Τετάρτη 7 Απριλίου 2010, προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα "Ciutat Esportiva Joan Gamper", στο Σαν Τζουάν Ντεσπί, στα περίχωρα της Βαρκελώνης. Βρίσκομαι εκεί από το πρωί, περιμένοντας να ολοκληρωθεί η προπόνηση της πρώτης ομάδας, για να έχω στη συνέχεια το τρίτο ραντεβού μου με τον Λιονέλ Μέσι, κάτι που για τρίτη συνεχόμενη χρονιά έχει κανονίσει ο "φύλακας άγγελός" μου στους "μπλαουγκράνα", Χουάν Κάρλος Ουνθουέ, προπονητής τότε των τερματοφυλάκων της καταλανικής ομάδας και γνωστός μου από τη θητεία του ως παίκτης της Σεβίγια τη δεκαετία του '90.

Βρίσκομαι στην Ισπανία σε αποστολή για το SPORT24, για να μαζέψω συνεντεύξεις από διεθνείς ποδοσφαιριστές που θα αγωνιστούν σε λίγους μήνες στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Έχω ήδη περάσει από Μαδρίτη, Σεβίλλη, Μάλαγα και Βαλένθια και η Βαρκελώνη είναι ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μου, πριν επιστρέψω στην Ελλάδα.

Η ιστορία μιας φωτογραφίας

Το κλίμα στο προπονητικό κέντρο της Μπάρσα είναι πανηγυρικό, το προηγούμενο βράδυ η ομάδα του Πεπ Γουαρδιόλα έχει νικήσει 4-1 την Άρσεναλ με ισάριθμα γκολ του Μέσι (πρώτο ματς 2-2) και έχει προκριθεί στους ημιτελικούς του Champions League.

Στην αίθουσα Τύπου ο Πικέ είναι εκείνος που απαντάει στις ερωτήσεις των - ενθουσιασμένων από την απόδοση των culés - δημοσιογράφων. Ο στόπερ των "μπλαουγκράνα" έχει κλείσει πριν δυο μήνες τα 23 του χρόνια και παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει καθιερωθεί στα μετόπισθεν, αποτελώντας πλέον μαζί με τον Πουγιόλ ένα από τα κορυφαία αμυντικά δίδυμα στον κόσμο.

Μόλις τελειώνει η συνέντευξη Τύπου, πλησιάζω τον υπεύθυνο του τμήματος, Σέρτζι Νογέρας και τον ρωτάω αν μπορώ να βγω μια φωτογραφία με τον Ζεράρ. Παρά το αυστηρό πρωτόκολλο, η μέρα είναι ξεχωριστή και ο Νογέρας μου απαντάει "ναι, φυσικά".

Αυτή είναι η ιστορία της κεντρικής φωτογραφίας του σημερινού κειμένου, ένα "ποδοσφαιρικό" ενθύμιο από έναν παίκτη που σε λίγες ώρες θα αποχαιρετήσει την αγωνιστική δράση. Λίγους μήνες πριν το φωτογραφικό κλικ, ο Πικέ είχε ολοκληρώσει το ονειρικό 2009 με την κατάκτηση και των έξι τίτλων από την Μπάρσα, τρεις μήνες αργότερα θα ανέβαινε στην κορυφή του κόσμου, κατακτώντας με την Εθνική Ισπανίας και το Μουντιάλ.

Για να κλείσω την αναφορά στα "προσωπικά" μου με τον Ζεράρ, τον έχω δει από κοντά στο γήπεδο, στη μικτή ζώνη, σε προπόνηση, σε συνέντευξη Τύπου, παντού. Και βέβαια, έχω την υπογραφή του, μαζί με όλων των υπόλοιπων της μεγάλης Pep Team, στην ιστορική φανέλα του 2011.

Ένας "πιγκουΐνος" που θύμιζε "σπαράγγι"!

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, ο Πικέ ανακοίνωσε την απόφασή του να σταματήσει το ποδόσφαιρο, μέσω ενός βίντεο, το οποίο είχε τον τίτλο "Culers, us he de dir una cosa", δηλαδή "φίλοι της Μπάρσα, πρέπει να σας πω κάτι". Εκεί, με λίγες φράσεις, αρκετά φορτισμένες συναισθηματικά, ο αγαπημένος "Τζέρι" του "Καμπ Νόου" μίλησε για το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, φροντίζοντας όμως στο τελευταίο πλάνο, να κάνει σαφείς τις προθέσεις του για το μέλλον.

