Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν πολλοί 24χρονοι που έχουν έχουν καταφέρει να βρεθούν όχι μία, αλλά δύο φορές μεταξύ των καλύτερων του πλανήτη στο είδος τους. Ο Στέφανος Ντούσκος ανήκει σε αυτή την λίστα. Το 2016, σε ηλικία 19 χρόνων, παρουσιάστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, για να ζήσει ό,τι «έβλεπε» στο μυαλό του από όταν πρωτοασχολήθηκε με την κωπηλασία. Ήταν μέλος της ομάδας που εκπροσώπησε τη χώρα στα ελαφρά τετράκωπα σκιφ – και τερμάτισε στην 6η θέση.

Φέτος, θα αγωνιστεί στο μονό σκιφ, προσδοκώντας να φτάσει κάπου που δεν έχει φτάσει άλλος Έλληνας. "Θέλω να προκριθώ στον τελικό, κάτι που δεν έχει ξαναζήσει Έλληνας. Γνωρίζω ότι είναι πολύ δύσκολο. Έχω δουλέψει όμως πάρα πολύ γι’ αυτό. Οι διαφορές στους χρόνους μεταξύ όσων θα πάρουμε μέρος είναι μικρές. Αν κάποιος από τους αντιπάλους μου βρεθεί σε κακή μέρα και εγώ κάνω όσα έχω ετοιμάσει, δεν αποκλείεται να βρεθώ και στα μετάλλια".

"Δεν υπήρχε εύκολος δρόμος"

Γεννημένος στις 29 Μαρτίου του 1997, στα Ιωάννινα, ο Στέφανος δεν φαντάστηκε ποτέ ως παιδί πως θα κωπηλατήσει. "Έως τα 15 έκανα στίβο. Θυμάμαι είχαν έρθει κάποιοι προπονητές στο σχολείο και μας είχαν επιλέξει να πάμε για δοκιμαστικό. Σε αυτό ένιωσα να με κερδίζει η κωπηλασία. Αν θυμάμαι καλά, έκανα την πρώτη προπόνηση τον Σεπτέμβριο του 2011.

Μόλις μπήκα στο γυμναστήριο, άκουσα κωπηλάτες να φωνάζουν από τον πόνο. Αγχώθηκα. Ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Σκεφτόμουν ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι για να θέλει κάποιος να κάνει κάτι τόσο οδυνηρό. Όσο περνούσε ο καιρός, ερωτεύτηκα αυτό το σπορ. Μου άρεσε η επαφή με το νερό". Ίσως βοήθησε και ότι κωπηλατούσε κατά μήκος της φυσικής λίμνης των Ιωαννίνων – στα 470 μέτρα υψόμετρο.

"Μου άρεσε και το γεγονός ότι η προπόνηση ήταν αρκετά απαιτητική. Ήταν η γνωστή ως “κυκλική”, δηλαδή τα συνδύαζε όλα. Όλα μου ήταν πρωτόγνωρα και άρα ελκυστικά. Δεν σταμάτησα ποτέ να εκπλήσσομαι ευχάριστα με το πώς η κωπηλασία δοκίμαζε διαρκώς την ικανότητα μου να υπομένω τα υψηλά επίπεδα πόνου και τους τραυματισμούς, ώστε να ζήσω επιτυχίες. Δεν υπήρχε εύκολος δρόμος. Είχα αποφασίσει όμως, πως δεν θα επέτρεπα σε τίποτα να μου στερήσει τις διακρίσεις.

Δεν θα ξεχάσω μια φράση που είχε κολλήσει στον τοίχο ένας προπονητής μου. Έλεγε το εξής: “Οι καλύτεροι κωπηλάτες είναι αυτοί που έχουν την καλύτερη φυσική κατάσταση από όλους τους άλλους αθλητές. Είναι δυνατοί σαν τους αρσιβαρίστες και ψηλοί σαν τους μπασκετμπολίστες. Έχουν την αντοχή αθλητών μεγάλων αποστάσεων και την εκρηκτικότητα των σπρίντερ. Χρειάζονται τα πνευμόνια ενός ορειβάτη, τη καρδιά ενός λιονταριού και την αυτοσυγκέντρωση ενός σκακιστή”".

"Ήμασταν στην Καστοριά και ετοιμαζόμασταν για προπόνηση, όταν μας είπαν “Θα πάτε στο Ρίο”"

Ένα χρόνο μετά την πρώτη του προπόνηση, άρχισε να μετέχει στην οκτάκωπο. "Σε εκείνη την ηλικία κατεβάζουν τέτοια πληρώματα οι σύλλογοι. Κατεβάσαμε ομάδα στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα κι έτσι είχα την πρώτη εμπειρία μου από αγώνα. Βέβαια, ήμουν στη δεύτερη οκτάκωπο, όχι την πρώτη. Το επόμενο καλοκαίρι πήρα μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων για πρώτη φορά στη δίκωπο. Πήραμε το χρυσό".

