Υπήρχε πάντα ένας φόβος. Να δει την επιλογή του αθλητισμού ως μια αυταπάτη. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της κωπηλασίας Στέφανος Ντούσκος, τη ζύγισε ως τέτοια, ως αυταπάτη, πολλές φορές. Ήταν έτοιμος να πετάξει σχεδόν μια δεκαετία στην κωπηλασία, επειδή το αύριο ήταν θολό και το σήμερα ζεστό αίμα. Έβραζε. Έψαχνε απαντήσεις και λύσεις για το μέλλον του που δεν του φαινόταν ευοίωνο. Φόρτωσε τα πράγματά του -πέρυσι- στο αυτοκίνητο. Ήταν έτοιμος να τα βροντήξει και να φύγει από τον Σχινιά και την κωπηλασία, για πάντα.

Συνέντευξη στη Μαρία Καούκη και στον Πέτρο Παπαμακάριο

Θα το έκανε φέτος, αν δεν κατακτούσε ένα μετάλλιο στο Τόκιο. Αυτό εκμυστηρεύτηκε στο SPORT24 και στη συνέντευξη που παραχώρησε στη Μαρία Καούκη και τον Πέτρο Παπαμακάριο στην αγαπημένη του πατρίδα, τα Γιάννενα, στη μαγευτική λίμνη Παμβώτιδα. Άλλωστε όταν είχε μιλήσει στη WEBTV του SPORT24 η συνέντευξη είχε κλείσει με την υπόσχεση πως θα τα ξαναπούμε.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής Τζιάνι Ποστιλιόνε τον πίστευε και τον πιστεύει πολύ, για να τον αφήσει να φορέσει την άσπρη ποδιά του γιατρού και να κρεμάσει στο λαιμό του το στηθοσκόπιο. Ξέρει και ο ίδιος ο Στέφανος -που ένιωθε σαν αποξενωμένος ναυαγός στον Σχινιά- ότι του ταιριάζει καλύτερα η στολή της Εθνικής ομάδας και το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο αντί του στηθοσκοπίου. Η περιγραφή του "ναυαγού στο κοινόβιο" ήταν η soft. Έδωσε κι άλλη πιο σκληρή, "φυλακή" με άσπρους τοίχους και χωρίς τηλεόραση.

Αλλά παραδέχθηκε επίσης ότι η κωπηλασία είναι τυχερό σπορ, καθώς εκεί ανατολικά της Αττικής γίνεται σωστός πρωταθλητισμός. Περιέγραψε όλη τη μέρα του τελικού, παρέδωσε θεωρητικά μαθήματα κωπηλασίας και εξήγησε πώς ξενέρωσε 250 φορές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μέχρι το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο που κατέκτησε στο Τόκιο.

Η χαρά, η γιορτή αυτού του μεταλλίου δεν είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται όταν κάνει flash back στην καλύτερη μέρα της ζωής του. Είναι "αθλητής Σπαρτιάτης" ή αλλιώς ένας κλασικός ταπεινός ολιγαρκής Ηπειρώτης. "Την κούρσα μου σκέφτομαι. Την κάθε κουπιά, τα ανεβάσματα που έκανα μέσα στην κούρσα. Ανέβασμα είναι όταν αυξάνεις τη δύναμη που βάζεις για να μπορέσεις να προσπεράσεις αυτούς που είναι μπροστά σου, με κόστος βέβαια. Μπορεί να σκάσεις και να καείς. Υπερβαίνεις τις δυνάμεις σου φτάνεις στο 100% και λες θα βάλω και 110%.

Η αλλαγή που έκανε και του έδωσε το χρυσό

"Κοντά στα 700 μέτρα άλλαξα ρυθμό. Εκεί που πήγαινα με έναν ρυθμό και κρατούσα μια άλφα δύναμη, άρχισα ν' ανεβάζω τη δύναμη μέσα στο νερό, δηλαδή να βάζω περισσότερη. Για παράδειγμα, για να μπορέσεις να φτάσεις τους άλλους που είναι μπροστά σου πρέπει -με ρίσκο- να ανεβάσεις. Εγώ άρχισα να ανεβάζω και όταν είδα ότι τους έφτανα προσπάθησα να το κρατήσω. Δεν ήταν τακτική που είχαμε σχεδιάσει πριν από τον αγώνα. Δεν το συνεννοείσαι αυτό. Βγαίνει αυτόματα, το κάνεις μόνος σου. Δεν μπορεί να σου πει κάποιος πιο πριν "εκεί θα κάνεις αλλαγή".

Το φίνις είναι στα 250 μέτρα, αλλά εγώ έκανα νωρίτερα, από τα 350 μέτρα

Αν εσύ δεν νιώθεις καλά μέσα στην κούρσα, δεν μπορείς να το κάνεις. Είναι λίγο σαν ένστικτο επιβίωσης στον αγώνα. Εγώ σκεπτόμουν ότι αν δεν κάνω αυτό το ανέβασμα δεν θα πάρω μετάλλιο. Θα ρισκάρεις για να πάρεις μετάλλιο και θα καταλάβεις πώς είσαι. Κατάλαβα ότι ήμουν καλά.

Δηλαδή, έκανα την αλλαγή και μόλις έπεσα ξανά στον ρυθμό της κούρσας δεν ήμουν "καμένος", ώστε να πω ότι δεν μπορώ να φτάσω μέχρι τον τερματισμό γιατί είχα άλλα χίλια μέτρα. Αλλά ήμουν καλά. Έλεγα "κράτα τους λίγο ακόμα" μέχρι να έρθει το τελευταίο στάδιο, τα τελευταία 250 μέτρα, που είναι τα κόκκινα μπαλάκια. Το φίνις δηλαδή. Εγώ όμως έκανα νωρίτερα φίνις. Από τα 350 μέτρα".

Το σημείο όπου ένας κωπηλάτης αρχίζει να κάνει το φίνις του στην κούρσα δεν είναι συγκεκριμένο. "Όποτε θέλει μπορεί, αν αντέχει", απάντησε και γέλασε. "Όπως αντέχεις είναι. Δίνεις ό,τι έχεις! Ανεβάζεις ρυθμό. Ανεβάζεις δύναμη, ό,τι έχεις μέχρι να φτάσεις στη… λιποθυμία. Εγώ άρχισα από τα 350 μέτρα. Ήμουν εκεί και άρχισα να ανεβάζω, επειδή έβλεπα ότι με "έκλειναν". Έβαζαν και αυτοί και ήξερα ότι είναι δυνατότεροι από μένα. Ήξερα ότι στα τελευταία μέτρα θα έχουν περισσότερες δυνάμεις και ότι θα φύγουν. Έτσι έφυγα κι εγώ γρήγορα.

Ξέρω ότι στα τελευταία μέτρα φεύγουν όλοι σαν τρελοί. Επειδή είναι θηρία, έχουν εργόμετρα πιο δυνατά από μένα. Συνεπώς όταν εγώ βάζω δύναμη άλφα μέσα, αυτοί με την ίδια πάνε στο ρελαντί. Για παράδειγμα, εγώ έχω 6 λεπτά στο εργόμετρο και οι αντίπαλοι μου έχουν 5.40. Αυτά τα 20 δευτερόλεπτα στο εργόμετρο είναι τεράστια διαφορά".

