Έχει διαγνωστεί με OCD. Δηλαδή, ψυχαναγκαστική διαταραχή. Δηλαδή, τα αντικείμενα που είναι στο οπτικό του πεδίο, πρέπει να είναι σε τέλεια ευθεία -ιδανικά, σε ζευγάρια. Διαφορετικά, κυριεύεται από εκνευρισμό, έως ότου τα βάλει σε τάξη. Μικρός εμπιστευόταν τους πάντες. Αναγκάστηκε να αλλάξει. Έφτασε στο σημείο να μην εμπιστεύεται κανέναν. Την ίδια περίοδο έμαθε και ότι κάθε λάθος του, επρόκειτο να το πληρώνει πολύ ακριβά. Στα 28 έπαθε κατάθλιψη. Σκέφτηκε να εγκαταλείψει. Τον "κράτησε" η γυναίκα του. Οι δυο τους χρειάστηκε να τα βάλουν πολλάκις με όλον τον κόσμο. Τελικά, ο David Beckham έζησε πολλές περισσότερες φυσιολογικές στιγμές, απ' όσες πίστευε πως ζει όταν ήταν στο απόγειο της διασημότητας του.

Δεν υπήρξε εκ των κορυφαίων του είδους που λέγεται "ποδόσφαιρο". Είχε ταλέντο, δούλεψε πολύ σκληρά και έζησε μια εξαιρετική καριέρα που ωστόσο, επισκιάστηκε από το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής που εξελίχθηκε σε brand. Σαν σήμερα (16/5) το 2013 ανακοίνωσε πως εγκαταλείψει τα γήπεδα. Ομολόγησε ότι "με τα χρόνια, πράγματα που συνέβαιναν στη ζωή μου, επισκίασαν όσα έκανα, όσα πέτυχα στο γήπεδο. Αυτό είναι κάτι που με πληγώνει. Είμαι ποδοσφαιριστής που έπαιξα σε κάποια από τα μεγαλύτερα clubs του κόσμου, με κάποιους από τους καλύτερους αθλητές της ιστορίας και πήρα σχεδόν ό,τι τρόπαιο υπάρχει εκεί έξω. Είμαι υπερήφανος για όλα αυτά". Και καλά κάνει. Γιατί; Δες.

Οκτώ βιβλία, εκ των οποίων τα τέσσερα ήταν αυτοβιογραφίες! Η πρώτη είχε τίτλο "My Side" και άρχισε τη συγγραφή, ενώ είχε συμπληρώσει ένα χρόνο στη Μαδρίτη. Το αφιέρωσε στη σύζυγο του, τον Brooklyn και τον Romeo -τότε ακόμα δεν είχαν έλθει οι υπόλοιποι της οικογενείας. Στην εισαγωγή... έκανε και μια αφιέρωση στους γονείς του "γιατί χωρίς την αγάπη και τις συμβουλές σας, δεν θα είχα να διηγηθώ κάποια ιστορία". Μετά, έδωσε την αγάπη του και στις αδελφές του Lynne και Joanne, σε παιδικούς φίλους, σε συμμαθητές, στους πρώτους του συμπαίκτες. Συνέχισε με τη γειτονιά, όλους τους προπονητές και τους φίλους του, όταν πια ήταν επαγγελματίας. Τι έγραφε όμως, εκεί;

"Είμαι σίγουρος πως η μαμά μπορεί να ξεχωρίσει από τη στοίβα με τα videos που έχει, το πρώτο με εμένα εν δράσει. Ο David Robert Joseph Beckham, σε ηλικία τριών χρόνων, να φορά τη φανέλα της Manchester United, την οποία μου πήρε ο μπαμπάς για δώρο Χριστουγέννων, να κλωτσώ την μπάλα στην είσοδο του σπιτιού μας, στο Chingford. Ο πατέρας μου έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, ώστε από τη στιγμή που πάτησα στα δυο μου πόδια να 'χω μια μπάλα να χτυπώ. Ενδεχομένως να μην περίμενα καν για την μπάλα. Θυμάμαι πως όταν ο Brooklyn ήταν μωρό, είχαν πέσει στο πάτωμα της κουζίνας μαγειρεμένα φασόλια και πριν προλάβω να τα μαζέψω, άρχισε να τα κλωτσάει! Τι να πω; Μάλλον το ποδόσφαιρο είναι στα γονίδια μας". Από μωρό ενημέρωνε ότι "θα παίξω στη Manchester United. Θα γίνω ποδοσφαιριστής, σαν τον μπαμπά", ο οποίος τον έπαιρνε μαζί του σε όλα τα ματς ερασιτεχνικών λιγκών, στα οποία μετείχε. Ο μικρός έκλαιγε. Ήθελε να παίξει. Ο "Ted" δεν τον άφηνε και γινόταν χαλασμός στο πάρκο Chase Lane "στη γωνία του σπιτιού μας".

Παρεμπιπτόντως, η Victoria μεγάλωνε σε απόσταση 15 λεπτά μακριά, οδικώς. Κλάψε, κλάψε, κάποια στιγμή ο πατέρας του υποχώρησε. Ξεκίνησε να παίζει με παιδιά που είχαν τη διπλάσια ηλικία και μπόι από εκείνον. "Δεν ξέρω αν ήμουν καλός ή τους άρεσε που μπορούσαν να με πετούν στον αέρα, αλλά κάθε ημέρα υπήρχε κάποιος να ρωτά τον μπαμπά μου "μπορεί ο David να έλθει μαζί μας, για ένα παιχνίδι στο πάρκο;". Όταν δεν ήμουν εκεί, ήμουν με τον πατέρα μου, με τον οποίον επίσης παίζαμε ποδόσφαιρο. Κλωτσούσαμε μια μπάλα στον πίσω κήπο. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που έκανα ήταν να... δολοφονώ τα λουλούδια που είχε βάλει η μητέρα μου, ώσπου μας έκανε έξωση! Περίμενα λοιπόν, τον μπαμπά μου να γυρίσει από τη δουλειά του (τοποθετούσε ηλεκτρικές συσκευές) και πηγαίναμε μαζί στο πάρκο. Κάναμε ατελείωτες προπονήσεις. Ο,τι δύναμη έχει το παιχνίδι μου, το απέκτησε από εκείνες τις ώρες στο πάρκο.

Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που με έμαθε πώς να σουτάρω, πώς να έρχομαι σε επαφή με την μπάλα έως ότου "έπεφτε" το σκοτάδι και δεν βλέπαμε τίποτα μπροστά μας. Πετούσε την μπάλα όσο πιο ψηλά μπορούσε και μου ζητούσε να κάνω control. Μετά, απαιτούσε να κάνω σουτ και με τα δυο πόδια εκ περιτροπής και δεν σταματούσαμε, έως ότου έκανα την ίδια δουλειά και με το αριστερό, αλλά και με το δεξί. Κάποιες φορές με έκανε έξαλλο, αλλά λάτρευα το κάθε δευτερόλεπτο. Μπορείτε να πείτε ότι με πίεζε. Εγώ σκεφτόμουν πως το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που ήθελα να κάνω και ήμουν τυχερός που είχα έναν πατέρα, με τη διάθεση να με βοηθήσει.

Έπαιζε σε μια τοπική ομάδα, με το όνομα Kingfisher στο Forest League και την District League. Πηγαίναμε με τη μητέρα μου, Sandra, κομμώτρια στο επάγγελμα και με τις αδελφές μου, για να τον δούμε να παίζει. Ήταν center-forward. Είχε κάνει δοκιμαστικές προπονήσεις στην Leyton Orient και για δυο χρόνια έπαιξε ως ημιεπαγγελματίας στη Finchley Wingate. Ήταν καλός παίκτης", προφανώς όμως όχι όσο καλός έπρεπε να είναι για να κάνει το ποδόσφαιρο επάγγελμα. Όπως έχει ομολογήσει ο ίδιος "είχα κάτι, αλλά έχανα εύκολα την προσοχή μου. Όταν ανακάλυψα τις γυναίκες, η πειθαρχία μου πήγε περίπατο". Ο David ήταν και πρόσκοπος ως παιδί "γιατί είχαν ως κύρια δραστηριότητα, το ποδόσφαιρο"! Όπως μεγάλωνε, βρέθηκε στο επίκεντρο... μάχης ακαδημιών. Είχε παίξει για τους Essex Schools, Leyton Orient, ενώ είχε παρακολουθήσει και τo Τοttenahm Hotspur School of Excellence. Για να τον δελεάσουν, του πρόσφεραν διάφορα δώρα. Αλλά γνώμη δεν του άλλαζαν.

Η επόμενη ανάμνηση του Beckham είναι από την ηλικία των 11 χρόνων. "Έπαιζα με τη Waltham Forest, εκτός έδρας στο Redbridge. Ο πατέρας μου δούλευε και δεν είχε έλθει να με δει. Με πήγε η μητέρα μου στο γήπεδο, η οποία μου είπε μετά το ματς πως "έπαιξες καλά. Ήσουν τυχερός". Τη ρώτησα γιατί το λέει αυτό και μου αποκάλυψε πως στις εξέδρες βρισκόταν ένας εκπρόσωπος της Manchester United, ο οποίος είχε έλθει στο γήπεδο για να με δει. Ακόμα θυμάμαι πώς ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Τον ενθουσιασμό και τη χαρά μου. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Τέτοια ήταν η χαρά μου. Περίμενα χρόνια να ακούσω αυτή τη φράση: πως κάποιος από τη Man United είχε έλθει στο γήπεδο για εμένα".

Το όνομα αυτού του κυρίου ήταν Malcolm Fidgeon. "Ήλθε μαζί μας από το γήπεδο στο σπίτι και μίλησε με τους γονείς μου. Τους εξήγησε πως η ομάδα ήθελε να με δοκιμάσει. Λίγες ημέρες μετά, ήλθε με το αυτοκίνητο του να με πάρει και να με πάει για αυτήν την προπόνηση. Του χρωστώ πολλά. Ο Malcolm ήταν εκείνος που με βρήκε. Αυτός που με φρόντισε τον πρώτο καιρό, έως ότου μετακομίσω στο Μanchester. Έκανα συνολικά τρία δοκιμαστικά. Λάτρεψα την κάθε στιγμή. Σε κάθε μια επίσκεψη, έμενα στην πόλη για μια εβδομάδα. Έπαιζα ποδόσφαιρο, μιλούσα για ποδόσφαιρο από το πρωί έως το βράδυ. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τους πείσω ότι με θέλουν. Δούλευα όσο πιο σκληρά γινόταν. Στο τέλος μου είπαν ότι ήθελαν να με υπογράψουν.

Ένα βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι. Το σήκωσε ο πατέρας. Δυο λεπτά μετά, γύρισε να με κοιτάξει με το ύφος του ανθρώπου που δεν έχει πιστέψει αυτό που μόλις άκουσε. Το όνειρο μας είχε αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. "Ήταν ο Sir Alex Ferguson" του είπε και έπεσε άκρα του τάφου σιωπή. Κάποια λεπτά μετά, πρόσθεσε "μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι απήλαυσαν τη συνάντηση τους μαζί σου, πως έχει ταλέντο και πιστεύουν ότι στα πλεονεκτήματα σου ανήκει και ο χαρακτήρας σου, τον οποίον -όπως πρόσθεσαν- χρωστάς στη μητέρα σου και σε εμένα. Μου είπε και ότι είσαι το παιδί που έψαχνε η Manchester United". Αυτή ήταν η πρώτη επαφή που είχα με τον άνθρωπο, ο οποίος έγινε η κινητήριος δύναμη της καριέρας μου.

