Σύμφωνοι, η αναγκαστική αλλαγή του Νατζ στα... χασομέρια της προθέρμανσης ήταν αρκετή για να δημιουργήσει μία σχετική "αναμπουμπούλα" στο αρχικό πλάνο του Γιώργου Δώνη.

Άρον-άρον μέσα ο Μπουζούκης (χωρίς να κάνει καλά-καλά κανονικό ζέσταμα), αναζήτηση ρόλων και θέσεων για κάνα μισάωρο μέσα στο γήπεδο.

Κι αν δεν ήταν οSuperman, Σωκράτης Διούδης σε μία απ’ τις καλύτερες βραδιές της καριέρας του, ο ΠΑΟΚ θα είχε πάρει προβάδισμα... νίκης πριν καν πάει το χρονόμετρο «πατήσει» στο 30’.

Και μία και δύο και τρεις αποκρούσεις για...highlightsστις προσπάθειες του Μπίσεσβαρ στο 3' (με τα ακροδάκτυλα, όσο χρειαζόταν για να τη στείλει "ξυστά" από το δοκάρι) και του Λημνιού στο 6' και στο 27'.

Ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος, πολύ πιο "ζωηρός" κι ενεργητικός στο πρώτο ημίχρονο. Μα δεν του... φταίει τίποτα περισσότερο απ’ την αστοχία του και το "μπλαζέ" ύψος που πήγαιναν οι μεσοεπιθετικοί του στις τελικές προσπάθειες, πετώντας στα σκουπίδια, ότι όμορφο έφτιαχναν δευτερόλεπτα πριν στη δημιουργία μέχρι να "ακουμπήσει" η μπάλα στο... κουτί.

Ο Παναθηναϊκός απ’ την άλλη πλευρά είχε σε κακή βραδιά και τον Κουρμπέλη, και τον Χρήστο Δώνη, και τον Χατζηγιοβάνη, ενώ ο Μακέντα είχε... μπλέξει με τις "συμπληγάδες" που έχτιζαν μπροστά του ο Βαρέλα και τον Ίνγκανσον, όσο φιλότιμος κι αν ήταν ο Ιταλός στο να πάρει και να προσπαθήσει να ψάξει συνεργασίες.

Χειρότερος όλων, ο Γκίας Ζαχίντ, που έπαιζε σε...slowmotion, σαν να μην είχε κίνητρο, σαν να σκεφτόταν πως σε λίγες εβδομάδες δεν θα είναι πια στα μέρη μας. Λογικό ως ένα βαθμό να υπάρχουν από ορισμένους και τέτοιες σκέψεις, τέτοιες μέρες και μετά από τόσο περίεργη σεζόν...

Αφού ο Διούδης κράτησε "όρθιο" τον Παναθηναϊκό στο πρώτο ημίχρονο, επιβεβαιώνοντας και στον μίστερ Τζον Φαν Σιπ που είχε πιάσει θέση στα επίσημα πως είναι πια (μετά από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς κι εντυπωσιακής εξέλιξης) γκολκίπερ επιπέδου εθνικής ομάδας, ο Δώνης προσπάθησε να "μαζέψει" κάπως την εικόνα των "πράσινων".

Το κατάφερε με την είσοδο του Αγιούμπ αντί του "αναιμικού" Ζαχίντ, καθώς ο Μαροκινός και πολύ ο ορεξάτος ήταν και μπόρεσε να κρατήσει περισσότερο μπάλα, "κόβοντας" στα δύο το αποτελεσματικό πρέσινγκ του ΠΑΟΚ. Χρειάστηκε να ανέβει αρκετά σ’ αυτό το διάστημα και ο Μπουζούκης για να αρχίσει να κυκλοφορεί λίγο μπάλα ο Παναθηναϊκός, όμως με τόσους παίκτες της λεγόμενης "πρώτης γραμμής", σε τόσο μέτρια βραδιά, από τη μέση και μπροστά δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα.

Μόνο "σκόρπιες" φάσεις. Πότε με το φάουλ του Αγιούμπ που κόντραρε λίγο στο τείχος και... έξυσε το δοκάρι του Πασχαλάκη και πότε στο 89’ με την ευκαιρία μισής... ανάσας του Καμπετσή, στη σέντρα-σουτ του Κολοβού. Αν έβαζε και γκολ ο Παναθηναϊκός στο φινάλε του αγώνα, θα μιλούσαμε για το πιο "τρελό" κι ανέλπιστο "τρίποντο" της τελευταίας διετίας.

Το 0-0 σίγουρα... κολακεύει τους «πράσινους», αλλά από την άλλη βάζει και πολύ "τροφή" για σκέψη κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, διότι ακολουθείclasicoστο "Γ. Καραϊσκάκης". Κι εκεί ο Παναθηναϊκός οφείλει να είναι πολύ πιο ανταγωνιστικός για να μη χαλάσει την εικόνα του και πάνω απ’ όλα τα κίνητρά του και τη διάθεσή του ως το φινάλε των playoffs.