Από τις φυλακές του Πούτιν, πρωταθλητής MMA στα 40

Ο Μuhammad Ali είχε πει κάποτε πως "αυτός που δεν παίρνει ρίσκα, δεν θα καταφέρει τίποτα". Ο Marat Balaev έζησε με αυτά τα λόγια. "Διαφορετικά δεν θα ήμουν εδώ". Πού είναι το εδώ; Στην κορυφή του MMA, στην κατηγορία "φτερού". Υπήρξε από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Σοβιετικής Ένωσης, στην ελευθέρα πάλη, για δέκα χρόνια ζούσε σε φυλακή, όπου "χάθηκε" και επαναπροσδιορίστηκε, πριν αποφυλακιστεί στα 37 και τρία χρόνια αργότερα, γίνει πρωταθλητής. Ο "Motivator", όπως είναι το παρατσούκλι του, επιμένει πως "μόνο όταν ρισκάρεις και πιστεύεις στον εαυτό σου κερδίζεις" και προφανώς το έχει αποδείξει με τη ζωή του και το 8-0 που μετρά στη νέα του καριέρα. Ποια είναι αυτή; Θα μάθεις σε λίγο. Προς το παρόν, κράτα το "δεν θα το πετύχεις με την πρώτη ή τη δεύτερη ή έστω την τρίτη. Αλλά πίστεψε με: γίνονται θαύματα! Αν μπορώ να ευχηθώ κάτι σε όλους, είναι να μη φοβάστε", να δοκιμάσετε, να ρισκάρετε και τελικά να πετύχετε. Γιατί αλλιώς, δεν γίνεται δουλειά.

Instagram: maratmotivator

Οι πρώτες εικόνες που έχει, από τη ζωή, ήταν από το Karamet-Niyazov, ένα μικρό χωριό του Τουρκμενιστάν, όπου έζησε με τους γονείς και τα αδέλφια του. Χώρα της κεντρικής Ασίας, που συνορεύει με το Καζακστάν (βορειοδυτικά), το Ουζμπεκιστάν (βορειοανατολικά), το Αφγανιστάν (νοτιοανατολικά) και το Ιράν (νοτιοδυτικά), ενώ βρέχεται και από την Κασπία Θάλασσα (βλ. η μεγαλύτερη λίμνη της Γης), από δυτικά. Τις λες και πολλές τις επιρροές. Ανέκαθεν ήταν σταυροδρόμι πολιτισμών, αλλά απέκτησε ξεχωριστή αξία -με τις καλές και τις κακές συνέπειες- όταν έγινε γνωστό ως το τέταρτο μέρος του πλανήτη, με τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου. Έως το 1991 άνηκε στη Σοβιετική Ένωση. Μετά, αυτονομήθηκε και άρχισαν τα θεματάκια. Αυτά που πλέον, κάνουν το Τουρκμενιστάν μια “από τις πιο καταπιεστικές χώρες της γης, με τις θρησκευτικές ή άλλες ελευθερίες να είναι υπό τεράστιους περιορισμούς και τους υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων να αντιμετωπίζουν τη συνεχή απειλή κυβερνητικών αντιποίνων”. Όλα αυτά στα λέω για να καταλάβεις πού μεγάλωσε ο Balaev και μετά να το συνδυάσεις με το δεδομένο ότι “η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται έως τα 5 του χρόνια”. Πίστεψε με. Θα επιστρέψεις σε αυτό, σε λίγο.

Πιο εύκολα νικούσες σε διεθνείς διοργανώσεις, από ό,τι στις εγχώριες

Ο Balaev που λες, ξεκίνησε ελευθέρα πάλη, γιατί αυτό ήταν το σπορ που έκανε ο μεγαλύτερος του αδελφός. Σύντομα διαπίστωσε πως του αρέσει και έδωσε όλο του το είναι. Του τύπου να λέει από τα 6 του πως “στόχος μου είναι να πάρω χρυσό σε Ολυμπιακούς Αγώνες”. Όχι όνειρο. Στόχος. Είχε και τους λόγους του να πιστεύει ότι μια μέρα θα εκπροσωπήσει τη χώρα του. Για παράδειγμα, από πολύ μικρή ηλικία τον κάλεσαν να προπονείται στην ακαδημία της Ρωσίας, για αθλητές που είχαν τις δυνατότητες να εμφανιστούν στους Αγώνες. “Έκτοτε δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, από το να κάνω προπονήσεις, από το πρωί έως το βράδυ”, είχε πει στο sportbox.ru. “To σύστημα που είχαμε, δούλευε ρολόι. Ήταν πολύ δύσκολο να σε επιλέξουν μέσα από χιλιάδες που ασχολούνταν με το σπορ σε όλη τη χώρα. Και εφόσον σε επέλεγαν, κρατούσαν μόνο εκείνους που είχαν θετικά αποτελέσματα και ανταπεξέρχονταν του γενικότερου ανταγωνισμού. Που ήταν δυνατοί στο σώμα και το μυαλό”.