Κοιτάζοντας προς το προεδρικό πάλκο, έκλεισε το βίντεο λέγοντας: "Με ξέρετε, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψω". Κάπως έτσι, μπήκαν οι τίτλοι τέλους σε μια πορεία που ξεκίνησε 28 χρόνια πριν, το 1994, όταν σε ηλικία επτά ετών, δοκιμάστηκε για πρώτη φορά από την Μπαρτσελόνα.

Ήταν ο παππούς του, ο Αμαδόρ Μπερναμπέου (πόσο "ταιριαστό" επίθετο άραγε για κάποιον που διετέλεσε για χρόνια διοικητικός παράγοντας επί προεδρίας Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ, αλλά και αντιπρόεδρος επί προεδρίας Τζουάν Γκασπάρ), εκείνος που του άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του συλλόγου, όταν ζήτησε από τον Άλμπερτ Μπενάιζες, γενικό υπεύθυνο της Μασία, να τον δοκιμάσει.

Ο παππούς είχε ήδη γράψει τον εγγονό του ως μέλος της Μπάρσα, όταν ο Ζεράρ ήταν μόλις δυο ετών, βλέποντας όμως την αγάπη του μικρού για την μπάλα, αποφάσισε να τον βάλει από νωρίς στα δύσκολα. Η πρώτη δοκιμή έγινε, αλλά η πρώτη εντύπωση του Μπενάιζες δεν ήταν ενθαρρυντική: "Είναι αμπλαούμπλας, θυμίζει πιγκουΐνο και παρά το ότι ελέγχει καλά τη μπάλα, δεν έχει σωστή ισορροπία".

Η χαρισματική γενιά του '87

Παρόλα αυτά, ο Μπενάιζες παραδέχτηκε στον Μπερναμπέου ότι "farem fira", δηλαδή "κάτι καλό θα βγάλουμε" και κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση του Πικέ με τους "μπλαουγκράνα". Τέσσερα χρόνια αργότερα, έφτασε η κρίσιμη στιγμή για να παρθεί η απόφαση αν ο Τζέρι θα έμπαινε κανονικά στα τμήματα υποδομής του συλλόγου (στη Μασία δηλαδή) ή όχι.

Οι προπονητές του στην έκθεσή τους, τον παρομοίαζαν με "σπαράγγι" (!) επειδή ήταν ψηλός και πολύ αδύνατος, συμπλήρωναν όμως ότι ήταν δυνατός και γρήγορος, με μια αρκετά καλή τεχνική, αλλά και μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Γινόταν ειδική αναφορά στον χαρακτήρα του και την τάση του να κάνει συνέχεια πλάκες, κατέληγαν όμως στο ότι είχε όλα τα φόντα για να γίνει ένας σέντερ μπακ με πολύ καλό build up από την άμυνα.

Εκείνη ήταν η χαρισματική γενιά του '87, με παίκτες όπως ο Πικέ, ο Σεσκ Φάμπρεγας και φυσικά ο Λέο Μέσι, που συναντήθηκαν στους παίδες, μαζί με τους "δικούς μας" Σίτο Ριέρα και Τόνι Κάλβο και ανέβηκαν τις κατηγορίες, φτιάχνοντας μια ομάδα που συμπλήρωσε σχεδόν τέσσερα χρόνια χωρίς να χάσει ούτε ένα παιχνίδι. Η αναχώρηση του Σεσκ για το Λονδίνο και την Άρσεναλ τον Σεπτέμβριο του 2003, υπήρξε η αρχή του τέλους για εκείνους τους εκπληκτικούς πιτσιρικάδες.

Ένα χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 2004 και ενώ η Μπαρτσελόνα ήταν έτοιμη να του προσφέρει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, ο Πικέ γνώρισε τον Άλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος παρακολουθούσε την εξέλιξή του και τον ήθελε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έτσι λοιπόν, στα 17 του χρόνια, αποφάσισε να αφήσει τη Μασία και να ενταχθεί στους "κόκκινους διάβολους", όπου έμεινε μέχρι το 2008, με διάλειμμα ενός έτους, όταν δόθηκε δανεικός στη Σαραγόσα (2006/07).

