Η Mamba Mentality του Κόμπε

Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από εκείνη την αλλόκοτη και αποφράδα Κυριακή της 26^ης Ιανουαρίου του 2020 και οι δείκτες του ρολογιού δεν το ‘χουν κουνήσει ρούπι...

Ξέμειναν εκεί, ακούνητοι και αταλάντευτοι για να στερεώνουν έτι περαιτέρω τον μύθο Του, που χαράσσεται ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη...

Ακόμη κι αν πρόκειται για ιεροσυλία, τη... χρεώνομαι και επιμένω να βάζω κεφαλαίο το γράμμα Ταυ στην κτητική αντωνυμία...

Ο λόγος;

Στα μάτια των πιστών του και των μερακλήδων του μπάσκετ, ο αοίδιμος Κόμπε Μπράιαντ γεννήθηκε, έζησε, υπήρξε, πέθανε και θα μνημονεύεται εις τους αιώνας των αιώνων ως ένας Θεός!

Όπως όλες οι μυθικές προσωπικότητες, παρομοίως και ο Κόμπε Μπράιαντ ήταν ένας και μοναδικός...

Ξεχωριστός καθ’ όλα, χάρη στη φινέτσα, στη δεξιοτεχνία, στις φιδίσιες κινήσεις, στα fadeaway σουτ τα οποία αποτελούσαν τον θυρεό της μπασκετοσύνης του, στην ηγετική φυσιογνωμία, στην ολοκληρωτική καλλιτεχνία του, που το καθένα από μόνο του και όλα μαζί, εφθέγγοντο τελειότητα!

Φεύγοντας από τη ζωή εκείνο το πρωινό στο Καλαμπάσας της Καλιφόρνια, ο Κόμπε δεν άφησε πίσω του μονάχα το στιλ, την προσωπικότητα, τα πέντε δαχτυλίδια του πρωταθλητή, τα ρεκόρ και τις διακρίσεις του.

Η περιβόητη «Mamba Mentality»

Πέρα και πάνω από δαύτα κληροδότησε στην μπασκετική πιάτσα τη νοοτροπία με την οποία προσέγγιζε το παιχνίδι, τα σπορ και τη ζωή στο σύνολο της.

Ο Κόμπε δεν ήταν μονάχα ένας μεγάλος πρωταθλητής, μια εμβληματική φιγούρα και ένας (βραβευμένος κιόλας με Οσκαρ) σούπερ σταρ του μπασκετικού Χόλιγουντ...

Εκτός από την μπασκετική οντότητα του, η μεγαλοσύνη του έχει να κάνει με στοιχεία που ξεπερνούν κατά πολύ ένα νικητήριο καλάθι, μια σταυρωτή ντρίμπλα, ένα εκκωφαντικό κάρφωμα, μια φανταιζί ασίστ, ένα κρίσιμο ριμπάουντ, μια καθοριστική νίκη, ένα ιστορικό πρωτάθλημα...

Είναι όλα αυτά που προσδιορίζουν την περιλάλητη «Mambamentality» την οποία κληροδότησε στην πιάτσα και αποτελεί το απόσταγμα του σύντομου διάβα του από τη ζωή και το διαβατήριο του περάσματος του στην αιωνιότητα...

Όλα αυτά που, όπως τιτλοφορείται και το βιβλίο του Νέλσον Πένια, το οποίο προσφέρουν στο ελληνικό κοινό οι εκδόσεις «Ψυχογιός»...

Μαθήματα ζωής!

Τα μαθήματα ζωής του Κόμπε αποτελούν ασφαλείς οδηγίες προς ναυτιλλομένους όχι μονάχα στο μπάσκετ και στα σπορ, αλλά ολούθε...

Το δικό του μοτίβο

Με το προσωπικό παράδειγμα του ο Κόμπε Μπράιαντ έδωσε απλόχερα εν ζωή και κατέλειψε μετά θάνατον ένα αδιαμφισβήτητο μοτίβο καθημερινού μόχθου με στόχο την επιβίωση, τη στοχοπροσήλωση, την αφοσίωση, την επιτυχία, την καταξίωση, τον θρίαμβο και πάει λέγοντας...

Όλο αυτό το πακέτο μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί και να εκτιμηθεί δεόντως ως ένας οδηγός για όλους εκείνους οι οποίοι είτε ως ζηλωτές της δικής του αθλητικής δόξας, είτε ως ρέκτες σε κάθε έκφανση της ζωής, αναζητούν μια συνταγή...

Προφανώς δεν πρόκειται για μια μαγική ρετσέτα, σε στιλ «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει η χοντρή», όπως έλεγε ένα παλιό τσιτάτο...

