Η Ιβάνα Τζούριτς δεν είναι η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία αθλήτρια που τραυματίστηκε άσχημα. Επίσης, δεν είναι η μοναδική που αναγκάστηκε να βάλει τέλος ξαφνικά στα όνειρα που είχε από μικρό παιδί. Εκείνο που τη ξεχωρίζει όμως, είναι πως είναι από εκείνους τους ανθρώπους που θα διακρίνουν αυτή τη μικρή ηλιαχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι και θα την ακολουθήσουν. Θα την κυνηγήσουν και θα βγουν στο φως.

Ένα καρφί όμως, ήταν αρκετό για να βάλει απότομα φρένο στην καριέρα της τότε 18χρονης Ιβάνας. Η ταλαντούχα βολεϊμπολίστρια με αδερφό τον Δημήτρη Τζούριτς και πατέρα τον Μίλαν Τζούριτς ήταν αναμενόμενο πως θα έχει κι εκείνη το μικρόβιο του αθλητισμού από μικρή μέσα της.

Το ατύχημα όμως, δεν την πτόησε. Η Ιβάνα έκανε restart στη ζωή της και πλέον είναι ο "φύλακας άγγελος" όλων των αθλητών της εθνικής ομάδας της ενόργανης, ενώ μίλησε στο SPORT24 για την τέλεια χημεία με τον Λευτέρη Πετρούνια και το "μυστικό" επιτυχίας του Έλληνα Ολυμπιονίκη.

“Με τον Λευτέρη γνωριστήκαμε μέσω του Κυριάκου Ιωάννου. Επειδή και ο Λευτέρης είναι σαν άνθρωπος πολύ θετικός και επικοινωνιακός η χημεία μας ήταν εξαρχής έντονη και αυτό αποδεικνύεται από το ότι εγώ ξεκίνησα πάρα πολύ μικρή, δεν είχα εμπειρία. Bέβαια, με την παρουσία του κ. Δημήτρη Ράφτη, του προπονητή του Λευτέρη, με τις γνώσεις του, μου ήταν πιο εύκολο.

Το τηλεφώνημα του Λευτέρη και το “δώρο” που της χρωστούσε η ζωή

Η προσωπική της περιπέτεια την οδήγησε στο να ανακαλύψει μια νέα αγάπη, έναν νέο κόσμο, αυτόν της φυσιοθεραπείας. Πλέον αποτελεί το κρυφό “όπλο” της εθνικής ομάδας ενόργανης γυμναστικής.

Στα 24 της λοιπόν, επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους, όχι όμως, σε κάποιο γήπεδο βόλεϊ, αλλά ήταν η αρένα της Βέρνης στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της ενόργανης γυμναστικής. Κάπως έτσι, η ζωή, με τη βοήθεια του Κύπριου πρωταθλητή, Κυριάκου Ιωάννου, ένωσε τον δρόμο της Ιβάνας με του Λευτέρη Πετρούνια.

Μόλις πήρα στα χέρια μου τα ρούχα της Εθνικής, αισθάνθηκα ότι η ζωή μου έκανε ένα δώρο

"Σαν αθλήτρια δεν είχα προλάβει να αγωνιστώ για την εθνική ομάδα. Θεωρώ ωστόσο, ότι αυτές οι δύο γνωριμίες που έκανα ήταν δώρο, πως αφού μου πήρε κάτι η ζωή μου έδωσε κάτι άλλο. Και μετά από τέσσερις μήνες συνεργασίας με τον Λευτέρη με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει “θα ήθελες να έρθεις μαζί μας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Βέρνη;”.

Εκεί χαρά μου ήταν απερίγραπτή. Όταν πήγα στην Ολυμπιακή Επιτροπή για να πάρω τα ρούχα της εθνικής λέω ότι αυτό ήταν. Μου είχε πει μία παλιά μου συμπαίκτρια ότι οι Κινέζοι λένε “όταν σου συμβαίνει κάτι κακό, αν έχεις την υπομονή, πάντα έρχεται ένα δώρο”. Αυτό αισθάνθηκα μόλις πήρα τα ρούχα”.

