Από τις κορυφαίες θέσεις της εθνικής λίγκας και την Ευρώπη, η Cork City FC βρέθηκε στα πρόθυρα της εξαφάνισης, πριν εμφανιστούν -εν μέσω μνημονίου και γενικότερης αναδόμησης της Ιρλανδίας- κάποιοι που ένιωθαν την υποχρέωση να τιμήσουν το πάθος τους, να κρατήσουν την ποδοσφαιρική ομάδα στην πόλη τους. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα συνεργάζονταν με τύπους που δεν... πήγαιναν ιδιαίτερα, αλλά και να αφιερώσουν ό,τι ελεύθερο χρόνο είχαν, μαζί και ό,τι περίσσευε από τον ήδη κουτσουρεμένο μισθό τους. " Πολλοί μας λένε τρελούς. Εμείς όμως, δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το να χρησιμοποιούμε το club, ως μέσο που μας επιτρέπει να δείχνουμε την αγάπη μας για την πόλη μας. Το ποδόσφαιρο είναι ένα θαυμάσιο πράγμα που μπορεί να φέρει κοντά ανθρώπους που δεν θα βρίσκονταν ποτέ στον ίδιο χώρο. Η επαφή με την ομάδα της πόλης σου, είναι κάτι που μπορεί να προκαλέσει αναρίθμητα συναισθήματα, τα ίδια με εκείνα που ζουν εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο". Όχι, όλα αυτά δεν συμβαίνουν στη... χώρα του ποτέ, αλλά στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ιρλανδίας, μετά το Δουβλίνο: το Cork.

Για τους ανθρώπους του, είναι "η πραγματική πρωτεύουσα της χώρας". Για... όλους, είναι αυτή που έχει χτιστεί στο νερό -σε νησιά του ποταμού Lee- και βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά της χώρας. Εκεί βρίσκεται και το δεύτερο μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι στον κόσμο, μετά εκείνου στο Σίδνεϊ. Τα δυο κανάλια του ποταμού "αγκαλιάζουν" την... έδρα 119.230 κατοίκων, με τις γέφυρες να είναι ανάμεσα στα αξιοθέατα που βλέπουν οι 361.877 τουρίστες που επισκέπτονται την περιοχή, κάθε χρόνο. Όπως και ο εντυπωσιακός γοτθικός καθεδρικός ναός του St. Fin Barre, αλλά και το παλιό αποστακτήριο του Jameson whiskey.

Είναι από τις περιοχές της Ευρώπης, με τη μεγαλύτερη βροχόπτωση (αυτήν την εποχή, το θερμόμετρο δείχνει 13 βαθμούς κελσίου), ήταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της ηπείρου, το 2005 -εξ ου και απέκτησε μια essence εκσυγχρονισμού-, αν και κατά βάθος πάντα παραμένει... ατίθαση, όπως αποκαλύπτει ο τίτλος της ως "rebel city". Οι ντόπιοι έχουν τη δική τους διάλεκτο, αλλά με λίγη καλή θέληση οι βασικές γνώσεις στην αγγλική επαρκούν για την επικοινωνία, όπως διαπιστώσαμε από τη συζήτηση μας με τη Niamh O'Mahoney, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Cork City FC, ομάδα που έχει για αφεντικά τους φιλάθλους! Kαι αυτός ήταν ο λόγος που δοκιμάσαμε να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους, να μας εξηγήσουν πώς γίνεται η δουλειά. Η αλήθεια είναι πως η ανταπόκριση ήταν άμεση, καθώς ένα email στην επαφή που υπήρχε στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας ήταν αρκετό για να μας παραπέμψουν στην κυρία O'Mahoney, η οποία με τη σειρά της μας ενημέρωσε ότι η εργασία της ολοκληρώνεται στις 17.00 (δική της ώρα, 19.00 δική μας) και μετά θα μπορούσε να μας διαθέσει όσο χρόνο χρειαζόμασταν.

για να σας βοηθήσω να καταλάβετε ακριβώς τι έγινε το 2010. Το Cork είχε μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση. Κατά το παρελθόν, είχαμε στην πόλη πολλούς επιτυχημένους συλλόγους, αλλά κανείς δεν επιβίωσε μακροπρόθεσμα. Δοκιμάστηκαν σχεδόν όλα τα ονόματα (Cork FC, Cork United, Cork Hibernians, Cork Celtic), αλλά το Cork City FC ήταν εκείνο που διατηρήθηκε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και είναι μόλις 31 χρόνων. Η ιστορία δείχνει πως η πόλη φιλοξενούσε καλές ομάδες και καλούς παίκτες, αλλά ανέκαθεν τελούσε υπό την ιδιοκτησία ιδιωτών και ουδέποτε κατάφερε να επιβιώσει κατ' αυτόν τον τρόπο. Οι ομάδες μας έχουν κερδίσει εθνικούς τίτλους, κύπελλα, ενώ έδωσαν και παίκτες στην εθνική. Πάντα όμως, κάτι πήγαινε λάθος με τα οικονομικά".

Who needs Abramovich

Η ιδέα να δοθεί η διοίκηση στους φιλάθλους προέκυψε αρχικά προ κρίσης " όταν ήταν ιδιοκτήτης ένας τοπικός επιχειρηματίας, ο Brian Lennox. Απολάμβανε τον σεβασμό όλων μας και παράλληλα με την ομάδα, "έτρεχε" μια οικογενειακή επιχείρηση, στο χώρο της εστίασης. Οι φαν είχαν βγάλει μάλιστα, και ένα σχετικό σύνθημα: "Who needs Abramovich, Brian sells lots of chips"! Όλα πήγαιναν καλά, πλήρωνε τις οφειλές στην ώρα τους και το 2005 πήραμε το πρωτάθλημα, έχοντας μια εξαιρετική ομάδα. Κάποιοι εκ των φιλάθλων, διατυπώσαμε ωστόσο, ορισμένες ανησυχίες ως προς τον τρόπο που διαχειριζόταν την κατάσταση ο Brian. Οι συζητήσεις μας αφορούσαν το μέλλον και το πώς θα μπορούσε να επιβιώσει το club, στη μετά-Brian εποχή -γιατί όπως πιθανόν να γνωρίζετε, κανείς πρόεδρος δεν μένει για πάντα".

Οι FORAS (Friends of the Rebel Army Society Ltd., με το ακρωνύμιο να... βγάζει τη λέξη που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει "δουλεύουμε μαζί") δημιουργήθηκαν με σκοπό να βοηθήσουν "ώστε να διασφαλιστεί πως θα είχαμε πάντα μια ομάδα της λίγκας στο Cork. Μια εκ των βασικών ευθυνών μας ήταν από την πρώτη στιγμή, πως θα έπρεπε να στηρίζουμε την προσπάθεια, με όποιον τρόπο μπορούσαμε. Η πρωταρχική μας ιδέα ήταν να μαζέψουμε χρήματα, για να οικοδομήσουμε ένα προπονητικό κέντρο, το οποίο εν συνεχεία θα μπορούσαμε να ενοικιάσουμε στο σύλλογο. Είχαμε την ελπίδα ότι στα χρόνια που θα έρχονταν, θα μπορούσαμε να πάρουμε και κάποιες μετοχές, αλλά αυτό μας φαινόταν τότε ως κάτι πολύ μακρινό". Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική.

Οι τεχνοκράτες και το καθεστώς εκκαθάρισης

Τη σεζόν 2007-08, ο Brian Lennox ωθήθηκε στο να πουλήσει την ομάδα, γιατί αυξάνονταν τα έξοδα και ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί. Την ίδια περίοδο, η λίγκα στην Ιρλανδία κινείτο κατά τρόπο ώστε να γίνει πλήρως επαγγελματική, ενώ θα έπρεπε να δημιουργηθούν και τμήματα υποδομής. " Ο Brian είχε πιστέψει ότι είχε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να αναλάβει, αλλά αυτό που φάνηκε στην πράξη ήταν πως ο Jim Little εκπροσωπούσε έναν επενδυτικό όμιλο (Arkaga). Αυτό που ήθελε ο συγκεκριμένος όμιλος, το κύριο ενδιαφέρον του, ήταν να πάρει το club και να βγάλει χρήματα από αυτό. Υποσχέθηκαν ένα νέο στάδιο, 40.000 θέσεων και 30 εκατ. ευρώ κόστους, επενδύσεις σε παίκτες και ακόμα περισσότερες επιτυχίες. Οι φίλαθλοι δεν μπορούσαν παρά να αισθάνονται ευχαριστημένοι. Παρ' όλα αυτά, το καλοκαίρι του 2008, προέκυψε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα.

Η Arkaga είχε διορίσει κάποιον να "τρέξει" το σύλλογο, ο οποίος δεν είχε ιδέα από αυτή τη δουλειά. Για να καταλάβετε, είχε υπογράψει συμβόλαιο, στο οποίο αναφερόταν πως ο εν λόγω επιθετικός θα έπαιρνε μπόνους ακόμα και αν δεν έπαιζε, ακόμα και αν δεν έβαζε ποτέ γκολ. Το μισθολογικό κόστος αυξήθηκε κατακόρυφα και βρεθήκαμε να χρωστάμε 1.3 εκάτ. ευρώ, ποσό τεράστιο αν σκεφτείτε πως κατά μ.ο. στο γήπεδο έρχονται 3.500 φίλαθλοι. Η Cork City FC μπήκε κάπως έτσι, σε καθεστώς εκκαθάρισης (ζητήθηκε η προστασία ενός δικαστηρίου, για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα, όπως η "εταιρία" ανοικοδομούνταν), τον Αύγουστο του 2008. Ένας ορκωτός λογιστής ορίστηκε, με την αποστολή να δημιουργήσει ένα πλάνο διάσωσης. Οι παίκτες πουλήθηκαν σε ομάδες της Αγγλίας, έγινε μείωση προσωπικού, ενώ μειώθηκαν στο ελάχιστο τα έξοδα. Την ίδια εβδομάδα που μπήκε ο σύλλογος σε καθεστώς εκκαθάρισης, οι FORAS δημιουργήθηκαν επίσημα και από την πρώτη στιγμή έγιναν "η φωνή των φιλάθλων". Αυτή που εξέφραζε τις ανησυχίες όσων αγαπούσαν την ομάδα.

