Τα παιδιά του sombrero χρόνια τώρα έχουν όλες τις καλές ιστορίες και το δικό τους κοινό που τις αναζητά. Πλέον με αυτό το βιβλίο συγκέντρωσαν τις κορυφαίες εξ αυτών και είμαι σίγουρος ότι “πονάνε” για κάποιες που άφησαν απ’έξω.

Η ομορφιά στον “Γύρο του κόσμου με ένα σομπρέρο” είναι απλή. Το βιβλίο δεν έχει θέμα και αυτό είναι που το κάνει μαγικό.

Τα ποδοσφαιρικά βιβλία είθισται να έχουν ένα θέμα και το θέμα είναι αυτό που καθορίζει εν πολλοίς το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Η ιστορία μεγάλων ομάδων απευθύνεται στους οπαδούς τους. Τα βιβλία που επικεντρώνονται στους σούπερ σταρ κάνουν το ίδιο, αφού ζούμε στην εποχή που, περισσότερο από ποτέ, οι παίκτες έχουν το δικό τους φανατικό κοινό, ανεξαρτήτως της φανέλας που φοράνε.

Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο μοιάζει στην ουσία του με ένα άλλο ξεχωριστό βιβλίο που βγήκε πρόσφατα, πάλι από τις εκδόσεις Διόπτρα, το "Γιάννης - Εκτόξευση στα αστέρια. Κι εκεί πρωταγωνιστής δεν ήταν το άθλημα, αλλά οι απίστευτες κοινωνικές προεκτάσεις που έχει μια μπάλα που την κυνηγάνε πάνω-κάτω μερικοί μαντράχαλοι.

Το βιβλίο καθοριζεται από την ομάδα, τον παίκτη, τη διοργάνωση ή έστω τη ματιά μέσω της οποίας βλέπει το ποδόσφαιρο. Ο Γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο δεν κάνει τίποτα απ’όλα αυτά.

Δεν τα υπολογίζει, γιατί τελικά δεν τα χρειάζεται κιόλας. Οι ιστορίες είναι πιο δυνατές από τις ομάδες και τους πρωταγωνιστές τους. Τα ονόματα παικτών, ομάδων και διοργανώσεων είναι οι πιο αδύναμες λέξεις μέσα σ’αυτές τις 45 πραγματικά μοναδικές ιστορίες.

Ιστορίες που μπορεί να προέρχονται από την Ουγγαρία ή την Ουρουγουάη, από το Μουντιάλ ή την 3η κατηγορία, από το Γουέμπλεϊ ή τις φυλακές. Από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι το σήμερα, από την εποχή που οι φανέλες δεν είχαν νούμερα. Από τον Μαραντόνα στον Εσκομπάρ, από οπαδούς σε σκύλους.

Γύρω από τις τέσσερις γραμμές, δίπλα από αυτές. Ακόμα και μακριά απ’αυτές, στα δωμάτια ξενοδοχείων ή στις συναυλίες, στους δρόμους ή στις φυλακές.

Δεν παίζει ρόλο ο παίκτης ή η ομάδα, η θέση ή η διοργάνωση, ο τόπος ή ο χρόνος. Ούτε καν η μπάλα, ακόμα κι αυτή δεν είναι παρούσα σε όλες τις ιστορίες.

Πρωταγωνιστεί το ποδόσφαιρο, ακόμα και όταν δεν παίζεται. Οι άνθρωποί του, παίκτες, προπονητές, πρόεδροι, οπαδοί, δημοσιογράφοι. Στο τέλος της ανάγνωσης, θες να το πάρεις πάλι από την αρχή.

Για να συγκρατήσεις τις λεπτομέρειες από τις ιστορίες που σου άρεσαν περισσότερο, ώστε να μπορείς να τις διηγηθείς καλύτερα στους φίλους σου, να γίνει πλέον εσύ ο αφηγητής, αυτός που έχει την ιστορία που πρέπει να ακούσουν όλοι.

Ιστορίες αγάπης και τρέλας, πάθους και παρανοιας, εκμετάλλευσης και βρομιάς, θριάμβου και τραγωδίας, εθισμού και λύτρωσης. Τα συναισθήματα δεν προκαλούνται από τη γραφή των παιδιών, δεν προκύπτουν επειδή επιδιώκονται. Υπάρχουν μέσα στις ιστορίες, εκείνες είναι πάνω απ’όλα.

Πάνω τελικά κι από το ποδόσφαιρο, που όπως λέει και το εξώφυλλο, είναι συχνά μόνο η αφορμή.