"Χρυσάφι" μπροστά στα πόδια του ο Χριστογεώργος
Ο Κώστας Γουλής δεν στέκεται μόνο στο (άκρως ελπιδοφόρο) ντεμπούτο του Νικόλα Χριστογεώργου με τον Παναθηναϊκό, αλλά "ζυγίζει" όλο το ποδοσφαιρικό "πακέτο" του κι αναλύει τον λάθος δρόμο που σχεδιαζόταν αρχικά για τους "πράσινους" γκολκίπερς της επόμενης σεζόν, αλλά φαίνεται πως επανήλθε στα... ίσα του.
Το να "βγάλεις" ένα παιδί από την Ακαδημία σου, να το "μπολιάσεις" με παιχνίδια της πρώτης ομάδας και να τον εδραιώσεις στο ροτέισον της (αρχικά) ή στους βασικούς σχηματισμούς της (εν συνεχεία), είναι κάτι σαφώς "δύσκολο" και συνήθως αποτελεί την... εξαίρεση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Που "σπατάλησε" πολλούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές στο παρελθόν επειδή στα 20-21-22 τους ήταν "ταλέντα μωρέ κι έχουν χρόνο μπροστά τους".
Το να "βγάλεις" δε, έναν γκολκίπερ από την Ακαδημία σου και να τον φέρεις σε πρώτο πλάνο στην πρώτη ομάδα, πόσω μάλλον όταν είσαι σύλλογος απαιτήσεων "πρώτης γραμμής" σαν τον Παναθηναϊκό, μοιάζει με... βουνό. Μα, αν αξίζει τον κόπο, εάν υπάρχει η "πρώτη ύλη" και σου το... φωνάζει από μακριά, αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις. Διότι όλα, μα όλα τα "βουνά" στο τέλος "κατακτήθηκαν".
Ο αλληγορικός πρόλογος συνοδεύεται απ’ το όνομα του Νικόλα Χριστογεώργου. Της ευχάριστης έκπληξης του χθεσινοβραδινού (Τετάρτη 01/07) αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Άρη στο ΟΑΚΑ, που μπορεί και να μνημονεύεται μετά από μερικά χρόνια, ως το σημείο της επαγγελματικής "εκκίνησης", ενός γκολκίπερ που έχει όλες τις προδιαγραφές για να φτάσει ψηλά. Όχι γιατί έκανε... παπάδες στον αγώνα με τους "κιτρινόμαυρους" κι έβγαλε τα πάντα. Αλλά διότι το λέει η "ζόρικη" διαδρομή που ακολούθησε από τις μικρότερες ηλικιακά βαθμίδες της Ακαδημίας του Παναθηναϊκού, μέχρι την πρώτη ομάδα...
Με τον Άρη χρειάστηκε να επέμβει μόνο μία φορά καθοριστικά στο ματς: Στο φάουλ του Ματίγια στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, που χτυπήθηκε χαμηλά και "πονηρά" προς την απέναντι γωνία του, αλλά ο "μικρός" είχε την ευστροφία να διαβάσει τη σκέψη του χαφ των φιλοξενουμένων και να αντιδράσει σωστά και γρήγορα. Από εκεί και πέρα, ήταν σταθερότατος σε όλα τα "γεμίσματα" που επιχειρήθηκαν, είτε προς την "καρδιά", είτε στην πλάτη της άμυνας του Παναθηναϊκού, έπαιξε σωστά και γρήγορα όπου χρειάστηκε τη μπάλα με τα πόδια και το κυριότερο: Ήταν σοβαρός!
ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ
Αυτή ακριβώς η σοβαρότητά του, τον έφερε κι ως εδώ. Μαζί με τα προσόντα του, την ευλυγισία του, το κορμί -φτιαγμένο και ραμμένο για τερματοφύλακα- που του χάρισε η φύση και το δουλεύει εξαιρετικά σε καθημερινή βάση με τον "μετρ" Παναγιώτη Μαλλιαρίτση και τη διάθεσή του να δουλεύει "αθόρυβα".