Ανάμεσα στις "συμπληγάδες" Φέρνιναντ και Βίντιτς

Στο Μάντσεστερ ο Πικέ είχε ελάχιστες ευκαιρίες να αγωνιστεί, αφού μπροστά του υπήρχε το αναντικατάστατο κεντρικό δίδυμο στην άμυνα, αποτελούμενο από τους Ρίο Φέρντιναντ και Νεμάνια Βίντιτς, όμως δίπλα τους έμαθε πάρα πολλά για τη νέα θέση του. Να πούμε εδώ ότι στη Μασία αγωνιζόταν κυρίως ως αμυντικό χαφ, όμως ο Φέργκιουσον τον γύρισε πιο πίσω, βλέποντας ότι ως στόπερ θα απέδιδε πολύ καλύτερα.

Έχοντας μόλις 10 επίσημα παιχνίδια στην πρώτη του διετία στην Αγγλία, ο Πικέ γύρισε στην Ισπανία και αγωνίστηκε μια σεζόν στη Σαραγόσα, παίρνοντας ευκαιρίες (22 συμμετοχές στο πρωτάθλημα και 6 στο Κύπελλο) και μαθαίνοντας ακόμα περισσότερο τη θέση του κεντρικού αμυντικού, αυτή τη φορά δίπλα στον Γκάμπι Μιλίτο.

Επιστρέφοντας το 2007 στο "Ολντ Τράφορντ", κατέκτησε την Premier, αλλά και το Champions League, έχοντας ως συμπαίκτη του έναν ποδοσφαιριστή τον οποίο θα αντιμετώπιζε δεκάδες φορές στο μέλλον, τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Με 13 συμμετοχές και 2 τέρματα, αμφότερα στο ChL, ο Πικέ έδειχνε ότι είχε προσαρμοστεί πλέον στην Αγγλία, όμως ο ίδιος είχε ένα και μοναδικό όνειρο: να επιστρέψει στη Βαρκελώνη και να αγωνιστεί για την ομάδα της καρδιάς του, την Μπάρσα.

Ο Φέργκιουσον ήθελε να τον κρατήσει, όμως η επιθυμία του Ζεράρ ήταν τόσο μεγάλη, που αναγκάστηκε να υποκύψει. Ήταν ο Τσίκι Μπεγκιριστάιν, τότε τεχνικός διευθυντής των "μπλαουγκράνα", εκείνος που έκανε τις διαπραγματεύσεις με τους Άγγλους και τελικά, στις 27 Μαΐου του 2008, έκλεισε η συμφωνία. Για μόλις 5 εκατομμύρια ευρώ (ποσό για το οποίο μετάνιωσε αργότερα ο σερ Άλεξ), ο Πικέ επέστρεψε στην Μπαρτσελόνα, υπογράφοντας συμβόλαιο τετραετούς διάρκειας.

Χτίζοντας τον μύθο της Pep Team

Το καλοκαίρι του 2008, όταν ο Πικέ έφτασε στη Βαρκελώνη, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τί θα επακολουθούσε. Στη συνέχεια βέβαια, όλοι συνειδητοποίησαν ότι ήταν τότε που τα "άστρα" είχαν αποφασίσει να ευθυγραμμιστούν. Ο Τζουάν Λαπόρτα, στην πρώτη του θητεία, είχε αποφασίσει να εμπιστευθεί τις τύχες της πρώτης ομάδας στον Πεπ Γουαρδιόλα.

Από την άλλη, μια από τις χαρισματικότερες γενιές όχι μόνο στην ιστορία της Μασία, αλλά συνολικά σε αυτή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ήταν έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Μπουσκέτς, ο Βαλντές και βέβαια ο Πουγιόλ και ο Πικέ, μαζί με ξένους παγκόσμιας κλάσης, όπως ο Ανρί, ο Ετό, ο Ντάνι Άλβες, ο Τουρέ και ο Αμπιντάλ, πέτυχαν κάτι μοναδικό για πρώτη φορά στην ιστορία του αθλήματος.

Το περίφημο "sextete", η κατάκτηση δηλαδή και των έξι προς διεκδίκηση τίτλων (πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League, ισπανικό Super Cup, ευρωπαϊκό Super Cup και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων), που συνοδεύτηκε από ένα ποδοσφαιρικό "μνημείο", το περίφημο 2-6 μέσα στο "Μπερναμπέου", στο οποίο ο Πικέ πέτυχε το τελευταίο γκολ των "μπλαουγκράνα", πανηγυρίζοντάς το έξαλλα.

