Ένα Πρωτάθλημα Ελλάδας, δύο Κύπελλα, τέσσερις τελικοί και πολλές σημαντικές επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνθέτουν το προφίλ της κατά τεκμήριο και βάσει αποτελεσμάτων κορυφαίας διαχρονικά ομάδα της ελληνικής περιφέρειας. Η ΑΕΛ, το καμάρι του θεσσαλικού Κάμπου, η ομάδα που κατάφερε να σπάσει το "μπλόκο" των "μεγάλων" του ελληνικού ποδοσφαίρου και να μπει... σφήνα στα τρόπαιά τους, πετυχαίνοντας ένα θαύμα που μνημονεύεται μέχρι και σήμερα, τρεις δεκαετίες μετά, είναι αυτή που υπερηφανεύεται ότι στην πόλη της κάνει το απόλυτο κουμάντο.

Αυτό που για τη υπόλοιπη Ελλάδα φαντάζει ουτοπικό, για τη Λάρισα αποτελεί πραγματικότητα και αυτό είναι που την ξεχωρίζει από τις περισσότερες ομάδες της ελληνικής επαρχίας. Εκεί που ρωτάς "τι ομάδα είσαι;" και η απάντηση είναι μια από τις γνωστές μεγάλες και έπεται η ντόπια. Στη Λάρισα αυτό είναι κάτι άγνωστο, διότι οι περισσότεροι είναι ΑΕΛ... σκέτο, χωρίς συμπάθεια κάπου αλλού. Αυτή γνώρισαν, αυτή αγάπησαν, με αυτή δέθηκαν και με αυτή πορεύονται στα εύκολα και στα δύσκολα. Γι' αυτό και παρά τα σκαμπανεβάσματα που έχει στη μέχρι σήμερα διαδρομή της, ο κόσμος αποτελούσε πάντα την "ασπίδα" της και φανέρωνε τη μεγάλη δυναμική του κλαμπ.

Το μεγαλείο του είναι δεδομένο και δεν έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου. Σε τέτοια μεγαλεία αναφέρεται και το "Head & Shoulders Greatness Club", μέλος του οποίου μπορείς να γίνεις στο Facebook κι από εκεί να διεκδικήσεις 1 VIP διπλό εισιτήριο στην κερκίδα της αγαπημένης σου ομάδας. Αγοράζεις Head & Shoulders, μπαίνεις στη σελίδα του στο Facebook, ανεβάζεις τα στοιχεία σου και την απόδειξη αγοράς και μπορεί να είσαι ένας από τους τυχερούς που θα ζήσουν το μεγαλείο της ομάδας σου.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΟ 1964...

Η 17η Μαΐου 1964 αποτελεί την ημερομηνία-ορόσημο για τον σύλλογο. Εκείνη την ημέρα πήρε "σάρκα και οστά" το όνειρο μιας ομάδας ανθρώπων που δημιούργησαν την βυσσινί θύελλα με σήμα το αλογάκι, που έμελλε να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στα πεπραγμένα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τότε, έπειτα από μπαράζ συσκέψεων και συζητήσεων, πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας η τελευταία συνέλευση των σωματείων του νομού, στην οποία αποφασίσθηκε η συγχώνευση του Λαρισαϊκού, του Ηρακλή, του Άρη και του Τοξότη. Η ΑΕΛ δημιουργήθηκε για να κάνει πραγματικότητα το όραμα για τη δημιουργία μιας πανίσχυρης ομάδας που θα εκπροσωπήσει μια μεγάλη πόλη όπως η Λάρισα που διψούσε για ένα σωματείο που θα εκπροσωπούσε τον θεσσαλικό Κάμπο.

Η Αθλητική Ένωση Λάρισας ήταν πλέον μια πραγματικότητα, σχεδιασμένη πάνω στο φόντο της Β’ Εθνικής, στις αποχρώσεις του βυσσινί και του λευκού κι όχι του ασπρόμαυρου, όπως αρχικά είχε αποφασιστεί. Τυπικά, η μετατροπή του καταστατικού του Ηρακλή λίγες ημέρες μετά - την 22α Μαΐου - και η έγκρισή του στις 8 Ιουνίου, έδωσε στην ΑΕΛ υπόσταση, ενώ οι ομάδες Δήμητρα, Δόξα Εμποροϋπαλλήλων (με βάση τον Άρη και τους Εμποροϋπαλλήλους), Πελασγιώτιδα (με βάση Λαρισαϊκό και Πελασγικό) και Όλυμπος (με βάση Τοξότη και Πανθεσσαλικό), συμπλήρωναν αυτή τη μεγάλη ποδοσφαιρική οικογένεια αγωνιζόμενες σε μικρότερες κατηγορίες.

... ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΟΔΟΣ

Στις 7 Ιουνίου 1964, στο Αλκαζάρ, πραγματοποιήθηκε η πρώτη εμφάνιση της ΑΕΛ και ήταν μάλιστα νικηφόρα. Αντίπαλος ο ισχυρός Πανιώνιος εκείνων των χρόνων, αν και επρόκειτο για παιχνίδι φιλικού χαρακτήρα, με τους "βυσσινί" να επικρατούν με σκορ 2-1. Την ομάδα αποτελούσαν ποδοσφαιριστές επιλεγμένοι από τον Λαρισαϊκό, τον Ηρακλή, τον Άρη, τον Τοξότη, τον Πανθεσσαλικό, τον Πελασγικό και την Ανάπλαση Τυρνάβου, ενώ προπονητής ανέλαβε ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς. Πρώτος πρόεδρος του Δ.Σ. της ΑΕΛ ήταν ο πρώην πρόεδρος του Ηρακλή Λάρισας, Κ. Τζοβαρίδης.

Η ομάδα ξεκίνησε από το πρωτάθλημα της Β' Εθνικής, εκεί έκανε τα πρώτα της βήματα. Οι ελπίδες για γρήγορη άνοδο στα μεγάλα σαλόνια της Α' Εθνικής δεν επαληθεύτηκαν, όμως αυτό δεν έφερε απογοήτευση στην αρχή. Την πρώτη σεζόν τερμάτισε 5η και την επόμενη δυο θέσεις πιο πάνω, όμως παρέμενε στην ίδια κατηγορία, παλεύοντας για την πολυπόθητη άνοδο. Το "τρένο της ανόδου" την σεζόν 1965-66 χάθηκε στον επεισοδιακό αγώνα της 8ης Μαϊου του 1966 στα Μέγαρα με αντίπαλο τον γηπεδούχο Βύζαντα. Κάπου εκεί, άρχισαν οι πρώτοι "κραδασμοί" και η ΑΕΛ έπρεπε να δοκιμάσει τις αντοχές της!

Η διοικητική αστάθεια περνούσε και στο ποδοσφαιρικό τμήμα, το οποίο δεν μπορούσε να βρει σταθερότητα και δυναμική και όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να φτάσει η ομάδα το 1969 στην τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα. Η πτώση θα ήταν αναπόφευκτη αν οι πολιτικές συνθήκες της εποχής και το γεγονός ότι ομάδες ισχυρών ανδρών βρίσκονταν στην ίδια δυσχερή θέση, δεν έφερναν μια αύξηση των δύο ομίλων σε τρεις κι ως εκ τούτου την παραμονή της ΑΕΛ, των Χανίων και του Ιωνικού στην Β’ Εθνική, ελέω Ασλανίδη. Τότε, υπήρξε ένα ταρακούνημα, οι τοπικοί παράγοντες αποφάσισαν να συσπειρωθούν γύρω από την ομάδα και να τείνουν χείρα βοηθείας, γλιτώνοντας σε πρώτη φάση τον υποβιβασμό.

Στις 25 Ιουνίου 1972, περίπου 3.000 Λαρισαίοι ταξίδεψαν στις Σέρρες για το ματς που θα έκρινε την άνοδο στην Α' Εθνική. Το τελικό 1-1 προβίβασε τον Πανσερραϊκό, αλλά αυτή η "βυσσινί" εκδρομή έμεινε στην ιστορία, έστω και αν συνοδεύτηκε με πίκρα. Η πολυπόθητη άνοδος ήρθε την σεζόν 1972-73 έπειτα από πολλές προσπάθειες που έγιναν μέχρι τότε. Η ομάδα τερματίζει στην 1η θέση με 98 βαθμούς και κερδίζει για πρώτη φορά στην ιστορία της την άνοδο στην Α’ Εθνική. Μια σεζόν, που ξεκίνησε με πρόεδρο τον Αντώνη Καντώνια, συνεχίστηκε με τον Μιχάλη Κίττα και κατέληξε με επικεφαλής τον δήμαρχο Μεσσήνης, έμελλε να είναι η κορυφαία - μέχρι τότε - για τους "βυσσινί". Στις 23 Ιουνίου του 1973, σ' ένα κατάμεστο Αλκαζάρ, η ΑΕΛ νίκησε με χαρακτηριστική ευκολία την Καλλιθέα με 3-0 και σφράγισε και τυπικά την άνοδό της στην Α' Εθνική κατηγορία. Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν εννέα χρόνια από τη μέρα που ιδρύθηκε ο σύλλογος.

