Φεύγοντας παρέα από την ανοικτό κολυμβητήριο της Γλυφάδας με προορισμό τον χώρο στάθμευσης των αθλητικών εγκαταστάσεων, ο Κριστιάν Γκολομέεβ αψηφά τον αττικό καύσωνα της Δευτέρας και κοντοστέκεται για λίγα, πολύτιμα, δεύτερα στο γήπεδο του τένις, κάτω από τον πυρακτωμένο ήλιο. Αφήνει τον σάκο με τα σύνεργα στο τεχνητό χλοοτάπητα, παίρνει θέση στην τελική γραμμή και υποδύεται τον σέρβερ. Δίχως ρακέτα και μπαλάκι στα χέρια του, φορώντας γυαλιά ηλίου και βερμούδα.

Τα 2 μέτρα του θεόρατου κορμιού του βρίσκονται σε υπερέκταση, η κίνησή του σκίζει στα δυο την άπνοια και προκαλεί τη μοναδική ξυραφιά φρέσκου αέρα στον χώρο. "Θα ήμουν καλός, πιστεύω", σκέφτεται φωναχτά. Πολύ πιθανό. Αρκεί, στην προκειμένη, που η ελληνική κολύμβηση έχει να περηφανεύεται για τον αργυρό παγκόσμιο κολυμβητή στα 50μ. ελεύθερο. Ο οποίος, δυο χρόνια μετά το δεύτερο σκαλί του βάθρου στην Γκουανγκτζού, παραμένει ένας εκ των βασικών διεκδικητών των τριών μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Με μια νοητή ευθεία πάνω στον χάρτη η έκτη πολυπληθέστερη πόλη της Κορέας απέχει ελάχιστα από το Τόκιο και σχεδόν μηδενίζει τα 1.150 χιλιόμετρα της πραγματικής απόστασης. "Λες να είναι το ίδιο γουρλίδικο;", αναρωτιέται ύστερα από τον συνειρμό (μου) για την Άπω Ανατολή. "Μακάρι", αποκρίνεται χωρίς να μεσολαβήσει άλλη κουβέντα (μου).

Ν' αφιερώσω το μετάλλιο στον πατέρα μου

Το βράδυ της 1ης Αυγούστου (μεσημέρι Ελλάδας) ο Κριστιάν Γκολομέεβ, "με βήτα στην κατάληξη και όχι με φι που κάποιος κάπου το έγραψε και μετά το πήραν όλοι", θα γνωρίζει. Θα έχει ήδη πέσει στην πισίνα 48 ώρες πριν, στις προκριματικές σειρές, και το πρωί της τελευταίας του Ιούλη (θα μας ξενυχτήσει αλλά χαλάλι), θα κολυμπά στα ημιτελικά. Τη Δευτέρα 2/8 "με φαντάζομαι μ' ένα μετάλλιο". Αυτός είναι ο βατήρας των φιλοδοξιών του. "Σίγουρα ο στόχος είναι το χρυσό, γιατί πάντα κυνηγάμε τις ψηλότερες κορυφές, αλλά πιστεύω ότι η πρώτη τριάδα θα είναι μια πολύ καλή εξέλιξη". Αν πάλι δεν έρθει, "δεν θα τρελαθούμε κιόλας, γιατί 50άρι ελεύθερο είναι, όλα μπορούν να συμβούν. Είναι η κούρσα των πάντων". Θα ήταν, ωστόσο, μια ονειρεμένη τροπή για να "αφιερώσω το μετάλλιο στον πατέρα μου". Αβίαστη η απάντησή του, εξέπεμπε μια περηφάνια αποτυπωμένη στο συναισθηματικό μειδίαμα της στιγμής. Ο Τσβετάν Γκολομέεβ υπήρξε ο καθοδηγητής του, αυτός που τον μύησε στον υδάτινο κόσμο. Φάρος για να βρει τάχιστα το λιμάνι του. Έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2010. Ήταν 49 ετών και ο Κριστιάν τότε στα 17 του. Νεότατοι και οι δύο. Η μητέρα του Κριστίνα είχε χαθεί στη γέννα.