Photo: © DIA

Στα θετικά ήταν ότι “όλοι μαθαίναμε να “χτίζουμε” τη διαδικασία που μας έφτανε στις επιτυχίες. Και οι επιτυχίες στην τότε Σοβιετική Ένωση ήταν πραγματικότητα για όλα τα σπορ. Ξέρεις πώς γινόταν αυτό; Ο ανταγωνισμός που είχαμε στα τοπικά πρωταθλήματα ήταν πολύ μεγαλύτερος από εκείνον που αντιμετωπίζαμε σε διεθνείς διοργανώσεις. Οι ξένοι το ήξεραν και φοβούνταν προκαταβολικά, όταν επρόκειτο να μας αντιμετωπίσουν”.

Αν κάποιος του έλεγε στα 15 πως δεν θα ανέβει στο βάθρο Ολυμπιακών Αγώνων “θα τον χτυπούσα! Βλέπεις, τότε ήταν που είχα κερδίσει το πρωτάθλημα στην ακαδημία της χώρας, με παιδιά που προπονούνταν για να αγωνιστούν σε Αγώνες”. Μεταξύ των “θυμάτων' του ήταν και ο Gannadiy Laliev, μετέπειτα αργυρός Ολυμπιονίκης, τον οποίον είχε νικήσει 7-1. “Ομολογώ βέβαια, πως η εξέλιξη δεν ήταν η αναμενόμενη”, γιατί έγινε κάτι στο οποίο δεν μπορούσε να υπολογίσει: η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε.

“Άλλαξαν τα πάντα. Πρέπει να ομολογήσω ωστόσο, ότι δεν με “χτύπησε” η πραγματικότητα αμέσως. Δηλαδή, δεν βίωσα αμέσως τις διακρίσεις των Καυκάσιων στο Τουρκμενιστάν. Την καταπίεση υπό την οποία ζούσαν -τους έδιωχναν από τα πανεπιστήμια και από τα σπίτια τους. Ίσως γιατί είχα κερδίσει ένα ακόμα πρωτάθλημα, το 1992 και επόμενη υποχρέωση μου ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εκεί εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος του Τουρκμενιστάν, μολονότι τον είχε διεκδικήσει η Ρωσία. Αλλά εκείνος εμπιστεύτηκε τον τόπο του, εν όψει και των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης. Και τι έγινε;

Mε τον προπονητή του, μετά την κατάκτηση τουρνουά, στα 16 (credit: instagram: maratmotivator)

“Η χώρα μου δεν είχε χρήματα να καλύψει τα έξοδα της αποστολής, όπως μου αποκάλυψε ο προπονητής μου, σε κατ' ιδίαν συνάντηση. Για την ακρίβεια μου είπε πως δεν είχε εγκριθεί το κόστος και έτσι δεν θα πήγαινα πουθενά”, γεγονός που του προκάλεσε σοκ, διότι μόλις είχε δει το στόχο του να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια του 16χρονου Marat.

“Τότε κατάλαβα πως το καλύτερο που θα είχα να κάνω ήταν να φύγω από το Τουρκμενιστάν. Με αναζητούσε και ο στρατός και ήμουν βέβαιος ότι θα ερχόταν να με μαζέψει από την προετοιμασία μου”. Κάπου εκεί “έχασε” και τη μητέρα του -σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα- και ένα χρόνο μετά, πέθανε και ο πατέρας του από το μαράζι. Δεν είχε κάποιο λόγο να μείνει στο Τουρκμενιστάν. Τουναντίον, είχε πάρα πολλούς για να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε.

