Η προφητική ατάκα του Ζοζέ Μουρίνιο είχε αποδέκτες διοίκηση και παίκτες της Τσέλσι, αλλά θα έπρεπε να την πει δυνατά και επανειλημμένα, προκειμένου να την ακούσει πρώτιστα ο ίδιος. «Λένε πως αν μένεις στάσιμος, χειροτερεύεις και έχουν δίκιο» είπε στα μέσα Αυγούστου και, τέσσερις μήνες μετά, την «λούζεται» αυτός με την απόλυσή του, γιατί απλούστατα έμεινε στάσιμος.

Ο Πιρς Μόργκαν της «Daily Mail» χαρακτήρισε την απόλυση του Μουρίνιο από την Τσέλσι ως «την χειρότερη απόφαση στην ποδοσφαιρική ιστορία», ψέγοντας την διοίκηση των «μπλε» γιατί, σύμφωνα με την άποψή του, θα έπρεπε να διώξει τις κακομαθημένες πριμαντόνες και ποτέ έναν προπονητή που είναι γεννημένος νικητής, με 21 τρόπαια σε δώδεκα χρόνια καριέρας.

Αγαπητέ Πιρς (συγνώμη για την οικειότητα, δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο), η κάκιστη εικόνα που όντως δείχνουν φέτος οι «πριμαντόνες» είναι έργο Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος «ξεζούμισε» πέρυσι τους παίκτες του, δεν φρόντισε να ενισχύσει ουσιαστικά το ρόστερ το καλοκαίρι (παρ' ότι έγιναν κινήσεις), δεν άνοιξε το ροτέισον και, συν τοις άλλοις, κατάφερε να χάσει εντελώς τους ποδοσφαιριστές του, φτάνοντας στο σημείο να τους κράζει δημοσίως και να ρίχνει τις ευθύνες πάνω τους.

Ο «Special One» (ξεχωριστός) που έγινε «Happy One» (ευτυχισμένος) όταν επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του, έγινε εν τέλει «Fired One» (απολυμένος) . Και η κύρια ευθύνη βαραίνει κυρίως τον ίδιο, αφού δεν φροντίζει να εξελίσσεται, τουλάχιστον στον βαθμό που θα τον βοηθήσει να αποτρέπει καταστάσεις όπως αυτές που έλαβαν χώρα φέτος στην Τσέλσι.

Είναι υπερβολικό, άδικο ενδεχομένως να θεωρεί κάποιος ότι ο Μουρίνιο είναι «προπονητής μιας χρήσης», επειδή η τρίτη του σεζόν σε μια ομάδα, παραδοσιακά, είναι η χειρότερη και, αργά ή γρήγορα, οδηγεί στην φθορά, στην κρίση, στην ρήξη.

Στην πρώτη του θητεία στην Τσέλσι έφυγε στο ξεκίνημα της τέταρτης, στην Ίντερ αποχώρησε θριαμβευτής με το τρεμπλ στο τέλος της δεύτερης και άφησε μια «άδεια» από κάθε άποψης ομάδα, ενώ στην Ρεάλ Μαδρίτης τσακώθηκε με τις πριμαντόνες (Ίκερ Κασίγιας, Σέρχιο Ράμος, Κριστιάνο Ρονάλντο) και επίσης είπε αντίο με το που ολοκληρώθηκε η τρίτη. Τι σημαίνει αυτό;

Ότι ο Ζοζέ Μουρίνιο τα δίνει όλα για να πετύχει μια ομάδα, αλλά απαιτεί και τα πάντα από τους συνεργάτες και τους ποδοσφαιριστές του. Και αυτά τα άκρα φέρνουν, αργά ή γρήγορα, ακραίες καταστάσεις. Οι τίτλοι, βεβαίως, βοηθούν στην καλύτερη διαχείρισή τους, αλλά δεν αποτελούν πανάκεια.

Αν αμφιβάλετε, αναλογιστείτε απλά ότι ο Πεπ Γκουαρδιόλα έφυγε από την καλύτερη Μπαρτσελόνα όλων των εποχών που ο ίδιος δημιούργησε, όταν διαπίστωσε ότι το γυαλί με τους ποδοσφαιριστές του είχε ραγίσει, γιατί πολλοί εξ' αυτών δεν μπορούσαν άλλο (ή μήπως δεν ήθελαν;) να ανταποκριθούν στις υψηλότατες απαιτήσεις του.

Ο Πεπ, σε αντίθεση με ότι δείχνει ο (συνονόματος) Ζοσέ, εξελίσσεται διαρκώς. Και τακτικά, αλλά και στην προσέγγιση των ποδοσφαιριστών, έστω και αν ετοιμάζεται και αυτός να αποχωρήσει από την Μπάγερν Μονάχου, με την ολοκλήρωση της τριετίας. Ο Μουρίνιο, αντίθετα, δεν αλλάζει το τροπάριο, κινείται με μια πεπατημένη και μένει στάσιμος, χειροτερεύει.

Το αγωνιστικό του πλάνο είναι πάντα το ίδιο (σύμφωνοι, με καλά αποτελέσματα συνήθως), η συμπεριφορά του κουράζει και ενοχλεί, δεν βάζει νερό στο κρασί του και επιμένει να βάζει το «εγώ» του πάνω από την εκάστοτε ομάδα του. Και αν η Τσέλσι και η Ίντερ του οφείλουν το ότι επέστρεψαν δυναμικά στο προσκήνιο εξαιτίας του, σε έναν σύλλογο του μεγέθους της Ρεάλ δεν θα μπορούσε ποτέ ο Ζοζέ να είναι πάνω από το μεγαλείο της.