Ο Κόμπε πρόσφερε και κληροδότησε το προσωπικό παράδειγμα του, προκαλώντας όλους όσοι το αποδέχονται, να το εφαρμόσουν στη δική τους ρουτίνα.

Το ταλέντο είναι μόνο ένα όχημα

Όσο κοινότοπο και κλισαρισμένο ακούγεται, το ταλέντο δεν αρκεί: είναι μονάχα ένα όχημα σε μια καριέρα που προαπαιτεί ως εκ των ων ουκ άνευ συνθήκες το ακατάβλητο εργασιακό ήθος, την ακόρεστη επιθυμία της συνεχούς και καθημερινής (αυτό)βελτίωσης, την ατσάλινη αυτοπεποίθηση, τον γρανιτένιο (ώστε να μην κάμπτεται από κάθε λογής αντιξοότητες) χαρακτήρα, τη φιλοδοξία και την αντοχή στον κάματο και στον πόνο.

Τίποτε από δαύτα δεν επιτυγχάνεται εύκολα, αλλά ο Κόμπε δίδαξε επί προσωπικού ότι τίποτε κιόλας δεν είναι απίθανο, αρκεί να το θέλεις, να το σημαδεύεις, να το κυνηγάς νυχθημερόν.

Για κάθε επικό θρίαμβο του Κόμπε υπάρχει στην ίδια πρόταση και μια παταγώδης επιτυχία: το ναι μεν αλλά, η εναντίωση που διαβάζεται και από τις δυο πλευρές της...

Οι θρίαμβοι και τα airball!

Εκτός από τους επικούς θριάμβους, η καριέρα του σημαδεύθηκε και από... airball, στην κυριολεξία και μεταφορικά, αλλά στο τέλος της ημέρας διαχειρίσθηκε με ψυχραιμία αυτές τις παλινωδίες: οι θρίαμβοι δεν τον παρέσυραν και τα airball δεν τον απογοήτευσαν, τουναντίον τον πείσμωσαν, όπως εκείνος ο αποκλεισμός με σκούπα (4-0) από τους Γιούτα Τζαζ στα playoffs του 1998...

Το ίδιο βράδυ γύρισε στο Λος Αντζελες και αντί να πέσει για ύπνο, πήγε στο γήπεδο και λύσσαξε μέχρι το ξημέρωμα, κάνοντας ατομική προπόνηση ώστε να επιστρέψει δριμύτερος...

Δεν επέστρεψε απλώς δριμύτερος, αλλά πρωταθλητής!

Το κατηχητικό και η μύηση του Γιάννη

Aντί να φλυαρώ περισσότερο, θεωρώ πολύ πιο χρήσιμο να δώσω τον λόγο σε κάποιον που μυήθηκε δίκην κρυφού σχολειού και κατηχητικού σε αυτά τα μαθήματα ζωής....

Λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο!

Δεν διάλεξε μόνο ο Γιάννης τον δάσκαλο του, αλλά και ο ίδιος ο Κόμπε τον μαθητή του, εξ ου και οι προπονήσεις που έκαναν μαζί το καλοκαίρι του 2018…

Είχε προηγηθεί η πρώτη μύηση του Αντετοκούνμπο στις 23 Φεβρουαρίου του 2016, στο Μιλγουόκι, μετά από τον αγώνα των Μπακς κόντρα στους Λέικερς, με τη μεσολάβηση του (τότε προπονητή του και συμπαίκτη του Μπράιαντ στη DreamTeam του 2008) Τζέισον Κιντ και εκείνο το βράδυ ο Γιάννης κράτησε τις σημειώσεις της ακρόασης και τηρούσε τις συμβουλές του με θρησκευτική ευλάβεια.

Στο μυαλό και στον εύπλαστο χαρακτήρα του Αντετοκούνμπο, αυτές δεν ήταν απλώς συμβουλές, αλλά εντολές!

Απαράβατες και διαχρονικές εντολές…

«Μου έλεγε πάντοτε ότι πρέπει να είμαι απλός και να δίνω έμφαση στις ικανότητες μου, να δουλεύω καθημερινά πάνω σε αυτές, να σκέπτομαι καινοτόμα και να είμαι πάντα παιδί» είχε δηλώσει ο Γιάννης σε μια συνέντευξη του στο επίσημο τηλεοπτικό κανάλι των Μπακς ανατρέχοντας σε εκείνες τις συνεδρίες του με τον Κόμπε.

