Αγγελική Σκαρλάτου, η σιδηρά κυρία της ιστιοσανίδας

Σχεδόν από όταν θυμάται τον εαυτό της βρίσκεται μέσα στην θάλασσα και πάνω σε μία ιστιοσανίδα. Το μόνο που άλλαξε σε αυτή την πορεία που ξεκίνησε δειλά δειλά από τα μέσα της δεκαετίας του 80' και θα φτάσει τουλάχιστον μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είναι η κατηγορία της. Από τα Mistral μεταπήδησε στο RS:X. Όλα αυτά μέσα σε μία 20ετία με πολλές δυσκολίες αλλά και ορισμένες καλές στιγμές. Αυτά έχει άλλωστε ο αθλητισμός και ειδικά σε αυτό το επίπεδο.

Η σχέση της όμως με τη θάλασσα που τόσο πολύ αγαπάει ήταν καρμική. Αυτό αποδεικνύεται από τον τρόπο που αυτή ξεκίνησε. "Ήμασταν συνέχεια στη θάλασσα και από μικρά ήμασταν συνέχεια στην παραλία. Το βασικό ήταν η αγάπη μας για τη θάλασσα. Δεν υπήρχε καμία οργάνωση στα πρώτα μας βήματα. Δεν υπήρχαν όμιλοι. Ουσιαστικά εμείς κάνοντας πολλές ώρες σερφ μπήκαμε σιγά σιγά στο αγωνιστικό κομμάτι. Δεν είχαμε κάποια παρότρυνση πέρα από την αγάπη μας για το σερφ τουλάχιστον σε αρχικό στάδιο" παραδέχεται αναφορικά με το πως ξεκίνησε η σχέση της με την ιστιοσανίδα.

Ο άνθρωπος που της έμαθε τα βασικά ήταν ο πατέρας της. "Ο πατέρας μου έκανε ελάχιστα και έμαθε σε εμένα και τον μεγάλο μου αδερφό τον Νικόλα τα βασικά. Από εκεί και πέρα κολλήσαμε και οι δυο μας. Στην αρχή ήταν απλά το χόμπι μας τα καλοκαίρια και πολύ γρήγορα έγινε πιο βασική ενασχόληση και ξεκινήσαμε σιγά σιγά και τους αγώνες" κάπως έτσι λοιπόν η Αγγελική Σκαρλάτου απέκτησε το "μικρόβιο".

Η συνέχεια ήρθε βήμα βήμα σε μια εποχή όπου το wind surf δεν ήταν καθόλου διαδεδομένο στη χώρα μας. Ο άνθρωπος που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εκείνη και την παρότρυνε να προχωρήσει ήταν ο Ολυμπιονίκης, Νίκος Κακλαμανάκης. "Ξεκίνησα να τρέχω σε αγώνες σε ηλικία 13-14 ετών σε άλλη κατηγορία wind surf και όχι στην Ολυμπιακή και μέσα από τους πρώτους αγώνες ήρθα σε επαφή με την Ολυμπιακή κατηγορία. Επομένως ο στόχος μπήκε όταν ήμουν 16 χρονών με παρότρυνση και του Νίκου Κακλαμανάκη. Τότε τον είχε δει να παίρνει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στην Βαρκελώνη και έτσι σιγά σιγά έβαλα ως στόχο να συμμετάσχω και εγώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες".

Έχοντας κλείσει πλέον τα 40της χρόνια συνεχίζει να παλεύει με τα κύματα. Από που αντλεί όμως το κίνητρο για να μπορεί να συνεχίζει. "Ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Σε αυτά τα 20 χρόνια και με δύο αποτυχημένες προσπάθειες. Τόσο το 2004 όσο και το 2008 δεν κατάφερα να προκριθώ. Ειδικά η μη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 μου στοίχισε πάρα πολύ. Λίγοι αθλητές έχουν τη δυνατότητα να αγωνιστούν σε αγώνες που διοργανώνονται στη χώρα τους και είχα στεναχωρηθεί σε μεγάλο βαθμό. Σε όλα αυτά τα χρόνια οι αποτυχίες και οι δύσκολες στιγμές ήταν περισσότερες από τις επιτυχίες, αλλά όλα αυτά πάντοτε με πείσμωναν να συνεχίσω και να μην το βάλω κάτω".

Αναλογιζόμενοι τη φύση του αθλήματος της είναι εύκολο να καταλάβουμε τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισε όλα αυτά τα χρόνια. "Μέχρι και λίγο πριν το Ομάν έκανα όλη την προσπάθεια σχεδόν μόνη μου έχοντας λίγη βοήθεια από την Ομοσπονδία και τον Όμιλο μου. Είχα μεγάλα προβλήματα να αντιμετωπίσω αφού είχε ελλειπή εξοπλισμό και συμμετείχα σε ελάχιστους αγώνες στο εξωτερικό. Παράλληλα, υπήρχε μεγάλο άγχος και στρες για το πως θα καλυφθούν τα έξοδα που υπήρχαν και το πως θα πάει η προετοιμασία.