«Ήταν ξεκάθαρο πως υπήρχε διχόνοια μεταξύ προπονητή και παικτών και νιώσαμε πως ήταν η στιγμή να δράσουμε» εξήγησε ο τεχνικός διευθυντής της Τσέλσι, Μάικλ Εμενάλο, για την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο ίδιος ο Μουρίνιο φρόντισε να ρίξει αυτή την σταγόνα, όταν μετά τη (νέα) ήττα από την Λέστερ, δήλωσε ότι νιώθει «προδομένος» από τους παίκτες του επειδή δεν εφαρμόζουν σωστά αυτά που τους λέει να κάνουν.

Πάντα φταίνε οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος. Φταίνε οι παίκτες, φταίει η ομοσπονδία που δεν βάζει τα σωστά ωράρια, φταίει η διοίκηση που δεν του κάνει τις μεταγραφές που θέλει, φταίνε οι διαιτητές, φταίνε τα ballboys (ναι, το έχει πει και αυτό!), φταίει η Εύα Καρνέιρο, φταίει ο γιαλός που είναι στραβός. Φταίνε οι άλλοι, ο ίδιος ποτέ.

Όχι, δεν πάει έτσι το πράγμα και ο ίδιος το ξέρει, έστω και αν ο εγωισμός του δεν θα του επιτρέψει ποτέ να το παραδεχθεί. Πρέπει, οφείλει να αλλάξει πράγματα και συμπεριφορές, ενόψει του επόμενου προορισμού του, έστω και αν οι επιλογές είναι μάλλον περιορισμένες. Και εξηγούμαστε.

Στην Ρεάλ Μαδρίτης, ο πρόεδρος Φλορεντίνο Πέρεθ θα τον υποδέχονταν πίσω με ανοιχτές αγκάλες , αλλά θα έπρεπε να γίνουν πολλές αλλαγές στο ρόστερ, αφού φεύγοντας άφησε πολλά ανοιχτά μέτωπα (εκτός από αυτό του Κασίγιας, ο οποίος δεν είναι πλέον κάτοικος «Σαντιάγο Μπερναμπέου»).

Η Παρί Σεν Ζερμέν τον θέλει, αλλά θέλει και τον Κριστιάνο Ρονάλντο και πλέον οι δυο τους δεν έχουν τις καλύτερες των σχέσεων, παρ' ότι έχουν τον ίδιο μάνατζερ - πατερούλη (Ζορζε Μέντες). Η Ίντερ οδεύει προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος και δεν έχει λόγο να σκέφτεται αλλαγή προπονητή, η Μονακό δεν έχει πλέον την επενδυτική δύναμη που απαιτεί ένας Μουρίνιο, ενώ η Βαλένθια (που την έχει) δεν διαθέτει το «όνομα» που θα ικανοποιούσε την υστεροφημία του.

Τι μένει; Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η μεγάλη, διαχρονική «καψούρα» του Ζοζέ. Ο δημοσιογράφος της «El Pais», Ντιέγκο Τόρες, στο βιβλίο του «Ετοιμαστείτε να χάσετε», στο οποίο ξετυλίγει την τριετία Μουρίνιο στην Ρεάλ, αποκαλύπτει ότι ο Πορτογάλος έκλαψε από οργή όταν έμαθε ότι ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον επέλεξε τον Ντέιβιντ Μόγες και όχι αυτόν για να τον διαδεχθεί. Μήπως τώρα που ούτε ο Λουίς φαν Χάαλ δεν δείχνει να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, το σκεφτεί αλλιώς ο Σκωτσέζος; Φαντάζει δύσκολο.

Η επιλογή μιας εθνικής ομάδας φαντάζει μάλλον πρόωρη για έναν άνθρωπο που ζει για την καθημερινότητα της δουλειάς και νιώθει ότι έχει ακόμα πράγματα να δώσει, έστω και αν επιμένει να μένει στάσιμος σε πολλά από αυτά.

Από την άλλη, η Τσέλσι, όπως παραδέχθηκε και ο Εμενάλο, «έχει μπει σε μπελάδες». Οι παίκτες είναι απογοητευμένοι και απογοητευτικοί, ο φίλαθλος κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση σοκ από την απόλυση Μουρίνιο και η βαθμολογική θέση, μόλις έναν βαθμό πάνω από την ζώνη του υποβιβασμού (!), κάνει πιο δύσκολο το έργο του Γκούους Χίντινκ, του προπονητή-γέφυρα μέχρι το καλοκαίρι , όταν πιθανόν ο Ντιέγκο Σιμεόνε να κληθεί να γίνει ο «νέος», επιτυχημένος όμως Μουρίνιο στην θέση του Ζοζέ.

Στις 26 Ιανουαρίου, ο Ζοσέ Μάριο ντος Σάντος Μουρίνιο Φέλιξ γιορτάζει τα 53α γενέθλιά του. Είναι αλήθεια ότι όσο περισσότερο μεγαλώνεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να αλλάξεις. Αν, όμως, ο Πορτογάλος δεν θέλει να αρχίσει σύντομα να μην βλέπει φως στο τούνελ, όπως αυτό στο οποίο είχε μπει στην δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι (τάδε έφη Μάσιμο Μοράτι), τότε οφείλει να αλλάξει. Το οφείλει στο ποδόσφαιρο και, κυρίως, το οφείλει στην υστεροφημία του.