Ο Δημοσθένης Ταμπάκος διηγήθηκε την αθλητική πορεία του σε ένα ντοκιμαντέρ της "Nova" και μίλησε για όλους και για όλα. Ο πρωταθλητής των κρίκων εξιστόρησε γνωστές και άγνωστες πτυχές όλης της σταδιοδρομίας του, από τα παιδικά χρόνια μέχρι την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000 (ασημένιο μετάλλιο) και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 (χρυσό μετάλλιο).

ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος εξιστορεί με πάσα λεπτομέρεια τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με τη γυμναστική, όταν ακόμα δεν την αγαπούσε μέχρι που την λάτρεψε.

"Στην παιδική ηλικία είχα την χαρά και την ευλογία να μεγαλώσω σε μονοκατοικία και σε μια περιοχή όπου ακόμα υπήρχανε πολλά χωράφια, δεν υπήρχαν τόσες πολυκατοικίες, δεν υπήρχε ο κίνδυνος που υπάρχει τώρα πλέον. Μπορούσαμε να παίρνουμε τα ποδήλατα μετά το σχολείο με τα παιδιά από τη γειτονιά ή να πηγαίνουμε στα χωράφια να παίρνουμε σκουπόξυλα και να παίζουμε ακόντιο ή να παίρνουμε μπάλες και να παίζουμε ποδόσφαιρο. Βέβαια αυτό σταμάτησε νωρίς, γιατί ήδη από την ηλικία των επτά άρχισα να πηγαίνω σε γυμναστήριο. Συγκεκριμένα πήγα στο γυμναστήριο του κυρίου Αυγίδη, γιατί ήμουν υπερκινητικό ως παιδί και κάπως έπρεπε να εκτονώνω αυτή την ενέργεια.

Δεν υπήρχε κάποιο πρότυπο στην πρώτη επαφή με την γυμναστική. Ήταν κάτι το οποίο δεν το γνώριζα και μπορώ να πω πως δεν ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την γυμναστική. Η αγάπη μου για την γυμναστική ουσιαστικά εξελίχθηκε, δεν υπήρχε εξ αρχής. Όσο πιο πολύ το γνώριζα αυτό το κομμάτι τόσο πιο πολύ το αγαπούσα.

Αισθάνομαι ευγνώμων που ο κύριος Αυγίδης διέκρινε από νωρίς το ταλέντο και πρότεινε στους γονείς μου να πάω σε κάποιο σωματείο στο παλέ ντε σπορ ώστε να ασχοληθώ με τον αγωνιστικό αθλητισμό γιατί ο ίδιος δεν είχε αγωνιστικό τμήμα στο γυμναστήριό του. Θεώρησε όμως ότι έχω πολλές δυνατότητες να εξελιχθώ ως αθλητής.

Πλέον ήδη στην ηλικία των εννέα ετών οι προπονήσεις είναι καθημερινές και φτάνουν έως και τις τρεισήμισι ώρες. Η αλήθεια είναι ότι χάνεις ένα κομμάτι από την παιδικότητα, αλλά ακόμα και σε αυτή την ηλικία η πειθαρχία αυτή είναι και θέμα επιλογής, του παιδιού.

Στο σχολείο όταν ήμασταν πρωινοί πηγαίναμε προπόνηση το απόγευμα για τρεις με τέσσερις ώρες. Όταν ήμασταν απογευματινοί πηγαίναμε πρωί και απόγευμα. Ξεκίνησαν μετά από λίγο καιρό, οι διπλές προπονήσεις την ημέρα.

Είναι ιδιαίτερη η αίσθηση όταν βγαίνουν οι πρώτες δύσκολες ασκήσεις για έναν αθλητή επειδή είναι μια μακρόχρονη διαδικασία. Μπορεί μια κίνηση, μια άσκηση μπορεί να τη δουλεύεις για εβδομάδες, μήνες έως και πάνω έναν χρόνο και κάποια στιγμή έρχεται η μέρα που επιτέλους βγαίνει σε καλή εκτέλεση. Είναι δηλαδή η στιγμή που δούλευες σε καθημερινή βάση για έναν χρόνο".

"Ο ΟΡΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ"

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος μιλάει για τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσω του αθλητισμού και για το πώς μπορεί αυτού του είδους η κοινωνικοποίηση να βοηθήσει έναν αθλητή να εξελιχθεί.

"Κάτι που έμαθα στον αθλητισμό και το έμαθα με τον καιρό, το συνειδητοποίησα δηλαδή σε μεγαλύτερη ηλικία είναι ότι θα μπορούσα να πω πως ο όρος ανταγωνισμός είναι λάθος. Ο καθένας έχει να ανταγωνιστεί τον εαυτό του. Ο καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με ξεχωριστές δυνατότητες και έχει πάντα να ανταγωνιστεί τον καλύτερο εαυτό του.

Ήταν σημαντική η στιγμή της επιλογής όταν κατεβήκαμε στο υπόγειο του παλε ντε σπορ να προπονηθούμε. Διότι είχαμε και την δυνατότητα να βλέπουμε και την Εθνική ομάδα, τους μεγαλύτερους αθλητές να προπονούνται σε καθημερινή βάση και αποτελούσαν ένα κίνητρο και για μας.

Με προπονητή τον Θανάση Καπνίδη ήμασταν ο Γιώργος Παπαδημάκης, ο Γιάννης Μελισσανίδης κι εγώ. Και κάποια χρόνια αργότερα ήρθε μαζί μας και ο Νίκος Κεντημένος.

Όσο πιο καλό είναι το επίπεδο μεταξύ των συναθλητών, τόσο πιο πολύ τραβάει ο ένας τον άλλον για ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια και καλύτερα αποτελέσματα. Ειδικά κατά την περίοδο που δοκιμάζονται καινούριες ασκήσεις, καινούριες κινήσεις και σε όλο και πιο δύσκολο επίπεδο, τότε είναι πολύ σημαντική η μεταξύ μας ανάλυση και συζήτηση για το πώς έγινε μια άσκηση ή αν ταιριάζει μια κίνηση στον άλλον ή όχι κι αυτό συνέβαινε πολλές φορές".

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος ανασκαλεύει από το μυαλό του τις εικόνες από τον πρώτο του διεθνή αγώνα στη Μόσχα το 1990, όταν στην ηλικία των δεκατριών ετών έκανε την πρώτη του διεθνή συμμετοχή.

"Θυμάμαι ότι ήμασταν λίγο χαμένοι. Ο Γιάννης Μελισσανίδης ήταν ο πιο μικρός στη διοργάνωση όπου συμμετείχαν όλα τα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας γυμναστικής. Ήταν μια πάρα πολύ σημαντική εμπειρία, μια πάρα πολύ καλή αρχή για τα δεδομένα εκείνα και εκεί γνώρισα τον μετέπειτα προπονητή μου τον Αλέκο Ιωακειμίδη.

Ήταν ο πρώτος μας αγώνας. Ήταν η πρώτη φορά που αγωνιζόμασταν σε πόντιουμ και σε τέτοιες κερκίδες. Η εξέλιξη ενός αθλητή σε αγωνιστικό επίπεδο καθορίζεται μέσα από την εμπειρία που αποκτά από τους συνεχείς αγώνες. Κάθε δρόμος ξεκινά με ένα βήμα. Ήταν ένα πρώτο πολύ σημαντικό βήμα για τους αγώνες μας σε διεθνές επίπεδο".

Η ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΡΙΚΟΥΣ

Ο Αλέκος Ιωακειμίδης είναι ο προπονητής που ανέλαβε τον Ταμπάκο σε ηλικία 17 ετών και εκτόξευσε το ταλέντο του. Μαζί εξιστορούν το πώς οι κρίκοι μπήκαν για τα καλά στη ζωή του χρυσού Ολυμπιονίκη.

Δημοσθένης Ταμπάκος: "Η πρώτη διάκριση ήταν στον ίππο με λαβές στους βαλκανικούς αγώνες την ίδια χρονιά στο Πλοέστι. Οι κρίκοι ως αγώνισμα απαιτούν και μία σωματική ωρίμανση η οποία έρχεται μετά τα δεκαέξι".