Σίγουρα το να παρευρίσκεσαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες ή και το να είσαι μέλος της εθνικής ομάδας διαφέρει από το όνειρο της συμμετοχής ως αθλήτρια. Όμως, η Ιβάνα δεν το βλέπει έτσι. Στέκεται δίπλα στην εθνική ομάδα ως “φύλακας άγγελος” και αυτό από μόνο του είναι αρκετό, τη γεμίζει.

Λέει “θα νικήσω” και πραγματικά βλέπεις ότι θα μπει και θα το κάνει. Ο Λευτέρης είναι αυτό που είναι, γιατί σκέφτεται έτσι

“Πριν τον αγώνα του Λευτέρη είχα τόσο άγχος που γελούσαν. Μου έλεγαν “μα, δεν αγωνίζεσαι εσύ”. Στο Ρίο όταν πήρε το χρυσό, δάκρυσα κιόλας. Ήταν μαγική στιγμή και εκεί άρχισα να θαυμάζω ακόμη περισσότερο τον Λευτέρη και πως το διαχειρίστηκε όλο αυτό. Η ενόργανη είναι ένα άθλημα πολύ της ψυχολογίας. Έχεις ένα λεπτό να εκτελέσεις αυτό που προετοιμάζεις τέσσερα χρόνια.

Οπότε ο Λευτέρης είναι πολύ δυνατός σε αυτό. Λέει “θα νικήσω” και πραγματικά βλέπεις ότι θα μπει και θα το κάνει. Ο Λευτέρης είναι αυτό που είναι, γιατί σκέφτεται έτσι. Σίγουρα η οικογένειά του και ο προπονητής ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας. Εγώ θαυμάζω τη σχέση τους, γιατί είναι σαν πατέρας με γιο”.

Το δύσκολο χειρουργείο του Πετρούνια, ο αγώνας στην Ντόχα και το κίνητρο για το Παρίσι

Δεν θα γινόταν να μην την ρωτήσω για την υπέρβαση που έκανε στο Τόκιο ο Λευτέρης Πετρούνιας και το χάλκινο μετάλλιο. O Μίδας των κρίκων σήκωσε ένα αδιανόητο ψυχολογικό βάρος, μετά το χειρουργείο στον ώμο του το 2019 και παρότι η αποθεραπεία του διήρκησε περισσότερο από όσο περίμενε, εκείνος πήρε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο νήμα.

Ο πιο έντονος αγώνας ήταν στην Ντόχα. Για εμένα αυτό ήταν το μετάλλιο

“Είναι πάρα πολύ μεγάλη η επιτυχία, λαμβάνοντας υπόψη το τι έχει συμβεί. Συγκριτικά με το Ρίο, αυτή η τετραετία τώρα ήταν πιο έντονη και συγκινητική, γιατί μετά από ένα δύσκολο χειρουργείο, όπως αυτό που έκανε, επιστρέφεις δύσκολα στο επίπεδο του Λευτέρη. Οπότε, ο ίδιος είχε καταβάλει πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια και όλη αυτή η ομαδικότητα, ο γιατρός, Οδυσσέας Παξινός, ο κ. Δημήτρης Ράφτης, ο Λευτέρης κι εγώ συνεργαστήκαμε πολύ έντονα και εκεί είναι που δεθήκαμε και πάρα πολύ. Μεσολάβησε και ο κορονοϊός που μίκρυνε το διάστημα για την πρόκριση και πραγματικά μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ο πιο έντονος αγώνας ήταν στην Ντόχα. Για εμένα αυτό ήταν το μετάλλιο. Μετά έλεγα πως ό,τι και να γίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μου αρκεί αυτή η αντιμετώπιση, γιατί έπρεπε να πάρει συγκεκριμένη βαθμολογία, πολύ υψηλή και ήξερε πως ένα βήμα να κάνει δεν θα πάει στο Τόκιο.

Μας είπε ότι είναι ένα τέλειο κίνητρο για το Παρίσι. Ήδη από την επόμενη μέρα ξεκινούσε τον σχεδιασμό προετοιμασίας. Σαν αθλητής σίγουρα θα ήθελε το χρυσό, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι είναι τεράστια επιτυχία όλο αυτό και είμαστε όλοι πολύ υπερήφανοι”.

