Α, ρε Εθνι-Κάρα
Ο Γιάννης Λαμπίρης γράφει για τον εθνικό μας Γιώργο, τον Καραγκούνη της Εθνικής, που θα χτυπούσε το τελευταίο πέναλτι εναντίον της Κόστα Ρίκα και δεν ήθελε να φύγει από το γήπεδο στο τελευταίο του παιχνίδι με τη γαλανόλευκη
Τα φώτα στην αρένα «Περναμπούκο» του Ρεσίφε είχαν χαμηλώσει και ουσιαστικά ο χώρος είχε αδειάσει με τους Κοσταρικανούς να συνεχίζουν τους πανηγυρισμούς μακριά από το γήπεδο. Και όμως κάποιος σχεδόν πεισματικά αρνιόταν να αποχωρήσει. Ο Γιώργος Καραγκούνης, ο εμβληματικός αρχηγός της εθνικής μας ομάδας δεν έκανε ούτε…βήμα, κρατώντας στα χέρια του τη φανέλα του Ρουίς, από την κλασσική ανταλλαγή στο φινάλε του αγώνα
Δεν ήταν μόνο ότι δεν μπορούσε να πιστέψει πως χάθηκε η πρόκριση με την Κόστα Ρίκα, αλλά κυρίως δεν ήθελε να αποχωρήσει από την μεγάλη του αγάπη την εθνική ομάδα.
«Ξέρετε αυτή η στιγμή είναι σαν τον ηθοποιό, που έχει δώσει μόλις την τελευταία του παράσταση και η αυλαία πέφτει, ο κόσμος αποχωρεί και αυτός σκέφτεται εκείνη τη στιγμή όλη του την καριέρα. Ο Γιώργος είχε ένα απίστευτο δέσιμο με την εθνική ομάδα και το έδειχνε σε κάθε ευκαιρία» εξηγεί στοSport24.gr oκολλητός του Γιάννης Γκούμας, με τον οποίο είχαν ξεκινήσει μαζί αυτό το ωραίο ταξίδι, από την εφηβική ομάδα του Παναθηναϊκού αλλά και τις μικρές εθνικές περνώντας από όλα τα στάδια.
Στα πόδια του –κανονικά- θα κρεμόταν όλη η Ελλάδα, καθώς ο Φερνάντο Σάντος τον είχε επιλέξει να χτυπήσει το 5και τελευταίο πέναλτι! Τι και αν είχε τρέξει πάνω από 13 χιλιόμετρα ; Τι και αν είχε παίξει 120 λεπτά γεμάτα ένταση και πάθος και με τρέξιμο σε όλο το γήπεδο ; Ο αρχηγός δεν ήθελε με τίποτε να τερματίσει την καριέρα του με τη γαλανόλευκη στα 139 παιχνίδια.
Το έδειχνε σε κάθε στιγμή και όσοι πίστευαν ότι η κούραση θα τον προδώσει στα 37 του χρόνια διαψεύστηκαν.
Με τη φανέλα της Εθνικής Ελπίδων πριν από 16 χρόνια. Ίδιος και απαράλλαχτος!
Δεν είναι τυχαίο ότι είχε αποφασίσει (σε άμεση συνεννόηση με τον Φερνάντο Σάντος και τον συνεργάτη του Λεωνίδα Βόκολο) να χτυπήσει και πέναλτι και μάλιστα ο κόουτς τον διάλεξε για το τελευταίο της πρώτης πεντάδας. Ναι, θα ήταν ο Καραγκούνης ο τελευταίος και όχι ο Σαμαράς, όπως αρχικά ειπώθηκε από τη Βραζιλία, καθώς ο χρυσός σκόρερ στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, αντιμετώπισε την τελευταία στιγμή ένα πρόβλημα τραυματισμού
Ο Καραγκούνης δεν έφευγε από το γήπεδο. Ήθελε να ρουφήξει ως το τέλος, όλες τις στιγμές. Θα εκτελούσε το τελευταίο πέναλτι. Στο ξενοδοχείο αποχαιρέτησε τους συμπαίκτες και όλη την Εθνική Ομάδα. Έλειπε μόνο ο Σάντος...
