …μεγάλη μάχη για να διευθετήσει τη μεταγραφή) τον Καμερουνέζο, Ζε Μεγιόνγκ, από την ισπανική Λεβάντε. Ο Νικολαΐδης άφησε σύξυλο τον Ίβιτς, όταν του είπε ότι «ο Φερέρ (σ.σ που είχε υποδείξει τον παίκτη) δεν θέλει, πλέον, τον παίκτη»!
Ο Ίβιτς που ήταν αντίθετος με τον συγκεντρωτισμό του Φερέρ, εισηγήθηκε στην ΑΕΚ τις μεταγραφές Τοροσίδη και Σπυρόπουλου (δεν έγιναν ποτέ) και είχε διατυπώσει ενστάσεις για την απόκτηση του Παντελή Καφέ.
Μεταγραφές από Ατλέτικο και Ρεάλ
Το διαζύγιο ήταν φιλικό μεν, αναπόφευκτο δε. Αρχικά δόθηκε η εντύπωση ότι ο Ίβιτς θα πήγαινε κατευθείαν, το καλοκαίρι, στον Ολυμπιακό. Ο (πάντα) απρόβλεπτος, όμως, Σωκράτης Κόκκαλης, θέλησε να κάνει (και φέτος) μόνος του, τις μεταγραφές. Από τον Ντούντου, ως τον Μακελελέ και τον Τουντζάι, ο Ολυμπιακός έφαγε πόρτα κι ο πρόεδρος μάλλον συνειδητοποίησε ότι δεν πρέπει να «παίζει» με τους μάνατζερ.
Το “Plan B” τέθηκε σε εφαρμογή, ο Ολυμπιακός «των νεαρών κυρίων» έγινε πραγματικότητα και ο Ίβιτς, έχοντας πλέον περισσότερο μπάτζετ στα χέρια του (απ’ ό,τι στην ΑΕΚ) δεν άργησε να δείξει τη δουλειά του: Νούνιες, Κοβάσεβιτς και (κυρίως) Γκαλέτι και Μπράβο, αποκτήθηκαν μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις. Νωρίτερα, ο Ίλια, είχε απορρίψει τον αρχικό σχεδιασμό του Τάκη Λεμονή, που επέμενε σε απόκτηση αμυντικού χαφ, στέλνοντας το μήνυμά του προς τον «ερυθρόλευκο» κόουτς: «Πρέπει να έρχονται παίκτες, οι οποίοι θα αποτελούν περιουσία του Ολυμπιακού».
Ο Ίβιτς συνέχισε τη δράση του, εκτός από την Ιταλία και την Ισπανία (έκανε μεταγραφές από την Ρεάλ και την Ατλέτικο Μαδρίτης) με αρκετές ακόμα προσπάθειες ενίσχυσης των ερυρόλευκων. Μπορεί ορισμένες περιπτώσεις να μην είχαν αίσια κατάληξη (Νασούτι, Νενέ), μπορεί για τον πόθο των οπαδών -λέγε με-Τσελίτο Ντελγκάδο το σήριαλ να έχει ακόμα αρκετά επεισόδια αφού ο Ίλια δεν αποκλείει... Γενάρη για τη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως ο Λούα Λούα αποκτήθηκε με αστραπιαίες κινήσεις και πρόλαβε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο φιλικό με τη Λεβάντε να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας.
Υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις που δεν ευδοκίμησαν όπως αυτές του Ροντρίγκεζ, Λουκαρέλι και Γιέπες όμως αξίζει να σημειώσει κανείς πως ο Ίβιτς στις δηλώσεις διάψευσης για την πρόταση που υποτίθεται πως είχε γίνει στον τελευταίο (αμυντικό της Παρί) είχε ξεκαθαρίσει πως μόνο στην περίπτωση που βρίσκονταν κάτι το εξαιρετικό από την ξένη αγορά θα γίνονταν κίνηση για την απόκτηση κεντρικού αμυντικού.