Όποιος ενδιαφερόταν να γίνει μέλος (το αυτό ισχύει και τώρα) έδινε 120 ευρώ το χρόνο (60 για τους ανέργους) και μαζί με την κάρτα, έπαιρνε και δικαίωμα μιας ψήφους στο Board of Management (ας πούμε ΔΣ), που επόπτευε και εξακολουθεί να εποπτεύει τα πάντα. Οι FORAS λοιπόν, δούλεψαν μαζί με τον ορκωτό λογιστή, για να αυξήσουν τα πιθανά έσοδα. Δημιουργήθηκε ένα ταμείο, για τις οφειλές προς τους υπαλλήλους και τους παίκτες, οι οποίοι έπαιρναν μόνο έναντι και έως τα Χριστούγεννα του 2008 κυριολεκτικά έδιναν μάχη, για να βγάλουν τη μέρα. " Ο τρόπος με τον οποίον κινηθήκαμε, ήταν τόσο καλά δομημένος από την πρώτη στιγμή κερδίσαμε την εμπιστοσύνη. Στο τέλος της εκκαθάρισης, ο ειδικός ανακοίνωση πως από τους ενδιαφερόμενους επενδυτές, που είχαν καταθέσει το ενδιαφέρον τους να αναλάβουν, μαζί και το πλάνο για την οικονομική υποστήριξη, ξεχώριζε τον Tom Coughlan". Οι παίκτες μολονότι πεινούσαν, κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό του Setanta Sports Cup και να το κατακτήσουν. " Πράγμα που σήμαινε πως η θητεία του Coughlan θα ξεκινούσε από θετικό σημείο". Τα χρέη του συλλόγου είχαν τακτοποιηθεί, εξαιρουμένων αυτών που αφορούσαν τους μισθούς των ποδοσφαιριστών".

Αρχικά, ο νέος ιδιοκτήτης προσπάθησε να δουλέψει με τους FORAS και δεσμεύτηκε δημοσίως πως μια ημέρα θα τους έδινε τα ηνία. Πολύ σύντομα όμως, αυτή η σχέση θα γινόταν προβληματική. "Άλλαξε τον προπονητή στο τέλος του 2008, με το club να εξακολουθεί να ξοδεύει πολλά χρήματα σε μισθούς, χωρίς να έχει αυξήσει τα έσοδα". Κάπως έτσι, οι FORAS αποσύρθηκαν από την προσπάθεια. "Είχαμε εκφράσει την ανησυχία μας, για τις αποφάσεις των διοικούντων. Συμπεριλαμβανομένης αυτής που αφορούσε την ελεύθερη είσοδο των οπαδών, σε ένα ματς. Αρχίσαμε λοιπόν, να διαμαρτυρόμαστε δημόσια, εναντίον του ιδιοκτήτη. Εκείνος, συνέχισε να διοικεί το σύλλογο με το δικό του τρόπο και όχι σύμφωνα με τον ενδεδειγμένο τρόπο, αυτόν που θα επέτρεπε τη βιωσιμότητα. Μην έχοντας άλλη επιλογή, μια μέρα ανακοινώσαμε πως θα διαδηλώσουμε στη σέντρα, στο ημίχρονο ενός τηλεοπτικού ματς".

Οι 11 ημέρες που θα θυμούνται μια ζωή

Η FAI (Football Association of Ireland) κάλεσε σε συνάντηση αντιπροσωπεία των FORAS, προκειμένου να ακούσει τις ενστάσεις των φαν " με μια προϋπόθεση: να ματαιώναμε τη διαμαρτυρία". Η συνάντηση έγινε, η διαμαρτυρία όχι, με τους υπεύθυνους της ομοσπονδίας να ενημερώνουν ότι επρόκειτο να παρακολουθήσουν στενά τις εξελίξεις στο Cork, πριν συμβουλεύσουν τους οργανωμένους οπαδούς να κάνουν αίτηση για άδεια συμμετοχής της ομάδας, στη First Division της επόμενης σεζόν " ως μέτρο πρόληψης". Προς τα τέλη του 2009, ο Coughlan τιμωρήθηκε από κάθε δραστηριότητα που αφορούσε το ποδόσφαιρο για 12 μήνες, διότι ο σύλλογος είχε χάσει και άλλη δόση, από την τακτοποίηση των οφειλών. "Είχαμε ήδη προσπαθήσει, με τη βοήθεια δυο τοπικών επιχειρηματιών, να αγοράσουμε το σύλλογο, αλλά ανακαλύψαμε πως υπήρχαν οφειλές 1.000.000 ευρώ, στον έλεγχο των βιβλίων. Ο Tom ήθελε να τον πληρώσουμε για να μας δώσει την ιδιοκτησία, μολονότι χρωστούσε χρήματα". Τελικά, τον Φεβρουάριο του 2010 η FAI θα ενέκρινε την αίτηση των FORAS, για συμμετοχή της ομάδας στην πρώτη κατηγορία και όχι αυτή που είχε καταθέσει η εταιρία που διοικούσε την Cork City FC (CCIFL Ltd). Η μεταβίβαση της ιδιοκτησίας θα ολοκληρωνόταν με την ευλογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