Έτσι, λίγο πριν τη συμμετοχή μου στο Ομάν, όπου και πήρα την πρόκριση, ήρθε η χορηγία της ΜΕΤΚΑ η οποία μου έλυσε όλα αυτά τα προβλήματα. Το σημαντικότερο είναι ότι για πρώτη φορά στην καριέρα μου έχω για πρώτη φορά προπονητή δίπλα μου στους αγώνες τον αδερφό μου, τον Νικόλα Σκαρλάτου. Σε όλη μου την καριέρα είναι η πρώτη φορά που το μόνο που με απασχολεί είναι το αγωνιστικό κομμάτι και τη δουλειά που θα κάνω εγώ. Είναι ιδιαίτερα σημαντική αυτή η βοήθεια τόσο στο υλικό της κομμάτι όσο και στο ψυχολογικό".

Πέρα από τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν και τα απρόοπτα. Ποια μπορεί να είναι τα απρόοπτα για κάποιον που κάνει ιστιοσανίδα; Τα απρογραμμάτιστα ραντεβού με καρχαρίες. Μάλιστα, σε όλα αυτά τα χρόνια δύο φορές της έχει συμβεί αυτό το... απρόοπτο.

"Στο Παγκόσμιο του 2008 που είχε γίνει στη Νέα Ζηλανδία είχα δει ένα σφυροκέφαλο καρχαρία, ενώ στο Παγκόσμιο του 2011 που ήταν αγώνας πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνού ευτυχώς δεν τον είδα. Λέω ευτυχώς γιατί στα νερά του Περθ όπου διεξάγονταν οι αγώνες υπήρχε ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας. Μάλιστα, είχαμε υπογράψει ένα χαρτί το οποίο έλεγε ότι συμμετείχαμε στους αγώνες με δική μας ευθύνη" μας τόνισε αρχικά και στη συνέχεια στην αυθόρμητη ερώτηση μας για το πως μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα της με την ιδέα του καρχαρία είπε: "Πίστεψε με δεν το σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή. Σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Απλά σε περίπτωση που πέσεις στο νερό δεν απολαμβάνεις τη θάλασσα απλά μέσα σε δευτερόλεπτα είσαι πάλι πάνω στο σκάφος. Δεν θα βουτήξεις μέσα στη θάλασσα απλά όπως θα έκανες για παράδειγμα στο Αιγαίο".

Φεύγοντας από τους καρχαρίες η κουβέντα μας πήγε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο. Αναφερόμενη στην πορεία της προετοιμασίας της μπορεί να μην έχει μείνει ικανοποιημένη από τα αποτελέσματα που έχει φέρει μέχρι στιγμής, αλλα... "Σαν αποτέλεσμα δεν είμαι ικανοποιημένη. Άσχετα από αυτό το κομμάτι είμαι ικανοποιημένη από τα επί μέρους κομμάτια και είμαι σε καλό δρόμο για το Ρίο. Είναι αγώνες προετοιμασίες όπου δοκιμάζω διάφορα πράγματα ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων".

Βέβαια, στο Ρίο πέρα από τους αντιπάλους της τόσο η ίδια όσο και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες θα έρθουν αντιμέτωποι με έναν ακόμα κίνδυνο. Τα μολυσμένα νερά έχουν απασχολήσει όλους τους αθλητές με την Αγγελική Σκαρλάτου να είναι καθησυχαστική για τη δική της περίπτωση. "Ευτυχώς η πρώτη μου επαφή με αυτά νερά τον περασμένο Αύγουστο στέφθηκε με επιτυχία αφού δεν αρρώστησα. Πολλές φορές οι αθλητές που πάνε για πρώτη φορά αρρωσταίνουν και έτσι δημιουργεί ο οργανισμός σου αντισώματα και είσαι καλύτερα τις επόμενες φορές. Ευτυχώς εγώ τις δύο εβδομάδες που ήμουν εκεί δεν έπαθα κάτι και είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι. Μόνο σε περίπτωση που κοπώ κάπου τότε είναι πιο επικίνδυνα τα πράγματα. Εγώ θα πάρω τις προφυλάξεις μου και ελπίζω να πάνε όλα καλά".

Δείγμα του χαρακτήρα της είναι και ο τρόπος που αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που της έχουν παρουσιαστεί. "Το κάνω τόσα χρόνια είναι κομμάτι του εαυτό μου. Τα στοιχεία της φύσης, όπως είναι το νερό και ο άνεμος, είναι κομμάτι του αθλήματος που αγαπώ. Για μένα οι μεγαλύτερες δυσκολίες ήταν αυτές που αντιμετώπισα στο οργανωτικό κομμάτι της καριέρας μου. Πως θα συμμετάσχω σε αγώνες στο εξωτερικό. Πως θα είμαι ανταγωνιστική και πως θα έχω προπονητή. Όλα τα άλλα είναι μέρος του αθλήματος που αγαπώ".

Για το τέλος αφήσαμε την ερώτηση που αφορά το μέλλον της και το τι θα κάνει μετά το Ριο. "Δεν το σκέφτομαι το τι θα κάνω. Η απόφαση θα παρθεί εφόσον τελειώσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και θα μου πάρει χρόνο"