Στα πέντε χρόνια από την πρώτη φορά βρέθηκε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Ρίο, ως μέλος πληρώματος στην τετράκωπο ελαφρών βαρών. Θυμάται τα πάντα από την πρώτη συμμετοχή σε Αγώνες. "Από το πώς πήγαμε και όλα όσα συνέβησαν εκεί. Ήμασταν πλήρωμα της μιας εβδομάδας".

Τι συνέβη; "Κλήθηκα στην Εθνική ομάδα το 2014. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν έως την πρόκριση, δούλεψα πραγματικά σκληρά. Οι θυσίες που απαιτούνται είναι τεράστιες. Πρέπει να είσαι πρωί και απόγευμα στον όμιλο. Ξεχνάς Κυριακές, αργίες, τα πάντα. Δεν σταματάει ποτέ η προπόνηση. Χάνεις πολλά πράγματα από την καθημερινότητά σου. Δεν γίνεται να βγεις το βράδυ με τους φίλους σου, γιατί δεν θα βγει η προπόνηση το επόμενο πρωί. Για να είσαι στην Εθνική ομάδα, χρειάζεται να αφήσεις πίσω φίλους και οικογένεια. Ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολος και σκληρός. Αν θες να διακριθείς, πρέπει να θυσιάσεις πολλά".

Τα θυσίασε και έτσι προέκυψε η τετράκωπος. "Τότε ήμουν στα ελαφριά βάρη (σ.σ.: έχει ύψος 1,87 και ο δείκτης της ζυγαριάς δεν έπρεπε να ξεπερνά τα 70 κιλά). Με τα άλλα τρία παιδιά είχαμε εξαιρετική χημεία, ταίριαξαν τα τραβήγματά μας και έτσι καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι το Ρίο. Στον προκριματικό είχαμε βγει τρίτοι και επειδή αποκλείστηκαν οι Ρώσοι, λόγω ντόπινγκ, καλύψαμε εμείς το κενό. Εκεί που ήμασταν στην Καστοριά και ετοιμαζόμασταν να βγάλουμε τα επόμενα πληρώματα, μας λένε “Πάτε στο Ρίο”.

Απέναντί μας είχαμε πληρώματα που αγωνίζονταν μαζί 4-5 χρόνια. Εμείς ήμασταν πλήρωμα μιας εβδομάδας. Μάλιστα, στην αρχή δεν τα πηγαίναμε καλά, αλλά προτάξαμε τον ενθουσιασμό και το πάθος που είχαμε και φτάσαμε στον ημιτελικό. Δεν πιστεύαμε πως μπορούμε να βρεθούμε στον τελικό, αφού είχαμε δίπλα μας πληρώματα με παγκόσμιους πρωταθλητές, οι οποίοι εκπροσωπούσαν χώρες με τεράστια παράδοση. Παρ’ όλ’ αυτά τα καταφέραμε, γιατί δεν σταματήσαμε ποτέ να πιστεύουμε στα όνειρα μας. Δεν είχαμε τίποτα άλλο, πέραν της θέλησης και της ψυχής μας".

Η αλλαγή κατηγορίας

Μόλις επέστρεψε από το Ρίο, ενημέρωσε τους συνεργάτες του για μια απόφαση που είχε πάρει: Θα άλλαζε κατηγορία. "Ήταν δύσκολο να διατηρούμαι στα 80 κιλά, με το ύψος που έχω. Ο κόσμος μπορεί να βλέπει την τελική εικόνα, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί τις θυσίες που έκανα εγώ για να μείνω εντός ορίου. Δεν έτρωγα μεσημέρια, δεν έτρωγα το βράδυ. Μασούσα παγάκια και τσίχλες, για να ξεχάσω την πείνα μου. Δοκίμασα τον εαυτό μου, σωματικά και ψυχολογικά. Πάντα υπήρχε το ρίσκο να προκαλέσω ζημιά στον οργανισμό μου". Η συμμετοχή του στην κατηγορία βαρύ σκιφ ήταν η εύλογη επιλογή. Αφορούσε, ωστόσο, και μια νέα τεράστια πρόκληση, καθώς για να διακριθεί έπρεπε να νικήσει «τέρατα» του αθλήματος.

"Κατ’ αρχάς, για αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό το “παίρνω κιλά” δεν είναι όσο απλό ακούγεται. Όλα έπρεπε να γίνονται με τη συνεργασία γυμναστών και διατροφολόγων, ώστε να πάρω μύες και όχι λίπος, χωρίς να επηρεαστεί η τεχνική και η απόδοσή μου. Τα πράγματα πήγαν καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα και εντός νερού".