" Πρακτικά, αυτό σήμαινε πως είχαμε 11 ημέρες, για να δημιουργήσουμε από το μηδέν ομάδα και να παρουσιαστούμε στη νέα σεζόν. Είχαμε 11 ημέρες να βρούμε 11 παίκτες, προπονητή, προπονητήριο, το staff. Κάτι που δεν θα λέγατε πως ήταν και πολύ εύκολο, πολλώ δε αν σκεφτείτε ότι είχαμε χάσει την προθεσμία για τους ερασιτέχνες και έπρεπε να εξαγοράσουμε συμβόλαια. Αλλά τα καταφέραμε. Πιστέψτε με, ουδείς θα ξεχάσει ποτέ τη δουλειά που ρίξαμε όλοι εκείνες τις 11 ημέρες".

Η ομάδα του 2010

Ξεκίνησαν από την επιστροφή του ασίσταντ κόουτς της περασμένης αγωνιστικής σεζόν, ο ο οποίος κάθισε στην πρώτη καρέκλα (Τommy Dunne, ο οποίος μετά το 2013 έδωσε τη θέση του στον John Caulfield), ο οποίος πήρε προαγωγή. Συνέχισαν με δυο μέλη για το staff "κ αι πήγαμε στο πρώτο ματς, με την Derry City με 13 παίκτες. Φυσικά, δεν είχαμε κάνει καμία προετοιμασία. Μόνο δυο προπονήσεις. Φύγαμε από εκεί με το "Χ" (1-1), που στο μυαλό μας ήταν απίστευτο αποτέλεσμα". Εξυπακούεται πως ο στόχος για εκείνη τη χρονιά, ήταν να αποφευχθεί ο υποβιβασμός. " Τα καταφέραμε, όπως παράλληλα αποπληρώσαμε τα χρέη, κάτι που επίσης ήταν τεράστια επιτυχία. Χρειάστηκε να περάσουμε πολλά βράδια στο πόδι, να τσακωθούμε, να αγχωθούμε, αλλά στο τέλος να βρούμε τις λύσεις. Δεν παραιτηθήκαμε, δεν παραδοθήκαμε. Συνεχίσαμε να προσπαθούμε, γιατί πια εμείς ήμασταν οι υπεύθυνοι της αγαπημένης μας ομάδας. Αν κάτι πήγαινε στραβά, δεν υπήρχε άλλος να ρίξουμε πάνω του το φταίξιμο. Θα ήταν 100% δικό μας".

Στο τέλος της ημέρας " όταν εμφανίστηκε ο Tom Coughlan, είχε μεγάλες ιδέες για τον τρόπο που έπρεπε να λειτουργήσει ο σύλλογος. Η ουσία ωστόσο, είναι πως όπως κάθε εταιρία, ο σύλλογος πρέπει να λειτουργεί κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο, που βασίζεται στα έξοδα και τα έσοδα. Ανέλαβε στο τέλος του 2008 και στα μέσα της επόμενης σεζόν πάλευε να πληρώσει λογαριασμούς και μισθούς, αντί να σκεφτεί να μειώσει τα έξοδα ή το πώς μπορεί να αυξήσει τα έσοδα. Ήταν άλλη μια απόδειξη για την αναποτελεσματικότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, όταν πρόκειται για κάτι που είναι πολύ σημαντικό σε μια ολόκληρη κοινότητα".

Τα μνημόνια και πώς βγαίνεις από αυτά

Ό,τι και αν συνέβαινε, όποια και αν ήταν τα οικονομικά δεδομένα " ο κόσμος πάντα ήθελε επαγγελματικούς συλλόγους, με καλούς παίκτες και καλό επίπεδο ποδοσφαίρου. Η κρίση και η είσοδος στο μνημόνιο "στέγνωσε" την αγορά, σε μια νύχτα και έπρεπε να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους. Κατ' αρχάς, έπρεπε να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι για κάποια χρόνια δεν θα είχαμε τη δυνατότητα στο κέρδος. Μας ενδιέφερε και μας ενδιαφέρει περισσότερο να απολαμβάνουμε για πάντα την ομάδα στην πόλη μας". Κάπου εδώ, θέλησε να διευκρινίσει πως η δική της χώρα, εν αντιθέσει με τη δική μας, είχε τραπεζικό χρέος (είχαν εκτεθεί στη φούσκα της αγοράς ακινήτων) που την οδήγησε στο μνημόνιο. Σε εμάς ήταν το δημοσιονομικό, με αυτό των τραπεζών να προκύπτει κυρίως, από το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου.