Η Α' ΕΘΝΙΚΗ, Η ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ "ΧΡΥΣΗΣ" ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, η ΑΕΛ έδωσε τον πρώτο της αγώνα στην Α' Εθνική και έχασε 1-0 από τον Πανιώνιο εκτός έδρας, ενώ μια εβδομάδα αργότερα (30/9), περίπου 9,5 χρόνια μετά την ίδρυση της, έδωσε το παρθενικό της ματς στο Αλκαζάρ για τη μεγάλη κατηγορία. Στον ίδιο αγώνα πέτυχε την πρώτη νίκη και το πρώτο γκολ στα μεγάλα σαλόνια στο 1-0 απέναντι στην Παναχαϊκή. Ένα ματς-ορόσημο για την ιστορία της. Εκείνη την σεζόν, η ΑΕΛ τερμάτισε στην 9η θέση, καταφέρνοντας να μείνει στην κατηγορία που ήταν και ο μεγάλος της στόχος. Όμως, από την επόμενη χρονιά άρχισαν τα προβλήματα, τα οποία επέφεραν αναταραχή, βιαστικές επιλογές, κρίσεις και συχνές ανακατατάξεις. Μοιραία, λοιπόν, ήρθε και ο υποβιβασμός το καλοκαίρι του ’75. Τότε, αποφασίστηκε να γίνει μια νέα προσπάθεια κυρίως με ντόπιους παίκτες που θα αποτελούσαν τον κορμό της νέας ΑΕΛ. Δεν επρόκειτο να τα παρατήσει...

Η μεγάλη τομή έγινε από τον τότε πρόεδρο, Ηλία Κελεσίδη, και τους συνεργάτες του, έναν χρόνο αργότερα, όταν αποφάσισαν να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα η σπουδαία τότε β’ ομάδα της ΑΕΛ και να αποκτηθούν όλα τα ταλέντα που κατά γενική ομολογία ξεχώριζαν στο Νομό. Στις 26/5/77 που σε φιλικό κόντρα στην ΑΕΚ, έγινε στο Αλκαζάρ το πρώτο ματς υπό το φως των προβολέων, η ΑΕΛ παρατάχθηκε με παίκτες όπως οι Παραφέστας, Βαλαώρας, Κουκουλίτσιος και Ανδρεούδης. Μπορεί να μην ήταν γνωστοί στο ευρύ κοινό, αλλά όλοι γνωρίζουν τη μετέπειτα πορεία τους και το τι κατάφεραν με την βυσσινί φανέλα. Στις 18 Ιουνίου 1978, το γήπεδο της Νέας Ευκαρπίας "βάφεται" στα βυσσινί και η ΑΕΛ με το 4-1 επί του Μακεδονικού εξασφαλίζει την επάνοδο της στην Α' Εθνική. Η ομάδα επανήλθε πανηγυρικά στην Α’ Εθνική και πλέον, οι στέρεες βάσεις πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε αυτό το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, αποτέλεσαν εγγύηση για μια 15ετία καθιέρωσης και καταξίωσης που ακολούθησε, με αποκορύφωμα βέβαια το πρωτάθλημα του 1988!

Αν θες να νιώσεις σαν... βασιλιάς μέσα στο γήπεδο της αγαπημένης σου ομάδας, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επισκεφθείς το Head & Shoulders Greatness Club στο Facebook!

Η ΠΡΩΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ

Η επόμενη δεκαετία ήταν ονειρεμένη για την ΑΕΛ και οι διακρίσεις διαδέχονταν η μια την άλλη. Η ομάδα "μεγάλωνε" στη συνείδηση όλου του ποδοσφαιρικού κόσμου και άπαντες είχαν να λένε για τον... καλπασμό του "βυσσινί αλόγου". Το καμάρι όλου του θεσσαλικού Κάμπου είχε βγει από τη δίνη των προβλημάτων και πλέον έμπαινε σε μια εποχή που θα κατάφερνε να προσθέσει και τρόπαια στη συλλογή του. Αυτό λίγες επαρχιακές ομάδες το είχαν καταφέρει και καμία δεν το κατάφερε στο βαθμό της ΑΕΛ, γι' αυτό και θεωρείται ως η πλέον επιτυχημένη ομάδα της ελληνικής περιφέρειας. Η στοχευμένη πολιτική των προσεγμένων επιλογών σε έμψυχο υλικό συνεχίστηκε και η ΑΕΛ όχι μόνο δεν κινδύνευσε, αλλά άρχισε σιγά - σιγά να χτίζει ένα λαμπρό μέλλον. Προπονητές όπως οι Ρίμπαρ, Πολυχρονίου και Γεωργιάδης έβρισκαν ταλέντα, τα εξέλισσαν και ακόμα κι αν επιλεκτικά αποχωρούσαν κάποια απ' αυτά, ήταν βέβαιο ότι υπήρχε ο αντικαταστάτης τους.