Αλέκος Ιωακειμίδης: "Ήταν δυνατός και δεν ήταν ψηλός. Είχε δυνατά χέρια και τον βοήθησε πολύ αυτό. Ξεκίνησε να κάνει σβάλοου και σταυρό έκανε πολύ μικρός. Η γυμναστική ξεκινάει από τη δύναμη, ύστερα έρχονται τα υπόλοιπα, αλλά το βασικό είναι η δύναμη. Εγώ έδωσα πολύ σημασία στα χέρια του, τον κουβάλησα κι εκείνος πήρε μπρος στους κρίκους. Παντού ήταν καλός, στο δίζυγο, σε όλα, αλλά στους κρίκους ήταν πιο δυνατός".

Δημοσθένης Ταμπάκος: "Είναι και θέμα τακτικής, δεν είναι ότι δουλεύουμε περισσότερο κρίκους και αφήνουμε τα υπόλοιπα. Σίγουρα όμως ακολουθούμε και ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα στους κρίκους βλέποντας ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, εξέλιξης και διάκρισης".

Αλέκος Ιωακειμίδης: "Ο Ταμπάκος πήρε τρίτη θέση στη Βαλκανιάδα στον ίππο. Οι κρίκοι ήταν ακόμα μακριά. Κι έτσι δουλεύαμε και στα έξι όργανα και βλέπαμε σε κάθε όργανο που προχωράει πιο γρήγορα κι εκεί δίνεις περισσότερη σημασία. Μέχρι το 2000 εμείς κάναμε έξι όργανα".

Δημοσθένης Ταμπάκος: "Υπάρχει μια σύνδεση και με όλα τα υπόλοιπα όργανα. Ένας αθλητής για να μπορέσει να διακριθεί σε ένα αγώνισμα δε σημαίνει ότι και τις έξι, εφτά, οχτώ ώρες προπόνηση που θα κάνει πως θα ασχοληθεί με αυτό το αγώνισμα. Είναι συγκεκριμένος ο χρόνος που θα αφιερώσει κάποιος για παράδειγμα μόνο στους κρίκους. Οι υπόλοιπες έξι, εφτά ώρες προπόνησης είναι πολλά άλλα πράγματα.

Για παράδειγμα βελτιώθηκε πάρα πολύ η επίδοση μου στους κρίκους όταν άρχισα να δουλεύω περισσότερο έδαφος και μονόζυγο και αναφέρομαι σε μεγαλύτερη ηλικία που όλα αυτά ούτως ή άλλως είχαν δουλευτεί από πολύ νωρίς, και τα έξι όργανα συν το κομμάτι της φυσικής κατάστασης που περιλαμβάνει και στίβο και βάρη και ευλυγισία".

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η αγάπη του για το διάβασμα είναι παρόμοια με την αγάπη του για την γυμναστική. Διαβάστε μια ανέκδοτη ιστορία που εξιστορεί ο προπονητής του από μια διάλεξη του Ταμπάκου σε Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

Δημοσθένης Ταμπάκος: "Εκείνη η περίοδος είναι η περίοδος που αυξάνονται οι απαιτήσεις της προπόνησης τόσο σε ένταση όσο και σε διάρκεια αλλά αυξάνονται και οι απαιτήσεις του σχολείου ως προς τα μαθήματα. Μετά το γυμνάσιο ακολουθεί το λύκειο. Αυτό που ασυνείδητα το μαθαίνεις μέσα από τον αθλητισμό είναι αυτό αίσθημα της ευθύνης.

Γενικά το είχαμε όλοι οι συναθλητές μου. Θέλαμε να είμαστε το κατά δύναμη καλοί μαθητές. Να ανταποκρινόμαστε και στα μαθήματα. Κι έτσι ενώ υπήρχαν δύο προπονήσεις την ημέρα και ενδιαμέσως ήταν το σχολείο ή όταν ήμασταν πρωινοί οι ώρες προπόνησης ήταν πολύ περισσότερες, τις υπόλοιπες ώρες προσπαθούσαμε να τις αφιερώσουμε στο διάβασμα για να ανταποκριθούμε στα μαθήματα όσο καλύτερα γινόταν.

Από εκεί κι έπειτα με τη μουσική και το διάβασμα ήταν οι όποιες άλλες ενασχολήσεις είχα καθώς ο χρόνος ήταν πολύ περιορισμένος. Επίσης ήταν και η περίοδος όπου είχαν αρχίσει και σε μια μεγαλύτερη συνέχεια οι διεθνείς αγώνες όπου καλούμασταν να συμμετάσχουμε κάτι το οποίο μας έβαζε σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης, αντίληψης και στόχων".