Από εκεί και μετά, ξεκίνησε μια πορεία θριάμβων για την Μπάρσα, με τον Τζέρι πάντοτε πρωταγωνιστή, συνεχώς "εγγυητή" της ασφάλειας στα μετόπισθεν, μαζί με το alter ego του, τον μέντορά του, Πουγιόλ, αλλά και όταν ο "Ταρζάν" αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση το 2014, με τον Χαβιέρ Μαστσεράνο ή τον Σαμουέλ Ουμτιτί.

Ένα στόπερ παγκόσμιας κλάσης

Ο Πικέ εξελίχθηκε σε έναν στόπερ παγκόσμιας κλάσης, παίρνοντας δικαιωματικά θέση ανάμεσα στους κορυφαίους του ποδοσφαίρου, όπως ο Ντανιέλ Πασαρέλα ή ο Φραντς Μπέκενμπαουερ, από τον οποίο κληρονόμησε και το παρατσούκλι "Πίκενμπαουερ". Ήταν τόσο πολύτιμος ως κεντρικός αμυντικός, τόσο απροσπέλαστος, σχεδόν αλάνθαστος την εποχή της ακμής του, που ο Ντελ Μπόσκε, στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, δε σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να "σπάσει" το δίδυμο Πικέ-Πουγιόλ, διατηρώντας σε όλο το τουρνουά τον Σέρχιο Ράμος στο δεξί άκρο της άμυνας.

Εκείνη η χρονιά, το 2010, αποδείχτηκε ορόσημο για τον Ζεράρ, αφού στη διάρκειά της συνέβησαν δυο γεγονότα που σημάδεψαν τόσο την καριέρα του όσο και την προσωπική του ζωή. Κατέκτησε τον σημαντικότερο τίτλο της καριέρας του, το Παγκόσμιο Κύπελλο και γνώρισε τη Σακίρα στα γυρίσματα του βίντεο κλιπ του Waka Waka.

Γεννημένοι και οι δυο την ίδια ημερομηνία (2 Φεβρουαρίου) και με ηλικιακή διαφορά ακριβώς δέκα χρόνια (το 1977 η Σακίρα, το 1987 ο Ζεράρ), ξεκίνησαν τη σχέση τους έναν χρόνο μετά και απέκτησαν μαζί δυο παιδιά, τον Μίλαν και τον Σάσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάθε γκολ που πετύχαινε ο Πικέ, πανηγύριζε δείχνοντας δυο δάχτυλα από την κάθε παλάμη του, δηλαδή τα κοινά τους γενέθλια (δυο δευτέρου).

Παρών στα εύκολα και στα δύσκολα, υπήρξε καθοριστικός ακόμα και στον πιο πρόσφατο τίτλο της Μπαρτσελόνα, το περσινό Κύπελλο Ισπανίας, όταν στον επαναληπτικό ημιτελικό με τη Σεβίγια (2-0 το σκορ του πρώτου αγώνα υπέρ των "νερβιονένσες"), πέτυχε το 2-0 της Μπάρσα στις καθυστερήσεις του αγώνα, κρατώντας ζωντανή την ομάδα του, η οποία πήρε την πρόκριση στην παράταση και στη συνέχεια κατέκτησε το τρόπαιο απέναντι στην Αθλέτικ (4-0).

36 τίτλοι, οι 30 με απόχρωση "μπλαουγκράνα"

Ο Πικέ θα παίξει απόψε στις 10 το τελευταίο του επίσημο παιχνίδι ως ποδοσφαιριστής με αντίπαλο την Αλμερία στο "Καμπ Νόου", το οποίο είναι σίγουρο ότι θα του χαρίσει ένα συγκινητικό "adeu". Αυτό θα είναι το 616ο παιχνίδι του με τη φανέλα της Μπάρσα, αριθμός που τον φέρνει στην 5η θέση των παικτών με τους περισσότερους αγώνες στην ιστορία του συλλόγου, πίσω μόνο από τους Μέσι, Τσάβι, Μπουσκέτς και Ινιέστα.

Αυτή τη στιγμή έχει 666 επίσημα παιχνίδια στα πόδια του (θα γίνουν 667 απόψε), 615 με τους "μπλαουγκράνα" (53 γκολ), 28 με τη Σαραγόσα (3 γκολ) και 23 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2 γκολ). Έχει παίξει 128 ματς στο Champions League (124 με την Μπάρσα, 4 με τη Μαν. Γιουνάιτεντ) και έχει φορέσει 102 φορές τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας (5 γκολ). Συνολικά λοιπόν, έχει δώσει 768 επίσημα παιχνίδια στη διάρκεια της καριέρας του.