Είναι λογικό από το μυαλό του να πέρασε ενδεχομένως στιγμιαία η ονειρική σκέψη πως από τα πόδια του η εθνική θα μπορούσε να φτάσει στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου, αντιμέτωπη με τη μεγάλη Ολλανδία του Λουίς Φαν Χααλ ο οποίος μάλιστα λίγη ώρα νωρίτερα είχε εκφράσει τον απεριόριστο σεβασμό του στην Ελλάδα, θεωρώντας την ως πιθανή αντίπαλό του.
Και όμως η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε ο Καραγκούνης να μην προλάβει καν να εκτελέσει πέναλτι, μένοντας με την πίκρα ότι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσει ένα σουτ, στο δρόμο προς την αιωνιότητα.
«Δεν ξέρεις ποτέ πως θα στα φέρει η μοίρα, αλλά εγώ μένω στην εμφάνιση του Γιώργου. Είδατε πόσο έτρεξε σε ηλικία 37 ετών και σε 120 λεπτά αγώνα ; Περισσότερο από κάθε άλλον συμπαίκτη του. Δεν είναι τυχαίο» συμπληρώνει ο Γιάννης Γκούμας, που όντας στη Ρόδο για το σεμινάριο προπονητών δεν πρόλαβε να μιλήσει με το φίλο του, αλλά δεν έκρυψε τη συγκίνησή του.
«Όταν τον είδα να μην θέλει να φύγει από το γήπεδο, ειλικρινά συγκινήθηκα και θυμήθηκα και τη δική μου αποχώρηση καταλαβαίνοντάς τον απόλυτα. Δεν είναι εύκολο και ιδιαίτερα για έναν άνθρωπο όπως ο Καραγκούνης ο οποίος έχει τρέλα με την εθνική» συνεχίζει ο καλός του φίλος που ήταν συμπαίκτες από την πρώτη σχεδόν στιγμή και στον πρώτο μεγάλο τελικό εκείνο των Ελπίδων στο Βουκουρέστι στο μακρινό 1998.
«Α κόμα και τότε ήταν αρχηγός και είχε από τότε ηγετικές τάσεις. Όμως τις συνδύαζε με το απαράμιλλο ήθος του και ήταν ο ιδανικός αρχηγός» θυμάται ο συμπαίκτης του – και σε αυτή την ομάδα - Γιάννης Γκούμας.
Στο τελευταίο του παιχνίδι έτρεξε 13,619 μέτρα, τα περισσότερα από κάθε άλλον συμπαίκτη του και αυτό σε 120 λεπτά, χωρίς να σταματήσει δευτερόλεπτο ενώ ήταν έτοιμος να εκτελέσει και πέναλτι !
Στις δηλώσεις του η πίκρα ήταν φανερή, αλλά δεν έκρυψε και την μεγάλη αλήθεια: «Σε αυτή τη διοργάνωση η εθνική ομάδα μεγάλωσε. Θέλαμε να δώσουμε μια ακόμα χαρά, αλλά δεν τα καταφέραμε. Τα έχει αυτά το ποδόσφαιρο».
Για το ποδόσφαιρο είναι ό,τι ο Γιαννάκης στο μπάσκετ, ή ο Γιώργος Μαυρωτάς για το πόλο. Συνώνυμο της αγάπης για το άθλημα, της λατρείας για την Εθνική Ομάδα.
Στα αποδυτήρια του γηπέδου του Ρεσίφε γνώρισε την αποθέωση από τους συμπαίκτες του ενώ αργότερα στο τελευταίο (ως παίκτης της εθνικής) γεύμα με την ομάδα στο ξενοδοχείο ευχαρίστησε τους συμπαίκτες του για όλα αυτά που μοιράστηκαν και έζησαν αυτά τα χρόνια.