Μολαταύτα, ο Στέφανος Ντούσκος έκανε το Ολυμπιακό ρεκόρ και όχι τα θηρία που είχαν στοίβα τα Ολυμπιακά και παγκόσμια μετάλλια. "Όλοι στην κούρσα είχαν πάρει ήδη μετάλλια και έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από μένα, τόσο στην κωπηλασία όσο και στο σκιφ. Εγώ είμαι περίπου δύο χρόνια, αυτοί είναι πέντε-έξι και άλλοι επτά χρόνια.

Εμένα με βοηθάει περισσότερο ο καιρός στο πρίμα, δεν με βοηθάει τόσο ο κόντρα καιρός. Όταν φυσάει αντίθετα, κόντρα, ευνοεί τα βαριά κορμιά. Είμαι 84 κιλά κι αυτοί είναι πάνω από 100 κιλά. Με τη δύναμη που βάζουν, μπουπ (!) πάνε. Αλλά και στο κόντρα είμαι καλός. Απλά το πρίμα με βοηθάει, επειδή πιάνω το ρυθμό και τσουλάω καλύτερα.

Φοβόμουν πάρα πολύ μη νοσήσω στο Ολυμπιακό Χωριό

Την ημέρα του τελικού είχε κύμα, είχε πλάγιο καιρό με πρίμα. Έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι μαθαίνουμε να κωπηλατούμε και στο κύμα, στον Σχινιά. Τα ρεκόρ έρχονται πάντα με πρίμα. Τα κορίτσια (Μαρία Κυρίδου και Χριστίνα Μπούρμπου) που πέτυχαν παγκόσμιο ρεκόρ δεν είχαν πρίμα, είχαν τυφώνα!", είπε γελώντας.

Οι αθλητές για να έχουν την αντοχή και τη δύναμη να βγάλουν τέτοιους χρόνους, πήγαν νωρίτερα στην Ιαπωνία. "Πήγαμε δύο εβδομάδες πριν από τους Αγώνες για προσαρμογή, σε μια λίμνη. Κατσούρα λέγεται το μέρος που μείναμε. Επειδή δουλεύουμε πολύ το καρδιοαναπνευστικό και τις πρώτες ημέρες δεν θα μπορούσαμε να ανασάνουμε, έπρεπε να προσαρμοστούμε. Αν η υγρασία είναι υψηλή δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Νιώθεις ότι δεν σου φτάνει ο αέρας”.

Ο Στέφανος Ντούσκος, αν και εμβολιασμένος ήταν πολύ προσεκτικός. Δεν ήθελε να πετάξει την προσπάθεια τόσων χρόνων και την ευκαιρία να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. "Φοβόμουν πάρα πολύ μη νοσήσω, στο Χωριό. Πάρα πολύ. Πόσοι κόλλησαν τον ιό και έχασαν πέντε χρόνια προπόνησης για το μοναδικό στόχο τους. Να βρίσκεσαι εκεί και να μην καταφέρεις να τρέξεις είναι ό,τι χειρότερο. Ήμασταν με μάσκες, αντισηπτικά, γάντια και εμβολιασμένοι. Κρίμα δεν ήταν αυτό που έπαθαν η Πλατανιώτη και τα κορίτσια της συγχρονισμένης κολύμβησης;"

Η ημέρα του τελικού από την ώρα που ξύπνησε μέχρι τον αγώνα

Την ημέρα του τελικού (30/7) ξύπνησε στις 7 το πρωί, χωρίς τη βοήθεια ξυπνητηριού. "Δεν είχα άγχος προσπαθώ να το αποφύγω, είναι ό,τι χειρότερο. Σκέφτομαι ότι τρέχω σε πανελλήνιο πρωτάθλημα, κάτι χαλαρό. Επειδή όταν βάζεις με το μυαλό σου σκέψεις "Τι τρέχω; Τι κάνω; Θα πάρω μετάλλιο; Ποιοι πιστεύουν σε 'μένα;".

Ότι όλοι πιστεύουν πως θα πάρεις μετάλλιο και αν δεν πάρεις τι θα γίνει; Ε, τότε δεν μπορείς να τραβήξεις κουπί. Θα μπεις μέσα και θα αρχίσεις να τρέμεις. Άλλοι κλαίνε πριν από την εκκίνηση. Η συναθλήτρια μας η Χριστίνα Μπούρμπου πριν από τις κούρσες κλαίει από το άγχος. Είναι φυσιολογικό, υπάρχει πίεση.

Μόλις δώσεις την πρώτη κουπιά αρχίζει και φεύγει. Το θέμα είναι αν -με το άγχος- θα μπορέσεις να δώσεις το 100% ή το 95%. Αυτό το 5% μπορεί να σου στερήσει ένα μετάλλιο. Μπορεί να σου στερήσει την κούρσα, να σε οδηγήσει σε μια λάθος κίνηση. Εμείς παίζουμε στα δευτερόλεπτα. Σήμερα, είμαι εγώ καλά και αυτός δεν είναι. Βρέθηκα εγώ μπροστά, έχασε την ψυχολογία του, δεν μπόρεσε να με φτάσει ξανά, αυτό είναι. Έτσι πάει".

Χρειάστηκε 25 λεπτά με μισή ώρα για να φτάσει από το Ολυμπιακό Χωριό στο κωπηλατοδρόμιο. Έφτασε εκεί δύο ώρες νωρίτερα από τον τελικό. "Έκατσα μέσα στην αίθουσα ξεκούρασης και περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο πριν από τον τελικό μπήκαμε για ζέσταμα οι αθλητές. Διατάσεις και όλα αυτά. Σκεφτόμουν ότι πάω να κάνω ό,τι και στην προπόνηση. Το έχω δοκιμάσει πολλές φορές. Αν ξέρεις ότι είσαι καλά προπονημένος δεν έχεις να φοβηθείς κάτι. Εγώ είμαι αθλητής κούρσας, περισσότερο. Βγάζω τέτοιους χρόνους και στην προπόνηση. Απλά, στην κούρσα δεν φοβάμαι.

Υπάρχουν κάποιοι που μπορεί στις προπονήσεις να τα σπάνε, να είναι πάρα πολύ καλοί και όταν φτάνει η ώρα της κούρσας να μην μπορούν. Από το άγχος... Είναι πολλοί παράγοντες. Φοβούνται. Σκέφτεται ότι ο άλλος -ο αντίπαλός του- είναι χρυσός παγκόσμιος, για παράδειγμα. “Πώς θα τον κερδίσω;”. Είχα βγάλει χρόνους σαν αυτόν του τελικού. Πάντα έφερνα χρόνους. Και στις ενεργειακές προπονήσεις που μας βάζει ο προπονητής. Οι ενεργειακές βγαίνουν πάντα με γνώμονα το παγκόσμιο ρεκόρ. Ενεργειακή είναι πόσο τοις εκατό κοντά φτάνεις στο ρεκόρ.