Περνάμε τώρα στους τίτλους που έχει κατακτήσει ως ποδοσφαιριστής, συνολικά 36. Οι τρεις ανήκουν στη "Roja": το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U19 του 2006, το Μουντιάλ του 2010 και το EURO του 2012. Άλλοι τρεις, οι πρώτοι του σε συλλογικό επίπεδο, ήρθαν στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: το Community Shield του 2007, η Premier του 2007/08 και το Champions League του 2007/08.

Οι υπόλοιποι 30 έχουν τη σφραγίδα της Μπαρτσελόνα:

• 8 πρωταθλήματα Ισπανίας (2008/09, 2009/10, 2010/11, 2012/13, 2014/15, 2015/16, 2017/18, 2018/19)
• 7 Κύπελλα Ισπανίας (2009, 2012, 2015, 2016, 2017, 2018, 2021)
• 6 Σούπερ Καπ Ισπανίας (2009, 2010, 2011, 2013, 2016, 2018)
• 3 Champions League (2008/09, 2010/11, 2014/15)
• 3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (2009, 2011, 2015)
• 3 Μουντιάλ Συλλόγων (2009, 2011, 2015)

Ισορροπώντας ανάμεσα στην πρόκληση και την καζούρα

Ο χαρακτήρας του Πικέ, μετά από τόσα χρόνια, είναι πλέον γνωστός. Όπως γνωστή είναι η έφεσή του στο να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να "προκαλέσει" τον αντίπαλο, είτε μέσα στο γήπεδο, είτε μπροστά στα μικρόφωνα, είτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συχνά η πρόθεσή του ήταν απλά να πικάρει, να κάνει καζούρα, κάποιες φορές ξεπερνώντας τα όρια, με πολλές και αρνητικές αντιδράσεις προς το πρόσωπό του.

Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την περίφημη "manita", την ανοιχτή του παλάμη με τα πέντε δάχτυλα, αμέσως μετά τη λήξη του 5-0 επί της Ρεάλ στο πρώτο clásico του Μουρίνιο τον Νοέμβριο του 2010 στο "Καμπ Νόου". Μια χειρονομία που λατρεύτηκε από τους culés, αλλά εξόργισε τους "μερένγκες". Και την οποία φρόντισε να επαναλάβει οκτώ χρόνια αργότερα, το 2018, στο 5-1 επί της "αιώνιας αντιπάλου".

Ή τη φράση του λίγο πριν βγει στον αγωνιστικό χώρο για να αντιμετωπίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης σε τελικό Κυπέλλου, όταν είχε απευθυνθεί στους αντίπαλους παίκτες (που ήταν και συμπαίκτες του στην Εθνική), λέγοντας το αμίμητο: "Ισπανάκια τώρα θα κερδίσουμε το Κύπελλο του βασιλιά σας"! Για να εισπράξει την απάντηση: "Για να σε δούμε, θα είσαι τόσο μαγκάκι στην Εθνική;"

Δεν ήταν όμως μόνο η Ρεάλ, συχνά τα είχε βάλει και με τους "γείτονες" της Εσπανιόλ. Ο Πικέ είχε πει κατά καιρούς διάφορα, όπως ότι δεν του καιγόταν καρφί αν θα υποβιβάζονταν, ότι ο ίδιος είχε μεγαλύτερη προσωπική περιουσία από τον προϋπολογισμό των "περίκος" ή ότι ευχαρίστως θα τους έδιωχνε από τη Βαρκελώνη για να εγκατασταθούν μόνιμα στο Κορνεγιά (στην περιοχή που βρίσκεται το γήπεδό τους).

Πέρα όμως από τις αμιγώς ποδοσφαιρικές κόντρες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο Πικέ, υπήρξαν και εκείνες με την πολιτική χροιά. Είναι γνωστό ότι ο Τζέρι, γέννημα θρέμμα Καταλανός, υπήρξε πάντοτε υπέρμαχος της αυτοδιάθεσης της Καταλονίας, συνεχίζει να υποστηρίζει το δικαίωμα των Καταλανών να είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν για την ανεξαρτησία τους.

