Όταν είδα όμως το πρόγραμμα της εκδρομής η δραστηριότητα που μου τράβηξε κατευθείαν την προσοχή, ήταν το rafting. Είναι μια εμπειρία που δεν είχα βιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου και αποτελούσε ένα ενδιαφέρον challenge για εμένα. Ανάμεσα σε εμένα και το rafting υπήρχε μόνο ο χειρότερος «εχθρός» μου, το πολύ πρωινό ξύπνημα.

Το μόνο που μπορεί να με γλυκάνει όμως σε μια περίσταση σαν και αυτή, είναι ένα καλό πρωινό. Άλλωστε όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι ο κρυπτονίτης μου, είναι το καλό φαγητό. Είναι κάτι στο οποίο πραγματικά δεν μπορώ να αντισταθώ. Αυτό το κείμενο μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα εγχειρίδιο διαχείρισης μου.

Σαν γνήσιος Θεσσαλονικιός όμως έχω ιδιαίτερη αδυναμία τόσο στην μπουγάτσα όσο και στις σφολιάτες γενικότερα. Λειτουργώντας σαν λαγωνικό λοιπόν, το πρωί εντόπισα κατευθείαν ένα πάγκο γεμάτο προϊόντα από τη Χρυσή Ζύμη. Σε αυτές τις περιπτώσεις η λαιμαργία μου και εγώ δεν αφήνουμε ανεκμετάλλευτο χρόνο και προχώρησα άμεσα σε γευσιγνωσία. Οκ δεν ήταν μια απλή γευσιγνωσία από την στιγμή που εφαγα για δυο άτομα, αφού ο Χάρης Σταύρου άργησε να ξυπνήσει. Δεν έφταιγα εγώ, είναι λάθος να περισσεύει φαγητό, πόσο μάλλον δε μπουγάτσα.

Λαμβάνοντας υπόψιν ότι στο rafting τα πήγαμε εξαιρετικά, με under 2 πτώσεις στο νερό, το επόμενο πρωί ακολούθησα ακριβώς την ίδια συνταγή. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και έτσι συνέχισα με Χρυσή Ζύμη. Έπρεπε να δοκιμάσω και τις υπόλοιπες γεύσεις βλέπετε. Να μην έχω ολοκληρωμένη άποψη;

Σε κάθε περίπτωση, και πριν αποκαλύψω περισσότερες αδυναμίες μου, το εγχείρημα πρωινό παρέα με Χρυσή Ζύμη λειτούργησε άψογα αφού και στο μπάσκετ έκανα εμφάνιση ζωής. Δηλώνω έτοιμος για draft, ελπίζω να ακούει κάποιος υπεύθυνος.