Το παν σ’ αυτές τις ηλικίες και στα ταλαντούχα παιδιά που έρχονται στην ανδρική ομάδα ενός μεγάλου κλαμπ, είναι να έχουν το μυαλό για να αξιοποιήσουν σωστά το ταλέντο που τους χάρισε ο καλός Θεός. Ελάχιστοι το έκαναν και το κάνουν, σε μία "δύσκολη" ηλικία, όπου οι (κύριες) σκέψεις είναι σε βόλτες, clubbing και "γκομενίσματα" και... βλέπουμε. Όποιοι έχουν τη διάθεση να αξιοποιήσουν σωστά αυτό που διαθέτουν, κάποια στιγμή (νομοτελειακά) θα έρθει η ώρα που θα κάνουν το πρώτο... βήμα προς το όνειρό τους.
Στο χέρι του "μικρού" είναι... Αλλά και του συλλόγου βεβαίως-βεβαίως και των σκέψεων που έχουν οι "κεφαλές" του για να αξιοποιήσουν ένα παιδί, που έχει όλο το "πακέτο" να εξελιχθεί σε κάτι, πραγματικά πολύ καλό.
ΘΑ ΗΤΑΝ "ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ"
Και είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να μαθαίνει κανείς, πως οι όποιες πολύ "στραβά" καμωμένες σκέψεις που υπήρχαν για να αποκτηθεί "πρωτοδεύτερος" γκολκίπερ, προκειμένου να "βάλει πίεση στον Σωκράτη Διούδη", μπήκαν εσχάτως στο... συρτάρι. Διότι κάτι τέτοιο, πολύ απλά θα ήταν "εγκληματικό" ποδοσφαιρικά.
Το να έρθει στην παρούσα φάση ένας 30άρης Ισπανός-Ιταλός-Άγγλος-Γάλλος-Πορτογάλος γκολκίπερ για να "βάλει πίεση" στον Διούδη, το μόνο που θα... κατόρθωνε, θα ήταν να δημιουργηθεί ένα μεγάλο "τουρλουμπούκι" στους γκολκίπερς. Ναι, η θέση του τερματοφύλακα είναι πολύ "δύσκολη" γιατί παίζει ένας. Ναι, υπάρχει (και πρέπει να υπάρχει πάντα) ανταγωνισμός για να βελτιώνονται και να εξελίσσονται όλοι, διότι ουδείς (πρέπει να) έχει εξασφαλισμένη θέση στην ενδεκάδα. Ούτε ο Νόιερ, ο Όμπλακ ή ο Ντοναρούμα δεν πρέπει να νιώθουν "σίγουροι" κάτω από την εστία τους. Άλλο αυτό όμως κι άλλο να πας να "τινάξεις" κάτι καλό στον... αέρα.
ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
Αν κάτι διαθέτει αυτή τη στιγμή, το αμιγώς ελληνικό γκρουπ των γκολκίπερ του Παναθηναϊκού, είναι "χημεία". Όλοι θέλουν να παίξουν, όλοι όμως ξέρουν και την ιεραρχία, την ισορροπία και το που φτάνει ο καθένας. Εάν (υποθετικά μιλώντας) ερχόταν αύριο το πρωί ο Ισπανός τάδε, για να γίνει ο "πρωτοδεύτερος" τερματοφύλακας του "τριφυλλιού" πίσω απ’ τον Διούδη, το πιο πιθανό είναι ότι θα "χαλούσε" το μυαλό (και κατ’ επέκταση την εικόνα και την αγωνιστική παρουσία) και του ίδιου του Σαλονικιού γκολκίπερ.