Αυτό συχνά δημιούργησε προβλήματα κυρίως στη μεγάλη μάζα των Ισπανών φιλάθλων, που πολύ συχνά υποδέχθηκαν τον Πικέ με αποδοκιμασίες και συνθήματα εναντίον του, φτιάχνοντας ένα αρνητικό έως εκρηκτικό κλίμα, το οποίο συνήθως κορυφωνόταν όταν ο Ζεράρ φορούσε τη φανέλα της Εθνικής. Δεν είναι λίγα τα επεισόδια, μικρά ή και μεγαλύτερα, αρκετά άδικα πάντως, αν αναλογιστούμε ότι όλοι οι εκλέκτορες της Roja που δούλεψαν μαζί του, έχουν πει ότι η συμπεριφορά του στους κόλπους της Εθνικής υπήρξε πάντοτε υποδειγματική.

Γιατί βάζει τέλος στην καριέρα του ο Πικέ

Τι ήταν όμως αυτό που οδήγησε τον Πικέ στην απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο; Η σημαντικότερη αιτία είναι ότι ο Τζέρι δεν μπόρεσε να συμβιβαστεί με την ιδιότητα του αναπληρωματικού. Μετά την απόκτηση των Κουντέ και Κρίστενσεν, αλλά και τις ευκαιρίες που θέλει να δώσει ο Τσάβι στους Αραούχο και Έρικ Γκαρθία, ο Πικέ κατέληξε να υπολογίζεται ως το πέμπτο στόπερ, ενώ κάποιες φορές έφτασε να είναι και έκτος στην "ιεραρχία", πίσω ακόμα και από τον Μάρκος Αλόνσο.

Όμως υπήρξαν και άλλα γεγονότα που έπαιξαν τον ρόλο τους. Ένα από αυτά ήταν οι διάλογοι που βγήκαν στη δημοσιότητα ανάμεσα στον παίκτη και τον Λουίς Ρουμπιάλες, πρόεδρο της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, όπου μεταξύ άλλων, μιλούσαν για τα κέρδη που θα είχε η εταιρεία του Πικέ, Kosmos, από τη διεξαγωγή του ισπανικού Σούπερ Καπ στη Σαουδική Αραβία.

Ένα άλλο σημαντικό γεγονός, ήταν ο πρόσφατος χωρισμός του με τη Σακίρα και η έκταση που αυτός πήρε στα ΜΜΕ, με συνεχή κουτσομπολιά , φήμες και εικασίες, που σίγουρα επηρέασαν αρνητικά τον Ζεράρ, αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι στη μέση βρίσκονται και οι δυο γιοι του, 10 και 8 ετών αντίστοιχα, σε μια ιδιαίτερα εύθραυστη, ευαίσθητη ηλικία.

Μετά, σίγουρα έπαιξε ρόλο και η δική του απόδοση φέτος, ειδικότερα στο "do or die" ματς της Μπαρτσελόνα με την Ίντερ στο "Καμπ Νόου", εκεί όπου οι "μπλαουγκράνα" έπαιξαν την επιβίωσή τους στη διοργάνωση. Ο Πικέ ξεκίνησε βασικός, υπέπεσε σε δυο τραγικά λάθη, το ένα αφήνοντας τη μπάλα να περάσει και το άλλο κάνοντας λάθος υπολογισμό στο μαρκάρισμα του Λαουτάρο Μαρτίνες, με συνέπεια να χρεωθεί τα δυο από τα τρία γκολ των "νερατσούρι" στο τελικό 3-3.