Στα πέντε χρόνια, η Ιρλανδία απαλλάχτηκε από τον βραχνά και επιβίωσε, γιατί είχε φροντίσει να διατηρήσει τη χαμηλή φορολογία των επιχειρήσεων (12.5%), να αποκτήσει παραγωγική βάση και να προσελκύσει εξαγωγικές επιχειρήσεις (πληροφορικής, λογισμικού, φαρμάκων και χρηματοοικονομικές). Επιπροσθέτως, άρχισε την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων. Αν το θέλετε σε αριθμούς, οι εξαγωγές της Ιρλανδίας (της μικρής εσωτερικής αγοράς) υπολογίζονται πάνω από το 100% του ΑΕΠ (το σύνολο των προϊόντων που παράγει μια οικονομία -Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Αυτές της Ελλάδας φτάνουν στο 27%. " Η έξοδος από την όποια οικονομική κρίση χρειάζεται δουλειά, παραγωγή και συναίνεση. Διαφορετικά, δεν γίνεται τίποτα", ενώ πάντα χρήσιμη είναι η πολιτική σταθερότητα -λένε εκείνοι που ξέρουν.

Πίσω στην ομάδα (αλλά και πάλι μπορείτε να δείτε τη γενικότερη εικόνα) " σήμερα, με τους φιλάθλους να είναι οι ιδιοκτήτες, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια του συλλόγου. Κανείς προπονητής, κανείς παίκτης, κανένα άτομο δεν είναι πιο σημαντικό από το να έχουμε ένα υγιές και ζωντανό ποδοσφαιρικό οργανισμό. Η δύναμη από την ιδιοκτησία των φιλάθλων μας επιτρέπει να κάνουμε το μέλλον του club την πρώτη μας προτεραιότητα. Οι ιδιώτες ιδιοκτήτες γνωρίζουν πως μπορούν να μείνουν σε αυτές τις θέσεις για πάντα. Οι φίλαθλοι μπορούν". Αλληλεγγύη λέγεται η λέξη, αν ψάχνετε, με τους διοικούντες την Cork City FC να τιμούν τη βασική αρχή του ομαδικού αθλητισμού: κανείς δεν είναι πάνω από το σύνολο. Μα κανείς.

Όλοι ελέγχονται από το συμβούλιο

Το κύριο ζητούμενο που έπρεπε να καλύψουν οι FORAS, ως νέοι ιδιοκτήτες, ήταν να αποδείξουν πως δεν ήταν σαν τους άλλους. Ότι δεν θα γίνονταν σαν τους άλλους. " Έπρεπε να παίξουμε σωστά το ρόλο μας, από την πρώτη ημέρα. Το πρώτο συμβούλιο συγκροτήθηκε με την παρουσία 10 ανθρώπων, οι οποίοι δραστηριοποιούνταν σε άλλους τομείς. Ένας ήταν στον τομέα σχεδιασμού του δήμου, άλλος μεγάλος μάνατζερ σε πολυεθνική εταιρία, ένας ήταν δημοσιογράφος κλπ. Όλοι προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν, ορμώμενοι από την ευαισθησία που είχαν για την ομάδα. Όλοι πίστεψαν πως αν ενωθούν, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα". Πόσους τέτοιους έχετε δει στη ζωή σας; "Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δηλαδή προκύπτει ένα δράμα, όλοι κλαίνε πάνω από αυτό και λίγοι δραστηριοποιούνται. Όταν όμως, άνθρωποι δουλεύουν μαζί με οργανωμένο και δημοκρατικό τρόπο, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ δυνατό. Παράλληλα, προσελκύουν και άλλους κοντά τους".

Πλέον, οι FORAS εκλέγουν 7 μέλη τους, για το διοικητικό συμβούλιο. Στα γραφεία υπάρχουν τρεις υπάλληλοι, ένας CEO που ασχολείται με τα καθημερινά ζητήματα (" είναι υπεύθυνος για να διασφαλίζει πως θα έχουμε αρκετά χρήματα να πληρώσουμε τα έξοδα, παίρνει τις αποφάσεις σε υποθέσεις ρουτίνας") και ενημερώνει σχετικά το ΔΣ ( "ελέγχει τη δουλειά του CEO και αποφασίζει αν την κάνει καλά"), έναν Club Administrator, ο οποίος δίνει αναφορά στον CEO και έναν προπονητή, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη δουλειά που γίνεται στα τμήματα υποδομής, αλλά και τη γυναικεία ομάδα -προστέθηκε στο μενού πριν δυο χρόνια. Όλοι οι άλλοι είναι εθελοντές (" αυτοί κατέχουν τις θέσεις του μάρκετινγκ, του online και Social media, των μελών, της συγκέντρωσης χρημάτων για φιλανθρωπικούς σκοπούς -τον περασμένο Μάιο μάζεψαν 1384 ευρώ για τη θεραπεία που χρειαζόταν ένα άρρωστο παιδί- και όσων γίνονται τις ημέρες των αγώνων. Κάποιοι προσφέρουν μια φορά την εβδομάδα, άλλοι κάθε μέρα") και αποφασίζουν τα πάντα από κοινού με τον CEO. Μια επίσκεψη στους λογαριασμούς στα social networks ή στην επίσημη ιστοσελίδα, θα σας πείσει πως λίγοι στην Ελλάδα λειτουργούν σαν και αυτήν την ομάδα.

Ο εθελοντισμός ήταν η ραχοκοκαλιά της όλης προσπάθειας, από την πρώτη στιγμή. " Δεν θα είχαμε επιβιώσει, χωρίς τον εθελοντισμό. Τόσο απλά. Οι άνθρωποι που ήλθαν να προσφέρουν προσωπική εργασία, γιατί αγαπούσαν την ομάδα, ήταν που την έσωσαν. Το πνεύμα της κοινότητας ήταν το πιο σημαντικό από όλα. Έχουμε υπολογίσει πως όλος αυτός ο κόσμος, έχει γλιτώσει το club από δεκάδες χιλιάδες ευρώ, κάθε χρόνο. Κάνουν τα πάντα. Από το να καθαρίζουν τις εξέδρες, μετά κάθε ματς, να βάφουν τις εγκαταστάσεις, να πουλάνε εισιτήρια, να δουλεύουν στην μπουτίκ της ομάδας. Συνηθίζουμε να παρουσιάζουμε από έναν εθελοντή στο match program. Ένας εξ αυτών, ο Niall O' Sullivan είπε μέσα σε λίγες λέξεις, όλη την αλήθεια: "η κύρια απόλαυση του να παρακολουθείς τα παιχνίδια, προστίθεται στο να γνωρίζεις ότι τα αποτελέσματα μέσα στο γήπεδο είναι προϊόν ατελείωτης δουλειάς των παικτών, που συνδυάζεται με την αντίστοιχη αφοσίωση του ΔΣ και των εθελοντών". Νιώθουμε αυτή την ομάδα, ως το λόγο που έχουμε για να εκφράζουμε την αγάπη μας για τον τόπο μας".

Δεν υπήρχε ένας που να τους είπε ότι θα επιτύχουν. " Μας έλεγαν πως δεν είναι δυνατόν οι φίλαθλοι να διοικούν ένα σύλλογο. Το μυστικό ωστόσο, ήταν πολύ πιο εύκολο από ό,τι φαντάζεστε: είναι να προσλάβεις κάποιον που να μπορεί να το κάνει! Έναν προπονητή για τη διοίκηση! Μόλις ο κόσμος κατάλαβε ότι δεν θα πηγαίναμε πουθενά, πως είχαμε εμφανιστεί στο προσκήνιο, για να μείνουμε, αποφασισμένοι να δουλέψουμε όσες ώρες χρειαστούν, να κάνουμε ό,τι είχε ανάγκη η ομάδα, αποκτήσαμε αξιοπιστία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η επιχειρηματική κοινότητα του Cork μας έχει εμπιστευτεί, με τρόπο που δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε. Ειλικρινά θα σου πω ότι δεν υπάρχουν συνταγές. Μόνο ένα πράγμα: σκληρή δουλειά. Ανάγκη είναι και η απόλυτη διαφάνεια".

Πώς διασφαλίζεται η διαφάνεια

"Μια φορά το χρόνο, συνήθως κάθε Φεβρουάριο, έχουμε Γενική Συνέλευση και εκλογές. Για να μπεις στο ψηφοδέλτιο, χρειάζεται να είσαι μέλος τουλάχιστον ένα χρόνο και φυσικά να μη χρωστάς τη συνδρομή. Κάθε ενδιαφερόμενος, οφείλει να εξηγεί στο Συμβούλιο γιατί θέλει να γίνει μέλος, με τις εκλογές να έχουν ως εξής: οι ψηφοφόροι μπορούν να έχουν τρεις προτιμήσεις, αλλά μετρά η σειρά επιλογής. Επίσης, τα μέλη έχουν το δικαίωμα να αμφισβητήσουν έναν εκλεγμένο, ενώ μπορούν να κάνουν προτάσεις επί αλλαγών στο καταστατικό. Για να γίνει η αλλαγή, χρειάζονται τα 2/3 των ψήφων". Υπάρχουν και πράγματα (π.χ. ο ακριβής μισθός παικτών) που δεν τα λένε δημοσίως. " Είμαστε προσεχτικοί στον τρόπο που συζητούμε τις λεπτομέρειες επί των συμφωνιών με τους υπαλλήλους, διότι έχουν το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή. Μέσω emails, ενημερώνουμε τα μέλη μας σε γενικές γραμμές για όσα συμβαίνουν και στη ΓΣ γίνεται λεπτομερής αναφορά. Για να δουν ωστόσο, τους λογαριασμούς χρειάζεται να καταθέσουν το σχετικό αίτημα στον CEO, τον προπονητή ή στο ΔΣ. Μέσα στη χρονιά κάνουμε συνήθως και δεύτερη γενική συνέλευση, στην οποία μπορεί ο καθένας να κάνει ερωτήσεις. Τα μέλη μπορούν να στείλουν email στη διοίκηση, ανά πάσα ώρα και στιγμή για να ζητήσουν διευκρινίσεις επί θεμάτων στα οποία δεν έχει πρόσβαση ο κόσμος. Εμείς ενθαρρύνουμε τα μέλη μας να εκφράζουν άποψη και αρνούμαστε να θεωρήσουμε κάτι ως δεδομένο".

Έχουμε σταθερή αύξηση στα έσοδα

Όλοι λοιπόν, ελέγχονται από όλους και αν δεν παραμένουν συντονισμένοι στη συχνότητα που θέλει την ομάδα να είναι υπεράνω όλων, δεν υπάρχει τίποτα. Από πού βρίσκουν όμως, τα έσοδα, σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς; " Ο σύλλογος μας παρουσιάζει σταθερή αύξηση σε αυτόν τον τομέα, από το 2010 και τώρα μπαίνουν στο ταμείο μας πάνω από 1.000.000 ευρώ. Η κύρια πηγή εσόδων -δεδομένου ότι δεν υπάρχουν καν τηλεοπτικά δικαιώματα στο πρωτάθλημα μας, που είναι ο βασικός πνεύμονας των άλλων λιγκών- είναι τα εισιτήρια, είτε πρόκειται για τα διαρκείας, είτε για αυτά του κάθε ματς. Έχουμε διαφημίσεις (χορηγών ή απλών εταιριών που ενδιαφέρονται να διαφημιστούν σε ένα παιχνίδι) και επίσης, κάνουμε έρανο. Δεν πρέπει να ξεχάσω τα χρήματα που δίνει η FAI (ο πρωταθλητής παίρνει 100.000 ευρώ) και φυσικά τα χρήματα που προκύπτουν από την πώληση των παικτών. Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε να αυξάνουμε κάθε χρόνο τα έσοδα, στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό. Στο μπάτζετ της επόμενης σεζόν υπολογίζουμε ότι θα πάρουμε το μικρότερο μπόνους από την Ομοσπονδία, δεν βάζουμε τα πιθανά κέρδη από τα εισιτήρια των αγώνων Κυπέλλου και υπολογίζουμε τη μικρότερη δυνατή προσέλευση κοινού, για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων. Η συνεργασία μας με τις τοπικές επιχειρήσεις, αλλά και διεθνείς οργανισμούς γίνεται όλο και καλύτερη. Ο κύριος χορηγός μας είναι η Clonakilty Black Pudding, μια διεθνής επιχείρηση τροφίμων που εξάγει τα προϊόντα της. Μας προσέγγισαν, γιατί ήξεραν πως θα δουλέψουμε με τους ίδιους ανθρώπους που διοικούν το σύλλογο, που τον "τρέχουν" και που είναι στο γήπεδο σε κάθε ματς. Αυτό το μοντέλο ήταν ο κύριος λόγος που ήθελαν να δουλέψουν μαζί μας. Επίσης, έχουμε πολύ καλή συνεργασία με τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της πόλης. Οι παίκτες μας χρησιμοποιούν την εξαιρετικών προδιαγραφών Mardyke Arena για τις προπονήσεις τους και τις θεραπείες τους (ανήκει στο University College Cork), ενώ κάθε χρόνο δίνουμε υποτροφίες στους παίκτες μας".

Κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο εύκολη η προσπάθεια τους να βρουν σπόνσορες, όπως και να κρατήσουν τους ήδη υπάρχοντες " με το σύλλογο μας να αντιμετωπίζεται ως παράδειγμα του τι μπορούν να επιτύχουν οι άνθρωποι, όταν είναι ενωμένοι και δουλεύουν για το γενικότερο καλό. Για τις επιχειρήσεις, η ομάδα μας είναι μια καλή ιστορία με την οποία θέλουν να συνδεθούν". Ως προς αυτό, βοηθούν φυσικά και τα αποτελέσματα. Στο τέλος της σεζόν 2010-11, η Cork City FC πήρε το πρωτάθλημα στην First Division, με τον πιο δραματικό τρόπο (με γκολ στο 94' επί των ανταγωνιστών για τον τίτλο στην τελευταία αγωνιστική). " Με 1-1 θα προβιβαζόμασταν στην Premier. Ήταν μια απίστευτη βραδιά. Όλοι νιώθαμε πως επιβραβεύτηκε η πολύ σκληρή δουλειά που είχαμε κάνει. Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουμε τα συναισθήματα που νιώσαμε. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακόμα νιώθω... κάπως, όταν βλέπω το video με το γκολ εκείνης της ημέρας. Ήταν κάτι που καταφέραμε όλοι μαζί και όλοι είχαμε παίξει πολύ σημαντικό ρόλο".

Το 2014 ένας θρύλος του συλλόγου, ο John Caulfield επέστρεψε για να κοουτσάρει την ομάδα σε αυτό που εξελίχθηκε σε διεκδίκηση του τίτλου, στην Premier Division. Το πάθος ήταν διάχυτο, με το ανταγωνιστικό πνεύμα να είναι στα ύψη σε κάθε ματς. Όχι μόνο των παικτών. Όλων. " Ήμασταν στην κορυφή της βαθμολογίας, πριν το τελευταίο ματς της σεζόν με την Dundalk, που τελικά μας νίκησε (2-0) και πήρε τον τίτλο. Η δεύτερη θέση μας έδωσε όμως, μια θέση στην Ευρώπη, για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια. Χάσαμε από την KR Reykjavik (3-2, μετά το 1-1 του πρώτου αγώνα, στα προκριματικά), αλλά διατηρήσαμε την υπερηφάνεια μας, για τον τρόπο που εκπροσωπήσαμε τη χώρα μας, ως ο μόνος σύλλογος που εμφανίστηκε στο Europa League και είχε φιλάθλους για ιδιοκτήτες. Φυσικά, η σκληρή δουλειά θα συνεχιστεί".

Για όσους ανέλαβαν την Cork City FC, ήταν ξεκάθαρο από την αρχή πως επρόκειτο για μια δέσμευση ζωής; " Ως φίλαθλοι, συνηθίζαμε να λέμε στα συνθήματα μας πως ο σύλλογος ήταν στα λάθος χέρια, για αυτό και είχαμε οικονομικά προβλήματα. Σήμερα, ο σύλλογος είναι στα σωστά χέρια, όπως αποδεικνύουν όλα τα στοιχεία. Η προτεραιότητα μας παραμένει να 'χουμε έναν δυνατό, ζωντανό ποδοσφαιρικό σύλλογο. Ναι, θα θέλαμε να πάρουμε τρόπαια, αλλά κυρίως μας ενδιαφέρει να είμαστε οικονομικά δυνατοί, να διατηρήσουμε όσα κατακτήσαμε με τόσους κόπους. Θέλουμε να έχουμε το καλύτερο γήπεδο (παίζουν στο Turners Cross, των 7.365 θέσεων, που το ενοικιάζουν από την Munster Football Association -την ένωση ποδοσφαίρου της περιφέρειας ), το καλύτερο προπονητικό κέντρο, θέλουμε να είναι γεμάτο το γήπεδο σε κάθε ματς, θέλουμε να έρχονται κάθε χρόνο περισσότερα νέα παιδιά κοντά μας, περισσότεροι νέοι φίλαθλοι.

Η φιλοδοξία μας δεν έχει όριο. Και ξεπερνά το πώς θα βγάλουμε κέρδος. Χρειάζεται χρόνο για να δημιουργήσεις κάτι σωστό, να γράψεις τους δικούς σου κανόνες, να οργανωθείς και να δημιουργήσεις ένα αξιόπιστο όνομα. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα την τελευταία στιγμή και για αυτό θα πρέπει οι οπαδοί όλων των συλλόγων να σκεφτούν να κάνουν ό,τι κάναμε και εμείς. Στην Ιρλανδία, η ύφεση σημαίνει πως δεν θα υπάρξουν στο εξής μεγάλοι επιχειρηματίες ή εκατομμυριούχοι που θα ενδιαφερθούν να αγοράσουν και να "τρέξουν" ένα σωματείο. Τα χρήματα απλά δεν υπάρχουν και πρέπει να δουλέψεις εξαιρετικά σκληρά, για να διασφαλίσεις μια σταθερή οικονομία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε τώρα 5 από τις 12 ομάδες της Premier Division, οι οποίες λειτουργούν σε συνεργασία με τη διοίκηση ή διοικούνται από τα μέλη. Άλλες δύο έχουν δυνατά ενεργά γκρουπ φιλάθλων που παίζουν ρόλο στη στήριξη της ομάδας. Η ιδιοκτησία των φιλάθλων είναι μια βιώσιμη εναλλακτική, στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Σου επιτρέπει να ασχολείσαι με την κοινότητα σου, φέρνει τους φιλάθλους κοντά και διασφαλίζει πως η ομάδα θα είναι πάντα στα σωστά χέρια". Αυτών που την αγαπούν, no matter what.