Ο προπονητής έχει τον χρόνο από το παγκόσμιο ρεκόρ που είναι 6:30''. Από το 6:30'' βγάζει όλες τις προπονήσεις. Για παράδειγμα στα 500 μέτρα αν φέρεις 1.37,5’’ βγάζεις 100% ενεργειακή. Στις προπονήσεις έχουμε 1000άρια, 1500άρια. Δεν κάνουμε συνέχεια κούρσες 2.000 μέτρων. Έτσι, αν περάσεις το 1.37,5’’ και πας 1,36’’ είσαι πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Είχα παγκόσμια ρεκόρ και στις προπονήσεις. Στα 1000 μέτρα πρέπει να φέρεις 3.15’’. Δεν έφερνα τόσο. Έφερνα 3.19".

Η συμβουλή "απενεργοποίησε το κινητό σου, κλείστο"

Το πρωί του τελικού δεν μίλησε με κάποιον δικό του. “Όχι, είχα μιλήσει από την προηγούμενη το βράδυ. Κανονικά, λένε, ότι στους αγώνες πρέπει να απενεργοποιήσεις το κινητό σου.

Ο Βασίλης Πολύμερος (σ.σ. έφορος της Εθνικής ομάδας κωπηλασίας - αργυρός και χάλκινος Ολυμπιονίκης) μού έλεγε “απενεργοποίησε το κινητό σου, κλείστο. Κλείστο να μη σου στέλνουν τίποτα, ούτε μηνύματα, ούτε τίποτα. Είναι αγχωτικό”. Πας να κάνεις τον στόχο σου που έχεις θέσει και προσπαθήσει τόσο καιρό.

Μη μου λες 'πήγαινε για μετάλλιο' . Τι πάμε για μετάλλιο; Είναι εύκολο νομίζεις να πάρεις μετάλλιο;

Αν αρχίσει να σου λέει ο άλλος “πάμε για μετάλλιο αύριο”... Τι πάμε για μετάλλιο; Είναι εύκολο νομίζεις να πάρεις μετάλλιο; Και αρχίζουν και σε αγχώνουν, όσο περισσότερο σου στέλνουν. Και στους γονείς μου είχα πει “Μη μου λέτε τι θα κάνω. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ”. Εντάξει, οι γονείς μου με καταλαβαίνουν. Τους το έχω εξηγήσει και στους φίλους μου το λέω.

Μιλούσα και με τα παιδιά, εκεί. “Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ”, τούς έλεγα. Μη μου λες “πήγαινε για μετάλλιο”. Ο Πολύμερος μού είχε πει ότι στο Πεκίνο είχε απενεργοποιήσει τελείως το κινητό του”.

Η τελευταία κουβέντα που άκουσε πριν από τον τελικό άνηκε στον προπονητή του. “Μπες και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. Να βλέπεις τρεις πίσω σου, να είσαι στα μετάλλια. Αν μπορείς τέσσερις ακόμα καλύτερα, αν μπορείς πέντε ακόμα καλύτερα. Και αυτός νομίζω δεν το πίστευε, επειδή μου είπε αν βλέπεις τους τρεις "Wow! Θα είσαι στα μετάλλια. Αν βλέπεις τους τέσσερις ακόμα καλύτερα. Αν βλέπεις πέντε, θα έχεις πάρει το χρυσό μετάλλιο".

Μετά την κούρσα έμαθε ότι δεν ήταν μόνος του. Ότι πολλοί Έλληνες ξενύχτησαν για να τον δουν στον τελικό. "Μου έδωσε μεγάλη χαρά". Όμως, την κρίσιμη ώρα είναι συγκεντρωμένος και δεν κάνει τέτοιες σκέψεις. "Πολλοί, ρίχνουν ένα χάδι στη βάρκα. Μπορεί να της πεις "έλα βοήθα". Εγώ δεν το κάνω. Απλά προσεύχομαι στον Θεό να με βοηθήσει. Φοράω πάντα τον σταυρό μου. Θέλω να πάνε όλα καλά, να μην υπάρχουν προβλήματα. Μπορεί να σπάσει ένα κουπί για παράδειγμα, μπορεί να σπάσει το "δαχτυλίδι", χίλια δύο μπορεί να συμβούν και να χάσεις την κούρσα από κάτι τέτοιο. Να φας μια σφήνα. Πόσοι έφαγαν σφήνα, -κορυφαία πληρώματα- στον τελικό της προηγούμενης μέρας"

Τι είναι η σφήνα; "Όπως γυρνάει το κουπί αν έχει κύμα στο παίρνει αντίθετα και φεύγει από την άλλη πλευρά. Σταματάει η βάρκα σαν να τρως βούλιαγμα. Αν πετιούνται πέντε χρόνια; Άλλοι έβγαιναν συνέχεια στα μετάλλια και δεν μπήκαν τελικό γι' αυτό. Είναι δύσκολο και αρκετός κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Να προσπαθείς για πέντε χρόνια και από ένα τσακ να χαθούν όλα. Να βουλιάξεις, να φας μια σφήνα και να μπει αντίθετα το κουπί. Να σπάσει το "δαχτυλίδι". Είναι πολλά τα πράγματα που συμβαίνουν. Δεν είναι "α εντάξει τρέχω, μπορεί να πάθω μια κράμπα".

Εκτός απ’ όλα αυτά που μπορείς να πάθεις σωματικά, να μην είσαι καλά ή να πιαστείς -κάτι που συμβαίνει και σε άλλα αθλήματα, για παράδειγμα στον στίβο- υπάρχει και η βάρκα. Μπορεί να σπάσει το υποπόδιο. Να ξεκολλήσει η πλάκα. Χρααακ όπως τραβάς. Τότε, σταματάς. Τελειώνουν όλα και αρχίζεις να κωπηλατείς λίγο - λίγο για να βγεις έξω. Τελειώνει η ιστορία. Αυτό ήταν.

Η συναθλήτρια μας, η Αννέτα Κυρίδου έπεσε μέσα στη λίμνη στην πρόκριση, στο Βαρέζε. Χτύπησε σε ένα μπαλόνι, όταν έκανε ζέσταμα, πριν από τον τελικό. Έπεσε στο νερό που είχε χαμηλή θερμοκρασία, ένα με δύο βαθμούς Κελσίου. Μέχρι να βγει και να ανέβει πάνω είχε πέσει η θερμοκρασία στο σώμα της. Τερμάτισε τελευταία. Θέλω να σάς εξηγήσω πως μπορεί να συμβεί να χάσεις τόσα χρόνια από μια ατυχία. Πρέπει να φυλάξει ο Θεός και να μη συμβεί. Στο ποδόσφαιρο παίζουν πολλοί. Στα ομαδικά σώζονται περισσότερες φάσεις απ' ό,τι στα ατομικά.