Ο κόσμος όμως, συνηθίζει να κρίνει το αποτέλεσμα. Βλέπει το μετάλλιο, την επιτυχία ή την αποτυχία. Πολλοί αδυνατούν ή δεν τους ενδιαφέρει να κατανοήσουν τις θυσίες, την πίεση, τις ψυχολογικές επιπτώσεις και τη σωματική κόπωση που συνοδεύουν τον πρωταθλητισμό.

“Ο δρόμος προς την επιτυχία θα έλεγα πως είναι μία σκάλα που πηγαίνει αριστερά, δεξιά, ανεβαίνει, κατεβαίνει. Θέλει πάρα πολλές θυσίες, γι’ αυτό και λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να το κάνουν. Αλλά αυτό πρέπει να σου αρέσει, οπότε αυτός που το κάνει δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι θυσία. Οι άλλοι το βλέπουν έτσι”.

Θαυμάζω το πείσμα του Λευτέρη και πλέον το εφαρμόζω κι εγώ

Όπως ακριβώς το βλέπει και ο Μίδας των κρίκων. Εν τέλει, μετά από όλα αυτά η Ιβάνα αισθάνεται τυχερή και ικανοποιημένη για τη συνέχεια που της επιφύλασσε η ζωή. Η εμπειρίας της την οδήγησε σε ένα νέο μονοπάτι, που τελικά το αγάπησε και έγινε εκτός από δουλειά και το καταφύγιό της. Ακούει, διαβάζει, και εξελίσσεται, ενώ δίπλα στον Λευτέρη μαθαίνει τη νοοτροπία του νικητή.

“Αυτό που θαυμάζω πάρα πολύ σε αυτούς τους αθλητές είναι το πείσμα τους, το πόσο πιστεύουν στον εαυτό τους. Ειδικά με τον Λευτέρη που το ζω πιο έντονα, στην αρχή με τρόμαζε αυτή η σιγουριά του “θα βγω πρώτος” και πραγματικά άρχισα να το θαυμάζω αυτό στην πορεία και να το εφαρμόζω κι εγώ”.

Το "παιχνίδι" της μοίρας που τα ανέτρεψε όλα

Για να φτάσει όμως, σε αυτό το σημείο σήμερα η Ιβάνα πέρασε δύσκολα. Στην αρχή όλα έμοιαζαν ιδανικά. Από το Μαρκόπουλο έκανε το μεγάλο βήμα στον Ολυμπιακό.

Ήταν 18 χρονών και τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν τον δρόμο τους, τουλάχιστον έτσι πίστευε μέχρι να της αλλάξει η ζωή τα σχέδια. Το 2011 όμως, είδε την τύχη να της γυρίζει αδικαιολόγητα την πλάτη, όταν ένας σοβαρός τραυματισμός την οδήγησε στο χειρουργείο και έκτοτε δεν την ξανάδαμε ποτέ στα γήπεδα του βόλεϊ.

“Η αλήθεια είναι από μικρή είχα στόχους για το βόλεϊ. Δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο. Ήθελα να πάω στην Εθνική. Να παίξω στην Ιταλία. Για τους βολεϊμπολίστες είναι όνειρο η Ιταλία. Δεν έχω να πω πολλά, γιατί ήταν τόσο σύντομο αυτό που έζησα.

Τραυματίστηκα στην προπόνηση. Ήταν εξάρθρωση γόνατος. Ήθελα πάρα πολύ να παίξω σε έναν αγώνα και ήδη πριν την προπόνηση δεν ένιωθα καλά κι ενώ δεν πήγαινε το σώμα μου εγώ έλεγα “όχι πρέπει να παίξω”. Στην δεύτερη επίθεση στο ζέσταμα έπεσα κάτω. Πολύ άσχημο το πέσιμο. Οι συμπαίκτριές μου και οι προπονητές όταν με είδαν έμειναν τα πρώτα 2-3 δευτερόλεπτα, δεν ήρθε να με “μαζέψει” κανείς. Ήταν και οπτικά άσχημο”.

Το χειρουργείο μας είπαν πως θα κρατήσει τρεις ώρες και τελικά διήρκεσε 15

Η ελπίδα, η θέληση και το ιατρικό λάθος που της στέρησε το όνειρό της

Ήταν μία δύσκολη περίοδος με χειρουργεία, ατελείωτες ώρες θεραπειών και αποκατάστασης. Όμως, η Ιβάνα δεν έχανε την ελπίδα της. Αναγκάστηκα να τη γυρίσω πίσω στον χρόνο, σε εκείνη τη φάση. Η φωνή της άλλαξε, κόμπιασε. Ακόμα και τώρα, έπειτα από 10 χρόνια ο “χωρισμός” την πονάει.