Τώρα που σκέφτομαι πιο ψύχραιμα αυτήν την περίοδο και το άγχος που είχα για το αν θα με θέλει η United ή όχι, έχω να πω ότι δεν εξεπλάγην από την κατάληξη. Ούτε από το γεγονός ότι ο Ferguson με ήξερε. Ένα καλοκαίρι νωρίτερα, είχα την ευκαιρία να παίξω στο Old Trafford. Ήμουν 10 χρόνων και μαθητής στην ακαδημία του Bobby Charlton, στο Liverpool Δεν είχαμε χρήματα, για να με γράψουν οι γονείς μου. Νομίζω κάλυψε ο παππούς, γνωστός για την αγάπη του στην Tottenham (έκανε ό,τι μπορούσε για να τον ακολουθήσω, αλλά δεν τα κατάφερε), το κόστος. Επρόκειτο για ένα καλοκαίρι, στη διάρκεια του οποίου εκατοντάδες παιδιά μέναμε στα δωμάτια φοιτητών κολεγίου που ήταν σε διακοπές και μαθαίναμε ποδόσφαιρο. Τις άλλες ώρες ένιωθα χαμένος. Μου έλειπαν οι δικοί μου. Ήμουν χάλια.

Ένα χρόνο αργότερα ένιωσα πως θέλω απελπισμένα άλλη μια ευκαιρία. Τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Είχαμε και μαθήματα ειδικών ικανοτήτων και οι νικητές στα τεστ κάθε εβδομάδας προκρίνονταν για τον μεγάλο τελικό, που επρόκειτο να διεξαχθεί τον προσεχή Δεκέμβρη στο Manchester. Ήμουν ένας από τους νικητές. Οι γονείς μου είχαν έλθει να μείνουν μαζί μου, στο ξενοδοχείο, στο κέντρο της πόλης. Είχα δικό μου δωμάτιο, που είχε παντού τζάμια και θέα στην πόλη. Ομολογώ ότι είχα λίγο άγχος. Το Σάββατο το πρωί έπρεπε να ζητήσουμε διαπίστευση και να πάμε στο παλαιό προπονητικό γήπεδο της United, στο Cliff. Εκεί έγινε και το πρώτο μέρος του διαγωνισμού που αφορούσε πάσες, σουτ και ball juggling. Είχα βγει πρώτος. Το δεύτερο κομμάτι μεταφέρθηκε στον αγωνιστικό χώρο του Old Trafford. Από το άγχος μου δεν είχα φάει τίποτα για δυο μέρες. Οι γονείς μου με έβλεπαν και ένιωθαν χειρότερα από εμένα. Εκείνο το απόγευμα, η United έπαιζε με τους Spurs και στο τέλος του αγώνα ήταν στις εξέδρες 40.000 κόσμου".

Εκεί τον είδε ο Ferguson που μετά του έδωσε συμβόλαιο. "Δεν ήταν για έξι χρόνια, αλλά για τέσσερα. Δεν γινόταν να απολαύσω ό,τι ένας επαγγελματίας, τη στιγμή που ήμουν μόλις 13 χρόνων και... ουδείς ήξερε τι θα γίνει έως ότου "κλείσω" τα 18. Βέβαια, η United μου είχε πει πως αν πάνε όλα καλά, σε 4 1/2 χρόνια θα υπέγραφα επαγγελματικό συμβόλαιο". Την ημέρα που "δέθηκε" με την ομάδα της καρδιάς του "η μητέρα μου ξέσπασε σε κλάματα, το δευτερόλεπτο που βγήκαμε από το γραφείο του προπονητή. Ήταν χαρούμενη για εμένα, αλλά ήξερε πως αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να φύγω από το σπίτι". Ο πατέρας του, του είπε ότι "ξέρεις ότι έχεις υπογράψει μεν, αλλά δεν έχεις καταφέρει και τίποτα". Το πρώτο λοιπόν, κίνητρο που είχε ήταν "να μην απογοητεύσω τους γονείς μου, για όσες θυσίες έκαναν προκειμένου να με στηρίξουν και να διεκδικήσω το όνειρο μου. Ήξερα πως αν τους απογοητεύσω, θα έχω απογοητεύσει και τον εαυτό μου. Έκανα τις προσδοκίες τους την εκκίνηση όσων περίμενα ο ίδιος από τον εαυτό μου. Ακόμα και σήμερα κρίνω όσα κάνω, με τα στάνταρ που μου έμαθαν οι γονείς μου".

Σε έναν από τους διαδρόμους "πέσαμε πάνω στον αρχηγό της ομάδας, Bryan Robson. Με τον πατέρα μου είχαμε δει άπειρα ματς, με αυτόν πρωταγωνιστή. Ήταν ο απόλυτος ήρωας που είχαμε. Ο μπαμπάς μου προσπάθησε να μου περάσει τις ποιότητες του Robson: το κουράγιο, τη δέσμευση, την ενέργεια, το όραμα και τη δυνατότητα να εμπνέει τους συμπαίκτες του. Μου είπε "συγχαρητήρια David, αλλά όπως πιθανόν να γνωρίζεις, δεν θα μπορούσες να έχεις πάει σε καλύτερο σύλλογο". Ειλικρινά θα σας πω ότι δεν θυμάμαι την επιστροφή μας στο Λονδίνο. Είχα μόλις ζήσει την καλύτερη ημέρα της ζωής μου".

Ήξερε ότι τον ήθελαν. "Έπρεπε όμως, να αποδείξω ότι αξίζω αυτήν την εμπιστοσύνη και μάλιστα με διάρκεια. Ήξερα ήδη ότι αυτό που ήθελα να γίνω ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Το έλεγα και στις δασκάλες μου, οι οποίες σχολίαζαν "και από κανονική δουλειά, ποια θες να κάνεις;". Η τεράστια όρεξη που είχα πιστεύω πως έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη και την επιτυχία μου. Η σκληρή δουλειά μόλις ξεκινούσε. Ήθελα μια πρόκληση και μου είχε δοθεί η μεγαλύτερη". Για να ανταποκριθεί, για να δώσει όλο του το "είναι" στην καριέρα του, στα 16 παράτησε το σχολείο.

Αν μη τι άλλο, ήξερε πως είναι σε καλά χέρια. "Για κάποιο λόγο, ήξερα πριν υπογράψω ότι επρόκειτο να γίνω μέλος μιας οικογένειας. Όλοι οι άνθρωποι του συλλόγου ήταν εξαιρετικοί και δεν εννοώ μόνο όσους γνωρίζετε. Για παράδειγμα, η Kath Phipps, ρεσεψιονίστ στο Old Trafford. Τη θυμάμαι απ' όταν ήμουν παιδί, να μπαίνω στο γήπεδο, να με χαιρετά και να μου δίνει το match program που είχε φυλάξει για εμένα. Αργότερα, με βοηθούσε να απαντάω σε emails. Το έκανε αυτό με όλα τα παιδιά, όπως ήταν δίπλα μας οι Joe και Connie Brown, υπεύθυνοι στο τμήμα τακτοποίησης των υποχρεώσεων μας (βλ. εισιτήρια, ταξίδια κλπ)".

Στην εφηβεία του, απέκτησε άλλο ίνδαλμα: τον Mark Hughes "ο οποίος το 1995 έφυγε από το Old Trafford, μαζί με τους Paul Ince και Andrei Kanchelskis. Το μάθαμε όπως όλοι οι άλλοι: από τις εφημερίδες. Στην περίπτωση του Mark, ομολογώ ότι είμαι προκατειλημμένος. Αν ήταν στο χέρι μου, θα έπαιζε έως το τέλος στη United . Νιώθω ευλογημένος που υπήρξα δίπλα του". Όταν έμαθε την απόφαση του Ferguson "όπως και όλοι οι φίλαθλοι, είχα μείνει με την απορία. Εκείνος δεν έλεγε τίποτα". Τότε θυμήθηκε τι είχε πει στα παιδιά της ομάδας του ο Eric Harrison, πριν παρακολουθήσουν -από τις εξέδρες- το πρώτο ματς της ομάδας τους -πια.

"Παρακολουθείστε τον παίκτη που παίζει στη θέση σας. Μια μέρα θα του την πάρετε". Ο Beckham προοριζόταν για τη θέση του Kanchelskis, ως δεξής επιθετικός. "Ρώτησα τον εαυτό μου "μπορείς να καλύψεις το κενό;", μολονότι όλοι οι συνομήλικοι του περίμεναν τις μεγάλες μεταγραφές... που ωστόσο δεν έρχονταν. "Ξέραμε πως οι οπαδοί περιμένουν άμεσα επιτυχίες. Μην κοιτάτε τι γίνεται σήμερα, που τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Εμείς τότε περιμέναμε τον πρώτο που θα μας ρωτούσε "τι θα γίνει; Θα πάρετε ποτέ κανά ματς;".

Εκείνος, τα αδέλφια Neville, ο Ryan Giggs< ο Nicky Butt και ο Paul Scholes (παιδιά που έγιναν γνωστά ως "η τάξη του '92" στη δεκαετία που θριάμβευσαν) ήταν μεν συνεσταλμένοι, αλλά γνώριζαν πως στην ουσία έχουν μια επιλογή: να κάνουν ό,τι τους ζητήσει ο προπονητής τους. "Γίναμε η πιο μικρή σε ηλικία ομάδα, που είχε ποτέ η United, μετά τους Busby Babes". Στο πρώτο ματς της σεζόν, εκτός έδρας με την Aston Villa "μας διέλυσαν. Ήμουν στον πάγκο και μέχρι να μπω, στο β' ημίχρονο, χάναμε 0-3. Σκόραρα μετά την πάσα του Denis Irwin. Θυμάμαι πανηγύριζα... σχεδόν μόνος μου. Με αγκάλιασε μόνο ο John O'Kane που ήταν επίσης, αναπληρωματικός. Για το υπόλοιπο του ματς, έτρεχα παντού, προσπαθούσα να κάνω τη διαφορά. Στα αποδυτήρια, κάποιος μου είπε ότι "είναι πολύ σημαντικό για την ομάδα, να μένεις στη θέση σου". Μετά την ήττα στο Villa Park, τα media μας είχαν ξεγραμμένους. Είχαν πιστέψει πως το ρίσκο του προπονητή, να πιστέψει νέους παίκτες, δεν είχε "πιάσει", γιατί εμείς δεν είχαμε δυνατότητες. Όλοι έλεγαν το ίδιο. Ένας το είπε δημόσια: ήταν ο Alan Hansen και η δήλωση ήταν "δεν θα κερδίσεις τίποτα με παιδιά".

Θυμάμαι καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση, εκείνο το βράδυ. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο ίσχυε και για τους συμπαίκτες μου. Κάποιοι από εμάς άρχισαν να σκέφτονται μήπως δεν ήμασταν έτοιμοι. Είχε περάσει όμως, μόνο ένα παιχνίδι. Το επόμενο ήταν με τη West Ham, στην έδρα μας" και κάπως έτσι ξεκίνησε η σεζόν που ολοκληρώθηκε με το πρωτάθλημα και το κύπελλο! Εκείνος είχε διαμορφώσει αποτέλεσμα, στον ημιτελικό με τη Chelsea. Είχε εκτελέσει το κόρνερ που είχε κάνει γκολ ο Eric Cantona, στον τελικό του FA Cup. Σημειωτέον, η Newcastle United προηγείτο με δέκα βαθμούς, τον Γενάρη και ο Beckham είχε εξελιχθεί σε δεξής μέσος. Στην εκκίνηση της αγωνιστικής περιόδου 1996-97, φόρεσε το Νο10 -αυτό που είχε ο Mark Hughes- και στην πρεμιέρα της Premier League με τη Wimbledon σκόραρε το γκολ που τον έκανε γνωστό στην Ευρώπη, κυριολεκτικά μέσα σε λίγες ώρες. Ο σχολιαστής του Sky Sports, Martin Tyler είχε προβλέψει "αυτό θα το δείτε ξανά και ξανά από αυτόν τον παίκτη". Ποιο; Ιδού.

Θα σου πω και τα ρεκόρ του και μετά θα πάω στο επόμενο κεφάλαιο. Λοιπόν, ήταν αρχηγός των "λιονταριών" 59 φορές, τέταρτη μεγαλύτερη "σούμα" μετά εκείνης του Bobby Moore που σταμάτησε στις 90 εθνικές συμμετοχές. Με το γκολ που φάουλ που εκτέλεσε εναντίον του Εcuador, στο δεύτερο γύρο του World Cup 2006, έγινε ο μόνος Βρετανός παίκτης (και 21ος ανεξάρτητα από την εθνικότητα) που είχε βάλει γκολ σε τρία διαφορετικά παγκόσμια κύπελλα. Έγινε και ο πέμπτος, στην ιστορία των World Cup, που σκόραρε δυο φορές με απευθείας εκτέλεση φάουλ -μετά τους Pelé, Roberto Rivelino, Teófilo Cubillas, και Bernard Genghini. Και τα τρία γκολ ήταν εκπροσώπων της Νοτίου Αμερικής (Colombia, Argentina, Ecuador). Και τα τρία ήταν από στημένες φάσεις (με την Αργεντινή σκόραρε από την άσπρη βούλα).

Η λίστα με τις ατομικές διακρίσεις, δεν έχει τελειωμό. Στη ατελείωτη λίστα, έχει αναφερθεί και ως ο πρώτος Άγγλος που κέρδισε πρωταθλήματα στις λίγκες τεσσάρων διαφορετικών χωρών (Αγγλία, Ισπανία, ΗΠΑ και Γαλλία), που έπαιξε σε 100 ματς Champions League, ενώ είχε καταλάβει την τρίτη θέση στον ιστορικό πίνακα της Premier League με τις ασίστ (είχε δώσει 152 σε 265 ματς). Το ερώτημα "πόσο καλός ήταν τελικός ο Beckham" έχει τεθεί πολλάκις και έχει απαντηθεί από πολλούς γνώστες του σπορ. Στην τελευταία προσέγγιση που έκανε το complex.com, είχε καταλήξει στο ότι η μεγαλύτερη επιτυχία ενός "αδιαμφισβήτητα ταλαντούχου παίκτη" ήταν ότι "εξελίχθηκε από άνθρωπος σε brand, δημιουργώντας στην αντίληψη των ανθρώπων μια τεράστια σύγχυση. Τέτοια που δεν μπορούσαν πια να τον κρίνουν μόνο για όσα έκανε εντός των αγωνιστικών χώρων".

Σε μια απόπειρα να εστιάσει ο συντάκτης μόνο στον παίκτη Beckham, έγραψε ότι "η δυνατότητα του να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους, να τους σερβίρει τις πιο εύκολες ευκαιρίες για να σκοράρουν, τον έκαναν έναν από τους καλύτερους της εποχής του. Υπήρξε ανέκαθεν εργασιομανής, εντός και εκτός γηπέδων, το παιχνίδι του χαρακτηρίστηκε με ακρίβεια, ευφυΐα και μοναδικές εκτελέσεις, από στημένες φάσεις. Μολονότι το "ένας εναντίον ενός" δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο, η ικανότητα του να δώσει την πιο σωστή πάσα σε κάθε τέτοια περίπτωση, ήταν που τον ανέδειξε. Λανθασμένα ωστόσο, αναφερόταν ως εκ των καλύτερων που έχουν πατήσει ποτέ το πόδι του σε χορτάρι. Και προφανώς, αυτό οφείλεται στο ότι η φήμη του ήταν τέτοιου βεληνεκούς, που ξεκάθαρα... μπέρδεψε πολύ κόσμο. Σε επίπεδο ωστόσο, stardome μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τον Michael Jordan".

Οι paparazzi κυνηγούσαν ήδη (με κομβόι) κάθε στιγμή που ζούσαν, ο κόσμος είχε εμμονή με τον τρόπο ζωής τους και στα χρόνια που ακολούθησαν, με τα παιδιά τους. Αντίστοιχες "συγκινήσεις" ζούσαν μόνο τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, με τον Beckham να λέει "αντιλαμβάνομαι πως είναι η δουλειά τους, αλλά κάποια στιγμή καταντά εξουθενωτικό". Σκέφτηκε ποτέ πως ενδεχομένως να του λείψει όλη αυτή η προσοχή, όταν πια θα είχε αποσυρθεί; "Τι να σου πω; Πιθανόν να μη μου λείψει, αλλά είναι μια κατάσταση που ζω από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου". Ο Gary Neville είχε σχολιάσει πως "ο Becks αγκαλιάζει ό,τι του συμβαίνει. Δεν πιστεύω ότι του αρέσει πάντα, αλλά είναι πολλές εκείνες οι φορές που του αρέσει". Ο Gordon Ramsay, ο γνωστός σεφ, είχε πει ότι "όταν φεύγει από το εστιατόριο, φεύγει μαζί του και μια ομάδα ανθρώπων που τον ακολουθεί, ενώ δεκάδες άλλοι τον περιμένουν απ' έξω. Είναι λίγο ενοχλητικό, είναι και λίγο εκνευριστικό γιατί υπάρχουν στιγμές που θέλει να ζει φυσιολογική ζωή".

Εκείνος ομολόγησε πως "μου αρέσει να κάνω φυσιολογικά πράγματα. Να πάω ας πούμε, να αγοράσω τρόφιμα. Όταν μετακομίσαμε στη Μαδρίτη, είχα πάει να πάρω μαχαιροπίρουνα από ένα κατάστημα εκεί κοντά και λάτρεψα τη διαδικασία". Παραδέχθηκε βέβαια, ότι υπήρξαν και στιγμές που ήθελε να ρίξει γροθιά στους φωτογράφους που ήταν μπροστά του. Και κάποια στιγμή έμαθε να ζει με το γεγονός ότι όπου πάει, αυτομάτως εμφανίζονται δεκάδες κινητά τηλέφωνα να καταγράψουν ό,τι κάνει. Ακόμα και αν είναι κάτι τελείως αδιάφορο, όπως το να περπατά στο δρόμο.

Με τα χρόνια έμαθε να μην εμπιστεύεται κανέναν "και αυτό ήταν κάτι πολύ δύσκολο, κάτι που δεν μου άρεσε. Δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος, αλλά με πρόδωσαν που αναγκάστηκα να αλλάξω. Θα μπορούσα να μηνύω κάθε μέρα κάποιον, για ψευδείς πληροφορίες που με αφορούν. Αλλά αποφάσισα να τους αγνοώ και να ασχολούμαι μόνο με όσους με ενδιαφέρουν. Με όσους με γνωρίζουν. Οι άλλοι μπορούν να γράφουν και να λένε ό,τι θέλουν, εντός των ορίων". Πάντως, το επικοινωνιακό χάρισμα που είχε ήταν εκείνο που τον διαχώρισε από τους συνομήλικους του στη Manchester United. Όταν εκείνοι έβλεπαν τις κάμερες και... έτρεχαν, εκείνος σταματούσε και έλεγε όλα τα σωστά πράγματα. Για αυτό και χαρακτηρίστηκε "ηγέτης εντός και εκτός γηπέδων".

Πάμε όμως, στη δεύτερη ιδιότητα: αυτή του συζύγου. "Τον Νοέμβριο του 1996, καθόμουν στο δωμάτιο μου, στο Tbilisi της Γεωργίας, πριν το ματς για τα προκριματικά του World Cup, με τον συγκάτοικο μου, Garry Neville. Εδώ να σας πω ότι εξαιρουμένων των αγώνων, οι εκτός έδρας αποστολές δεν ήταν ποτέ οι αγαπημένες μου, σε ό,τι αφορούσε τις υποχρεώσεις μου ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Δεν έχεις τι να δεις και τι να κάνεις. Το πρόγραμμα σου έχει μόνο φαγητό, ύπνο και προπόνηση και δωμάτια που... είναι όλα ίδια μεταξύ τους. Σε εκείνο το ξενοδοχείο, οι πόρτες των δωματίων "κοιτούσαν" η μια την άλλη. Παντού υπήρχε ατσάλι και τζάμι. Ήταν σαν φυλακή. Από το δωμάτιο μου έβλεπα ένα γκρι ποταμό και ένα μισοτελειωμένο έργο. Καθόμασταν λοιπόν, με τον Gary στα κρεβάτια μας και μιλούσαμε. Στην τηλεόραση είχαμε βάλει ένα μουσικό κανάλι.

Κάποια στιγμή προέβαλε το video "Say You'll be there" των Spice Girls. Χόρευαν σε μια έρημο και η Posh φορούσε ένα δερμάτινο, στενό, κοστούμι. Στα μάτια που ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ. Είχα ξαναδεί τις Spice Girls -ποιος δεν τις είχε δει; Συχνά είχα απαντήσει στην ερώτηση "ποια σου αρέσει". Έλεγα "η Posh. Η κοπέλα με το κοντό καρέ, με τα πόδια". Εκείνη την ημέρα όμως, σκέφτηκα πως πρέπει να βρω έναν τρόπο να τη γνωρίσω; "Είναι τόσο όμορφη. Μου αρέσουν όλα πάνω της" είπα στον Gary, πριν τον ενημερώσω ότι θέλω να τη γνωρίσω. Δεν μου είπε τίποτα. Είχαμε περάσει τόσες ώρες μαζί, που προφανώς δεν με είχε για τον τύπο που θα ερωτευόταν μια pop star που είδε στην τηλεόραση. Εκείνη τη στιγμή όμως, είχα αποφασίσει πως αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου.

Σκεφτόμουν πώς θα γίνει να τα καταφέρω να τη δω. Ήμουν νέος, που προσπαθούσα να κάνω καριέρα ποδοσφαιριστή και μόλις είχα αρχίσει να κάνω κάτι καλό. Εκείνη ήταν μια όμορφη, σέξι γυναίκα. Ήταν η εποχή που οι Spice Girls κυριαρχούσαν στα charts, ήταν σε όλα τα περιοδικά, ήταν παντού. Το μεγαλύτερο πράγμα στον πλανήτη. Θα έχετε ακούσει πώς συναντιούνται άνθρωποι που είναι δημοφιλείς. Κάποιος από τη μία ομάδα μιλά με κάποιον από την άλλη ομάδα και κανονίζεται το ραντεβού. Εγώ όμως, δεν ήμουν τέτοιος τύπος. Ζήτησα από την αδελφή μου να μου δώσει ένα τεύχος του Smash Hits. Ήθελα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για εκείνη. Για αρχή, το επίθετο της.

Τον Φεβρουάριο του 1997 ήμασταν στο Λονδίνο για ένα παιχνίδι με την Chelsea. Ενόσω ήμασταν στα αποδυτήρια, άκουσα πως στις εξέδρες είναι κάποιες από τις Spice Girls. Προσπάθησα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Λίγο αργότερα, έμαθα πως η Victoria ήταν στο γήπεδο. Μετά το ματς, όπως κατευθυνόμουν στο καθιστικό των παικτών, προσευχήθηκα να είναι εκεί. Συναντήθηκα με τους γονείς μου και η Victoria ήταν με τη Melanie Chrisholm, σε μια γωνία. Ήμουν ντροπαλός και δεν μπορούσα να την πλησιάσω. Ο ατζέντης τους ήλθε προς το μέρος μου. Ήθελε να μου συστήσει τη Victoria. Πήγα, είπα ένα "γεια" και έφυγε. Μετά ήμουν έξαλλος με τη συμπεριφορά μου".

Την επόμενη φορά που την είδε, μια εβδομάδα αργότερα, είχε αποφασίσει να κάνει το βήμα. Ζήτησε το τηλέφωνο της. Του το έγραψε στο αεροπορικό εισιτήριο -το οποίο εκείνος έχει στην κατοχή του, ακόμα και σήμερα. Την πήρε την επομένη. Οδήγησε έως το Λονδίνο για να συναντηθούν. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία που εξελίχθηκε σε αρραβώνα (της αγόρασε ένα δαχτυλίδι, αξίας 65.000 δολ.) και γάμο (4/7 του 1999) σε κάστρο της Ιρλανδίας, με το ζευγάρι να αποκτά τέσσερα παιδιά. Το πρώτο, τον Brooklyn Joseph, στις 4/3 του '99. Ακολούθησε ο Romeo James (1/9/2002), ο Cruz David (20/2/2005) και η Harper Seven (10/7/2011). Και οι τρεις γιοι του πέρασαν από την ακαδημία της Arsenal. Οι δυο, ο Brooklyn και ο Romeo έχουν δοκιμάσει το modeling -σαν τον πατέρα τους. Οι γονείς τους είχαν αναλάβει εξ ολοκλήρου τις καθημερινές ανάγκες, όταν ήταν μωρά, μολονότι θα μπορούσαν να 'χουν στρατιά από νταντάδες. Είχαν επιλέξει να ζήσουν την εμπειρία, έως το μεδούλι. Για αυτό και ο Beckham επιμένει πως "η μεγαλύτερη επιτυχία μου ήταν η οικογένεια μου. Η ιδιότητα του πατέρα ήταν η πιο σημαντική στο μυαλό μου, από την πρώτη ημέρα".

Η Victoria μου έδωσε αυτοπεποίθηση,σε όλους τους τομείς

Τι έκανε όμως, αυτή τη σχέση δυνατή -μολονότι τον Απρίλιο του 2004 πρωτοσέλιδο σκανδαλοθηρικής εφημερίδας αποκάλυψε σχέση του Beckham με την πρώην βοηθό του, Rebecca Loos που εν τέλει αποδείχθηκε απάτη; "Στην αρχή, δεν ήξερα ποιος είναι" είχε ομολογήσει στο περιοδικό "W" η Victoria, "δεν είχα την παραμικρή σχέση με το ποδόσφαιρο. Αλλά μου άρεσε ότι τον έβλεπα πάντα με τη μητέρα του και την αδελφή του, ενώ οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήταν πάντα μεθυσμένοι. Ήταν κύριος από την αρχή, του άρεσε η οικογένεια. Είχαμε κοινές βάσεις". Ο σύζυγος της, ομολόγησε ότι "η Victoria μου έδωσε αυτοπεποίθηση σε όλους τους τομείς. Με βοήθησε στα πάντα, από το ντύσιμο έως τη συμπεριφορά (σ.σ. η Victoria ήταν ο λόγος της ολοκληρωτικής μεταμόρφωσης του παίκτη σε σταρ και του ζευγαριού ως παγκοσμίου trendsetter). Μου λέει πάντα την αλήθεια, για όλα. Έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο και αντιμετωπίζουμε τα πάντα μαζί".

Αυτό έκαναν από την πρώτη μεγάλη δοκιμασία που αντιμετώπισαν. Ήταν τον Ιανουάριο του 2000, όταν οι αρχές του οργανωμένου εγκλήματος ενημερώθηκαν και κατέστειλαν πλάνο απαγωγής της Victoria και του Brooklyn. Τους μετέφεραν σε μυστική τοποθεσία και δεν έγιναν συλλήψεις. Ήταν όμως, μόνο η αρχή. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους, οι γονείς της Posh είχαν λάβει απειλές για τη ζωή της κόρης τους, ενώ εκείνη ήταν σε εμφανίσεις με τις Spice Girls. Κατά τη διάρκεια πρόβας, εμφανίστηκε ένα κόκκινο φως από laser στο στήθος της και αυτομάτως μεταφέρθηκε εκτός σκηνής. Μια πόρτα εξόδου ασφαλείας είχε βρεθεί ορθάνοιχτη και οι καθ' ύλην αρμόδιοι έκριναν ότι από εκεί είχε δραπετεύσει ο δυνητικός δολοφόνος. Δεν θα ήταν η τελευταία φορά που αντιμετώπισαν ένα τέτοιο περιστατικό. Τον επανέφεραν στο ασθενοφόρο. Είχε μπλοκάρει μια αρτηρία. Όταν ενημερώθηκε ο David, ήταν στο Los Angeles. Πήρε την πρώτη πτήση για Λονδίνο.

Δεν ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο, είχα κατάθλιψη

Το 2002, έπειτα από 33 χρόνια γάμου, οι γονείς του αποφάσισαν να χωρίσουν, χωρίς να το συζητήσουν με τα παιδιά τους. Είχαν φτάσει σε ηλικία που θα καταλάβαιναν. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισαν "γιατί τελικά, ήταν σοκ για όλους". Ο Ted έγινε ο κακός της παρέας, με τους David, Lynne και Joanne να τον θεωρούν υπεύθυνο του διαζυγίου. Του "έκοψαν" και την καλημέρα. Ο γιος του δεν τον κάλεσε καν, στην παρουσίαση του από τη Real Madrid, με τον πατέρα να λέει "δεν ξέρω αν ποτέ θα φτιάξει η σχέση μας. Μετά βίας μιλάμε. Ήμουν δίπλα του από την πρώτη ημέρα και δεν θα του συγχωρήσω ποτέ που με άφησε μακριά μιας σημαντικής στιγμής του". Για την ιστορία, η σχέση τους αναθερμάνθηκε όταν ο Ted λίγο έλειψε να πεθάνει από έμφραγμα, τον Σεπτέμβριο του 2008. "Ο πόνος που ένιωσα, όταν έμαθα για το διαζύγιο των γονιών μου ήταν τέτοιος που αποφάσισα ότι δεν θα ζήσουν ποτέ κάτι ανάλογο τα παιδιά μου".

Επιπροσθέτως, ο "Becks" είχε πιστέψει πως στο World Cup του 2002 η Αγγλία θα κατακτούσε τον κόσμο. "Δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο σίγουρος. Επειδή ήμουν αρχηγός; Γιατί είχα αποθεραπευτεί εγκαίρως, από τραυματισμό στο πόδι; Κάποιες μικρές λεπτομέρειες, όπως ότι στο αεροπλάνο είχα τη θέση "7", χωρίς να το 'χω ζητήσει, με είχαν πείσει πως αυτή θα ήταν η χρονιά μας. Υπήρχαν πολλοί οιωνοί. Αυτό που ξέρω είναι πως μετά το τέλος της διοργάνωσης, ένιωθα διαλυμμένος. Γυρίσαμε με τη Victoria στην Αγγλία, αλλά παρέμενα χάλια ψυχολογικά.

Η γυναίκα μου, μου είπε κάποια στιγμή "δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα αντέξω αυτό το πράγμα, να είμαι με κάποιον που δεν χαμογελάει, που δεν δείχνει το παραμικρό συναίσθημα μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, που δεν θέλει να αρθρώσει δυο λέξεις". Δεν μου είπε πως η συμπεριφορά μου ήταν άδικη προς εκείνη, γιατί επί χρόνια προσπαθούσα να μην παίρνω τη δουλειά στο σπίτι. Όπως και αν ήμουν στο γήπεδο, όταν άνοιγα την πόρτα του σπιτιού προσπαθούσα να είμαι σωστός για την οικογένεια μου. Αυτή τη φορά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ξεκίνησε η προετοιμασία και εγώ εξακολουθούσα να νιώθω χάλια. Κουρασμένος, με βαριά πόδια, χωρίς σπίθα. Το να παίζω ποδόσφαιρο, το να κάνω προπονήσεις, ήταν κάτι που πάντα λάτρευα να κάνω. Αυτή όμως, ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα ότι δεν ήθελα να είμαι στο γήπεδο. Ήξερα πως έχω κατάθλιψη και ότι έπρεπε να παλέψω, για να τη ξεπεράσω. Ξεκίνησα από το να ακολουθώ το πρόγραμμα που πάντα είχαμε με τη Victoria".

Το πρώτο ματς ήταν με τη Southampton "παιχνίδι που δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο λόγο, για να μείνει στη μνήμη μου. Όταν μπήκα στα αποδυτήρια, ο προπονητής μου είπε πως θέλει να μιλήσουμε στο γραφείο του. Όχι πριν αλλάξω, αλλά εκείνη τη στιγμή. Όταν μπήκαμε εκεί, είδα τη Victoria. Ήταν χλωμή. Νευρική. Ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα". Του είπε πως η αστυνομία είχε συλλάβει συμμορία που είχε οργανώσει την απαγωγή της ιδίας και των παιδιών τους.

"Τέσσερις άνδρες και μια γυναίκα συνελήφθησαν, με την κατηγορία κλοπής και συνωμοσίας για απαγωγή" είχε ενημερώσει η Scotland Yard, μαζί και ότι οι συλληφθέντες ήταν αλβανικής και ρουμανικής καταγωγής. Στις έρευνες λέει, είχε βοηθήσει δημοσιογράφος της εφημερίδας News of the world, ο οποίος είχε παρεισφρήσει στη συμμορία, με στόχο να αποκαλύψει πλάνο κλοπής αντικειμένων τέχνης, ώσπου ανακάλυψε πως ο στόχος ήταν άλλος. Εξασφάλισε τεράστιο οπτικοακουστικό υλικό, αποκάλυψε ότι η επίθεση επρόκειτο να γίνει έξω από το Beckingham Palace (την έπαυλη των 4 εκατ. ευρώ) και τα λύτρα είχαν οριστεί στα 7 εκατ. ευρώ. "Αν δεν πάρουμε τα χρήματα μας, θα την κόψουμε κομματάκια" θα ακούσετε στο video που ακολουθεί.

Μετά ενημερώθηκε η οικογένεια Beckham, ενώ ο άνδρας του σπιτιού είχε αγώνα με τη Manchester United, εναντίον της Southampton, στο Old Trafford. Η σύζυγος του τον ενημέρωσε για τα καθέκαστα, όταν όλα είχαν τελειώσει. Είχε ενημερώσει πως "ως πατέρας και σύζυγος, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κρατήσω ασφαλή την οικογένεια μου και για αυτό θα αυξήσω τα μέτρα ασφαλείας". Προσέλαβε πρώην στρατιωτικούς για να προστατεύουν τα μέλη της φαμίλιας και το σπίτι και ύψωσε τεράστιο φράχτη, γύρω από την έπαυλη. Όταν ξεκίνησε η δίκη, διαπιστώθηκε πως ο άνθρωπος της News of the World δεν ήταν δημοσιογράφος, αλλά απατεώνας που πουλούσε ιστορίες στο μέσο. Εντοπίστηκαν πληροφορίες που δεν "κολλούσαν" με τις μαρτυρίες (στα videos που είχε καταγράψει με κρυφή κάμερα) και αποδείχθηκε ότι είχε ιστορικό με προβλήματα ψυχικών ασθενειών. Για αυτό και οι κατηγορίες εναντίον των συλληφθέντων, κατέπεσαν. Κάπου εκεί, το ζεύγος που είχε γίνει ήδη γνωστό σε όλον τον πλανήτη κατάλαβε πως η φήμη δεν είναι πάντα καλή φάση.

Το καλοκαίρι του 2003 έμαθε πως η Manchester United ήθελε να τον πουλήσει. "Δεν σκεφτόμουν ότι μπορούσα να παίξω κάπου αλλού, αλλά πως ήθελα να τα παρατήσω, κάτι που συζήτησα με τη Victoria. Μου συνέβαιναν τόσα πολλά. Ο Romeo μόλις είχε γεννηθεί, οι γονείς μου χώριζαν, υπήρχαν απειλές για απαγωγή, δεν τα πήγαινα καλά με τον Ferguson. Η σκέψη μου να αποσυρθώ δεν ήταν παρορμητική. Ήταν ένα σοβαρό ενδεχόμενο, με τον τρόπο που έβλεπα τότε τα πράγματα. Δεν είχα περάσει απλά κάποιες κακές μέρες στη δουλειά. Γίνονταν πολλά για μήνες". Η γυναίκα του ήταν εκείνη που τον "κράτησε". "Μου θύμισε πόσο σημαντική ήταν η Manchester United για εμένα, πόσο σημαντικό ήταν το ποδόσφαιρο για πολύ κόσμο και ότι μου είχε δοθεί μια τεράστια ευκαιρία στη ζωή". Τι είχε συμβεί όμως, με τον Ferguson;

Ο Ferguson μας προστάτευε όλους, όσο ήμασταν στην ομάδα

Τον Δεκέμβριο του 2015, πριν ένα ματς φιλανθρωπικού χαρακτήρα στο Old Trafford, όπου επρόκειτο να παίξει ξανά υπό τις οδηγίες του Ferguson, είχε πει πως "ακόμα με κάνει να αισθάνομαι άγχος". Είχαν περάσει 12 χρόνια από την ημέρα που είχαν χωρίσει οι δρόμοι τους, κανα δυο μετά την αποχώρηση του προπονητή από τα γήπεδα, αλλά... αυτά ήταν στο μυαλό του "Becks" λεπτομέρειες. "Έχει τον απεριόριστο σεβασμό μου. Πάντα τον είχε και πάντα θα τον έχει. Πρόσφατα, συναντηθήκαμε σε ένα event. Ήταν από πίσω μου και εγώ είχα στο τραπέζι ένα ποτήρι κρασί. Τις παλιές εποχές, δεν επιτρεπόταν να πίνουμε μπροστά του, ούτε όταν πανηγυρίζαμε κατάκτηση κάποιου τροπαίου. Όλοι μας απομακρύναμε τα ποτήρια, όταν τον βλέπαμε. Το ίδιο αισθάνθηκα και εκείνη την ημέρα, που τον είδα πίσω μου. Ενστικτωδώς, έβαλα το ποτήρι μπροστά μου, για να μη το δει".

Ο 74χρονος Σκοτσέζος, είχε δηλώσει στο παρελθόν πως "ο David είναι ο κορυφαίος επιθετικός στην Αγγλία, όχι γιατί του έδωσε τεράστιο ταλέντο ο Θεός, αλλά επειδή έκανε ατελείωτες προπονήσεις με απίστευτη διάθεση, τέτοια που η συντριπτική πλειοψηφία των λιγότερο ταλαντούχων παικτών δεν θα μπορούσε να σκεφτεί". Είχε αποκαλύψει ότι αυτό το παιδί είχε απίστευτη πειθαρχία στις προπονήσεις και αναζητούσε την καλύτερη δυνατή ακρίβεια, γεγονός που δεν απασχολούσε πολλούς άλλους. Έμενε για ώρες στο γήπεδο, μετά το τέλος των προπονήσεων". Ανάλογες ήταν οι δηλώσεις που έκαναν για εκείνον όσοι συνεργάστηκαν μαζί του στη Μαδρίτη, με τον Roberto Carlos να ομολογεί ότι "είχαμε δίλημμα κάθε φορά που κερδίζαμε φάουλ, στο ύψος του πέναλτι. Καθόμουν εγώ στη μια άκρη, εκείνος στην άλλη και ειλικρινά σας λέω ότι ήθελα να το εκτελέσει εκείνος, γιατί το έκανε τόσο όμορφα". Το έχεις μέχρι εδώ; Ωραία. Πάμε παρακάτω.

Ο Beckham ήταν ο πρώτος διεθνής Βρετανός που είδε δυο κόκκινες κάρτες σε διοργανώσεις και ο πρώτος κάπτεν του έθνους που αποβλήθηκε. Το video από πάνω το είδες; Ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, το πρώτο της καριέρας του. Πριν την εκκίνηση του τουρνουά, πολλοί τον κατηγορούσαν ότι δεν έχει επικεντρώσει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Για αυτό και είδε δυο ματς από τον πάγκο. Τα ΜΜΕ "σκότωσαν" τον εθνικό προπονητή, Glenn Hoddle που ήθελε, δεν ήθελε τον έκανε βασικό. Ήταν άλλωστε, ο rising star. Στη φάση των "16" η Αγγλία συνάντησε την Αργεντινή, στο Stade Geoffroy-Guichard του Saint-Étienne. To ημερολόγιο έδειχνε Τρίτη 30 Ιουνίου του 1998 και τα "λιοντάρια" ήθελαν να ρεφάρουν, για την ήττα στο Παγκόσμιο του '86. Το σκορ ήταν 2-2, όταν η ελπίδα του έθνους έκανε... αυτό.

Η Αργεντινή προκρίθηκε, επικρατώντας 4-3 στα πέναλτι. Διαδικασία που δεν απήλαυσε ο Beckham, γιατί είχε αποβληθεί. Αλλιώς, θα εκτελούσε μια προσπάθεια. Επίσης, αν είχαν μείνει 11 οι παίκτες της χώρας του έως το τέλος της κανονικής διάρκειας, πιθανότατα θα είχαν επικρατήσει εκεί. Δεν θα ζούσαν τη διαδικασία παράτασης και πέναλτι. Για αυτούς τους λόγους -και ακόμα περισσότερους- ο φέρελπις νέος έγινε στόχος όλων των Βρετανών. Ο κακός της παρέας. Αυτός που έφταιγε για όλα. Έκαιγαν φωτογραφίες του έξω από τις pubs, ενώ η Daily Mirror είχε επιλέξει για τίτλο το "10 ηρωικά λιοντάρια και ένα ηλίθιο αγόρι". Ο Beckham ήταν το αγόρι. Ψηφίστηκε μεταξύ των χειρότερων Βρετανών, σε σχετική διαδικασία του Channel 4 και ο λαός τον αποδοκίμαζε έως και στο Euro2000 -μετά την ήττα από την Πορτογαλία. Γενικά, δεν μπορούσε να σταθεί πουθενά στη χώρα του, εξαιρουμένης μιας πόλης: του Manchester.

"Ο Ferguson με είχε πάρει τηλέφωνο για να μου πει "απλά έλα στο Manchester. Μην ανησυχείς για ό,τι λέει ο καθένας. Έλα εδώ, όπου σε αγαπούν όλοι και σε στηρίζουν. Θα τους απαντήσεις, όταν ξεκινήσει η σεζόν". Η πίστη που έδειχνε στους παίκτες του ήταν ο κύριος λόγος που τον σεβόμασταν, ως άνθρωπο και τον εμπιστευόμασταν, ως τεχνικό. Εκείνος είχε δημιουργήσει το οικογενειακό κλίμα στη Man United. Και παρά τις προστριβές που είχαμε, όλοι αναγνωρίζαμε το μεγαλείο του. Το να ξέρω ότι με στήριζε, με βοήθησε να ξεπεράσω το καλοκαίρι του '98. Ήταν σαν πατέρας μας, πάντα εκεί να μας στηρίζει, να μας προστατεύει, να μας συμβουλεύει για τα χρόνια που ήμασταν μέλη της οικογένειας, μέλη της ομάδας" έγραψε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, στο βιβλίο του "My side". Μαζί και πως "όταν βγήκα από το γήπεδο, ξέσπασα σε κλάματα, στην αγκαλιά του πατέρα μου, ο οποίος με αγκάλιασε και μπορούσα να καταλάβω πως κλαίει και εκείνος".

"Είχα πάει στην Αμερική με τη Victoria, πριν γυρίσω στην πατρίδα. Ο τίτλος της Daily Mail ήταν ισχυρό χτύπημα. Συνειδητοποίησα τι είχα κάνει, αλλά την ίδια ώρα μου φαινόταν πολύ υπερβολική η αντίδραση. Επρόκειτο για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που ήταν μεν, μεγάλο, αλλά δεν δικαιολογούσε τον τρόπο που μου συμπεριφέρονταν τα μέσα. Περίμενα πως το θέμα θα "ξεθωριάσει". Σοκαρίστηκα όταν έπειτα από πολλές ημέρες, κατάλαβα πως αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί. Καταλαβαίνω την απογοήτευση του αποκλεισμού, αλλά κάποια από τα πράγματα που γράφτηκαν ήταν πολύ σκληρά.

Όταν γύρισα στο Manchester, βρήκα 30 άτομα έξω από το σπίτι μου και άλλα τόσα έξω από το σπίτι των γονιών μου. Τηλεοπτικά συνεργεία, δημοσιογράφοι, είχαν βάλει κοριό στο τηλέφωνο μου. Επικρατούσε μια τρέλα. Εγώ είχα συνηθίσει από την αρχή της σχέσης μου με τη γυναίκα μου -εκείνη με έμαθε να ανταποκρίνομαι στο συγκεκριμένο θέμα. Οι γονείς μου όμως, ήταν άμαθοι. Τους συμπεριφέρονταν σαν να απέκλεισαν εκείνοι την εθνική. Ήταν ένα τεστ για όλους μας και ιδιαίτερα για εμένα που ήμουν "η ντροπή της Μεγάλης Βρετανίας", αυτός που "δεν πρέπει να ξαναπαίξει στην εθνική".

Ο Σκωτσέζος είχε δηλώσει ότι "δεν θα ένιωθα έκπληξη, αν δεν τον άφηναν να μπει στη χώρα, μετά το ταξίδι στις ΗΠΑ. Όλοι τον θεωρούσαν υπεύθυνο του αποκλεισμού. Τον πήρα τηλέφωνο αμέσως μετά το ματς. Ήταν συντετριμμένος. Μετά έμαθα ότι είχε ξεσπάσει σε κλάματα και ήταν απαρηγόρητος. Το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν και η δική μου κριτική. Είχε κρίνει ήδη, τον εαυτό του ως ένοχο. Του τηλεφώνησα και προσπάθησα να φτιάξω τη ψυχολογία του, την αυτοπεποίθηση του. Του είπα πως καταλαβαίνω τι είχε γίνει. Ότι αυτά συμβαίνουν σε όλους και πως η Man United και όσοι ήταν σε αυτόν τον σύλλογο, ήξεραν τι φανταστικός παίκτης είναι. Μαζί και ότι όλοι ανυπομονούσαμε να επιστρέψει και να τον φροντίσουμε".

Ήταν και εκείνος που διέψευσε όσα ακούγονταν, περί απομάκρυνσης του παίκτη από την ομάδα. "Το πρώτο ματς ήταν με την West Ham, όπου οπαδοί είχαν... κρεμάσει ένα ομοίωμα του Beckham και λιθοβόλησαν το λεωφορείο μας". Σιγά σιγά, πάλιωσε η ιστορία, με τη βοήθεια των συμπαικτών του και του προπονητή του έμεινε επικεντρωμένος στο στόχο και έγινε μέλος της ομάδας που πήρε το Treble (Premier League, FA Cup και Champions League) τη σεζόν 1998-99. Κάτι που δεν συνέβαινε κάθε μέρα στην Αγγλία. Μάλιστα, για να πάρουν τον τίτλο στο πρωτάθλημα, έπρεπε να νικήσουν στην τελευταία αγωνιστική, τη Tottenham. Ομάδα που προηγήθηκε νωρίς, αλλά ο Beckham αποκατέστησε την τάξη, με εκτέλεση από τα 23 μέτρα. Έπαιξε ως μέσος στη νίκη επί της Bayern Munich, στον τελικό του Champions League, όταν οι Scholes και Keane ήταν τιμωρημένοι. Με δυο δικές του εκτελέσεις κόρνερ κατάφερε η παρέα του να επικρατήσει στις καθυστερήσεις.

Οι μόνοι που πανηγύρισαν ήταν οι της Manchester. Η υπόλοιπη Αγγλία εξακολουθούσε να τον μισεί και του το θύμιζε σε κάθε ευκαιρία (με εκδηλώσεις φιλάθλων και σχόλια στα ΜΜΕ). Το 1999 έγραψαν ότι πάει στη Juventus. Το διέψευσε ο Ferguson, όπως είχε διαψεύσει ότι η United θέλει να τον πουλήσει. Την επόμενη χρονιά, η ομάδα του ολοκλήρωσε την πορεία στο πρωτάθλημα με 11-0 (εκείνος είχε δώσει πέντε γκολ) και η ιστορία συνεχίστηκε με λαμπρό τρόπο... στην πόλη του. Όχι. Δεν είχε αλλάξει κάτι. Θα άλλαζε με έναν μοναδικό τρόπο και εις βάρος της Ελλάδας, το 2001.

Το 2001 και ενώ ακόμα ζούσε στον απόηχο του προβλήματος που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, με εκείνη την κόκκινη κάρτα (μολονότι ο Diego Simeone είχε παραδεχθεί πως έκανε ό,τι μπορούσε για να αποβληθεί ο Beckham), στο πρόγραμμα υπήρχε το ματς με την Ελλάδα. "Παιζόταν" σε αυτό η πρόκριση στο World Cup του 2002. Στο 93ο λεπτό και ενώ το σκορ ήταν 1-1, κλήθηκε να εκτελέσει ένα φάουλ, το οποίο είχε κερδίσει ο Emile Heskey. Αμέσως μετά την πτώση του τελευταίου, ο Teddy Sheringham έτρεξε να πάρει την μπάλα, για να κάνει την εκτέλεση. Ναι, ο Beckham ήταν ήδη γνωστός ως μετρ του είδους, αλλά ο Sheringham ήταν ο έμπειρος της παρέας. "Είχα τόνους ενέργειας μέσα μου, μολονότι ήμασταν στην παράταση. Πήγα και του είπα πως το σημείο ήταν μακρινό για εκείνον. Του ζήτησα να με εμπιστευτεί. Τον διαβεβαίωσα πως ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ήμουν ήρεμος, βέβαιος και είχα αυτοπεποίθηση. Δεν υπήρχε περίπτωση να με σταματήσει κανείς". Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία -και η εκτέλεση έχει μπει στις καλύτερες όλων των εποχών. "Μόλις ακούμπησα την μπάλα, ήξερα ακριβώς πού θα καταλήξει και για αυτό άρχισα να πανηγυρίζω πριν μπει το γκολ". Και ποιος τον πήρε τηλέφωνο πρώτος, για να του πει "εντάξει, δεν κατάφερες και τίποτα. Μπορείς να επιτύχεις και καλύτερα πράγματα"; Ναι, ο Ferguson.

Οι τραυματισμοί είχαν αρχίσει να πληθαίνουν, τον κρατούσαν συχνά εκτός, έχασε και μια προπόνηση "γιατί ο Brooklyn είχε γαστρεντερίτιδα". Mόνο που το ίδιο βράδυ η Victoria "συνελήφθη" από φωτογράφους στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου και ο Ferguson... άκουγε τα εγκεφαλικά του κύτταρα να "καίγονται" από τα νεύρα του. Τιμώρησε τον παίκτη του με το μάξιμουμ της ποινής (μισθούς δυο εβδομάδων, δηλαδή 70.000 ευρώ) και τον άφησε εκτός του ματς με τη Leeds United. Έκτοτε, επαναλάμβανε ότι 'η συμπεριφορά του δεν είναι δίκαιη προς τους συμπαίκτες του". Ο Beckham απαντούσε ότι "καταλαβαίνω τον τρόπο που σκέφτεται. Όταν είσαι ποδοσφαιριστής, το μόνο που πρέπει να σκέφτεσαι είναι το ποδόσφαιρο. Εγώ όμως, χρειάζομαι και άλλα πράγματα, εκτός του αθλήματος. Ίσως ο προπονητής μου να νιώθει πως δεν με επηρεάζει πια, γιατί έχω γίνει άνδρας. Δεν είμαι το παιδί που στέγνωνε το στόμα του, κάθε φορά που μιλούσε μαζί του". Κάπως έτσι φτάσαμε στον Φεβρουάριο του 2003.

Ήταν η εποχή που είχε τον ένα τραυματισμό μετά τον άλλον και το μυαλό του δεν ήταν ακριβώς στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Ο συνδυασμός αυτός είχε ως συνέπεια να μην μπορεί να πάρει πίσω τη θέση του στην 11αδα της Man United, από τον Ole Gunnar Solskjær. Η σχέση του με τον Ferguson είχε "πειραχτεί" και επρόκειτο να φτάσει στα άκρα, μετά την ήττα από την Arsenal, για το FA Cup. Περιστατικό που ουσιαστικά ξεκίνησε τη διαδρομή του παίκτη προς την έξοδο από το Old Trafford. Εδώ να σου πω ότι ο Ferguson είχε αποκτήσει πρόβλημα με τον παίκτη του, αφότου παντρεύτηκε, κρίνοντας ότι έχει βάλει σε προτεραιότητα τη φήμη του και το ποδόσφαιρο σε δεύτερη μοίρα. Είχε καταφερθεί και εναντίον της Victoria και το 2007 είχε πει σε συνέντευξη του "το παιδί δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα, έως ότου παντρεύτηκε. Συνήθιζε να δουλεύει με τους προπονητές του, μέχρι τα μεσάνυχτα. Ήταν ένας φανταστικός νέος. Μετά, παντρεύτηκε με τη διασκεδάστρια και όλα έγιναν δύσκολα. Η ζωή του δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Είναι μεγάλος celebrity και το ποδόσφαιρο είναι μόνο ένα μικρό μέρος της ζωής του". Αυτά τα χαριτωμένα.

Ο Mikael Silvestre ήταν εκείνος που αποκάλυψε τι έγινε στα αποδυτήρια των "κόκκινων διαβόλων", όταν πια είχε πάει στους Gunners. "Έβγαζα τα παπούτσια μου, όταν ο προπονητής μπήκε έξαλλος στα αποδυτήρια. Ήταν σε απίστευτη κατάσταση. Συχνά πετούσε αντικείμενα, εκείνη την ημέρα όμως το πρώτο που έπιασε ήταν ένα παπούτσι. Αυτό και εκτόξευσε στον παίκτη που μιλούσε. Σας διαβεβαιώ ότι ήταν ατύχημα. Δεν ήθελε να πετύχει τον David". Ο Giggs είχε προσθέσει ότι " "με προσπέρασε το παπούτσι, για κάποια εκατοστά. Ήταν απίστευτο. Αλλά ο τύπος ξέρει να παίρνει το καλύτερο από τον καθένα μας. Είτε βάζει το χέρι του στον ώμο σου, είτε το πιστολάκι για τα μαλλιά. Τον θυμάμαι από όταν ήμουν 13, 14. Πάντα φώναζε, όσο πιο πολύ μπορούσε, όπως μου έλεγε ότι έπαιξα σκατά και ότι δεν θα ξαναπαίξω για εκείνον. Να σου πω όμως, κάτι; Φοβόμουν ανέκαθεν περισσότερο τη μητέρα μου"! Όπως έφευγε ο Beckham από το γήπεδο, οι φωτογράφοι "τράβηξαν" αυτό.

Το καλοκαίρι του 2003 είχε έλθει η ώρα να φύγει από το σπίτι του. Υπήρχαν πληροφορίες πως η Manchester United τον είχε πουλήσει στην FC Barcelona, τις οποίες επιβεβαίωναν οι οργανισμοί. Όταν αγόρασε σπίτι στο Λονδίνο... τα ΜΜΕ τον ήθελαν να πηγαίνει στην Arsenal ("το είχα πάρει, γιατί είμαι από εκεί, εκεί ζουν οι γονείς και οι φίλοι μου και εκεί θέλω να μείνω, όταν αποσυρθώ. Ναι, ο λόγος ήταν τόσο απλός, τελικά"). Πήγε στη Real Madrid για 34 εκατ. ευρώ και τέσσερα χρόνια. Ήταν πολλοί εκείνοι που τον σχολίασαν αρνητικά, επιμένοντας πως εκείνος είχε κινήσει την όλη διαδικασία. Ο "Becks" διευκρίνισε τι είχε γίνει, στο ντοκιμαντέρ που ετοίμασε για εκείνον ο δημοσιογράφος Tim Lovejoy, ο οποίος πέρασε μαζί του πέντε μήνες στη Μαδρίτη, όπου παρουσιάστηκε με τιμές... πρωθυπουργού κράτους. "Με το που προσγειώθηκα, μαζί με τη γυναίκα μου και τη μητέρα μου, μας περικύκλωσαν αστυνομικοί, ενώ άλλοι άνοιγαν το δρόμο από το αεροδρόμιο στο γήπεδο. Ήμουν σίγουρος πως θα τρακάρουμε. Αργότερα διαπίστωσα ότι έτσι οδηγούν όλοι στη Μαδρίτη: σαν να διεκδικούν pole position σε grand prix.

Από τα πρώτα πράγματα που είπα στους Μαδριλένους ήταν ότι για να επικεντρωθώ στη δουλειά μου, χρειάζομαι να προσφέρω στην οικογένεια μου ό,τι χρειάζεται. Με διαβεβαίωσαν πως θα είναι ευτυχισμένοι όλοι, στην πόλη. Αρχικά ένιωσα σαν παιδί που αλλάζει σχολείο, έπειτα από 15 χρόνια! Ο πρώτος συμπαίκτης μου που γνώρισα ήταν ο Luis Figo. Με ρώτησε πώς είμαι, αν χρειάζομαι κάτι και μετά μου έδωσε το τηλέφωνο του, λέγοντας "αν έχει πρόβλημα με οτιδήποτε, απλά τηλεφώνησε μου". Μόλις άρχισα να χαλαρώνω από αυτή τη συνάντηση, μπήκε ο Zinedine Zidane, μετά ο Raul, μετά ο Ronaldo με τον Roberto Carlos, που πείραζαν ο ένας τον άλλον. Κάθε φορά που μου έλεγε κάποιος "γεια", ένιωθα την αναπνοή μου να "κόβεται". Σκεφτόμουν "δεν γίνεται να υπάρχουν περισσότεροι από δαύτους". Τότε κατάλαβα ότι ήμουν ένας από αυτούς".

Έξι μήνες αργότερα, παραδέχθηκε ότι αυτός που ξεχώριζε "ήταν ο Zidane. ΟΚ, οι Βραζιλιάνοι είναι εκπληκτικοί, απίστευτοι. Αλλά για εμένα ο Zidane κάνει απίστευτα πράγματα. Έχει τεράστιο σεβασμό από όλους μας, στα αποδυτήρια. Όταν είναι στο γήπεδο, είναι ασύλληπτος. Αλλά και ως άνθρωπος είναι εξαιρετικός". Σημειωτέον, όταν πήγε στη Μαδρίτη ασφάλισε τα πόδια του για 127 εκατ. ευρώ.

Είχες σκεφτεί να περάσεις όλη σου τη ζωή στη Manchester United;

" Όχι μόνο το σκέφτηκα, αλλά ήταν κάτι που περίμενα. Ο κόσμος έλεγε πως μιλούσα με άλλες ομάδες. Ποτέ δεν μίλησα με τη Real Madrid πριν το τηλεφώνημα που μου έκαναν, για να μου πουν ότι η ομάδα μου θέλει να με πουλήσει. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μίλησα μαζί τους. Δεν περίμενα ποτέ πως θα φύγω".

Πληγώθηκες, όταν έμαθες πως ο άνθρωπος που σε έκανε αυτό που είσαι, που κράτησε τα πόδια σου στο έδαφος μετά το γκολ στην Ελλάδα αποφάσισε να σε πουλήσει;

" Πολύ. Όπως σου ξαναείπα, όλοι ξέρουν ότι είμαι άνθρωπος της Man United, φαν της ομάδας. Την ημέρα που υπέγραψα με τη Real Madrid, όταν πήγα σπίτι μου έκλαψα. Η Man United ήταν η ομάδα μου, από όταν ήμουν παιδί".

Σε άλλη συνέντευξη, πολλά χρόνια μετά και για την ακρίβεια το 2013 (στη Guardian) εξήγησε πως "δεν θα μιλήσω άσχημα για τον άνθρωπο που με πίστεψε, που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω για την ομάδα που υποστήριζα από παιδί. Πίστεψε σε όλα τα νέα παιδιά που είχε τότε υπό τις οδηγίες του. Στο τέλος της ημέρας, δεν θα ήμουν αρνητικός για τον Ferguson, γιατί εκείνος μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω το όνειρο μου. Δεν ήθελα ποτέ να φύγω από τη Manchester United. Όταν μου είπαν πως με πουλάνε, έπαθα σοκ. Συνειδητοποίησα πως το όνειρο μου τελείωσε. Έπρεπε να διαλέξω μια άλλη ομάδα. Ήμουν τυχερός που με ήθελε η Real. Για δυο χρόνια όμως, δεν μπορούσα να δω τη Man United. Δεν το άντεχα, δεν μπορούσα να δεχθώ ότι δεν ήμουν πια εκεί".

"Η φήμη του Ferguson είναι πως πρόκειται για οξύθυμο άνθρωπο και μίζερο. Είναι και τα δυο, από καιρού εις καιρόν" είχε σημειώσει στο "My Side" ο Beckham, πριν προσθέσει "έτσι όμως, δεν είμαστε όλοι; Όσοι είναι έξω από τα αποδυτήρια, δεν βλέπουν πόσο εμπνέει τους παίκτες όταν δουλεύει μαζί μας. Δεν τον βλέπουν να κάνει πλάκες με όλους. Όταν πιστεύει πως έχει δίκιο, όταν χαλαρώνει. Κρατά μια επαγγελματική απόσταση από εμάς, τις περισσότερες φορές. Προσέχει ώστε να μην πλησιάσει κάποιον περισσότερο από κάποιον άλλον, παρ' ότι με κάποιους η σχέση του ήταν διαφορετική. Όπως με τον Cantona ή τον Roy Keane. Καταλαβαίνει το ποδόσφαιρο, όσο λίγοι και κάθε φορά που έχουμε πρόβλημα, είμαστε βέβαιοι πως θα βρει τη λύση. Έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πάντα και δεν φοβάται τίποτα. Επίσης, δεν τον ενδιαφέρει τι έχουν να πουν οι άλλοι. Ξέρει πως κάποιες φορές το καλύτερο είναι να μην κάνεις τίποτα. Οπότε αρκετά με το "hairdryer".

Από μικρός εκτιμούσε τους ανθρώπους που ήταν ειλικρινείς μαζί του. Ακόμα και σε στιγμές που... θα προτιμούσε να μην ήταν. Για αυτό και λάτρευε τα παιδιά. "Αν έχεις φερθεί ηλίθια, θα στο πουν. Όπως και αν δεν έχεις παίξει καλά". Το 2005 δημιούργησε την David Beckham Academy, στο Λονδίνο και το Los Angeles. Την έκλεισε το 2009, οπότε εμπνεύστηκε την κινητή ακαδημία που θα ταξίδευε παντού. Παρεμπιπτόντως, τα χρήματα που είχε πάρει για έξι μήνες από τη Paris Saint-Germain (4 εκατ. ευρώ) τα διέθεσε σε φιλανθρωπίες που αφορούσαν παιδιά του Παρισιού. Από τον Γενάρη του 2005 ήταν πρεσβευτής της UNICEF, το 2015 απέκτησε τη δική του καμπάνια, την 7: The David Beckham UNICEF Fund -για να βοηθήσει τα παιδιά που ήταν σε κίνδυνο-, επισκέφτηκε την Cambodia και συνάντησε παιδιά-θύματα βίας, ενώ απ' όταν πήγε στο MLS ανακοίνωσε πως θα μετέχει ενεργά στις φιλανθρωπικές προσπάθειες που εντάσσονται στο πρόγραμμα "MLS W.O.R.K.S.". Το ίδρυμα που έχει με τη γυναίκα του παρέχει αμαξίδια σε ανθρώπους που τα χρειάζονται, αλλά δεν μπορούν να τα αποκτήσουν, στηρίζει το Help for Heroes (για τους στρατιώτες που επιστρέφουν τραυματισμένοι) και βοηθά κάθε φορά που υπάρχει ουσιαστική ανάγκη. Όπου υπάρχει ουσιαστική ανάγκη.

Στις 11 Μαρτίου του 2015, το Forbes ενημέρωσε πως "το 2014 ήταν η καλύτερη χρονιά του David Beckham, υπό την έννοια των κερδών του, που έφτασαν τα 75 εκατ. ευρώ". Ήταν η πρώτη χρονιά που δεν έπαιζε ποδόσφαιρο. Παρ' όλα αυτά, αύξησε τα 45 εκατ. ευρώ του 2012 σε 66 εκατ. ευρώ. Ήταν ο δεύτερος εν αποστρατεία αθλητής, σε επίπεδο κερδών, μετά τον Michael Jordan. Το αυτό έγινε και πέρυσι, οπότε τα κέρδη του "Becks" έφτασαν τα 57 εκατ. ευρώ. Ναι, σημειώθηκε μια πτώση -μάλλον όμως, θα τη "βγάλει". Οι δυο τους είναι οι μόνες αθλητικές φιγούρες που υπάρχουν στο ΤΟΡ20 του παγκόσμιου δείκτη αντίληψης των καταναλωτών, σε ό,τι αφορά τους celebrities, σύμφωνα με την εταιρία Repuco (κορυφαία στο πεδίο των ερευνών στο αθλητικό marketing). Κοινώς, με ό,τι καταπιάνονται οι συγκεκριμένοι, κάνει θραύση!

Ο άνθρωπος μας έχει συμφωνίες με τους Breitling, Sky Sports, Belstaff και ισόβιο συμβόλαιο με την Adidas (για 140 εκατ. ευρώ -εκ των οποίων τα μισά τα πήρε "μπροστά"-, συν ποσοστά από τη δική του σειρά), πέρυσι... επεκτάθηκε στην Κίνα. Απέκτησε συμβόλαια με τη Jaguar, έγινε πρέσβης της κινεζικής Super League (μόνο για ένα χρόνο, γιατί μετά προέκυψαν... στημένα και εγκατέλειψε), ανέλαβε να προωθήσει τη μεγαλύτερη εταιρία ενοικιαζομένων αυτοκινήτων στην Ασία (China Auto Rental) και την Sands China -κατασκευαστική χώρων αναψυχής- και τη Luneng -κατασκευαστική, γενικότερα. Μαζί με τον επί χρόνια σύμβουλο του, Simon Fuller (ο εμπνευστής του American Idol) συμφώνησαν να συνεργαστούν με τη Diageo (κολοσσό στον τομέα των ποτών) και να "υπογράψουν" ένα whiskey, το οποίο και θα προωθήσουν στο λαό.

Πήγε στην Κορέα, για να συμφωνήσει με την Global Brands Group (απέκτησε μαζί με τον Fuller το 50% της εταιρίας που θα παράξει ανδρικά ρούχα και είδη πολυτελείας στο... όνομα τους). Οι δυο τελευταίες δουλειές, ξεπέρασαν τα 18 εκατ. ευρώ. Έχει εδώ και χρόνια συμφωνία προώθησης των αρωμάτων του με την εταιρία Cotty (πουλά περισσότερα από 80 εκατ. ευρώ... μπουκαλάκια το χρόνο, με τον Beckham να βγάζει από αυτήν την ιστορία 5 εκατ. ευρώ -το συμβόλαιο του εν τω μεταξύ, επεκτάθηκε έως το 2017), ενώ "τρέχει' την καμπάνια με τα εσώρουχα για την H&M, έχει συμβόλαιο με την Kent&Curwen (βρετανικό brand στο χώρο της ενδυμασίας) για 6 εκατ. ευρώ το χρόνο -συν ποσοστά επί των πωλήσεων για το δεύτερο μισό του 2016.

Στο συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τους Los Angeles Galaxy, υπήρχε η option απόκτησης νεοσύστατου οργανισμού του MLS που θα αγωνιστεί από το 2018. Ο μ.ο. τιμής μιας ποδοσφαιρικής ομάδας της αγγλικής λίγκας είναι στα 80 εκατ. ευρώ. Εκείνος αρκεί να δώσει 22 εκατ. ευρώ, για να γίνει ιδιοκτήτης. Υπήρχε μια παράμετρος: έπρεπε να πείσει το Miami να δώσει χρήματα για την κατασκευή γηπέδου. Τι έκανε; Δημιούργησε με τον Fuller και τον Marcelo Claure, δισεκατομμυριούχο από τη Βολιβία, την Beckham Group και συμφώνησε να χρηματοδοτήσει ιδιωτικά την κατασκευή γηπέδου, αξίας 220 εκατ. ευρώ, σε χώρο που θα παραχωρήσει το Miami. Μόνο που εκεί προέβαλαν αντιστάσεις οι φορολογούμενοι, γιατί είχαν "καεί" από άλλο γήπεδο. Το πρόγραμμα είναι ήδη "πίσω" και εσχάτως προέκυψε ακόμα μια αναποδιά: ο δήμος ζήτησε "πακέτο" που θα επιτρέπει τη χρήση των εγκαταστάσεων από πολίτες, κάρτες απεριόριστων διαδρομών για τους υπαλλήλους, το 65% των δουλειών που θα προκύψουν να τις πάρουν οι ντόπιοι, ώστε να παραχωρήσει τη... γη που χρειάζεται.

Η κατηγορία των tattoos θα εξελιχθεί σε απλή περίπτωση μιας φωτογραφίας, διότι έχει 40 και αν σας εξηγήσω τι σημαίνει το κάθε ένα από αυτά, θα χρειαστώ μια ώρα. Δες λοιπόν, το σχετικό αφιέρωμα αγγλικής εφημερίδας και μάθε ότι "η ιδέα των tattoos ήλθε στην επιφάνεια, σε μια συζήτηση που είχαμε με την Mel B (των Spice Girls) και τον τότε σύζυγο της, Jimmy Gulzar, ο οποίος με πήγε σε έναν Ολλανδό που εμπιστευόταν. Τότε διαπίστωσα πως ήθελα και εγώ να έχω πάνω μου όσα θεωρώ σημαντικά στη ζωή μου. Είναι μια ένδειξη του πώς αισθάνομαι για την οικογένεια μου. Είναι μέρος μου".

Στις 16/5 του 2013 συμφώνησε να δώσει την πρώτη του συνέντευξη, μετά την ανακοίνωση της απόφασης ότι κρεμά τα παπούτσια του, στον Garry Neville. Εκεί είπε πως "στο παρελθόν, είχα ρωτήσει αρκετούς ποδοσφαιριστές που είχαν αποφασίσει να εγκαταλείψουν πώς... γίνεται η ιστορία. Μου είχαν πει "ξέρεις πότε είσαι έτοιμος". Αυτό ακριβώς, νιώθω τώρα. Προφανώς και είναι δύσκολη απόφαση. Σαφώς και νιώθω ότι μπορώ να παίξω για κάποια χρόνια ακόμα, στο κορυφαίο επίπεδο -κάτι που έκανα το τελευταίο εξάμηνο. Αλλά είχα πει στον εαυτό μου πως θα φύγω όταν είμαι στην κορυφή. Το τελείωμα που μου πρόσφερε η Paris ήταν το ιδανικό". Πιστεύεις ή ξέρεις; "Πιστεύω. Λατρεύω αυτό το παιχνίδι. Ξέρεις κάτι; Πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Πάντα θα νιώθω πως μπορώ να κάνω περισσότερα. Και αυτό είναι πρόβλημα". Ποια ήταν η στιγμή που τον έκανε να πει "τώρα είναι η ώρα"; "Όταν με πέρασε ο Messi (γελάει). Σοβαρά τώρα, δεν ξέρω. Νιώθω ότι ήμουν τυχερός στην καριέρα μου, για τους συμπαίκτες που είχα, για τις ομάδες που έπαιξε, για τα τρόπαια που πήρα. Μόνο τον τελευταίο χρόνο πήρα πρωτάθλημα στην Αμερική και τη Γαλλία. Είναι μια καλή έξοδος".

Όταν έφυγε από τη Manchester United, το έκανε ως πρωταθλητής. Το αυτό έγινε και όταν έφυγε από τη Real Madrid, αλλά και από τους Galaxy. "Το όνομα μου είναι γραμμένο στην ιστορία, στις ομάδες αυτές που πήραν πρωταθλήματα". Πώς θα ήθελε να τον θυμούνται ως παίκτη που αγωνίστηκε 22 χρόνια; "Ως εργατικό παίκτη, ως κάποιον που είχε πάθος με το άθλημα, ως κάποιον που έδινε ό,τι είχε κάθε φορά που πατούσε το πόδι του σε γήπεδο, γιατί έτσι ένιωθα. Με τα χρόνια, πράγματα που συνέβαιναν στη ζωή μου, επισκίασαν όσα έκανα, όσα πέτυχα στο γήπεδο. Αυτό είναι κάτι που με πληγώνει. Είμαι ποδοσφαιριστής που έπαιξα σε κάποια από τα μεγαλύτερα clubs του κόσμου, με κάποιους από τους καλύτερους αθλητές της ιστορίας και πήρα σχεδόν ό,τι τρόπαιο υπάρχει εκεί έξω και είμαι υπερήφανος για όλα αυτά (δακρύζει)".

Σε άλλη συνέντευξη, στον Jimmy Kimmel, στις 29/1 του 2015 εμφανίστηκε με κάποια κιλά παραπάνω. Κάτι που σχολίασε ο παρουσιαστής και εκείνος αποκάλυψε πως "πριν λίγες ημέρες, ενώ έκανα την κόρη μου μπάνιο, μου είπε "μπαμπά σε αγαπώ τόσο πολύ, αλλά δεν μου αρέσεις πια. Έχεις γίνει τσουμπωτός". Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα καταλάβει κάποια διαφορά (γελάει)". Ο παρουσιαστής τον ρώτησε πώς περνά πια τις ημέρες του, χωρίς το ποδόσφαιρο. "Έχω γίνει οδηγός ταξί των παιδιών μου. Από τις 7 το πρωί ξεκινώ τις διαδρομές για τα τέσσερα διαφορετικά σχολεία. Τελειώνω έπειτα από μια ώρα και 15 λεπτά. Κάθε βράδυ πηγαίνω τα παιδιά στις προπονήσεις ποδοσφαίρου. Στο μεσοδιάστημα ασχολούμαι με την κόρη μου. Να σου πω την αλήθεια; Νιώθω υπέροχα! Είναι όμορφο να είσαι σπίτι, να ζεις τα παιδιά σου". Παρ' ότι εκείνα... πλέον δεν θέλουν πολλά πολλά (φιλιά, αγκαλιές κλπ), μπροστά στους φίλους τους. Ακόμα και αν η μητέρα τους, τους θυμίζει συχνά πως "ο μπαμπάς είναι cool".

Κάποιες φορές, ο μπαμπάς δεν είναι και τόσο... cool, τουλάχιστον έτσι όπως το εννοούν τα παιδιά. Σε τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στον James Corden (τον τύπο που παίρνει τις απίστευτες συνεντεύξεις, με celebrities να είναι συνοδηγοί του) στο CBS, αποκάλυψε ότι "ξέρεις πώς είναι κάποιες φορές τα παιδιά; Σου ζητούν νέα παπούτσια, νέες τσάντες, τα πάντα. Πριν δυο χρόνια λοιπόν, στα 14, του είχα πει πως αν θέλει να αγοράσει αυτά που επιθυμεί, μπορεί να πιάσει δουλειά. Πήγε σε ένα γαλλικό καφέ, στο Λονδίνο και εργαζόταν δυο φορές την εβδομάδα για λίγες ώρες". Στα 16 έδωσε τη δουλειά, στον Cruz. Με τα παιδιά του, είναι κομματάκι αυστηρός. Για παράδειγμα, την ημέρα που ο πρωτότοκος έκρινε πως θέλει να ευχαριστήσει τους followers στο Instagram, που είχαν γίνει 1.000.000... ο πατέρας του πετάχτηκε από το πουθενά και τον ενημέρωσε "εγώ έχω 52 εκατομμύρια followers". Έκτοτε ο μικρός άφησε τα videos.

Επίσης, πετάγεται και σχολιάζει τα tweets τους (τα τσεκάρουν οι γονείς τους, πριν τα ποστάρουν), για να τους θυμίζει πάντα ότι δεν έχουν κάνει -ακόμα- κάτι στη ζωή τους. Και όπως ομολόγησε, πληγώθηκε όταν "ο Romeo μου είπε πως δεν θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Μου είπε "δεν θέλω ο κόσμος να λέει "να ο γιος του Beckham". Αν δεν είμαι όσο καλός ήσουν εσύ, δεν θα είναι καλό για κανέναν". Του είπα "μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Αν θες να συνεχίζεις να παίζεις, γιατί διασκεδάζεις να το κάνεις. Από εκεί και πέρα, με ενδιαφέρει να είσαι χαρούμενος". Όταν άκουσε την κόρη του να λέει "νομίζω θέλω να παίξω ποδόσφαιρο" ήταν που "πέταξε" από χαρά. Την ίδια ώρα, η Victoria σχολίαζε "ένιωσα σαν να δέχθηκα μαχαιριά στην καρδιά". Λες αυτές να είναι οι στιγμές που αναζητούσαν πάντα, ως φυσιολογικές;