Το χειρότερο στο σκιφ είναι ότι πρέπει να κάνεις τόσες ώρες προπόνηση μόνος σου. Είναι πολύ μοναχικό. Ενώ στα υπόλοιπα μπορείς να ανταλλάξεις και μια κουβέντα. Κάνεις πλάκες, γελάς που και που. Εμψυχώνεις τον άλλο "έλα πάμε να το σπάσουμε". Το σκιφ το θεωρώ το πιο δύσκολο, επειδή βασίζεις τα πάντα στον εαυτό σου. Ό,τι κάνεις το κάνεις μόνος σου. Η κωπηλασία θεωρείται και ομαδικό αλλά και ατομικό. Ομαδικό επειδή έχουμε την οκτάκωπο, την τετράκωπο, τα διπλά.

Στο μονό αν την κρίσιμη μέρα δεν είσαι καλά, δεν μπορεί να σε τραβήξει κανείς. Στο διπλό, αν εγώ δεν έχω καλό mood, ο άλλος θα με στηρίξει. Θα μου πει "άστο ρε, θα βάλω εγώ σήμερα". Έτρεξα άρρωστος το 2016 μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, στο Ρότερνταμ, που βγήκαμε δεύτεροι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κάτω των 23 ετών. Είχα 38 πυρετό και μου έλεγε το άλλο το παιδί μην αγχώνεσαι, αν είναι το παρατάμε. Είπα "όχι". Όταν είσαι ντουέτο ο ένας τραβάει τον άλλο". Στο μονό αυτό που μου αρέσει είναι ότι παίρνεις εσύ όλα τα εύσημα, αλλά παίρνεις και εσύ όλες τις ευθύνες. Το καλό είναι ότι στηρίζεσαι στον εαυτό σου".

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που επέλεξε να γυρίσει από το διπλό στο μονό. Επειδή συχνά έχανε τον παρτενέρ του και έψαχνε να βρει πλήρωμα. "Στο μονό, αν δεν είμαι εγώ καλά θα πάρω εγώ το φταίξιμο, δεν θα το πάρει κανείς άλλος. Στο διπλό αν δεν είναι καλά το πλήρωμά σου και δεν τσουλάει η βάρκα, επειδή είναι άρρωστος στηρίζεται και στις δυνάμεις σου, όχι μόνο στις δικές του. Αν δεν είναι αυτός καλά, χάνεις και εσύ τον αγώνα, σε παίρνει η μπάλα. Ενώ τώρα, μόνος σου παίρνεις όλες τις ευθύνες".

Τι να πανηγυρίσω; Τερματίζεις και δεν έχεις ενέργεια, είσαι 'νεκρός'

Αυτό το μετάλλιο δεν συνδυάστηκε με δάκρυα χαράς από τον πρωταγωνιστή του. "Το χάρηκα πάρα πολύ και σκεφτόμουν ότι έκανα κάτι που μπορεί να μην ξανασυμβεί ποτέ. Χάρηκα, αλλά δεν θα δάκρυζα".

Σχολιάστηκε ο χλιαρός πανηγυρισμός του μετά τον τελικό. Εξήγησε το λόγο. "Ήμουν πολύ κουρασμένος, όταν τερμάτισα. Στους Αγώνες ήμουν πολύ καλά. Αυτό που έκανα και πανηγύρισα λίγο, σημαίνει ότι ήμουν πολύ καλά. Σε άλλους αγώνες τερματίζω και δεν μπορώ να ανασάνω. Λυγίζω. Δεν έχω ενέργεια. Αυτό που βγήκα και περπάτησα λίγο ήταν αρκετό για μένα". Γέλασε. "Έχει τύχει μετά από αγώνα να μην μπορώ να περπατήσω, στο Βαρέζε έπεσα κάτω. Γι' αυτό κάνουμε πάντα αποθεραπεία μετά την κούρσα.

Έχει γεμίσει γαλακτικό οξύ όλο το κορμί μας. Επίσης, όταν φτάνεις τους 200 παλμούς και τα έχεις δώσει όλα και είσαι έτοιμος να λιποθυμήσεις, τερματίζεις και δεν έχεις ενέργεια. Είσαι "νεκρός". Δεν μπορείς να κάνεις "αααααα!" και να πανηγυρίσεις. Είναι το πιο δύσκολο άθλημα μαζί με τη μαραθώνια κολύμβηση που έκανε ο Σπύρος Γιαννιώτης. Ο δρομικός μαραθώνιος είναι κυρίως αγώνας αντοχής. Έχουν τα πνευμόνια, πιάνουν το ρυθμό και πάνε. Εμείς έχουμε και έκρηξη και αντοχή και δύναμη”.

Κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα: "Με ρωτούσαν όλοι τι φαγητό θα σου φτιάξει η μητέρα σου! Και απαντούσα: παστίτσιο. Το έφτιαξε. Είχε 2-3 μήνες να με δει. Αλλά και πριν τους τρεις μήνες είχε να με δει για άλλους έξι μήνες".

Το μονό σκιφ είναι μικρογραφία της μοναχικής ζωής στο κοινόβιο του Σχινιά. “Είναι πολύ μοναχική”, άρχισε να λέει και ένα τσούρμο πιτσιρίκια τον διέκοψαν. Ήθελαν φωτογραφία “κύριε Στέφανε”. Ένας είχε ήδη μία από την άφιξη του χρυσού Ολυμπιονίκη στα Ιωάννινα, αλλά ήθελε κι άλλη. Υποψήφιοι κωπηλάτες. "Εντάξει, ναι, χαίρομαι. Γίνεται κάθε μέρα αυτό. Όπου πάω με γνωρίζουν. Έχει αλλάξει η ζωή μου. Τώρα, με χαιρετάνε, με ξέρουν".

Χαίρομαι πολύ που είμαι ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης στην κωπηλασία, το όνομά μου θα μείνει, δεν θα ξεχαστεί

Η πόλη των Ιωαννίνων και φυσικά ο ναυτικός όμιλος στον οποίο έγινε η συνέντευξη έχει αφίσες του. "Μεγάλη τιμή. Χαίρομαι πολύ που είμαι ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης στην κωπηλασία. Το όνομά μου θα μείνει, δεν θα ξεχαστεί. Αν πάρουν και άλλοι κωπηλάτες χρυσό θα λέμε πως ήμουν ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης της κωπηλασίας. Πώς λέγαμε -τότε- για τον κύριο Βασίλη; Τον Πολύμερο"."Κύριε Βασίλη", αποκαλεί τον Βασίλη Πολύμερο. "Μιλάω σε όλους στο πληθυντικό", παραδέχεται.

Ο Στέφανος αγαπήθηκε γρήγορα, επειδή είναι ταπεινό παιδί με ένα αφοπλιστικό αγνό χαμόγελο. Σκέφτεσαι ότι είναι αδύνατον η δόξα να αλλοιώσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Οι περισσότεροι τον γνώρισαν με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στο Τόκιο. Μέσα σε όλα τα σχόλια πάντα υπήρχε και ένα για το φυσικό κάλλος του. Είναι ένας πολύ όμορφος αθλητής. Αυτό δεν κρύβεται.