"Έχω κάνει πολύ καλή δουλειά. Θα φανεί, βέβαια, πόσο καλά θα είμαι. Είναι, σίγουρα, θέμα ημέρας. Αν ξυπνήσεις και είσαι μέσα στο άγχος και λίγο φοβισμένος για την κούρσα, δεν θα βγει όπως θέλεις. Πρέπει να σηκωθείς, να έχεις καθαρό μυαλό, να μην σκέφτεσαι το 'πρέπει'. Ξέρεις καλά τι έχεις κάνει μέχρι τότε. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για χρόνο σε ολυμπιακή χρονιά. Σημασία έχει ποιος θα ακουμπήσει πρώτος τον τοίχο. Ο χρόνος είναι θέμα ψυχολογίας. Το πώς είσαι εκείνη τη στιγμή στον βατήρα. Αλλιώς είναι στα προκριματικά και στα ημιτελικά. Αν ξέρεις ότι θα προκριθείς, είσαι χαλαρός και βγαίνει καλύτερη επίδοση. Όσο πιο καθαρό είναι το μυαλό σου, τόσο καλύτερος πρόκειται να εμφανιστείς. Ο τελικός αυτό είναι. Πρέπει να τα κάνεις όλα τέλεια. Γι' αυτό οι χρόνοι είναι συνήθως χαμηλότεροι. Στον τελικό Ολυμπιακών ή Παγκοσμίου οι οκτώ αθλητές είναι ισάξιοι και μπορεί να κερδίσει ο καθένας".

Από το Βέλινγκραντ στο Σαν Ντιέγκο

Η αδυσώπητη προετοιμασία του "τρέχει" άνευ διαλειμμάτων επί μία διετία. Ως επί το πλείστον στο Σαν Ντιέγκο των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι πλέον η βάση του. Θα διαρκούσε ένα χρόνο, αλλά ο κορονοϊός επενέβη ετσιθελικά στον προγραμματισμό των αθλητών παγκοσμίως. "Δεν θα πω ότι ήταν εύκολο το λοκ ντάουν, αλλά δεν με επηρέασε ψυχολογικά. Προσπάθησα να το δεχθώ, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Τουλάχιστον μου έδωσε άλλον ένα χρόνο να βελτιώσω κι άλλες λεπτομέρειες. Απλώς έπρεπε να τρέχουμε από 'δω κι από 'κει, σε διαφορετικές πισίνες, μόνοι μας, με κίνηση. Ήταν κάπως κουραστικό. Αλλά τη δουλειά μας την κάναμε". Η ανυπομονησία του για το μεγάλο ραντεβού είναι διάχυτη.

Η πόλη της νότιας Καλιφόρνια, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, είναι η πέμπτη στάση της διαδρομής του από την 4η Ιουλίου του '93 έως σήμερα. Αν εκεί του λείπει κάτι είναι "τα σουβλάκια, γιατί δεν έχω φάει ποτέ στο εξωτερικό και να μοιάζουν με το ντόπιο". Ο Γκολομέεβ αντίκρισε το πρώτο φως στο Βέλινγκραντ στις βουλγάρικες πλαγιές της οροσειράς της Ροδόπης. "Όσο ζούσα στην Ελλάδα, τα καλοκαίρια με το που τελείωνε το σχολείο φεύγαμε για το χωριό. Με έστελνε ο πατέρας μου και επέστρεφα λίγο πριν από το άνοιγμα. Έχω κρατήσει επαφές. Πηγαίνω κάποιες φορές ακόμα, κυρίως στις γιορτές. Είναι μια όμορφη και ήσυχη πόλη με φύση. Έχει αναδειχθεί ως το spa των Βαλκανίων για τα ιαματικά νερά του". Στο Ηράκλειο της Κρήτης εγκαταστάθηκε πριν από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού. "Έχω γυρίσει όλη την Κρήτη πια, αλλά το Ηράκλειο θα διάλεγα για να μείνω. Είναι συνδυασμός μεγαλούπολης και εξοχής. Είναι κεντρικά κι αν θες φύγεις, παίρνεις το αυτοκίνητο και πηγαίνεις οπουδήποτε".

Η Αθήνα τον μάγεψε αναπόφευκτα ως έφηβο που ενηλικιωνόταν. "Πολύ ξεχωριστή πόλη, επίσης. Ωραία και η Πλατεία της Νέας Σμύρνης". Το σημείο συνάντησης όλων των νέων της περιοχής. Στην Τοσκαλούσα δεν βρήκε κάτι τέτοιο. Είναι πασιφανές ότι στην πόλη της Αλαμπάμα, έδρα του Πανεπιστημίου που τον δέχθηκε με πλήρη υποτροφία, γιατί "τα δίδακτρα είναι πανάκριβα, μπορούν να ξεπερνούν τις 200.000" για να σπουδάσει sports science και να ενισχύσει την κολυμβητική ομάδα δεν θα ήταν στις πρώτες επιλογές μονιμοποίησης. "Θα την έβαζα, σίγουρα, τελευταία στη λίστα. Είναι μια καθαρά κολεγιακή πόλη". Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Κρατά μόνο τα καλά. "Ήταν απαιτητικά, αλλά όμορφα χρόνια. Με διπλές προπονήσεις, γυμναστήρια, μαθήματα και διάβασμα. Δεν ήμουν ο τέλειος μαθητής, αλλά συνεπής και δεν δημιούργησα ποτέ πρόβλημα στους καθηγητές. Ήταν σωστή η πίεση που μας έβαζαν, διότι δεν σου επέτρεπαν να αμελήσεις τα μαθήματά σου. Διαφορετικά δεν έχεις το δικαίωμα να εκπροσωπείς το πανεπιστήμιο. Εγώ τέλειωσα σε 4 χρόνια. Σου δίνουν, άλλωστε, τα πάντα. Είχαμε τις καλύτερες εγκαταστάσεις. Μια 50άρα κλειστή, μια 25άρα ανοικτή, αποδυτήρια με όλες τις ανέσεις, ό,τι κι ήθελες να προμηθευτείς, χώρους αναψυχής. Φυσικά ένα τεράστιο γυμναστήριο, μπορεί να ήταν το μεγαλύτερο του κόσμου, διότι το είχαν φτιάξει για τη διάσημη ομάδα φούτμπολ. Πηγαίναμε κι εμείς στο γήπεδο, είχαμε τη δική μας κερκίδα και στηρίζαμε τα υπόλοιπα παιδιά".

Στην κουβέντα του Κριστιάν τού ξεφεύγουν αναπόφευκτα κάποιες αγγλικές λέξεις. "Είναι η πιο εύκολη γλώσσα απ' αυτές που μιλάω. Αντιθέτως τα ελληνικά είναι η πιο δύσκολη. Να τη μιλήσεις, να τη γράψεις, να τη διαβάζεις. Και τα κρητικά ακόμη δυσκολότερα. Τα καταλαβαίνω, αλλά μην νομίζεις ότι έχω την προφορά”, επισημαίνει αυτοσαρκαζόμενος. “Κάθε φορά που πηγαίνω σε κάποιο μέρος, είτε στην Κρήτη είτε στην Κύπρο, που έχω φίλους, αλλάζει η προφορά μου, πετάω κάποιες λέξεις και αναρωτιέμαι γιατί. Στην Αλαμπάμα συγκατοικούσα για 4,5 χρόνια μ' έναν Κύπριο κολυμβητή, τον Τζακ Χατζηκωνσταντίνου που μετά το Ρίο σταμάτησε, είχα ψιλομάθει και κυπριακά".

Δεν ξέρω γιατί διάλεξα το ελεύθερο. Ίσως ήταν το γονίδιο

Ένας 'αδάμαστος' πολίτης του κόσμου που αν ήταν σούπερ ήρωας "θα ήθελα να έχω τη δύναμη της τηλεμεταφοράς. Τη μία στιγμή να είμαι στο ένα μέρος και την επόμενη στο άλλο. Είναι μία από τις δυνάμεις του Σον Γκόκου από το Dragonball (σ.σ ιαπωνικό καρτούν). Από μικρό παιδί το χάζευα στην τηλεόραση και μου άρεσε πολύ. Έχω κι ένα τατουάζ με τον ήρωα". Ο μικρός μαχητής, σε μορφή σκιάς, εξέχει λίγο από το μαγιό του.

Για να φτάσει από τον έναν τοίχο της πισίνας στον άλλον του δεν έχει ανάγκη υπερδύναμης. Κυκλοφορεί στις φλέβες του, είναι μέσα του. Του αρκούν 21-22 δεύτερα. Το ατομικό ρεκόρ του είναι 21.44. "Δεν ξέρω γιατί διάλεξα το ελεύθερο. Φαινόταν ότι μου ταίριαζε περισσότερο. Μικρότερος έκανα επίσης 200μ. μικτής και ήμουν καλός, αλλά πιστεύω ότι επειδή ήταν ο πατέρας μου σπρίντερ σαν από μόνο του με οδήγησε εκεί. Ίσως ήταν το γονίδιο. Το 50άρι είναι το καλύτερο. Ήταν η κούρσα που με ένοιαζε πάντα. Ήθελα σε αυτό να γίνω ο πιο γρήγορος του κόσμου. Είναι ο βασιλιάς και μαζί η δυσκολότερη. Όχι σωματικά, να τερματίσεις δηλαδή και να μην μπορείς να βγεις από την πισίνα, αλλά η εκτέλεσή της στην εντέλεια. Είναι πολύ τεχνικό αγώνισμα. Δεν είναι τύχη και ταχύτητα. Η πεταλούδα δεν είναι δυσκολότερη, παρόλο που φαίνεται. Είναι πιο εύκολος ο ρυθμός. Το 50άρι λειτουργεί διαφορετικά. Θέλει πρώτα προπόνηση μυαλού και μετά σώματος. Πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος για να μπορέσεις, αν χρειαστεί, ν' αλλάξεις κάτι. Απαιτεί τελειότητα η αλλαγή. Είναι σαν να περπατάς μ' έναν τρόπο και ξαφνικά να σου πουν περπάτα διαφορετικά και να πρέπει να το κάνεις παντού. Εγώ έχω αλλάξει πολλές φορές. Ιδίως άπειρα μικροπράγματα που δεν φαίνονται".

Ότι λατρεύει να μιλά για το κολύμπι είναι αυταπόδεικτο. Είναι ο πρώτος και παντοτινός έρωτάς του. "Μου άρεσε πολύ το νερό. Ένιωθα ότι ήταν το δικό μου στοιχείο. Ότι εκεί θα συνεχίσω. Δεν θυμάμαι ποια ακριβώς ήταν η πρώτη φορά, μπορεί να ήμουν 4, αλλά πάντα κουβαλώ μέσα το συναίσθημα της ευχαρίστησης που είχα πηγαίνοντας στην πισίνα με τα υπόλοιπα παιδιά. Σαν να ήξερα από μικρός ότι αυτό θα ακολουθήσω". Έρωτας με την πρώτη βουτιά. Μέχρι που συνάντησε τη σύζυγο του Λίντσι. Αμερικανίδα στην καταγωγή, κολυμβήτρια στην ταυτότητα. "Είμαστε μαζί 7 χρόνια. Την αγαπώ, φυσικά περισσότερο από την κολύμβηση".

Πατρότητα και προπονητική

Το παιδί που έρχεται, μέσα Οκτωβρίου με το καλό, είναι το πρώτο τους. Με εξασφαλισμένο DNA, (αυτόφωτο) αστέρι του μέλλοντος. "Θα χαιρόμουν πολύ να με ξεπεράσει, αν ασχοληθεί με την κολύμβηση. Είναι πολύ εντυπωσιακό να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Θα το βοηθούσα να τα καταφέρει". Έχει υποχρεώσεις η πατρότητα, αλλά αναβλύζει σιγουριά για τη νέα αυτή κατάδυση στη ζωή του. "Πιστεύω ότι θα είμαι καλός μπαμπάς και θα αφιερώνω τον χρόνο που πρέπει. Είμαι πολύ ήρεμος άνθρωπος, δεν ενοχλούμαι εύκολα και δεν βγαίνω εκτός εαυτού. Είναι κι αυτό αποτέλεσμα της προπόνησης, έχω μάθει να είμαι έτσι". Θεωρεί ότι διαθέτει το χάρισμα της μεταδοτικότητας και γι' αυτό "θα γίνω μάλλον προπονητής τεχνικής. Είμαι πολύ καλός σε αυτό: να παρατηρώ τον άλλον, να βλέπω τι κάνει λάθος και να το διορθώνω με ωραίο τρόπο. Τη μεταδίδω σωστά την πληροφορία. Η κολύμβηση είναι λεπτομέρεια κι ενώ στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολύ καλούς προπονητές υστερούμε στο τεχνικό κομμάτι. Θα μπορούσαμε ακόμη και στα μικρά παιδιά να δώσουμε έμφαση στην τεχνική παρά να τα 'λιώνουν' στην προπόνηση πάνω-κάτω. Να μάθουν τέλεια την τεχνική και μετά να εξελιχθούν".

Έως ότου στρίψει το τιμόνι προς την προπονητική, μεσολαβούν πάρα πολλά ακόμη. Το Τόκιο εντός μηνός, το Παρίσι ("θα είμαστε σίγουρα"), ίσως και το Λος Άντζελες το 2028. "Μπορεί σε 5 χρόνια να είμαι ακόμα εδώ. Τα 50μ. ελεύθερο είναι ένα αγώνισμα που δεν χρειάζεται τόσο σκληρή προπόνηση όσο γυμναστήριο και τελειοποίηση της τεχνικής. Μπορείς να αντέξεις. Κάποιοι φτάνουν τα 40". Ο τεράστιος Ρώσος Αλεξάντερ Ποπόβ συνέχισε ως τα 34, κολυμπώντας από το 1989 ως το 2005. Από το 1991 ως το 2003 έκανε συλλογή αναρίθμητων μεταλλίων. Σαν γραμματόσημα τα μάζευε. "Όταν ήμουν πάρα πολύ μικρός, ήταν ίνδαλμα. Επειδή ο πατέρας μου ήταν κολυμβητής και έρχονταν διάφοροι φίλοι στο σπίτι - κι αυτοί κολυμβητές, θυμάμαι να λένε 'δες τον Ποπόβ' γιατί είναι ο πιο γρήγορος κολυμβητής του κόσμου. Μου είχε μείνει το όνομα. Ήθελα κι εγώ να γίνω ένας τέτοιος. Τρομερή τεχνική, παγκόσμιο ρεκόρ, τον ήξεραν όλοι". Με τα χρόνια τού έμοιασε σε κορμοστασιά. "Το ύψος βοηθάει από τη μία, αλλά προκαλεί και προβλήματα από την άλλη, διότι είσαι μεγαλόσωμος και δεν ξεκολλάς εύκολα από τον βατήρα. Έχω το πλεονέκτημα μέσα στο νερό, αλλά δεν το έχω στην εκκίνηση ή στο υποβρύχιο κολύμπι. Είναι πιο δύσκολο να δέσω σαν σώμα, να δυναμώσω τον κορμό, πιο δύσκολα το χτίζεις. Αν το καταφέρεις βέβαια, γίνεται πλεονέκτημα".

Αργότερα λάτρεψε τον (40χρονο πλέον) Γάλλο Φρεντρίκ Μπουσκέ, πρώην παγκόσμιο ρέκορντμαν. "Ο πρώτος που κατέβηκε τα 21'' σε 50άρα. Με τα μαγιό τεχνολογίας ναι, αλλά με τρομερή τεχνική. Είδωλο", μας πληροφορεί. Δεν μπορεί να προβλέψει, βέβαια "που εγώ θα έφτανα με τέτοιο μαγιό. Βοηθούσαν πολύ πράγματι. Θα έρθει πάντως η ώρα που κάποιος θα κατέβει κάποιος τα 20.50. Δεν ξέρω πότε, αλλά θα συμβεί. Ο άνθρωπος μπορεί να κατέβει και τα 20''! Όλα προς τα εκεί οδηγούν. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να φτάσω στο παγκόσμιο ρεκόρ". Πληροφοριακά είναι στα 20.91. Δέσμευση προσπάθειας.

Η διάρκεια είναι ένας ενισχυτικός παράγοντας αυτοπεποίθησης για τον Έλληνα κολυμβητή. Ούτως ή άλλως "από τότε που ήμουν έφηβος βρίσκομαι στους τελικούς των 50μ. ελεύθερο. Είτε σε Ευρωπαϊκό είτε σε Παγκόσμιο είτε σε Ολυμπιακούς από το 2011. Όλα τα χρόνια ήμουν κοντά στο μετάλλια. Είχα μπουχτίσει λίγο από τις τέταρτες θέσεις. Το Ευρωπαϊκό του 2018 στη Γλασκόβη ήταν το σημείο εκτόξευσης. Το πρώτο μετάλλιο και ο καλύτερος χρόνος μου. Πήγα στην κούρσα και ένιωθα διαφορετικά. Σαν ένας θυμωμένος κολυμβητής που πρέπει να σαρώσει. Ήθελα να κάνω το κάτι παραπάνω. Στο 50άρι πρέπει να είσαι τσιτωμένος, αλλά και μαζί να προσέχεις να είσαι ήρεμος. Να μην βγεις στην πισίνα και η καρδιά χτυπά ασταμάτητα. Πάνω απ' όλα να είσαι εκεί. Ίσως να είχα σταματήσει και την κολύμβηση, που λέει ο λόγος (σ.σ γελά), αν δεν έπαιρνα το μετάλλιο. Ευτυχώς το πήρα. Από εκεί άρχισαν όλα, βρέθηκε ο χορηγός πήρα μια ανάσα. Ήταν σημείο καμπής. Έκτοτε όλα πηγαίνουν περίφημα".