Αλέκος Ιωακειμίδης: "Όποτε πηγαίναμε για αγώνες εκείνος είχε πάντα δύο βαλίτσες. Εγώ είχα μία μικρή κι εκείνος πάντα δύο η μία εκ των οποίων ήταν ασήκωτη, δε μπορούσες να τη σηκώσεις. Τον ρώτησα λοιπόν τι κουβαλά μαζί του και μου απάντησε 'βιβλία'. Διάβαζε πάρα πολύ, δεν έβγαινε πουθενά. Αγαπάει να διαβάζει την ιστορία της Ελλάδας, την ιστορία του αθλητισμού.

Θυμάμαι που είχαμε πάει στην Κύπρο όπου μας είχαν καλέσει από ένα Πανεπιστήμιο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Ο Δήμος ρώτησε τι έπρεπε να πει και του είπα "συγγνώμη, εσύ κουβαλάς οχτώ χρόνια μια βαλίτσα με βιβλία, εμένα ρωτάς τι θα πεις; Ό,τι σκέφτεσαι να τους πεις". Μίλαγε 45 λεπτά. Μια καθηγήτρια από εκείνο το Πανεπιστήμιο ρώτησε τον Ταμπάκο αν μπορεί να χρησιμοποιήσει την διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο".

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος θυμάται όλες τις μεγάλες του στιγμές από τις αποτυχίες μέχρι τα πρώτα μετάλλια σε ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους αγώνες. Κι όλα αυτά λίγο πριν το Σίδνεϊ.

"Στους Μεσογειακούς του 1993 στη Γαλλία όπου όλοι μας αγωνιστήκαμε στο σύνθετο ατομικό είχα προκριθεί ήδη στο δίζυγο. Ήταν το έδαφος προτελευταίο όργανο, όπου τραυματίστηκα. Ήδη από την πρώτη διαδρομή σε διπλό τεντωμένο και προσπάθησα να συνεχίσω τα πρόγραμμα. Ήταν οι προπονητές από κάτω που μου φώναζαν να σταματήσω και ο Γιάννης ο Μελισσανίδης που μου φώναζε να συνεχίσω και να μην ξεχάσω την ισορροπία που ήταν υποχρεωτική άσκηση πριν την τελική διαδρομή.

Συνέχισα βέβαια με απλές ασκήσεις και μετά αγωνίστηκα κουτσαίνοντας στον ίππο με λαβές και προκρίθηκα στον τελικό. Αλλά στον τελικό αγωνίστηκα μόνο στον ίππο γιατί δε μπορούσα να περπατήσω. Πήγα στον αγώνα με πατερίτσες, ανέβηκα χωρίς τις πατερίτσες, χαιρέτησα, εκτέλεσα το πρόγραμμα και μετά ξανά τα ίδια.

Το 1994 ήρθε το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε διεθνές επίπεδο στους κρίκους σε ένα διεθνές meeting στο Τελ Αβίβ. Ακολουθεί έναν χρόνο μετά το αργυρό μετάλλιο σε έναν αγώνα στην Ουκρανία στο Κίεβο και το 1996 στον ίδιο αγώνα που είχα συμμετάσχει για πρώτη φορά με την Εθνική ομάδα παίρνω το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους.

Μέσα μου πίστευα πως είχα ήδη αρκετές αγωνιστικές εμπειρίες. Είχα μία πενταετία στην οποία ενώ φαινομενικά είχα τις δυνατότητες να μπω σε έναν τελικό, να φέρω κάποια διάκριση σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για παράδειγμα, πάντα υπήρχε κάτι που με άφηνε εκτός τελικού και εκτός διάκρισης.

Όλες αυτές οι εντός εισαγωγικών συνεχείς αποτυχίες ήταν πολύ σημαντικά μαθήματα που με ετοίμασαν να δεχτώ και τις πρώτες επιτυχίες που θα ακολουθούσαν. Ένιωθα πλέον ότι είμαι έτοιμος. Κι έτσι στους Μεσογειακούς του Μπάρι το 1997 έρχεται το χάλκινο μετάλλιο στους κρίκους και ο πρώτος τελικός σε παγκόσμιο πρωτάθλημα την ίδια χρονιά στη Λοζάνη.