“Πέρασε μία εβδομάδα για να χειρουργηθώ. Το πίστευα και ήλπιζα. Λέω “εντάξει ένας χιαστός θα είναι, σε οκτώ μήνες μπορεί και σε έξι θα γυρίσω σιγά σιγά”. Μέχρι που μπαίνω στο χειρουργείο. Ενώ μας είχαν ενημερώσει ότι θα κρατήσει τρεις ώρες, τελικά κράτησε 15.

Μόλις με άνοιξαν οι γιατροί έπαθαν σοκ με την τεχνική. Ήταν λάθος χειρισμός των άλλων γιατρών

Οι γιατροί δεν ήταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, γιατί από το οίδημα η μαγνητική δεν έδειχνε κάτι. Μετά από επτά μήνες, κάνοντας πάρα πολύ αποκατάσταση με 9 ώρες την ημέρα κι ενώ είχα μεγάλη θέληση να γυρίσω, βλέπουμε ότι δεν πήγαινε καλά και με ενημερώνει ο γιατρός ότι πρέπει να ξανακάνω χειρουργείου. Η μία ώρα έγινε 10 πάλι.

Μετά πάω στην Κροατία σε ένα κέντρο, όπου έκανα κάθε μέρα θεραπείες. Στις τρεις εβδομάδες όμως, αντιλαμβανόμαστε πως πάλι δεν έχει πετύχει το χειρουργείο. Εκεί γνωρίζω γιατρούς από Ελβετία και μου εξηγούν ότι πλέον δεν συζητάμε για το αν θα παίξεις ξανά, αλλά μιλάμε για το ότι πρέπει να κάνεις μία αποκατάσταση για να μπορείς να περπατάς και να τρέχεις. Εκεί άρχισε να σβήνει το όνειρο (1,5 χρόνος τα 3 χειρουργεία), γιατί το έβλεπα ρεαλιστικά.

Κάπως έτσι, πήγα στο τρίτο χειρουργείο. Εκεί μόλις με άνοιξαν οι γιατροί, έπαθαν σοκ με την τεχνική που είχε χρησιμοποιηθεί και αντιληφθήκαμε ότι εν τέλει όλο αυτό ήταν λάθος χειρισμός των άλλων γιατρών. Ότι υπήρχε και καλύτερος τρόπος. Αυτό έπαιξε ρόλο. Ήταν ένας τραυματισμός ναι μεν δύσκολος, αλλά με σωστή αντιμετώπιση στον έναν χρόνο επιστρέφεις. Οι ίδιοι γιατροί δηλαδή, είχαν χειρουργήσει την παγκόσμια πρωταθλήτρια του σκι και έγινε ξανά πρωταθλήτρια.

Ούτε και σήμερα έχω βρει τη δύναμη να ζητήσω ευθύνες

Θύμωσα, αλλά ο πατέρας μου μου εξήγησε πως ό,τι και να κάνουμε η κατάσταση δεν θα αλλάξει. Οπότε σκέφτεσαι να συγχωρέσεις τον άλλον και να προχωρήσεις τη ζωή σου. Αλλά ναι ήταν έντονα τα συναισθήματα. Το είχα όνειρο από μικρή και ξαφνικά από λάθος χειρισμό έγινε αυτό. Ούτε και σήμερα δεν έχω βρει τη δύναμη να ζητήσω ευθύνες. Αλλά αυτή η προσέγγιση του μπαμπά μου με βοήθησε να συγχωρέσω και να πάω παρακάτω”.

Η λύτρωση και το νέο κεφάλαιο

Κάθε πίκρα, κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο μπορεί να αποδειχθεί εφαλτήριο δύναμης, χαράς και δικαίωσης. Πριν προχωρήσει όμως, παρακάτω, η Ιβάνα έπρεπε να λυτρωθεί. Και ο μόνος τρόπος για να το καταφέρει αυτό ήταν να μπει ξανά στο γήπεδο, έστω κι αν δεν ήταν σε επίπεδο πρωταθλητισμού.