Άλλη αιτία ήταν οι αποδοκιμασίες που άκουσε για πρώτη φορά τον τελευταίο καιρό από μερίδα φιλάθλων στο "Καμπ Νόου", κάτι που σίγουρα ήταν αρκετά οδυνηρό για έναν παίκτη που είχε συνηθίσει στην καθολική αναγνώριση των culés για πάρα πολλά χρόνια. Ο ίδιος πιστεύει ότι η αναφορά του προέδρου Λαπόρτα στην τελευταία Γενική Συνέλευση, σε εκείνους τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που δε δέχτηκαν μείωση στις αποδοχές τους, προκάλεσε τις αντιδράσεις του κόσμου προς το πρόσωπό του.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους τραυματισμούς του Πικέ, κυρίως μυϊκούς, που άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους την τελευταία διετία. Ο ίδιος, όσο και αν ήθελε να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί, από ένα σημείο και μετά, έδειξε ότι το είχε πάρει απόφαση πως πλέον ήταν ο "αδύναμος κρίκος" στην άμυνα της Μπάρσα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή την περασμένη αγωνιστική στο "Μεστάγια", όπου θεωρώντας σίγουρο ότι δε θα έπαιζε στο ματς, καθόταν στον πάγκο χωρίς να φοράει κάλτσες, επικαλαμίδες και παπούτσια, με αποτέλεσμα όταν τραυματίστηκε ο Κουντέ και χρειάστηκε αλλαγή, να υπάρξει καθυστέρηση μέχρι να ετοιμαστεί ο Πικέ για να μπει στον αγωνιστικό χώρο.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τζέρι γνώριζε από το περασμένο καλοκαίρι πού ακριβώς βρισκόταν σε σχέση με τον ρόλο του στην ομάδα. Ήταν ο Τσάβι εκείνος που του είχε ξεκαθαρίσει σε μια ιδιωτική συνομιλία που είχαν, ότι η ομάδα θα προχωρούσε σε μεταγραφές κεντρικών αμυντικών και πως θα τον υπολόγιζε μόνο ως αλλαγή. Ο Πικέ το αποδέχτηκε και απάντησε στον Τσάβι ότι ήθελε να συνεχίσει στην Μπάρσα και πως θα προσπαθούσε να του αποδείξει ότι ήταν ο καλύτερος.

Είχε μάλιστα ενημερώσει τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, ότι αν τον Νοέμβριο έβλεπε ότι δεν αποτελεί πλέον ένα σημαντικό κομμάτι του ρόστερ, τότε θα σταματούσε το ποδόσφαιρο. Ήταν κάτι για το οποίο είχε δεσμευτεί ήδη από τον Οκτώβριο του 2021, όταν σε μια συνέντευξή του στην El País, είχε καταστήσει σαφές ότι δεν ήθελε να φύγει από την Μπαρτσελόνα ως ένας ακόμα παγκίτης της σειράς. Και κράτησε το λόγο του...

Το "αύριο" του Ζεράρ Πικέ

Με το τέλος στην ποδοσφαιρική καριέρα του Πικέ, κοντεύει να κλείσει τελείως ο ένδοξος κύκλος της μεγάλης Μπαρτσελόνα, που για σχεδόν μια δεκαετία κυριάρχησε στο ισπανικό, στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Απομένει πλέον μόνο ο Μπουσκέτς, που και αυτός πιθανότατα διανύει την τελευταία του σεζόν στους "μπλαουγκράνα". Τι επιφυλάσσει όμως το "αύριο" για τον Τζέρι;

Ο Πικέ είναι γνωστό ότι εδώ και κάποια χρόνια, δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό τομέα και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Η εταιρεία Kosmos Holding (επενδυτικός όμιλος στον αθλητισμό και τα media) είναι η ναυαρχίδα του, μέσω της οποίας έχει αναλάβει τα δικαιώματα διαχείρισης του Davis Cup για τα επόμενα 25 χρόνια, πληρώνοντας στην ITF το αστρονομικό ποσό των τριών δις ευρώ. Δεν είναι όμως αυτή η μοναδική του ενασχόληση.

Ο Ζεράρ καταπιάνεται με πολλά και διάφορα. Είναι ιδιοκτήτης ή μέτοχος μεταξύ άλλων, σε εταιρείες διατροφής, σε φίρμες με γυαλιά ηλίου, σε μεσιτικά γραφεία αγοράς και πώλησης ακινήτων, στα eSports και σε ισοτονικά ποτά. Επίσης είναι και ο μεγαλομέτοχος της Kerad 3 Invest (κατέχει το 99.90% των μετοχών), ανώνυμης εταιρείας διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων.

Πέρα από όλα αυτά, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις πιθανές προμήθειες που εισπράττει, ως μεσάζων σε συμφωνίες εκατομμυρίων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ρόλος που έπαιξε στο να υπογραφεί η συμφωνία ανάμεσα στη Rakuten του φίλου του, Χιρόσι Μικιτάνι και την Μπαρτσελόνα για τη χορηγία της φανέλας, που απέφερε στον καταλανικό σύλλογο πάνω από 200 εκ. ευρώ.

Όμως δεν είναι μόνο το ταλέντο του Πικέ, που τον βοηθάει στο να είναι ένας πετυχημένος μπίζνεσμαν. Κυρίαρχο ρόλο παίζει και η γνώση. Ο στόπερ της Μπαρτσελόνα έχει παρακολουθήσει τα μαθήματα ενός μάστερ στο Business School του Χάρβαρντ με καθηγήτρια την φημισμένη Anita Elberse, ενώ ενδιαφέρεται τόσο για την τεχνολογία, όσο και για τα startups, στα οποία έχει επενδύσει κατ' επανάληψη. Είναι γνωστή η φιλική σχέση που διατηρεί με τον ιδρυτή του Facebook, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, με τον οποίο έχει συναντηθεί αρκετές φορές στη Βαρκελώνη, ανταλάσσοντας ιδέες για καινούργια επιχειρηματικά σχέδια.

Σημαντικός τομέας στον οποίο επίσης δραστηριοποιείται, είναι η παραγωγή οπτικοακουστικού περιεχομένου, σχετικού με τον αθλητισμό, μέσα από την Kosmos Studios, θυγατρική εταιρεία της Kosmos Holding. Από αποκλειστικές συνεντεύξεις του ίδιου του Πικέ μέχρι το ντοκιμαντέρ του 2018 για την παραμονή του Αντουάν Γκριεζμάν στην Ατλέτικο Μαδρίτης με τίτλο "La decisión", που τόσο πολύ ενόχλησε τη διοίκηση των "μπλαουγκράνα".

Ο Ζεράρ έχει επεκτείνει τις δραστηριότητές του και στο ποδόσφαιρο. Τον Δεκέμβριο του 2018 απέκτησε την FC Andorra, η οποία τότε αγωνιζόταν στην Α' καταλανική κατηγορία. Στο τέλος της σεζόν οι "τρικολόρ" πέτυχαν την άνοδο στην 2a B, μετά από ένα σερί 22 αήττητων παιχνιδιών, ενώ πέρυσι ήρθαν πρώτοι στην Primera Federación, με αποτέλεσμα φέτος να αγωνίζονται στη Segunda División, έχοντας στις τάξεις τους και τον Χρήστο Αλμπάνη, δανεικό από την ΑΕΚ.

Grácies per tot Gerard!

Όπως είδαμε, ο Πικέ δεν πρόκειται να "βαρεθεί" τώρα που κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Δεν είναι όμως μόνο οι επιχειρήσεις του, που θα τον κρατούν απασχολημένο στο μέλλον. Είναι και κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό και πολύ πιο ξεχωριστό για τον ίδιο. Είναι η υπόσχεση που έδωσε στον κόσμο της Μπάρσα στο βίντεο με το οποίο ανακοίνωσε ότι σταματάει την αγωνιστική δράση. Είναι το "θα επιστρέψω" που είπε, κοιτάζοντας - καθόλου τυχαία - προς το προεδρικό πάλκο.

Νομίζω όλοι θεωρούμε δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα γίνει πρόεδρος του συλλόγου, είναι κάτι για το οποίο είναι φτιαγμένος, γαλουχημένος, προορισμένος. Δεν ξέρω αν αυτό θα συμβεί το 2026, τότε που τελειώνει η θητεία του Τζουάν Λαπόρτα ή αν θα γίνει αργότερα. Το σίγουρο είναι ότι όλοι οι culés θα περιμένουν υπομονετικά εκείνη τη στιγμή. Και μέχρι τότε, αλλά και για πάντα, θα συνεχίσουν να έχουν στις καρδιές τους ένα από τα σύμβολα του σύγχρονου θαύματος της Μπαρτσελόνα.

Ο Πικέ φεύγει από τους "μπλαουγκράνα" ακριβώς όπως πήγε, πράττοντας πάντοτε εκείνο που ο ίδιος θεωρούσε σωστό. Στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής του ήταν πάντα σίγουρος. Δεν κρύφτηκε ποτέ, βγήκε πάντοτε μπροστά στα δύσκολα, όταν έπρεπε να το κάνει ως "παλιός", ως αρχηγός, ως μεγάλη ποδοσφαιρική - και όχι μόνο - προσωπικότητα. Θα μας λείψει, όπως ήδη μας λείπει εκείνη η απίστευτη φουρνιά της Μασία, μπροστά στην οποία υποκλίθηκε το ίδιο το ποδόσφαιρο. Grácies per tot Geri, fins aviat!