Με τον Ροντρίγκεζ να καθυστερεί, ο Σέρβος δε δυσκολεύτηκε να ξεχάσει την περίπτωση του Ουρουγουανού και να κινηθεί άμεσα για τον επόμενο στόχο.΄Έτσι έφερε στον Ολυμπιακό τον 22χρονο αριστερό χαφ της Λανούς Ροντρίγκο Αρτσούμπι, προλαβαίνοντας μάλιστα όπως λέγεται τη Ρίβερ Πλέιτ η οποία τον ήθελε ως δανεικό. Αυτός ήταν και το τελευταίο καλοκαιρινό απόκτημα των ερυθρόλευκων, με τον Ίβιτς πάντως να καταστρώνει ήδη τα σχέδιά του για την επόμενη μεταγραφική περίοδο.
Με άμεσα αντανακλαστικά και σημαντικές επιτυχίες στο ενεργητικό του, ο Ίβιτς άφησε τον Σ. Κόκκαλη να περάσει μετά την αρχή της μεταγραφικής περιόδου ένα ήσυχο καλοκαίρι διακοπών, ενώ οι μικρο-διαφωνίες του με τον Τάκη Λεμονή στο θέμα του αμυντικού χαφ δεν φαίνεται για την ώρα τουλάχιστον να έχουν προκαλέσει το παραμικρό πρόβλημα στην ομάδα.
Κι οι δυο πέρασαν ένα… γεμάτο καλοκαίρι, ταξιδεύοντας σε όλα τα πιθανά μέρη, όπου ανίχνευσαν στόχους για ΠΑΟ και Ολυμπιακό, φέρνοντας «έτοιμες λύσεις» για τον Ζοσέ Πεσέιρο και τον Τάκη Λεμονή. Εκτός της ίδιας δουλειάς και του «ιτς», τους συνδέει και κάτι ακόμη, καθώς κι οι δυο πέρασαν από την ΑΕΚ.
Ένας φιλόδοξος διερμηνέας
Πρώτος, που έπιασε δουλειά φέτος, ήταν ο Γιάσμινκο Βέλιτς. Ο 42χρονος Βόσνιος, ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στο Σαράγεβο, συνέχισε στη Ζελέσνιτσαρ και το 1992 φόρεσε τη φανέλα του ΟΦΗ, για να διακριθεί σαν ένας καλός μέσος, παίζοντας στην Κρήτη, συνολικά τρία χρόνια (74 αγώνες 6 γκολ). Αμέσως μετά μετακόμισε στην Πορτογαλία (Εστρέλια Ντ’ Αμαδόρα, ομάδα πρώτης κατηγορίας), στην οποία κάθισε άλλη μια τριετία, κλείνοντας, εν τέλει την καριέρα του το 1999, με τη φανέλα της ισπανικής Λεγκανιές (της Σεγούντα Ντιβιζιόν).
Ένα χρόνο μετά βρισκόταν στο πλευρό του Φερνάντο Σάντος στην ΑΕΚ Μιλώντας πορτογαλικά και ελληνικά, εκμεταλλεύτηκε την καλή του σχέση με τον Σάντος, δείχνοντας, όμως, ευθύς εξ’ αρχής, ότι δεν ήταν ένας απλός διερμηνέας. Ακολούθησε τον Σάντος, το 2002 στο (πολύ) σύντομο πέρασμα του Πορτογάλου κόουτς από τον Παναθηναϊκό, ήταν μάλιστα για λίγο και υπηρεσιακός προπονητής, πριν εμφανιστεί, στην Παιανία, ο Σέρχιο Μαρκαριάν.
Το καλοκαίρι του 2004, ξαναπήγε με τον Σάντος, στην ΑΕΚ (του Ντέμη Νικολαΐδη) αυτή τη φορά, αλλά οι (καθημερινές) συγκρούσεις του, με τους παίκτες προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις και πριν ολοκληρωθεί η (ταραχώδης) χρονιά, απομακρύνθηκε από τους Θρακομακεδώνες.