Από τη Γλασκόβη στην Γκουανγκτζού μια χεριά δρόμος. "Το ένιωθα ότι είμαι καλά. Δεν σε ενδιαφέρει τίποτ' άλλo τη στιγμή που πηγαίνεις στους βατήρες. Ναι συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σ' ένα τεράστιο γήπεδο, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι... μαύρα και βλέπεις μόνο τη διαδρομή σου. Ιδίως στα τελευταία μέτρα είχα να δώσω και στα τελευταία δέκα τούς έφτασα. Καταλάβαινα ότι δίπλα μου ο Βραζιλιάνος ήταν ελάχιστα μπροστά και έδωσα τα πάντα για να τον ξεπεράσω. Ενίοτε βλέπεις σκιές την ώρα που κολυμπάς. Σημαντικό είναι να μην σε ενδιαφέρει τι κάνει ο διπλανός σου. Κοιτάς μόνο κάτω. Αυτό είναι το σωστό. Μερικές φορές αντιλαμβάνεσαι που βρίσκονται οι άλλοι, λίγο μπροστά ή λίγο πίσω. Προσωπικά εγώ το καταλαβαίνω". Όλα αυτά με μόλις μια βαθιά ανάσα. Από την αρχή ως το τέλος. Εισπνοή, βουτιά, κολύμπι, έξοδος, εκπνοή. "Τη μαζεύεις πριν ακουστεί η κόρνα. Είναι κι αυτό κομμάτι της προπόνησης. Έχω δει να βελτιώνομαι χρόνο με το χρόνο. Αν μπω τώρα στην πισίνα και δεν κουνιέμαι καθόλου, μπορώ να αντέξω 3,5-4 λεπτά. Φυσικά αν κολυμπάω, σε 20-21 δεύτερα σκάω".

Θα ήμουν καλός σε όποιο άθλημα κι αν είχα ασχοληθεί

Στο Παγκόσμιο αναδύθηκε "σώος" φυσικά και δεύτερος του πλανήτη. "Όλοι έχουμε τους φόβους μας, αλλά εμένα δεν με κρατούν πίσω. Θέλω να πάω καλά πρώτα απ' όλα για τον εαυτό μου και μετά όλους εκείνους που με πιστεύουν, αλλά δεν αφήνω αυτό το άγχος να με επηρεάσει. Αν δεν πάρεις μετάλλιο, δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν πάρα πολλά ταλέντα που δεν βρίσκουν στηρίγματα και μετά πρέπει να βγουν για δουλειά, η οποία δυστυχώς δεν συνδυάζεται με προπόνηση".

Είναι, μοιραία, ο καταλυτικός παράγοντας εξαιτίας του οποίου ο Γκολομέεβ δεν κατάφερε, όχι ακόμη τουλάχιστον, ν' αγοράσει εκείνο το Nissan GT-R, για χάρη του οποίου άρχισε να μαζεύει κέρματα. "Θ' αργήσω μάλλον", ξεκαρδίζεται.