Βέβαια, στις 6 Σεπτεμβρίου 1979 η ομάδα βίωσε μια μεγάλη τραγωδία, την πρώτη της. Δύο από τα σπουδαιότερα ταλέντα του Κάμπου, οι Δημήτρης Κουκουλίτσιος και Δημήτρης Μουσιάρης, έχασαν τη ζωή τους σε τροχαίο, επιστρέφοντας από προπόνηση της Εθνικής Ελπίδων. Πολύ μεγάλη η απώλειά τους, τεράστιες οι "πληγές" που άφησαν στο σώμα του συλλόγου. Ο τρίτος της τότε παρέας, ο Γιάννης Βαλαώρας, αφού επιβίωσε του δυστυχήματος και ξεπέρασε το σοκ, βάλθηκε ν’ αγωνίζεται και για τους τρεις, όντας ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του ‘80. Ωστόσο, ποτέ δεν έπαψε να πλανάται το ερώτημα: Τι σπουδαιότερο θα μπορούσε άραγε να καταφέρει εκείνη η ΑΕΛ, αν δεν έφευγαν τόσο άδικα και τόσο πρόωρα από τη ζωή.

Η ΠΑΕ ΑΕΛ, όταν το ποδόσφαιρο είχε γίνει πλέον επαγγελματικό, είχε ως εγγυητή της τον αείμνηστο, Αντώνη Καντώνια (είχε τον Όμιλο "Βιοκαρπέτ"). Ήταν αυτός που κατάφερε να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της ΠΑΕ, με όπλα την υποδειγματική οργάνωση του κλαμπ. Λόγοι υγείας δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει από την προεδρία της προσωρινής επιτροπής στην προεδρία και της πρώτης διοίκησης, την οποία ανέλαβε ο Σίμος Παλαιοχωρλίδης. Όμως, είχε ήδη προλάβει να βάλει γερές βάσεις για τη μετέπειτα πορεία του συλλόγου.

ΟΙ ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΟΥ '85

Η ΑΕΛ, πέρα από το πρωτάθλημα του 1988 που είναι και η πιο "χρυσή" σελίδα της ιστορίας της, έχει κατακτήσει δυο Κύπελλα Ελλάδας, ενώ έχει και άλλους δυο χαμένους τελικούς. Η πρώτη προσπάθεια σε τελικό ήταν πάντως αποτυχημένη. Στις 19/6/1982, αγωνίστηκε με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας και ηττήθηκε 1-0. Ένα χρόνο μετά, η ομάδα του Γιάτσεκ Γκμοχ την τελευταία αγωνιστική νίκησε στο Αλκαζάρ τον Μακεδονικό με 3-1 και ολοκλήρωσε το πρωτάθλημα στην 2η θέση με 45 βαθμούς, πέντε πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Στις 6/6/1984, η ομάδα έφτασε για δεύτερη φορά σε τελικό Κυπέλλου, όμως και πάλι έφτασε στην πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό. Δήμιος και πάλι ο Παναθηναϊκός, από τον οποίο έχασε με 2-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Η τρίτη προσπάθεια έμελλε να είναι και η... φαρμακερή. Η 22η Ιουνίου 1985 δεν ξεχνιέται από κανέναν στον σύλλογο, αφού τότε κατακτήθηκε το πρώτο βαρύτιμο τρόπαιο. Ήταν η βραδιά που ο σύλλογος γιγαντώθηκε. Το πρώτο Κύπελλο στον Πηνειό μετά την εκπληκτική παράσταση στον τελικό κόντρα στον πρωταθλητή ΠΑΟΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Το 4-1 της αναμέτρησης περιγράφει απόλυτα την απόδοση των "βυσσινί" που δεν άφησαν κανένα περιθώριο στον "Δικέφαλο του Βορρά". Οι παίκτες που οδήγησαν την ΑΕΛ στον πρώτο τίτλο της ιστορίας της ήταν οι: Πλίτσης, Παραφέστας, Κολομητρούσης, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Ζιώγας, Κμίετσικ, Ανταμτσικ, Ανδρεούδης (87’ Τσιώλης), Βαλαώρας. Πανάξια νίκη, πανάξιο τρόπαιο στον Κάμπο της Θεσσαλίας!

1/5/1988: Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΗΣ ΑΕΛ

Αναμφίβολα όμως, η κορυφαία στιγμή στην ιστορία της ομάδας ήταν το πρωτάθλημα του 1988, το οποίο βέβαια πέρασε από χίλια κύματα λόγω της περιβόητης υπόθεσης με τα ούρα του Τσίγκοφ. Η σεζόν ήταν αρκετά επεισοδιακή, η ΑΕΛ ήταν πρώτη στη βαθμολογία όμως έφαγε ποινή αφαίρεσης 4 βαθμών, καθώς ο ποδοσφαιριστής Γκεόργκι Τσίγκοφ βρέθηκε θετικός στην ουσία κοδεΐνη. Όλα ξεκίνησαν στις 27 Δεκεμβρίου του 1987, όταν η ΑΕΛ νίκησε στο Αλκαζάρ τον Παναθηναϊκό με 2-1 στο πλαίσιο της 12ης αγωνιστικής. Στο 67ο λεπτό, μπήκε στον αγώνα ο Βούλγαρος, περνώντας ως αλλαγή στη θέση του Ζιώγα. Μετά το τέλος του ματς, κλήθηκε να περάσει από τον καθιερωμένο έλεγχο ντόπινγκ, αν και είχε δημιουργηθεί ολόκληρο θέμα.