Πήγα σε μία τοπική ομάδα για να κάνω την επίθεση, το καρφί που με έκανε να περάσω όλα αυτά

“Το πίστευα μέχρι τελευταία στιγμή ότι θα γυρίσω. Είχα ήδη αρχίσει να σπουδάζω, αλλά συνέχισα να κάνω αποκατάσταση σαν επαγγελματίας. Έκανα πρωί βραδύ προπονήσεις, μέχρι που πράγματι πήγα σε μία τοπική ομάδα για να κάνω την επίθεση, το καρφί που με έκανε να περάσω όλα αυτά. Πίστευα ότι κάνοντας αυτό μόνο έτσι θα γιατρευτεί αυτό. Γενικότερα, όταν μπαίνεις σε μία τέτοια διαδικασία αποκατάστασης πρέπει να έχεις κάποιον στόχο. Εμένα ο στόχος μου ήταν να κάνω αυτή την επίθεση.

Η αλήθεια είναι ότι μου τα έχει φέρει τόσο ωραία η ζωή, που χαίρομαι που τα έζησα. Κάνοντας τόσες πολλές φυσικοθεραπείες, εγώ το αγάπησα αυτό και ήταν αυτό το συναίσθημα που μου προκαλούσε η φυσικοθεραπεύτριά μου. Ένιωθα ασφαλής, εκεί ηρεμούσα. Έλεγα ότι αυτό το συναίσθημα θέλω κι εγώ να το προσφέρω. Έτσι αποφάσισα, ότι αυτό θέλω να κάνω κι εκεί ξεκίνησε ένα άλλο όνειρο. Κάπως αυτό γιάτρευε την πληγή”.

Το χρυσό μετάλλιο της ανήκει

Λίγοι είναι εκείνοι όμως που στα δύσκολα θα μείνουν πλάι σου να σε στηρίξουν. Το έχει αποδείξει πολλές φορές η ιστορία και η Ίβανα δεν ήταν η εξαίρεση στον "κανόνα".

“Όταν τραυματίστηκα έρχονταν στο νοσοκομείο όλες οι συναθλήτριές μου. Εκεί ο πατέρας μου είπε “θέλω να έχεις υπόψη σου ότι αυτό θα κρατήσει για έναν μήνα. Μετά τον πρώτο μήνα δίπλα σου θα είναι μόνο 2-3 άτομα”. Και δεν τον πίστευα, του έλεγα “τι λες ρε μπαμπα;”. Και πράγματι, μετά από έναν μήνα δεν ξαναείδα καμία συμπαίκτρια, εκτός από την Άννα Καβαθά”.

Ωστόσο, είχε πάντα δίπλα της τους γονείς και τον αδερφό της. Μάλιστα, μπορεί να μην κατάφερε να πανηγυρίσει με τον Ολυμπιακό τον πρώτο τίτλο του συλλόγου, μπορεί να μην παρευρέθηκε στη βράβευση, όμως φρόντισε ο αδερφός της να ζήσει μία μαγική στιγμή, μία στιγμή που τη θυμάται με χαρά μέχρι και σήμερα και που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσει.

“Ο αδερφός μου ήταν πολύ υποστηρικτικός. Με στήριξε στο να σπουδάσω τη φυσικοθεραπεία. Δυστυχώς όταν κάποιος τραυματίζεται και τελειώνει, ξεχνιέται. Δεν παρευρέθηκα στην παρουσίαση του Ολυμπιακού για το μετάλλιο. Έτσι, όταν πήρε εκείνος το μετάλλιο με κατέβασε κάτω και μου κρέμασε το δικό του. “Αυτό είναι δικό σου”, μου είπε.

Με στεναχώρησε. Θυμάμαι ότι ήμασταν σε μία καφετέρια και είδαμε την παρουσίαση από την τηλεόραση. Δεν γνώριζα καν ότι θα γίνει και δεν είπα τίποτα απλά δάκρυσα. Με είδε ο αδερφός μου και μου είπε “μην ανησυχείς.

Ο αδερφός μου είναι πιο πολύ άνθρωπος των πράξεων. Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω ήταν εκείνος που μου αγόρασε το πρώτο φυσιοθεραπευτικό κρεβάτι. Ήταν μία κίνηση ότι “σε στηρίζω, συνέχισε”.

**Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Nalu