Διότι, εν αντιθέσει με όσους πίστευαν ότι ένας τέτοιου είδους πορτιέρε θα του έβαζε "καλή πίεση", ουδείς μπορεί να αποκλείσει και το άλλο σενάριο: Να νιώσει ο Διούδης πως παίζει σε κάθε ματς με την... πλάτη στον τοίχο και πως στην πρώτη "στραβή" (γιατί μπάλα είναι διάολε, θα έχει και "στραβές" κάποια στιγμή) θα έρθει να του πάρει τη θέση ο "καινούργιος", πολύ απλά διότι ήταν η επιλογή που έκανε η τεχνική διεύθυνση στο μεταγραφικό παζάρι. Και θα πρέπει κάποια στιγμή να... παίξει κι αυτός. Δεν είναι έτσι όμως... Με το μυαλό των παικτών και την καλή "χημεία" ενός γκρουπ δεν πρέπει να "παίζεις".
ΠΛΑΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ "ΒΓΑΛΕΙΣ"
Άλλο αν πωληθεί ο Διούδης μετά από μία πρόταση από το εξωτερικό που δεν θα μπορείς να αρνηθείς σαν κλαμπ και δεν θα μπορείς να κόψεις και το δρόμο του ποδοσφαιριστή. Εκεί αλλάζει, διότι τότε (και μόνο τότε) θα χρειαστεί να φέρεις σαν ομάδα έναν τερματοφύλακα για "πρώτο". Ευτυχώς (καταπώς φαίνεται) στην προκειμένη περίπτωση, πρυτανεύει η λογική. Και η νέα σεζόν θα έχει φυσιολογική "συνέχεια" στους "πράσινους" γκολκίπερς.
Ναι, να πάει ο -πολύ ταλαντούχος και πολύ άτυχος με τους τραυματισμούς- Κότσαρης (εφόσον τον πιστεύεις πραγματικά όμως) να παίξει κάπου αλλού για να πάρει 20-25-30 ματς και να μπορέσεις σαν ομάδα να τον κρίνεις πολύ πιο αξιόπιστα. Να πάει και ο Ξενόπουλος να παίξει κάπου, επίσης για να πάρει αγώνες στα πόδια του και να (απο)δείξει αν μπορεί ή όχι να σταθεί.
Σ’ αυτή τη λογική όμως, ο Χριστογεώργος, που έχει όλο το "πακέτο" για να "βγει" τα επόμενα χρόνια, θα πρέπει να είναι το Νο2 σου στην ομάδα. Και βεβαίως θα πρέπει να τον "δέσεις" από τώρα με νέο συμβόλαιο, διότι σε ένα χρόνο από σήμερα μένει ελεύθερος. Να τον προετοιμάσεις προσεκτικά ως πρότζεκτ, με προοπτική μετά από δύο χρόνια -κι αφού δουλέψει "σκυλιασμένα" κι αρπάξει κάθε ευκαιρία που θα πάρει απ’ τα μαλλιά- να διεκδικήσει και τη φανέλα με το Νο1. Όταν έχεις τέτοιο "χρυσάφι" στα πόδια σου, θα πρέπει να είσαι ανόητος για να το... κλωτσήσεις!
Κι ευτυχώς (ξαναγράφω), αυτό φαίνεται πως θα γίνει εντέλει την επόμενη σεζόν, με τον Χατζηγιαννάκη (που έγινε πρόσφατα επαγγελματίας) στο Νο3 της ιεραρχίας.
Ευτυχώς... Διότι κάποια στιγμή το πράγμα είχε... λοξοδρομήσει πολύ, σε ότι αφορά το πλάνο με τους γκολκίπερς της επόμενης χρονιάς, σε σημείο που να υπάρχει κίνδυνος για μεγάλο "αυτογκόλ". Ας είναι, απ’ τη στιγμή που οι αρχικές, θεόστραβες σκέψεις, φαίνεται πως ήρθαν ξανά στα... ίσα τους!
Photo Credits: Eurokinissi
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: