Η λέξη "όνειρο" είναι μια από τις... χιλιάδες εκατοντάδες που περιλαμβάνονται στο ελληνικό λεξιλόγιο και διαθέτει περισσότερες από μία ερμηνείες. Είναι ουδέτερο ουσιαστικό που κατ' αρχάς είναι οι εικόνες και τα συναισθήματα που βλέπουμε και νιώθουμε, κατά τη διάρκεια του ύπνου. Είναι όμως, και η προσδοκία. Όπως χρησιμοποιούμε και αυτόν τον όρο, για κάτι που είναι πολύ όμορφο. Από ό,τι φαίνεται, ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ θα περάσει και από τις τρεις... φάσεις, όπως φτάνει στο ΝΒΑ -με ενδιάμεσο σταθμό την Μπαρτσελόνα . Μάλιστα, επισκέφτηκε τη Βαρκελώνη την περασμένη Τετάρτη, πέρασε τις καθιερωμένες ιατρικές εξετάσεις και είναι πια έτοιμος για τη μετακόμιση.

Ως παιδί, ονειρευόταν πως είναι μπασκετμπολίστας. Έγινε στα 15 του, οπότε ονειρεύτηκε να πάει σε μεγάλη ομάδα. Πήγε στον Άρη, όπου ονειρεύτηκε να γίνει ηγέτης. Εμπειρία που έζησε έως τα 19 του, οπότε ονειρεύτηκε να γίνει NBAer. Και τότε ήταν που απέδειξε ότι αν μη τι άλλο, αυτό το παιδί ξέρει να τιμά με τις πράξεις του, τα όνειρα του, όταν αποφάσισε να αφήσει τη σιγουριά της ομάδας στην οποία ανδρώθηκε, για να δοκιμαστεί σε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις. Στο ύψιστο επίπεδο. Απέναντι στους καλύτερους. Προσπέρασε τη δυνατότητα που του έδιναν οι "κίτρινοι" να... μην βγαίνει ποτέ από το παρκέ, όπως θα τον παρακολουθούσαν όλοι στον κόσμο ("κατάσκοποι" ευρωπαϊκών ομάδων και οργανισμών του ΝΒΑ) να είναι το αφεντικό του Άρη -και- στο Eurocup, για να διεκδικήσει από το μηδέν τα πάντα. Την καριέρα του. Το μέλλον του. Τα λεπτά συμμετοχής και τις ευκαιρίες του. Γιατί ήταν ξεκάθαρο πως αν πετύχει στην Μπαρτσελόνα και στη Euroleague, μπορεί να πετύχει παντού . Αν θα πετύχει; Ελάτε μαζί μας σε ένα ταξίδι στη ζωή του και θα απαντήσετε μόνοι σας σε αυτήν την ερώτηση.

Θυμάται να μεγαλώνει παρέα με φίλους που διατηρεί ακόμα και σήμερα, στους δρόμους της πόλης (" είχα όμορφα παιδικά χρόνια", θυμάται), θυμάται τον εαυτό του μαθητή δημοτικού και γυμνασίου ("ή μουν επιμελής και πάντα ακολουθούσα συγκεκριμένο πρόγραμμα, προκειμένου να κάνω πάντα ό,τι έκανε κάθε παιδί στην ηλικία μου. Η κατεύθυνση που µου έδιναν οι γονείς µου ήταν πως τίποτα δεν κατακτάται εύκολα. Χρειάζεται κόπος, προσπάθεια και υποµονή"), μα πάνω από όλα θυμάται την ευφορία της οικογενείας, όταν ο μπαμπάς του πανηγύριζε τίτλους (πρωτάθλημα και κύπελλο) με το ΑΠΟΕΛ.

Η αδυναμία του να περιγράψει με λόγια αυτά που αισθανόταν (στις επιτυχίες, στην επιβράβευση των κόπων μιας χρονιάς) ήταν ο πρώτος λόγος που άρχισε να ακολουθεί τον πατέρα του στις προπονήσεις. "Ε ίναι το είδωλο μου. Αυτός που μου σύστησε το μπάσκετ. Η αδελφή μου επίσης, έπαιζε μπάσκετ (με όχημα το σπορ έφτασε στο North Carolina ), οπότε λογικό ήταν να θέλω να ακολουθήσω την παράδοση της οικογενείας. Για αυτό και κάθε μέρα, έκανα προπονήσεις με τον μπαμπά μου". Στην αρχή, γιατί διασκέδαζε. " Δεν είχα καμία σχέση με τις τακτικές, την ομαδική δουλειά". Απλά (;) έκανε σουτ και προσπαθούσε να νικήσει τον πατέρα του . Ώσπου "στα 10 μου άρχισα να παρακολουθώ αγώνες ΝΒΑ και Euroleague" και τότε ήταν που ονειρεύτηκε τον εαυτό του επαγγελματία παίκτη. Και ήξερε πως με τον πατέρα του να είναι ο πιο αυστηρός κριτής του, τίποτα δεν θα ήταν εύκολο. " Πάντα συζητάμε τα λάθη μου, για να τα διορθώσω. Ενδεχομένως και σε στιγμές... που δεν θέλω να τα ακούσω", έχει πει ο νεαρός. Χαρακτηριστικό, είναι το παράδειγμα του ματς με τον Ολυμπιακό, για τα playoffs. Ο Άρης μόλις έχει κερδίσει, ο Βεζένκοφ έχει σταματήσει στους 28 πόντους και το πρώτο σχόλιο του πατέρα του, λίγα δευτερόλεπτα μετά την κόρνα της λήξης, ήταν " μα καλά; Έχασες τέσσερις βολές;".

Η φανέλα του ΑΠΟΕΛ ήταν η πρώτη που φόρεσε στη ζωή του. Το 2005. Οπότε η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το χρυσό στο Eurobasket του Βελιγραδίου (" αγαπημένος μου παίκτης ήταν ο Διαμαντίδης, γιατί τότε υποστήριζα τον Παναθηναϊκό και θαύμαζα την πορεία που είχε κάνει τότε σε Ελλάδα και Ευρώπη", είχε αποκαλύψει). Εκεί απέκτησε τις πρώτες γνώσεις, επί του ομαδικού τρόπου λειτουργίας. Επί του "εμείς" που ήταν πολύ πιο σημαντικό από το "εγώ". Όσες περισσότερες ώρες περνούσε στο παρκέ, τόσο πιο ενδιαφέρουσα του φαινόταν η όλη διαδικασία. " Όταν έφτασα τα 14, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε μια πιο μπασκετική χώρα. Σκεφτήκαμε και την Ιταλία, αλλά καταλήξαμε στην Ελλάδα, γιατί ξέραμε και τη γλώσσα και η προσαρμογή θα ήταν πιο εύκολη. Ο Άρης είχε πει στον πατέρα μου "θέλουμε το παιδί". Είναι ομάδα με μεγάλη ιστορία, είχε παίκτη τον Νίκο Γκάλη και εξαιρετικές ομάδες U18 και U19. Aυτό ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα". Το πρώτο όνειρο που υλοποιήθηκε. Οπότε βρέθηκε με την ανάγκη να... επαναπροσδιορίσει τα "θέλω" του. " Τα δυο πρώτα χρόνια, η μητέρα μου, Γιάνκα (η μόνη της οικογενείας που δεν είχε σχέση με την πορτοκαλί μπάλα -αλλά με το πινγκ πονγκ) ήλθε μαζί μου στη Θεσσαλονίκη. Έμεινε μαζί μου για να με φροντίσει και θα της είμαι για πάντα ευγνώμων". Ο βενιαμίν της οικογένειας λάτρευε το junk food, η μητέρα του... επέβαλε περιοριστικά μέτρα και εκείνος περίμενε πώς και πώς να φύγουν οι δικοί του για τη Σόφια (έκαναν τη διαδρομή των έξι ωρών, λες και πήγαιναν... Τσιμισκή-Καλαμαριά), για να αρχίσει τις παραγγελίες. Μετά, φρόντιζε να εξαφανίσει τα... πειστήρια του εγκλήματος.

Αυτός που κάλεσε τον Αλέξανδρο στον Άρη, ήταν ο Γιάννης Δαμανίδης, τότε πρόεδρος της ΚΑΕ. Οι "κίτρινοι" είχαν σχέσεις με τη Λουκόιλ Ακαντέμικ, όπου ο Σάσο Βεζένκοφ είχε μεγαλουργήσει με πλήθος ιδιοτήτων (και τελευταία αυτή του κόουτς) και μέσω γνωστών που είχε στην Κύπρο παρακολουθούσε το παιδί. " Όταν ήταν 13, προσέγγισα τους γονείς του για να τους ενημερώσω πως τον θέλουμε στον Άρη" εξηγεί στο Sport24.gr ο Δαμιανίδης, " αλλά η μητέρα του με ενημέρωσε για μια απόφαση που είχε πάρει η οικογένεια. Βάσει αυτής, πρώτα θα τελείωνε το γυμνάσιο και μετά θα έβλεπαν τι θα κάνουν". Μόνο που είχε προκύψει ένα θέμα. " Στο χρόνο πάνω, είχα ειδοποιήσει τους ανθρώπους του Ερασιτέχνη να κάνουν τις κινήσεις τους. Γιατί ο αθλητής ήταν ανήλικος και το ζήτημα ήταν θεσμικό. Πρώτα έπρεπε εκείνοι να κινηθούν και μετά να ολοκληρώσουμε όλοι μαζί τη δουλειά. Πίστεψα πως όλα θα πάνε καλά". Δεν πήγαν.

Είχαν μπει στη μέση τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη, που είχαν καλέσει κοντά τους και έναν άλλο παίκτη από την Κύπρο: τον Ανδρέα Χριστοδούλου, φίλο του Σάσα. " Μια ημέρα, χτυπά το τηλέφωνο μου και με ενημερώνουν ότι η οικογένεια κατευθύνεται προς τα Εκπαιδευτήρια" θυμάται ο Δαμιανίδης, "παίρνω αμέσως τον πατέρα του και του ζητώ να συναντηθούμε. Του τόνισα πως αν δεν βρίσκαμε άκρη, θα μπορούσαν να πάνε όπου ήθελαν. Τους έπεισα να σταματήσουν στα γραφεία του Άρη" και τα υπόλοιπα είναι ιστορία "κ υρίως γιατί επρόκειτο για τον Άρη, με τον πατέρα του Σάσα να γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία αυτής της ομάδας". Ο πατήρ Βεζένκοφ τον επιβεβαιώνει, εξηγώντας πως " ο Άρης είναι Άρης και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας με μένα να το ξέρω από πρώτο χέρι από τότε που ήμουνα παίκτης ότι πρόκειται για ένα ιστορικό σωματείο. Ενώ ο Μαντουλίδης πρόκειται για ένα σχολείο του μπάσκετ και του αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια για την προσπάθεια που καταβάλει. Ο Αλέξανδρος μεγάλωσε στην Κύπρο, εκεί έπαιξε καταρχήν μπάσκετ στο ΑΠΟΕΛ και ήρθε στον Άρη με στόχο να παίξει σε υψηλό επίπεδο με συμβολή και του τότε προέδρου της ΚΑΕ του κ. Δαμιανίδη αλλά και του νυν του κ. Αρβανίτη που τότε ήταν στον ΑΣ". Ο Αρβανίτης τον είχε δει σε ένα ματς των εθνικών (Ελλάδας και Βουλγαρίας) το 2010, στην Κύμη. Και ήξερε περί τίνος επρόκειτο.

Οι "κίτρινοι" δεν χρειάστηκε να δώσουν οικονομικά ανταλλάγματα στην κυπριακή ομάδα. Αρχικά, δεν χρειαζόταν να δώσουν καν μισθό στον ίδιο τον παίκτη. Μία υποχρέωση είχαν αναλάβει: να πληρώνουν τα δίδακτρα του ιδιωτικού (αμερικανικού) σχολείου (Pinewood). Ένα ρόλο, στην ολοκλήρωση της συμφωνίας, έπαιξε και ο -επίσης Κύπριος- Χάρης Παπαδόπουλος, ο οποίος βοηθούσε τη φαμίλια, από συμβουλευτικής άποψης -όλα ξεκινούσαν από τη φιλία με τον Σάσο Βεζένκοφ. Σημείωση: τις πρώτες προπονήσεις με τον Άρη, τις έκανε φορώντας σορτσάκι του Παναθηναϊκού! Καθ' οδόν για τη Θεσσαλονίκη βλέπετε, είχε γίνει και μια στάση στο ΟΑΚΑ... Και μετά συνέχισε το ταξίδι.

Από την πρώτη στιγμή " ήταν ξεκάθαρο πως αυτός ο τύπος ήταν 14 χρόνων, εκτός γηπέδων. Εντός, ήταν πολύ μεγαλύτερος. Το έβλεπες από τα πατήματα του, τον αέρα του. Είχε τρομερή εξοικείωση με το παρκέ, με όλα. Αριστερόχειρας, με πάσα, 2.06 που ήταν όταν είχε έλθει σε εμάς, που να παίζει από "άσος" έως σέντερ; Τι άλλο να περιμένεις να δεις, για να διαπιστώσεις το ταλέντο του;" διερωτάται ο Δαμιανίδης, πριν θυμίσει ότι " έκανε "παπάδες" με το εφηβικό. Σκέπαζε το γήπεδο. Τότε, είχαμε στην εφηβική ομάδα τους Παπανικολάου, Μούρτο, Βεζένκοφ, Φλιώνη, Χρυσικόπουλο, Μποχωρίδη και άλλα παιδιά που συνέχισαν στην Α2, αλλά ως έφηβοι ξεχώριζαν. Πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα, μετά από... δεν θυμάμαι πόσα χρόνια, χάρη και στην παρουσία του κόουτς Κυριακού -προπονητής που ήταν στο NCAA και ήλθε στη Θεσσαλονίκη για τον Ηρακλή, πριν έλθει σε εμάς".

Ο Νίκος Δημητρίου που διαδέχθηκε τον Κυριακού, ανέφερε ως χαρακτηριστική στιγμή της πρώτης σεζόν " τον τελικό του Final Four της ΕΚΑΣΘ, κόντρα στον Μαντουλίδη. Απέμεναν 3'' για να τελειώσει το παιχνίδι και είχε πει στο τάιμ άουτ να πάει η μπάλα σε αυτόν για να πάρει την φάση πάνω του. Όπως και έγινε και έβαλε το καλάθι της νίκης". Ο ίδιος ομολόγησε προ ημερών στο YellowRadio 92,8 πως " δεν ξέρω αν το έβαλα εγώ ή ο Θεός. Αν δεν έμπαινε εκείνο το σουτ, δε θα κατακτούσαμε το Πανελλήνιο, δε θα έβγαινα πρώτος σκόρερ, δε θα έβγαινα MVP, δεν... δεν... δεν...!". Και κάτι τέτοιες καταστάσεις αποδεικνύουν πως δεν γίνεσαι νικητής. Γεννιέσαι. Οι προπονητές του φρόντιζαν, πέραν των όσων γίνονταν στο γήπεδο, να μη χάνει ώρα στο σχολείο. Ήταν εκείνοι που τον μετέφεραν από το λύκειο στο Nick Galis Hall και τούμπαλιν. Βέβαια, μέχρι και φέτος άλλοι τον μετέφεραν (βλ. ο Σίμτσακ), αλλά μη ξεχνάτε πως είναι μόλις 19. Άρα,... καταχράστηκε την καλοσύνη των άλλων, μόνο για ένα χρόνο. Ναι πλέον, έχει δίπλωμα.

Αλλά ας επιστρέψουμε σε εκείνη την πρώτη χρονιά στον Άρη και πόσο εύκολο (ή όχι) ήταν να προσαρμοστεί, παιδί ακόμα, σε μια νέα πραγματικότητα. " Μπήκα στην παιδική ομάδα του Αρη, κατακτήσαμε το πανελλήνιο πρωτάθλημα, με κόουτς τους κυρίους Κεσαπίδη και Κυριακίδη. Δεθήκαμε με όλα τα παιδιά, το μπάσκετ είναι άθλημα που σε βοηθάει πολύ στο θέμα της κοινωνικοποίησης, οπότε δεν είχα κανένα πρόβλημα" εξήγησε. Την επόμενη σεζόν " με πήγαν στην πρώτη ομάδα. Χρειάστηκε να δω κάποια ματς, για να μου εξηγήσουν πώς είναι το επαγγελματικό μπάσκετ. Δεν είχα χρόνο, αλλά δεν το έβαζα κάτω. Ούτε απογοητεύτηκα. Συνέχισα τη δουλειά και τα δυο χρόνια που ακολούθησαν, μου έδωσαν ρόλο και λεπτά συμμετοχής. Πρώτα μου έδωσαν την εμπιστοσύνη τους". Αυτός που τον εμπιστεύτηκε πρώτος, στην ανδρική ομάδα, ήταν ο Βαγγέλης Αγγέλου. Σε μια περίοδο που ο Άρης δεν είχε δικαίωμα απόκτησης ξένων παικτών (υπήρχε ban), ο Αγγέλου ανέλαβε αποστολή που αρχικά φαινόταν αυτοκτονίας και εν τέλει αποδείχτηκε βούτυρο στο ψωμί όσων έψαχναν μια ευκαιρία -και είχαν φυσικά ταλέντο. Ο Έλληνας κόουτς εμπιστεύτηκε τον Βεζένκοφ, όχι γιατί δεν είχε άλλους, αλλά επειδή είδε τι μπορεί να κάνει. Δούλεψε πολύ μαζί του και του έδωσε συγκεκριμένο ρόλο.