Είχε διαλέξει τον Πεσέιρο
Πέρσι, στενός συνεργάτης του Γιάννη Βαρδινογιάννη, εισηγήθηκε την πρόσληψή του στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ο Τζίγκερ την αποδέχθηκε και τον έχρισε, πρώτα, Γενικό Αρχηγό του ποδοσφαιρικού τμήματος, κι όταν έφυγε ο Χανς Μπάκε, του ανέθεσε χρέη πρώτου προπονητή. Η ανέλιξή του ήταν άμεση και ο Βαρδινογιάννης, άρχισε να τον εμπιστεύεται ακόμη περισσότερο. Τον χειμώνα, καθώς ο Παναθηναϊκός αναζητούσε προπονητή, βρήκε τον Ζοσέ Πεσέιρο, οι υποχρεώσεις, όμως, του Πορτογάλου προπονητή, στην Σαουδική Αραβία, έφεραν στην Παιανία, τον Βίκτορ Μουνιόθ. Με τον Ισπανό κόουτς οι σχέσεις του ήταν «αδιάφορες», μέχρι ενός σημείου. Στο τέλος, όμως, ελάχιστες φορές μιλούσαν μεταξύ τους.
Όταν ο Παναθηναϊκός έχανε στον τελικό του Κυπέλλου, από την Λάρισα, ο Βέλιτς έκανε δηλώσεις, δείγμα του ότι είχε πάρει το χρίσμα του γενικού κουμανταδόρου, από την θέση του τεχνικού διευθυντή. Ο φιλόδοξος Βόσνιος επανέφερε στο προσκήνιο τον Πεσέιρο κι έπιασε δουλειά, στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, δείχνοντας ότι έχει τον πρώτο λόγο. Άνθρωποι που τα προηγούμενα χρόνια επηρέαζαν τον «Τζίγκερ», όπως ο Σπύρος Λιβαθηνός κι οι μάνατζερ Φάνης Κλωνόπουλος και Γιάννης Ευαγγελόπουλος, είτε παραμερίστηκαν, είτε περιορίστηκαν σε ρόλο… παρατηρητή. Ο Βέλιτς, έχοντας στα χέρια του το μπάτζετ για τις μεταγραφές, ξεκίνησε με τον Εντογιέ, συνέχισε με Μάλαρτζ και έκανε το «μπαμ» με τον Μαρσέλο Μάτος, επιφυλασσόμενος και για άλλες μεταγραφές, υψηλού επιπέδου. Την υπόθεση Καραγκούνη, αν και ήταν ενήμερος, την χειρίστηκε ο ίδιος ο Γιάννης Βαρδινογιάννης.
Αν και δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου, όσοι τον γνωρίζουν, λένε ότι είναι «ωραίος τύπος», πολύ έξυπνος και χιουμορίστας. Εμπιστεύεται τους Σέρβους, αλλά συνεργάζεται, σχεδόν, με όλα τα Γραφεία των μάνατζερ που δουλεύουν στην Ελλάδα. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, κρατάει-προς το παρόν- στάση αναμονής απέναντί του, παρόλα αυτά, μετά τον Βέλιμιρ Ζάετς είναι ο δεύτερος, καθαρόαιμος, Τεχνικός Διευθυντής των «πρασίνων».
Ο καλοντυμένος κ. Ίβιτς
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Σωκράτης Κόκκαλης αναρωτιόταν «τι σημαίνει Τεχνικός Διευθυντής» προσθέτοντας ότι «δεν χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο», όταν ο Ίλια Ίβιτς, εμφανίστηκε στην Πλατεία Αλεξάνδρας, καλοντυμένος, όπως πάντα και έτοιμος για τον «σχεδιασμό» του νέου Ολυμπιακού. Έξι χρόνια μικρότερος από τον Βέλιτς (γεννημένος το 1971), ο Ίλια, έχει στενούς δεσμούς με τους «ερυθρολεύκους». Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στη Ζρίνιανιν (γενέτειρα του Ζάρκο Πάσπαλι), συνέχισε στην Πρόλετερ (ομάδα του Ντάρκο Κοβάσεβιτς!), έκανε τρεις σπουδαίες χρονιές στον Ερυθρό Αστέρα και το 1994 φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού. Στον Πειραιά, ο Ίβιτς (ένας δεξιοτέχνης της μπάλας) κάθισε πέντε χρόνια (136 αγώνες-71 γκολ, σε Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Ευρώπη), γνώρισε την αποθέωση και δέθηκε με την εξέδρα.
