Τα McDonald's παίζουν 30 χρόνια τώρα μεγάλη μπάλα στη ζωή μας

Η έκρηξη ενθουσιασμού στο γκολ της ομάδας σου δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο στον κόσμο. Αλλά ας μας επιτραπεί ένεκα γενεθλίων η σύγκριση με τη στιγμή που φτάνει η παραγγελία στα χέρια σου και ανοίγεις το μαγικό κουτάκι των McDonald's που κρύβει το δικό σου burger.

Τα McDonald's κλείνουν 30 χρόνια στην Ελλάδα. Τότε το μακρινό 1991 άνοιγε το πρώτο εστιατόριο στο Σύνταγμα και οι ουρές ήταν μεγαλύτερες και από αυτές στα τουρνικέ γηπέδου σε ευρωπαϊκό ματς. Φέτος τα γιορτάζουν με τον κορυφαίο Έλληνα σταρ Σάκη Ρουβά και την επιλογή τριών ξεχωριστών Premium Burgers – τα Anniversary Burgers.

Εμείς από τη μεριά μας, είπαμε να μοιραστούμε μαζί σας "τι είναι τα McDonald's" για τον καθέναν από εμάς. Για να γιορτάσουμε παρέα αυτά τα 30 χρόνια και να ανυπομονούμε για τα επόμενα.

Ο ...κρότος απ' τα εξάταπα για τον Παντελή Διαμαντόπουλο

Τα McDonald's για εμένα, δεν είναι μια συγκεκριμένη εμπειρία. Δεν είναι μια στιγμή της μνήμης. Η πορεία μας, είναι «δεμένη» για δύσκολες και ειδικές συνθήκες. Χάρη στα McDonald's δεν κοιμήθηκα νηστικός σε ένα κάρο αποστολές του εξωτερικού, που τελειώνοντας αργά την δουλειά, τα πάντα είχαν κλείσει. Και αυτά ήταν εκεί ανοιχτά να περιμένουν, έστω για το παγωτό μηχανής. McDonald’s ήταν και είναι το cheat meal της εβδομάδας, όταν προσπαθείς να είσαι αυστηρός διατροφικά αλλά έχεις και ένα γεύμα να... ξεσαλώσεις. Αλλά πάνω απ' όλα, ήταν η απόλαυση όταν τελείωνε ένας αγώνας που έπαιζε και ήξερα ότι θα πάω εκεί να... ξεσπάσω.

Όχι, την ώρα του ματς δεν τα σκεφτόμουν, αλλά η ιεροτελεστία ήταν δεδομένη: Τέλος αγώνα, αποδυτήρια, λούσιμο, ντύσιμο και βουρ για το McDrive. Απλά κάποιες φορές από την βιασύνη ξανάβαζα τα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ε, McDrive, ποιος θα έβλεπε; Μεταξύ μας, δυο- τρεις φορές μπήκα και μέσα στο εστιατόριο, ντυμένος και σε κάθε μου βήμα ακούγονταν τα... εξάταπα!!! Χρόνια πολλά McDonald's και πάντα ένα McChicken Crispy Bacon να είναι έτοιμο...

Η στιγμή που κατάλαβε ότι αυτή τη γυναίκα θα την παντρευτεί για τον Θέμη Καίσαρη

Τα McDonald's για μένα ήταν η πρώτη επίσκεψη σε αυτά, στη Βαρκελώνη το καλοκαίρι του 1992, γιατί στο Σύνταγμα δεν είχα πάει. Ήταν οι ουρές όταν άνοιξε το εστιατόριο στη Γλυφάδα και επιτέλους ήρθε κοντά σ' εμάς τους νότιους.

Όμως, πλέον δεν είναι αυτά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ακούω τη λέξη McDonald's. Πλέον σκέφτομαι την πρώτη φορά που βγήκαμε έξω με τη γυναίκα μου. Σ' ένα από τα πάρτι στο κέντρο που έβαζαν μουσική ο Ηλίας και ο Χρήστος και μαζευόταν όλο το ασκέρι της 24Media.

Βγήκαμε, ήπιαμε, χορέψαμε. Στην επιστροφή ανεβαίναμε τη Σταδίου και ακριβώς στο φανάρι της Βουκουρεστίου γύρισε και μου είπε το εξής: "Σε πάω τώρα ένα McDonald's άγριο".

Από τη χαρά μου θα μπορούσα να ανεβάσω το αμάξι στο πεζοδρόμιο, να μπω με αυτό μέχρι το ταμείο να φορτώσω τα Double Cheeseburger. Right there, I knew it. Θα ντυνόμουν γαμπρός.

Και McDonald's και άγριο, δηλαδή ποιος το λέει αυτό;

Το γεύμα μετά το τένις για τον Αλέξανδρο Τρίγκα

McDonald's για μένα είναι... τα μαθητικά τα χρόνια, που τραγουδούσε κι η Άννα Βίσση. Ακριβώς αυτό. Υπάρχει ένα ολόκληρο τελετουργικό που συνόδευε κάθε τελευταία μέρα της σχολικής εβδομάδας. Η Παρασκευή ήταν το "Α" και το "Ω" -σε κάθε επίπεδο. Ξεκινούσε με την γλυκιά απελευθέρωση που σήμαινε το σχολικό κουδούνι, συνεχιζόταν με το φροντιστήριο αγγλικών, για να ακολουθήσει η προπόνηση τένις. Αυτή ήταν το τελευταίο εμπόδιο πριν από την απόλαυση, από την πραγματική απόλαυση.

Το Double Cheeseburger που ερχόταν ως επιβράβευση και ως η μοναδική δυνατότητα για μη σπιτικό φαγητό μέσα στην εβδομάδα. Οπότε η διαδρομή από το γήπεδο μέχρι την είσοδο του πλησιέστερου εστιατορίου McDonald's έμοιαζε τόσο μεγάλη αλλά και τόσο μικρή. Μέχρι την στιγμή που γινόταν η παραλαβή του πακέτου. Τότε, όλα έσβηναν.