έπρεπε να το κάνω, έως τις 20/5 για να έχω ανοιχτή την επιλογή. Δεν σήμαινε απαραίτητα πως θα πάω εκεί" είχε διευκρινίσει), αλλά τελικά θα αποφάσιζε να μείνει Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στον Άρη, με τον οποίον υπέγραψε τριετές συμβόλαιο. Ο λόγος ήταν πολύ απλός. Εκείνη την περίοδο είχε αποφασίσει πως αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο από όλα, είναι να 'χει χρόνο στο παρκέ και τη δυνατότητα να αγωνιστεί σε υψηλού επιπέδου τουρνουά. Ο Ολυμπιακός δεν του κάλυπτε το πρώτο και το Xavier, το δεύτερο. Οι "κίτρινοι" του κάλυπταν όλες τις επιθυμίες. Συν μια ακόμα: "Στην αρχή έπαιζα ως σμολ φόργουορντ. Έκανα σουτ και έπαιζα στην περιφέρεια. Όπως μεγάλωνα, διαπίστωσα ότι μου αρέσει περισσότερο η θέση "4". Πρέπει να βελτιώσω πολλά πράγματα στο παιχνίδι μου, ώστε να γίνω ένας καλός πάουερ φόργουορντ. Παρακολουθώ τον Ντιρκ Νοβίτσκι, πιστεύω ότι είναι το καλύτερο τεσσάρι του σπορ, ενώ έχω ως πρότυπο τον Νίκολα Μίροτιτς. Εχει παίξει σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης και μετά ακολούθησε το όνειρο του, που ήταν το ΝΒΑ. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν, πόσο σκληρά πρέπει να δουλέψω για να υλοποιήσω το στόχο μου. Να πλησιάσω σε αυτά που εκείνος και άλλοι έχουν επιτύχει". Και δεν είχε κανένα θέμα να προσπαθήσει.

Ας επιστρέψουμε όμως, στο 2013 και το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. Θα έλεγε ότι " εδώ είναι η οικογένειά μου και αισθάνομαι πολύ καλά. Τώρα ξεκινά το καινούριο όνειρο. Η ομάδα μαζί με τον κόσμο, που θέλουμε να αγκαλιάσει την προσπάθειά μας, θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το μπάσκετ και να φέρουμε τον Άρη, σε Ελλάδα και Ευρώπη εκεί όπου του αξίζει". Με τα πρώτα του χρήματα, δεν έκανε κάτι το extreme. "Τα περισσότερα, τα έβαλα στην τράπεζα, ενώ ξόδεψα κάποια για να αγοράσω πράγματα για εμένα". Όχι, δεν πήρε κάτι στους γονείς του. " Τους είπα πως θα το κάνω στο μέλλον", ενημέρωσε. Αυτό (το μέλλον) είναι κάπου εδώ. Αλλά όλα με τη σειρά τους.

Στην αγωνιστική περίοδο που ακολούθησε, αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης (για δεύτερη διαδοχική χρονιά) και το καλοκαίρι του 2014 ήλθε η πρόταση του Παναθηναϊκού, για να ακολουθήσει μια τρέλα επί του τι θέλει, ποιος τον εκπροσωπεί και τι τελικά θα γίνει. Τρέλα, για τους άλλους. Γιατί ο ίδιος ήξερε τι ήθελε: να μείνει στον Άρη, όπου είχε μεγάλο ρόλο και πολλά λεπτά συμμετοχής. Οι οικείοι του, πάλι αγωνίζονταν για να εξασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό μέλλον για το παιδί τους. Μόνο που πια ήταν ενήλικας. Και αποφάσιζε ο ίδιος για τον εαυτό του. Στην απόφαση του να μείνει στον Άρη, είχε τη σημασία του και το γεγονός ότι... δεν πορευόταν πια μόνος στη ζωή. Ζούσε τον πρώτο του έρωτα.