Το 1999 σε ηλικία 29 ετών, μετακόμισε στο καμπιονάτο παίζοντας 19 αγώνες με την Τορίνο, κάνοντας την πρώτη του επαφή με την Ιταλία. Ένα χρόνο μετά, επέστρεψε στην Ελλάδα, παίζοντας μιάμιση σεζόν με τον Άρη, για να καταλήξει στην ΑΕΚ τον Δεκέμβριο του 2001. Με δική του κεφαλιά, η ΑΕΚ νίκησε στον τελικό του Κυπέλλου το 2002, τον Ολυμπιακό (ένα γκολ που δεν πανηγύρισε) κατακτώντας τον τελευταίο της τίτλο.
Ο Ίβιτς, ήταν ένας από τους φίλους του Νικολαΐδη στην ΑΕΚ. Το καλοκαίρι του 2004, όταν ο Ντέμης ανέλαβε την «κιτρινόμαυρη» ΠΑΕ, ο Μαυροβούνιος είχε ένα ακόμη χρόνο συμβόλαιο. Η πρόταση Νικολαΐδη τον βρήκε σε μια στιγμή, που σκεφτόταν το μέλλον του, μετά την ενεργό δράση: «Ή συνεχίζεις με λιγότερα χρήματα, η γίνεσαι από σήμερα τεχνικός διευθυντής». Ο Ίβιτς, διάλεξε το δεύτερο και δεν έκανε λάθος. Η ΑΕΚ άρχισε να ενισχύεται σημαντικά, με τον Ίβιτς να δουλεύει ακατάπαυστα, περνώντας, σχεδόν όλη τη μέρα του, δουλεύοντας. Άψογος χαρακτήρας, πολύ ευγενικός και ευθύς, σαν άνθρωπος. Οι ρεπόρτερ της ΑΕΚ, θυμούνται ακόμη τα συνεχόμενα κεράσματά του, σε κάθε ταξίδι της «Ένωσης» στην Ευρώπη!
Η συνεργασία του με την ΑΕΚ ήταν ιδανική, μέχρι πέρσι τον χειμώνα, όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης, άρχισε να συντάσσεται αναφανδόν υπέρ του Λορέντσο Φερέρ, έκανε μεταγραφές εν αγνοία του Τεχνικού Διευθυντή (Καπετάνος-Έμερσον) και αρνήθηκε να πάρει (ενώ ο Ίβιτς έδωσε …μεγάλη μάχη για να διευθετήσει τη μεταγραφή) τον Καμερουνέζο, Ζε Μεγιόνγκ, από την ισπανική Λεβάντε. Ο Νικολαΐδης άφησε σύξυλο τον Ίβιτς, όταν του είπε ότι «ο Φερέρ (σ.σ που είχε υποδείξει τον παίκτη) δεν θέλει, πλέον, τον παίκτη»!
Ο Ίβιτς που ήταν αντίθετος με τον συγκεντρωτισμό του Φερέρ, εισηγήθηκε στην ΑΕΚ τις μεταγραφές Τοροσίδη και Σπυρόπουλου (δεν έγιναν ποτέ) και είχε διατυπώσει ενστάσεις για την απόκτηση του Παντελή Καφέ.
Μεταγραφές από Ατλέτικο και Ρεάλ
Το διαζύγιο ήταν φιλικό μεν, αναπόφευκτο δε. Αρχικά δόθηκε η εντύπωση ότι ο Ίβιτς θα πήγαινε κατευθείαν, το καλοκαίρι, στον Ολυμπιακό. Ο (πάντα) απρόβλεπτος, όμως, Σωκράτης Κόκκαλης, θέλησε να κάνει (και φέτος) μόνος του, τις μεταγραφές. Από τον Ντούντου, ως τον Μακελελέ και τον Τουντζάι, ο Ολυμπιακός έφαγε πόρτα κι ο πρόεδρος μάλλον συνειδητοποίησε ότι δεν πρέπει να «παίζει» με τους μάνατζερ.