Είχε συγγενείς στην Οσετία, οπότε διάλεξε να μετεγκατασταθεί εκεί. “Ο κύριος λόγος ήταν η σχολή πάλης που υπήρχε στην περιοχή. Ήμουν ακόμα νέος και δεν είχα μάθει πολλά για την τεχνική. Έως τότε αγωνιζόμουν με τη δύναμη μου. Στην Οσετία διαπίστωσα πως ανεξάρτητα από τη σωματοδομή σου, μπορείς να κάνεις θαύματα αν μάθεις κάποιες βασικές τεχνικές. Συνέχισα να πιστεύω πως τη μεγαλύτερη διαφορά την κάνει το μυαλό και πόσο το αφήνεις να επηρεάσει τις καταστάσεις”.

Τον φιλοξένησε η θεία του, η οποία του εξασφάλιζε και στέγη και τροφή (τρεις φορές την ημέρα). Επίσης, του έδινε και κάποια χρήματα για τις μετακινήσεις του. Πέραν τούτου, δεν είχε κάτι άλλο “παρ' όλα αυτά συνέχισα να έχω ως μόνο στόχο το να πάρω Ολυμπιακό μετάλλιο. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι το έριξαν στις απάτες για να ζήσουν. Ήταν πολύ τρομαχτικά χρόνια. Κάθε μέρα κάποιος σκοτωνόταν στους δρόμους. Ειδικά στον Καύκασο, όπου οι κάτοικοι είναι λίγο ευέξαπτοι. Θα μπορούσα να μπλέξω πολύ εύκολα, αλλά σκέφτηκα ότι η καλή ζωή μπορεί να μου στοιχίσει ακριβά. Οπότε επέμεινα στο στόχο μου”.

Οι καλύτεροι παλαιστές είναι αυτοδίδακτοι

Πέραν των προπονήσεων που έκανε κάθε μέρα, συνήθιζε να παρακολουθεί και πώς πάλευαν άλλοι. Όπου “άλλοι”, υπήρχαν και κάποιοι Ολυμπιονίκες. Οπότε είχε κίνητρο. Και λόγο. Φρόντισε να κάνει και κάτι ακόμα: “Να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Διάβασα φιλοσοφία, ποίηση, βουδισμό για τη φύση της ύπαρξης. Και ναι, σε όλα αυτά βρήκα πράγματα που με βοήθησαν στο αγώνισμα μου”. Να σου πει και ένα παράδειγμα: “Έμαθα να συμπεριφέρομαι στην πάλη, σαν να είναι τέχνη. Έβλεπα ας πούμε, τους Αμερικανούς και διαπίστωνα πως κινούνται σαν ρομπότ. Ήταν... προγραμματισμένοι να κάνουν όσα είχα μάθει. Δεν είχαν δημιουργία. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτεροι παλαιστές είναι αυτοδίδακτοι. Αν δεν αναπτύξεις το δικό σου, ιδιαίτερο στιλ, δεν πετυχαίνεις. Οφείλεις να μαζέψεις τα όπλα που θα σε κάνουν πιο αποτελεσματικό, βάσει του μεγέθους και των χαρακτηριστικών που έχεις”. Και πώς βρέθηκε στη φυλακή; Μια στιγμή.

“Για τέσσερα χρόνια προσπαθούσα καθημερινά και χωρίς διάλειμμα να τιμήσω το στόχο μου. Αλλά δεν εμφανιζόταν κάποιος σπόνσορας και δεν μπορούσα να ζήσω. Θυμάμαι, είχα εμμονή με τον Buvaysar Saitiev (χρυσό στους Αγώνες του '96, του 2004 και του 2008, μεταξύ πολλών άλλων) και ήθελα να αγωνιστώ εναντίον του. Τώρα καταλαβαίνω ότι το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν να χάσω, γιατί... δεν ήμασταν καν στα ίδια κιλά”.

Τότε όμως, πίστευε γενικά στις δυνατότητες του, αλλά δεν τις τσέκαρε σε διοργανώσεις, μοιραία δεν έβρισκε χρήματα, αλλά μια ακόμη συνέπεια ήταν πως είχε “σκουριάσει”. Ο προπονητής του, του είχε προτείνει να δηλώσει ψευδή ημερομηνία γέννησης (κατά τρία χρόνια νεότερη), ώστε να παίζει στα τουρνουά των νέων και να μπορεί κατ' αυτόν τον τρόπο, να βρει λεφτά. Αρνήθηκε, απογοητεύτηκε και τα παράτησε. Πάλι βέβαια, έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ζήσει.