Πλέον με τον τελικό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μπαίνεις σε άλλο επίπεδο. Οι διαφορές ήταν μικρές. Είναι δύσκολο όταν δεν σε γνωρίζουν, σε βλέπουν πρώτη φορά σε μεγάλο αγώνα, να είναι αντικειμενικοί ή επιεικείς μαζί σου αλλά πλέον σε γνωρίζουν.

Ήδη εκείνη την περίοδο αλλά και την χρονιά που ακολούθησε μέχρι το παγκόσμιο του Τιέν Τζιν συμμετέχω σε όσους περισσότερους αγώνες μπορώ. Στα περισσότερα παγκόσμια κύπελλα, σε όλα είμαι στον τελικό ή σε κάποιο από τα μετάλλια, κάτι το οποίο σε μεγάλο βαθμό με καθιερώνει και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Αγίας Πετρούπολης με περιμένουν για κάποιο από τα μετάλλια. Εκείνη τη στιγμή πίστεψα, χωρίς να το πω βέβαια πουθενά, ότι μπορώ και στους Ολυμπιακούς που ακολουθούν".

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣ "ΤΑΜΠΑΚΟΣ"

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος αναλύει τις δύο ασκήσεις που έχουν το όνομά τους και είναι καταχωρημένες στον παγκόσμιο κώδικα γυμναστικής.

"Η πρώτη άσκηση από αιώρηση κόντρα κίνηση χωρίς μεσολάβηση στήριξης για κατάληξη στο σβάλοου ήρθε πειραματικά θα έλεγα. Ήδη είχαμε δοκιμάσει τις ασκήσεις που υπήρχαν αλλά είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό το οποίο πέτυχε. Τώρα η δεύτερη άσκηση που είναι ουσιαστικά εξέλιξη της πρώτης, προέκυψε από ανάγκη. Ήταν μια περίοδος όπου πονούσε αρκετά ο ώμος και με δυσκόλευε στον απλό σταυρό, αλλά έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ανέβω στον ανάποδο σταυρό.

Δεν μπορούσαμε να επαναλάβουμε τον ίδιο τρόπο ανάβασης στον ανάποδο σταυρό, δηλαδή επανάληψη άσκησης και δοκιμάσαμε να εξελίξουμε την πρώτη άσκηση Ταμπάκος αντί να καταλήξουμε στο σβάλοου να καταλήξουμε στον ανάποδο σταυρό. Κι έτσι κι έγινε και το 1999 την παρουσιάσαμε και αργότερα βέβαια καταχωρήθηκε στον παγκόσμιο κώδικά γυμναστικής".

Ο ΤΑΜΠΑΚΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΣΙΔΝΕΙ

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος εξιστορεί τις πρώτες του στιγμές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το ασημένιο μετάλλιο στο Σίδνεϊ.

"Το 1986 διεκδικούσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 που τελικά έγιναν στην Ατλάντα. Ως μακρινό όνειρο μας φαινόταν το να μπορέσουμε να συμμετέχουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνονταν στην Αθήνα. Το 2000 αγωνίστηκα στο δίζυγο και στους κρίκους και την ώρα που ξεκινούσα το πρόγραμμα στο δίζυγο ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως πλέον αγωνίζομαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ήταν πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά. Ήταν για εκείνη την ηλικία και γενικότερα για έναν αθλητή, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο μεγαλύτερος θεσμός. Υπήρχε άγχος αλλά υπήρχε και πολύ καλή προετοιμασία. Ήμουν τόσο καλά προετοιμασμένος που όταν είσαι έτοιμος το άγχος περιορίζεται κατά μεγάλο βαθμό.

Επίσης με την εμπειρία μαθαίνεις να διαφοροποιείς αυτό που κάνεις με το άγχος που πιθανόν να υπάρχει. Είναι κάτι ξεχωριστό από σένα και δεν του δίνεις σημασία. Δηλαδή το αφήνεις να υπάρχει χωρίς να ασχολείσαι και χωρίς να επηρεάζει τον αγώνα και την απόδοσή σου. Ήταν ένας πολύ καλός αγώνας. Ήταν ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Οι διαφορές εξάλλου στους τέσσερις πέντε πρώτους αθλητές ήταν ελάχιστες μεταξύ μας".

Ο ΤΑΜΠΑΚΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος θυμάται τις στιγμές μέχρι το να μάθει ότι θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, θυμάται τον αγώνα για το μετάλλιο αλλά και τις στιγμές που ακολούθησαν.

Δημοσθένης Ταμπάκος: "Από το 2003 είμαι σε μια πάρα πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση και πιστεύω, ετοιμάζομαι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας παρόλο που η συμμετοχή μου δεν ήταν βέβαιη. Η πρόκριση δίνονταν από την ομαδική κατάταξη στο τελευταίο παγκόσμιο πρωτάθλημα και η χώρα μας είχε δικαίωμα για έναν αθλητή ο οποίος λόγω σύνθετου ατομικού ήταν ο Βλάσης Μάρας".

Αλέκος Ιωακειμίδης: "Πετάγαμε με τον τότε Υφυπουργό Αθλητισμού Γιάννη Ιωαννίδη και με γνώρισε. Οπότε του είπα το δικό μου το παράπονο ότι περιμέναμε μήπως πάρουμε wild card αλλά δεν είχαμε ενημερωθεί ακόμα. Ο Ιωαννίδης μου απάντησε πως με το που μάθω κάτι πρώτα εσένα θα πάρω τηλέφωνο. Έτσι κι έγινε. Ήμασταν σε ένα γκραν πρι με τον Δήμο όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου ήταν ο Υφυπουργός και μου είπε: "Σας έδωσαν κάρτα, άδεια να πάτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες".

Δημοσθένης Ταμπάκος: "Τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες εγώ την έμαθα τέλος Απριλίου. Ήταν η χρονιά που ο μόνος αγώνας που πήρα ένα χάλκινο μετάλλιο, καθώς όλα τα άλλα ήταν χρυσά, ήταν στην Γαλλία, σε ένα διεθνές meeting όπου ήμουν και με πυρετό κιόλας και πριν τον αγώνα, παραμονή του αγώνα μαθαίνουμε ότι είχε δοθεί η wild card, οπότε λέω στον Αλέκο εγώ τελείωσα την προπόνηση, θα τα πούμε τον Αύγουστο".

Αλέκος Ιωακειμίδης: " Έδωσαν μια θέση στους Έλληνες και την πήρε ο Δήμος γιατί ήταν παγκόσμιος και πανευρωπαϊκός πρωταθλητής. Οπότε ήταν πρώτος ανάμεσα στους αθλητές που περίμεναν την wild card".

Δημοσθένης Ταμπάκος: "Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς προετοιμαζόμουν κανονικά καθώς το θεωρούσα πολύ πιθανό το να συμμετέχω και σε περίπτωση που συμμετείχα θα έπρεπε να είμαι απόλυτα έτοιμος. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη. Αν και βέβαια είχα μια απόσταση απ’ ότι συνέβαινε γύρω μου γιατί ήμουν τόσο εστιασμένος στο πρόγραμμα που είχα να εκτελέσω και υπήρχε αυτή η αίσθηση ότι αυτό που για πολλά χρόνια αγωνιζόμουν ήρθε πλέον η ώρα. Ο προκριματικός ήταν ίσως ο καλύτερος αγώνας που είχα κάνει ποτέ.

Η ψηλή βαθμολογία του προκριματικού και η πρώτη θέση είχαν ήδη ανεβάσει ψηλά τον πήχη. Θα ήταν δύσκολο στον τελικό να ανατραπεί παρά μόνο αν έκανα κάποιο πολύ μεγάλο λάθος. Υπήρχε μια βαθιά ηρεμία και μια ικανοποίηση που ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που για χρόνια δούλευα. Που πάλι δεν είσαι ποτέ σίγουρος όσο έτοιμος κι αν είσαι για έναν αγώνα, πως θα εξελιχθεί ποιο θα είναι το αποτέλεσμά του. Ο κάθε αθλητής προσπαθεί μέσα από όλη την πορεία του, την όλη διαδικασία της προπόνησης, έχει να κάνει με το να είναι τη στιγμή που θέλει στην καλύτερη δυνατή εκτέλεση.

Κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου αυτό που άκουγα δεν ήταν η μουσική αλλά η φωνή του κόσμου να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό, όπως μετά, που μου πετούσαν και κάποιες ελληνικές σημαίες κατά τη διάρκεια της μετακίνησης από το βάθρο στον εξωτερικό χώρο".