Το “Plan B” τέθηκε σε εφαρμογή, ο Ολυμπιακός «των νεαρών κυρίων» έγινε πραγματικότητα και ο Ίβιτς, έχοντας πλέον περισσότερο μπάτζετ στα χέρια του (απ’ ό,τι στην ΑΕΚ) δεν άργησε να δείξει τη δουλειά του: Νούνιες, Κοβάσεβιτς και (κυρίως) Γκαλέτι και Μπράβο, αποκτήθηκαν μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις. Νωρίτερα, ο Ίλια, είχε απορρίψει τον αρχικό σχεδιασμό του Τάκη Λεμονή, που επέμενε σε απόκτηση αμυντικού χαφ, στέλνοντας το μήνυμά του προς τον «ερυθρόλευκο» κόουτς: «Πρέπει να έρχονται παίκτες, οι οποίοι θα αποτελούν περιουσία του Ολυμπιακού».
Ο Ίβιτς συνέχισε τη δράση του, εκτός από την Ιταλία και την Ισπανία (έκανε μεταγραφές από την Ρεάλ και την Ατλέτικο Μαδρίτης) με αρκετές ακόμα προσπάθειες ενίσχυσης των ερυρόλευκων. Μπορεί ορισμένες περιπτώσεις να μην είχαν αίσια κατάληξη (Νασούτι, Νενέ), μπορεί για τον πόθο των οπαδών -λέγε με-Τσελίτο Ντελγκάδο το σήριαλ να έχει ακόμα αρκετά επεισόδια αφού ο Ίλια δεν αποκλείει... Γενάρη για τη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως ο Λούα Λούα αποκτήθηκε με αστραπιαίες κινήσεις και πρόλαβε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο φιλικό με τη Λεβάντε να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας.
Υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις που δεν ευδοκίμησαν όπως αυτές του Ροντρίγκεζ, Λουκαρέλι και Γιέπες όμως αξίζει να σημειώσει κανείς πως ο Ίβιτς στις δηλώσεις διάψευσης για την πρόταση που υποτίθεται πως είχε γίνει στον τελευταίο (αμυντικό της Παρί) είχε ξεκαθαρίσει πως μόνο στην περίπτωση που βρίσκονταν κάτι το εξαιρετικό από την ξένη αγορά θα γίνονταν κίνηση για την απόκτηση κεντρικού αμυντικού.
Με τον Ροντρίγκεζ να καθυστερεί, ο Σέρβος δε δυσκολεύτηκε να ξεχάσει την περίπτωση του Ουρουγουανού και να κινηθεί άμεσα για τον επόμενο στόχο.΄Έτσι έφερε στον Ολυμπιακό τον 22χρονο αριστερό χαφ της Λανούς Ροντρίγκο Αρτσούμπι, προλαβαίνοντας μάλιστα όπως λέγεται τη Ρίβερ Πλέιτ η οποία τον ήθελε ως δανεικό. Αυτός ήταν και το τελευταίο καλοκαιρινό απόκτημα των ερυθρόλευκων, με τον Ίβιτς πάντως να καταστρώνει ήδη τα σχέδιά του για την επόμενη μεταγραφική περίοδο.
Με άμεσα αντανακλαστικά και σημαντικές επιτυχίες στο ενεργητικό του, ο Ίβιτς άφησε τον Σ. Κόκκαλη να περάσει μετά την αρχή της μεταγραφικής περιόδου ένα ήσυχο καλοκαίρι διακοπών, ενώ οι μικρο-διαφωνίες του με τον Τάκη Λεμονή στο θέμα του αμυντικού χαφ δεν φαίνεται για την ώρα τουλάχιστον να έχουν προκαλέσει το παραμικρό πρόβλημα στην ομάδα.