Και εξηγούμαστε... Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής, μετά τον αγώνα είχαν κληρωθεί για να περάσουν από αντιντόπινγκ κοντρόλ οι Καραπιάλης, Αθανασίου της ΑΕΛ και οι Μπατσινίλας, Γεωργακόπουλος του Παναθηναϊκού. Ξαφνικά όμως τίθεται θέμα εξέτασης ενός ακόμα ποδοσφαιριστή, τον οποίο θα επέλεγαν οι δύο ομάδες, κάτι που ναι μεν επιτρεπόταν από τους κανονισμούς, αλλά ποτέ δεν είχε συμβεί. Έτσι, επιλέχθηκαν ο Τσίγκοφ από την ΑΕΛ και ο Βλάχος από τον Παναθηναϊκό. Στις 30 Ιανουαρίου του 1988 ανακοινώθηκε ότι ο Τσίγκοφ ήταν ντοπέ στην παραπάνω ουσία που θεωρείται "ναρκωτική" και χρησιμοποιείται κυρίως για την καταπολέμηση του βήχα.

Οι φίλοι της ΑΕΛ ξεσηκώθηκαν, αποκλείοντας δρόμους και σταθμούς τρένων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να... κοπεί στα δυο. Η διοργανώτρια Αρχή αναγκάστηκε να αλλάξει τον ΚΑΠ και να τον εναρμονίσει με εκείνον της UEFA, που έλεγε πως δεν φέρει μία ομάδα ευθύνη αν πιαστεί ντοπέ ένας ποδοσφαιριστής της (χωρίς να εμπλέκεται και η ομάδα φυσικά). Οι βαθμοί επέστρεψαν και η ΑΕΛ την 1η Μαΐου του 1988 με νίκη 1-0 επί του Ηρακλή κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας, με το Αλκαζάρ να έχει πάνω από 18.000 θεατές σε εκείνο το παιχνίδι. Χρυσός σκόρερ ο αείμνηστος Γιώργος Μητσιμπόνας, που βρήκε τραγικό θάνατο εννέα χρόνια αργότερα σε τροχαίο δυστύχημα. Επικράτησε πανδαιμόνιο, η πόλη δεν... κοιμήθηκε όλο το βράδυ, όπως βέβαια και τις επόμενες ημέρες. Οι Μιχαήλ, Αγορογιάννης, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Κολομητρούσης, Αλεξούδης, Τσιώλης, Καραπιάλης, Βουτυρίτσας, Βαλαώρας, Ζιώγας ήταν ποδοσφαιριστές εκείνης της σπουδαίας ΑΕΛ που έπαιζε εκπληκτικό ποδόσφαιρο και άξιζε το πρωτάθλημα βάσει της εικόνας της στο χορτάρι καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ "ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ"

Κάπου εκεί, όταν πια η ομάδα είχε πιάσει το... πικ της, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση η αρχή της πτώσης της ομάδας. Σα να είχε κλείσει ένα κύκλος και φτάσαμε στο 1996, όταν και η ομάδα ήπιε ξανά το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού στη Β' Εθνική έπειτα από 18 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας. Στις 29/5/1996, η ομάδα αποχαιρετά την Α' Εθνική, έχοντας ως τελευταία ανάμνηση την εκτός έδρας νίκη επί του ΠΑΟΚ στην Τούμπα με 3-2. Τότε, ξεκίνησε μια περίοδος δυσκολιών, η ομάδα συνέχιζε να μαραζώνει και να χάνει αρκετή από την δυναμική της. Οι φιλότιμες προσπάθειες ντόπιων παραγόντων να την κρατήσουν τα όρθια στη μετά-Μπατατούδη εποχή δεν ευοδώθηκαν, τα χρέη βάραιναν τις πλάτες της και κανείς δεν μπόρεσε αυτή τη φορά, το καλοκαίρι του 2001, να την σώσει.

Στις 19/5/2001, η ΑΕΛ έπεσε για πρώτη φορά στην Γ’ Εθνική, απειλήθηκε ακόμη και με διάλυση, με υποβιβασμό στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα κι έπρεπε να φτάσει στον πάτο για να σηκώσει πάλι κεφάλι, εκμεταλλευόμενη τον ευεργετικό νόμο περί ειδικής εκκαθάρισης. Τελευταίο ματς στη Β' Εθνική ήταν κόντρα στην Προοδευτική (1-1) στο Αλκαζάρ στο οποίο κόπηκαν 74(!) εισιτήρια.