Εξηγεί πως το σκιφ είναι το πιο δύσκολο, "γιατί είσαι μόνος σου, οπότε και το πιο μικρό λάθος ενδέχεται να σου στοιχίσει τον αγώνα. Όταν αγωνίζεσαι ως μέλος πληρώματος, μπορεί να διορθώσει άλλος τυχόν παράπτωμά σου. Ειδικά όταν είσαι 23 χρόνων, η κατηγορία των ανδρών δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο. Χρειάζεται να δουλέψεις πολύ σκληρά, για να καταφέρεις να είσαι ανταγωνιστικός απέναντι σε πολύ δυνατούς αντιπάλους, με χρόνια εμπειρίας".

Αυτό το «κενό» το κάλυψε μέσα στην πανδημία. Ό,τι ήταν εμπόδιο για τους περισσότερους αθλητές που είχαν εξασφαλίσει ή διεκδικούσαν την πρόκρισή τους, για εκείνον ήταν δώρο. "Μου έδωσε τον χρόνο που είχα ανάγκη για να μπορώ να γίνω ανταγωνιστικός απέναντι σε αθλητές με εμπειρία έξι και επτά χρόνων στο σκιφ, ώστε να προκριθώ στους Αγώνες. Στο πρώτο lockdown δούλεψα στο σπίτι μου, με το εργόμετρο. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με τη βάρκα –δεν υπάρχει η αίσθηση του νερού. Αλλά δεν απείχα τον ένα μήνα που δεν μπορούσα να προπονηθώ κανονικά. Επίσης, είχαμε φτιάξει το πρόγραμμα με τον προπονητή μου και το ακολουθούσαμε κατά γράμμα. Ουσιαστικά δεν έχασα έδαφος. Μπορώ να σου πω ότι δυνάμωσα περισσότερο και βελτίωσα κομμάτια της τεχνικής μου".

Στο δεύτερο lockdown κλείστηκε στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά, μαζί με όλα τα άλλα μέλη των εθνικών ομάδων. "Υπάρχει έλεγχος για το ποιος μπαίνει μέσα, κάναμε τεστ και έτσι μπορούσαμε να δουλεύουμε σωστά. Κινούμασταν αποκλειστικά στον χώρο του κωπηλατοδρομίου, όπου κάναμε τα πάντα: προπόνηση στη βάρκα, τρέξιμο, βάρη. Ό,τι χρειαζόμασταν".

Τον Απρίλιο του 2021 κατέκτησε την πρώτη θέση στην προ-Ολυμπιακή ευρωπαϊκή ρεγκάτα που έγινε στο Βαρέζε της Ιταλίας και εξασφάλισε το ταξίδι του στο Τόκιο, "όπου οι Αγώνες θα είναι διαφορετικοί από ό,τι άλλο έχει γίνει έως τώρα. Εξ όσων γνωρίζω, δεν θα υπάρχει κόσμος. Από την άλλη, για εμάς η απουσία θεατών δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Με την κούραση που έχουμε στα τελευταία μέτρα, σε συνδυασμό με τον βαθμό συγκέντρωσης που χρειαζόμαστε, το μόνο που ακούμε είναι ένα βουητό. Δεν μας δίνει κάποια έξτρα ώθηση".

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που θέλει εκείνος δεν αλλάζει. "Το όνειρό μου είναι πολύ κοινό με τους περισσότερους αθλητές του επιπέδου μου: το ολυμπιακό μετάλλιο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά έχω δουλέψει για αυτό". Όταν το πραγματοποιήσει –με το καλό–, "θα ήθελα να πάω διακοπές. Μια εβδομάδα τουλάχιστον. Τα τελευταία δύο χρόνια τα πέρασα κλεισμένος στο κωπηλατοδρόμιο, με εξαιρέσεις κάποιες λίγες εβδομάδες που γυρίζαμε στα σπίτια μας. Όπως καταλαβαίνεις, θέλω να ξεκουραστώ, να δω τους ανθρώπους που αγαπάω, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Να περάσω χρόνο μαζί τους". Και μετά να βάλει πλώρη για το Παρίσι.

* Το SPORT24 φιλοξενεί τους “The Olympians”! Οι Έλληνες Αθλητές που θα μας εκπροσωπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες φωτογραφίζονται και μιλούν αποκλειστικά στο SPORT24 για την προετοιμασία τους πριν το μεγάλο ταξίδι στο Τόκιο. Απολαύστε το μοναδικό αφιέρωμα και μπείτε στον παλμό του μεγαλύτερου αθλητικού γεγονότος του πλανήτη!

Photo credits: Άγγελος Ζυμάρας / azsportsimages.com