Σκύβει το κεφάλι όταν ακούει τέτοια λόγια. Στην επισήμανση του Πέτρου ότι η ξελογιάστρα Αθήνα θα τον κρατήσει μόνιμα δικό της, απάντησε με χυλόπιτα στην πρωτεύουσα: "Πιστεύω ότι θα επιστρέψω στα Γιάννενα, μετά την κωπηλασία. Δεν μου αρέσει η Αθήνα. Έχει πάρα πολύ κόσμο. Είναι χαοτική. Αμάξια, χαμός! Για να πας στη δουλειά σου θα πρέπει να έχεις μηχανή, νομίζω. Αν άλλαζα πόλη, θα πήγαινα μόνο στη Θεσσαλονίκη".

Τα Χριστούγεννα και τις Πρωτοχρονιές που ο κόσμος είναι μαζί και γιορτάζει, εμείς τα κάνουμε στο κωπηλατοδρόμιο, στον Σχινιά

Στα Γιάννενα κυκλοφορεί μ' ένα μικρό μηχανάκι και το τσαντάκι της Ολυμπιακής ομάδας της Ελλάδας, περασμένο χιαστί στην πλάτη. Εκεί μέσα είχε το μετάλλιο που έφερε μαζί του στη συνέντευξη. Είναι ένας ωραίος τύπος ο Στέφανος. Ένας καλός χαρακτήρας που πιστεύει ότι η μεγαλύτερη θυσία, την οποία χρειάστηκε να κάνει προκειμένου να φτάσει στο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο ήταν ότι αποχωρίστηκε τους δικούς του ανθρώπους.

"Αυτή είναι η μεγαλύτερη θυσία. Ότι απομακρύνομαι από τους δικούς μου ανθρώπους και ότι ζω σε ένα άλλο μέρος, χωρίς φίλους. Εντάξει, εννοείται πως έχω κι εκεί φίλους και κάνουμε παρέα με τα παιδιά της κωπηλασίας. Είναι και η κοπέλα μου μαζί. Είναι κωπηλάτρια. Θέλω να πω ότι απομακρύνεσαι από την οικογένεια και από τους φίλους σου, με τους οποίους για παράδειγμα δεν πας για μπάνια τα καλοκαίρια. Τα Χριστούγεννα και τις Πρωτοχρονιές που ο κόσμος είναι μαζί και γιορτάζει, εμείς τα κάνουμε στο κωπηλατοδρόμιο, στον Σχινιά. Κόβουμε πίτα αυτοί που είμαστε 10 - 20 άτομα.

Δεν το μετανιώνω. Για να πετύχει κάποιος κάτι τέτοιο, πρέπει να θυσιάσει κάτι άλλο. Αντέχω, το θέμα είναι να μη μου βγουν τραυματισμοί. Έχω κάποιες κήλες, οι οποίες μία φορά το χειμώνα μπορεί να με χτυπήσουν. Μία εβδομάδα πέφτω στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να περπατήσω. Υπήρχαν και πολλοί τραυματισμοί από τα τρεξίματα. Είχα πρόβλημα στον τένοντα. Είχε μαζέψει υγρό. Βγαίνουν προβλήματα από την υπερκόπωση. Η κωπηλασία επιβαρύνει πολύ τη μέση. Το βάρος πέφτει εκεί. Η μέση παίρνει το φορτίο, όταν κοντράρεις. Έχουμε όλοι οι κωπηλάτες κήλες στη μέση”.

Θυμήθηκε όσα είχε πει στον Κώστα Χολίδη και στο SPORT24 πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για την αλλαγή που έκανε και πέρασε από τα ελαφρά βάρη στο σκιφ. Για τα παγάκια που έτρωγε προκειμένου να ξεγελάσει την πείνα του. "Το σκιφ είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα στην κωπηλασία. Όλοι πηγαίνουν σε ντουέτα, δεν μπορούν όλοι να κάνουν σκιφ. Μέχρι το 2016 έπρεπε να είμαι 70 κιλά. Τώρα, είμαι 84. Βέβαια, δεν ήμουν 70, αλλά 78-79. Δεν γινόταν. Έκοβα νερό, φαγητό, δεν έτρωγα τίποτε. Τις ημέρες των αγώνων γινόταν αυτό με τα παγάκια ή με τσίχλες. Προσπαθούσα με αυτόν τον τρόπο να ξεγελάσω την πείνα μου. Έτρωγα μια μπάρα δημητριακών ολόκληρη τη μέρα. Είναι δύσκολο, θέλει πολλές θυσίες".

Ο Σχινιάς είναι σαν φυλακή με άσπρους τοίχους! Φαΐ, ύπνος, προπόνηση

Σκέφτηκε να τα παρατήσει. “Η πίεση, η σκληρή προπόνηση. Αλλά το αγαπούσα κιόλας. Το σκεφτόμουν ξανά και έλεγα αν σταματήσεις τώρα και μετά από ένα χρόνο θες να το κάνεις ξανά; Ο κυριότερος λόγος που μού προκαλούσε αυτές τις σκέψεις ήταν ότι δεν έβρισκα μια δουλειά ή κάτι αντίστοιχο. Δεν βοηθούσε η πολιτεία και οι χορηγοί, ώστε να σκέφτομαι μόνο την κωπηλασία. Έβλεπα ότι δεν υπάρχει μέλλον, επειδή δεν είμαστε ένα σπορ όπως το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο. Θα παίξω, θα τελειώσει η καριέρα μου και αύριο-μεθαύριο θα θέλω κάνω την οικογένεια μου. Θα έχω το σπίτι μου, τα παιδιά μου, θέλω να μπορώ να τους συντηρήσω.

Αυτό το διαπίστωσα το 2016, όταν κάποια παιδιά σταμάτησαν την κωπηλασία. Το έκαναν γι' αυτό το λόγο. Δεν υπάρχει αποκατάσταση και έπρεπε να βγάλουν κάποια σχολή. Παιδιά με τα οποία τρέχαμε μαζί, μεγαλύτερα από μένα, αλλά και ο Πέτρου. Δεν μπορούσαν. Εγώ στα 19 μου πήγα στο Ρίο. Μετά σκέφτηκα να συνεχίσω, να φτάσω μέχρι τα 23. Κι έλεγα, θα με συντηρούν οι γονείς μου; Τι θα τους έλεγα "δώστε μου λεφτά να πάρω έναν καφέ"; Στο κοινόβιο καλύπτουν διαμονή, διατροφή και έχουμε τα οδοιπορικά μας. Τίποτα άλλο. Αν θες να πας ένα σούπερ μάρκετ, για έναν καφέ είναι δικά σου τα έξοδα. Και το να βγεις έξω είναι σημαντικό. Είναι σαν να είσαι σε μια φυλακή και να κάνεις μόνο προπόνηση. Εκεί, ο Σχινιάς έτσι είναι".