Η αλήθεια είναι πως είχε πιστέψει ότι οι "κίτρινοι" θα αγωνιστούν σε ευρωπαϊκή διοργάνωση -όταν αποφάσιζε να μην πάει πουθενά-, κάτι που δεν κατέστη δυνατό. Οπότε όσοι ήθελαν να τον παρακολουθήσουν, από την αλλοδαπή, θα έπρεπε να πάνε στη Θεσσαλονίκη. Μεταξύ αυτών δεν ήταν μόνο "κατάσκοποι" του ΝΒΑ, αλλά και άνθρωποι της Μπαρτσελόνα που βρέθηκαν στη συμπρωτεύουσα, πολλάκις. Σε κάθε περίπτωση, απέδειξε για μία ακόμη φορά πως " ως άνθρωπος δεν τα παρατάω γενικά, στη ζωή μου. Όχι μόνο στο μπάσκετ. Φημίζομαι για την υπομονή και τη θέληση μου", πράγμα που είναι προφανές, όταν έχεις ως πρότυπο τον Νοβίτσκι. Όταν αποφασίζεις να αφήσεις μια εξαιρετική κατάσταση που έχεις δημιουργήσει με κόπο, για να ξεκινήσεις από το μηδέν -όπως θα κάνει φέτος στην "Μπάρσα".

Πριν φτάσουμε εκεί, οφείλουμε να κάνουμε άλλη μια στάση: στην ανάδειξη του Βεζένκοφ στο νεαρότερο πρώτο σκόρερ στην ιστορία της Α1 (19 χρόνων και 9 μηνών). "Έφαγε" τη θέση του Κέιντρεν Κλαρκ, ο οποίος ήταν 22 χρόνων και 7 μηνών, όταν κάθισε στο Νο1 της λίστας, το 2007, ενώ ακολούθησε ο Νίκος Παππάς με τον Πανιώνιο, όταν ήταν 22 χρόνων και 10 μηνών. Ο Βεζένκοφ ήταν ο πρώτος φόργουορντ που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ, μετά τον Νίκο Οικονόμου τη σεζόν 2004-05. Και όλα αυτά, στην προνομιακή τιμή των 60.000 ευρώ -ως ετήσιο μισθό. Έπαιξε και στα 26 ματς και είχε καά μ.ο. 18π., 7.8 ριμπ. και 1.8 ασίστ ανά αγώνα. Παρεμπιπτόντως, αναδείχθηκε και δεύτερος ριμπάουντερ της λίγκας.

Δήλωσε συμμετοχή στο ΝΒΑ draft, ο εκπρόσωπος του δραστηριοποιήθηκε έντονα, για να διαπιστώσει αν μπορεί να του εξασφαλίσει κάτι καλό, αυτό δεν έγινε και απέσυρε το όνομα του, προειδοποιώντας πως... θα επιστρέψει. Εδώ, θα ανοίξουμε μια παρένθεση για να σας πούμε ότι ο πατέρας του, είχε δηλώσει σε βουλγαρικό site (τον Μάρτιο) ότι " ο Σάσα δεν είναι ακόμα έτοιμος για το ΝΒΑ και το ξέρει και ο ίδιος. Θα χρειαστεί να κάνει ένα επιπλέον βήμα, σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα". Που δεν γινόταν να είναι ο Παναθηναϊκός (οργανισμός που πάντα ενδιαφερόταν για τον νεαρό), διότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας αποφάσισε να αλλάξει τρεις φορές μάνατζερ, σε μια σεζόν, πριν... επιστρέψει στον Νίκο Λώτσο -εκείνον που είχε ευθύς εξ αρχής.