Μοναδική – δυστυχώς – παραφωνία η απουσία του Φερνάντο Σάντος ο οποίος λατρεύει τον «Κάρα». Βιάστηκε να προλάβει απ’ ευθείας πτήση για τη Λισαβόνα λες και αν έφευγε το άλλο πρωί θα χάλαγε η συνταγή. Εδώ παρά ένα πέναλτι και θα έμενε άλλη μια εβδομάδα στη Βραζιλία… Κρίμα γιατί ο κόουτς που έδωσε τόσα πολλά στη χώρα μας, βγήκε…οσφάιντ στην τελευταία του επαφή με αυτή την ομάδα που έζησαν τρία υπέροχα χρόνια και μας έκαναν τόσο υπερήφανους.
Το πάθος του απαράμιλλο, που σου φέρνει στο μυαλό, όταν σκεφτείς άλλο άθλημα τον Παναγιώτη Γιαννάκη στο μπάσκετ ή το Γιώργο Μαυρωτά στο πόλο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ ο Γιώργος Καραγκούνης δεν είναι Δομάζος, Δεληκάρης, Κούδας, Παπαϊωάννου, αποτελεί το τοτέμ της εθνικής ομάδας και ένα σύμβολο για τους νέους.
«Ακριβώς έτσι, αποτελεί ένα παίκτη πρότυπο για τις νέες γενιές, για τη διάρκεια, το ήθος, το πάθος και τόσα άλλα. Βασικά είναι η έμπνευση για τους νεώτερους δείχνοντάς τους το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσουν» λέει ο Γιάννης Γκούμας, που θυμάται τον Γιώργο Καραγκούνη από τα πρώτα του βήματα.
«Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα η ζωή του, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό. Είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει για πολλά χρόνια και δεν ξέρω αν θα περάσει και τα 40 όπως είδαμε με έναν άλλο μεγάλο παίκτη τον Αργεντινό Ζανέτι. Απλά να είστε σίγουροι για κάτι. Όσο παίζει ο Γιώργος θα είναι ανάμεσα στους κορυφαίους. Είναι ο πρώτος που θα αποσυρθεί άμεσα αν νοιώσει ότι δεν τον κρατάνε πλέον οι δυνάμεις του, αλλά βλέπετε πως παίζει τώρα στα 37 του».
Μπορεί να παίξει μπάλα και μετά τα 40 του. Να είστε σίγουροι ότι όσο παίζει θα είναι από τους καλύτερους. Θα φύγει όταν νιώσει ότι δεν έχει άλλες δυνάμεις
Μέσα στον αγώνα πολλές φορές δεν σκέφτεται την επόμενη μέρα από την λαχτάρα του να βγει πρώτος στη μπάλα με πιο τρανό παράδειγμα τον τελικό που έχασε στοEuroτης Πορτογαλίας το 2004, λόγω της κάρτας που πήρε στον συγκλονιστικό ημιτελικό με την Τσεχία.
Όσοι ήταν δίπλα του στον πάγκο στον τελικό, τον θυμούνται ως θηρίο στο κλουβί και δεν είναι τυχαίο καθώς ζούσε το παιχνίδι με πολύ μεγαλύτερη ένταση λόγω του ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει.
Για αυτό ίσως ήταν από τους πρώτους που έτρεξε να τραγουδήσει το: « Σήκωσέ το, το γαμημένο, δεν μπορώ να περιμένω».
Το μεγάλο γκολ με την Πορτογαλία, το 2004, σε δυο κλικ και ... τους πανηγυρισμούς με τους Έλληνες
Από αυτόν είχαν ξεκινήσει όλα σε εκείνο τοEuroκαθώς με δικό του γκολ, με το σουτ στις αρχές του αγώνα, είχε ανοίξει το σκορ στον αγώνα με την Πορτογαλία και το λογαριασμό των γκολ για την εθνική. «Αρχηγός από τα γεννοφάσκια του» είναι ο τίτλος που του δίνουν όσοι τον έχουν γνωρίσει καλά. Βγαίνει μπροστά στα δύσκολα και είχε και σημαντικό ρόλο και στο πρόσφατο επεισόδιο – επί βραζιλιάνικου εδάφους- μεταξύ Μανιάτη και Τζαβέλα.
Δεν αποκλείεται από το φθινόπωρο να τον βλέπουμε συχνότερα αν επιστρέψει στον αγαπημένο του Παναθηναϊκό, αλλά το σίγουρο είναι πως θα τον βλέπουμε ακόμα να παίζει μπάλα.
Πολλοί στην ομάδα τον ήθελαν στο τιμ της εθνικής, αλλά όταν του έκανε την πρόταση ο πρόεδρος της ΕΠΟ Γιώργος Σαρρής, ο Καραγκούνης γούρλωσε τα μάτια του και του είπε: «Μα πρόεδρε εγώ θέλω να παίξω ακόμα ποδόσφαιρο».
Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του ευλογημένο και δεν έχει άδικο αφού έχει ζήσει σχεδόν τα πάντα (του ξέφυγε η…κατάκτηση ενός Παγκοσμίου κυπέλλου).
Αρχηγός από τα ... 15 του!
Από τρίτος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα παίδων στη Νάουσα και την Κατερίνη έφτασε στο ασημένιο μετάλλιο στον τελικό των Ελπίδων το 1998 και στο έπος τουEuro2004 με τους άντρες.
Στους Παίδες, ο Καραγκούνης είχε βασικά όλο το κομμάτι της δημιουργίας, αλλά όσο ωρίμαζε πρόσθετε στο παιχνίδι του και άλλα στοιχεία όπως την αμυντική λειτουργία και το τρομερό πρέσινγκ, καθώς και το τρέξιμο σε κάθε άκρη του γηπέδου, κυνηγώντας ο ίδιος τη μπάλα και όχι περιμένοντας να έρθει στα πόδια του.
ΣτοEuroτου 2012 η εθνική είχε ακούσει πάλι τα…σχολιανά της μετά τις δύο πρώτες εμφανίσεις όταν βρέθηκε στον τρίτο αγώνα του ομίλου κόντρα στη Ρωσία σε ματς χωρίς αύριο όπου χρειαζόταν μόνο τη νίκη.
Κέρδισε τα πάντα με τις εθνικές ομάδες. Μόνο το ... Μουντιάλ του ξέφυγε.
Είχαν μάθει το αποτέλεσμα που ήθελαν στο αεροπλάνο και ενώ ετοιμάζονταν να «πετάξουν» προς τη βάση τους. Η ήττα μας από την Τσεχία μας είχε στριμώξει στα σκοινιά, όταν ήρθε η είδηση για την ισοπαλία της Ρωσίας με την Πολωνία, πράγμα που μας κρατούσε ζωντανούς στο παιχνίδι της πρόκρισης. Σχεδόν όλοι οι παίκτες συνοφρυώθηκαν γιατί ήξεραν τη δυσκολία του να νικήσεις μια ομάδα σαν τη Ρωσία, αλλά την ίδια ώρα το πρόσωπο του Γιώργου Καραγκούνη έλαμψε.
«Αυτό θέλαμε, να έχουμε την τύχη στα χέρια μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην προκριθούμε» είπε στους συμπαίκτες του και λίγες μέρες αργότερα το έκανε πράξη στο γήπεδο παίρνοντας την ομάδα από το χέρι και οδηγώντας την στα προημιτελικά με ένα προσωπικό γκολ, που άφησε «ξερούς» τους Ρώσους (1-0). Θυμηθείτε το γκολ στην περιγραφή του Ρώσου σπίκερ, που αναφωνεί όι-όι-όι...
Στη Βραζιλία έδωσε το τελευταίο του ρεσιτάλ με την Κόστα Ρίκα, παίζοντας 120 λεπτά με αυταπάρνηση, αλλά η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι, χωρίς όμως αυτό να χαλάσει το χειροκρότημα του κόσμου και –κυρίως – των συμπαικτών του στα αποδυτήρια.
« Όταν τον δω θα τον ευχαριστήσω πρώτα απ’ όλα ως Έλληνας και φυσικά σαν φίλος του για όλα αυτά που πέτυχε αυτά τα χρόνια και το παράδειγμα που έδινε πάντα στους νεώτερους» καταλήγει για τον φίλο του ο Γιάννης Γκούμας και εγκρίνουμε και επαυξάνουμε, λέγοντας την κλασσική – αν και αμερικάνικη – ατάκα:
«Thanks for the memories».
Να είσαι καλά Γιώργο.