Σκληρή λέξη η φυλακή, του επεσήμανε ο Πέτρος. "Μα, ο Σχινιάς έτσι είναι. Άσπροι τοίχοι. Σηκώνεσαι το πρωί τρως, πας στην προπόνηση, τρως, κοιμάσαι, προπόνηση, κοιμάσαι. Ξανά την άλλη μέρα: Φαΐ, ύπνος, προπόνηση. Εγώ αργώ να κοιμηθώ. Πέφτω για ύπνο κατά τις 11:30 με 12 ή μία το βράδυ. Αναλόγως, πόσο κουρασμένος είμαι". Γέλασε. “Κοιμάμαι και το μεσημέρι. Δεν αντέχω να μην κοιμηθώ το μεσημέρι. Πέφτω τάβλα. Πρωί - απόγευμα προπόνηση. Τέσσερις ώρες το πρωί και τέσσερις το απόγευμα".

Η Μαρία απόρησε: "Καλά δεν βάψατε έστω τους άσπρους τοίχους;" ."Τους είχαμε βάψει λίγο. Και στα δωμάτια... Πώς να στο εξηγήσω, είναι σαν να είσαι εγκλωβισμένος σε ένα νησί. Σε ένα κτήριο στη μέση του πουθενά, χωρίς να υπάρχει τίποτε γύρω. Αν θες να φύγεις, να πιεις έναν καφέ, πρέπει να πάρεις το αμάξι και να πας δέκα χιλιόμετρα μακριά ή δεκαπέντε. Είσαι εκεί από το πρωί έως το βράδυ και κάνεις προπόνηση. Εγώ έχω τηλεόραση, κάποια δωμάτια δεν έχουν. Για αυτό δεν αντέχουν πολλοί και φεύγουν. Δεν μπορούν να αντέξουν, δεν μπορείς να βαράς όλη τη μέρα, προπόνηση-προπόνηση-προπόνηση τόσες ώρες και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο. Κάποιοι θέλουν να ζήσουν τη ζωή, να βγουν με τους φίλους τους. Είναι αρκετά μοναχικό".

Το κοινόβιο του Σχινιά και η στιγμή που λίγο έλειψε να τα παρατήσει

Βέβαια, παραδέχεται, ότι η επιλογή του κοινοβίου είναι η ιδανική αν έχεις ως στόχο να διακριθείς. Εξήγησε ότι τα έξοδα θα είναι πολύ υψηλά, αν η ομοσπονδία επέλεγε να έχει την ομάδα σε ένα ξενοδοχείο στην Αθήνα ή να βρει σπίτια στους αθλητές. "Μόνο και μόνο οι ώρες στο πήγαινε – έλα θα μας έτρωγαν όλη τη μέρα. Σηκωνόμαστε στις 7 το πρωί και σταματάμε στις 12.00. Τρώμε κατά τη μία το μεσημέρι. Άντε να κοιμηθούμε λίγο και μετά στις 3.30 μ.μ. έχουμε πάλι προπόνηση, η οποία τελειώνει στις 7 το απόγευμα.

Επίσης, εκτός κοινοβίου θα διασκορπιστεί η ομάδα. Δεν θα είμαστε ομάδα. Είμαστε τυχεροί ως άθλημα που έχουμε το κοινόβιο και είναι όλα μαζεμένα στον ίδιο χώρο. Όταν ήμασταν στην Καστοριά, πηγαινοερχόμασταν στο ξενοδοχείο, επειδή κάποιες φορές δεν είχαμε όλα τα πράγματα. Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Στο Σχινιά είμαστε δίπλα. Αν ξεχάσουμε κάτι ανεβαίνουμε και το παίρνουμε. Πάμε δίπλα, τρώμε. Ανεβαίνουμε πάνω, κοιμόμαστε. Έχουμε και τις θεραπείες μας εκεί. Έχουμε παγοθεραπείες, έρχονται φυσικοθεραπευτές. Είναι όλα μαζεμένα”.

Έχω κλάψει στις προπονήσεις, έχω φτάσει στο σημείο να φορτώσω το αυτοκίνητο, για να σηκωθώ να φύγω, δεν άντεχα άλλο

Παρά το γεγονός ότι έφτασε σε οριακό σημείο πολλές φορές. Έμεινε στην κωπηλασία. Η μονολεκτική περιγραφή που έδωσε στον εαυτό του, εξηγεί τα πάντα και το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και την παραμονή του στο άθλημα. "Μαχητής!", είπε ορθά κοφτά και χωρίς δεύτερη σκέψη ή δισταγμό. "Δεν τα παρατάω, ποτέ. Έχουν έρθει δύσκολα. Έχω κλάψει στις προπονήσεις, έχω φτάσει στο σημείο να φορτώσω το αυτοκίνητο, για να σηκωθώ να φύγω. Δεν άντεχα άλλο. Και πριν από ένα χρόνο συνέβη αυτό. Μέσα στην πανδημία. Η προπόνηση είναι πάρα πολύ δύσκολη, πρέπει να αντέξεις να κάνεις χιλιάδες χιλιόμετρα". Έφερε ένα παράδειγμα: "Τώρα, στις διακοπές κάνουμε χαλάρωμα και μού έχει στο πρόγραμμα 10 διχίλιαρα (10 κούρσες 2.000 μέτρων) το Σάββατο και άλλα 10 την Κυριακή".

Γέλασε έκπληκτη η ομήγυρη. "Πάνω στο εργόμετρο, λογικά θα τα κάνω", πρόσθεσε. “Έρχεται κάποια στιγμή και η πίεση των προπονητών, οι οποίοι ζητούν πιο πολλά από 'σένα. Σίγουρα, πιστεύουν σε 'σένα για να τα ζητάνε. Σου λένε θέλουμε αυτόν τον χρόνο. Και υπάρχουν και νεύρα. Ο κ. Ποστιλιόνε ξέρει ότι είμαι πολύ καλός και δεν ήθελε να αφήσω την κωπηλασία.

Έλεγα στον Ποστιλιόνε ότι θα σταματήσω αν βγω πάλι πέμπτος ή έκτος

Πριν, του έλεγα ότι αν δεν αλλάξει κάτι θα σταματήσω. Δεν μπορώ. Να μπω σε μια δουλειά για παράδειγμα ή να έχω κάτι στο μέλλον. Σαν διορισμός. Του έλεγα ότι αν ξαναβγώ πάλι πέμπτος ή έκτος που είναι και αυτό κάτι φοβερό στο σκιφ, θα σταματήσω.

Του έλεγα θα σταματήσω μετά το Τόκιο, αλλά κάτσε να δούμε πώς θα πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα τελείωνα μετά το Τόκιο. Δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι, για να μπορέσω να συνεχίσω. Θα το εξαντλούσα εννοείται. Θα το έψαχνα. Διαφορετικά, θα προσπαθούσα να βγάλω μια σχολή, την ιατρική που μου αρέσει.

Έχω αφιερώσει όλη τη ζωή μου σ' αυτό και το μόνο που μου πρόσφερε είναι η επιτυχία στα Παγκόσμια και όλα τα άλλα. Είναι της στιγμής αυτό που προσφέρει. Αυτό τελειώνει. Πρέπει να υπάρχει μια αποκατάσταση, για να μπορέσεις να ζήσεις. Δεν είμαι στην Αγγλία ή στην Αμερική να μου πουν πάρε 300.000 λίρες και συνέχισε. Οι Άγγλοι ξόδεψαν νομίζω 125.000.000 λίρες για την κωπηλασία και τους περνάμε στον πίνακα των μεταλλίων”.

Έσπευσε να εξηγήσει ότι "υπάρχει κι εδώ το πλεονέκτημα της εισαγωγής σε ΑΕΙ άνευ εξετάσεων, αν ένας αθλητής τερματίσει στις πρώτες έξι θέσεις σε παγκόσμιο πρωτάθλημα" και ότι είναι κάτι διαφορετικό ο αθλητισμός με αυτό που κάνει ο ίδιος. "Η κωπηλασία συνδυάζει νερό, τρέξιμο, βάρη, γυμνάζει όλο τον οργανισμό. Άλλο πράγμα ο πρωταθλητισμός, άλλο ο αθλητισμός.

Μπορεί ένα παιδί να έρθει εδώ και να κερδίσει το χρυσό στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, να κάνει το κέφι του. Αύριο, μεθαύριο να πάει και σε ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αναλόγως τη διάκριση που επιθυμεί κάποιος. Κι εγώ για το χρυσό στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα άρχισα. Μετά τι ήθελα; Το Βαλκανικό και το Ευρωπαϊκό, να φορέσω τα ρούχα της Εθνικής ομάδας. Τότε, είχα τρελαθεί! Ήταν κάτι φοβερό για μένα να τρέξω με το εθνόσημο.

Τώρα θα ασχολούμαι χωρίς το άγχος αν θα έχω να φάω, αν θα πρέπει να ζητήσω χρήματα από τους γονείς μου ή τι θα γίνει μετά την κωπηλασία

Μετά το Παγκόσμιο ήθελα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάποιος μπορεί να έπαιρνε το άνευ με το Παγκόσμιο και να συνέχιζε στη σχολή που ήθελε. Κάθε φορά ήθελα κι άλλο! Κι άλλο! Κι άλλο! Δεν είμαι χορτάτος. Τώρα μου έφυγε και το άγχος. Θα μπορέσω να αφοσιωθώ σε αυτό σαν επαγγελματίας, θα έχω τη δουλειά και τους χορηγούς. Θα ασχολούμαι χωρίς το άγχος αν θα έχω να φάω, αν θα πρέπει να ζητήσω χρήματα από τους γονείς μου ή τι θα γίνει μετά την κωπηλασία.

Έχω σταματήσει να τους ζητάω χρήματα. Το θεωρώ ντροπή, όταν φτάνεις 23 ετών να ζητάς χρήματα από τους γονείς σου και να τους λες "θέλω 5 ευρώ να πιω ένα καφέ". Και δεν έχουν κιόλας οι δικοί μου. Δουλεύουν δύο και τρεις δουλειές. Με κάποια χρήματα από υποτροφίες, όπως αυτή από το Ίδρυμα Λεβέντη, προσπαθούσα να βγάλω τη χρονιά τσίμα τσίμα! Ήταν 2.000 με 4.000 ευρώ".

Θα ήμουν δυστυχισμένος εκτός αθλητισμού

Ο Στέφανος ήταν ένα παιδί με αστείρευτο ταλέντο στον αθλητισμό. Σε όλα τα σπορ. Γεννημένος αθλητής. "Δεν ήμουν πολύ καλός μαθητής. Μόνο στη γυμναστική ήμουν καλός. Πάντα, σε όλα τα αθλήματα, από μικρός. Όταν ήμουν στο Δημοτικό, οι δασκάλες έλεγαν στη μάνα μου "πήγαινέ τον σε ψυχολόγο δεν μπορεί να συγκεντρωθεί". Είχα πολλή ενέργεια. Σε όλο τον αθλητισμό μού άρεσαν τα πάντα. Όπου πήγαινα ήμουν καλός. Πήγαινα μπάσκετ ήμουν καλός, πήγαινα ποδόσφαιρο ήμουν καλός. Έπαιζα τένις για την πλάκα μου εδώ, μού έλεγαν έλα να σε πάρουμε στο τένις.

Ό,τι και αν έκανα στο σχολείο ήμουν καλός. Έτσι με επέλεξαν στο στίβο. Ήμουν ο ταχύτερος στο τρέξιμο, στα σπριντ. Με πήραν και έκανα 60άρια, τότε. Τα κέρδιζα όλα, εδώ, στην Ήπειρο. Διασυλλογικά έτρεχα. Μετά άλλαξα. Πήγα στο μήκος. Και στο βόλεϊ ήμουν καλός και στο πινγκ-πονγκ. Ό,τι είχε σχέση με τον αθλητισμό, δεν έχανα. Μπορούσα να τα συνδυάσω όλα, επειδή τον αγαπούσα τον αθλητισμό. Είναι αυτό που μου αρέσει και κάνω.

Πιστεύω θα ήμουν δυστυχισμένος εκτός αθλητισμού, επειδή έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή σε αυτό. Κάποιοι σηκώνονται και δουλεύουν και εμείς κάνουμε αυτό. Έχουμε μάθει να πονάμε σε όλες τις προπονήσεις και να αντέχουμε στον πόνο κάθε μέρα.

Με κέρδισε η κωπηλασία. Μπορεί αν με είχαν πιέσει οι γονείς μου να είχα μείνει στο μπάσκετ. Μπορεί και να γινόμουν καλός μπασκετμπολίστας. Τα χρήματα πάνε στο μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, ενώ υπάρχουν και άλλα αθλήματα. Θα πρέπει να υπάρξει κι εκεί η απαραίτητη χρηματοδότηση. Πέφτουν τόσα εκατομμύρια στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και εμείς με ένα εκατομμύριο μπορεί να εκτοξευθούμε. Δεν είναι μόνο το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Και τα άλλα αθλήματα υπάρχουν.

Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι αθλήματα; Αυτά που δεν έχουν απολαβές. Βλέπετε τον Τεντόγλου και τα άλλα παιδιά που προπονούνται όλοι σε γήπεδα χαλασμένα ή την Κορακάκη που έκανε προπόνηση μέσα στο κρύο. Πρέπει να αλλάξει αυτό. Φτιάχνουν όλοι γήπεδα με τόσα εκατομμύρια και πέφτουν όλα τα χρήματα εκεί κι έχουν αφήσει όλα τα υπόλοιπα αθλήματα στο έλεος".