«Να έχεις τη φαντασία ενός παιδιού»

«“Να είμαι παιδί; Τι εννοείς;” αναρωτήθηκα. “Εδώ πρέπει να ωριμάσω, να είμαι άντρας και να το δείχνω όταν πατάω στο παρκέ, για να τα βάζω με τέτοιους αντιπάλους. Να τους δείχνω ότι είμαι εδώ”» επιχειρηματολόγησε ο Αντετοκούνμπο για να πάρει την διευκρινιστική απάντηση από τον Μπράιαντ...

«Όταν σου λέω να είσαι πάντα παιδί, εννοώ να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου, όπως κάνουν τα παιδιά. Μπορείς να δεις ένα παιδί να είναι δημιουργικό, ακόμη κι όταν παίζει με δύο πέτρες. Όταν είσαι παιδί, πάντοτε θέλεις να μαθαίνεις και να ανακαλύπτεις. Αυτό πρέπει να κάνεις και εσύ».

Το καλοκαίρι του 2018 ο BlackMamba έγινε ο μέντορας του Γιάννη. Ο ινστρούχτορας του. «Κάναμε σπουδαία προπόνηση. Με έβαζε να ρίχνω 350 με 400 ίδια σουτ στη σειρά. Με πήγε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του γηπέδου και μου ζήτησε να βάλω είκοσι στη σειρά. “Να βάλω δέκα;” τον ρώτησα. “Όχι, θα βάλεις είκοσι. Θα χαμηλώσεις το κορμί σου, θα χρησιμοποιήσεις σωστά τα πόδια σου, θα κρατάς ψηλά την μπάλα και θα βάλεις είκοσι”. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να ακολουθήσω τις οδηγίες του και εκείνες οι προπονήσεις ήταν όντως εκπληκτικές» συνεχίζει ο Αντετοκούνμπο.

Το σημειωματάριο και η συνέντευξη

Σε κάθε μια από αυτές τις προπονήσεις ο Γιάννης πήγαινε τρεις ώρες νωρίτερα και κουβάλαγε μαζί του και ένα σημειωματάριο στο οποίο έγραφε τις ερωτήσεις που ήθελε να του υποβάλει.

«Του διευκρίνισα από την πρώτη στιγμή ότι δεν ήθελα να φανεί σαν… συνέντευξη και μου έδωσε το ελεύθερο να τον ρωτώ ό,τι ήθελα».

Δυο χρόνια μετά την πρώτη μύηση του, ο Γιάννης πήρε το …δίπλωμα από το σχολείο του Κόμπε και μάλιστα με άριστα. Κατηχήθηκε στην περιβόητη «Mambamentality» η οποία ισοδυναμεί με τη νοοτροπία του… δολοφόνου, έχοντας ως προαπαιτούμενα το φυσικό ταλέντο, την αθλητική ικανότητα, τη θέληση, την αποφασιστικότητα, το πάθος, την αφοσίωση και την αγάπη για το μπάσκετ.

«Πολλοί παίκτες του ΝΒΑ μπορεί είναι καλοί και πολύ ταλαντούχοι, αλλά δεν έχουν την νοοτροπία για να διατηρήσουν αυτά τα στοιχεία και να είναι συνεπείς κάθε βράδυ» εξηγεί ο Αντετοκούνμπο.

Η νοοτροπία του... δολοφόνου!

«Ολοι οι σπουδαίοι, όπως ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Κόμπε, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και ο Λάρι Μπερντ, είχαν αυτή την νοοτροπία του «δολοφόνου» και όταν έβγαιναν στο παρκέ, έκαναν μόνο την δουλειά τους. Μπορούμε να είμαστε φίλοι και να πάμε για φαγητό μετά τον αγώνα, αλλά όταν μπαίνουμε στο γήπεδο πρέπει να σκοτώνουμε. Όταν μίλησα στον Κόμπε, μπορούσα να το νιώσω αυτό. Ήταν σαν να θέλει να πάρει την μπάλα, να γυρίσει πίσω και να προσπαθήσει να μας σκοτώσει όλους».

Ο Κόμπε έφυγε από τη ζωή και ο Γιάννης κρατά αυτή την ανεκτίμητη παρακαταθήκη. «Είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να κάνω όσο μπορώ περισσότερο. Ελπίζω ότι θα συνεχίσω να κτίζω αυτή την νοοτροπία, για να είμαι ανταγωνιστικός στο κορυφαίο επίπεδο, να το κάνω κάθε βράδυ και να βρίσκομαι ανάμεσα στους κορυφαίους».

Αν μη τι άλλο, εάν όλα αυτά δεν είναι μαθήματα ζωής (όπως τα κωδικοποιεί και ο Νέλσον Πένια στο βιβλίο του) τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους!