« Η κρίση είναι αυτή που μας πεισμώνει και μας οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες. Δεν το βάζουμε κάτω και συνεχίζουμε. Αυτό το μετάλλιο είναι αφιερωμένο στη γυναίκα μου, σε όσους με αγαπούν και είναι δίπλα μου και φυσικά σε όλους τους Έλληνες που περνούν δύσκολα».

Ο θριαμβευτής της Βαρκελώνης, ο Σπύρος Γιαννιώτης, μιλώντας στοSPORT24 δεν κρύβει τη χαρά του για το νέο του θρίαμβο, τον οποίο πλέον αφιερώνει και με τη βούλα στην γυναίκα του, την Ισμήνη με την οποία παντρεύτηκε πέρυσι τον Σεπτέμβριο και ήταν το καλύτερο βάλσαμο για την πίκρα στο Λονδίνο και το Ολυμπιακό μετάλλιο που χάθηκε στη μια…χεριά στοHydePark.

Το ξέσπασμά του στη μεικτή ζώνη του λονδρέζικου πάρκου, συγκλόνισε όσους ήμασταν παρόντες και ήταν μια σκηνή που πραγματικά δύσκολα ξεφεύγει από το μυαλό.

« Ξέρεις ήμουν και εγώ εκεί» μας λέει χαμογελώντας πλέον και προσθέτει: « Περασμένα, ξεχασμένα, βλέπουμε μπροστά πλέον».

Όπως έκανε πάντα, μετά από κάθε αποτυχία (αν μπορεί κανείς να θεωρήσει αποτυχία μια 4θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες !) όπου εμφανιζόταν ακόμα πιο δυνατός στον επόμενο αγώνα. Κάπως έτσι ήρθε το δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μετά από τον πρώτο του Παγκόσμιο τίτλο στη Σαγκάη το 2011.

Όπως και ο Βλάσης Μάρας στη γυμναστική, έτσι και ο Σπύρος Γιαννιώτης σαρώνει τους τίτλους στα Παγκόσμια (πολύ πιο δύσκολα από τους Ολυμπιακούς) και στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αλλά κάτι συμβαίνει και χάνει το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς.

« Στο Λονδίνο, «πλήρωσα» τον αγωνιστικό χώρο που θύμιζε περισσότερο…λίμνη αφού ήταν στον κλειστό χώρο του πάρκου. Εκεί ευνοήθηκε ο Μελούλι, που ήταν κλασσικός κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων σε πισίνα. Αντίθετα τώρα στη Βαρκελώνη, όπου ήταν περισσότερο συνθήκεςopenwaterόπως είναι κανονικά το αγώνισμα, μέτρησε η δύναμη και η εμπειρία που έχω πλέον αποκτήσει στα…χτυπήματα.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008 την είχα…πατήσει τρώγοντας ξύλο, αλλά δεν ήξερα. Πλέον αντέχω σε τέτοιου είδους κόντρες και σπρωξίματα, που όμως δεν υπήρχαν στο Λονδίνο λόγω και των ήρεμων νερών.

Στην Μπαρτσελονέτα παρά το γεγονός ότι έκοβε αρκετά καθώς ο αγωνιστικός χώρος ήταν μέσα στο λιμάνι, είχε συνθήκες ανοιχτής θάλασσας και ο Μελούλι δεν άντεξε στο τελικό σπρίντ όπως πέρυσι στο Λονδίνο» μας λέει ο Σπύρος Γιαννιώτης που με τον προπονητή του Νίκο Γέμελο είχαν σχεδιάσει την στρατηγική τους και αυτή τη φορά έμεινε στην αρχή πιο πίσω, κάνοντας την αντεπίθεση στα τελευταία χιλιόμετρα, όταν και πέρασε μπροστά μετά από τα 7.5 χιλιόμετρα και δεν τον έπιανε πλέον κανείς.

Ο τερματισμός τον βρήκε θριαμβευτή μπροστά από τους φίλους και (μεγάλους) αντιπάλους του τον Γερμανό Λούρτζ και τον Τυνήσιο Μελούλι οι οποίοι του απέδωσαν και τα εύσημα. Ο εφιάλτης του Λονδίνου είναι πλέον παρελθόν.

« Δεν σκέφτηκα το Λονδίνο καθόλου κατά τη διάρκεια της κούρσας, καθώς δεν ήθελαν να επηρεαστώ αρνητικά. Ήταν δύσκολα γιατί εδώ συμμετείχαν 70 αθλητές, σχεδόν οι διπλοί από τους Ολυμπιακούς, αλλά οι συνθήκες με ευνοούσαν» συνεχίζει ο Γιαννιώτης που είναι δεδομένο ότι του αρέσουν τα δύσκολα και όταν μιλάει η ψυχή και το κερκυραϊκό (από τον πατέρα του)DNA δεν υπάρχει περίπτωση να βγει χαμένος.

Θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως θα τον καλέσει στο προεδρικό μέγαρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και ο Σπύρος όταν τον ρωτάμε τι θα του ζητήσει, μας λέει χαμογελώντας: «Να λειτουργούν κάποια κλειστά και ανοιχτά κολυμβητήρια για να κάνουμε προπόνηση. Κοιτάξτε, όταν η χώρα έχει τόσα προβλήματα και εδώ καλά καλά έχουν πρόβλημα λειτουργίας ακόμα και νοσοκομεία, δεν θέλω να γίνομαι γραφικός και να ζητώ εγώ κολυμβητήριο. Απλά επειδή ο αθλητισμός είναι υγεία και εμείς προσπαθούμε να κάνουμε το καθήκον μας όσο καλύτερα μπορούμε και προς την πατρίδα αλλά και για όλους τους Έλληνες, ζητάμε απλά τα αυτονόητα» λέει ο πρωταθλητής μας που συναγωνίζεται με…σφεντόνες τα πυρηνικά όπλα του Γερμανού Λούρτζ (που έχει ιδιωτικό κολυμβητήριο στο Αμβούργο και δεκάδες χορηγούς !) και όμως τον νικάει.

« Νοιώθω διπλά όμορφα με αυτή την επιτυχία εν μέσω της κρίσης γιατί θέλουμε να στείλουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα στους συμπατριώτες μας. Άλλωστε για αυτούς κολυμπάω και για αυτούς που με αγαπάνε και είναι πάντα δίπλα μου» τονίζει, τη στιγμή που τον αποδεσμεύουμε γιατί έχει προπόνηση !

Ναι τα 10 χιλιόμετρα ήταν απλά…ζέσταμα, αφού ο «τρελός» θα δοκιμάσει εφέτος να κολυμπήσει και στα 25 χιλιόμετρα: «Είναι μια πρόκληση όπως και να το κάνεις που θέλω να δοκιμάσω» μας λέει κλείνοντας τη συνομιλία μας και δεν έχουμε παρά να τον θαυμάσουμε και σε αυτή τη νέα πρόκληση.

Ένας ωραίος Κερκυραίος αλλά και μάγκας Πειραιώτης, που ακόμα και στα 33 του συνεχίζει να κολυμπάει σαν έφηβος και να χαρίζει κορυφαίες διακρίσεις στη χώρα μας.

Το Ρίο απέχει μόλις τρία χρόνια…