Κάπου εκεί εμφανίσθηκε στο προσκήνιο ο Νίκος Σωτηρούλης, που μαζί με τον Γιώργο Κατσογιάννη και την στήριξη των παραγόντων της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ, πάλεψε τις πρώτες αρνητικές δικαστικές αποφάσεις, άντεξε στο κυνήγι ακόμη και της FIFA και δικαιώθηκε, όταν την 7η Μαρτίου 2003 γινόταν ιδιοκτήτης της ομάδας που έναν χρόνο μετά μετονομάσθηκε σε ΠΑΕ ΑΕΛ 1964 και πανηγύριζε την επάνοδό της στην Β’ Εθνική. Ήταν η πρώτη ανάσα, το πρώτο μεγάλο βήμα για την οριστική επάνοδο. Η ΑΕΛ σώθηκε την τελευταία αγωνιστική από πτώση στην Δ’ Εθνική την σεζόν 2002-03 (η οποία ξεκίνησε με διοίκηση την Ερασιτεχνική και παίκτες σχεδόν εθελοντές), την τελευταία μάλιστα αγωνιστική. Βέβαια, ο καθοριστικότερος αγώνας ήταν εκείνος που είχε προηγηθεί στα Χανιά, όπου απέσπασε ισοπαλία 3-3 κι έμεινε ζωντανή, καταδικάζοντας τους γηπεδούχους.

Η νέα περίοδος ξεκίνησε με στόχο την άνοδο, η οποία και επετεύχθη. Στις 30/5/04 στο Αλκαζάρ και μπροστά σε 10.000 θεατές, η ΑΕΛ σφράγισε την 2η θέση και το εισιτήριο για τη μεγαλύτερη κατηγορία που ουσιαστικά είχε εξασφαλίσει από τη νίκη 1-0 στους ΗΛΤΕΞ Λύκους μια αγωνιστική πριν), συντρίβοντας 5-1 τον ήδη καταδικασμένο Ποντιακό Ν. Σάντας, ενώ η ιαχή "Ξαναρχόμαστε" δονούσε το γήπεδο. Η ομάδα έπεισε ότι επιστρέφει. Εκείνος που έφυγε, ήταν ο εμπνευστής της προσπάθειας, ο Νίκος Σωτηρούλης, που λίγες ημέρες μετά, έδωσε την σκυτάλη στο νέο ιδιοκτήτη και πρόεδρο, Κώστα Πηλαδάκη.

ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΟΥ 2007, ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΚΑΙ ΤΟ "ΣΗΜΕΡΑ" ΤΗΣ ΑΕΛ

Συνοψίζοντας την σύγχρονη εποχή της ΑΕΛ, στις 15/5/2005 επιτεύχθηκε ο πρώτος στόχος, αυτός της επιστροφής στην Α' Εθνική μετά το 1-1 στην Καστοριά μπροστά σε 4.000 φίλους της ομάδας. Από 'κει και πέρα, highlight ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου το 2007 με τον Γιώργο Δώνη στον πάγκο και αντίπαλη την ομάδα που είχε χάσει τις δυο άλλες φορές, τον Παναθηναϊκό. Στο Πανθεσσαλικό, οι "βυσσινί" επικράτησαν 2-1 στις 5 Μαΐου και έφεραν το δεύτερο Κύπελλο στον Πηνειό και πρώτο έπειτα από 22 χρόνια. Ο Γιόζεφ Κόζλεϊ και ο Ανρί Αντσουέ ήταν οι σκόρερ των νικητών που ζούσαν και πάλι ανεπανάληπτες στιγμές.

Το σφύριγμα της λήξης του Κύρου Βασσάρα βρήκε τους περισσότερους από 10.000 φίλους της ΑΕΛ εκστασιασμένους να τραγουδούν "γιατί έχουμε χάσει το μυαλό μας, αυτό το Κύπελλο είναι δικό μας", δίνοντας το έναυσμα για έξαλλους πανηγυρισμούς. Η γιορτή ξεκίνησε στο Πανθεσσαλικό με την απονομή του τροπαίου, συνεχίστηκε στο Αλκαζάρ που άνοιξε τις πύλες του για να υποδεχτεί του Κυπελλούχους και ολοκληρώθηκε στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Στις 13 Μαΐου 2007, ένα αυτογκόλ στο 81' της αναμέτρησης με τον Απόλλων στην Καλαμαριά (1-2) την κρατάει στην κατηγορία σε ένα ματς που βρέθηκαν δίπλα της 3.000 φίλαθλοι.