Τον είχαν ρωτήσει αν ένιωσε τσιμπήματα ζήλιας, όταν πήγε ο Λευτέρης Μποχωρίδης στον Παναθηναϊκό. Είχε απαντήσει ότι " είχα και εγώ την ευκαιρία να βρίσκομαι σε αυτήν την ομάδα, αλλά επέλεξα να μείνω στον Αρη. Το δεύτερο παιχνίδι έχει και τα καλά του και τα κακά του. Δεν μπορείς να κάνεις τόσο πολλή προπόνηση, όμως ναι, θα ’θελα κι εγώ να έχω ένα δεύτερο παιχνίδι τη βδομάδα σε κάποια διοργάνωση". Ομολόγησε ωστόσο, ότι "βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να αρνηθείς στην κορυφαία ομάδα της Ευρώπης, με τις επιτυχίες της οποίας μεγάλωσα, αλλά συζητώντας με τον πατέρα μου, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να μείνω για έναν ακόμη χρόνο στον Άρη, να δουλέψω για να βελτιώσω τις αδυναμίες μου στο αθλητικό κομμάτι, στη δύναμη και την έκρηξη, να πάρω “γεμάτα” παιχνίδια γιατί η ομάδα με πιστεύει και με εμπιστεύεται και θεωρώ ότι τελικά πήρα τη σωστή επιλογή απόφαση".

Άπαξ και πάρει μια απόφαση, δεν κοιτά πίσω. Και τίποτα δεν μπορεί να τον κάμψει. Ούτε οι κόουτς που του είχαν πει ότι ταιριάζει περισσότερο στην Ευρώπη. " Πιστεύω πως αν συνεχίσω να δουλεύω και να εξελίσσομαι, αν γίνω πιο δυνατός, αν δουλέψω τα πόδια μου και γίνω πιο γρήγορος, θα παίξω μια μέρα στο ΝΒΑ. Δεν θέλω να αλλάξω το σουτ μου, γιατί υπολογίζω πολύ σε αυτό. Είναι το κλειδί του παιχνιδιού μου και το πώς ξεκλειδώνω τις αντίπαλες άμυνες. Θέλω να γίνω πιο δυνατός για να παίζω περισσότερο με επαφές και να κατακτήσω όσα ονειρεύομαι".

Ανέκαθεν συζητούσε με τους γονείς του, τις προτάσεις που είχε, πριν ανακοινώσει την απόφαση του. Αυτή τη φορά, το πήρε πάνω του, αποδεικνύοντας πως δεν λέει μόνο πως θέλει να γίνει NBAer, αλλά το εννοεί. Ήξερε ότι για να βελτιώσει τις πιθανότητες του, θα έπρεπε να ανέβει επίπεδο. Επίπεδα. Να παίξει σε ανταγωνιστική ομάδα, στην πλέον ανταγωνιστική λίγκα της Ευρώπης και φυσικά στη Euroleague. Και για να διεκδικήσει με τον καλύτερο τρόπο τη θέση του στους "μπλαουγκράνα", θα πετάξει στις 8 του μήνα για την Καλιφόρνια και το κέντρο ενδυνάμωσης IMG, προκειμένου να δουλέψει επί της ατομικής βελτίωσης. Είπαμε. Το παιδί έχει όνειρα, τα οποία τα τιμά με πράξεις.

Μια εξ αυτών ήταν και οι ενέργειες στις οποίες προέβη για να αποκτήσει ελληνικό διαβατήριο -και να παίζει ως κοινοτικός. Από το 2010 ήταν διεθνής με τη Βουλγαρία. Πέρυσι, όταν έπαιξε στην ανδρών, είχε εξηγήσει ότι " δεν έζησα ποτέ στη Βουλγαρία και ίσως για αυτό να νιώθω πως αγαπώ πολύ αυτή τη χώρα. Πηγαίναμε μόνο για διακοπές, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα ή για να παίξω με την εθνική. Πριν δυο χρόνια, η Ελλάδα μου έκανε πρόταση να πάρω διαβατήριο. η ανατροφή μου έχει γίνει με ελληνικά ήθη, έθιμα, στο δημοτικό σχολείο, οι συμμαθητές μου ήταν Έλληνες και Κύπριοι, οπότε και η παιδεία που έχω πάρει είναι ελληνική!Αλλά πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος είναι από εκεί όπου γεννήθηκαν οι γονείς του. Εμένα οι δικοί μου είναι από τη Βουλγαρία". Άρα, αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντική ήταν και η απόφαση να αλλάξει υπηκοότητα. Ήταν όμως, μια βασική προϋπόθεση, για να καταφέρει κάποια στιγμή να πάει στο ΝΒΑ. " Απαιτούνται πολλές θυσίες, για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, που είναι το υψηλότερο και είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα", είχε δηλώσει και όπως φάνηκε, εννοούσε κάθε λέξη.