Η βραδιά της 19ης Φεβρουαρίου έκλεισε θριαμβευτικά για την ομάδα και τους φίλους της Αταλάντα μετά την ευρεία νίκη τους με 4-1 επί της Βαλένθια στο "Μεάτσα". Εκείνη η βραδιά πανηγυρίστηκε έξαλλα στο Μιλάνο, αλλά και στο Μπέργκαμο για ένα αποτέλεσμα που άνοιγε διάπλατα τις πόρτες μίας ιστορικής πρόκρισης. Αυτή επισφραγίστηκε δύο εβδομάδες αργότερα, δια... ποδός Ίλισιτς, που φιλοδώρησε το τέρμα των "νυχτερίδων" τέσσερις φορές και έστειλε τους "νερατζούρι" στον έβδομο ουρανό.

Εκείνη η βραδιά, εκείνος ο θρίαμβος, εκείνο το ποδοσφαιρικό όνειρο της σημειολογικής πρόκρισης στα προημιτελικά του Champions League θα μνημονεύεται για χρόνια. Όχι, όμως, για τους λόγους που ονειρεύονταν οι αθλητές και φίλοι της Αταλάντα. Γιατί, εκείνη η βραδιά, έμελλε να αποτελέσει την επικεφαλίδα μίας τραγωδίας.

Ο επίλογος ενός ποδοσφαιρικού ονείρου που γρήγορα προλόγισε έναν ζωντανό εφιάλτης χιλιάδων νεκρών ψυχών, σε μία πόλη που, 40 χιλιόμετρα μακριά από το Μιλάνο, μυρίζει "θάνατο", έχοντας σκεπαστεί από την ίδια σκιά του τρόμου και της φονικής εξάπλωσης του κορονοϊού.

Ο ύμνος του θριάμβου σίγησε στην τρομακτική όψη και το δολοφονικό ένστικτο του ιού, μετατρέποντας την μελωδία της ευτυχίας των "νερατζούρι" σε πένθιμο εμβατήριο για την πόλη τους. Λογικό: Από τον ποδοσφαιρικό παράδεισο της ιστορικής πρόκρισης της Αταλάντα, βρέθηκαν απότομα στην επίγεια κόλαση του Μπέργκαμο.

"ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΗΡΘΕ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ"

Τα πρόσφατα λόγια του διευθυντή της πνευμονολογικής μονάδας του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου στο Μπέργκαμο επιβεβαιώνουν τον κυνισμό και την τραγικότητα των γεγονότων, αλλά και της αλληλουχίας τους: "Δύο μέρες μετά τον αγώνα και μέχρι τις 12 το μεσημέρι της Παρασκευής, ήταν μία απλή καθημερινή ημέρα. Τότε ο καθηγητής Στέφανο Τσεντάνι, ο δάσκαλος μου, με πήρε από το Μιλάνο λέγοντας μου ότι έρχεται μια καταστροφή. Στις 8 το βράδυ έλαβα επείγοντα μηνύματα από την διεύθυνση του νοσοκομείου.

Έπρεπε να ελευθερώσουμε όλα τα δωμάτια για να είμαστε σε θέση να δεχθούμε όλα τα κρούσματα του κορονοϊού από όλη την επαρχία. Αδειάσαμε όσα περισσότερα δωμάτια μπορούσαμε, στέλνοντας ασθενείς σε άλλες πτέρυγες, ακόμα και στο χειρουργικό, όπου είχαν κενά κρεβάτια. Όλα ξεκίνησαν την Κυριακή, 1η Μαρτίου.

Νωρίς το πρωί μπαίνω στον θάλαμο με τα επείγοντα περιστατικά. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Πόλεμος. Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Ασθενείς παντού με σοβαρή πνευμονία. Σε φορεία, στους διαδρόμους, παντού".

Photo Credits: Mauro Scrobogna/LaPresse via AP