Την κωπηλασία την αγάπησε από την πρώτη προπόνηση. "Μου άρεσε που ήταν σαν τα ΟΥΚ. Ερχόμασταν πάνω και κάναμε κυκλική προπόνηση. "Πάαααμεεε! Όλοι μαζί!", "Αλλαγή!". Υπήρχε πάθος στην προπόνηση. Σου έδιναν και σημασία και ήταν σκληρό το πρόγραμμα, τρεξίματα, βάρη, κυκλικές, επαναλήψεις. Ήταν μαχητικό. Δεν ήταν "πήγαινε κάνε εκείνο, σε βλέπω, εντάξει, ΟΚ". Ήταν ζωηρό".

Με αφορμή αυτό η Μαρία τον ρώτησε αν έχει ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία. Απάντησε καταφατικά. "Στα ΟΥΚ!", του είπε γελώντας ο Πέτρος. "Αεροπορία. Μέσω του ΑΣΑΕΔ, επειδή ήμουν στην Εθνική. Αν δεν ήμουν στην Εθνική, ίσως να πήγαινα στα ΛΟΚ. Το ήθελα".

Ξενέρωσε 250 φορές πριν από το χρυσό μετάλλιο

Άθλημα που χρειάζεται, αντοχή, δύναμη, καθαρό μυαλό, έκρηξη και όσο κι αν φαίνεται παράξενο ισορροπία. Αυτό είναι η κωπηλασία. "Η ισορροπία είναι το παν στο σκιφ. Αν παλεύεις να ισορροπήσεις; Δεν μπορείς! Στο σκιφ; Έπεσες με την πρώτη! Αν γυρίζει η βάρκα; Ουουου... Στο πρώτο τράβηγμα θα γυρίσει, αν δεν ξέρεις. Μου είπε ο Γιώργος Καπουτζίδης στο επεισόδιο που κάναμε για την ΕΡΤ να μπει στο σκιφ και του απάντησα "Οχι, θα πέσεις. Θα μπούμε στο διπλό". Για να μπεις στο σκιφ, πρέπει να μάθεις. Όταν μαθαίνεις υπάρχουν μπαλόνια, για να σε στηρίζουν. Είναι πολύ απαιτητικό σπορ στην ισορροπία. Πρέπει να έχεις όλο το πακέτο στην κωπηλασία. Είναι και τεχνικό άθλημα και θέλει μυαλό. Την κούραση τη διαχειρίζεσαι με μυαλό. Να σκέφτεσαι αν η τεχνική σου είναι σωστή. Να ξενερώνεις καλά, να πατάς".

Καμία σχέση με το "με ξενέρωσε η φάση". Αυτό είναι ένα άλλο ξενέρωμα και το εξήγησε ο 24χρονος Γιαννιώτης. "Τα κουπιά δεν χτυπάνε ποτέ στο νερό, είναι πάνω από το νερό. Όταν τα κουπιά είναι μέσα στο νερό, πρέπει να πατήσεις τη λαβή για να βγει το κουπί, τα γυρνάς. Το ξενέρωμα είναι αυτό. Όταν βγαίνει από το νερό. Και το άρπαγμα όταν μπαίνει η "κουτάλα" -το κουπί-, όταν αρπάζει δηλαδή το νερό".

-Και πόσες κουπιές κάνεις σε έναν αγώνα; Να ξέρουμε δηλαδή τι θα βάλουμε τίτλο. (Τον ρώτησε η Μαρία).

-Μια κούρσα είναι 250 κουπιές.

-Δηλαδή να βάλουμε τίτλο: “Ξενέρωσα 250 φορές πριν από το χρυσό μετάλλιο”;

Ο Στέφανος γέλασε με τον προτεινόμενο τίτλο της συνέντευξης. Και συνέχισε το ρόλο του δασκάλου που φάνηκε ότι του άρεσε πολύ. Το θεωρητικό μάθημα κωπηλασίας δίπλα στα γυαλιστερά νερά της Παμβώτιδας λίμνης και κάτω από τα πλατάνια του Ναυτικού Ομίλου Ιωαννίνων, είχε τρομερό ενδιαφέρον κι εκείνος θέλει να γίνει γνωστό το σπορ που έχει χαρίσει τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια στη χώρα τα τελευταία 17 χρόνια.

Συνέχισε απτόητος: "Το καρέλο είναι το κάθισμα. Υπομόχλιο αυτό που αλλάζει την κλίση στη βάρκα. Τα δαχτυλίδια είναι αυτά που περνάμε τα κουπιά και υποπόδια το σημείο που δένουμε με σχρατς αυτοκόλλητο τα πόδια μας". Σκέφτηκε: "αν έδειχνε και το δικό μας άθλημα η ΕΡΤ θα ήταν αλλιώς. Όσο μεγαλύτερη είναι η προβολή τόσο πιο κοντά θα έρθει ο κόσμος. Εγώ έχω παγκόσμιο ρεκόρ και κάτω των 23 και δεν το ξέρουν. Θα ήταν ωραίο να έδειχνε η ΕΡΤ κωπηλασία. Το παράπονο του Τσίλη ήταν αυτό. Είχε δύο συμμετοχές στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο κόσμος τον έμαθε από το Survivor".

Ο Στέφανος Ντούσκος είναι επίσης ένας Survivor. Άφησε πίσω του μία προς μία όλες τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις που αντιμετώπισε και πλέον ξέγνοιαστος θα μπορέσει να κάνει αυτό που επιθυμεί. Να αφοσιωθεί πλήρως στο άθλημα που αγαπάει. Στο ράφι θα μείνουν οι σπουδές στην ιατρική, όπως λέει.

"Στο Παρίσι θα προσπαθήσουμε να επαναλάβουμε το ίδιο. Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό και παίζουν ρόλο οι συγκυρίες. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής, είχε όλα τα χρυσά, δεν μπήκε στον τελικό. Καταλαβαίνετε; Δεν μπορώ να πω μεγάλα λόγια, ότι σε τρία χρόνια θα πάρω το χρυσό. Σε τρία χρόνια από τώρα, μπορεί να μην είμαι καν στη δωδεκάδα. Είναι αρκετά δύσκολο. Δεν γίνεται να πω "Α, εντάξει πήρα χρυσό τώρα και θα ξαναπάρω".

Τώρα, θα υπάρξει περισσότερη στήριξη πιστεύω και από την Πολιτεία και από τους χορηγούς και θα αφοσιωθώ πλήρως στην κωπηλασία. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω τη σχολή. Δεν γίνεται να βγάλεις την ιατρική και οποιαδήποτε σχολή κάνοντας πρωταθλητισμό. Απαιτεί διάβασμα και αφοσίωση. Η προπόνηση καλύπτει όλη τη μέρα και χρειάζεσαι και ξεκούραση. Και αν έχω εργαστήρια πώς θα φεύγω από τον Σχοινιά; Δεν θα με αφήνει και ο προπονητής”.

Η ιατρική ήταν το plan b, και θα το ενεργοποιούσε στην περίπτωση που δεν έπαιρνε το Ολυμπιακό μετάλλιο στο Τόκιο, μαζί με την πιθανή αποχώρησή του από τον πρωταθλητισμό. Η ιστορία διέγραψε το plan b και συνέχισε να γράφεται με χρυσά γράμματα.