Στις 21 Νοεμβρίου 2010, οι Λαρισαίοι αποχαιρέτησαν το θρυλικό Αλκαζάρ στο τελευταίο ματς που έδωσαν εκεί κόντρα στον Πανιώνιο για το πρωτάθλημα (0-1) και δυο ημέρες μετά (23/11/2010) εγκαινιάζεται το νέο της στολίδι, το "AEL FC ARENA", με χιλιάδες "βυσσινί" φιλάθλους να παίρνουν θέση στις κερκίδες του για το test event. Στις 5 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, Διεξάγεται το πρώτο της παιχνίδι στο "AEL FC ARENA", όπου ο ΠΑΟΚ επικρατεί με 2-1 μπροστά σε 12.829 θεατές. Πρώτο γκολ στο νέο στολίδι από τον Κοντρέρας, ενώ πρώτος παίκτης της ΑΕΛ που σκοράρει είναι ο Κουζέν. Στις 16/1/2011, ένα γκολ του Τσιμπάμπα στο 81', δίνει την πρώτη της νίκη στο νέο της γήπεδο κόντρα στον Ηρακλή (2-1). Στις 17 Απριλίου του 2011, στην φιέστα του Ολυμπιακού για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, γνωρίζει τη συντριβή με 6-0 από στο Καραϊσκάκης στον τελευταίο της αγώνα στην μεγάλη κατηγορία πριν τον υποβιβασμό της στη Β' Εθνική.

Τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε τα επόμενα χρόνια ο θεσσαλικός σύλλογος, τον οδήγησαν την περίοδο 2013-14 να μην αγωνιστεί στη Football League, στην οποία έπρεπε κανονικά να λάβει μέρος, αλλά να συμμετάσχει στην πρώτη τη τάξει ερασιτεχνική κατηγορία, στη Football League 2 (άλλοτε Γ' Εθνική κατηγορία) και να χρεοκοπήσει ως Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία, ώστε να απαλλαγεί από το μεγαλύτερο μέρος των χρεών του. Η AEΛ κατέκτησε εύκολα την άνοδό της την επόμενη χρονιά (2013-14), ενώ δύο χρόνια αργότερα (2015-16) κατέλαβε την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα της Football League, εξασφαλίζοντας την επιστροφή της στη Super League έπειτα από έξι χρόνια απουσίας. Φέτος, παρά τις αλλαγές στον πάγκο, παρά τις κόντρες μερίδας του κόσμου με τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ, Αλέξη Κούγια (έχει αναλάβει από το 2015), τερμάτισε στην 14η θέση με 28 βαθμούς και εξασφάλισε την παραμονή της στα "μεγάλα σαλόνια" και την επόμενη αγωνιστική περίοδο!

Σε αυτά που μπορείς κι εσύ το "παρών" και μάλιστα από VIP θέση. Πως; Αρκεί να γίνεις μέλος του Head & Shoulders Greatness Club στο Facebook και να διεκδικήσεις 1 VIP διπλό εισιτήριο στην κερκίδα της αγαπημένης σου ομάδας!

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΕΛ

Εξάλλου, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην ευρωπαϊκή ιστορία της ΑΕΛ. Η πρόκριση στους "8", του Κυπέλλου Κυπελλούχων το ‘84-85 και η συμμετοχή στους ομίλους του Κυπέλλου UEFA τη σεζόν 2007-08 αποτελούν τους κορυφαίους σταθμούς της ευρωπαϊκής της διαδρομής. Έπαιξε και άλλες φορές στην Ευρώπη, δεν ήταν οι μόνες, όμως αυτές θεωρούνται οι πλέον αξιομνημόνευτες και επιτυχημένες ως σήμερα. Με το όνειρο όλων στον Κάμπο να είναι να τις ξαναζήσουν και στο μέλλον.

Η συμμετοχή της ΑΕΛ στο Κύπελλο Κυπελλούχων την περίοδο 1984-1985 ήταν εντυπωσιακή και έβαλε για τα καλά το όνομα της στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Οι "βυσσινί" αποκλείστηκαν σε δύο συγκλονιστικούς προημιτελικούς από την Ντινάμο Μόσχας. Στον Α' γύρο βρέθηκε στο δρόμο της η ουγγρική, Σίοφοκ, την οποία και απέκλεισε, για να ακολουθήσει η Σερβέτ από την Ελβετία. Στα προημιτελικά, η θεσσαλική ομάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τους Μοσχοβίτες. Ο πρώτος αγώνας έγινε στο Αλκαζάρ στις 6 Μαρτίου 1985 και έληξε χωρίς σκορ. Η ρεβάνς έγινε στις 20 Μαρτίου στο στάδιο της Τιφλίδας λόγω κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στη Μόσχα, και η ελληνική ομάδα έχασε 1-0 χάρη σε γκολ του Φόμιτσιοφ με μακρινό σουτ (η μπάλα πέρασε την γραμμή μόλις λίγα εκατοστά). Οι ευκαιρίες του Άνταμτσικ και του Ανδρεούδη δεν επέτρεψαν στην ΑΕΛ να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά.