Δηλαδή, στο γυμναστήριο πήγαινε, αλλά κυρίως για να δει τους νέους φίλους που είχε κάνει και οι οποίοι δραστηριοποιούνταν στο έγκλημα. Με κάποιον τρόπο έπρεπε να ζήσει και αφού δεν μπορούσε να το κάνει όπως θα ήθελε, το έκανε όπως μπορούσε: παραβιάζοντας σπίτια. “Δεν έβλεπα φως στο τούνελ και αποφάσισα να εγκαταλείψω. Συχνά, οι αθλητές που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, γίνονται αλκοολικοί ή εμμονικοί. Εγώ προσπάθησα να κρατηθώ. Συχνά, έλεγα στον εαυτό μου “θυμήσου ποιος ήσουν, με ποιους τεράστιους κόουτς προπονήθηκες”, αλλά δεν είχα κάπου να στραφώ για να σωθώ και έγινα κλέφτης. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν κλειστές πόρτες για εμένα. Μπορούσα να μπω όπου ήθελα και να πάρω ό,τι χρειαζόμουν”.

Ένα βράδυ, τον σταμάτησαν αστυνομικοί για έλεγχο και βρήκαν στο αυτοκίνητο του τα εργαλεία της “δουλειάς”, ό,τι χρησιμοποιούσε για να “ανοίξει” σπίτια. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση. Ήταν 27 χρόνων.

Εξευτελισμός, εκφοβισμός και ξύλο

Στη φυλακή πέρασε πολλά. Στην καθημερινή διάταξη ήταν οι εξευτελισμοί, το ξύλο και ο εκφοβισμός. Θυμάται μια φορά που έσπασε με το κεφάλι του, ένα παράθυρο. Δεν μπορούσε να δεχθεί ότι είχε καταστρέψει τη ζωή του, τα όνειρα του, εξαιτίας λανθασμένων επιλογών. Μήνα με το μήνα ένιωθε να αλλάζει. Ως άνθρωπος και ως ψυχολογία. Σύντομα είχαν “ξυπνήσει” όλα τα άγρια ένστικτα που είχε μέσα του -και που δεν ήξερε καν πως διαθέτει-, για να επιβιώσει. Μια ημέρα, έσπευσε να βοηθήσει ένα φίλο του, ο οποίος είχε πέσει θύμα άγριας επίθεσης. Του πρόσθεσαν άλλα πέντε χρόνια φυλάκισης, στην ποινή του. Αυτό σήμαινε πως θα έμενε πίσω από τα σίδερα, έως ότου έφτανε κοντά στα 40. Από την αρχή του ξεκαθάρισαν ότι δεν υπήρχε ελπίδα πρόωρης αποφυλάκισης. Η σύζυγος του ζήτησε διαζύγιο, πήρε τους δυο γιους τους και μετακόμισαν στην Ουκρανία.

Τότε ήταν που ήλθε αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Τον “έστησε” στον τοίχο, τον μάλωσε και μετά τον αγκάλιασε. Βρήκε μια δουλειά, μέσα στη φυλακή ώστε να έχει κάνει να κάνει με την ελευθερία του -όταν θα ερχόταν αυτή η ώρα. Βοήθησε και κάτι ακόμα: μια κοπέλα που είχε γνωρίσει, πριν μπει στη φυλακή. Η νυν γυναίκα του, η Ελπίδα, με την οποία ζει στην Αγία Πετρούπολη. “Όταν ήλθε στη ζωή μου, δεν είχα τίποτα. Και παρ' όλα αυτά, με στήριξε σε κάθε μου προσπάθεια”.

Όλοι με σταύρωσαν πριν ξεκινήσω

Αυτή λοιπόν, ήταν μια καλή αρχή, όταν αποφυλακίστηκε, στα 37 του. Έμενε να βρει κάτι να κάνει με τη ζωή του. “Δοκίμασα πολλές δουλειές, αλλά πουθενά δεν αισθάνθηκα όπως όταν πατούσα το πόδι μου στο ταπί. Είχα ήδη αποφασίσει πως δεν ήθελα να γυρίσω στην πάλη”. Ένας φίλος του ασχολείτο με τα ΜΜΑ. Του ζήτησε να τον βοηθήσει. Ήταν διστακτικός και εκ πρώτης, δέχθηκε τη δουλειά του προπονητή, σε τοπικό γυμναστήριο. Σιγά, σιγά, βλέποντας τους νέους που έκαναν προπονήσεις στο χώρο, πήρε αέρα.

“Ξέρεις τι μου έδωσε την ώθηση που ήθελα; Τα επιτεύγματα άλλων αθλητών που σε μεγάλη ηλικία διεκδίκησαν το δικαίωμα τους στη διάκριση. Ο George Foreman έγινε πρωταθλητής στην πυγμαχία, όταν ήταν 45 χρόνων. Όλοι με “σταύρωσαν” πριν καν ξεκινήσω. Μου έλεγαν είσαι πολύ μεγάλος. Γιατί προσπαθείς;”. Τους απαντούσα “όσο δεν είμαι ο πρωταθλητής, δεν θα πάω πουθενά”. Γελούσαν”. Τώρα μάλλον δεν γελάει κανείς. “Το ζητούμενο μου δεν ήταν τα χρήματα ή το να γίνω διάσημος. Ήταν αυτό που υπάρχει στο αίμα των αθλητών, το να θες να γίνεις παράδειγμα προς μίμηση, να τα καταφέρεις. Δεν ήταν εύκολο. Αλλά δεν ήταν και ανέφικτο”.

Στην αρχή δεν μιλούσε σε άνθρωπο. “Αν ήξεραν όσοι με χλεύαζαν, το λόγο που επέστρεψα στα γυμναστήρια, θα με έστελναν στο ψυχιατρείο. Εγώ πάλι, εστίαζα στο γεγονός ότι όλοι αντιλήφθηκαν πολύ σύντομα πόσο σοβαρός ήμουν σε αυτό που έκανα. Ξεκίνησα με 2ωρες προπονήσεις. Το σώμα μου θυμόταν και αυτό με βοήθησε και στο θέμα της αυτοπεποίθησης. Όπως και ότι νίκησα στο πρώτο sparring -εναντίον του πρωταθλητή της Αγίας Πετρούπολης, ο οποίος ήταν και πιο βαρύς. Έμενε κάτι ακόμα: να αποκτήσω την καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση”. Στο μυαλό του, είχε ξεπεράσει το μεγαλύτερο εμπόδιο: “Την πάλη με τον εαυτό μου, με τη ψυχή μου, με το υποσυνείδητο μου. Όταν υπάρχει ειρήνη μέσα σου, όλα γίνονται πιθανά”.

Παραδέχθηκε ότι το ΜΜΑ δεν ήταν απλή υπόθεση “αλλά είπα στον εαυτό μου “πρώτα θα φας ξύλο, αλλά μετά θα ανταποδώσεις. Να μην είσαι ντροπαλός”. Ο Sergei Nikita ήταν ο μόνος προπονητής που τον πίστεψε. Και τον βοήθησε. Ήταν και αυτός που του έδωσε το “Motivator” για παρατσούκλι. “Μάλλον βοήθησε το γεγονός ότι πολλά από τα παιδιά που γυμνάζονταν στο ίδιο γυμναστήριο, με έβλεπαν και αποκτούσαν και οι ίδιοι κίνητρο. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου πως χρειάζομαι να έχω κάποιον ως παράδειγμα. Σκέφτηκα λοιπόν, γιατί να μη γίνω εγώ το παράδειγμα”.

Έπεφτε, αλλά σηκωνόταν -πάντα

Δεν χρειάζεται να σου πω τι ήθελε. “Είχα αποφασίσει να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να πάρω τον τίτλο και να δείξω πως η ηλικία δεν έχει την παραμικρή σημασία”. Τον Αύγουστο του 2014 κέρδισε τα πρώτα του χρήματα από τις Mixed Martial Arts: 800 ευρώ. Το πιο σημαντικό βέβαια, ήταν ότι κατάλαβε πως μπορεί να τα καταφέρει. Ένας από τους κύριους αντιπάλους του, στις προπονήσεις, ο Pavel Vitruk του έδωσε το πιο πολύτιμο μάθημα, όταν σε sparring τον χτύπησε με μεγάλη δύναμη στο συκώτι. Έπεσε στο έδαφος, σφαδάζοντας. Σηκώθηκε αμέσως και δέχθηκε δεύτερο χτύπημα. Έπεσε πάλι, αλλά από εκείνη τη στιγμή άρχισε να σκέφτεται τι πρέπει να κάνει, ώστε να μην του ξανασυμβεί αυτό. Άλλαξε προπονητή, αυξήθηκαν οι ώρες προπόνησης και στους 18 επόμενους μήνες έκανε άλλες δυο νίκες.

Ακολούθησαν και άλλες επιτυχίες σε τουρνουά. Όσο βελτιωνόταν το ρεκόρ του, βελτιωνόταν και ο μισθός του. Στα 40 κλήθηκε να αλλάξει κατηγορία (“και δεν είναι εύκολο να χάνεις κιλά, στην ηλικία μου, πριν έναν αγώνα”) και να προετοιμαστεί για το ACB 31. Ο προπονητής του, Ali Hasanov του έβαλε ένα τεστ, πριν αποφασίσει αν θα τον δηλώσει στη μεγάλη διοργάνωση: τον έβαλε να παίξει με έναν Τσετσένο, ονόματι Kokov, ο οποίος είχε για ρεκόρ το 8-1. Επίσης, του το είπε τελευταία στιγμή. Ο Balaev δεν αρνήθηκε την πρόκληση. Χρειαζόταν τα χρήματα για να επισκεφτεί έναν από τους αδελφούς του, στην Οσετία. Έπρεπε να χάσει 13 κιλά. Για τέσσερα 24ωρα έκανε δίαιτα και crossfit.

To πρωί του ζυγίσματος

Η ημέρα του αγώνα πλησίαζε, αλλά δεν είχε χάσει το απαιτούμενο βάρος. Προστέθηκε και ένα ακόμα πρόβλημα: απέκτησε πρόβλημα με το διαβατήριο του. Πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να κάνει ταξίδι δύο ημερών, με αυτοκίνητο, μέσα από βουνά. Έφτασε στην πόλη που θα έπαιζε, στις 11 το βράδυ, παραμονή της μάχης. Είχε ακόμα να χάσει 6 κιλά, πριν το ζύγισμα, στις 9 το πρωί. Δεν κοιμήθηκε. Το μισό βράδυ έτρεχε και το άλλο μισό το πέρασε σε σάουνα. Στις 9 ανέβηκε στη ζυγαριά. Είχε πιάσει το επιθυμητό βάρος, αλλά έδειχνε καταβεβλημένος. Όταν πάτησε το πόδι του στο ρινγκ, ήλεγξε κάθε γύρο και τελικά νίκησε για να σοκάρει αντιπάλους και φαν. Οι νίκες συνεχίζονταν και έτσι κέρδισε το δικαίωμα συμμετοχής στο ACB 31, στην κατηγορία φτερού. Αντίπαλος του ήταν ο 21χρονος Yusuf Raisov. Πρωταγωνίστησαν σε έναν από τους πιο συναρπαστικούς αγώνες της χρονιάς. Και μάλλον δεν χρειάζεται να σου πω ποιος νίκησε.

“Ο Yusuf είναι σχεδόν συνομήλικος με το μεγάλο μου, γιο" σχολίασε, όταν πια όλα είχαν τελειώσει και είχε αποδείξει ότι η δύναμη του μυαλού και η θέληση είναι ό,τι σημαντικότερο μπορεί να έχει ο όποιος αθλητής. Ναι, έγινε πρωταθλητής, τρία χρόνια μετά την αποφυλάκιση του “αλλά δεν σκοπεύω να κλείσω εδώ την καριέρα μου. Θέλω να συνεχίσω να δίνω το παράδειγμα στα αγόρια μου (16 και 18 χρόνων), τα οποία... συμπτωματικά είναι εθισμένοι με την πάλη. Εφόσον ο πατέρας τους έφτασε στην κορυφή, στα 40 εκείνοι δεν έχουν καμία δικαιολογία για να τα παρατήσουν”!

Πηγές: ACB.VK, sportbox.ru, curate.cool, allboxing.ru, history.com.

Credits βασικής φωτογραφίας: curate.cool