"Μ' αρέσει η ταχύτητα, τα γρήγορα αυτοκίνητα και οι μοτοσικλέτες. Η αδρεναλίνη. Οδηγώ μόνο αυτοκίνητο, μηχανή όχι ακόμα, αλλά θα ήθελα. Ίσως όταν έρθει το τέλος της κολύμβησης για να μην έχουμε κάποιο ατύχημα. Αν έκανα κάποιο άλλο άθλημα, ίσως να είχα αποκτήσει αυτό το αυτοκίνητο. Με το κολύμπι είναι λίγο δύσκολο. Αν ήμουν Στέφανος Τσιτσιπάς ή Γιάννης Αντετοκούνμπο, ίσως είχα ήδη κάποιο. Δεν έχω κάνει άλλο σπορ, αλλά επειδή είμαι αθλητικός, θα ήμουν καλός σε όποιο άθλημα κι αν είχα ασχοληθεί. Στο μπάσκετ ή στο τένις κυρίως. Είναι μάλιστα αθλήματα που μ' αρέσει να παρακολουθώ. Το ΝΒΑ μου αρέσει πολύ. Θα ήθελα πολύ να δω τους Λέικερς στο Λος Άντζελες. Όπως επίσης Formula 1, αν και δεν έχω πάει grand prix από κοντά γιατί πρέπει να είμαι όλη ημέρα κάπου που να έχει πισίνα. Και ποδόσφαιρο βλέπω. Όταν ήμουν μικρός ήμουν Ολυμπιακός. Ήταν ο αδερφός μου ο μεγάλος, ο Νίκος, και επηρεάστηκα. Πήγα κάποιες φορές και στο γήπεδο για να δω αγώνες, τόσο στην Κρήτη όσο και εδώ".

Από τα 17 του, βέβαια, ανήκε στον έτερο αθλητικό πόλο του Πειραιά, στον οποίο εξακολουθεί να έχει δελτίο. "Ο Εθνικός με βρήκε ενώ ήμουν ακόμη στο Ηράκλειο. Είχε φτιάξει μια τοπική ομάδα και όταν πέθανε ο πατέρας μου ήρθα οριστικά στην Αθήνα, συνεχίζοντας με την κανονική. Τότε ήταν που με ανέλαβε ο Άκης ο Οικονόμου". Όπου 'Άκης Οικονόμου', ο άνθρωπος που τον έπλασε προτού τον παραδώσει ολοκληρωμένο κολυμβητή. Ούτως ή άλλως "πίσω από έναν πετυχημένο αθλητή υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά και βοηθούν. Ο προπονητής είναι ένας. Φυσικά ο θείος και η θεία μου που με στήριξαν εδώ στην Αθήνα και για το ταξίδι στις ΗΠΑ. Φίλοι, αλλά και οι χορηγοί, όπως ο Stoiximan, που είναι πια βασικό κομμάτι. Δεν θα ήταν τίποτα εύκολο χωρίς όλο αυτό. Έχω μετρήσει πάρα πολλά πλακάκια στην προπόνηση που έχω ξεχάσει τον αριθμό. Κάθε πισίνα έχει περισσότερα ή λιγότερα και χάνομαι. Πρέπει να κάνεις το κολύμπι τόσες φορές τέλεια στην προπόνηση που μετά πρέπει να βγει μηχανικά. Θα ήθελα να βελτιώσω κι άλλο την εκκίνηση και το υποβρύχιο. Μ' αρέσει η κολύμβηση κι αυτό δεν αλλάζει. Αλλά δεν θα πω ότι δεν έχω κουραστεί. Είναι δύσκολη η διαδικασία. Κάθε μέρα προπόνηση, γυμναστήριο, πισίνα, κρύο, ζέστη, είναι περίπλοκο".

Ο Κριστιάν Γκολομέεβ δεν το είχε σκεφτεί ποτέ, αλλά συμφωνεί ότι όντως η ζωή του "θα μπορούσε να γίνει σενάριο για ταινία". Με πρωταγωνιστή "δεν ξέρω, ίσως κάποιον ηθοποιό από ταινίες δράσης που μου αρέσουν να βλέπω στο σινεμά". Ή αλλιώς "ένα βιβλίο, αν και δεν είμαι καλός στη συγγραφή. Θα έβαζα άλλον να το γράψει". Προσφέρθηκα εθελοντικά. Ίσως. Από την πρώτη ημέρα της ζωής του έμαθε ότι κάθε σχέδιο που γίνεται για να ορίσει το μέλλον είναι ξεκαρδιστικό. Ίσως σύντομα τον δούμε Χρυσό Ολυμπιονίκη. Ίσως καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ που αντέχει μια ντουζίνα χρόνια. Ίσως κάποια στιγμή περπατήσει στο νερό. "Μπορεί..."

*Ευχαριστούμε τη διοίκηση του ΑΝΟΓ για τη χρήση του Ανοικτού Κολυμβητηρίου Γλυφάδας και προσωπικά τον Τάσο Παπαναστασίου για τη φιλοξενία και τις διευκολύνσεις.