Όπως υπήρχε μπάσκετ και πριν από τον Μάικλ Τζόρνταν. Αυτοί οι δύο όμως το έβαλαν μέσα σε κάθε σπίτι, αυτοί γιγάντωσαν τη φήμη του στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ. Και αν ο MJ είναι κάτι σαν Θεός παγκοσμίως στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης, ο Γκάλης είναι σίγουρα ο Θεός του ελληνικού μπάσκετ, ο GOAT, αυτός χάρη στον οποίο δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δούλεψαν από κάθε πόστο στο σπορ ή απλώς έγιναν οπαδοί του.

Πέρασαν 45 χρόνια από το ντεμπούτο του Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ. Με τη φανέλα του Άρη, καθώς Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός δεν κατάφεραν να τον βάλουν στα ρόστερ τους.

Στη διάρκεια αυτών των 45 χρόνων ελάχιστοι αθλητές, όχι μόνο μπασκετμπολίστες, αγαπήθηκαν όσο ο ο Nick. Και οι μεγάλες βραδιές του δεν ήταν απλώς πολλές, ήταν αμέτρητες, ήταν διαδοχικές, οπότε ο μύθος του γιγαντώθηκε στον υπερθετικό βαθμό στο περασμα των. Για τον μέσο φίλο του μπασκετ, ο Γκάλης ήταν το κτήνος που ουδείς μπορούσε να σταματήσει. Ομοίως και για τους αντιπάλους του που ήξεραν ότι δεν υπήρχε τρόπος για να φρενάρουν τον μεγαλύτερο σκόρερ που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ.

Σύμφωνοι, ο Γκάλης δεν ήταν προϊόν του ελληνικού μπάσκετ, καθώς το άθλημα το έμαθε στις ΗΠΑ. Σίγουρα όμως το γεγονός ότι ήρθε στα μέση μας σε νεαρή ηλικία τον "ανάγκασε" να λειτουργήσει σε πιο... ελληνικά πλαίσια. Αντιλήφθηκε νωρίς το ταλέντο και το επίπεδό του και από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν υπήρχε γυρισμός. Ούτε γι' αυτόν, ούτε για τους αντιπάλους του.

Αν ρωτήσεις 10 ανθρώπους "ποια είναι η αγαπημένη σου ανάμνηση από τον Νίκο Γκάλη;", το πιθανότερο είναι και οι 10 να αναφέρουν διαφορετική στιγμή. Ειδικά αν βγάλουμε εκτός συζήτησης το EuroBasket του 1987 που ήταν το αποκορύφωμα του αθλητικού του μεγαλείου.

Έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τον επίλογο της καριέρας του και ακόμη και σήμερα ο Γκάλης μνημονεύεται... καθημερινά. Όχι απλώς δεν έχει ξεχαστεί, αλλά ο μύθος του παραμένει εκεί έξω, ζωντανός, σε κάθε γωνιά και σε κάθε μπασκετικό στέκι. Γιατί συμβαίνει αυτό ενώ άλλες μεγάλες μορφές εχουν κάπως ξεθωριάσει στο πέρασμα των χρόνων; Διότι ο Γκάλης ήταν ο άνθρωπος για τον οποίο άδειαζαν οι δρόμοι, ο λόγος για τον οποίο μία ολόκληρη χώρα υποστήριξε μία ομάδα. Οι αγώνες του Άρη στην Ευρώπη ήταν κάτι που δεν θα επαναληφθεί, κάτι που οι νεότεροι δεν θα ζήσουν. Ήταν το κάτι άλλο.

Ο Γκάλης μπήκε στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame και με εκείνο το κατάλευκο κοστούμι ήταν ίδιος ο... Θεός. Έλαμπε, κυριολεκτικά. Δεν είναι τυχαίο ότι μπήκε στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ, δεν είναι τυχαίο ότι το όνομά του βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνα των κορυφαίων στην ιστορία του ΝΒΑ, δεν είναι τυχαίο ότι αποθεώθηκε από Αμερικανούς και internationals τη βραδιά της εισόδου του στο Πάνθεον του μπάσκετμπολ.

Τον Γκάλη τον απόλαυσε η Ευρώπη, τον γνώρισε η Αμερική και τόσα χρόνια μετά πολλοί ακόμη αναρωτιούνται πώς θα είχε εξελιχθεί η καριέρα του αν είχε προτιμήσει το ΝΒΑ από τον Άρη, από την Ελλάδα, από τη Θεσσαλονίκη. Ποιος ξέρει... Το σίγουρο είναι ότι όλοι μας σταθήκαμε τυχεροί χάρη σε αυτή του την απόφαση, διότι μάλλον όλοι μας βρισκόμαστε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο κοντά και γύρω από το άθλημα που αγαπήσαμε κυρίως χάρη σε εκείνον. Χάρη σε όσους ενέπνευσε, χάρη σε όσους τον διαδέχθηκαν, πήραν τη σκυτάλη και την έδωσαν στις επόμενες γενιές.

Επίσημος Διδάκτωρ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο πια, ο Γκάλης απολαμβάνει τη ζωή και την οικογένειά του και με τον δικό του μοναδικό τρόπο παραμένει στο μυαλό και στην καρδιά μας. Και παραμένει και χάρη στην ιστοσελίδα του, την NickGalis.com, στην οποία οι μεγαλύτεροι θυμούνται και οι νεότεροι μαθαίνουν ποιος ήταν αυτός ο κοντοπίθαρος τύπος με τα μούσκουλα που όρμαγε στα θηρία και τα κατατρόπωνε.

Στο site του Gangster θα βρείτε και τα προϊόντα με τη μορφή και με την υπογραφή του. Για εσάς, για τους φίλους σας, για όσους αγάπησαν τον Γκάλη και το μπάσκετ, γιατί οι θρύλοι είναι παντοτινοί και ο μεγαλύτερος όλων στη χώρα μας βρίσκεται εκεί, στη Βόρεια Ελλάδα, στην οποία μεγαλούργησε όσο κανείς άλλος.