Το 2007, η ΑΕΛ ως Κυπελλούχος Ελλάδος, εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Κύπελλο UEFA και αντίπαλος ήταν η Μπλάκμπερν, η ομάδα στην οποία έπαιξε στην Αγγλία ο Γιώργος Δώνης. Το πρώτο ματς ήταν ονειρεμένο για την ομάδα του Κάμπου και επικράτησε 2-0 χάρη σε γκολ των Μπακαγιόκο (33’) και Κλέιτον (34’). Στη ρεβάνς, σχεδόν 1000 φίλοι της ΑΕΛ συνόδευσαν την ομάδα σε ένα από τα μεγαλύτερα ραντεβού της ευρωπαϊκής της ιστορίας στο "Ίγουντ Παρκ". Το γκολ του Κλέιτον Σίλβα στο 17' "πάγωσε" τους γηπεδούχους, που ναι μεν νίκησαν 2-1, αλλά η πρόκριση στους ομίλους πήγε στην ΑΕΛ. Η είδηση του αποκλεισμού της Μπλάκμπερν χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα του προκριματικού γύρου.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΓΙΑ ΤΟ "ΓΗΠΕΔΟ" ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Πρώτο μέλος στο κλαμπ του παραδείσου έγινε ο Θόδωρος Πασσιάς, το 1965, μόλις ένα χρόνο μετά από την ίδρυση της ΑΕΛ. Ένας τραυματισμός σε προπόνηση της ομάδας και μια εσωτερική αιμορραγία που δεν διαγνώστηκε εγκαίρως έκοψαν νωρίς το νήμα της ζωής στον νεαρό γκολκίπερ. Ήταν μόλις 18 ετών.

Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1979, οι Δημήτρης Κουκουλίτσιος και Μουσιάρης, 19 και 20 ετών αντίστοιχα, "έφυγαν" σε μια μοιραία στροφή στο 111ο χιλιόμετρο Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας στο ύψος του Κάστρου Βοιωτίας. Διεθνείς με την Εθνική Ελπίδων, μετέβαιναν οδικώς στην Αθήνα για να ενσωματωθούν με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που έδινε αγώνα στην Οδησσό με τη Σοβιετική Ένωση. Συνεπιβάτης τους ο Γιάννης Βαλαώρας, που επέζησε.

Το 1997 ήταν μια μαύρη χρονιά για την ΑΕΛ. Στις 8/3/1997 έφυγε από τη ζωή σε τροχαίο ατύχημα έξω από τη Λάρισα ο Λευτέρης Μήλος, βορειοηπειρώτης στην καταγωγή, μεσοεπιθετικός. Φόρεσε για 5 χρόνια τη φανέλα της ΑΕΛ (1991-96) και την περίοδο εκείνη διαπραγματευόταν την επιστροφή του στην ομάδα μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τον Ηρακλή. Ήταν μόλις 31 ετών...

Το πιο μεγάλο σοκ ήρθε το βροχερό απόγευμα της 13ης Σεπτεμβρίου του 1997 όταν λίγο μετά τη Γιάννουλη "έφυγε" σε τροχαίο δυστύχημα ο Γιώργος Μητσιμπόνας. Ιστορικός αρχηγός, μέλος της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του ’80, χρυσός σκόρερ του γκολ που χάρισε στην ομάδα μας το πρωτάθλημα του ’88 και διεθνής με την Εθνική ομάδα. Συνολικά φόρεσε τη φανέλα με το άλογο στο στήθος για 10 σεζόν (1981-89 και 94-96). Ήταν 35 ετών και την τελευταία περίοδο της ζωής του αγωνιζόταν στην ΑΕΤ.

Τα ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου του 2009 ο Αντόνιο Ντε Νίγκρις "έσβησε" ξαφνικά, προδομένος από την καρδιά του στο σπίτι του στη Νίκαια Λάρισας. Ήταν μόλις 31. Ο θάνατος του Μεξικάνου φορ έκανε τον γύρο του κόσμου, καθώς ήταν διεθνής με την εθνική ομάδα της χώρας του. Ο Ντε Νίγκρις ήταν μόλις τρεις μήνες στην ΑΕΛ.

Στις 13 Αυγούστου του 2010, στην αγαπημένη του θάλασσα, χτυπήθηκε θανάσιμα από σκάφος ο Παναγιώτης Μπαχράμης. Δεν ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ εκείνη την εποχή. Όμως, η πρότερη τετραετής θητεία του στην ΑΕΛ (2004-08), τον κατατάσσει στη μεγάλη "βυσσινί" οικογένεια. Ήταν μόλις 34 ετών...